Margo

Dręczenie umysłowe dziecka, które nie jest jeszcze uformowane moralnie i wierzy we wszystko co powie mu mama, jest okrutne.

Nie z własnej woli maluch zamyka się powoli na świat i ludzi, którzy go otaczają. Obniża się także samoocena, a dziecko myśli, że tak po prostu ma być.

Mieszkając w rozpadającym się dosłownie domu, trzynastoletnia Margo nie jest szczęśliwa. Za współlokatorkę ma własną matkę, która stopniowo, aczkolwiek powoli zmienia się na gorsze.

Nastolatce, odkąd sięga pamięcią, przeszłość objawiała się w ciepłych barwach. Pomimo braku ojca, obie z matką były szczęśliwe.

Ona chodziła do szkoły – szczęśliwe dziecko mieszkające z matką, która nałogowo się nią opiekuje i głęboko wierzy w Boga.

Jednak z czasem ta wiara stawała się jak coś na kształt - „Daj mi Boże, przecież jestem twoim dzieckiem”, a kiedy „to” nie nadchodziło kobieta popadała w coraz większą melancholię. Jej stosunki z dzieckiem ograniczały się do krótkich zdań, rozkazów i pojedynczych sylab.

Margo zapadała się w sobie, a szczególnie pod karcącym okiem matki, usługiwaniem jej i ciągłych gorzkich słów wypowiadanych w jej stronę.

Pewnego razu nawet imię – Margo nie zostało zawarte w zdaniu matki, później tak już zostało.

Coraz częściej do ich popadającego w ruinę domu przychodziło więcej mężczyzn, wtedy matka zamykała dziewczynkę w pokoju na klucz i nie wypuszczała dotąd aż oni nie poszli.

W ciemnym i ponurym życiu prawie dorosłej już Margo pojawiła się pewnego razu mała iskierka nadziei.

W sąsiedztwie z jej domem wprowadziła się rodzina z chłopakiem mniej więcej w jej wieku.

Od tej pory – przyjaźni, życie Margo troszkę się polepsza.

Jednak czy osoba, która własny umysł uznaje za wroga może być szczęśliwa?

Książka, która już od samego początku bardzo zasmuca. Kiedy czytam i oczami wyobraźni widzę jak może czuć się tak poniżane dziecko, aż mi się serce kraje. Nasuwa się wtedy takie pytanie – Dlaczego matki krzywdzą swoje dzieci?

Dlaczego życie dla nich jest takie trudne już od samego początku, przecież dzieciństwo to najwspanialszy okres w życiu człowieka. Jest się beztroskim, swawolnym i chętnym do zabawy z rówieśnikami.

Kończąc książkę poznajemy prawdę o ludziach, o sposobie bycia, myślenia.

Jesteśmy świadomi ich zachowań i decyzji.

Lecz, czy tak powinno być?

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

Główna bohaterka Margo to nastolatka, która z całym światem radzi sobie sama. Jej matka jest prostytutką, która w ogóle nie interesuje się swoim dzieckiem, ojca natomiast nie zna. Jest zamknięta w sobie, bardzo pesymistyczna, nie ma w życiu żadnego celu. Pewnego dnia poznaje Judaha, który odmienia jej spojrzenie na świat i pewne sprawy życiowe, pomimo tego, że fizycznie nie jest sprawny. Na domiar złego, w życiu młodej dziewczyny zachodzą zmiany, które nieodwracalnie wpływają na jej psychikę. Pojawiają się problemy, z którymi nikt nie jest w stanie sobie poradzić. Bone staje się miejscem, w którym nie ma radości, a codzienność przepleciona jest złością, mściwością, śmiercią, smutkiem i niekończącym się żalem. Zmiany, które zachodzą w całym sąsiedztwie, mają katastrofalne skutki, a Margo ma w tym wszystkim spore znaczenie. To bohaterka, która potrafi zaskoczyć samą siebie.

Na samym początku książki mamy okazję przyjrzeć się najbardziej kluczowym i najważniejszym momentom w życiu młodej Margo, która w swoim dzieciństwie przeżywała sytuacje mające wpływ na jej późniejsze życie. Dalsza część akcji rozgrywa się w momencie, gdy dziewczyna ma 18-19 lat i sama zaczyna o sobie decydować, zmieniać siebie oraz swoje życie. Jest to postać, która w powieści przechodzi ogromną metamorfozę, a jej charakter i osobowość nieodwracalnie się zmieniają. Z cichej, szarej myszki, Margo staje się silną kobietą, która walczy o sprawiedliwość i prawa ludzi. Co sprawiło, że stała się nie do poznania? Co nią kieruje i jak zakończy się jej walka o dobro?

Do owej powieści byłam bardzo pozytywnie nastawiona, jednak muszę przyznać, że nie wciągnęła mnie od razu. Początkowy opis życia bohaterów, szczegółowe przedstawienie sąsiadów, okolicy i obecnych sytuacji wydawał mi się nieco zbyt długi. Po przeanalizowaniu całej książki waham się, czy uznać to jako minus, czy jako plus całej historii. Być może taki był zamysł autorki i miało to wpływ na przesłanie, jakie niosła ze sobą "Margo". W połowie powieści następuje ogromny zwrot akcji, który dopiero tak naprawdę mnie porwał i wciągnął w przedstawioną fabułę. Od tej pory książkę czytałam z zapartym tchem i nie byłam w stanie przewidzieć, co wydarzy się na kolejnej stronie, a tym bardziej - jaki będzie koniec historii.

Cała powieść jest dość trudna do zdefiniowania. Jest to thriller, który ma w sobie wiele wątków psychologicznych, które odgrywają w książce bardzo ważną, jeśli nie najważniejszą rolę. Jako czytelnicy mamy okazję zajrzeć do głów osób, które snują plany morderstw, zemst lub zwykłego zadośćuczynienia. Poznajemy naturę a także zmiany, które zachodzą w myślach owych postaci. "Margo" to historia o walce ze złem, które jak się okazuje, może się odwrócić przeciwko każdej z osób. Całość przedstawiona jest w sposób dość intrygujący, chwilami wręcz psychodeliczny. Czytelnik momentami sam nie wie, co jest prawdą, a co jedynie wytworem umysłu. Z mojego punktu widzenia, niektóre sprawy nie zostały należycie wyjaśnione i dokończone, co pozostawiło we mnie pewien niedosyt, jednakże może to ja sama muszę dokończyć ową historię po swojemu... :)

Tarryn Fisher to autorka dziewięciu bestsellerowych powieści. Wraz z przyjaciółką Madision prowadzi bloga modowego. "Margo" można traktować jako pewnego rodzaju manifest skierowany do kliku określonych grup.

Bone, a w nim pożeracz. W pożeraczu mieszka Margo, z początku nastoletnia dziewczynka, pragnąca opieki, a otrzymująca ciszę, stopniowo przekształcająca się w kobietę, która boleśnie zaczyna odczuwać skutki mrocznego miasta, niepełnej rodziny i egoistycznej matki, która stale jej nie zauważała. Pewnego dnia poznaje chłopca, który stara się rozświetlić jej duszę. Niestety pewne sytuacje sprawiają, że ciemność ponownie wbija szpony w duszę dziewczyny. Być może już wcześniej ją sobie przywłaszczyło?

Opowieść o miejscu, w którym rzeczywistość miesza się z koszmarami sennymi. Poznajemy Margo, główną bohaterkę, a zarazem jedyną obserwatorkę i narratorkę powieści, nasze oczy i uszy. Jest to postać tajemnicza. Skrywa wiele sekretów, jednak są one przeznaczone tylko dla pozostałych bohaterów, bowiem czytelnik odkrywa je wraz z nią, będąc świadkiem wszelkich wydarzeń, przez co wiele razy czuje bezsilność i trwogę.

Postacie literackie są wykreowane wyśmienicie, posiadają głębie psychologiczne, są wielowymiarowi i aż nazbyt realni. Przedstawiają przerażający obraz społeczeństwa zamkniętego w swoich krzywdach i problemach. Narkomani, prostytutki czy byli więźniowie znani są tutaj wszystkim i każdy korzysta z ich usług. Dzieci obarczone są błędami rodziców, powielając je bądź tak jak to w przypadku Margo- walcząc z nimi. Jednak demony przekazywane z pokolenia na pokolenie nie pozwalają na uwolnienie się od nich. Możesz wyjechać z Bone, jednak ono zawsze będzie w Tobie.

Akcja powieści jest zawrotna, autorka z pełną świadomością wpuszcza czytelnika w przysłowiowe maliny, przy zakończeniu zmieniając wersję wydarzeń. Narracja pierwszoosobowa pozwala nam na nutkę zaskoczenia, ponieważ nie jesteśmy wszechwiedzący.

Margo jest usposobieniem walki. Walki o prawa dziecka, walki z przemocą. Niestety po drodze gubi gdzieś tą cząstkę siebie i zapada się coraz bardziej w mrok. Początkowe pragnienie zemsty zmienia się w obsesję, którą stale pielęgnuje. Wydaje jej się, że wymierza sprawiedliwość, jednak czy to czyni ją lepszą od zwyrodnialców, których karze?

Powieść dostarcza nam wiele emocji, jest istnym młynkiem. Przerażenie łączy się z chorą fascynacją, a złość z poczuciem zrozumienia. To od nas zależy, czy poprzemy zachowania i poczynania głównej bohaterki, od nas, naszego sumienia i moralności, a także trzeźwego spojrzenia na świat i sprawiedliwość.

Na uwagę zdecydowanie zasługuje przemowa autorki, będąca zwieńczeniem całości. Wyjaśnia nam dlaczego podjęła się napisania takiej treści, prosi o siłę dla osób, które jej potrzebują, bowiem "Każda z nas była kiedyś tym dzieckiem, za które Margo była gotowa zabić".

Recenzja znajduje się również na [Adres usunięty]

Margo zadaje kłam twierdzeniu słaba płeć. Uparta, mściwa, waleczna, władcza, a do tego z urazem psychicznym. Bywa, że są chorzy i jeszcze nie zdiagnozowani, do ostatnich należy bohaterka, ale można ją polubić.

Margo. Dziewczyna mieszkająca w Bone, a Bone mieszkający w niej. Jej dom, który nazywa pożeraczem, mieści w sobie dwie dusze. Margo i jej matki. Matka nie darzy uczuciem swojej córki, jest prostytutką, przyprowadza do domu mężczyzn, a Margo wszystkiego wysłuchuje. To wszystko odciska na niej piętno. Gdy poznaje Judaha, wszystko się zmienia. Spędza z nim wiele czasu i dzięki temu jej życie nabiera odrobinę więcej barw. W mieście ginie dziewczynka i Margo postanawia wszcząć własne śledztwo i przeprowadza własny osąd. Jest zdeterminowana aby wymierzyć złoczyńcom sprawiedliwość.

"Smutek to emocja, której możesz zaufać. Jest silniejszy niż wszystkie inne. Przy smutku radość wydaje się chwilowa i niepewna. Smutek trwa dłużej, jest trwalszy i z taką łatwością zastępuje pozytywne uczucia, że nawet nie poczujesz zmiany, gdy znajdziesz się w jego okowach".

Czytając tak wiele pozytywnych recenzji, sama nabrałam ochoty na przeczytanie tej książki. Już od samego początku mnie zaciekawiła. Nie musiałam długo czekać, aby wciągnąć się w treść. Sama Margo mnie intrygowała. Dziewczyna samotna, nie rzucająca się w oczy, niekochana przez nikogo, nie mająca przyjaciół i innej rodziny. Nawet nie mająca co jeść, bo matka nie gotuje ani nie robi zakupów. To córka jest służącą. Tłumaczy się zapewne tym, że Margo jest gruba i nie potrzebuje jeść. Dlatego dziewczyna podbiera pieniądze ze skrytki i żywi się suchym prowiantem. To jak Tarryn ukazała jej zmianę... wow, szacun.

"Ludzie są zbudowani do życia z cierpieniem. Słabi ludzie pozwalają, by ból ich dusił, doprowadzając do powolnej, emocjonalnej śmierci. Silni ludzie wykorzystują ból. Używają go jako paliwa".

Co do postaci drugoplanowych - są bardzo dobrze i ciekawie wykreowani. Uwielbiam Judaha. Widzi w Margo coś, czego nie widzi nikt inny i nawet ona sama. Jest też kilka postaci negatywnych, którzy zasługują na karę.

"Oko za oko. Krzywda za krzywdę. Ból za ból".

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Tarryn i wypadło świetnie. Polubiłam jej styl, jej pomysły oraz to, że potrafiła mnie tak zaciekawić i wciągnąć w ten świat. Fabuła tej książki to jeden wielki majstersztyk. Będę musiała się zapoznać z innymi jej powieściami, a Was zachęcam do sięgnięcia po Margo, która wciągnie was w mroczne i przerażające zakątki jej umysłu.

"Żebyś była naprawdę szczęśliwą, musisz tego chcieć. Choćby życie ci się skomplikowało, musisz zaakceptować to, co się stało, porzucić ideały i nakreślić nową mapę prowadzącą do szczęścia."

Bone, dawne miasto portowe, z wyraźnymi śladami upadłych firm, wzrastającym wskaźnikiem bezrobocia, marazmem, biernością i strachem unoszącym się nad ulicami niczym gęsta mroczna mgła. Miejsce, w którym ludzie nauczyli się skupiać raczej na przetrwaniu niż szczęściu, w nędznej egzystencji nie liczą już nawet upływających dni. Dorastanie w patologicznym i przytłaczającym środowisku nie jest łatwe, marzenia stopniowo ulatniają się, a jakakolwiek rozgrywka z przeciwnościami losu często kończy się spektakularną porażką. Człowieka pochłania głęboka pustka, rozczarowanie i rozżalenie, szara codzienność przytłacza ciężarem. Dlaczego tak trudno skutecznie zawalczyć o siebie samego, zerwać pokoleniowy schemat udręki i klęski? Czym ukoić ból w sercu z powodu braku perspektyw na przyszłość? Jak wyrwać się z czeluści alkoholizmu, narkomani, prostytucji, przemocy i obojętności wobec bliskich? Jakie niepokojące rozwiązanie pojawia się na horyzoncie?

Margo Moon poznajemy jako trzynastoletnie dziecko, zagubione, zakompleksione, z niskim poczuciem wartości, usilnie starające się o uwagę samotnie wychowującej ją matki i odrobinę ciepłego uczucia z jej strony. Dziewczyna nie chce zwracać na siebie uwagi, stroni od ludzi, choć jednocześnie pragnie, aby ktoś ją wreszcie zauważył, dostrzegł, pokusił się o poznanie jej osobowości. Szkoła jest ucieczką od domu, a dom od szkoły. Mijają lata a bierność, apatia i otaczająca ją ze wszystkich stron samotność wciąż mocno dają o sobie znać. Pewnego dnia Margo zaprzyjaźnia się z sąsiadem Judahem Grantem, chłopakiem, który choć sparaliżowany i poruszający się na wózku inwalidzkim, wydaje się mieć wiele do zaoferowania światu. W tym czasie mieszkańcami Bone wstrząsa tajemnicze zaginięcie siedmioletniej Nevaeh, dramatyczny wypadek uruchamia wiele znaczących zmian w życiu Margo.

Zaczyna się niezwykła thrillerowska przygoda czytelnicza, coraz bardziej wyłania się niepokój, dreszcz emocji, przeradzający się w poczucie śmiertelnego niebezpieczeństwa. Koszmarne zdarzenia zaskakują nas, wstrząsają naszą wyobraźnią i zmuszają do poszukiwania odpowiedzi na intrygujące pytania. Jakże wielką zagadką jest tożsamość człowieka, możliwe jej modyfikacje i nieoczekiwane przeobrażenia? Wystarczy jeden impuls, który przeleje czarę rozgoryczenia i niepowodzenia, na moment przeobrazi się w idealnie dopasowany klucz do drzwi alternatywnego świata. Czy warto tam zaglądać? Jakie czyhają w nim zagrożenia? Których następstw należy obawiać się najbardziej przekraczając jego próg? Jak wiele granic nie jest w stanie zatrzymać dzikich myśli i szaleńczych decyzji?

Ciekawa, pasjonująca i wstrząsająca opowieść, wywołuje silne wrażenia, świetna propozycja na mocne zaczytanie. Uzmysławia, jak bardzo determinuje nas środowisko, w którym się wychowujemy, jak niesamowicie upodabniamy się do otoczenia, w którym żyjemy. Pomimo czynionych od czasu do czasu odważnych zrywów i prób zerwania krępujących więzów i uzależniających toksycznych relacji z bliskimi. Z każdym rozdziałem atmosfera gęstnieje, odkrywamy nowe szczegóły wciągającej historii, zmienia się perspektywa spojrzenia na główną bohaterkę. Autorka z wielką umiejętnością prowadzi przez scenariusz zdarzeń, z dużą łatwością włączając w psychologiczną grę. Podczas gdy czytelnik dokonuje interpretacji źródeł brutalnego zła wyłaniającego się z fabuły, ono doskonali się w sztuce polowania, przemocy i zemsty. Choć księgarnie klasyfikują książkę do literatury młodzieżowej, nie jestem przekonana do takiego przyporządkowania, powieść wydaje się zbyt mroczna, przerażająca i trudna we właściwym odbiorze, aby proponować ją młodym czytelnikom.

[Adres usunięty]

Margo skusiła mnie okładką - zarazem wyglądem jak i opisem. Książka niewątpliwie ciężka, przeznaczona dla czytelników, którzy czytają że zrozumieniem. Nawet mogę pokusić się o stwierdzenie że nie jest to pozycja dla młodzieży. Osobiście bardzo lubię mroczne książki, a Margo właśnie taka jest - bardzo mroczna, tajemnicza, a wręcz momentami psychodeliczna. Książka według mnie pokazuje, jak otoczenie, stereotypy i nienawiść innych ludzi może wpłynąć na kształtowanie się psychiki młodego człowieka. Ponadto Margo pokazuje, że każdy człowiek jest zdolny do złego, każdy ma w sobie cząstkę psychopata, a wystarczy silny bodziec żeby ją w sobie obudzić. Osobiście ocenia książkę na bardzo dobrą, wciągającą, ale niekoniecznie przyjemną. Ale czy każda książka ma nam umilać czas? Może czasem powinna nas skłonić do refleksji i zastanowienia się nad istotą człowieka?

Nawiązania do Raportu Mniejszości z Tomem Cruise, obrazu science-fiction, w którym zapobiega się przestępstwom zanim jeszcze zostaną one popełnione. Z moralnością postaci trochę na opak, ale książka jest bardzo udana.

Jest to książka brutalna i przerażająca, ale pokazująca jak wielka ciemność drzemie, w niektórych ludziach i jak bardzo jest źle, gdy pozwolą jej wyjść na powierzchnię. Margo jest specyficzną osobą i nie sposób przewidzieć jej zachowania czy tego co zrobi. Nawet jak z początku wydaje się być inaczej. Bone to przerażające miasteczko, które niejednokrotnie pokaże swą okrutną stronę. Przyznam, że nie takiej książki się spodziewałam, ale bardzo cieszę się, że okazała się inna od moich przypuszczań, bo to czyni z niej wyjątkową i inną historię na tle pozostałych. Jest pełna zwrotów akcji, a także zachowań, które budzą najgłębszy lęk i przerażenie. Nie oznacza to jednak, że nie warto jej czytać. Moim zdaniem warto i to bardzo. Potrafi ogromnie wstrząsnąć i zszokować. No i jak tu nie wspomnieć o przepięknej okładce? W środku także jest estetycznie i przyjemnie. Gorąco polecam, a mówi to osoba, która stroni od thriller'ów.

Fragment tekstu pochodzi z mojego bloga, po ciąg dalszy zapraszam tutaj:

[Adres usunięty]

W Bone jest dom.

W domu mieszka dziewczyna.

W dziewczynie mieszka ciemność...

Margo żyje w ponurym miasteczku Bone.Swój dom nazywa ''pożeraczem''.Matka dziewczyny nie interesuje się nią,ma depresję i traktuje ją jak służącą.Dziewczyna jest bardzo samotna,nie ma z kim porozmawiać i się wyżalić.Jednak wszystko się zmienia,kiedy poznaje Judaha,który jest kaleką i jeździ na wózku.

W miasteczku często dochodzi do przemocy i tego typu rzeczy,ale kiedy w okolicy ginie siedmioletnia dziewczynka,Margo wraz z Judahem rozpoczyna własne śledztwo.

''Oko za oko.Krzywda za krzywdę.Ból za ból.''- to motto,którym szczyci się dziewczyna,ale czy jest zdolna przeobrazić słowa w czyny? Musicie sami się przekonać,czytając tę książkę. ;)

Na początku warto zaznaczyć,że książka jest pięknie wydana.Okładka robi wrażenie i jej minimalizm pasuje idealnie.

Rozpoczynając tę powieść miałam wielkie oczekiwania.Sam opis jak i tyle pozytywnych opinii mnie do tego zachęciło.

Brutalność,realność i lekki dreszczyk emocji,to coś co naprawdę lubię!Styl pisania autorki jest taki lekki i czyta się tę książkę po prostu błyskawicznie.Pomysł na fabułę jest naprawdę bardzo ciekawy,a jako fanka thrillerów,kryminałów czy też horrorów,czułam że i ta mi się spodoba i się nie myliłam.

W świecie Margo jest ponuro,brutalnie i po prostu źle.Bohaterowie są ciekawie skonstruowani i bardzo ciekawiła mnie historia matki dziewczyny,mimo że była taką okrutną osobą.Była bardzo tajemnicza,ale część jaką o niej znaliśmy podsycała moją ciekawość.Bardzo chciałam,aby jej wątek był bardziej rozbudowany,ale niestety nie można mieć wszystkiego.

Margo jest bardzo specyficzną postacią,która na pewno na długo pozostanie w pamięci.Jest silnym charakterem i zawsze prowadzi do swojego,mimo że nie zawsze jest to dobre i konieczne...

''Margo'' przekroczyła moje najśmielsze oczekiwania.Bardzo polecam ją osobom,które lubią poczuć dreszczyk emocji,zaczytują się w kryminałach.Jeśli szukacie powieści napisanej lekkim stylem,a zarazem ciekawej i nie zwykłej młodzieżówki,to ''Margo'' na pewno się nada.

[Adres usunięty]

Wrażenia po pierwszym spotkaniu z twórczością Tarryn Fisher już zdążyły się zatrzeć, jednak doskonale pamiętam to, że czułam się zawiedziona. Zachwytom nad "Bad Mommy. Zła mama" nie było końca, dlatego nastawiłam się na historię zwalającą z nóg. Owszem, sam koncept był świetny, aczkolwiek wykonanie nie spełniło moich oczekiwań. Dlatego nadszedł czas na drugie podejście do tej wychwalanej autorki - tym razem nadeszła pora na "Margo".

Tytułowa bohaterka mieszka w ponurym miasteczku, a swój dom nazywa pożeraczem. Od wielu lat musi zajmować się swoją matką chorującą na depresję. Margo jest bardzo samotna, jednak jej życie ulega diametralnej zmianie w dniu poznania Judaha. Kiedy ginie mała dziewczynka z sąsiedztwa, Margo postanawia dotrzeć do prawdy, która okazuje się dużo bardziej złożona...

"(...) ludzie są zbudowani do życia z cierpieniem. Słabi ludzie pozwalają, by ból ich dusił, doprowadzając do powolnej, emocjonalnej śmierci. Silni ludzie wykorzystują ból (...). Używają go jako paliwa." *

Margo podobała mi się nieco bardziej niż "Bad Mommy. Zła mama", ale nadal nie podzielam zdania wielu osób, jakoby ta lektura była niemal wybitną i jedną z najlepszych, jakiekolwiek czytałam. Sama idea, znajdująca się w głowie autorki, jak najbardziej do mnie przemawia. Całą lekturę czekałam na jakiś wybuch - coś, co powaliłoby mnie na łopatki albo chociaż spowodowało zaskoczenie. Niestety zabrakło mi tego... Pod koniec naprawdę zaczęło mi przeszkadzać te zamieszanie w głowie głównej bohaterki, przez co już nie wiedziałam, co jest wymysłem jej wyobraźni, a co dzieje się naprawdę. Nie wspominając o niemal szóstym zmyśle głównej bohaterki, która patrząc na człowieka, już wiedziała, iż popełnił zbrodnię. Ponadto miałam szczerą nadzieję, że chociaż finałem autorka nadrobi braki, jednak moje nadzieje okazały się płonne.

"Nigdy nie można być zbyt ostrożnym w świecie pełnym psycholi." **

Generalnie uważam, że "Margo" jest niezłą powieścią - po prostu tradycyjnie nie wykorzystano jej potencjału w pełni. Niemniej podczas lektury targało mną sporo emocji, co jest ogromnym plusem. Zawsze czuję niemal fizyczny ból, kiedy słyszę o krzywdzie niewinnych osób, szczególnie dzieci. Z tego względu miałam ochotę rozszarpać większość mieszkańców Bone, którzy nawet nie zasługiwali na miano rodziców. Do tego doszła bolesna świadomość tego, iż często popełniamy złe czyny ze względu na środowisko, z jakiego pochodzimy - obserwujemy niepoprawne zachowania, obiecujemy sobie, że ich nie powielimy, następnie dochodzimy do wniosku, że i tak nie mamy lepszych wzorców, więc również postępujemy źle. W ten sposób koło się zamyka...

Tarryn Fisher każe nam zastanowić się nad tym, czy mamy prawo sądzić innych ludzi, wymierzając im swoją wersję sprawiedliwości, nawet jeżeli zrobili coś bardzo złego? Czy możemy usprawiedliwić człowieka, który zabił jedną osobę, skoro tym czynem uratował kilkoro innych? Zanim odpowiemy na te pytanie, pamiętajmy, że w każdym z nas tkwi dawka mroku oraz okrucieństwa - po prostu nie wszyscy mamy okazję znaleźć się w sytuacji, kiedy musimy je wyjawić przed światem.

* cytat ze str. 110

** cytat ze str. 238

Margo nie jest zwykłą dziewczyną, a Bone nie jest zwykłym miastem.

Margo Moon mieszka w miejscu, w którym na porządku dziennym spotyka się narkomanów, dilerów i osoby stosujące przemoc domową, a co więcej jej własna matka jest prostytutką. Nic więc dziwnego, że przebywając na co dzień w takim miejscu trudno jest jej wyłamać się z powszechnie panującego zepsucia.

Jednak dziewczyna stara się jak może i udaje jej się uzyskać świadectwo z paskiem na koniec szkoły. Ale jaka przyszłość może czekać ją w takim miejscu? Mimo wszystko Margo stara się być lepszym człowiekiem, ale to wszystko do czasu..

Po śmierci matki i Navaeh Margo zmienia się nie do poznania. Zdarzenia, które następują po drodze powodują, że odnajduje ona brudną stronę swej duszy, a ta powoli zaczyna dominować w jej życiu. Dziewczyna zaczyna sama wymierzać sprawiedliwość. Odbiera ludziom życie twierdząc, iż robi to w imię wyższego dobra oraz aby zapobiec dalszemu szerzeniu się zła. Na swoje ofiary wybiera jedynie osoby, które skrzywdziły innych, jednak czy w ten sposób ona sama nie powinna stać się czyjąś ofiarą?

Wydaje się, iż jedyną osobą, która może zapobiec dalszemu zagłębianiu się w mrok przez Margo jest Judah - jej przyjaciel kaleka. Gdy Margo trafia do szpitala ich przyjaźń staje pod znakiem zapytania. Czy Judah wciąż będzie obecny przy Margo?

"Wypuszczają mnie z Westwick, chociaż nie uważam, że jestem na to gotowa. Wieści na temat Judaha sprawiły, że czuję się dziwnie we własnej skórze. Już nawet samej sobie nie potrafię zaufać. Co się dzieje z kimś, kto ma za wroga swój własny mózg? Nie wiem. Boję się o tym przekonać."

Książka zdecydowanie godna polecenia. Czytałam z zapartym tchem czekając na dalszy ciąg zdarzeń. Tarryn sprawiła, że poczułam brud i brutalność Bone. Przez chwilę sama byłam Margo i zmagałam się z jej dylematami. Potrafiłam zrozumieć motywy, które nią kierowały. Jednak to wszystko do czasu, kiedy głębiej zaczęłam analizować jej złożoną osobowość.

Książka zdecydowanie dała mi do myślenia na temat czynienia złą w imię dobra. Czy rzeczywiście jest możliwe i jak cienka granica dzieli te dwa bieguny? Nic w rzeczywistości nie jest tak łatwe, jak może się początkowo wydawać. Muszę przyznać, że na mnie książka zrobiła duże wrażenie i z pewnością polecę ją moim znajomym i nie tylko.

Przemyślana kreacja Margo sprawiła, że współczułam jej podczas lektury i wszystko wspólnie z nią przeżywałam. Rozumiałam te emocje, chociaż nigdy nie miałam takiej sytuacji w domu – na całe szczęście. Czułam jej ból, gdy musiała wracać do matki lub bała się o własne zdrowie w związku z jej chorymi pomysłami na karanie córki za to, że np. w ogóle chciała się wykąpać. I cieszyłam się, gdy spotkała Judah. Widziałam, że ten chłopak na pewno zaskoczy jeszcze czytelnika, podobnie jak sama Margo. Nie powiem Wam, czy te emocje się zmieniły wraz z czytaniem, gdyż za bardzo zaspoilerowałoby to dalsze wydarzenia, niemniej wierzcie mi, że tutaj Tarryn Fisher poszła na całość i przyszykowała nieco psychodeliczny rollercoaster emocji.

Do tego ta okladka! Po prostu cudo! Kolory, zagmatwanie esów-floresów na wysokości głowy dziewczyny… Mega dobry pomysł. Chociaż oryginalna podoba mi się bardziej pod kątem wykonania.

Podsumowując, „Margo” to jak dotąd moja ulubiona książka autorstwa Tarryn Fisher, dzięki której już wiem, że będę sięgać po kolejne.

"Margo" to wciągający thriller psychologiczny skategoriowany dla młodzieży, jednak o ile mieszczę się w przedziale wiekowym powieści, momentami książka wydawała się być dla mnie niezrozumiała i chaotyczna.

Margo, tytułowa bohaterka, mieszka w mrocznym, omijanym przez ludzi szerokim łukiem miasteczku Bone. Dziewczynie nie jest łatwo, jej matka chorująca na depresję nie interesuje się córką a wyobcowana i samotna dziewczyna musi stawić czoła swojej rodzicielce, rówieśnikom jak i sobie samej. Historia obraca sprawy, gdy Margo spotyka starszego, sparaliżowanego chłopaka na wózku inwalidzkim imieniem Judah.

Gdy w sąsiedztwie ginie mała, siedmioletnia dziewczynka, Margo i Judah postanawiają prywatnie odszukać sprawców, lecz niestety ich małe śledztwo doprowadza do odkrycia przez dziewczynę, długo skrywanej prawdy.

Książka jest wciągająca, klimatyczna i intrygująca. Przewijając kartki czuć emocjonujący oraz zapadający w pamięć styl pani Fisher. Akcja jest wartka i dynamiczna, a fabuła wciągająca i zaskakująca. Wykreowane przez autorkę przygnębiające i mroczne miasteczko nadaje powieści klimatu, a portrety psychologiczne postaci zostały odpowiednio nakreślone, dzięki czemu mogliśmy odczuwać uczucia bohatera w danym momencie.

"To zabawne, jak bardzo cenne może być dla kogoś to, co dla innych jest śmieciem."

Książka trzyma w napięciu, przez co z niecierpliwością przewijamy strony powieści. Mądre i zastanawiające przemyślenia głównej bohaterki, sprawiają, iż książka staje się dojrzalsza oraz bardziej rozsądniejsza.

Powieść przepełniona jest tajemnicami oraz zagadkami. W słowach autorki, można zobaczyć wyczuwalny przez główną bohaterkę uraz oraz skrywane przez nią sekrety. Tarryn Fisher zrobiła kupę dobrej roboty, przelewając swoje żale i smutki na kartki powieści i z chęcią sięgnę po jej kolejne książki.

"Margo" była jednym z największych zaskoczeń w mojej karierze czytelniczej.

O książce dowiedziałam się w całkiem ciekawy sposób - usłyszałam od kogoś ważnego słowa: "Jakbyś była książką, to byłabyś tą". Jakiś czas później natrafiłam na "Margo" krążąc po jakiejś księgarni i poczułam się prawie urażona, czytając opis z tyłu okładki - dziewczyna, w której mieszka ciemność, ponure miasteczko i matka pochłonięta depresją. To nie mógł być komplement.

Zrozumiałam dopiero później. Ta książka była niesamowita. Ta książka uwięziła mnie w sidłach swojej szokującej treści, w myślach tytułowej bohaterki, w jej małym smutnym świecie, tak realnym, tak przygnębiającym, tak c o d z i e n n y m. Wiedziałam już, o co chodziło tej osobie. Margo to młoda kobieta dotknięta wieloma przykrościami, dzięki którym przechodzi ogromną przemianę wewnętrzną, a portret psychologiczny tej postaci jest po prostu niesamowity. Momentami książka mnie nawet przerażała. Przejmowała mnie. Nie mogłam odłożyć jej na bok, bo Margo mówiła głosem, który rozumiałam.

Zdecydowanie nie zaliczyłabym książki do kategorii młodzieżowej, ale za to zdecydowanie polecam ją czytelnikom, którzy uwielbiają obserwować rozwój postaci spowity mrocznym klimatem "złego" miasteczka.

Cudo.

Od czego zaczęła się moja przygoda z tą książką?

Już jakiś czas temu miałam ochotę sięgnąć po tę powieść, jednak wówczas schodziła w ostateczności na dalszy plan. Teraz, po zapoznaniu się z kilkoma recenzjami zarówno w blogosferze, jak i na booktubie, bardzo chciałam poznać historię Margo. Dodatkowo natrafiłam na opinie, że zakończenie jest dość dziwne, co tym bardziej podsyciło moją ciekawość.

O kim? O czym?

To historia pewnej nastolatki imieniem Margo, która mieszka wraz z matką w zapomnianym miasteczku zwanym Bone. Tutaj na porządku dziennym dzieją się rzeczy, które w każdym innym miejscu uchodziłyby za patologiczne. Nikogo nie dziwi przemoc, nikogo nie dziwi handel narkotykami. Wszechobecna znieczulica. W tym wszystkim Margo, która stara się zrozumieć, dlaczego życie biegnie tak, a nie inaczej. Dlaczego jej matka tak się zmieniła? Dlaczego jest, jak jest? Poznaje Judah, niepełnosprawnego chłopaka z sąsiedztwa, z którym zaczyna spędzać coraz więcej czasu, a dzięki któremu zmienia się jej postrzeganie świata. Pewnego dnia następuje w jej życiu przełomowy moment i Margo już nigdy nie będzie taka sama...

Wrażenia po przeczytaniu.

Jakie są moje wrażenia po przeczytaniu? Szok. W zasadzie zakończenie zbiło mnie z tropu, ale cała powieść jest niesamowicie wciągająca, poruszająca, momentami przerażająca. Nie jest to jednak taki klasyczny strach. To jakaś głębsza mroczna siła, która, zdaje się, na dobre zagościła w Bone, a później również w samej Margo. Przerażająca jest także niewątpliwie owa znieczulica, o której wspominałam wcześniej. Przyzwolenie na przemoc, również wobec dzieci. Zwłaszcza jeden fragment opisujący właśnie ten rodzaj znęcania się nad bezbronnymi, najbardziej mną wstrząsnął. Myślę, że ci, którzy czytali już "Margo", wiedzą, o jaki fragment chodzi. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że takie sytuacje nadal mają miejsce na świecie.

Bohaterowie.

Co do bohaterów, postanowiłam skupić się na Margo. Kiedy "poznałam" główną bohaterkę, nie przypuszczałam, że jej losy potoczą się w takim kierunku. Z każdą kolejną stroną przekonywałam się, że żyje ona według własnych zasad, które zdecydowanie różnią się od tych przyjętych przez ludzi za właściwe. Czy można ją za to krytykować? To kwestia dość kontrowersyjna. Trudno ocenić kogoś, jeśli samemu nie było się w podobnej sytuacji, a to, co jej się przytrafiło, było wyjątkowo tragiczne. Z drugiej strony nie wiem, czy bardziej powinnam ją podziwiać, czy uznawać jej zachowanie za wynik traumy, jaką wywołało u niej całe życie. Przyznam szczerze, że jej "zimna krew", gdy stała się ofiarą (i nie tylko), była sama w sobie napawająca strachem.

Co zapamiętam z tej historii?

Z tej powieści na pewno zapamiętam tę wszechobecną obojętność na los drugiego człowieka i w zasadzie też własny. To ciche przyzwolenie na przemoc i patologię. To, jak należy doceniać, że żyjemy w świecie, w którym takie sytuacje nie mają miejsca...

Polecić, czy nie?

"Margo" to genialna książka, która porusza bardzo trudne tematy. Jest smutna, wstrząsająca, ale bardzo dobra. Nie poprawi Wam humoru jako tako. Zapomnijcie o tym. To zdecydowanie nie te klimaty. Jednak jeśli chcecie przeczytać coś naprawdę mocnego, co momentami dosłownie wbije Was w fotel, to jak najbardziej zachęcam do sięgnięcia po nią. Zanim ją poznałam, myślałam, że to taki młodzieżowy thriller. Według mnie, owszem, jest to thriller, ale nie do końca młodzieżowy, co jednak nie należy uznawać za wadę tej książki. Ja z pewnością długo będę o niej pamiętać. Polecam.

[Adres usunięty]

Już od dawna chciałam przeczytać Margo, a dzięki portalowi Czytam Pierwszy, w końcu mi się to udało i żałuję tylko, że stało się to tak późno. Oczywiście słyszałam wiele pozytywnych opinii na temat tej pozycji, ale dopiero kiedy sama się z nią zapoznałam, mogę podzielić ten zachwyt i bez dwóch zdań stwierdzić, że potrzebuję WIĘCEJ Tarryn Fisher w moim życiu.

Margo, główną bohaterkę, poznajemy, gdy jest jeszcze dzieckiem. Już wtedy możemy dostrzec, jak destrukcyjne staje się jej życie. Staje się samotną, niedowartościowaną dziewczyną, która nie ma żadnego wsparcia w matce czy jakiejkolwiek rodzinie i jest to najzwyczajniej w świecie smutne. Uważam, że każdy powinien doznać tego matczynego ciepła i miłości. I gdyby Margo miała to zapewnione, jej życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej.

W każdym bądź razie Margo dorasta, znajduje sobie pracę i zaprzyjaźnia się z jeżdżącym na wózku sąsiadem. Dziewczyna nienawidzi Bone, w którym się wychowała, ale życie idzie do przodu. Do czasu, aż nie zaginie mała dziewczynka, a Margo odkryje, że w jej umyśle czają się mroczne cienie.

To, co autorka nawyprawiała w tej książce, bardzo mi się podobało. Było w niej wiele mroku, który przyciągał mnie do siebie i sprawiał, że wertowałam kolejne strony z coraz większym zainteresowaniem. W pewnym momencie szczaiłam się, jaka jest wielka tajemnica Margo, ale tak czy inaczej, skończyłam książkę zadowolona, tym bardziej, że do końca nie wiedziałam, jak potoczy się to, co spotkało główną bohaterkę. Kiedy myślałam, że sprawa dobiegła końca, wszystko znów obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Może brakowało mi przy zakończeniu czegoś, co naprawdę wbije mnie w fotel, ale nie będę się już czepiać.

Historia Margo nie jest historią o szczęśliwej nastolatce. To obraz świata ciemnego, otoczonego złem i smutkiem. Jesteśmy obserwatorami tragedii, które dzieją się na łamach książki. Ale czy to na pewno aby wszystko prawda?

Jeśli ktoś jeszcze nie czytał, serdecznie polecam. Historia niesamowicie wciągająca, napisana językiem, dzięki któremu czytanie staje się jeszcze przyjemniejsze i pochłaniamy kolejne słowa bez żadnego wysiłku. A ja mam nadzieję, że w najbliższym czasie uda mi się przeczytać inną powieść Tarryn Fisher.

„Margo” Tarryn Fisher chodziła za mną już od jakiegoś czasu, mimo że nie jest to gatunek po który często sięgam. Coś mnie w niej jednak zaintrygowało i zaciekawiło - a do tego moja bookowa siostra poleciła mi ją, mówiąc, że się nie rozczaruje. Teraz, będąc już po lekturze, sama nie wiem co czuje. Tarryn swoim pisaniem udowodniła, że nic nie jest takie jakie nam się początkowo wydaje.

Poniekąd z samą autorką miałam już okazję się spotkać(w duecie z C. Hoover "Never Never"). Ta historia również wywołała u mnie mieszane uczucia ze względu na pozostawione niejasności i niedopowiedzenia niektórych wątków. Teraz już wiem kto za nie odpowiadał - podczas czytania Margo spotkałam się z podobną sytuacją. Tyle że Never Never to była całkiem słodka historia, przy tej już słodko nie jest.

Tytułową bohaterką jest Margo Moon, która to opowiada wydarzenia z przed paru lat swojego życia. Dzięki czemu możemy zobaczyć jak diametralne zachodzą w niej zmiany. Dziewczyna mieszka wraz z matką w ponurym miasteczku Bone, które reprezentuje wszystko co złe. Jest to tak zwana szemrana okolica, która ukazuje upadek moralności ludzkiej, zepsucia, destruktywnych zachowań. Sama matka Margo jest idealnym przykładem degeneracji, wywołującej kompletny brak zrozumienia jej zachowania. Do córki odnosi się poprzez rozkazy tylko wtedy gdy czegoś potrzebuje. Sama nie opuszcza domu, żyje w swojej własnej pustce -jedyny kontakt jaki ma z innymi ludźmi następuje gdy przyjmuje klientów wieczorową porą. Nasza bohaterka próbowała wywołać jakąś reakcję u swojej matki, ale w końcu poddała się, zdając sobie sprawę z bezsensowności działań. W pewnym momencie w życiu kobiety pojawia się Judah – niepełnosprawny chłopak z sąsiedztwa, poruszający się jedynie na wózku. To ON reprezentuje jedyne światło w jej ponurym życiu. On jeden dostrzega ją, rozmawia, jest jej przyjacielem. Jemu jednemu zależy.

„-Maggie-mówi Judah- Ludzie, wiesz, nasi rodzice i przyjaciele, są tak zniszczeni, że nawet nie zdaja sobie sprawy z tego zniszczenia. Po prostu krzywdzą wszystkich, którzy staną im na drodze. Nie zatrzymują się, żeby pomyśleć o tym, co nam robią. Ból czyni z ludzi egoistów. Izoluje ich. Sprawia, że patrzą tylko do wewnątrz, nigdy na zewnątrz.”

Kluczowym momentem który najbardziej wpłynął na Margo jest zaginięcie 7 letniej dziewczynki Neveah. Główna bohaterka znała ją, kilka razy z nią rozmawiała i widziała ją jako ostatnia. Świadomość zdarzenia nie dawała jej spokoju - chciała aby sprawiedliwości stało się zadość. Jednak nikt nie mógł się spodziewać, jakie to będzie niosło konsekwencje dla niej samej. Jak wielkie zmiany się dokonają i że sama zmieni się bezpowrotnie.

„Wszyscy kogoś udajemy; szukamy tego jedynego zakątka ludzkości, do którego pasujemy, a potem staramy się grać swoją rolę.[…] Wszyscy jesteśmy owcami podejmującymi pracę, rodzącymi dzieci, przechodzącymi na dietę i starającymi się stworzyć coś wyjątkowego, używając do tego złamanych serc, znudzonych umysłów i zranionych dusz, które daje nam to życie. I to wszystko już kiedyś było, każda radość, każdy smutek.”

Przyznam się ciężko było mi napisać recenzję tej książki. Po jej przeczytaniu zostałam z pustką w głowie, naprawdę nie wiem, co o niej myśleć. Nawet nie wiem, czy ona mi się podobała. Mam mieszane uczucia, mały mętlik w głowie. Z początkiem lektury sądziłam, że jest to historia dziewczyny która wychowała się w złym otoczeniu. Współczułam doświadczonej bólem i cierpieniem bohaterce, miałam nadzieję, że może wyjdzie ponad to (nie mogłam się bardziej mylić). Z czasem Margo przechodzi drastyczną przemianę - dzieją się rzeczy, których się nie spodziewałam. W pewnym momencie historii następuje przełom tak brzemienny w skutkach, że w konsekwencji nie wiedziałam co jest prawdą, co kłamstwem, a co wymysłem. Tarryn przeprowadziła całą akcję tak, że po jej przeczytaniu czytelnik zostaje z większą ilością pytań niż odpowiedzi.

Mocnym przekazem tej książki jest to jak bardzo zawodny potrafi być ludzki umysł. Czasem nie uzmysławiamy sobie pewnych faktów, często żyjemy złudzeniami. Każdy z nas może być winny wypieraniu niewygodnych faktów, tworzenia lepszych (choć nieistniejących) rzeczywistości. Wszystko po to, aby jakkolwiek poradzić sobie z tym, co mieszka w ciemnych zakamarkach naszych umysłów.

Można by zarzucić Tarryn brutalność tej książki, ukazanie najbardziej potępianych ludzkich zachowań. Wyciągnięcie na pierwszy plan tej brzydkiej strony ludzkiej natury przez autorkę rodzi pytanie- po co pisała coś tak okropnego? W jakim celu wymyśliła tych wszystkich wstrętnych bohaterów, tą całą mieścinę Bone? Dlaczego ukazała ludzką naturę jedynie ze złej strony? Autorka pokazała, że zło mieszka w każdym człowieku, ukazując jak nieprzewidywalni są ludzie oraz jak pozory czasem bardzo mylą. Każdy z nas może mijać na ulicy Margo i nawet o tym nie wiedzieć. W każdym z nas może być coś z naszej bohaterki, ale nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Książkę polecam tym, którzy lubią gdy historia zaburza ich spokój wewnętrzny. A jej przekaz niczym nowa cząstka nas pozostanie na długo dając nam do myślenia. Tarryn zaserwowała nam dużo przemyśleń na temat szczęścia, życia, swoich własnych wyborów które warto przeczytać i sobie przyswoić.

Tytułowa bohaterka "Margo" to córka cierpiącej na depresję i prostytuującej się matki oraz nieznanego ojca. Mieszka w Bone, miasteczku tak ponurym jak to tylko możliwe, takim w którym na próżno szukać nadziei na lepsze jutro. Swój dom nazywa "pożeraczem". Pożeraczem tego co dobre i ujawniajacego tego co złe.

Jedynym światłem w jej pełnym ciemności życiu staje się niepełnosprawny sąsiad Judah. Poruszający się na wózku chłopak szybko zjednuję sobie sympatię dziewczyny.

"Margo" to nie jest historia z kategorii tych "i żyli długo i szczęśliwie". Przecież Fisher nie jest z takich znana. Ona tworzy genialne historie skupiające się na psychologii bohaterów.

Kiedy, któregoś dnia w Bone znika siedmiolatka, z którą Margo często jeździła tym samym autobusem, dziewczyna postanawia wyjaśnić tę sprawę na własną rękę.

Prawda okażę się bardziej brutalna niż mogłaby przypuszczać nasza główna bohaterka. Bardziej brutalna niż mogłabym przypuszczać ja sama. Nie chcę psuć wam przyjemności z jej odkrywania, dlatego nie ujawnię, kto stał za zniknięciem małej Nevaeh.

Znacie powiedzenie "Oko za oko, ząb za ząb"? Na pewno.

W "Margo" dostajemy jego rozbudowaną wersję "Oko za oko. Krzywda za krzywdę. Ból za ból".

"Uśmiecham się smutno do księżyca. Niektórzy widzą w jego kształcie obcięty paznokieć, ale ja dostrzegam raczej wykrzywione usta. Księżyc jest zły, zazdrosny o słońce. Ludzie robią nikczemne rzeczy nocą, pod pustym spojrzeniem księżyca. Uśmiecha się teraz do mnie, dumny z mojego grzechu. Ja nie jestem dumna, nic nie czuję. Oko za oko, mówię sobie. Krzywda za krzywdę."

Zadam wam pytanie. Jak daleko byście się posunęli gdybyście wiedzieli, że ktoś zrobił coś złego. Poszlibyście na policję i to zgłosili? A co, gdybyście nie byli pewni, czy wymiar sprawiedliwości wam uwierzy, czy dowody jakie macie będą wystarczające? Czy wzięlibyście sprawiedliwość we własne ręce?

Czytając "Margo" zaczęłam się mocno zastanawiać nad własnym zdrowiem psychicznym. Dlaczego? Bo gdzieś w głębi duszy, mój mózg zaczął usprawiedliwiać zbrodnię.

"Jestem Margo Moon. Jestem morderczynią. Wierzę w poezję zemsty. [...] Nadszedł czas, nadszedł czas, nadszedł nasz... na polowanie."

Powiem jedno - umysł autorki jest tak pokręcony, jak moje włosy po myciu, gdy zasnę bez ich wcześniejszego wysuszania.

Początkowo życie Margo nie wyglądało tak źle. Jej matka miała pracę i w miarę dobrze się im powodziło. Jednak wszystko się zmieniło, gdy straciła posadę i jakąkolwiek nadzieję na polepszenie ich sytuacji materialnej. Tym sposobem Margo wylądowała w rozpadającym się domu, w ponurym i przygnębiającym miasteczku. Codzienność dziewczyny nie wygląda kolorowo musi się zmagać z matką cierpiącą na depresję, która traktuje ją jak służącą i gości w swoim domostwie mężczyzn. Niełatwo było jej dorastać w takich warunkach i wychowywać się bez ojca. Nastolatka straciła wszelkie marzenia o lepszym życiu i jest zdana praktycznie tylko na siebie. Jej życie wywraca się do góry nogami, gdy poznaje niepełnosprawnego Judaha. Chłopak jest częściowo sparaliżowany, porusza się na wózku inwalidzkim, a jednak ma siłę, żeby pokazać Margo lepszy świat.

Pewnego dnia ponure miasteczko aż wrze na wieść o zaginięciu siedmioletniej dziewczynki. Niebawem jej ciało zostaje odnalezione, ale to jeszcze nie wszystko, co ma spotkać mieszkańców. Margo i Judah decydują się podjąć własne śledztwo. Zdeterminowani do rozwiązania tajemnicy, zdają się zupełnie nie zważać na niebezpieczeństwo.

„Margo” zainteresowała mnie już jakiś czas temu, jednak gdy przychodziło do wypełniania koszyka w księgarni, to jakoś nie mogła do niego trafić. Aż tu nagle, nadarzyła się okazja i muszę przyznać, że troszkę się rozczarowałam. Szczególnie zawiodłam się na zakończeniu, które przecież nie mogło tak wyglądać! Ale i początek mi nie podszedł. Zupełnie nie mogłam się wgryźć w historię i trochę się namęczyłam, zanim się wciągnęłam i zaczęłam czerpać przyjemność z lektury.

Oddanie mrocznego klimatu miasteczka i mentalności szarych, wyblakłych ludzi wyszło Tarryn nad wyraz dobrze. Plastyczne opisy stwarzały realny obraz w wyobraźni. Główną bohaterkę poznajemy na różnych etapach jej życia, widzimy jak z dziewczynki staje się kobietą. Myślę, że był to fajny zabieg. Nawet mimo tego, że nie zasysał czytelnika. Akcja rozwija się stopniowo. Fabuła była dość ciekawa i intrygująca, jednak mnie nie była w stanie porządnie wciągnąć. Nie lubię pytań pozostawionych bez odpowiedzi, więc zakończenie nie było dla mnie satysfakcjonujące, a wręcz mnie zirytowało.

Mimo tych kilku wad, które rzuciły mi się w oczy uważam, że książka jest godna polecenia. Nakłania do refleksji oraz porusza istotną tematykę dorastania w szorstkim świecie.

"Najbardziej brutalna prawda to ta o nas samych."

Margo jest nastolatką, jednak okrutne życie wymusiło na niej bycie dorosłą, a codzienność nijak nie przypomina szalonej, radosnej młodości. Jest córką prostytutki, cierpiącej na depresję. Jej matka nawet z nią nie rozmawia, od dawna w ogóle nie interesuje się swoim dzieckiem. Przepełniona kompleksami dziewczyna marzy o wydostaniu się z patologicznego miasteczka i rozpoczęciu nowego życia, w którym zagości miłość, wsparcie, bezpieczeństwo i normalność. Jedyną osobą, której na niej zależy, jest niepełnosprawny chłopak Judah. Przysięga mu, że nie pozwoli, by zawładnęła nią bezradność, jaka już zamieszkała w sercach wszystkich mieszkańców Bone. Obiecuje też, że w końcu rozpocznie wymarzoną egzystencję. Przyjaciel daje jej nadzieję na lepszą przyszłość, dzięki niemu zaczyna wierzyć, że mimo biednego pochodzenia, nie jest odgórnie skazana na porażkę.

"Są rzeczy, których nigdy nie robimy, bo ktoś napełnia nas strachem przed nimi albo wmawia nam, że nie jesteśmy ich godni. Chcę zrobić wszystkie swoje nigdy - sama albo z kimś ważnym. Nie obchodzi mnie to. Chcę po prostu żyć."

Ogromny żal Margo do wyrodnej matki przekłada się jednak na innych napotkanych, nieodpowiedzialnych rodziców, którzy ranią swoje dzieci. Dziewczyna coraz bardziej pragnie zemsty, planuje wymierzać kary, nie chce, by ktokolwiek cierpiał w dzieciństwie.

"Wydaje mi się, że bycie chcianą to najlepsze uczucie ze wszystkich. Uczucie, które spaja twoje życie, daje ci cel istnienia."

Gdy w Bone dochodzi do tragedii i ginie mała, niewinna dziewczynka, życie i psychika nastolatki zmieniają się nieodwracalnie. Od tej chwili już nic nie będzie takie, jak kiedyś.

"Margo" jest moim pierwszy spotkaniem z twórczością Tarryn Fisher, ale jestem w pełni usatysfakcjonowana i już wiem, że na pewno sięgnę po jej kolejne pozycje. Nie macie nawet pojęcia, jak ciężko mi dobrać słowa, by opisać, pod jak wielkim wrażeniem jestem, jak doskonała moim zdaniem jest ta powieść. Dawno nie czytałam książki, która tak silnie oddziaływałaby na umysł, czy mieszała mi w głowie. W czasie lektury, w pewnym momencie po prostu się pogubiłam. Nie wiedziałam, co jest prawdą a co fikcją, co dzieje się rzeczywiście, a co jest tylko wymysłem bohaterki, coś niesamowitego.

Margo jest chora, a jej postępowanie sprawia, że natychmiast nasuwają się niepokojące ale ważne pytania.

Co zdarzyło się naprawdę, a co było tylko wytworem jej wyobraźni?

A może każdy z nas jest w pewnym stopniu obłąkany, a wszystko zależy od tego, czy nasze środowisko nie uruchomi jakimś traumatycznym wydarzeniem pewnego przycisku, który odmieni naszą świadomość i tok myślenia już na zawsze?

"Margo" to zdecydowanie pozycja, która pokazuje wpływ dzieciństwa na kształtowanie się osobowości, jednak ukazana tu wizja jest mroczna, nawet brutalna, ale z pewnością szczera, prawdziwa. Bez owijania w bawełnę, czy koloryzowania, autorka przedstawia, jak zaniedbanie w młodych latach rujnuje psychikę, samoocenę czy postrzeganie rzeczywistości.

Fenomenalnie opisane zostało co dzieje się w głowie głównej bohaterki. Początkowo pragnie tylko miłości, ucieczki z miasteczka bez perspektyw, docenienia, jednak żal do matki za złe traktowanie sprawia, że chce ukarać każdego, kto postępuje wobec ludzi nie tak, jak powinien. Zaczyna kierować nią chęć zemsty, która zmienia się w prawdziwą obsesję i całkowicie przejmuje nad nią kontrolę.

Rozterki Margo są doskonale znane czytelnikowi, przecież tak łatwo się pogubić w otaczającej nas bestialskiej rzeczywistości. Czy jednak można zlikwidować całe zło tego świata w pojedynkę? Z jednej strony ją świetnie rozumiałam, z drugiej natomiast jej zachowanie napawało mnie lękiem i przyprawiało o dreszcze.

Bez wątpienia największymi zaletami tej książki są doskonale nakreślony portret psychologiczny głównej bohaterki oraz tajemniczy, niepokojący, mroczny, wręcz psychodeliczny klimat. Czarne myśli dziewczyny, jej stan psychiczny, pesymizm oraz chaotyczny umysł intensywnie udzielają się czytelnikowi, a nawet go obezwładniają.

"Smutek to emocja, której możesz zaufać. Jest silniejszy niż wszystkie inne. Przy smutku radość wydaje się chwilowa i niepewna. Smutek trwa dłużej, jest trwalszy i z taką łatwością zastępuje pozytywne uczucia, że nawet nie poczujesz zmiany, gdy znajdziesz się w jego okowach. Jakże zaciekle włączymy o szczęście, a wreszcie mamy tę ulotną radość w rękach, trzymamy ją krótko i zaraz spływa między palcami jak woda. Nie chcę trzymać wody. Chcę trzymać coś twardego i solidnego. Coś, co potrafię zrozumieć."

Powieść wnika w najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki. Margo czyni zło, ale przecież w dobrej wierze, karze tych, którzy postąpili okrutnie, brutalnie wobec swoich ofiar. Autorka nie ocenia zachowania bohaterki, jej osąd zostawia czytelnikowi. Nie jest to jednak łatwe, ani tym bardziej jednoznaczne.

Szczerze i dosadnie zostało tu ukazane również okrucieństwo naszego świata oraz jak ciężko uwolnić się od przeszłości i rozpocząć zupełnie nowe życie.

Styl Tarryn Fisher jest nienaganny, bardzo przystępny. Tak naprawdę w czasie lektury czułam się jak w transie. Nie sposób oderwać się od czytania, pędziłam z zapałem po kolejnych stronach w ogromnym napięciu, gdyż fabuła jest genialnie nieobliczalna. Nikt nie jest w stanie odgadnąć, co spotka nas na następnej kartce.

Może zabrzmi to dziwnie i niepokojąco, ale totalnie zakochałam się w tej książce i będę polecać ją każdemu! Ale uwaga! Czytając opis przed lekturą natknęłam się wielokrotnie na ostrzeżenie, że po poznaniu treści, niepokój długo nie opuszcza czytelnika, a w nocy mogą dręczyć go koszmary i muszę wam przyznać, że to akurat jest czysta prawda!

Podsumowując "Margo" to bez wątpienia niezwykle mocna, sugestywna i nieszablonowa powieść, która silnie wstrząsa czytelnikiem i wywołuje masę głębokich przemyśleń, niestety niekoniecznie optymistycznych. To pozycja, która zarówno fascynuje, miesza w głowie, mrozi krew w żyłach, ale także wywołuje wiele wątpliwości, jak i przepełnia strachem. Jest historią o mrocznej stronie człowieka, jaką ma każdy z nas, po której ciężko się otrząsnąć. Zapewniam, że wielokrotnie was zaskoczy, zszokuje i wywoła ciarki. To nie jest horror, ale gwarantuję, że będziecie podczas lektury wielokrotnie przerażeni do szpiku kości. Polecam wszystkim, którzy są ciekawi, jak mroczne tajemnice skrywa ludzki umysł i dusza!

,,Nienawiść do samego siebie to forma obsesji na swoim punkcie, czy nie? Nienawiść tak wielka, że na przejmowanie się osobami trzecimi nie ma już miejsca.”

Bone, Wessex Street- ulica na której handel narkotykami, alkoholizm i prostytucja są na porządku dziennym. W takim środowisku wychowuje się Margo. Mieszka razem ze swoją matką w domu, który nazywa ,,pożeraczem”. Ich stosunki są dalekie od idealnych – chorująca na depresję matka Margo traktuje córkę jak służącą, nie rozmawia z nią, woli poświęcać czas mężczyznom, którzy licznie do niej przychodzą… Wypadkową tych różnych czynników jest poczucie osamotnienia, odrzucenia i zagubienia głównej bohaterki. Jednak w momencie kiedy poznaje Judaha – jeżdżącego na wózku chłopaka z sąsiedztwa jej sytuacja odmienia się. Później, kiedy w pobliżu zostaje zamordowana siedmioletnia dziewczynka, obsesją Margo staje się chęć pomszczenia jej. To wydarzenie pociąga za sobą lawinę kolejnych dramatycznych zdarzeń.

Ciężko było mi się od tej książki oderwać, przyciągała jak magnes. Czytelnik ma możliwość uczestniczyć w metamorfozie Margo (psychicznej jak i fizycznej) przez co z każdą stroną zainteresowanie rośnie jeszcze bardziej. Powiedziałabym, że postać głównej bohaterki jest jedną z najlepiej wykreowanych postaci jakie miałam okazję ,,poznać’’ w ostatnim czasie. Lektura skłania do refleksji np. czy kara w postaci ,,oko za oko”, która przez większość ludzi jest oceniana jako zła i niedopuszczalna, czy tak naprawdę taka jest? Czy może jednak nie? Końcówka książki sprawiła, że byłam bliska obłędu, bo już sama nie wiedziałam co jest prawdą, a co nie. Ale taki zabieg też oceniam jak najbardziej na plus.

Ogólnie, całość czytało mi się łatwo, szybko i mimo tematyki – przyjemnie. Mimo, że książka została zaklasyfikowana do literatury młodzieżowej, to jednak ze względu na tematykę i sporą dawkę brutalności nie poleciłabym jej 13-latkowi, a ewentualnie starszej młodzieży. To moje drugie spotkanie z Tarryn Fisher, które utwierdziło mnie w przekonaniu, że muszę ,,upolować’’ więcej książek tej autorki.

Ludzie zazwyczaj wolą czytać pozytywne, zabawne i lekkie książki, lecz trochę gorzej jest z tymi, które poruszają trudne tematy, dają do myślenia i zwracają uwagę na rzeczy o jakich zazwyczaj nie myślimy. Zdecydowanie takie powieści są potrzebne każdemu z nas, dlatego warto co jakiś czas po taką sięgnąć. W "Margo" został zawarty skomplikowany wątek. Przede wszystkim mowa tam o mrocznej naturze człowieka jaka wychodzi na wierzch w najgorszym momencie życia. Autorka chciała, abyśmy z tej lektury wyciągnęli wnioski i otworzyli się na cierpienie innych ludzi. Po skończeniu nie wiedziałam co powiedzieć, po prostu brakło mi słów i przez cały czas myślałam o tym co się tam wydarzyło. Jest to brutalna, okrutna i przerażająca książka, gdzie nie znajdziemy zbędnego owijania w bawełnę. To doskonały thriller psychologiczny, a w niektórych momentach nawet horror. Nie jest to powieść dla wszystkich. Trzeba być przygotowanym na przeczytanie jej, dlatego polecam ją bardziej dojrzałym osobą.

4.5/5

Bone jest miastem pełnym patologii, stagnacji i beznadziei. Tyle że to nie jest do końca miasto, to bardziej stan umysłu. Myślę, że wielu z nas może tam znaleźć część siebie. Tę część, która chce czegoś więcej od życia, ale nie robi nic, aby to osiągnąć! Oraz tę część, która nie jest normalna.

To bardzo mocna powieść. Słuchałam jej jako audiobook i był to idealny dla niej format. Książka jest pisana w pierwszej osobie, więc cały czas miałam wrażenie, że Margo opowiada mi swoją historię. W pewnym sensie polubiłam ją, może momentami nawet zrozumiałam. Chociaż uwierzcie mi na słowo — ona nie jest godnym zaufania narratorem. Historia jest niesamowicie klimatyczna. Spowija ją taka ciężka aura. Podczas czytania dosłownie czułam, jak coś zaciskało mi się na piersi i spłycało oddech. Tam jest tak pełno smutku, patologii i popieprzonych sytuacji!

Gdybym miała opisać książkę jednym słowem, powiedziałabym, że jest "popieprzona". Uwierzcie mi, że ono idealnie oddaje jej klimat. Tyle że popieprzona w bardzo pozytywnym świetle. Szalona, nieprzewidywalna i tak bardzo ludzka. Fisher tak umiejętnie kluczy między zakamarkami ludzkiej psychiki i tych najgłębiej skrywanych, ciemnych pragnień.

Książka zaskakuje, pobudza do refleksji nad sobą i nad światem. Kreuje pytania, ale stoi też twardą stopą w obronie skrzywdzonych kobiet i dzieci. Niesamowita powieść, którą bardzo polecam. Na pewno będę sięgać po więcej twórczości Tarryn Fisher!

Z Tarryn Fisher miałam do tej pory do czynienia jedynie w powieści „Never, never”, którą przeczytałam głównie ze względu na Colleen Hoover, która jest drugą autorką. Jednak tym razem postanowiłam sięgnąć po książkę napisaną w całości przez Tarryn i padło na „Margo”. Muszę przyznać, że zdecydowanie się nie zawiodłam, a co więcej, nabrałam ochoty na przeczytanie pozostałych jej książek. Główną bohaterką jest tytułowa Margo, która mieszka wraz z matką prostytutką w miasteczku Bone w domu, który nazywa „Pożeraczem”. Dziewczyna nie ma przyjaciół, a życie w tak ponurym miejscu jakim jest Bone wpłynęło na nią negatywnie i widać jej zniechęcenie i brak radości z życia. Pewnego dnia w mieście ma miejsce okropna tragedia. Ginie mała dziewczynka. Margo zaprzyjaźnia się z Judah i postanawia za wszelką cenę dopaść mordercę i wymierzyć sprawiedliwość. Poznajemy spojrzenie na tę sprawę z perspektywy Margo, znamy jej uczucia i motywacje i wszystko to co ją do tego skłania. Na początku powiem może, że dość sceptycznie podchodziłam do tej książki. Opinie na jej temat były podzielone - jedni ją kochali a inni wręcz przeciwnie. Jeżeli chodzi o mnie to mi się niezwykle spodobała. Od samego początku coś się dzieje i trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Wywołuje w czytelniku przeróżne emocje i odcina od otaczającego świata bo jest tak wciągająca. Styl autorki jest lekki i sprawia, że historia nie tylko pochłania uwagę, ale też bardzo szybko i przyjemnie się ją czyta. Polubiłam również bohaterów, zwłaszcza tytułową Margo, z którą czuję się związana ze względu na narrację pierwszoosobową i możliwość „wniknięcia” do jej umysłu. Książka porusza również ważne tematy, więc nie jest to tylko błaha lekturka na kilka godzin, ale angażuje czytelnika emocjonalnie. Podsumowując, bardzo zachęcam Was do przeczytania „Margo” bo jest to naprawdę wartościowa powieść z ciekawą fabułą i ważnym przekazem.

*** zapraszam na mój blog - [Adres usunięty] ***

Z racji tego, że bohaterów w książce jest wielu, uwagę swoją skupię wyłącznie na Margo, ponieważ koniec końców to o niej właśnie jest ta książka, to ona jest swego rodzaju spoiwem, które łączy wszystkie elementy składające się na tę poruszającą lekturę. Dlaczego mówię o niej w tak sentymentalny sposób? Ponieważ mimo negatywnych opinii z jakimi spotkałam się zaczynając swoją przygodę czytelniczą z "Margo"? Ja nie uważam, że to najgorsza z książek Tarryn Fisher, dla mnie jest to thriller? powieść? która jest wyjątkowa na swój własny sposób i z pewnością jeszcze przez długi czas będę patrzyła na nią, stojącą na jednej z półek mojej prywatnej biblioteczki, z dużą dozą zadumy i smutku. Margo nie jest typową nastolatka, nie jest również typową młodą kobietą, z jaką stykamy się w drugiej części książki. Jest 'wytworem' kultury, a raczej jej braku, w której wzrastała. Jest efektem końcowym braku wychowania i miłości, środowiska ćpunów, prostytutek, morderców, mieszkania w zapyziałej dziurze jaką jest Bone, oraz faktu, że już na starcie była skazana na porażkę. Czy gdyby urodziła się w innej rodzinie? W inny mieście? W innym środowisku? Czy wtedy miałaby szansę być 'normalną'? Czy szaleństwo i pokręcone poczucie biblijnej sprawiedliwości 'oko za oko, ząb za ząb' zapisane było w jej DNA w tak silny sposób, że nigdy nie zdołałaby od niego tak naprawdę uciec? Margo poznajemy jako dziecko, później nastolatkę, a na końcu młodą kobietę, która zaczyna swoje życie na nowo zamieszkując w Seattle. Obserwujemy świat jej oczami, co ułatwia nam narracja pierwszoosoba, która pozwala nam wniknąć w umysł bohaterki, jej uczucia i przemyślenia. Myślę, że każdy z nas ma w sobie taką 'Margo'. Niektórzy potrafią trzymać ją na wodzy, inni pozwalają jej dojść do głosu i cóż, wtedy zaczyna się prawdziwe szaleństwo. Abstrahując od tego, co zrobiła i do jakich czynów się posunęła? Polubiłam ją. Nie wiem, czy bardziej było mi jej żal, czy bardziej fascynowało mnie to, że przekroczyła pewne granice, słuchając głosu tkwiącego w jej głowie, kierując się swoim poczuciem sprawiedliwości. Nie zmienia to faktu, że darzę ją sympatią. Chyba nawet tę Margo z Seattle minimalnie bardziej, ponieważ z szeroko otwartymi oczami patrzyłam, jaką przemianę przeszła. Od zahukanej dziewczynki z nadwagą? Stała się wysportowaną i fascynującą kobietą, która wie czego chce i potrafi po to sięgnąć, ucząc się cieszyć życiem i drobnymi przyjemnościami; studiującą, pracującą, zgłębiającą wiedzę o sobie samej i tym, do czego właściwie jest zdolna.

Cóż, nie da się ukryć, że "Margo" to dosyć specyficzna książka, koło której ciężko jest mi przejść obojętnie. Zaraz po przeczytaniu ostatniej strony poczułam żal, że to już koniec, że już nie dowiem się, co będzie dalej. Tylko jakiego 'dalej' bym właściwie oczekiwała? Więcej morderstw? 'Zabawne' jest to, że gdy superbohaterowie w komiksach zabijają 'złych ludzi'? Odczuwamy ulgę, cieszymy się, że kolejna bestia zniknęła z powierzchni ziemi i możemy choć na chwilę odetchnąć. Kiedy jednak mamy do czynienia ze 'zwykłą' nastolatką, która nie może pogodzić się z bólem i cierpieniem w jakim wzrasta i które wręcz pożera ją dzień po dniu? I która w związku z tym bierze sprawiedliwość w swoje własne ręce? Od razu pojawia się to niepokojące uczucie, które wzrasta z każdą przeczytaną stroną. Wiemy, że to co robi Margo jest złe, jednak gdzieś na dnie naszego serca cieszymy się, że cierpienie niewinnych? Jest pomszczone. Że oprawcy już nikogo nie skrzywdzą, nie złamią kolejnego życia. Dlatego "Margo" jest tak poruszająca. Ponieważ nie pozwala nam spokojnie zagłębiać się w swój mroczny świat. To, co niepokoiło mnie najbardziej to fakt, że do samego końca nie wiem, co dokładnie się wydarzyło naprawdę, a co było wytworem wyobraźni głównej bohaterki. Czy rzeczywiście zabijała? Czy wyjechała z Bone? Kim tak naprawdę jest kaleki Judah? Czy żyje tylko w jej głowie, a może jest mężczyzną z krwi i kości, jedynym, który naprawdę ją kochał i wspierał? Nie chcę zdradzać Wam zbyt wielu szczegółów, jednak muszę jeszcze dodać, że korzenie Margo, świat w którym wzrastała? Niekochająca, prostytuująca się matka, która sprowadzała do własnego domu kolejnych mężczyzn, traktując własne dziecko jak sprzątaczkę i 'chłopca na posyłki'? Sprawił, że nie mogę na spokojnie ocenić jej zachowania, postępowania, jej decyzji i czynów. Po prostu nie mogę. Coś we mnie krzyczy, że to nie jej wina, że to co zrobiła? Ma swoje usprawiedliwienie. Na swój sposób chcę dla niej happy endu. Chcę by znalazła swoje szczęście, by mogło zacząć wszystko na nowo, z dala od Bone i śmierci, które za sobą pozostawiła. Jednak moja głowa wie lepiej. I z tym zamętem i rozdarciem pozostawiam Was, byście sami mogli ocenić Margo i jej życie. Czy rzeczywiście da się to zrobić w tak 0-1-nkowy sposób, w jaki chcielibyśmy widzieć świat? Da się?

[Adres usunięty]

"Oko za oko. Krzywda za krzywdę. Ból za ból"

Zachęcona pozytywnymi recenzjami sięgnęłam po powieść Tarryn Fisher z ogromnym zaciekawieniem, bo jak tu nie być zaciekawionym gdy pierwsze zdanie opisu na okładce brzmi: "W Bone jest dom. W domu mieszka dziewczyna. W dziewczynie mieszka ciemność...". Momentalnie skojarzyło mi się to z zabawą, którą w ciemne noce opowiadaliśmy sobie na obozie: Był ciemny, ciemny las, a w tym ciemnym, ciemnym lesie, stała ciemna, ciemna chatka, a w tej ciemnej, ciemnej chatce itd itd. ... Jestem świadoma, że młodsi czytelnicy nie znają tej rymowanki, ale zapewniam, że ma ona swoja mroczną moc. Tego też oczekiwałam od lektury.

Główna bohaterka Margo nie mieszka w zwyczajnym mieście, nie mieszka też w zwyczajnym domu, nie ma zwyczajnej rodziny ani zwyczajnych przyjaciół, bo Margo nie jest zwyczajna i jej życie też takie nie jest. Od najmłodszych bowiem lat musiała radzić sobie sama, praktycznie odcięta od świata, nieznająca swojego ojca, tłamszona przez matkę cierpiącą na depresję. Gruba, pozbawiona uczuć dziewczynka, której jedynym przyjacielem jest niepełnosprawny Judah. Dni Margo wyglądają podobnie, aż do chwili gdy zamordowana zostaje siedmioletnia Nevaeh. Jej jedyną winą było to, że urodziła się w Bone, mieście które nie ma nikomu nic do zaoferowania. Rozpoczyna się śledztwo, niestety bez rezultatów. Krzywda została zadana, ale zło nie zostało ukarane. I wtedy Margo postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i wymierzyć sprawiedliwość. Od tego momentu będzie naprawiać ten zły świat...narodziła się bowiem mścicielka.

Czytając te powieść dosłownie zanurzamy się w realizm miejsca nakreślony przez autorkę. Widzimy wyraźnie to wszystko co widzi Margo. Czujemy to, co ona czuje. Śledzimy rzeczywistość jej oczami, na własną zgodę zanurzając się w ten mrok, bo to co dzieje się w duszy Margo jest nieprzewidywalne. Ale mnie osobiście bardzo to się podobało. Ani przez sekundę nie potępiałam głównej bohaterki, wręcz przeciwnie, kilka razy zadałam sobie pytanie co bym zrobiła będąc na jej miejscu. A Państwo, co Wy byście zrobili na miejscu Margo?

"Badałam własną duszę, raz za razem, próbując dociec, dlaczego z taką łatwością pozbawiam ludzi życia. I w ten sposób dotarłam do kilku prawd: zabijam, bo mogę. Zabijam, bo nikt mnie nie powstrzymuje. Zabijam, bo nikt nie powstrzymuje ich. Zabijam, by bronić niewinnych"

Tytułowa Margo to nastolatka mieszkająca w małym, wręcz klaustrofobicznym miasteczku. Jej sąsiedzi to najgorsze szumowiny zebrane w jednym miejscu. Bieda i patologia jest tak wielka, że już nawet nie razi w oczy. Dom, który powinien być schronieniem jest przerażającym stworem, połykającym swoim mieszkańców i wysysającym z nich radość. A matka Margo... no cóż... to, co zostało z tej kobiety ciężko nazwać matką.

Gdy dziewczyna poznaje Judaha, jej światopogląd się zmienia, poszerza. Chłopak przykuty do wózka inwalidzkiego ma większą chęć życia niż ona, zdrowa, w pełni sprawna osoba. Mimo iż oboje pochodzą z tego samego, mętnego miejsca to mają skrajnie różne podejścia do życia. Przyjaźń. która rodzi się między nimi, nie pozwala utonąć w tym bagnie żadnemu z nich.

Jednak gdy znika dziewczynka, z którą Margo jeździła autobusem coś w niej pęka. Mrok, który tak bardzo skrywała, wylewa się i sączy w jej żyły. Najważniejsza staje się poezja zemsty... i takie tam.

MARGO to mroczna, ciężka w wydźwięku, ale lekka w formie książka. Zagłębiając się w tę historię nie czułam przygnębienia, bardziej przejawiałam niezdrową wręcz fascynację tym co będzie dalej. Bo historia jaką opowiada nam Margo jest przerażająca, momentami drastyczna, ale jednocześnie tak bardzo hipnotyzująca. Na koniec zostajemy z wielka pustką w głowie, ale to dobrze. Myśli, które zaczynają płynąć swoja drogą są niepokojące, ale i mocno odkrywcze a analizowanie przeczytanej historii, odbywa się jeszcze na długo potem.

[Adres usunięty]

Bone to ponure miasteczko, zapomniane przez samego Boga, gdzie każdy myśli tylko o tym jak przetrwać kolejny dzień. Nikt sobie nie pomaga, a przejezdni jak najszybciej opuszczają to miejsce, ponieważ czują, że coś jest z nim nie tak. W takim właśnie miejscu wychowała się główna bohaterka. Jest niechcianym dzieckiem kobiety chorującej na depresję, która zamknęła się na świat zewnętrzny. Margo od najmłodszych lat musiała sobie radzić z obelgami rówieśników i matki oraz wszelkimi niesprawiedliwościami, które czekają na nią na każdym kroku. Dziewczyna jest przekonana, ze wszystko zmieni się na lepsze, gdyż poznaje Judaha – niepełnosprawnego chłopaka z sąsiedztwa, który daje jej iluzję dogodnego życia. Razem snują plany o przyszłości, o tym jak wyrwać się z mrocznego miasta i rozpocząć życie od nowa. Gdy wszystko zaczyna się układać, w okolicy ginie siedmioletnia dziewczynka. Margo rozpoczyna własne śledztwo, ponieważ chce ukarać morderców. Czuje desperacką żądzę zemsty na wszystkich ludziach, którzy krzywdzą niewinnych. Przyrzeka sobie, że od tego momentu to ona będzie sprawcą a nie ofiarą.

„Margo” to historia o mrocznej naturze człowieka, która wychodzi na wierzch w najgorszym momencie życia. Książka sprawia, że będziemy o niej myśleć na długo po skończeniu jej. Świetna pozycja dla osób, które szukają oryginalnego i tajemniczego thrillera psychologicznego, który wciąga od pierwszej strony. Sądzę, że to najlepsza lektura, którą przeczytałam w tym roku, więc polecam każdemu, kto nie miał jeszcze styczności z twórczością Tarryn Fisher – jestem pewna, że kiedy już zaczniecie czytać, nie będziecie mogli przestać!

,,Margo'' znajdowała się na mojej liście książek do przeczytania już od dawna, jednak za każdym razem odkładałam ją z powrotem na półkę, bojąc się, że zbyt wysokie oczekiwania jakie wobec niej żywiłam, nieco przygaszą cały entuzjazm, z jakim miałam nadzieję do niej podejść.

Czy zatem okazała się tak dobra, jak się spodziewałam?

Istnieją 3 główne powody, dla których warto jest sięgnąć po tę lekturę:

1. Klimat książki potrafi momentalnie przenieść nas do miasteczka, w którym rozgrywa się akcja, pozostawiając po sobie nutkę mroku i grozy napędzającej kolejne wydarzenia. Rozdziały są stosunkowo krótkie, zwięzłe, utrzymujące tempo przedstawianej historii, zachęcając nas, by sięgnąć po więcej. Tej książki nie da się tylko i wyłącznie czytać. Ją się przeżywa mocno i wyraźnie.

2. Psychologizm zawarty między wątkami trafia idealnie do czytelnika. Chcąc nie chcąc stopniowo zauważamy, że możemy bardzo łatwo utożsamić się z naszą bohaterką, której stan psychiczny doskonale obrazuje wnętrze każdego z nas. Margo jest odzwierciedleniem czarnych myśli, jakie przychodzą do głowy człowieka w chwilach słabości, chęci wymierzenia sprawiedliwości na własną rękę bądź niemożności oglądania cudzej krzywdy stojąc bezczynnie w miejscu. Ta książka obnaża nas z głęboko skrywanych pragnień mrocznej części naszej duszy, która woła o uwagę, gdy świat z dnia na dzień staje się coraz gorszy.

3. Autorka podeszła do tematu niezwykle otwarcie, ujmując w słowa rzeczy, o których przeważnie ciężko jest nam mówić. Przelała na papier wszelkie kłębiące się w sercu człowieka uczucia i urzeczywistniła je, przenosząc każde z nich na wykreowaną przez siebie postać. Osobiście jestem pod wrażeniem, jak Tarryn Fisher trafnie opisała naprawdę bardzo ważne rzeczy, na które wszyscy bez wyjątku powinniśmy zwrócić uwagę. W końcu to nie tylko o własne życie powinniśmy dbać; nie tylko my doznajemy codziennie bólu i przykrości z najróżniejszych powodów. Człowiek nie powinien być dla drugiego człowieka zagrożeniem, a więc jeśli jesteśmy świadkami jego krzywdy - nie bójmy się zareagować.

Świetna, wyjątkowa, bo rzeczywiście wyróżniająca się na tle innych, książka, po którą wszyscy z Was powinni sięgnąć. Mimo iż z pewnością są osoby, na których ,,Margo'' nie zrobiła większego wrażenia, nie zapominajmy, że każdego rusza i daje do myślenia co innego. Jednak równie dobrze ta powieść może wielu z Was otworzyć oczy na bardzo dużo spraw, którymi warto się zainteresować.

Z czystego serca gorąco polecam.

Nie wiem dlaczego (a może wiem) ale czytając tę książkę miałam w głowie obraz Francisca Goi – „Gdy rozum śpi, budzą się upiory”. Ta opowieść rozpoczyna się w Bone. To miasteczko jest wymarłe. Owszem, mieszkają tam ludzie ale tacy, na których nic i nikt nie czeka. Nawet Margo, tytułowa bohaterka jest tak jakby w letargu. Ma matkę, ale matka jej nie zauważa. Jedynym jej przyjacielem jest chłopak z sąsiedztwa, Judach. Ale ON też ją opuszcza. Tylko dom, pożeracz czeka na nią, kiedy wraca z pracy. Kiedy Margo dowiaduje się, że pewna dziewczynka, Nevaeh, która mieszkała kilka kroków od niej zaginęła, postanawia ją odszukać. Kiedy dowiaduje się że zginęła postanawia się zemścić. Kiedy dowiaduje się, kto był mordercą… Powoli morderca zyskuje moją… sympatię. I od razu wizualizuje sobie to miasteczko. Bone. Jedyne w swoim rodzaju. Widzę go. Inne miejscowości są jakby za mgłą, wyblakłe i dalekie. Jest tylko Bone. W Bone jest tylko Margo. Margo, która cierpi i mieszka w pożeraczu. Genialna lektura. Absolutnie polecam „Margo” Tarryn Fisher. Troszeczkę mam żal do… tłumacza. Skoro już nie przetłumaczył Bone (Kości) to mógłby darować sobie – w 52 stronie – „”spacer po księżycu” bo dla mnie jest niezrozumiały. Już moja trzyletnia siostrzenica wie, czym jest Moonwalk. I nie potrzeba tłumaczenia. Jednak polecam „Margo”. Po prostu – 5/5. I oczywiście nienawidzę morderców. W prawdziwym życiu. Ale w książkach – „gdy rozum śpi budzą się upiory”.

Tarryn Fisher – autorka dziewięciu bestsellerowych powieści, wysoko ocenianych przez czytelników „New York Times” i „USA Today”. Napisała m.in. serię książek o miłosnym trójkącie: Mimo moich win, Mimo twoich łez i Mimo naszych kłamstw, a także – wspólnie z Colleen Hoover – Never Never. Ukończyła z wyróżnieniem Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Uwielbia ludzi, choć na co dzień jest prawdziwym czarnym charakterem (w Hogwarcie trafiła do Slytherinu). Kocha deszcz, coca-colę i Instagrama. Razem ze swoją przyjaciółką Madison prowadzi blog modowy. Aktualnie żyje w Waszyngtonie z narzeczonym, dziećmi oraz zakręconym huskym.*

Sięgnąłem po tę książkę, ponieważ zebrała ona wiele pozytywnych opinii. Poza tym zainteresował mnie opis.

Margo wraz z matką mieszkają w domu, który otrzymał miano „pożeracza”. Pewnego dnia w miasteczku dochodzi do zaginięcia siedmioletniej mieszkanki Bone. Margo i jej przyjaciel – Judah – rozpoczynają prywatne śledztwo. Prawda okazuje się o wiele brutalniejsza, niż ktokolwiek by się spodziewał.

Jestem zachwycony tym dziełem i śmiało mogę stwierdzić, iż jest ON jednym z lepszych jakie miałem okazję przeczytać w swoim życiu, ba, wstrząsnął mną tak bardzo, że trudno jest mi o nim zapomnieć. Krótko mówiąc, mam książkowego kaca. Autorka posługuje się lekkim językiem. W jej stylu pisarskim można dostrzec doświadczenie. Margo trzyma w napięciu do ostatniej strony. Ciężko jest się oderwać. To bardzo emocjonalna powieść, która wgniata w fotel i zmusza do myślenia. Odczuwałem radość, smutek, strach, złość, obrzydzenie, zakłopotanie oraz grozę. Opisy są dość szczegółowe, a niektóre bardzo brutalne. Nie spodziewałem się TAKIEGO rozwiązania akcji. Przeczytawszy ostatnie parę zdań, nie wiedziałem co ze sobą zrobić.

Dzięki narracji pierwszoosobowej możemy wejść do umysłu Margo, poznać jej emocje oraz zdanie na różne tematy. Niewątpliwie odgrywa ona najważniejszą rolę w książce. Większość wydarzeń (jak nie wszystkie) kręci się wokół niej. Polubiłem ją od momentu poznania, ponieważ odnalazłem w niej siebie. Utożsamiam się z tą postacią i poniekąd rozumiem niektóre jej zachowania. Wszyscy bohaterzy zostali bardzo dobrze wykreowani. Są żywi, barwni i mogliby żyć w prawdziwym, nieksiążkowym świecie.

Bone to chyba jedyne miejsce, w którym nie chciałbym żyć. Z jednej strony fascynuje mnie i ciekawi, zaś z drugiej przeraża. Jest ono mroczne, tajemnicze, niebezpieczne, pełne zła, szare. Powoduje, iż ciarki przebiegają po moim ciele.

Wątek miłosny w tej książce jest niemalże od samego początku. Czasem odgrywał ON pierwszorzędną rolę, a niekiedy schodził na bok.

„– Na tym polega różnica między bogatymi a biedotą – stwierdza Judah, podążając za moim wzrokiem. – Bogaci gapią się na sąsiedzką tragedię przez szpary między zasłonami, podczas gdy biedota niczego nie próbuje ukrywać.”

Margo bardzo dobrze pokazuje, że środowisko, w którym wychowywaliśmy się ma wpływ na naszą przyszłość. Został ukazany również trud osób niepełnosprawnych, ich nie akceptację. Poza tym można dostrzec również problem wyalienowania osoby ze środowiska ze względu na jej odmienność. To też pewnego rodzaju apel do ludzi (zwłaszcza nastolatek) o to, aby dowartościowali się, nie popełniali samobójstw i nie robili różnych głupstw po to, by stać się doroślejszymi i pokazać innym, że jest się „kozakiem”. Powieść ta mówi również o sprawiedliwości, która prędzej czy później nadejdzie. Nikt nie jest bezkarny.

Książka bardzo mi się spodobała, gdyż jest oryginalna, ma przekaz i sprawia, że można oderwać się od swoich problemów.

Podsumowując, koniecznie przeczytajcie tę książkę. Gwarantuję wam, że zostaniecie wgnieceni w swoje fotele, nie będziecie mogli przestać myśleć o Margo. No i zaczniecie mieć koszmary.

Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Księgarni Tania Książka.

Tytuł: „Margo”

Tytuł oryginału: „Marrow”

Autor: Tarryn Fisher

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik

Korekta: Maciej Cierniewski

Okładka: Paweł Szczepanik

Wydanie: I

Oprawa: miękka (ze skrzydełkami)

Liczba stron: 345

Rok wydania: 2017

ISBN: 978-83-7924-784-4

** Źródło – skrzydło książki.

W Bone stoi dom - pożeracz. Nazywany jest tak, ponieważ powoli pożera każdego, kto mu na to pozwoli. W pożeraczu mieszka dziewczyna - Margo. Jej świat wypełniają ciche dni spędzone w samotności i nieznoszące sprzeciwu rozkazy, wydawane jej przez matkę. Margo nie pamięta dnia, kiedy usłyszała od niej słowa nie będące żądaniem.

Margo poznaje chłopaka z sąsiedztwa, niepełnosprawnego Judaha jeżdżącego na wózku inwalidzkim, którego mijała bez słowa przez wiele lat. Judah otwiera jej oczy na życie, jakiego do tej pory nie znała.

Kiedy z miasteczka znika siedmioletnia dziewczynka, którą Margo widziała w dniu jej zaginięcia, dwójka przyjaciół postanawia rozpocząć śledztwo na własną rękę. Margo, kierowana pragnieniem zemsty za całe zło, jakie ją spotkało, zaczyna wymierzać sprawiedliwość. ,,Oko za oko. Krzywda za krzywdę. Ból za ból". Dziewczyna nie zdaje sobie jednak sprawy z odpowiedzialności, jaka ciąży na tym, kto odważy się sam wydawać wyroki.

Margo skończyłam czytać prawie dwa tygodnie temu. Zwykle za recenzję zabieram się maksymalnie kilka dni po przeczytaniu książki, ale o powieści Tarryn Fisher nie jest łatwo opowiadać. Kiedy zamknęłam książkę, w głowie miałam taki mętlik, że postanowiłam odczekać kilka dni z nadzieją, że po tym czasie będę w stanie konkretnie opowiedzieć się za lub przeciw. Ale teraz, kiedy w końcu zasiadłam do pisania recenzji, nadal nie wiem, czy Margo była totalnie koszmarna czy absolutnie cudowna.

Bone jest miasteczkiem, w którym za nic nie chciałabym się znaleźć. Jest to miejsce, które nie daje nikomu nadziei. Nie pozwala marzyć. Dusi w zarodku każdą najmniejszą myśl o wyrwaniu się z tego destrukcyjnego miejsca. Zdaje się, że mieszkańców Bone spotykają w życiu tylko złe rzeczy. Niemal niemożliwym jest ujrzeć tam choć odrobinę szczęścia. W mojej wyobraźni po pustych ulicach Bone, pośród świszczącego wiatru walają się porzucone opony, wyglądające jednocześnie przerażająco i smutno.  Na samą myśl o znalezieniu się w pobliżu takiego miasteczka przechodzi mnie dreszcz. Nie chciałabym przejąć od mieszkańców tego nieustannego strachu i rezygnacji, którymi są przepełnieni.

Margo mieszka jednak w tym beznadziejnym miejscu. Dziewczyna, która kilka lat temu miała jeszcze odwagę marzyć. W jej głowie pojawiała się jeszcze desperacka myśl o wyrwaniu się ze szponów Bone. Jednak kiedy raz za razem zostaje odtrącana przez matkę prostytutkę, gaśnie w niej wszelka nadzieja. Margo żyje w samotności pośród ludzi. Kiedy poznaje Judah, zmienia się. Pozbywa się strachu, który od zawsze jej towarzyszył. Staje się zbuntowaną, twardą Margo. Śmierć dziewczynki, którą widywała w sąsiedztwie popycha ją do czynów, na które nigdy by się nie odważyła, i zaciera w niej wszelkie granice moralności.

Z pewnością nie mogę powiedzieć, że była to książka optymistyczna, napełniająca pozytywną energią. Nie mogę powiedzieć, że była to książka skrajnie pesymistyczna. Nie mogę powiedzieć, że była rewelacyjna, ani że była beznadziejna. Żadnych konkretów - tak, ale Tarryn Fisher stworzyła książkę niesamowicie specyficzną, o której nie da się wypowiedzieć jednomyślnie. Autorka wykreowała przerażająco prawdziwą rzeczywistość, która nie jest jednak jedynie jej własnym wymysłem, czymś fikcyjnym. Myślę, że w każdym z nas jest mała cząstka Bone, która próbuje nas ograniczyć. Która nie pozwala nam z odwagą myśleć o przyszłości. Która próbuje nas stłamsić i karze ukryć się przed światem. Cała sztuka polega na tym, aby pokonać mieszkające w nas Bone.

Czy Margo się to udało? Dziewczyna zabrała się do tego od złej strony. Sprawiedliwość  jest kwestią bardzo sporną, a Margo wzięła na siebie ciężar jej wymierzania. Po wszystkich okropnościach, jakich doświadczyła, pojawiła się w niej irracjonalna myśl, że być może MA PRAWO, aby osądzać innych, aby sama wymierzać karę. Sytuacja Margo także nie jest fikcją. Każdemu z nas zdarzyło się myśleć źle o innej osobie, wyobrażać sobie, co byśmy zrobili, aby ją ukarać. Jest to prawda, której nie da się zaprzeczyć, badania jednogłośnie stwierdzają, że każdy z nas ma w sobie cząstkę mordercy. Na szczęście zdecydowana większość z nas nie posuwa się do żadnych czynów. Ale Margo to robi. Robi to, co w jej mniemaniu jest słuszne.

Wciąż nie wiem, co myśleć o tej książce, chociaż w trakcie pisania tej recenzji skłaniam się bardziej ku "absolutnie cudowna" niż "totalnie koszmarna". Tarryn Fisher udało się w być może nieco radykalny sposób obnażyć prawdę o człowieku. Prawdę o tym, do jakiego zła jesteśmy zdolni. Jej powieść jest pełna brutalności, niełatwo się ją czyta. Ale tym, co ogromnie doceniam jest fakt, że autorka nie owija w bawełnę. Nie bawi się w upiększanie świata, lecz pokazuje go takim, jakim jest: czasem okrutnym, przesiąkniętym złem. Prawda, jaką widzimy na kartach tej książki, może być bolesna. Dla mnie była jednak w pewnym stopniu fascynująca.

Powieść porusza też kwestie ludzkiej psychiki, tego, co dzieje się w umyśle człowieka ogarnionego żądzą zemsty. Dla każdego, kto choć trochę interesuje się psychologią, powinno to być kuszące. Ja, jako osoba, która zawsze była ciekawa tego, jak działa ludzki umysł, mogłam być zadowolona.

Polecać tę książkę czy nie polecać? Oczywiście, że tak. Nie jest ona jednak odpowiednia dla każdego. Na pewno odradzałabym sięganie po nią młodszej młodzieży lub osobom wyjątkowo wrażliwym, bo niektóre obrazy zawarte w książce mogą być szokujące. Jeśli jednak jesteście gotowi na poznanie historii okropnej, ale jednocześnie prawdziwej i intrygującej, nie wahajcie się sięgnąć po Margo.

[Adres usunięty]

"(...) marzenia nigdy nie są bez sensu. Marzenia to plany, dzięki nim twoje serce zaczyna bić, a kiedy zacznie, zaraz za nim podąża głowa".

Bone to ponure miasteczko, w którym nietrudno o depresję czy popadnięcie w melancholię w najgorszym tego słowa znaczeniu. W Bone nic nie jest kolorowe; miejsce to spowija szarość. Ludzie żyją, ale jakby nie żyli; na każdym kroku czai się smutek, ponury nastrój, otępienie. Wśród takiej stagnacji żyje tytułowa bohaterka powieści - Margo. Dziewczyna pracuje w sklepie z używaną odzieżą, jest na usługach mamy, która traktuje ją jak najgorsze zło, kalając swe imię najstarszym zawodem świata. Margo pragnie zmian, chce od życia czegoś więcej niż smutnej wizji przyszłości, bez emocji i osób, którym naprawdę by na niej zależało. Wiele zmienia się, gdy dziewczyna zaprzyjaźnia się z Judahem - niepełnosprawnym sąsiadem. Ich wspólne rozmowy, przebywanie w swoim towarzystwie wiele dla Margo znaczą. Czuje, że jej dotychczas nędzna egzystencja nabiera barw; gdy jest ktoś, komu może się wyżalić, poskarżyć, powierzyć swoje problemy i rozterki. Judah doskonale ją rozumie, sam bardzo docenia obecność przyjaciółki.

Do czasu, gdy w mieście ginie dziewczynka...

"Smutek to emocja, której możesz zaufać. Jest silniejszy niż wszystkie inne. Przy smutku radość wydaje się chwilowa i niepewna (...)"

Główna bohaterka żyje w mieście bez perspektyw; bez marzeń i radości buduje swój mały świat. W Bone, gdzie Twoim sąsiadem może być diler narkotyków, sadysta albo złodziej, dziewczyna odnajduje przyjaźń, która staje się osią napędową jej życia. Postanawia je diametralnie zmienić; wyjeżdża, jednak... Z Bone nie da się tak po prostu wyjść. Ono zawsze pozostanie w Tobie. Pożeracz, bo tak na swój dom mówi Margo, jest świadkiem wydarzeń rozgrywających się w Bone. Najpierw dochodzi do morderstwa Neveah - siedmioletniej dziewczynki, następnie giną kolejne osoby. Gdzie w tym wszystkim jest główna bohaterka? No właśnie. Margo to nadzieja na lepsze jutro, promień wiary w sprawiedliwość. I pomimo, iż zło staje się jej drugim imieniem, ona sama jest przekonana, że warto. Bez względu na resztę świata.

"Margo" to opowieść o nieszczęśliwym dzieciństwie, gdzie mała dziewczynka pragnie zainteresowania ze strony najbliższej osoby; o potrzebie bycia zrozumianym i dostrzeżonym wśród innych. To historia o przetrwaniu w najbardziej kryzysowych momentach życia; o poszukiwaniu zmian i wyciągnięciu wniosków, że nie zawsze są one lepsze. To książka o niemożliwie silnej woli zemsty i odegraniu się za całe zło, nawet w imieniu nieznanych sobie ludzi, którzy nigdy nie będą w stanie się o tym dowiedzieć. To powieść wciągająca, zaskakująca i dające wiele do myślenia. To poszukiwanie samego siebie w niezgłębionych przestrzeniach swojego umysłu, który, jak się okazuje, może płatać nam niebezpieczne figle. To walka z samym sobą o zrozumienie siebie i swojego postępowania, gdzie motywy wydają się niejednokrotnie przewrotne. Kompletnie nie tego się spodziewałam. Myślałam, że Fisher nakreśliła kolejną młodzieżową historię, dla określonej grupy wiekowej - dobrą, aczkolwiek przechodzącą bez większego echa. Tymczasem dostałam obuchem w głowę tematem nieprzeciętnie trudnym i ciężkim do zniesienia. Nie wiedziałam, że Tarryn może pisać AŻ tak dobrze o tak niebezpiecznym motywie. Pełen szacunek i podziw; choć książkę czyta się świetnie, nie sposób nie rozmyślać intensywnie nad każdym jej rozdziałem. Autorka wprowadza Czytelnika w stan kompletnego rozbicia; ostatnie strony pochłania się wręcz jednym tchem, oczekując finału. To niesamowite, jaką zagadką jest ludzki umysł. Wydaje się nam, że znamy siebie na wylot, że jesteśmy pewni każdego swojego ruchu, myśli; że jesteśmy w stanie przewidzieć każdy swój czyn. Nic bardziej mylnego. W pewnym odniesieniu wszelkie nasze decyzje mogą okazać się jednym wielkim złudzeniem, niemającym nic wspólnego z normalnością.

Jak bardzo znasz samego siebie?

Czy na pewno Twój ruch jest tym, jaki zaplanowałeś?

Czy brzydzisz się zemstą?

A co, jeśli pragnąłbyś się zemścić za krzywdę kogoś innego?

Co, jeśli został zraniony ktoś Ci najbliższy i najdroższy?

No właśnie. Dobrze się zastanów.

Powieść przerażająca, ale uświadamiająca wiele spraw. Polecam, choć to publikacja na raz. Drugi raz po prostu nie będziesz w stanie tego czytać; za pierwszym razem wryje się w głowę i serce DOBITNIE. Warto.

[Adres usunięty]

Mroki duszy

„Im słodsze dzieciństwo, tym okrutniejsze jest spotkanie z pustką, jaka po nim następuje” – te słowa czeskiego pisarza i publicysty Věroslava Mertl nie dotyczą jednak wszystkich dorastających dzieci. Okres rozwoju dla niektórych nie był sielanką i beztroską zabawą, nie wszystkie dzieci mogły wieść żywot pozbawiony trosk i zmartwień. Również te dzieci – pozbawione rodzicielskiej miłości, nierzadko doświadczające przemocy – nie są przygotowane do funkcjonowania w społeczeństwie, w rezultacie często wybierają drogę, którą niegdyś wybrali ich opiekunowie. O bezrobociu, biedzie, skłonności do sięgania po zachowania przemocowe mówi się potocznie, że są dziedziczne, choć tak naprawdę często to jedyny rodzaj reagowania na otaczającą rzeczywistość, jaki dzieci te znają. Są skrzywdzone podwójnie, zarówno przez rodziców w dzieciństwie, jak i przez siebie samych, bowiem odbierają sobie szansę na lepsze życie.

Margo, nastoletnia bohaterka wstrząsającej powieści Tarryn Fisher, również żyje w mroku – dokładnie taki model funkcjonowania przyjęła jej matka. Dziewczyna jednak ten mrok ma w sercu i w duszy, pielęgnuje go troskliwie rok po roku, jednocześnie opiekując się rodzicielką. Margo jest nie tylko nieślubną córką depresyjnej kobiety, która dawno już przestała wychodzić z domu, ale jest też córką prostytutki. Kilka razy w tygodniu jest zmuszona zaszywać się w swoim pokoju i słuchać, jak po jej domu krzątają się obcy mężczyźni, jak jęczą w ekstazie, jak krzyczy jej matka. A następnego ranka znów wszystko wraca do normy, jeśli tak można nazwać milczenie i pustkę w oczach pogrążonej jeszcze w narkotycznym amoku kobiety.

Margo nienawidzi matki, odwiedzających ją klientów, wśród których – jak się okazuje – jest jej ojciec, nienawidzi też mrocznej rudery zwanej pożeraczem, w której przyszło jej mieszkać, a nawet miasteczka Bone zamieszkiwanego przez wykolejonych życiowo członków amerykańskiego społeczeństwa. Powieść „Margo” to opowieść o tej nienawiści i mroku, a właściwie o konsekwencjach, jakie negatywne emocje ze sobą niosą, a także o winie i karze. Opublikowany nakładem wydawnictwa SQN bestseller, to prawdziwa gratka dla czytelników lubiących mroczne historie pisane przez życie i zanurzanie się w meandry ludzkiej psychiki.

Margo desperacko pragnie być dostrzeżona przez matkę, a jednocześnie chce zniknąć, zatonąć w tłuszczu, którym obrasta. Pochłania kolejne porcje jedzenia, słodkimi pączkami rekompensując sobie brak poczucia bezpieczeństwa i świadomość, że jest zdana na samą siebie. Jedzenie i nauka stają się jej namiętnościami, a także Judah, chłopak z sąsiedztwa, któremu jej tusza najwyraźniej nie przeszkadza. Spotkanie z pozytywnie nastawionym do życia nastolatkiem, który pomimo kalectwa nie pogrąża się w depresji, tylko snuje plany opuszczenia Bone, jest balsamem na duszę. Nie jest jednak w stanie zupełnie przepędzić mroku mieszkającego we wnętrzu Margo. To właśnie ta ciemność popycha ją do ostatecznego czynu – morderstwa. Niczym anioł zemsty karze swoją sąsiadkę za znęcanie się nad dzieckiem, a także matkę zaginionej dziewczynki za podejście do wychowania córki i czyn, którego się dopuściła. A kara będzie wysoka…

To zalewie fragment historii opowiedzianej przez Tarryn Fisher, która stworzyła prawdziwe studium szaleństwa – jak bowiem inaczej nazwać zachowanie Margo? Sięgając po książkę musimy przygotować się na moralne dylematy, na buzujące emocje, na to, że powieść zostanie z nam na długo, nieustannie analizować będziemy zachowanie dziewczyny, rozstrzygając o jej winie bądź niewinności. Czy mamy prawo ją osądzać? To jedno z wielu pytań, które rodzą się podczas lektury powieści „Margo” – książki utkanej z podłości tego świata, poczucia beznadziei, z bezsilności i z szarości dnia codziennego. Niezwykle wyraziste postacie, doskonale prowadzona akcja i klimat ogarniętego zepsuciem miasteczka przenikają nas na wskroś, a jednocześnie fascynują, nie pozwalając ani na moment oderwać się od lektury. „Muszę przestać mordować ludzi” – mówi Margo, zaś my powtarzamy sobie, że musimy wrócić do rzeczywistości po skończeniu książki. Tyle tylko, że nie możemy, bo w każdym zaniedbanym dziecku widzimy główną bohaterkę. Czyżby ciemność osaczała również nas?

Justyna Gul

Qultura słowa

„Już nawet samej sobie nie potrafię zaufać. Co się dzieje z kimś, kto ma za wroga swój własny mózg?” – fragment książki.

Wydawnictwo SQN uszczęśliwiło mnie egzemplarzem najnowszej na polskim rynku książki Tarryn Fisher pt. „Margo” – książki, którą bardzo chciałam przeczytać z uwagi na poruszany w nim trudny temat destrukcyjnego wpływu dysfunkcyjnej rodziny na życie człowieka. Spodziewałam się jednak książki młodzieżowej, a otrzymałam psychologiczne studium kilku lat życia młodej kobiety, ogarniętej niepohamowanym pragnieniem naprawiania świata. Jednak czy rzeczywiście realnym i zgodnym z etyką czy zasadami społecznego życia?

Tytułową Margo Moon poznajemy, kiedy ma trzynaście lat i jest utrzymywana (bo o wychowywaniu nie ma tu mowy) przez niechętną jej matkę, traktującą jedyną córkę z pogardą i lekceważeniem. Codzienność Margo podporządkowana jest szkole, a kiedy jest już pełnoletnia pracy w sklepie z używaną odzieżą oraz unikaniu złości matki. Kiedy zaprzyjaźnia się z chłopakiem z sąsiedztwa – jeżdżącym na wózku Judahem Grantem, w jej szare dni wplata się nieco optymizmu i nadziei na wyrwanie się z prowincjonalnego Bone – miasteczka niedaleko Seattle.

Kiedy Margo staje się mimowolnym świadkiem niczym nieuzasadnionej przemocy wobec niemowlaka, działając w afekcie zabija sprawczynię – matkę małego chłopca, następnie zaciera po sobie ślady i pozoruje nieszczęśliwy wypadek. To dramatyczne wydarzenie jest momentem przełomowym w życiu Margo i ukierunkowuje ją na zupełnie nowe tory, paradoksalnie dając jej siłę do popełniania najstraszniejszych czynów w myśl zasady „oko za oko, ząb za ząb” bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia. Dziewczyna nie jest jednak pozbawiona emocji – wczuwa się w sytuację tych, w imieniu których wymierza sprawiedliwość, usuwając z tego świata prześladowców dzieci czy gwałcicieli.

Ale czy to wszystko ma miejsce naprawdę? Co ma na ten temat do powiedzenia doktor Elgin, która pojawia się w życiu Margo po jej nieudanej próbie samobójczej…? Koniecznie przekonajcie się sami.

Tarryn Fisher stworzyła porażającą szczerością, nieszablonową powieść, która zostawia czytelnika oszołomionego i nie do końca pewnego tego, co przed momentem przeczytał. „Margo” napawa przejmującym smutkiem, ale też skłania do refleksji, że po pierwsze: aby prawidłowo się rozwijać i budować zdrowe poczucie własnej wartości, dzieci muszą być otoczone miłością i akceptacją, a po drugie: nie możemy być obojętni na zło, które dostrzegamy, musimy reagować w imię obrony interesów słabszych, jednak nie w imię wendetty, ale poszanowania prawa i piętnowania zachowań karygodnych.

„Margo” to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Oczywiście, słyszałam co nieco o napisanych przez nią innych książkach, a nawet zapoznawałam się z ich opiniami, aczkolwiek nie byłam do nich na tyle przekonana, aby zwyczajnie po nie sięgnąć. To nie oznacza jednak, że kiedyś nie postanowię poznać historii w nich zawartych, być może nadejdzie taki czas. Natomiast inaczej było w przypadku „Margo". To książka, która po prostu od razu rzuciła mi się w oczy ze względu na całkiem oryginalną i niepowtarzalną okładkę (znowu!). A jej opis wydał mi się na tyle intrygujący i tajemniczy, że zdecydowałam się na jej lekturę. Owszem spodziewałam się, iż nie będzie to ani lekka ani tym bardziej przyjemna powieść, lecz nie sądziłam, że będę miała do czynienia z tak niezwykle depresyjną publikacją. Zapraszam na moją opinię.

Tarryn Fisher - to autorka dziewięciu bestsellerowych powieści, wysoko ocenianych przez czytelników „New York Times" i „USA Today". Napisała m.in. serię książek o miłosnym trójkącie: Mimo moich win, Mimo twoich łez i Mimo naszych kłamstw, a także - wspólnie z Colleen Hoover - Never Ever. Ukończyła z wyróżnieniem Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Uwielbia ludzi, choć na co dzień jest prawdziwym czarnym charakterem (w Hogwarcie trafiła do Slytherinu). Kocha deszcz, coca-colę i Instagrama. Razem ze swoją przyjaciółką Madison prowadzi blog modowy. Aktualnie żyje w Waszyngtonie z narzeczonym, dziećmi oraz zakręconym huskym.

Margo to samotna, unikająca ludzi, niepewna siebie i zakompleksiona nastolatka. Mieszka z matką zmagająca się od kilku lat z depresją. Swój dom dziewczyna nazywa „pożeraczem" - miejscem pozbawionym uczuć, zimnym, ciemnym i przytłaczającym. Pewnego dnia Margo poznaje Judaha - chłopaka poruszającego się na wózku inwalidzkim. Podejmują rozmowę, zaprzyjaźniają się, spędzają ze sobą czas, wymieniają się poglądami oraz spostrzeżeniami, wspierają się i pomagają sobie nawzajem. Nagle w Bone - ich rodzinnym miasteczku ginie siedmioletnia dziewczynka - Nevaeh, którą jeszcze dzień wcześniej Margo spotkała w autobusie, gdy jechała do pracy w sklepie z używaną odzieżą. Dwójka przyjaciół postanawia przeprowadzić własne śledztwo i wskazać mordercę, a następnie wymierzyć karę. Margo całkowicie poświęca się tej sprawie, która poniekąd zmienia jej życie...

Przyznaję, że po przeczytaniu „Margo" dopadł mnie najprawdopodobniej tak zwany „kac książkowy". Bowiem, po jej lekturze zabrałam się za inną powieść z mojej listy, ale niestety czytając ją nieustannie myślałam o „Margo". Nawet nie o samej bohaterce, jej problemach czy zachowaniach, ale głównie o wydarzeniach, których była świadkiem i które zdecydowanie wpłynęły na ukształtowanie jej osobowości i jej dalsze niełatwe życie. Niewątpliwie w jakimś sensie historia ukazana w powieści mną wstrząsnęła i zwyczajnie zakotwiczyła się w mojej głowie na tyle, że nie mogę się jej jakoś pozbyć. Z jednej strony to pewnie dobrze, bo wychodzi na to, że książka ta była warta uwagi, a poświęcony jej czas nie był stracony. Aczkolwiek nie ukrywam, że chciałabym przestać myśleć o niektórych scenach - czasem dość szczegółowo opisanych - i wymazać je z pamięci. Ale sądzę, że to nie będzie do końca możliwe, gdyż niestety trzeba przyznać, że wiele z nich odnajduje odzwierciedlenie we współczesnym świecie. Każdego dnia media donoszą nam o podobnych sytuacjach, mających miejsce w kraju i na świecie. Nie chciałabym w tym momencie zdradzać, co dokładnie mam na myśli i o jakie zdarzenia konkretnie mi chodzi, bo wówczas musiałabym uchylić rąbka tajemnicy i poniekąd wyjawić sporą część fabuły, a tego nie zamierzam czynić. W moim odczuciu powieść ta jest bez wątpienia depresyjna, przygnębiająca, mroczna, a chwilami przerażająca (pragnę zauważyć, że rzadko czytam takową literaturę).

Od pierwszej strony moja wyobraźnia zaczęła działać na pełnych obrotach, naprawdę. Wyobraziłam sobie to małe i ponure miasteczko Bone, spowite we mgle, z zaledwie jedną drogą, kilkoma zniszczonymi i zaniedbanymi domami, ze smutnym i pozbawionym barw i życia krajobrazem, z nieprzyjemną aura nad nim panującą, z płaczącym niebem całkowicie pokrytym granatowymi i burzowymi chmurami. Widziałam mieszkańców tejże prowincji, z których każdego dnia upływało życie, którzy już dawno się poddali "urokowi" tego miejsca, trzymali się go, mimo, iż przecież mogli je opuścić i stamtąd uciec. Pozostali jednak w nim, bo bali się, że gdzie indziej sobie nie poradzą, że nie będą potrafili się odnaleźć, że w innym miejscu poniosą wreszcie konsekwencje swych dotychczasowych czynów (a przecież wielu z nich miało coś na sumieniu). Wreszcie dostrzegłam bezbronne istoty wymagające opieki, bliskości i miłości. Ujrzałam dzieci, które - krótko i dosadnie mówiąc - były kulą u nogi dla swych rodziców. A wśród młodych ludzi - Margo - nastolatka mieszkająca z matką, która cierpiała na depresję, a każdego wieczoru przyjmowała mężczyzn w celu zaspokajania ich seksualnych potrzeb. Kobieta traktowała Margo jak służącą. Była destruktywna i momentami niebezpieczna. Nigdy nie okazywała żadnych pozytywnych uczuć wobec swojej córki. A Margo tęskniła za matką (kiedy jeszcze ta była „normalna"), a jednocześnie jej nienawidziła. Miłe wspomnienia z przeszłości zacierały się, a w ich miejsce pojawiały się te bolesne, smutne, pełne żalu, pogardy i odrazy. Margo czuła się bardzo samotna, niekochana, zakompleksiona, pozostawiona sama sobie. Dopiero poznanie Judaha przywróciło jej poniekąd chęć do życia. Ojca nie znała, nie wiedziała o nim dosłownie nic. Wielokrotnie zastanawiała się, kim jest i czy możliwe, że to któryś z mężczyzn odwiedzających matkę. I pewnego dnia poznała prawdę... Zarówno trudne dzieciństwo, brak miłości rodzicielskiej, brak czułości, obecności drugiego człowieka oraz pewne zaistniałe w późniejszych latach wydarzenia - zresztą brutalne i okrutne - miały niszczący wpływ na życie Margo, jej nastawienie do wielu spraw, a także na jej dalsze poczynania, które miały na celu wymierzenie sprawiedliwości i ukaranie wszystkich tych, którzy dopuścili się zła i niszczyli drugiego człowieka...

Powieść mnie wciągnęła od samego początku i pewnie, gdyby nie moje chwilowe problemy z oczami, to pewnie pochłonęłabym ją w jeden wieczór. Bez wątpienia książka trzyma w napięciu do ostatniej strony. Czytałam ją z zapartym tchem, lekkim niepokojem i obawą. Wyzwoliła we mnie mnóstwo skrajnych uczuć, m.in.: współczucie, smutek, żal, niedowierzanie, zaskoczenie, nienawiść, niezrozumienie, wzburzenie, a niektóre fragmenty sprawiały nawet, że w moich oczach pojawiały się łzy. Po prostu wielu zachowań ludzkich - precyzyjnie opisanych w powieści - nie jestem w stanie zrozumieć i chyba nigdy tak się nie stanie. Historia przedstawiona w książce wzbudza wiele emocji i nie sposób przejść obojętnie wobec tylu dramatycznych wydarzeń, jakie zostały w niej omówione. To nie jest lekka, łatwa czy przyjemna publikacja, o której zapominamy po odłożeniu na półkę. To powieść, która zmusza do zatrzymania się na chwilę, do zadumy, analizy i wyłuskania zatrważających wniosków. To moim zdaniem poruszająca, wstrząsająca, przygniatająca, depresyjna, dramatyczna i jakże prawdziwa opowieść, którą warto poznać.

„Margo" to powieść o samotności, bolesnym dorastaniu, wpływie środowiska na rozwój młodego człowieka, potrzebie bliskości, pragnieniu bycia kochanym, spełnianiu marzeń, tęsknocie, walce o siebie i przetrwanie w trudnych warunkach, radzeniu sobie ze złem oraz o narodzinach seryjnego mordercy. To pozycja podejmująca wiele trudnych, aczkolwiek ważnych zagadnień, takich jak: przemoc, gwałt, depresja, niepełnosprawność, prostytucja, uzależnienie od narkotyków czy alkoholu. Idealna kreacja bohaterów, dokładne nakreślenie ich portretów psychologicznych, fascynująca i ciekawa fabuła, mroczny klimat, wartościowe cytaty, ujmujący i skłaniający do refleksji apel autorki do czytelników, zastosowanie narracji pierwszoosobowej (dzięki której mamy możliwość lepszego i bliższego przyjrzenia się głównej bohaterce i zrozumienia jej postaci) to elementy wyróżniające tę pozycję, po którą zdecydowanie warto sięgnąć. Osobiście jestem pod wrażeniem tej książki, choć muszę też przyznać, że odczuwam lekki niedosyt po jej lekturze (ale to tylko moje odczucie). Zachęcam Was do lektury. Gorąco polecam.

Zacznę od okładki. Nie dlatego, że tak mi najłatwiej lecz dlatego, że jest piękna. Podstawowe kolor z mocnym akcentem czerwieni dały kompozycji dobry wydźwięk. Od razu widać, że to będzie mocna książka. I tak powinno być lubię, gdy okładka potrafi powiedzieć coś o treści- taka jej rola. Ta okładka zachwyciła mnie czymś jeszcze- jest matowa. Zdaje mi się, że to będzie nowy trend.

Pora na kilka słów o autorce. Otóż Tarryn Fisher znam tylko z książki napisanej razem z Hoover, czyli z "Never Never". Przyznam szczerze, że nie spodziewałam się, że potrafi ona napisać coś innego niż typowe romansidło. Okazuje się jednak, że potrafi i to całkiem sporo, bo "Margo" to naprawdę dobry thriller. Wyznam Wam, że wcześniej nie sięgałam po ten gatunek i książka Fisher może te tendencję zmienić, bo jej dreszczowiec najzwyczajniej w świecie przypadł mi do gustu.

Po pierwsze stało się tak za sprawą bohaterów. Tytułowa postać jak już po opisie widać jest intrygująca. Zwykła- niezwykła dziewczyna. O co tutaj może chodzić? Przeczytajcie książkę a zrozumiecie ja nie będę Wam nic spoilerować, ale chyba pierwszy raz w pełni zgadzam się ze stwierdzeniem, że bohaterka nie jest zwyczajną dziewczyną. Ona jest inna. Ten przymiotnik opisuje ją najlepiej. Podoba mi się ona, bo jest emocjonalna, bo jest wrażliwa, bo czuje bardziej. Warto poznać jej historię. Bohaterzy drugoplanowi również są świetnie wykreowani. Fisher doskonale nakreśliła psychologiczne portrety wszystkich osób. Czytając mamy wrażenie wchodzenia do psychiki bohaterów. Z każdą stroną poznajemy ich bliżej, odkrywamy ich tajemnice, poznajemy nowe fakty i staramy się rozumieć, co dzieje się w ich głowach.

Tajemnica... To słowo chyba jako pierwsze będzie mi się kojarzyć z tą książką. Czytając pierwsze strony brakowało mi akcji. Były opisy, niby coś mnie intrygowało, wiedziałam, że kiedyś coś się wydarzy, ale początki były nudne. A potem... Potem fabuła gnała przed siebie. Zdecydowanie nie spodziewałam się, że sprawy przybiorą taki obrót, że wydarza się takie rzeczy, że bohaterka stanie się taką osobą. Jedno wielkie zaskoczenie.

"Żeby być naprawdę szczęśliwą, musisz tego chcieć. Choćby życie Ci się skomplikowało, musisz zaakceptować, to co się stało, porzucić ideały i nakreślić nową mapę prowadzącą do szczęścia."

Na koniec wspomnę jeszcze o tym, co podobało mi się najbardziej. Na końcu książki znajduje się kilka słów od autorki, w których Tarryn wyjaśnia skąd zaczerpnęła pomysł na fabułę i dlaczego stworzyła taką a nie inną postać. Istna geneza utworu, która moim zdaniem tworzy swego rodzaju klamrę kompozycyjną i spina książkę w całość. Dopiero z tymi słowami powieść staje się pełna i daje czytelnikowi do myślenia.

Gorąco zachęcam do wybrania tej pozycji. Świetna książka z nieprzewidywalną historią osnuta lekkim dreszczykiem. Czego chcieć więcej?

Link do całej recenzji: [Adres usunięty]

Ta książka ma dwa dna. Przeważnie po przeczytaniu jakiejś powieści, albo mi się podoba, albo po prostu nie, nie mam mieszanych uczuć, jestem raczej zdecydowana, ale tutaj... Nie jestem pewna, czy ta książka jest genialna, czy raczej totalnie chora. Gdy tak napisałam Ani Bellon, która mi poleciła Margo, stwierdziła, że idealnie opisałam tę powieść. I tutaj raczej się kończą moje porównania, bo skończyłam czytać ją wczoraj, a dziś nadal nie wiem co o niej sądzić. Tarryn Fisher pokazała zupełnie inną stronę, nie spodziewałam się tego, co znalazłam w książce i nigdy bym na to nie wpadła. Nie jestem pewna co mam czuć, bo ta książka jest dziwna. Dobra, wiecie, co? Zrzucam grzeczną skórę w tej recenzji, bo nie da się tego napisać grzecznymi słowami, skromnej damy. Ta książka jest popieprzona, ale w dobrym słowa znaczeniu. Jest dziwna, popieprzona na mnóstwo sposobów, ale także ma w sobie jakiś geniusz

W Bone wszystko jest możliwe...

Margo marzy o innym życiu. Nie zamierza mieszkać w ponurym Bone, a za dom pragnie uważać coś innego - nie przerażającego pożeracza. Dziewczyna spędza kolejne nudne dni samotnie, mając za jedyną towarzyszkę cierpiącą na depresję matkę. Wszystko się zmienia, gdy poznaje Judaha. Sparaliżowany chłopak ukazuje jej świat, którego nigdy nie mogła odkryć. Gdy obydwoje rozpoczynają śledztwo dotyczące pewnego morderstwa, Margo nie ma pojęcia co się wydarzy...

Margo to najnowsza powieść autorstwa Tarryn Fisher. Z pozytywnym nastawieniem i dosyć wysokimi wymaganiami sięgnęłam po ten utwór, aby poznać przerażające Bone. Czy historia Margo i Judaha rzeczywiście porywa?

Margo to przerażająca powieść, która wywołuje dreszcze i zaskakuje swoim nietypowym klimatem. Tarryn Fisher potrafi zainteresować czytelnika i wciągnąć go w przygody Margo. Mnie niestety ten utwór nie przypadł do gustu i zawiódł rozwinięciem niektórych wątków oraz zakończeniem całej historii. Myślę jednak, że powieść przypadnie do gustu młodzieży pragnącej odrobinę krwawej oraz psychologicznej przygody. Czy jesteście gotowi wybrać się do ponurego Bone?

Pełna recenzja znajduje się na stronie: [Adres usunięty]

Umysł przez całe życie płata nam figle. Wydaje nam się, że panujemy nad nim. Władamy nim. W rzeczywistości to ON kieruje nami. Posiadamy złudne poczucie siły, które pozwala nam rozgraniczać ludzi i świat na normalnych i nienormalnych.

Dobrych i złych.

Gdy tak naprawdę wszystkie te słowa nie mają w sobie odcieni. Nie obrazują jak szara i zróżnicowana jest codzienność, która nas otacza.

Nie stawiają umysłu na krawędzi.

Nie karzą podważać. Wątpić.

"Margo" jest ich całkowitym przeciwieństwem.

KOŚĆ

Myślę, że większość ludzi stoi na granicy. Jesteśmy cywilizowani, ale tylko świadomość nałożonych na nas zasad czyni nas takimi. Tworzymy zewnętrzne fasady, które mają sygnalizować społeczeństwu pewne cechy będące, w naszym mniemaniu, odzwierciedleniem naszych osobowości.

Wessex Street - jedna z wielu ulic w mieście, jedna z miliardów na świecie, które kryją w swoich trzewiach kryminalistów, narkomanów i alkoholików. Ulica wyjątkowa. Ulica zepsuta. Ulica, na której mieszka Margo.

Miejsce owiane strachem, któremu nie oddano sprawiedliwości. Ponieważ pośród masek, ukrytych motywów i kłamstw, Wessex Street jest prawdopodobnie jednym z niewielu miejsc, które mówi prawdę. O swoich mieszkańcach. O życiu.

O brudnej, obrzydliwej i okrutnej codzienności, z którą zmaga się główna bohaterka.

"(...) ludzie są zbudowanie do życia z cierpieniem. Słabi ludzi pozwalają, by ból ich dusił, doprowadzając do powolnej śmierci. Silni ludzie wykorzystują ból, Margo. Używają go jako paliwa."

To miejsce pełne szarości, które zaciera granice pomiędzy tym, co rzeczywiste, a tym co złudne. Ta szarość wtłaczana jest w każdego człowieka, który choć raz zajrzy w te strony. To ona rodzi przestępców i społeczne gnidy, ale to także ona zrodziła Margo.

Poszukującą sprawiedliwości.

SPRAWIEDLIWOŚĆ

Jest płynnym tworem, którego tak rzadko doświadczamy. Przemyka pomiędzy palcami. Przelewa się jak najcenniejszy aksamit. Jakby chciała zakomunikować, że ten świat potrzebuje zła. Zepsucia, które jątrzy się w duszy każdego z nas.

Bone systematycznie pochłania niewinne i te bardziej okrwawione duchy. Nie wybrzydza. Kolejne imiona i nazwiska nikną w przeszłości, ale jedno, według Margo, powinno zostać zapamiętane na wieki. Dlatego dziewczyna rozpoczyna własne dochodzenie. Próbuje zdemaskować mordercę.

"Spoglądam w jej puste oczy kilka długich sekund, próbując dojrzeć w nich jakieś odpowiedzi. Nie ma żadnych. Ona jest chora. Nienormalna. Fizycznie piękna. Niewarta życia, które dostała. Jest drapieżnikiem. Złym człowiekiem. (...) Upada u moich stóp. Nieruchoma. Worek kości pozbawiony duszy."

Potem wymierzy sprawiedliwość.

Wielokrotnie.

Będzie bezlitosna. Będzie okrutna. Będzie taka, na jaką zasłużyli sprawcy zbrodni.

DRZAZGI

"Margo" to osobliwy portret dziewczyny, której umysł roztrzaskał się pod wpływem zła, na które naraził ją świat. Jego drzazgi, na których końcach wirują strzępki świadomości, wypełniają każdą stronę. Oszukuje nie tylko swoją posiadaczkę, ale również czytelnika.

Ta książka stawia nie tylko ważne pytania odnośnie zdrowia psychicznego, ale także roli kata. Margo pełni oryginalną rolę prokuratora, sędzi i ławy przysięgłych w jednym. Rozkłada na czynniki pierwsze swoje czyny - te, którym towarzyszył impuls i te planowane "na zimno". Ocenia swoje nastroje, zachowania, relacje z ludźmi - próbuje wykluczyć kolejne choroby i schorzenia. Usilnie stara się zapanować nad swoim ciałem i umysłem.

"Badałam własną duszę, raz za razem, próbując dociec, dlaczego z taką łatwością pozbawiam ludzi życia. Zastanawiając się, czy morderstwo wypijamy razem z tutejszą wodą. I w ten sposób dotarłam do kilku prawd: zabijam, bo mogę. Zabijam, bo nikt mnie nie powstrzymuje. Zabijam, bo nikt nie powstrzymuje ich. Zabijam, by bronić niewinnych."

Czytelnik ma możliwość wejrzenia w jej działania. Trudno razem z nią nie poddawać ocenie świata, który nas otacza. Ciężko nie zastanawiać się nad słusznością roli jaką objęła Margo.

Autorka zdecydowała się na zakończenie otwarte, które jednak obwarowane jest niepokojem. Do samego końca dręczy nas uczucie nieuzasadnionego strachu. Wiemy, że nie wszystkie wątki zostały rozwiązane. Książka plącze nasze zmysły. Wodzi na manowce. Czyni umysł bezbronnym.

NARKOTYK

Właśnie to sprawia, że jest równie dobra jak narkotyk. "Margo" uzależnia fabułą, kreacją bohaterów i stylem. Trudno się od niej oderwać. Jeszcze trudniej nie uronić łzy, gdy docieramy do ostatniej strony.

Jestem pewna, że będziecie pod równie dużym wrażeniem jak ja.

Perła zaczyna swoje życie jako śmieć ‒ coś niechcianego, na przykład fragment skorupy albo okruch, który przypadkiem trafia do muszli małża.

— Tarryn Fisher

Człowiek zaczyna swoje życie jako istota sprowadzona na świat nie z własnej woli. Ktoś, kogo charakter kształtowany jest przez najbliższych do momentu, w którym owa istota jest w stanie przeistoczyć nabyte doświadczenie we własne wspomnienia, myśli i czyny.

Margo, kilkuletnia dziewczyna skazana jest na życie w domu z rozbitą szybą, w Bone, dzielnicy wiecznych przestępstw, ubóstwa i raju dla narkomanów. Jej cierpiąca na depresję matka, która na życie zarabia prostytucją, ignoruje dziewczynkę traktując ją jak służącą, do czasu aż zupełnie przestaje zwracać na nią uwagę. Wszystko się zmienia, kiedy Margo poznaje niepełnosprawnego chłopaka z sąsiedztwa ‒ Judah, który odkrywa przed nią zupełnie inny świat. Dwójka przyjaciół beztrosko spędza swój czas do czasu, aż w Bone ginie dziewczynka. Margo, która nie ma najmniejszego pojęcia o kanonie przyjętych zasad społecznych, rozpoczyna prywatne śledztwo, które na zawsze zmienia jej życie. W dziewczynie budzi się żądza zemsty i sprawiedliwości. Oko za oko. Krzywda za krzywdę. Ból za ból. Życie za życie.

Już od pierwszych stron nietypowa opowieść wzbudza zainteresowanie wywołując w czytelniku niezdrową ciekawość. Kim są tajemnicze postacie pojawiające się w treści? Jak w rzeczywistości wygląda ich życie? Tarryn Fisher dawkuje informacje w bardzo denerwujący i równocześnie intrygujący sposób. Nie zradzając żadnych szczegółów, prowadzi nas przez nietypową historię, która szybko nabiera tempa. Zdawkowe opisy bohaterów oraz urywane wątki pochłaniają i jednocześnie odtrącają. Zaskakująca fabuła, nieprzewidywalne zwroty akcji, niewyobrażalne decyzje podejmowane przez ludzi oraz wzmagająca się znieczulica społeczna czynią powieść innowacyjną i uzależniającą.

Tłumaczenie nie pozostawia wiele do życzenia. Nie rozumiem jedynie potrzeby zmiany oryginalnego tytułu z Marrow na nic nie znaczące Margo. Marrow (z ang.) oznacza szpik kostny, do którego autorka często nawiązuje. W anatomii występuje również fraza bone marrow, która jest kolejnym określeniem szpiku, przy czym w tym wypadku, bone odnosi się do nazwy dzielnicy, w której mieszka tytułowa bohaterka. Uważam, że pozostawienie oryginalnego tytułu byłoby bardziej intrygujące, ponieważ uważny czytelnik z ciekawością zabrałby się za rozwiązywanie alegorii zawartych w tekście, zwłaszcza w nazwach własnych. Ciekawym posunięciem była również personifikacja pożeracza, domu, w którym wychowywała się Margo. Od razu zaznaczam, że jest to jedynie moja prywatna opinia (a uwierzcie, jestem osobą bardzo czepliwą jeśli chodzi o dziedzinę tłumaczeń ;). Zmiany w treści w żadnym wypadku nie wpływają na przyjemność czytania!

Fascynująca, szokująca i realistyczna w swojej fikcyjności. Margo, to nie tylko historia o dziewczynie, która od pierwszych lat swojego życia napotyka same trudności. Nie jest to opowieść o walce z przeciwnościami losu, a raczej stawianiu czoła nieprzychylnej przyszłości. Określiłabym tę książkę jako odmiana thrillera psychologicznego, przy czym niezrównoważenie postaci odbija się na czytelnikach powodując osłupienie i błyskawiczne przewartościowanie opinii na temat całej książki. Tarryn Fisher przedstawia klasę samą w sobie, a przy tym powoduje niewyobrażalny zamęt w głowie.

Akcja przenosi nas do miasta Bone, gdzie żyje Margo - samotna i nieszczęśliwa nastolatka, córka prostytutki zmagającej się z depresją. Jej dom to "pożeracz", jak sama go nazywa, ponieważ to miejsce pełne złej atmosfery i braku uczuć. Kiedy dziewczyna stara się zmienić swoje życie, wyrwać się ze szponów okropnego miasta oraz matki, w Bone dochodzi do tragedii - ginie siedmioletnia dziewczynka. Margo ją znała, dlatego wraz ze swoim nowym przyjacielem postanawia przeprowadzić śledztwo i znaleźć mordercę za wszelką cenę. Ta decyzja odmieni jej los na zawsze.

Piszę tę recenzję dwa ni po przeczytaniu książki, a wciąż nie mogę przestać o niej myśleć. To porażająca, przerażająca i brutalna opowieść, przez którą nie wszyscy będą mogli przejść. Od razu mówię, iż nie jest to historia dla młodej młodzieży, ba, nawet niektórzy dorośli nie udźwigną okropności, dziejących się na kartach "Margo". Co jest w niej takiego strasznego? Autorka głównym antagonistą uczyniła miasteczko Bone. Nie jest to zwykłe miejsce - przypomina żywy organizm, zmieniający na zawsze jego mieszkańców i sprawiający, że nigdy nie zechcą go opuścić. Bone to miasto pełne przemocy, mroczne i niemal psychodeliczne. Chciałabym powiedzieć Wam więcej, ale nie mogę, ponieważ zdradziłabym sporą część fabuły. Jestem jednak pewna, iż nie chcielibyście się tam znaleźć. To miejsce z koszmarów.

Margo, protagonistka powieści, jest całkowicie przesiąknięta Bone, które zupełnie ją niszczy. Szybko okazuje się, że najmroczniejszą tajemnicę skrywa jej własny umysł. Niezwykłym doświadczeniem była obserwacja jej licznych przemian, pojawiających się niemal w każdym rozdziale. Margo to zdecydowanie bohaterka dynamiczna, czasami aż trudno nadążyć za tym, co dzieje się w umyśle nastolatki. Powiem tylko, iż niczego nie można być pewnym - coś co uważaliśmy za prawdę, nagle może okazać się kłamstwem i na odwrót.

Niesamowite jest również to, jak "Margo" wpłynęło na moją wyobraźnię. Powieść obfituje w brutalne sceny, a ja je wszystkie widziałam. Czułam się, jakbym tam się znajdowała i niemal uczestniczyła w owych wydarzeniach. Do tej pory czuję dreszcz przerażenia. "Margo" wwierca się z impetem w świadomość czytelnika i pozostawia tam spustoszenie.

Myślę, że ogromną w tym rolę ma także sama konstrukcja książki. Na początku pojawiają się liczne retrospekcje, pokazujące kim była bohaterka przed pierwszymi "drzwiami bez powrotu" - tak to nazwałam. Potem wszystko opiera się o to, co dzieje się z Margo i jej umysłem. Ta powieść to unikat pod względem psychologii, wszystko jest realne aż do bólu.

Finał jest jeszcze bardziej enigmatyczny niż jaźń protagonistki. Pozostawia ogromne pole do interpretacji, Ja Wam oczywiście nie powiem, jaka jest moja, ale chętnie zapoznam się z Wami. Oczywiście napiszcie wcześniej "SPOILER" by nikt nie zepsuł sobie lektury.

Podsumowując - "Margo" to powieść nie dla wszystkich, ale zdecydowanie warta uwagi i niezwykle realna. Polecam ludziom o mocnych nerwach, lubujących się w thrillerach i opowieściach z elementami grozy.

Nastolatka żyje na rozkazy swojej destruktywnej matki w patologicznej rodzinie. Nieustanne zagrożenie, poszukiwanie wolności, są też dobre chęci - odnalezienia celu w środowisku zgorszenia i brudu. Jak to się skończy?

W Bone jest dom.

W domu mieszka dziewczyna.

W dziewczynie mieszka ciemność…

Margo nie jest zwyczajną nastolatką. Żyje w ponurym miasteczku cieszącym się złą sławą. Wszyscy omijają je szerokim łukiem. Dziewczyna swój dom nazywa "pożeraczem". W domu tym traktowana jest jak służąca, ba, nawet jak przedmiot. Matka cierpiąca na depresję nie odzywa się do niej. Dziewczyna jest niezwykle osamotniona. Trzyma się na uboczu. Wszystko nieoczekiwanie zmienia, kiedy poznaje Judah - starszego chłopaka, który porusza się na wózku inwalidzkim. Chłopak odkrywa przed Margo świat, jakiego dotąd nie znała.

Kiedy w okolicy ginie siedmioletnia dziewczyna, dwójka przyjaciół rozpoczyna prywatne śledztwo. Owszem, miasteczko było przerażające, ale nie aż tak... W dziewczynie pojawia się desperackie pragnienie, by wytropić morderców i ukarać ich za wyrządzone zło. Rozpoczyna bezlitosne polowanie, ale nie zdaje sobie sprawy, jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić.

Ale to była dziwna książka! Przyznaję, że z każdą stroną, prawie do samego końca, odkrywałam o co tak naprawdę w niej chodzi. Na szczęście ostatnia strona przyniosła wyjaśnienie. I sprawiła, że książka zapadnie mi w pamięć na długi, długi czas. Tarryn Fisher napisała młodzieżową książkę, która tak naprawdę nie ma nic wspólnego ze schematyczną młodzieżówką. To poruszająca, pełna bólu opowieść o szaleństwie. Książka jest próbą odpowiedzi na pytanie, czym jest zło. Drzemie w nas od momentu urodzenia, a może to jakieś czynniki sprawiają, że wychodzi na światło dzienne? Czy to, że Margo przeszła w życiu wiele miało wpływ na to, jaka się stała? Autorka zadaje pytanie, ale odpowiedzi na nie musimy udzielić sami.

"Nigdy go nie zapomnę. Nigdy nie zapomnę, że ludzie krzywdzą się nawzajem, a dzieci cierpią za grzechy rodziców, ci zaś za grzechy swoich. Nigdy nie zapomnę, że na świecie miliony ludzi wołają

o pomoc w tej właśnie chwili. Czuję się bezsilna... jakbym nic nie mogła z tym zrobić."

W "Margo" nie ma miejsca na cukierkowe scenerie. Tu rzeczywistość jest dużo bardziej brutalna. Tarryn Fisher nie boi się pisać o przemocy, nie boi się poruszać tematów tabu. Książka nie należy do tych łatwych i przyjemnych. Jest inna. Przedziwna. Warta przeczytania. To coś całkiem innego, coś, czego nie znajdziecie w innych książkach skierowanych do młodzieży. Ta powieść nie daje o sobie zapomnieć. Może i jest trudna, przepełniona bólem, a nawet wstrząsająca, ale to nie powinno was to

w żaden sposób zniechęcić. Takie książki również powinno się czytać. Są niezwykle pouczające i mądre. Bo najbardziej brutalna prawda to ta o nas samych...

"Walczcie o siebie. Macie prawo żyć i żyć dobrze. Odziedziczycie wady i stworzycie własne. Nie ma

w tym nic złego. Użyjcie ich do przetrwania. Nie zabijajcie innych; nie zabijajcie siebie. Z odwagą sięgajcie po miłość. A przede wszystkim, nie wstydźcie się swojego pochodzenia i swoich błędów. Miłość w swej ślepocie was wskrzesi."

Tarryn Fisher znałam do tej pory jedynie z jej napisanej wspólnie z Colleen Hoover powieści, która pozostawiała co nieco do życzenia. Kiedy dowiedziałam się, że oto pojawi się na polskim rynku książka tej autorki, która pokaże zupełnie odmienne od romansów oblicze jej twórczości, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. "Margo" to mroczny thriller psychologiczny i przyznać muszę, że Tarryn Fisher w takim wydaniu spodobała mi się o wiele bardziej.

W niewielkim, ponurym miasteczku Bone, które przyjezdni omijają z daleka, mieszka Margo. To bardzo nietypowa nastolatka, która swój depresyjny dom nazywa pożeraczem. Dziewczyna trzyma się na uboczu, nie ma przyjaciół, a jej cierpiąca na depresję matka traktuje ją jak służącą. Wszystko zmienia się, kiedy Margo poznaje Judaha, poruszającego się na wózku chłopaka z sąsiedztwa, który odkrywa przed nią inny świat.

Kiedy w okolicy ginie siedmioletnia dziewczynka, Margo wraz z przyjacielem zaczyna prywatne śledztwo. Dziewczyna, widząc opieszałość policji, pragnie wytropić mordercę. Dojrzewa w niej przekonanie, że jeśli ona go nie ukarze, sprawca nie poniesie żadnej kary. Nie podejrzewa jednak, do czego doprowadzi to pragnienie wymierzenia sprawiedliwości i jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić.

"Margo" wciąga od samego początku. Choć z jej stron wyziera ponury klimat życia bohaterki i ogólna beznadzieja patologicznego otoczenia, w którym żyje dziewczyna, jest w tym coś fascynującego, co nie pozwala się oderwać od lektury. Krótkie rozdziały sprawiają dodatkowo, że powieść bardzo szybko się czyta. Tematyka książki jest dosyć mroczna i ciężka, ale Tarryn Fisher podała ją w bardzo przystępnym i zajmującym stylu, przy którym nie sposób się nudzić.

Bone to synonim wszystkiego, co brzydkie, szare, podłe i niegodziwe. To świat, w którym marzenia umierają, nigdy nie spełnione. To świat, w którym każdy przesiąka atmosferą beznadziejności. Kto raz znajdzie się w jego objęciach, już się z nich nie wyrwie. Margo wydaje się być jedną z niewielu osób, które nie godzą się na to, by Bone pochłonęło je w całości. Fascynujące było obserwowanie, jak funkcjonuje ona w tej rzeczywistości. Starając się uniknąć mroku otaczającego ją z każdej strony, budzi mrok w sobie. Podejmując walkę z niegodziwością, sama do niegodziwości musi się posunąć. "Margo" to poruszający obraz narodzin morderczyni, której poczynania od zabójstwa w afekcie ewoluują do zbrodni doskonałej.

Tarryn Fisher wykonała kawał świetnej roboty. Jako czytelniczka częściej spotykam się z takimi książkami, z których bohaterami mogę się w jakimś stopniu identyfikować, bo choć często popełniają oni pewne błędy, w gruncie rzeczy pozostają postaciami pozytywnymi. Z Margo trudno się identyfikować. To antybohaterka, to postać znajdująca się na równi pochyłej, coraz bardziej pogrążająca się w mroku. Autorka bardzo wiarygodnie ukazała jej psychikę, jej moralność i dylematy, z jakimi ta się zmaga.

"Margo" fascynuje. Z jednej strony jako czytelniczka wiem, że bohaterka czyni zło, stawiając się w roli sędziego, ale z drugiej strony nie umiem znaleźć potępienia dla jej czynów, ponieważ jej motywacje wydają się mniejszym złem, tym akceptowalnym. "Margo" zmusza do rozważania nad dylematami moralnymi dotyczącymi krzywdy i poczucia sprawiedliwości.

Jednym z elementów, jaki spodobał mi się w tej powieści, jest jej klimat, który w ogromnej mierze powieść zawdzięcza bardzo obrazowym opisom. Lektura tej powieści była jak zanurzenie się w najbardziej patologicznej części rzeczywistości. Wręcz poczuć można tę szarość i beznadzieję, które oplatają podczas czytania. Ten klimat z jednej strony potrafi przytłoczyć, a z drugiej intryguje tym, iż prawie można poczuć stęchliznę zapleśniałych pomieszczeń czy woń kurzu unoszącego się w powietrzu. Lubię takie powieści, których autorzy potrafią tak umiejętnie opisać wykreowaną przez siebie rzeczywistość, iż czytelnik może poczuć się jak cichy świadek rozgrywających się w książce wydarzeń.

"Margo" to mocna książka. Jej przekaz wzmacnia posłowie, w którym autorka pisze o życiowych sytuacjach, jakie zainspirowały powstanie "Margo", oraz o swoich motywacjach, jakimi kierowała się, pisząc tę powieść. To ważne słowa, jakie Tarryn Fisher kieruje wprost do czytelnika, pragnąc uwrażliwić go na krzywdę i podbudować jego poczucie własnej wartości.

"Margo" to intrygująca powieść. To historia o tym, jak ogromny wpływ ma na człowieka otoczenie, w którym został ON wychowany. To historia o złu, jakie mieszka w człowieku. To poruszająca opowieść, w której nie brakuje zaskakujących zwrotów akcji i która na długo pozostanie w pamięci. Polecam!

Pozwala nam cieszyć się z drobnostek, ponieważ kiedy świat jest ponury, radości szukamy w nas. Nie jesteśmy odbiciem tego, co nas otacza, odzwierciedleniem rzeczywistości. Gorąco polecam tą niesamowitą książkę.

Tarryn Fisher to autorka, która jeszcze nie jeden raz zaskoczy nas swoimi powieściami. Już kilkukrotnie przekonałam się, że potrafi pisać, a jej warsztat literacki jest naprawdę bogaty w doświadczenia. W dodatku, w swoich książkach nie boi się eksperymentować, sięgać po nowe drogi i uciekać od schematów. Mam wrażenie, że każda kolejna książka Fisher jest lepsza od poprzedniej, czego idealnym przykładem jest "Margo" - książka zupełnie nieoczywista, a przy tym jedna z lepszych jakie czytałam.

Już pierwsze strony powieści przekonały mnie do siebie swoim klimatem. Książka opiera się na ciężkiej (choć nie przytłaczającej!) atmosferze niepewności, która powoli wprowadza do świata głównej bohaterki. To jedna z tych historii, w których prym wiedzie miasto, nie jako tło, a jako jeden z czołowych bohaterów. Bone jest miejscem patologicznym i przerażającym, w którym jak na dłoni widać wszystkie ludzkie słabości. Pech chciał, że to również rodzinne miejsce Margo, która już od najmłodszych lat musiała żyć ramię w ramię z alkoholizmem i narkotykami, nie wspominając o prostytucji, która jej matce była aż nadto znajoma.

Brzmi przerażająco, prawda? Tak jest w rzeczywistości. To straszna książka, pod względem ludzkich ułomności. Czasami nie zauważamy tego co dzieje się dookoła, jeśli nasze bliskie otoczenie jest przyjemnym miejscem do życia. Margo tego nie miała i przez to wyrosła na nastolatkę o wielu słabościach - marzyła by wyrwać się z tego obłędu, ale jej morale i wartości były na najniższym poziomie, by móc zdeterminować ją do podjęcia walki. Na szczęście do fabuły wkroczył Judah, który pomógł jej odnaleźć światło w całej tej chorej sytuacji. Polubiłam ich, zarówno osobno jak i w duecie, to naprawdę dobrze wykreowane postacie, rzeczywiste, wiarygodne (mimo całej sytuacji) i bardzo sympatyczne.

Fisher nie boi się sięgać po mroczną fabułę i zmrozić czytelnikowi krew w żyłach historią, w której nawet nie ma jednej wzmianki o zjawiskach paranormalnych. Bone to miejsce, w którym nikt nie miałby ochoty zamieszkać. Więc gdy bohaterowie próbują na własną rękę rozwiązać zagadkę śledztwa zaginięcia małej Nevaeh, nawet nie spodziewałam się jak może się to wszystko zakończyć. Tarryn Fisher całkowicie zakręciła mi w głowie i kiedy miałam już pomysł na rozwinięcie całej tej sytuacji - wprowadziła mnie w ślepy zaułek i zaproponowała takie rozwiązanie, że aż nie wiedziałam co powiedzieć. To dzięki licznym zakrętom, podpowiedziom, które właściwie nie powinny się liczyć i wielowątkowym sprawom - zyskałam pewność, że trzymam w rękach świetna powieść. Bo autorka naprawdę wie jak pozytywnie zaskoczyć czytelnika i sprawić, by był w pełni usatysfakcjonowany z lektury.

"Margo" to posmak nowego nurtu, który ma szansę pojawić się w gronie cenionych lektur. To opowieść o bezwzględności i okrutności ludzkiego świata, w której jedynym pozytywnym elementem jest miłość. To nie jest łatwa książka, nie jest też przyjemna w odbiorze, ale napisana z rozmachem i perfekcją. Trafia do czytelnika z siłą pocisku. Ta powieść jest jedną z lepszych książek jakie czytałam - dopracowana, zaskakująca, mocna w przesłaniu i subtelna w odbiorze. Musicie tylko pamiętać, że to nie jest typowa historia jaką znamy i ma w sobie coś, co jeszcze nie zakorzeniło się w innych książkach - nutę specyficznego podejścia, które nie każdego do siebie przekona. Ja jednak jestem w pełni zadowolona z lektury i polecam - ogromnie!

„Smutek to emocja, której możesz zaufać. Jest silniejszy niż wszystkie inne. Przy smutku radość wydaje się chwilowa i niepewna. Smutek trwa dłużej, jest trwalszy i z taką łatwością zastępuje pozytywne uczucia, że nawet nie poczujesz zmiany, gdy znajdziesz się w jego okowach.”

Margo, Margo, Margo… Coś Ty narobiła dziewczyno? Tak, zwracam się do Ciebie bezpośrednio. Bo dla mnie stałaś się żywą osobą. Nieźle popieprzoną, destrukcyjną i zagubioną. Z którą chętnie usiadłabym przy piwie i pogadała o życiu, choć mogłoby się to dla nas skończyć tragicznie, co nie? Nie wiem czy dwie psychodeliczne dusze powinny się trzymać razem. Nie wiem, czy popierałabym Twoje działania, chociaż mogę śmiało stwierdzić, że Cię rozumiem. A może nawet trochę Ci zazdroszczę dziewczyno? Tego, że miałaś odwagę walczyć o swoje przekonania. Tego, że miałaś odwagę to zrobić. Tego, że się nadal trzymasz. Tego, że mimo wszystko żyjesz, a nie tylko istniejesz.

Wszyscy pisali, że ta książka niszczy umysł. Jak to o mnie świadczy, że mojego nie zniszczyła, a wręcz pobudziła do granic możliwości? Dobra, całe moje otoczenie wie, że jestem trochę dziwaczna i intrygują mnie nie te rzeczy, co trzeba. To chyba tak jak Margo, wiecie? Może dlatego się dogadałyśmy – przynajmniej w mojej głowie. Tak, ta książka jest psychodeliczna. Destrukcyjna. Mocna. Konkretna. Genialnie popieprzona. I właśnie to sprawia, że jest znakomita. Bo nie jest to kolejna ckliwa opowiastka o smutnej nastolatce. To historia młodej kobiety, która zbyt szybko musiała dorosnąć, która musiała sobie sama radzić w najgorszych sytuacjach, która tak naprawdę zawsze była zdana tylko na siebie.

„Oczywiście, że sobie poradzę. Jestem obłąkana.”

Mam taką burzę emocjonalną w głowie po przeczytaniu tej książki! Ja naprawdę nie spodziewałam się, że dostanę coś takiego. Nie od autorki, która skumała się Colleen Hoover. Chyba nikogo nie zdziwi, że moim pierwszym skojarzeniem była prosta, nieskomplikowana opowieść o dorastaniu i zagubieniu? O zwyczajnej nastolatce, szarej myszce? A tu proszę, Tarryn Fisher zaskakiwała mnie na każdym kroku! Ze strony na stronę coraz bardziej. Akcja powieści rozgrywa się w małym miasteczku Bone. To tam właśnie żyje Margo ze swoją matką, prostytutką. Od małego jest świadkiem tego, jak jej matkę odwiedzają klienci. Nie da się ukryć, że nie była dzieckiem planowanym. Nie da się nie zauważyć tego, że jej matka nie spełnia się w tej roli. Chociaż mimo wszystko chyba sprawdza się tutaj powiedzenie, że każda matka kocha swoje dziecko… Świadczy o tym jedna z przełomowych scen tej książki, w której to Margo czyta od niej list.

W tej książce nie brakuje śmierci. Opisanej w dosyć mocny, brutalny, ale nad wyraz rzeczywisty sposób. Motywem przewodnim są słowa: „Oko za oko. Krzywda za krzywdę. Ból za ból.”. Śmiało mogłabym stwierdzić, że jest to dewiza życiowa głównej bohaterki. I właśnie tutaj tkwi całe sedno tej powieści – czy jako czytelnicy możemy oceniać jej postępowanie? Czy możemy próbować ją usprawiedliwić? Czy możemy twierdzić, że postąpiła słusznie? To już kwestia perspektywy i poczucia moralności każdego z nas. Z jednej strony nie wierzymy w to, czego stajemy się świadkami, a z drugiej pojawia się w tym pewien ciąg przyczynowo-skutkowy. Czy traumatyczne dzieciństwo i okres dorastania Margo sprawiły, że stała się tym, kim się stała? Czy jest tylko obłąkana i na tyle zagubiona, że potrzebuje specjalistycznej pomocy?

„Wariatka to głupie określenie. Nie jesteś wariatką. W rzeczywistości to znacznie bardziej skomplikowane.”

Mówcie, co chcecie, ale ta książka to jest naprawdę coś mocnego i konkretnego! W życiu bym się tego nie spodziewała, dlatego mój podziw jest jeszcze większy. Z taką powieścią się jeszcze nie spotkaliście, gwarantuję Wam to! Sama nie jestem w stanie napisać o tej pozycji wszystkiego, co bym chciała. Wciągnęła mnie i to bardzo. Polubiłam Margo, bo ja lubię świrów, nawet tych skrajnych psychopatów – to przynajmniej ciekawi ludzie, a nie taka szara codzienność. Tak, w wielu momentach mogłam się z nią zżyć, wejść w jej skórę i poczuć to, co ona. Nie powiem, żebyśmy się stały jednością, ale myślę, że to byłaby interesująca znajomość. A zakończenie? Wybuchnęłam paranoicznym atakiem śmiechu. Czy to źle o mnie świadczy?

Nawet jeśli napisze, że Margo to powieść oryginalna i niepowtarzalna, to nie będzie to samo sedno tego, co mogłabym Wam przekazać. Musicie sami po nią sięgnąć i po prostu to poczuć. Ten klimat. Postarać się zrozumieć główną bohaterkę, czasami zobaczyć tę historię z różnych perspektyw… Wtedy to ma sens, bo zaufajcie mi – tego nie da się opisać słowami.

[Adres usunięty]

Nie wiem jak mam zacząć niniejszą opinię na temat tej książki... Niezwykłej, wciągającej i w pewien sposób gorszącej (?) książki, jakiej dawno nie czytałam. Książki cholernie dobrej! Książki, której nie sposób zapomnieć, bo "Margo", to książka niesamowita, poruszająca i jednocześnie przerażająca.

Historia, jaką stworzyła Tarryn Fisher, jest jedną z tych prawdziwych, dramatycznych i w pewien sposób strasznych. Nie. Ta książka nie jest dla każdego. "Margo" jest tytułem dla ludzi o mocnych nerwach, to na pewno.

Styl autorki już poznałam i wiedziałam, że będzie to coś mocnego. Dlatego nie mogłam się doczekać, aż wpadnie w moje ręce i będę ja mogła przeczytać. Nie zawiodłam się, Fisher trzyma poziom, nie tworzy banalnych historii, jakich wiele, oj nie. "Margo" jest tego najlepszym przykładem. A główna bohaterka rozwaliła system. Dosłownie! Ale przejdźmy do konkretów. Jeśli moja opinia wyda Ci się trochę chaotyczna, to przepraszam, ale emocje po lekturze nadal nie opadły.

Nie chcę Wam za wiele zdradzać, bo wiadomym jest, że nie o to chodzi, aby w opinii streścić książkę. Jest pewne miasteczko, o którym niewiele się mówi.... Miasteczko, w którym niewiele się dzieje, przynajmniej niewiele dobrego. W tym miasteczku żyje tytułowa Margo, którą poznajemy jako trzynastolatkę i stopniowo przechodzimy przez etapy jej życia dochodząc do dorosłości. Dziewczynę wychowuje matka, chociaż słowo "wychowuje" jest tutaj co najmniej nie na miejscu, a dlaczego? Dowiecie się sami. Margo, to sympatyczna dziewczynka, która zamienia się w naprawdę nieprzyjemną istotkę. Wystarczyło jedno wydarzenie, a potem lawina poszła w ruch.

Margo to główna postać, która z jednej strony jest postacią pozytywną, a z drugiej jest czarnym charakterem całej powieści. I właśnie to jest najlepsze! Sama nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tej postaci i w ogóle, po całej historii. I kurczę, Tarryn Fisher zaskoczyła mnie totalnie. Wydawało mi się, że wiem co się dzieje i poniekąd wiem, co się stanie, a tutaj bum! Kompletne zaskoczenie! Autorka wie, co robi i najważniejsze, wie jak to zrobić, żeby czytelnikowi szczena opadła.

Pomysł i jego wykorzystanie: 10/10

Kreacja bohaterów: 10/10

Całość: 11/10

Dobrych książek tego typu jest naprawdę niewiele, dlatego tę należy sobie cenić i czekać na kolejną książkę Fisher, bo warto! A tymczasem lećcie do księgarni, zamawiajcie przez internet... naprawdę nieważne, ważne abyście zakupili "Margo", bo inaczej możecie żałować, że tego nie uczyniliście.

sol-[Adres usunięty]