Mag

„Maga” poleciła mi moja mama, jako świetną i wciągającą lekturę. Jej rekomendacje względem książek zawsze trafiają w mój gust, więc chętnie zabrałam się za przeczytanie tej powieści. Od razu na wstępie powiem, że się nie zawiodłam. Maga napisał John Fowles, angielski autor wielu , oryginalnych pozycji. Jest to jego pierwsza powieść, jednak z racji na wiele poprawek, które musiał w niej nanieść została wydana jako druga. Autor opowiada w niej historie młodego anglika Nicholasa Urfe, który po nieudanym związku, postanawia się przenieść na grecką wyspę i tam objąć posadę nauczyciela języka angielskiego. Wszystko początkowo toczy się tak jak tak jak to sobie zaplanował, dopóki nie poznaje na wyspie, pewnego zagadkowego milionera, właściciela ogromnej willi- tytułowego Maga. Znajomość ta będzie czynnikiem, który obróci życie bohatera o sto osiemdziesiąt stopni. Zostanie ON świadkiem wielu nieprawdopodobnych zdarzeń i historii, w których główna rola przypadnie właśnie jemu. Postawiony zostanie przed wieloma trudnymi wyborami, w których żadne rozwiązanie nie będzie właściwe. Nieświadomie zostanie wciągnięty w przedziwną „maskaradę”, której sens zrozumie dopiero w jej finale.

Niestety, nie mogę powiedzieć, że już od pierwszych przeczytanych stron zakochałam się w tej powieści. Owszem, styl autora jak najbardziej wpisuje się w mój gust, jednak historia z początku mało mnie interesowała. Czytałam jednak uparcie, gdyż miałam nadzieję, że jednak pozytywnie się zaskoczę. I ta wiara, i upór się opłaciły. Bo „Mag” to powieść, która rozkręca się powoli, aby potem gwałtownie przyspieszyć i zaskoczyć nas zawrotnym tempem akcji, a przede wszystkim zakończeniem. Wydarzenia, które pojawiały się w książce i z, którymi musiał zmierzyć się Nicholas często były ta absurdalne i niedorzeczne, że czasami nachodziło mnie pytanie: „czy już nie wystarczy?”. I to, że ciągle pojawiały się nowe sytuacje i nowe ich rozwiązania, sprawiało, że moja radość z czytania pogłębiała się. Chciałam razem z głównym bohaterem poznać sens i powód tej szalonej gry, w którą został wplątany. Rozwiązań było wiele i każde w, które aktualnie wierzył główny bohater było tym, które wydawało się najbardziej logicznym. Myślę, że nadanie osobie czytającej i bohaterowi wspólnego celu, było próbą autora, by czytelnik zżył się z głównym bohaterem, a nawet z nim utożsamiał. Dzięki temu zabiegowi zakończenie książki było nie tylko zaskakujące, ale i wstrząsające. Kiedy o nim pomyślę, odczuwam współczucie dla Nicholasa, ale nie zmienia to faktu, że był postacią, której nie lubiłam. Przynajmniej nie przez pierwsze sześćset stron książki. Nie był to człowiek z, którego można, by brać przykład. Wręcz przeciwnie, na jego temat można, by było powiedzieć wiele niepochlebnych zdań. Nie podobało mi się jego podejście do innych ludzi, jego pyszałkowatość i decyzje jakie podejmował. Nie odczuwałam jednak frustracji, kiedy zrobił coś nie tak jak powinien i był głęboko przekonany, że robi dobrze. Fowles bowiem celowo wziął sobie za bohatera kogoś takiego jak on, a jednocześnie zmusił nas do emocjonalnego związania z nim, byśmy popatrzyli krytycznym okiem nie tylko na jego zachowanie, ale również na własne wady i niedoskonałości. Takiego zabiegu jednak nie zastosował w przypadku bohatera tytułowego, gdyż jego zadanie w książce było zupełnie inne. Pełnił ON rolę „przewodnika” młodego nauczyciela w historii, w którą tamten został wplątany. Jednak jego rola w powieści nie ograniczała się tylko do tego. W pewnym momencie historii, poznajemy przeszłość Maga i wybór przed, którym został postawiony. Ten wybór był tak ważny, że zaważył na późniejszym losie bohatera i tego, jak był potem postrzegany przez społeczeństwo. W tym momencie zmuszeni jesteśmy do chwilowego oderwania się od książki i głębokiej refleksji, nad tym co sami byśmy wtedy zrobili. Czy w ogóle wiedzielibyśmy jak postąpić i bylibyśmy w stanie podjąć właściwą decyzję? Na to pytanie musi odpowiedzieć sobie każdy czytający książkę, a kiedy ten moment w lekturze się pojawi, nie sposób będzie go przeoczyć. W powieści pojawiają się też inni, bardzo znaczący dla całości fabuły i sensu finału bohaterowie, a żaden z nich nie jest idealny. W książce poza niesamowitą historią i nietuzinkowymi bohaterami, otrzymujemy także przepiękne opisy greckiej przyrody. Autor długo rozwodzi się nad florą wyspy, którą wziął sobie za miejsce wydarzeń, jednak opisy te są tak piękne i poetyckie, że czytanie ich było czystą przyjemnością.

"Mag" jest jedną z moich ulubionych książek. Nie jest ona jednak dla każdego. Mimo rewelacyjnej fabuły jest powieścią dosyć trudną w odbiorze. Jest głęboką analizą ludzkiej psychiki, ludzkich pragnień i namiętności. Trzeba mieć w sobie nieco emocjonalnej dojrzałości, by zmierzyć się z tak mocną pozycją. Po przeczytaniu jej na pewno w każdym zrodzi się wiele pytań dotyczących własnej osoby, własnych życiowych wyborów. Nie da się więc przeczytać "Maga", a następnego dnia o nim zapomnieć. Warto się o tym przekonać.

Kiedy po raz pierwszy przeczytałem opis książki Johna Fowlesa pod tytułem Mag, wiedziałem, że koniecznie będę chciał ją przeczytać. Choć powieść ta nie od razu mnie urzekła, to z pewnością jej lekturę zapamiętam na bardzo długo. W książce śledzimy losy młodego Anglika Nicholasa Urfe, który przyjmuje stanowisko nauczyciela angielskiego na jednej z greckich wysp. Tam podczas jednego ze spacerów poznaje Conchisa - milionera, zamieszkującego wspaniała rezydencję znajdująca się po drugiej stronie wyspy. Każda kolejna wizyta u tego bogacza powoduje, że Nicholas zatraca poczucie, co jest rzeczywistością, a co fantazją. A nieświadomy tego Urfe, staje się aktorem prywatnego teatru milionera. Nie wie komu może wierzyć, kto mówi prawdę, a kto gra jedynie swoją rolę. Nie może zaufać nawet własnym uczuciom, ponieważ te są równie zawodne, podobnie jak pozostałe zmysły.... Choć Urfe szybko zdaje sobie sprawę z tego, że został wplątany w dziwną grę przygotowaną przez milionera, to gubi się w domysłach, czego się po nim oczekuje, a czego nie... Chce, czy nie chce musi grać według reguł Conchisa...

Do niedawna nie sądziłem, że z pozoru zwyczajna opowieść o mężczyźnie wyjeżdżającym do Grecji może mi się wydać tak bardzo interesująca. Co więcej, trudno tutaj o dynamiczną akcję, a jednak chwilami nie potrafiłem się od niej oderwać. Wszystko za sprawą Conchisa i jego gry przygotowanej dla Nicholasa. Nie tylko śledzimy jak główny bohater jest zwodzony, karmiony kolejnymi wersjami różnych historii, ale razem z nim czytelnik. Bowiem wielokrotnie podczas czytania wydawało mi się, że plan Conchisa polega na tym i tamtym. A chwilę potem okazywało się, że milioner miał jeszcze inny pomysł i co innego przyszykował dla Nicholasa. Jest to moim zdaniem bardzo niezwykłe, że nawet sam czytelnik po pewnym czasie zaczyna wątpić w to, co jest fikcją, a co jest prawdą, nie mówiąc już o samym bohaterze. Co chwila dostajemy sprzeczne informacje, a postacie, które je wypowiadają zdają się być tak bardzo przekonane, że jest to prawda, że trudno im nie uwierzyć.

Mag to jednak nie tylko zacieranie się rzeczywistości i fikcji, ale również jest to historia o miłości, która ma wiele odcieni i nie jest taka prosta jak się może wydawać. Obserwujemy początkowe zakochanie Allison i Nicholasa, a później szarą codzienność i wyjazd do Grecji. Później zaś główny bohater poznaje Lily, z którą zaczyna go łączyć nie tylko przyjaźń, lecz również coś więcej. Tym samym Nicholas zostaje niejako wystawiony na wiele prób, które mają mu uzmysłowić czym jest miłość, a także co stracił wyjeżdżając do Grecji i porzucając Allison. Fowles porusza również kwestię przypadku - czy niektóre spotkania i wydarzenia są dziełem tylko losu, czy jednak ktoś za nimi stoi. Nie zabrakło również tematów związanych z tym, co wolno i co jest moralnie dozwolone, a co nie. Ma to wydźwięk nie tylko w postaci tego, co robi Conchis, bawiąc się niejako w boga, ale również w postaci tego, co robi Lily i jak była wychowana. Tematów jest bardzo wiele i każdy z pewnością zwróci uwagę na coś innego, nieco inaczej odbierze cały wydźwięk tej powieści. Co nie zmienia faktu, że była to dla mnie lektura w obfitująca w przemyślenia i którą z pewnością zapamiętam na długo.

Mag to także dwie znakomite kreacje bohaterów i kilku niemniej ciekawych bohaterek. Nicholas Urfe jest narratorem, a zarazem głównym bohaterem, który gdy go poznajemy nie do końca wie, czego chce, boi się uczucia Allison i wszystkiego, co z tego wynika, aż w końcu wyjeżdża do Grecji. W trakcie powieści snuje rozbudowane monologi wewnętrzne, dużo rozmyśla i zastanawia się nad swoją sytuacją, uczuciami do Allison, jak i do Lily, czy też próbuje zrozumieć, co jest prawdą, a co kłamstwem z ust Conchisa. Nie sposób nie polubić go, a z czasem nie współczuć, kiedy zostaje wplątany w grę milionera. Drugim z bohaterów jest Conchis, który praktycznie do samego końca pozostaje zagadką - jakie są dokładnie jego pobudki oraz jaki jest cel przyświecał tym wszystkim wyimaginowanym wydarzeniom. Daje się za to poznać jako wybitny psycholog, obserwator, znawca sztuki i erudyta. Nie sposób odkryć jego prawdziwych pobudek, przez co nieustannie intryguje i wzbudza ciekawość. Oprócz tych dwojga, mamy jeszcze wspomniane już dwie bohaterki, czyli Lily i Allison. Choć wydawać się może, że z czasem dowiadujemy się o nich całkiem dużo, to pod koniec musimy jeszcze raz to przemyśleć. Są to zdecydowanie bardziej złożone bohaterki, niż może na to wyglądać, zwłaszcza jeśli chodzi o Lily. Zaskakują i potrafią znakomicie grać narzucone im role, czy zadania.

Mag jest niezwykłą powieścią, w której bardzo szybko zaciera się granica pomiędzy rzeczywistością i fikcją. To plejada wspaniałych postaci, uwikłanych w niezrozumiałą dla głównego bohatera grę, którą stara się rozgryźć, lecz do samego końca zdaje się być marionetką w rękach bogatego milionera. Polecam!

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka!

[Adres usunięty]