Myszy i ludzie

Myszko, innych też nadzieja łudzi;

Przewidywaniem mózg próżno się trudzi:

Przemyślne plany i myszy, i ludzi

W gruzy się walą,

Nasze zapały zawód zwykle studzi

Zwątpienia stalą.

Do myszy - Robert Burns

Wersy te były inspiracją dla John’a Steibeck’a do napisania powieści „Myszy i ludzie”. Pesymistyczne? A jakiż był świat Ameryki czasu Wielkiego Kryzysu. To świat ludzi wałęsających się po kraju w poszukiwaniu chleba gdyż o igrzyskach mogą już tylko pomarzyć. To świat bez przyszłości, o której jednakże marzy, a która w marzeniach owych jest jedynym promykiem rozświetlającym teraźniejszość. Trzeba mieć odwagę i talent żeby próbować taki świat opisać, ale żeby wyszło z tego arcydzieło trzeba mieć na nazwisko Steinbeck. Jest to bodaj najbardziej znana powieść pisarza wielokrotnie przenoszona na ekrany, co może nie świadczy o wielkości dzieła, ale sugeruje zazwyczaj, że historia w nim zawarta musi być interesująca. Tak jest w tym przypadku. Największą wadą tej książki jest jej grubość gdyż jest to książeczka zaledwie, nowela prawie. Te sto stron czyta się jednym haustem a jeśli skończycie ją wieczorem, zapomnijcie o spaniu. Pytanie: co ja bym zrobił na jego miejscu, dręczyć was będzie jeszcze długo. A najlepsze w tym dziele jest to, że nigdy nie rozstrzygniecie czy finał był tragiczny czy optymistyczny. Jeśli lubisz czytać - przekonywać Cię nie muszę, jeśli trafiłeś tu przypadkiem to wiedz – przypadków nie ma to było przeznaczenie.

Powroty są dla mnie trudne. Zwłaszcza te literackie, bo wyzwalają one we mnie strach i niepewność. I w mojej głowie kłębi się gro myśli: co, jeśli nie pokocham książki tak jak pokochałam ją pierwszym razem? Co, jeśli zawiodę się na autorze, którego od lat nazywam ulubionym? Ale rezygnować z lektury tylko ze strachu, byłoby do mnie nie podobne, bo chwila, w której chciałam zrezygnować, była tym momentem, przed którym wydarzył się cud. I z uśmiechem na ustach i łzami w oczach mogę powiedzieć, Panie Steinbeck, po latach uwielbiam Pana jeszcze bardziej.

Myszy i ludzie to satysfakcjonująca i doskonała powieść. To historia, która nie wymaga czasu, aby się w nią wciągnąć, nie wymaga wielu chwil, by poczuć jej ogromną moc i pozwolić się nią dotknąć. Te ledwo ponad 100 stron zostawia w człowieku wiele pola do przemyśleń. Ubóstwo, samotność, marzenia, rasa, seksualność, przyjaźń… To historia, która obraca się wokół bohaterów i sytuacji, z których nie mogą się wydostać. Steinbeck dostarcza więcej niż tylko kilkadziesiąt stron słów, które wywołują ogrom emocji i wypełniają kilka pustych miejsc. On przede wszystkim pozostawia wiele z tych miejsc, by mógł je wypełnić czytelnik. Bo proza Steinbecka ożywia słowa, ożywia zapisane nimi strony. Strony, które oddychają i rozmawiają z nami, a my możemy tylko płakać i uśmiechać się do nich. I nawet gdy zalega cisza, po przewróceniu ostatniej ze stron, można cieszyć się jej wygodą. Nikt nie pisał tak jak Steinbeck, tak bogato, że niemal widzi się wszystkie miejsca, że czuje się je i nie chce się wracać. I to niby tylko niewielka książka, a jednak większa jako opowieść, niż sugerowałby tekst. Myszy i ludzie poruszają dość uniwersalne tematy, z jego słów zawsze płyną przemyślenia o tym, co to znaczy być człowiekiem, o współczuciu i sumieniu, ale zawsze robi to tak perfekcyjnie, że każda książka to nowa lekcja. Więc jeśli jesteście onieśmieleni i zniechęceni klasyką, to zdecydowanie sięgnijcie po tę książkę, być może ona zmieni waszą perspektywę.

Witajcie kochani💟

RECENZJA Myszy i ludzie John Steinbeck,dzięki uprzejmości wydawnictwa @Prószyński

A mogło być tak pięknie...

Czy George i Lennie naprawdę,tak wiele chcieli od życia? Własny kawałek ziemi, który zapewniłby im niezależność, wyżywienie i spokój? Najbardziej zależało im na spokoju,szczególnie George dużo o tym myślał,żeby schować się z Lennym gdzieś,gdzie nikt nie będzie ich zaczepiał, a on sam będzie mógł odetchnąć, od obowiązku ciągłego pilnowania Lenniego. Bo Lennie to chłop jak dąb, siła niedźwiedzia,ale umysł małego dziecka, który pragnie zabawek.

Po kilku nieudanych próbach pracy na różnych farmach,z których byli wyganiani, bądź sami uciekali, najczęściej z powodu nieświadomych wybryków Lenniego, trafiają na farmę,gdzie spotykają starego Candy'ego,który pragnie razem z nimi kupić małą farmę i ma na to odłożoną sporą kwotę pieniędzy. W końcu szczęście uśmiechnęło się do Georga Miltona i Lennie'go Smalla. Ich marzenie zaczyna nabierać realnych kształtów.

Znacie,to powiedzenie - "chcesz rozśmieszyć Pana Boga,opowiedz mu o swoich planach"? Ja w Boga nie wierzę, ale w przewrotny los jak najbardziej. Chociaż w dzisiejszych czasach podobno, chcieć,to móc i cały Wszechświat pomaga nam w spełnianiu marzeń. Bohaterom "Myszy i ludzie" , ani los, ani Wszechświat nie pomogli, usłyszeli jedynie szyderczy śmiech i odgłos wystrzelonej kuli. Tak wali się świat i upadają marzenia.

Trudno się nie Wszyscy się dziwią, dlaczego George nie zostawi Lennie'go, który jest głównym źródłem jego nieszczęść? Czemu ciągnie ze sobą tego półgłówka? Wiecie dlaczego? Bo taki Lennie jest lepszy niż samotność, brak obok siebie drugiego bijącego serca,to gorsze od kłopotów,które sprawia duży. Żyją w swoistej symbiozie, którą można nazwać rodzajem przyjaźni. Na tych mężczyzn nikt by nie postawił w wyścigu z szarfą. Od pierwszej kartki czujemy,że ta opowieść źle się skończy,bo dla takich jak oni nie ma happy endu. Możemy ulać parę łez nad ich losem, powkurwiać się na ten niesprawiedliwy świat, krwiożerczy kapitalizm, złodziejskie korporacje. Ale nie poczujemy się lepiej,nic a nic. Dlaczego? Bo wiemy,że dziś, wśród tych prawie 8 miliardów ludzi na świecie, są miliony przegrywów,podobnych do Georga i Lennie'go. Którzy chcieliby żyć lepiej,ale urodzili się w złym miejscu na świecie,w złych czasach, złych okolicznościach, i nikt nie chce im pomóc wydastać się z tego grajdołka. Pokiwamy głową i po chwili wrócimy do naszej codzienności, ale już inaczej spojrzymy na ten super ekspress do kawy w kuchni,czy drogie perfumy w łazience. Może zadzwonimy do dawno niewidzianej przyjaciółki, albo po prostu z wdzięcznością przyjmiemy każdy dzień?

Książka Steinbecka jest majstersztykiem. Autor w niewielkiej książce, ok 100 strn, zawarł całe życie tych dwóch mężczyzn, chociaż historia dzieje się na przełomie kilku dni,to łatwo sobie wyobrazić, jak wyglądało ich życie wcześniej. To jest prawdziwy kunszt literacki. Bardzo tęskniłam za klasyką.

10/10 POLECAM

Po powieść Steinbecka sięgnęłam przez jej pozycję na liście "100 książek, które każdy powinien przeczytać według BBC" i teraz sama polecam znajomym.

Jedna z najpiękniejszych książek, jakie przeczytałam, jestem pod ogromnym wrażeniem zwłaszcza zakończenia. Wzruszająca o przyjaźni i poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Zdecydowanie jest to książka z przesłaniem, która na długo pozostaje w pamięci i skłania do refleksji.

Jeden minus jest krótka i bardzo ciekawa, więc szybko się czyta i trochę mi było żal, że to już koniec ;)

Książka nie musi mieć kilkuset stron, by fabuła dawała nam poczucie pełności i kompletności.

Książka nie musi mieć kwiecistych opisów, by oddziaływała na wyobraźnie.

Książka nie musi mieć rozbudowanej fabuły, by poruszyła, wzruszyła i została na długo w pamięci.

Książka może mieć lekko ponad 100 stron i swoją prostotą i dosadnością wywołać w czytelniku wzruszenie.

Książka może wywołać ogrom emocji opisem sytuacji, w której dorosły mężczyzna głaszcze mysz..

Brzmi dziwnie?

Nie dla osoby, która przeczytała "Myszy i Ludzie". Ta książka jest tak ogromnie niepozorna. Z rodzaju tych, gdzie jeden powie "o czym to było? bez sensu..", a drugi będzie ze zbolałym sercem i oczami pełnymi łez odkładał książkę na półkę wiedząc, że kiedyś jeszcze do niej powróci..

Chyba nie muszę Wam mówić, do której grupy ja się zaliczam.

Twórczość Steinbecka jest moim odkryciem roku! Biorę wszystko w ciemno i chcę doświadczać jego stylu, pióra, historii i kreacji bohaterów.

"Myszy i ludzie" to niedługa opowieść o przyjaciołach, którzy tułają się po Ameryce szukając pracy na różnych farmach. Historia mówi także kwestiach samotności, trudnościach związanych z przetrwaniem i problemach tych, którzy nie są rozumiani przez społeczeństwo. Jest to dzieło ponadczasowe, które długo nie daje o sobie zapomnieć. Książki tej nie da nie się nie przeczytać jednym tchem. Polecam wszystkim, którzy w życiowym pędzie chcą się na chwilę zatrzymać i pomyśleć o tym, co w codziennej walce o byt schodzi na dalszy plan.

To po prostu Steinbeck.

George i Lennie są przyjaciółmi. Lennie jest lekko opóźniony w rozwoju, ale jest do granic możliwości dobry. George z kolei jest mózgiem duetu i opiekunem Lenniego. Obaj różnią się także fizycznie. George jest drobny, niepozorny, ale sprytny i obrotny. Lennie z kolei jest zwalisty, silny, ale jest też dużym dzieckiem nie zdającym sobie sprawy ze swojej fizyczności. Chłopaki wędrują po Stanach Zjednoczonych w poszukiwaniu pracy, snując codziennie opowieści o wspólnym bogactwie, własnej ziemi, a przede wszystkim stabilności finansowej. Któregoś dnia trafiają na ranczo, które od początku wydaje się podejrzane i od pierwszej nocy George miał obawy co do tego miejsca. Czuł, że tutaj coś złego się wydarzy. I miał rację.

Niestety tutaj na temat fabuły wiele nie można powiedzieć, bo to właściwie nowelka – ma trochę ponad 100 stron – i wszystko, co powiem, zepsuje zabawę z czytania. Natomiast jedna istotna rzecz – ta książka uderza emocjonalnie. Jak to Steinbeck. Umie bardzo dobrze budować postacie i łamać serca czytelników. Powieść powstała w 1937 roku, co nie jest bez znaczenia w tej sytuacji. Czasy Wielkiego Kryzysu odbiły się mocno na Amerykanach, do tego silny segregacjonizm nie pomaga w budowaniu silnej gospodarki. Biedni są wszyscy. Poza tymi, którzy naprawdę mają ogromne pieniądze. George i Lennie mają swój mały rytuał i tak jak my opowiadamy dzieciom bajki na dobranoc, tak George opowiada Lenniemu jak to kiedyś będą mieli ogromny dom, farmę, na której będą hodować króliki, co jest szczególnie ważne dla Lenniego, miłośnika zwierząt. Obaj próbują uczciwie zarabiać na życie i odkładać pieniądze na swoje marzenia.

Ja uwielbiam Steinbecka. To jest wielka literatura amerykańska, którą powinien znać każdy, komu bliskie są te tematy. Największe powieści pisał w latach 30., tak trudnych dla świata. Ówcześni krytycy zarzucali mu sentymentalizm, ale właśnie on spowodował, że te powieści są ponadczasowe. Steinbeck mówi o problemach społecznych (bieda, niepełnosprawność, rasizm, samotność) w normalny, naturalny sposób. Nie szuka dla niczego usprawiedliwienia. Niczego nie koloryzuje. Ale też nie dramatyzuje tych pojęć. Pokazuje, że świat właśnie taki jest.

W Myszach i Ludziach znajdziecie historię przyjaźni, która zaskakuje innych bohaterów (i autor to podkreśla). Znajdziecie opowieść o dwóch chłopakach, którzy mimo problemów wierzą, że świat do nich należy. Nie dzisiaj. Nie jutro. Ale kiedyś. Przecież Ameryka każdemu daje szansę. Znajdziecie ciepło płynące nie tylko od dobrodusznego Lenniego, cudownie naiwnego, ale też pragmatycznego George’a (a może głównie od niego), dla którego Lennie jest najważniejszy na świecie. Który jest jego kompasem. I nie tylko ich. Tam (mimo niewielkich gabarytów książki) jest też kilka postaci drugoplanowych, które mają swoją rolę do odegrania. Ważną rolę.

Czytajcie Steinbecka, bo to kawał historii. Twórca trudnych historii ludzi w wirze wielkich wydarzeń. Mistrz opowiadania o emocjach między wierszami. Polecam!

Zatrzymaj się na chwilę. Pomyśl o tym, co masz, a co straciłeś. Ile byłbyś w stanie poświęcić dla przyjaźni? Gdyby świat nie miał kolorów i był czarno – biały, to czy wszystko byłoby jasne i oczywiste, a wybory prostsze?

George i Lennie to przyjaciele. Różni ich wszystko. George jest silnym i mądrym mężczyzną, a Lennie to olbrzym, który jest upośledzony i myśli jak małe dziecko, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji swoich czynów. Przez to sprowadza często kłopoty nie tylko na siebie, ale i na swojego przyjaciela. Trudno im znaleźć miejsce, w którym by się odnaleźli i dobrze czuli, dlatego wędrują w poszukiwaniu zarobku, aby sobie takie miejsce stworzyć. Ich marzeniem jest posiadanie własnej farmy, na której mogliby wspólnie hodować króliki. Jednak wystarczy jeden moment, aby zdmuchnąć marzenia tak, jak wiatr zdmuchuje płomień świecy.

Absolutnie genialna powieść. Steinbeck jest moim mistrzem. Jego pozycje są przepełnione wartościami i dylematami, a przy tym każdy z nas może interpretować je na swój sposób. Mimo, że pozycja „Myszy i ludzie” nie jest obszerna, to na tych 120 stronach autor przekazał to, co niektórym nie udaje się w grubych tomach.

Ukazanie niezwykłej przyjaźni, która prowadzi do tragicznych w skutkach wydarzeń. Dylematy, z którymi musi zmierzyć się główny bohater, a to wszystko połączone z przepięknymi opisami krajobrazu, które u Steinbecka są tak wyjątkowe, że nie mogę, ani nie chcę uronić z nich ani jednego słowa.

Chwilę po przeczytaniu zakończenia trudno było mi pozbierać myśli, nie potrafiłam odnaleźć się w tej historii. Byłam zdumiona, zaskoczona, ale też i po części rozczarowana. Dopiero po jakimś czasie ułożyłam sobie wszystko w głowie i dokonałam własnej interpretacji, która pozwoliła mi zabrać z tej książki dla siebie to, co najistotniejsze w moim odczuciu.

Może i będę nudna, ale będę powtarzać, żebyście czytali książki Steinbecka, bo to naprawdę wyjątkowe i przede wszystkim ponadczasowe powieści, w których każdy dostrzeże co innego, i na coś innego zwróci uwagę.

Jestem takim śmieciem emocjonalnym, że nie wiem, co piszę, a wszystko we mnie krzyczy, że chcę JUŻ ZARAZ ZA CHWILĘ powiedzieć o tej książce ludziom, choć nie wiem jak, więc...

Lennie patrzy na świat z wrażliwością oraz naiwnością dziecka. Kocha głaskać wszystko, co miękkie, najchętniej małe myszki, ale giną one pod ciężarem jego wielkich dłoni. Marzy o gospodarstwie, w którym mógłby doglądać królików, a niektórzy ludzie napawają go lękiem, choć jest od nich większy i silniejszy. W oczach innych jest „przygłupem", ale George widzi w nim przyjaciela, z którym łączy go trudna relacja. Mężczyzna wie, że jego życie byłoby prostsze, gdyby był sam i nie raz wścieka się przez problemy, których przysparza im Lennie, a jednak trwa przy jego boku. Opiekuje się nim tak, jak umie i to z nim podróżuje za pracą po stanach pogrążonych w Wielkim Kryzysie.

Śledząc wycinek z ich życia stajemy się świadkami rasizmu i nierówności społecznej. Ludzie, którzy chodzą od gospodarstwa do gospodarstwa w poszukiwaniu pracy, zarabiają przez miesiąc, a po tym czasie niemalże wszystkie pieniądze wydają na alkohol i domy publiczne. Czują się przytłoczeni, chcą żyć pięknymi marzeniami, ale ich spełnienie zdaje się być poza zasięgiem ich rąk. Jest w tym samotność, zgryzota i pogodzenie z losem, ale też zaufanie, proste przyjemności i siła marzeń.

Zamknęłam książkę z łzami w oczach i przytuliłam ją do serca, bo tyle w niej było piękna i bólu. Steinbeck potrzebował niewiele ponad sto stron, by zniszczyć moje serce i zmusić mój mózg do wysiłku, by mieć pewność, że jak najmniej mi umknie. A to w towarzystwie opisów natury i ciągłego widma zagrożenia. Jestem zachwycona. Oczarowana. Załamana. Chciałabym powiedzieć więcej, ale przy minipowieściach każdy dodatkowy szczegół staje się już spoilerem. Dlatego skupmy się na jednym — Steinbeck to WIELKI pisarz i pragnę poznać wszystko, co nam po sobie zostawił. Czytajcie.

przekł. Zbigniew Batko

George i Lennie to dwoje przyjaciół, którzy przemierzają Amerykę w poszukiwaniu dorywczych prac na farmach. George pełni trochę rolę dobrego wuja, ponieważ Lennie mimo swojego wyglądu noe grzeszy bystrością. To dorosły, silny i potężny mężczyzna, ale umysł dziecka. Mieniej mimo licznych przygód, a także nieszczęść jakie im się przytrafiły, są dla siebie wsparciem.

,,Myszy i ludzie" Johna Steinbecka to powieść wielowymiarowa, w której tłem do rozgrywających się wydarzeń jest kryzys lat 30-tych XX wieku w Ameryce.

Autor w cudowny sposób pokazał czytelnikowi jak wielką moc może mieć przyjaźń i jak dużym wsparciem może być jeden człowiekowi dla drugiego. Ta książka skłania do refleksji i pytań.

Czy warto marzyć i dążyć do celu?

Jak okrytny może być człowiek? A może łaskawy..? Czy można traktować człowieka i zwierzę w ten sam sposób?

Fabuła porusza wiele tematów i jestem pod wrażeniem jak autorowi udało się zawrzeć tyle istotnych tematów społecznych w tak krótkiej treści. Od kryzysu, po relacje międzyludzkie (nie tylko przyjaźń, ale także te na stopie pracownik-pracodawca), stosunek człowieka do zwierząt, samotność, wiarę w lepsze jutro...

Akcja jest spokojna i miarowa a język prosty dzięki czemu czytelnik może się skupić na tym co dzieje się z bohaterami i na ich emocjach.

Zakończenie powoduje, że w oku kręci się łza.

I mimo, że to moje pierwsze spotkanie z autorem, to na pewno nie ostanie.

"Myszy i ludzie" to powieść o wędrówce dwóch mężczyzn, z których jeden posiada niepełnosprawność intelektualną. Różnią się nie tylko stanem umysłu, ale też fizycznością. George, drobnej postury, jest wygadany i umie przycwaniaczyć. Lennie to olbrzym, któremu niestraszne są najcięższe prace fizyczne. W jego dłoniach drzemią niewyobrażalne siły, jest zapatrzony w przyjaciela i daje mu się prowadzić za rączkę, jak dziecko. Razem snują wspólne plany na przyszłość. Kiedy George opowiadania o ich własnym rancho, na którym będą hodować króliki, Lennie słucha jak zaczarowany.

Problemy pojawiają się wówczas, kiedy na ich drodze stają inni ludzie. George stara się "chronić" przyjaciela przed konfrontacją z obcymi, bo wie, jaki potencjał drzemie w tym mężczyźnie. Nadmierna kontrola, wymuszona grzeczność, bierność umacnia w Lennim poczucie bezradności i zagubienia, a to prowadzi do wybuchów niekontrolowanej agresji, bo emocje są jak gejzer, muszą znaleźć ujście.

"Myszy i ludzie" na kilkunastu stronach pokazują wykluczenie i eliminację. Starość, niedołężność, inny kolor skóry, inny poziom emocjonalny są powodem do usunięcia danej jednostki z przestrzeni życia publicznego. Dają sobie do tego prawo osoby, które uważają się za "normalne". Pod płaszczykiem współczucia i przyjaźni  kryje się przyzwyczajenie, interes własny  i niskich lotów tolerancja.

Autor świetnie pokazał złożoność koegzystencji. Każde spotkanie z drugim człowiekiem jest szansą na zrobienie czegoś dobrego, ale też niesie pewne ryzyko, bo nigdy nie wiemy, na jaką osobę dane nam trafić. Natomiast uzależnienie od siebie nigdy nie jest przejawem troski, to czynnik hamujący rozwój, zawsze, bez względu na to, czy jesteśmy pełnosprawni, czy też nie.

IG @angelkubrick

To była bardzo krótka lektura, o trudnej tematyce, ale zachwytów wielkich nie będzie. Przyznam szczerze, że większość książki mnie znudziła, a końcówka mocno zszokowała.

Większość fabuły to obraz dość nietypowej przyjaźni. George to silny, inteligentny i empatyczny człowiek. Lennie jest dorosłym, bardzo silnym człowiekiem z umysłem dziecka, który nieświadomie potrafi zrobić krzywdę innym. Nie do końca wiem, jak powinnam tą historię czytać. Z jednej strony obaj mają wspólne marzenie, z drugiej wydaje się, jakby te marzenie należało tylko do Lenniego. George w moim odczuciu wykorzystuje je do kontrolowania upośledzonego kolegi. Sytuacja bohaterów jest trudna, szczególnie Georga, który poświęca swoje życie i swoje plany dla przyjaciela. Nie załamuje się i nie poddaje, mimo wielu niepowodzeń, aż dochodzi do apogeum. George doskonale wie, że bez jego pomocy Lennie zginie, dlatego podejmuje heroiczną decyzję.

Tak sobie myślę, że jestem chyba troszkę za głupia na tą książkę. Niespecjalnie rozumiem jej przekaz, nie wywołuje we mnie większych emocji i refleksji. Nie mogę więc zgodzić się, że jest to najznakomitsze dzieło Steinbecka. Dla mnie raczej do przeczytania i zapomnienia.

Czy można napisać wybitną książkę, która ma zaledwie sto czterdzieści stron, a jej format przypomina książeczkę do nabożeństwa? Johnowi Steinbeckowi to się udało. Powieść „Myszy i ludzie” zdecydowanie zasługuje na takie określenie.

John Steinbeck urodził się 27 lutego 1902 r. w Salinas w stanie Kalifornia. Był synem młynarza i nauczycielki. Przodkowie Steinbecka pochodzili z Niemiec. John studiował humanistykę ogólną na Uniwersytecie w Stanford, studiów jednak nigdy nie ukończył. Pracował w morskiej stacji naukowo-badawczej w Pacific Grove. W 1925 r. wyjechał do Nowego Jorku, gdzie zaczął próbować swoich sił jako pisarz. Rozgłos zyskał dzięki opublikowanemu w 1935 r. zbiorze humorystycznych opowieści, „Tortilla Flats”. Dwa lata później Steinbeck wydał słynną powieść „Myszy i ludzie”, a wkrótce potem także „Grona gniewu”. Książka opowiadająca losy ubogiej rodziny wędrującej z Oklahomy do Kalifornii w celu znalezienia pracy przyniosła mu w 1940 r. nagrodę Pulitzera. W czasie II wojny światowej John Steinbeck pracował jako korespondent wojenny dla „New York Herald Tribune”. Jego kolejne książki zostały nieprzychylnie ocenione przez krytyków. Steinbeck został mimo to laureatem Nagrody Nobla w 1962 r. Po 1962 r. nie tworzył już powieści, zwrócił się w stronę publicystyki. Zmarł na zawał serca 20 grudnia 1968 r. w Nowym Jorku.

George Milton i Lennie Small to niezwykły tandem przyjaciół. George jest silnym mężczyzną, a podążający w ślad za nim Lennie – upośledzonym gigantem o umysłowości małego dziecka. Niezdarny i nieświadomy własnej siły fizycznej nie potrafi dostosować się do społecznych norm i co chwila sprowadza na siebie i George’a mniejsze lub większe nieszczęścia. Nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca, przyjaciele przemierzają pogrążone w Wielkim Kryzysie Stany w poszukiwaniu zarobku i akceptacji. Ich marzeniem i celem, do którego dążą, jest własna farma, na której mogliby wspólnie hodować króliki.

„Myszy i ludzie” to cudowna książka, którą można spokojnie przeczytać w kilka godzin. Pomimo swojego niewielkiego rozmiaru, naładowana jest tak ogromną ilością emocji, że można by nimi obdzielić kilka innych tytułów.

„Lepiej by było, jakbym sam zastrzelił tego psa. To źle, że pozwoliłem zastrzelić swojego psa obcemu”.

Od samego początku historia zawarta w tej powieści zupełnie mnie pochłonęła i nie byłem w stanie się od niej oderwać, aż do chwili, gdy przeczytałem ostatnią stronę. Jej największym plusem, jest doskonałe i bardzo wzruszające zakończenie. Wprawdzie od samego początku w jakimś stopniu spodziewałem się takiego końca, ale ze względu na sympatię, jaką poczułem do głównych bohaterów, cały czas miałem nadzieję, że zakończy się ona jednak happy endem. Gdy skończyłem czytać tę książkę, wprawdzie nie musiałem wycierać łez ze swoich policzków, ale gdzieś w dołku, coś mnie mocno ścisnęło.

Większość postaci w „Myszach i ludziach” łączy jedna wspólna cecha. Są oni w jakiś sposób odrzuceni przez społeczeństwo. Różne są tylko tego przyczyny. Kolor skóry, styl prowadzenia się, wiek, upośledzenie umysłowe, lub tak jak w przypadku George’a, powodem odrzucenie jest Lennie. Powoduje to, że każda z tych osób, jest w jakiś sposób samotna i bardzo nieszczęśliwa. Jeżeli chodzi o głównych bohaterów, to praktycznie od pierwszych stron powieści bardzo ich polubiłem i mocno im kibicowałem. Są oni od siebie skrajnie różni, zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. Z jednej strony niewysoki obrotny nerwus, który mimo tego, że przez Lenniego ma mnóstwo kłopotów, to opiekuje się swoim towarzyszem. Z drugiej zaś wielkolud o umyśle małego dziecka, który jest wpatrzony w swojego przyjaciela jak w obrazek. Nie wiem czy sprawia to moja fascynacja Stephen Kingiem, ale w każdej lekturze doszukuję się podobieństw do bohaterów jego powieści. I tak Lennie bardzo mi przypominał Johna Coffeya z „Zielonej Mili”. Ta sama fizyczność, ta sama niewielka bystrość umysłowa i to samo gołębie serce. Myślę, że Mistrz grozy musiał się inspirować dziełem Steinbecka, w chwili, gdy tworzył swoje dzieło.

Na podstawie książki został nakręcony równie rewelacyjny film, w którym główne role zagrali Gary Sinise i John Malkovich.

„Myszy i ludzie” to przepiękna historia o prawdziwej męskiej przyjaźni i marzeniach. Pomimo tego, że powieść jest napisana bardzo prostym językiem, to jest genialna w swojej prostocie. Warto poświęcić jeden wieczór na dzieło Steinbecka, bo jest to gwarancja bardzo dobrze wykorzystanego czasu. Jeżeli ktoś z Was jeszcze nie czytał tej książki, to niech jak najszybciej to nadrobi. Warto!!! A nawet trzeba.

Opinia pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Z nieopisaną przyjemnością powracam do dzieł swego ukochanego twórcy — Johna Steinbecka, a Myszy i ludzie to kolejna historia, która boleśnie wgryzła się w moje serce, na zawsze zostawiając po sobie pęknięcia pełne boleści i uwielbienia.

Myszy i ludzie to w równym stopniu przepiękna historia o dwóch mężczyznach oraz ich (romantycznym) przywiązaniu, jak i okrutnie niesprawiedliwa opowieść o naturze ludzkich pragnień i ambicji oraz siłach, które przeciwko nim działają. Ludzie nadają sens swojemu życiu — i swojej przyszłości — poprzez marzenia oraz przyjaźń.

“My mamy przyszłość. (…) Z nami jest całkiem inaczej — powtórzył Lennie — A dlaczego? Bo… bo ja mam ciebie, a ty masz mnie. Właśnie dlatego. — Roześmiał się radośnie.”

John Steinbeck w skromnej ilości stron skrył nieskończone bogactwo uczuć, lecz przede wszystkim sportretował rozpacz oraz głębokie poczucie samotności, które intymnie porusza czytelnika i niczym ponury deszcz kroplami smutku ozdabia kąciki oczu, ponieważ cierpienia George’a Miltona i Lennie’go Smalla są zbyt wielkie, zbyt naglące i zbyt uniwersalne, by nie znalazły ujścia w rzewnym płaczu.

“Człowiek musi mieć kogoś bliskiego. Dostaje fioła, jak nikogo nie ma. — Głos mu się łamał. — Nieważne, kim jest ten drugi, byleby tylko był. Mówię ci! — zawołał. — Mówię ci, człowiek z tej samotności może się rozchorować.”

John Steinbeck jest niepowtarzalnym malarzem prawdy o istocie ludzkich umysłów, który w prostych słowach zamyka cały smutek oraz piękno naszego istnienia.

Mówiąc krotko, miłuję ogromnie.

Instagram: @illectum

"Myszy i ludzie" Johna Steinbecka to jedna z książek, które planowałam przeczytać od dawna i cieszę się, że w końcu to zrobiłam. Jest to zdecydowanie jedna z najmądrzejszych i najciekawszych książek, z jakimi miałam styczność. Jest krótka, dlatego czyta się ją bardzo szybko. Można w niej jednak znaleźć wiele ważnych wartości i wątków. Główni bohaterowie, George i Lennie są niezwykle wyraziści i bardzo podoba mi się ich więź. Książka skłania do refleksji. Dzięki niej zaczęłam się zastanawiać nad prostymi, ale ważnymi kwestiami. Mogę polecić tę powieść każdemu.