Pierwsza osoba liczby pojedynczej

Miałam już do czynienia z książkami Murakamiego, a więc nie mogłam przepuścić okazji do przeczytania opowiadań z młodości tego autora. Nie nazwałabym się fanką jego twórczości, ale zdecydowanie podobały mi się jego poprzednie tytuły. Natomiast co do "Pierwszej osoby liczby pojedynczej" mam nieco mieszane uczucia. Wydaje mi się, że Murakami nie do końca miał pomysł jak to ciekawie napisać, więc napisał bez większego przykładania się do czego zresztą sam się nawet przyznał. Według mnie jeżeli ktoś lubi jego styl i poznał już jego inne tytuły to może być zainteresowany przeżyciami autora, ale raczej nie polecam osobom, które jeszcze go nie znają.

Osiem historii z życia Murakamiego, opowiedziane niespiesznie i zachęcające do przemyśleń nad sobą i otaczającym nas światem. Idealnie wpasowały się w mój obecny nastrój w chłodne wieczory z trudną sytuacją na świecie. Autor już wcześniej mnie zainteresował swoją twórczością, która według mnie jest dość unikatowa, ale również bardzo intrygująca. Dlatego też opowiadania z życia, a dokładniej jego młodości czytałem z wielkim skupieniem starając się poznać jego tok myślenia i szukając podobieństw do siebie (niestety, ale prawie ich nie znalazłem). Według mnie jest to idealna lektura na spokojne wieczory, najlepiej czytana bez pośpiechu.

POWRÓT DO PRZESZŁOŚCI

"Może to truizm, ale świat, w którym żyjemy, często potrafi wyglądać zupełnie inaczej w zależności od sposobu patrzenia. Zmienia się kąt padania promieni i cień staje się światłem, światło zamienia się w cień, prawda staje się fałszem, a fałsz prawdą".

To było niewiarygodne i dziwne spotkanie, zupełnie inne niż sobie, wyobrażałam. Pisarz, nazywany mistrzem, bardzo mnie zaciekawił, ale chyba nie do końca zrozumiałam, co chciał przekazać.

Osiem opowiadań, w których Haruki Murakami zabiera nas w przeszłość. Autor wspomina czasy studenckie, dawne miłości, osoby, które spotkał w swoim życiu. Pisze też o swoich pasjach, czyli o baseballu i muzyce. Niektóre z opowiadań, to nostalgiczne spojrzenie na przeszłość, inne osadzone są w wieku dorosłym. Jak sugeruje tytuł, każda historia jest opowieścią z perspektywy pierwszej osoby, ale też nie do końca, co w posłowiu próbuje wyjaśnić tłumaczka tekstu Anna Zielińska-Elliott. Japończycy używają innych zaimków osobowych, oznaczających „ja”, albo „ty” i Haruki używa ich w różnej formie w zależności od opowiadania. W języku polskim jest tylko jedno „ja”.

Haruki Murakami krąży po labiryncie własnych wspomnień i uczuć. Pozornie nic nieznaczących i nieważnych zdarzeń, które jednak po latach wracają i skłaniają autora do przemyśleń nad swoim postępowaniem. Historie przedstawione przez autora są wspomnieniami z przeszłości, krótkie epizody, które jak sam autor pisze, niewiele dla niego znaczyły, ale jednak o nich wspomina i tworzy opowiadania. Nie mogę stwierdzić, że po ich przeczytaniu, nagle stałam się wielbicielką prozy Murakami. Odniosłam wrażenie, że są to luźne notatki osobiste autora znalezione po latach w szufladzie, uzupełnione kilkoma zdaniami, napisanymi współcześnie, zebranymi w jedną książkę. Nic mnie w tym niewielkim tomiku, który czytałam ponad tydzień, bez pośpiechu, nie oczarowało i moim zdaniem, to chyba nie była najlepsza pozycja na poznanie autora. Liczyłam na więcej i te małe formy literackie zupełnie mnie nie porwały. Po tak znanym i wychwalanym autorze, o znanym nazwisku spodziewałam się niesamowitej przygody literackiej, a niestety zbiorek, przeczytałam do końca bardziej z szacunku, niż przekonania.

Nie znam twórczości Haruki Murakami i trudno mi się jakoś obiektywnie ustosunkować do tej antologii. Nie potrafiłam znaleźć w nich tego, czym zachwycają się inni czytelnicy. Wydaje mi się, że jest to pozycja dla znawców i wielbicieli pisarza, którzy odnajdą tu pewne smaczki, znane im z innych jego powieści, ja natomiast czułam się trochę zdezorientowana. Czytałam sporo pochwalnych opinii i pozytywnych recenzji czytelników i podobno ta antologia, to dobry początek na zaprzyjaźnienie się z mistrzem pióra. Podobno.

Opowiadania wydają się być proste, niezbyt długie, chwilami wręcz leniwe. Nie znalazłam w nich puenty czy morału, które miałyby coś do przekazania. Mnogość metafor, do tego stopnia mnie przytłoczyła, że w końcu przestałam się zastanawiać, co autor miał na myśli. Opisywane wydarzenia wydają się również trudne do zrozumienia nawet dla samego pisarza. Można je na swój sposób wytłumaczyć, zinterpretować, albo nie. Brakuje w nich podsumowania, wniosków. Opowieści na pograniczu jawy i snu. Trudno mi po tej antologii stwierdzić, na czym polega fenomen tego autora. Teraz żałuję, bo być może powinnam była zacząć przygodę z Murakami od powieści, a tak po przeczytaniu tych opowiadań czuję niedosyt.

Muszę koniecznie przeczytać inne książki autora, może wtedy uda mi się, dostrzec istotę twórczości Murakami i może wówczas zrozumiem, co tak naprawdę chciał przekazać w „Pierwszej osobie liczby pojedynczej”

Dla mnie nie był to dobry początek na zapoznanie się z twórczością japońskiego pisarza, ale do kilku osobistych przemyśleń lektura antologii mnie jednak skłoniła, więc spędzony z nią czas nie jest czasem straconym.

Każdy z nas nosi maskę i nigdy do końca nie jesteśmy w stanie poznać drugiego człowieka. Każda osoba, którą spotykamy na swojej drodze, ma wpływ mniejszy lub większy na nasze postępowanie, nawet, jeżeli nie zdajemy sobie z tego sprawy. Czasem nie pasujemy ani do swojego stada, ani do tego, w którym chcielibyśmy żyć.

„Powinniśmy cieszyć się chwilą, niezależnie od tego czy wygrasz, czy przegrasz”.

To taka książka, która daje do myślenia. Po raz pierwszy miałem do czynienia z czymś, co napisał Murakami i w sumie sam nie wiem, co mam powiedzieć. To na pewno bardzo lekka książka, którą przyjemnie się czyta. A co mogę powiedzieć o samej treści? Jest bardzo specyficzna. Na pewno nie można traktować jej lekką ręką, bo takie czytanie nie będzie miało głębszego sensu. Chyba mogę powiedzieć, że jest to takie dzieło dla osób lubiących czasem przeprowadzać analizę. Ja rzadko to robię, więc dlatego teraz się na to skusiłem. Ogólnie mogę powiedzieć, że w przyszłości chyba także pozwolę sobie na to, aby przeczytać inne książki tego autora.

Japońska literatura nigdy nie należała do moich ulubionych, chociaż sam nie wiem dlaczego. Po tą książkę zdecydowałem się sięgnąć, bo mój znajomy mi ją polecił, a dokładnie to bym musiał powiedzieć, że mi ją wcisnął do torby. I w sumie przyznam, że nie żałuje jego postępku, bo całość mi się spodobała. W książce można znaleźć pewne charakterystyczne elementy, które pozostają człowiekowi w pamięci na bardzo długo. Nie powiem Wam o co dokładnie chodzi, ale jestem pewien, że każdy będzie sam umiał wyłapać je z całej treści. Jeżeli ktoś nie miał okazję do tego, aby poznać japońską literaturę, to śmiało może zacząć od tej książki.

Murakami to nie jest ten typ autora, którego lubią niemal wszyscy. Trzeba jasno powiedzieć, że jego twórczość jest mocno nietypowa. W tym dziele mamy do czynienia z kilkoma opowiadaniami, których czytanie przypomina rozmowę z dobrym znajomym przy kawie. Trudno jednoznacznie stwierdzić o czym one są. Trochę o wszystkim, a trochę o niczym. I taki jest właśnie styl Murakam'iego. Coś na pograniczu jawy i snu. Na pierwszy rzut oka zdaję się, że to co czytamy nie ma sensu, jednak przy głębszej refleksji dostrzegamy to drugie dno. Jeżeli ktoś lubi analizować czytaną treść, na pewno będzie wniebowzięty.

"Pierwsza osoba liczby pojedynczej" Harukiego Murakamiego jest zbiorem opowiadań, ale zbiorem dość zwartym, jeśli chodzi o motywy przewodnie każdego z opowiadań. Pisarz nie byłby sobą, gdyby nie starał się wciąż powracać do tego, co było, do motywów, które pojawiały się w jego poprzednich powieściach, można więc rzec, że ten zbiór to przede wszystkim podróż sentymentalna, ale też do miejsc, w których się nigdy nie było, a za którymi się tęskni. No i muzyka! To ona zdaje się główną bohaterką tych próz, a objawia się to chociażby rozważaniami nad Charliem Parkerem, czyli: co by się stało, gdyby pożył dłużej i jak wpłynęłoby to na muzykę. Warto sięgać po opowiadania. Ta sztuka w Polsce ostatnio nie ma należytej popularności, a szkoda, bo to piękny gatunek literacki.

Kilka dni temu przeczytałam powieść "Pierwsza osoba liczby pojedynczej", którą napisał Haruki Murakami i mam dość mieszane odczucia. Znałam tego autora wcześniej. Czytałam jego poprzednie książki i zawsze byłam nimi pozytywnie zaskoczona. Tym razem jednak mam wrażenie, że poszedł ON trochę na łatwiznę. Wydał książkę, która jest zbiorem opowieści z jego młodości i to oczywiście wydaje się być ciekawym pomysłem, ale samo wykonanie nie zachwyca. Mam wrażenie, że autor napisał tę powieść trochę na siłę. Mimo to myślę, że warto sięgnąć po tę lekturę, gdyż na pewno można znaleźć w niej ciekawe i wartościowe wątki.

Uwielbiam twórczość, jaka wychodzi spod palców Huraki Murakami. Zawsze świetnie czyta mi się jego powieści. Staram się zawsze być na bieżąco z nowościami, jakie wydaje, dlatego kilka dni temu sięgnęłam po jego "Pierwszą osobę liczby pojedynczej". Muszę się przyznać, że miałam pewne obawy, biorąc się za tę książkę. Wynikały one przede wszystkim z różnych recenzji, jakie na jej temat słyszałam. Na szczęście obawy okazały się nietrafione, a książka zachwyca. Ma wiele ciekawych wątków, ale także jest po prostu dobrze napisana. Na tego autora zawsze można liczyć. Zachęcam więc do przeczytania tej powieści, w której pełno wątków autobiograficznych.

Nie powiem, że Haruki Murakami jest autorem dobrze mi znanym. Wiem, że napisał już trochę książek, które zyskały uznanie. Mimo to jakoś nie było mi dane wcześniej ich poznać. Okazja nadarzyła się, kiedy w ręce wpadł mi ten zbiór opowiadań. Spodobał mi się styl pisania autora i opowieści wyjęte z własnego życia, które przedstawił w książce. Sporo w niej przeróżnych refleksji, powrotów do przeszłości i niekiedy zabawnych treści. Ujęło mnie to i wiem, że nadrobię zaległości, jeśli chodzi o bibliografię autora. To twórczość wysokich lotów, która ma swój niepowtarzalny klimat. A do tego zbioru z pewnością niejednokrotnie jeszcze wrócę.

Haruki Murakami i jego twórczość intrygowała mnie już od dłuższego czasu. 😍 Byłam więc bardzo zadowolona z propozycji @wydawnictwomuza i z przyjemnością oczekiwałam na tę książkę. 💙

Najbardziej popularny na świecie pisarz japoński, który szturmem podbija rynek wydawniczy, tym razem pokusił się o napisanie zbioru opowiadań o sobie samym. Wspomina w nim dawne miłości, lata studenckie, a także opisuje swoje pasje i niecodzienne przeżycia. To wszystko napisane jest w bardzo oryginalnym i dość nietypowym stylu.

Dla miłośników twórczości Murakamiego, będzie to nie lada gratka. Dla mnie było ciekawym doświadczeniem. Mam ochotę sięgnąć po inne książki autora i przekonać się, w czym tkwi sekret jego popularności. 📖🤩

Za każdym razem, gdy sięgam po książkę Murakamiego, czuję, jakbym wróciła do domu z długiej podróży. Moje mięśnie się odprężają i wiem, że jestem bezpieczna. Że wszystko jest na swoim miejscu.

Murakami to pisarz, który opisuje realne wydarzenia tak, jakby zaraz zza zakrętu miała wyjść wróżka i za każdym razem jestem pewna, że w końcu ją dzięki niemu spotkam, ale zamiast tego dostaję... Chociażby gadającą małpę.

To pisarz, który nawet nieistotny opis pogody pięknie ubarwia: „Drzewa szumiały i kołysały się poruszane letnim popołudniowym wiatrem w rytm muzyki granej na waltorniach".

Pisarz, który zamiast wprost nazwać wzrok podejrzliwym, woli bawić się słowem: „Jakby starannie badała, czy ta suszona ryba dawno temu wepchnięta w głąb lodówki jeszcze nadaje się do spożycia".

Niechętnie zdradzę, że „Pierwsza osoba liczby pojedynczej" to najsłabsza książka autora, z jaką miałam styczność, a szczególnie najgorszy zbiór opowiadań, ale to wcale nie czyni z niego złej lektury. W końcu to, co najlepsze w twórczości artysty, wciąż jest tutaj obecne. Wciąż z lektury czerpałam przyjemność i wciąż czułam słodkie rozleniwienie.

Tym razem Haruki Murakami opisuje swoje studenckie lata i zakładam, ale tylko zakładam, że to jeden z tych bardziej osobistych tekstów, ale kto zna twórczość autora, ten już wie, jak trudno jest odróżnić jego wspomnienia od fikcji. Oba światy stale się przenikają, a główny bohater zdaje się być zawsze tą samą osobą, która po prostu została wrzucona w ramy innego życia. To stały element. Równie stały, jak stawianie na pierwszym planie muzyki czy kobiet. Tym razem autor mnie jednak zaskoczył — dwa opowiadania zostały wzbogacone o jego poezję. Są tam utwory poważne i utwory żartobliwe. Nie jest to poezja, którą czuję, ale którą doceniam.

Całość stanowi przyjemną lekturę, przez którą czytelnik powoli sunie. Ma w sobie wszystko to, za co ludzie szanują autora i może w mojej hierarchii książek Murakamiego znajduje się na samym dole, ale wciąż cenię czas, jaki spędziłam ze zbiorem.

„Po to masz rozum, żeby zastanawiać się nad trudnymi kwestiami. Żeby jakoś pojąć to, co niezrozumiałe."

Bardzo podoba mi się ta książka i coś mi się wydaje, że nie będzie to moje ostatnie spotkanie z japońską prozą. Jestem bardzo zaskoczona tym, że Haruki Murakami to taki człowiek. Opowiadania z pozoru traktują o błahych sprawach, ale jeżeli złoży się je w jedną całość, to otrzymujemy wielki obraz opowiadający o życiu tego twórcy. Jeżeli ktoś, tak jak ja, do tej pory nie miał do czynienia z japońską prozą, to chyba ta książka jest najlepsza do tego, aby zrobić pierwszy krok i się z tą twórczością zaprzyjaźnić. Dzięki niej można wczuć się w ten charakterystyczny, azjatycki klimat. Książkę czyta się szybko.

Ten zbiór opowiadań był moim pierwszym spotkaniem z prozą tego sławnego japońskiego pisarza. Po jednej książce trudno jest mi jednoznacznie stwierdzić czy literatura japońska to literatura dla mnie. Postanowiłam sięgnąć po inne powieści Murakamiego by wyrobić sobie lepszą opinię, gdyż po lekturze "Pierwszej osoby liczby pojedynczej" moje uczucia są ambiwalentne. Dlaczego? Już wyjaśniam.

Książka ta jest zbiorem ośmiu opowiadań. Opowiadają one o życiu autora, są swoistym spisem wspomnień z jego życia. Dla zupełnych laików, takich jak ja, którzy nie znają Murakamiego, nie wczytywali się w jego biografię, opowiadania te na pewno pozwolą odkryć ciekawostki z jego życia, to co lubi, a mianowcie, dzięki tym opowiadaniom, wiem już, że jazz, muzykę klasyczną, a także baseball. Autor opowiada także o swoich miłościach z młodości, o pewnych dziwnych i zaskakujących spotkaniach.

Każde z opowiadań mówi o czym innym. Zaskakuje styl w jakim autor snuje swoje opowieści, jest bardzo dobry, dzięki czemu opowiadania czytają się same. Mimo że zbiór ten nie jest zbyt obszerny, bo to zaledwie 221 stron, to niesie ze sobą ważny ładunek emocjonalny, nostalgiczny, życiowy. Opowieści te są jakby pamiętnikiem autora, który otwiera przed nami swą duszę, dzieli się z nami wspomnieniami ze swojego życia.

Spośród ośmiu opowiadań moją uwagę przykuło te o małpie z Shinagawy, przez wzgląd na nutę fantastyki, jaką ze sobą niesie, a także opowieść o brzydkiej, lecz na swój sposób magnetycznej kobiecie F*, i metaforach o maskach, które nosimy i kryjemy pod nimi prawdziwe oblicza, jak również opowiadanie With the Beatles, w którym wart uwagi jest starszy brat dziewczyny autora z tamtego okresu, prawdziwy z niego oryginał.

Opowiadaniami, które spodobały mi się mniej to te o miłości autora do baseballu, i jedno z początkowych, którego nie ogarnęłam, jest to opowiadanie z tych filozoficznych. A ja takiego gadulstwa filozoficznego nie znoszę.

Stąd moje uczucia do tego zbioru opowiadań są mieszane.

Podsumowując, jak na pierwsze spotkanie z piórem pana Murakamiego jestem mile zaskoczona, i choć niektóre opowieści mnie nudziły bądź nie pojęłam co autor miał na myśli, to były i takie, które mnie zaciekawiły, a nawet rozbawiły. Dlatego nie skreślam autora ani japońskiej literatury i daję im szansę, wszak jedna jaskółka wiosny nie czyni. ;)

Polecam tym, którzy tak jak ja nie mieli wcześniej do czynienia z prozą autora, bo po opiniach bardziej oczytanych w jego powieściach, wiem, że ten tom ich nudził i nie wniósł niczego nowego ani zaskakującego w ich znajomość z prozą Murakamiego.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Muza.

Haruki Murakami – nazwisko tego japońskiego pisarza nie jest mi obce, jednak do tej pory nie miałam okazji zapoznać się z jego prozą. Czy opowiadania „Pierwsza osoba liczby pojedynczej” to dobry wybór na pierwsze literackie spotkanie? Dla mnie tak.

Już po przeczytaniu rozpoczynającego zbiór „Do kamiennej poduszki” poczułam, że się polubimy. W lekkim, gawędziarskim stylu autor przywołuje zdarzenia z lat swej młodości. Mówi o zwykłych sprawach, drobiazgach zapadających w pamięć, wspomnieniach, które mógł zniekształcić czas. Odegrały jednak rolę w jego życiu. Składają się na nie niczym cegiełki budujące jego tożsamość.

Jak pisze, te opowiadania są jak sceny utrwalone na papierze fotograficznym jego serca. Wspomina o osobach, które spotkał, ulubionej muzyce klasycznej i jazzowej, baseballu. Niespodziewanie dla mnie pojawia się też czynnik magiczny. Stąd „Wyznanie Małpy z Shinagawy” o zawieszeniu pomiędzy dwoma światami i „najwyższym stopniu miłości i najwyższym stopniu samotności” mogę nazwać moim ulubionym. Równie poruszające okazało się opowiadanie „Śmietanka” o istocie życia, jego crème de la crème.

W tych ośmiu opowiadaniach znajdziemy nieco nostalgii, szczyptę humoru i zaskakujący element realizmu magicznego, ale przede wszystkim cząstkę duszy autora, którą przed nami odsłania. To dobry początek, po którym mam chęć poznać, którąś z Jego powieści.

Sam autor jak i ta książka jest całkowicie poza moją bezpieczną strefą bo literatura piękna, faktu, poezja i biografie mnie przerażają. O samym autorze dowiedziałam się właściwie dość niedawno i bardzo mnie zaciekawił. Znajdziecie raczej dość sporo rad by nie zaczynać przygody z twórczością autora od tej konkretnej pozycji i to jest okej, jednak uważam, że jest to mocno indywidualna sprawa.

*

Każdy z rozdziałów był poświęcony innemu tematowi oraz problemowi. Murakami ma jednak dość lekki i przyjemny styl pisania, który sprawia wrażenie przyjacielskiej pogawędki i podzielenie się swoim zdaniem. Nie jeden raz zadziwił mnie tym jak idealnie określił i opisał swój stan, który jest zbliżony do mojego. Otwarcie przyznaje się do swoich błędów czy dość narcystycznych (nie wiem czy właśnie tego słowa chcę użyć) zachowań jednocześnie uczulając by zwracać na to uwagę.

*

Przez połowę lektury udało mi się zapomnieć o informacji, że w książkach autora znajdują się elementy nierealistyczne. Pisał na tyle przekonująco, że właściwie mimo, iż pewne elementy kłóciły mi się z logiką to mu wierzyłam. Największy problem miałam z poezją zawartą w rozdziałach, ponieważ zwykle kompletnie jej nie rozumiem.

*

„Pierwsza osoba liczby pojedynczej” niesie ze sobą wiele wartości, a sam Haruki Murakami jest bardzo ciekawy. Mimo lekkiego pióra autora skłania do myślenia oraz zastanowienia. Jeszcze nie teraz, ale na pewno sięgnę po pozostałe książki Murakamiego i myślę, że sami również możecie spróbować bo jest to ciekawa przygoda.

Halo czy są tu jacyś fani Murakamiego ?

My czytaliśmy po raz pierwszy tego autora i zaraz opowiemy wam jak wyglądało to spotkanie z jego książką :)

Opowieść przez którą właśnie przebrnęłyśmy to "Pierwsza osoba liczby pojedynczej".

Książka według nas to połączenie rzeczywistości z czasem ogromną wyobraźnią.

Autor daje nam wiele zagadek, historii, które ciężko czasem zrozumieć, a z pewnością są to wielkie przenośnie. Wprowadza nas w swój świat, świat swojego życia, opowieści, które zatarły się w jego pamięci i które postanowił przelać na kartki papieru.

Książkę czytało się lekko i szybko, a zarazem bardzo przyjemnie, taka chwila relaksu i refleksji. Do tego wiersze, które stanowią przeplataniec z opowieściami, bardzo ciekawe, czasem dziwne, ale pozytywne.

Co do autora to można go po tej książce albo polubić albo wręcz przeciwnie znienawidzić, ponieważ emocje płynące z historii stoją na krawędzi. Nam nie spodobało się sposób w jaki autor traktuje kobiety i chociaż czasem mówi prawde, chwilami bolesną, to i tak jakoś ten fragment nie jest przyjemny. Z książki wynika, że autor jest bardzo wrażliwą, inteligentną osobą, która chce przekazać swoje odczucia i z pewnością to w tej powieści pokazał.

Jeżeli jesteście ciekawi jak wyglądało orginalne życie japończyka zapraszamy do przeczytania tej książki. Nam się ją bardzo dobrze i przyjemnie czytało, taki odrywnik od codziennych zmagań.

“Do tej pory kilka razy w życiu stanąłem na rozstajach - tak pewnie jest w większości ludzi. Mogłem pójść w prawo albo w lewo. Raz szedłem w prawo, następnym razem w lewo (...)”

“Pierwsza osoba liczby pojedynczej” to osiem opowiadań, w których Haruki Murakami zabiera nas do przeszłości. Autor wspomina czasy studenckie, dawne miłości i osoby, które spotkał w swoim życiu. Murakami pisze też o swoich pasjach czyli muzyce i baseballu. W opowiadaniach autor zawarł elementy surrealistyczne, a także poezję.

“Pierwsza osoba liczby pojedynczej” to kolejna książka Murakamiego po którą sięgnęłam. Niestety nie porwała mnie. W opowiadaniach autor przedstawia nam całą gamę emocji znajdziemy tu zarówno radość, jak i smutek. Tylko, że ja tych emocji nie poczułam. Opowiadania były miłe i przyjemnie ale nic więcej. Oczekiwałam czegoś mocnego, po czym będę długo rozmyślać, jednak nie znalazłam tego tutaj.

Opowiadania pisane są z perspektywy autora, przenoszą czytelnika do magicznych lat 60. XX wieku. W opowiadaniach obecna jest muzyka, która dla autora ma ogromne znaczenie, ale gości w nich także poezja, co było bardzo ciekawym elementem. Wszystko jak zwykle opakowane w charakterystyczny dla Murakamiego styl, znany czytelnikom z jego poprzednich książek.

Jestem zachwycona tym zbiorem opowiadań. Oczywiście niektóre z nich podobały mi się bardziej, inne mniej, ale zakochałam się ponownie w twórczości Murakamiego. Kocham sposób, w jaki autor opisuje spotkania z ludźmi, jak przytacza wspomnienia i to, co mimo upływu lat, nadal tkwi w jego pamięci. W opowiadaniach znajdziemy wiele różnych emocji, są teksty pełne tęsknoty za tym co było, rozważania o miłości i wspomnienia niezwykłych przeżyć. Moim ulubionym opowiadaniem jest "Wyznanie Małpy z Shinagawy", tekst, który najbardziej przypominał mi poprzednie powieści autora. Bardzo spodobało mi się także "With the Beatles" i "Charlie Parker Plays Bossa Nova".

Ten niewielki zbiór opowiadań można przeczytać w jeden wieczór i od razu się w nim zakochać, ale równie dobrze można dawkować sobie tą przyjemność.

W tej nie za grubej książce znajdziemy zbiór 8 opowiadań. Autor wraca do przeszłości. Przytacza krótkie historie z kobietami, które poznał, opisuje spotkanie z gadającą małpą z Shinagawy, rozprawia o brzydocie, o nielogicznych zdarzeniach i myślach. Poświęca opowiadanie amerykańskiemu saksofoniście, The Beatles, baseballowi, którego jest fanem. Nie ukrywam, że książka jest dla mnie wyzwaniem. Zanim zabrałam się za czytanie, próbowałam przybliżyć sobie postać autora i to, czym się kieruje pisząc powieści i opowiadania. Ostatnia jego twórczość jest dość kontrowersyjna, zwłaszcza w Japonii. Jednym się podoba, innym wręcz przeciwnie. Opowiadania zawarte w książce są ciekawe. Codzienność autora połączona z realizmem magicznym pokazuje nam słodko - gorzki smak życia, humor i smutek. Przyjemna lecz wymagająca lektura, przynajmniej dla mnie, gdzie jest to pierwsze moje spotkanie z twórczością Murakamiego. 😉 Czyta się bardzo szybko, nie ma za dużo czcionki na stronach, jest przejrzyście, więc płynnie brnęłam do końca. Fanom autora polecam 😉 Miło jest przeczytać coś nowego, nietypowego w mojej codzienności😊

Premiera już 12.11.2020 „Pierwsza osoba liczby pojedynczej” Haruki Murakami

Dziś przychodzę do Was z recenzją najnowszego zbioru opowiadań Pana Murakami’ego. Po raz pierwszy w swojej twórczości autor umiejscowił w swojej książce krótkie pieśni (tamka- jest to jedna z najstarszych form poezji japońskiej o specyficznej budowie) o miłości. W swoich rozważaniach skupia się na przeszłości. Analizuje ON podejmowane przez siebie decyzje czy były właściwe. Wspomina czasy studenckie, byłe partnerki. Widać, że jest ogromnym fanek muzyki której motyw przywołuje wielokrotnie.

Nie wyobrażam sobie, że któregoś z opowiadań mogłoby zabraknąć… Wszystkie one pomimo iż są osobnymi bytami tworzą jedną spójną historię.

Podczas lektury książki natknęłam się na wiele myśli, które bardzo do mnie przemówiły. Pozwolę sobie zacytować niektóre z nich:

*”Zakochanie się w kimś przypomina chorobę psychiczną, której nie pokrywa ubezpieczenie […]”,

* ”[…] wszystko co ma jakąś wartość na tym świecie, trudno jest osiągnąć.”,

* „Ta scena w jednej chwili wyraźnie utrwaliła się na papierze fotograficznym mojego serca.”,

* „Kim mógł być ten ktoś w lustrze, jeżeli nie był mną?”.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Tegoż autora. Osobiście jestem troszkę skonsternowana. Z jednej strony wyczuwalne jest dobre pióro oraz ogromny talent pisarza. Książkę czyta się naprawdę szybko. Z drugiej zaś strony momentami mam wrażenie, że niektóre sytuacje przedstawione w książce trącają o absurd. Nie jest to łatwa literatura i nie wiem czy do końca do mnie przemawia. Może nie jest to też dobry pomysł aby zaczynać akurat od tego dzieła…