Lab girl

W Lab girl mamy okazję poznać świat zieleni i laboratorium. Autorka pisząc autobiografię odkrywa przed nami swoją rzeczywistość, zabiera nas do swojego świata, do przestrzeni w której jest dużo roślin, wgłąb tego co niewidzialne dla oka - pojedynczej komórki, która w końcu tworzy otaczający nas świat roślin. To powieść która odkrywa przed nami jak wygląda praca w laboratorium, praca kobiety naukowca.

To była naprawdę przyjemna lektura, z wielką przyjemnością czytałam o Hope, która zabrała mnie w dotąd nieznaną mi rzeczywistość. Jednak nie było aż tak dobrze... to książka która jest na konkretny temat, w końcu opisuje to, jak wygląda praca naukowca. Ja naukowcem nie jestem i nie jestem aż tak zagłębiona w świat roślin, czy realia pracy w laboratorium. Muszę przyznać, że z mojej perspektywy była to ciekawa książka, jednak pojawiły się też wątki, które miałam chęć pominąć, które mnie nudziły i nie wniosły nic do mojego życia.

Czymś, co bardzo mi się spodobało, to fakt, że miałam okazję dowiedzieć się czegoś więcej o Hope, o kobiecie naukowcu, która poświęca się swojej pasji, ale jednocześnie jest ona jej pracą. To kobieta bardzo ambitna i może dla wielu ludzi stać się inspiracją. To jedna z tych osób, które gotowe są na wyrzeczenia na rzecz pracy i nauki. Hope to kobieta wyjątkowa i myślę, że warto sięgnąć po tę książkę, wynieść z niej coś dobrego, może motywację do spełniania swoich marzeń i dążenia do celów które sobie wyznaczymy? Ja mam sporo chęci do działania po tej lekturze.

Już na samym początku spodobał mi się styl pisania autorki. Jest lekki i przede wszystkim czytelnik może poczuć się tak, jakby to ON rozmawiał z Hope Jahren. Myślę, że to zdecydowany plus jeżeli chodzi o taki gatunek literatury. Autorka w ciekawy sposób wprowadza nowe wątki ze swojego życia. Z ciekawością można obserwować jej życie, które kręci się wokół botaniki. Książka rozkręca się z każdym kolejnym rozdziałem. Nabiera jaskrawszych barw, kiedy w życiu kobiety pojawia się mężczyzna o imieniu Bill. W tym momencie jesteśmy świadkami wędrówki dwójki naukowców, między którymi zaczyna kwitnąć romans.

Muszę przyznać, że czytając tę książkę można odpłynąć w zupełnie inny świat. Atmosfera tej pozycji jest naprawdę magiczna. Nie wiem czy to dobre określenie, ale osobiście, gdy czytałam Lab girl czułam się tak, jakbym miała odpłynąć w miejsce gdzie panuje kompletna cisza, a jedyne co mogę robić, to skupić się na roślinności. To było po prostu niesamowite. Jednak muszę przyznać, że w bardzo wielu momentach musiałam odpocząć kilka minut od książki, ponieważ najzwyczajniej w świecie czułam znużenie. Tak jak wspominałam – ta tematyka nie jest po prostu dla mnie. Nie zmienia to jednak faktu, że książka jest godna polecenia, zwłaszcza osobom, które gustują w takiej tematyce.

Cała recenzja: [Adres usunięty]

*********[Adres usunięty]**************

W szkole nie przepadałam za lekcjami biologii. Niezbyt interesujące, suche fakty oraz nie dość dobrze wyjaśnione mechanizmy nie bardzo przemawiały do mojego młodego umysłu. Gdyby w tamtym czasie wpadła mi w ręce książka „Lab girl”, myślę, że byłoby nam z biologią dużo bardziej po drodze.

„Lab girl” to autobiografia Anne Hope Jahren amerykańskiej geochemik i geobiolog, znanej z prac z wykorzystaniem analizy stabilności izotopów w celu analizy lasów kopalnianych pochodzących z Eocenu. Laureatki wielu prestiżowych nagród w tej dziedzinie. Jej książka „Lab Girl” (2016) została okrzyknięta zarówno jako „osobisty pamiętnik i pean dla świata przyrody”, jak i literacka fuzja pamiętnika i nauki. (powyższe informacje pochodzą ze strony Wikipedia.org).

Ojciec Hope wykładał podstawy fizyki i nauki o Ziemi w college’u przygotowawczym w Minnesocie, dzięki czemu dziewczynka właściwie wychowała się w laboratoriom. Tam czuła się swobodnie, to był jej azyl, jej królestwo. Znacznie lepiej czuła się w laboratorium niż w domu.

„Emocjonalny dystans między członkami skandynawskich rodzin jest czymś, co zaczyna się we wczesnym dzieciństwie i jest codziennie „pielęgnowane”.(…) Mama zawsze chodziła nadąsana, a ja nigdy nie potrafiłam pojąć, dlaczego. Z charakterystycznym dla dziecka egocentryzmem myślałam, że to przez coś co powiedziałam lub zrobiłam.(…)Mimo, że rozpaczliwie chciałam być podobna do ojca, wiedziałam, że mam być przedłużeniem mojej niezniszczalnej matki: poprawką, która miała urzeczywistnić życie, na które zasługiwała i które powinna była wieść.”

Hope skończyła o rok wcześniej liceum i poszła na studia na Uniwersytecie Minnesoty. Zaczęła od studiów literaturoznawczych, ale bardzo szybko odkryła, że to jednak nauki przyrodnicze są jej przeznaczeniem.

„Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli z definicji bezpieczne miejsce”.

Jej życiowym celem stało się posiadanie własnego laboratorium, takiego jakie miał jej ojciec. I właśnie o tym jest ta książka o urzeczywistnianiu własnych marzeń. Czasami nie jest to proste, czasami bardzo zabawne. Okazuje się, że życie „nerda” potrafi być fascynujące jakkolwiek pełnie wyrzeczeń i poświecenia.

Ta książka to fenomenalna opowieść o życiu, miłości i przyjaźni, a wszystko to jest tłem dla obszernego i niesamowicie wciągającego wykładu z geobiologii prowadzonego przez fantastycznego naukowca i cudownego wykładowcę.

„Każde ziarenko soli w solniczce ma kształt idealnej kostki, jeśli przyjrzeć się mu w powiększeniu. Gdyby to samo ziarenko zmielić na drobny proszek, to uzyskamy miliony jeszcze mniejszych kostek o doskonałych kształtach”.

Dodatkowo autorka chce swą książką zwrócić naszą uwagę na problem ochrony środowiska, które obecnie eksploatujemy do granic możliwości za co w niedługiej przyszłości przyjdzie nam słono zapłacić.

„(…)każdego roku, od 1990, produkujemy ponad osiem miliardów nowych pniaków ściętych. Jeśli dalej w tym tempie ścinać będziemy zdrowe drzewa, w niecałe sześć lat z każdego drzewa na Ziemi zostanie suchy kikut”.

Czytałam tę książkę w oryginale. Wspaniała i pouczająca lektura - odkrywa wiele ciekawostek o roślinach i przede wszystkim o nas samych :) Piękna autobiografia, wspaniała kobieta. Dla mnie ta przygoda była nawet lepsza od "Sekretnego życia drzew" Wohllebena. Polecam gorąco, przeczytajcie.

Gdybyście zapytali mi się, jaka jest moja ulubiona autobiografia, nie miałabym zbyt dużego wyboru, ponieważ nie mogę sobie przypomnieć żadnej. Wydaje mi się, że zawsze nieświadomie unikałam takich książek. Sięgałam po biografie, ale nigdy po autobiografie. Dzisiaj nadszedł czas na spróbowanie czegoś nowego i odświeżenie mojej domowej biblioteczki.

Hope Jahren to wielokrotnie nagradzana biolożka, która specjalizuje się w paleontologii. Odkąd pamięta bawiła się w laboratorium ojca i obserwowała przyrodę. Z czasem wraz z przyjacielem Billem zupełnie poświęciła swoje życie badaniom. Z zamiłowaniem opowiada o roślinach i o kulisach pracy naukowców, w sposób taki, że będziecie chcieli więcej, i więcej.

"Nigdy nie przestanę mieć wilczego apetytu na naukę, bez względu na to, jak bardzo go ona karmi."

Od pierwszych stron zdziwiona byłam swoim zainteresowaniem tą książką. Nigdy nie byłam zafascynowana biologią, przyrodę jedynie podziwiałam, nie mając o niej zielonego pojęcia. Nie byłam pewna, czy Hope Jahren nie zarzuci mnie terminami, których nie znam i nie zanudzi swoimi opowieściami o drzewach. Okazało się jednak, że wszystko może być ciekawe, jeśli autor pisze o tym z prawdziwą pasją.

"Miłość i nauka są do siebie podobne pod tym względem, że nigdy nie idą na zmarnowanie."

Autorka długi czas pisała do szuflady, "Lab girl" to jej wydawniczy debiut i nie mogę się nadziwić, jak cudownym stylem pisze, jak prostymi słowami objaśnia abstrakcyjnie trudne dla mnie procesy zachodzące w przyrodzie. Jej miłość do nauki widać w każdych kolejnych słowach.

Nie da się też nie wspomnieć o przecudownym Billu, który pojawia się w książce. Przezabawny, wierny przyjaciel i genialny naukowiec, przedstawiony tak, że nie da się go nie pokochać. Razem z naszą główną bohaterką tworzą parę, której wręcz trzeba kibicować i brnąć w świat nauki wspólnie z nimi.

"Każdy początek to koniec czekania. Każdy z nas ma jedną szansę na tym świecie. Każdy z nas jest jednocześnie czymś niemożliwym i nieuchronnym. Każde w pełni rozwinięte drzewo było najpierw nasionkiem, które czekało."

Hope Jahren wprowadziła mnie w świat, o którym nie miałam pojęcia, w sposób tak fascynujący, że chciałabym, aby opowiadała mi więcej i mam nadzieję, że jeszcze nie raz zobaczę jej nazwisko na okładce książki, i kolejny raz zachwycę się jej stylem.

Hope Jahren jest niejednokrotnie nagradzaną biolożką i prowadzi badania w dziedzinie paleontologii, o której do czasu przeczytania książki nie miałam pojęcia, że w ogóle istnieje. Teraz wiem, co w gruncie rzeczy chyba wyjdzie mi na dobre.

Nauki przyrodnicze to zdecydowanie nie moje pole zainteresowań. Osobiście bardziej utożsamiam się z humanistami, ale nie znaczy to jeszcze, że odkrywanie nowych informacji z najróżniejszych dziedzin nie sprawia mi przyjemności. Czytanie ,,Lab girl" było spojrzenie na świat i przyrodę w zupełnie innym świetle. Historie z dzieciństwa, studiów i trudnych początków kariery przeplatały się z obserwacjami drzew oraz roślin.

Może nie każdego zainteresują fakty na temat kwitnięcia roślin, czy jak drzewa radzą sobie podczas zimy. Może kulisy badań naukowych nie u każdego wzbudzą ciekawość, ale, ku mojemu zdziwieniu, mnie zaciekawiły.

Hope Jahren to kobieta, dla której rośliny są życiem. W jej słowach bije ogromna pasja, którą łatwo się zarazić. Czuć, że kocha to, co robi i nie zamieniłaby tego na nic innego. Uwielbiam czytać o ludziach, którym udało się osiągnąć sukces, jednocześnie spełniając swoje największe marzenia. Zawsze nabieram wtedy motywacji do intensywniejszej pracy nad sobą, wzięcia się w garść. Przez kilka następnych tygodni chodzę niczym natchniona. Tak jest również w tym przypadku.

To książka o tematyce, która do najbliższych mi nie należy, mimo to sprawiła mi sporą przyjemność przy dowiadywaniu się nowych ciekawostek. Ani przez moment nie nudziłam się czy odliczałam pozostałe do końca strony. Nie, pochłaniałam wręcz treść każdego pojedynczego rozdziału, na zmianę to dziwiąc się i podziwiając zdolności drzew do przetrwania. Determinacja i siła walki Hope Jahren wzbudziły moje wielkie uznanie.

Odkrywanie nowych rzeczy, dowiadywanie się o zdarzeniach, o których dotąd nie miałeś pojęcia czy zgłębianie nieznanych dotąd zjawisk - towarzyszy temu pewna satysfakcja oraz ekscytacja, uczucie, jakby kolejny element układanki trafiał na właściwe miejsce. Nie wiem, czy Wy także odczuwacie powyższe emocje, lecz ja z pewnością. ,,Lab girl" zalicza się do powyższych czynników, które powodują wspomniane wyżej ekscytację i satysfakcję.

Całość recenzji na blogu: [Adres usunięty]

Fenomenalna autobiografia badaczki świata roślin, gleb i nasion. Hope Jahren od dziecka wolała spędzać czas w laboratorium ojca, niż bawić się z rówieśnikami. Już jako mała dziewczynka obudziła w sobie miłość do botaniki.

źródło opisu: [Adres usunięty]

Sam pomysł na połączenie historii geobiolog z praktycznym porównaniem do świata roślin wydawał mi się bardzo interesujący. Jednak wraz z kolejnymi stronami zaczęłam zauważać, że autorka kompletnie "odlatuje" w tych opisach. Całość książki dzieli się na rozdziały z jej życia oraz rozdziały teoretyczno - praktyczne dotyczące roślin, drzew i krzewów. I niestety mój kompletny brak wiedzy o biologii oraz niechęć do jej pojęcia zniechęcał mnie do czytania. Rozdziały o roślinach niezmiernie mnie nudziły i jestem zła, że w ogóle podjęłam się tego wyzwania. Jeśli ktoś lubi drążyć tematy i pogłębiać wiedzę z zakresu biologii czy chemii, to ta książka jest dla niego. Jednak jeśli jesteś takim jak ja zatwardziałym przeciwnikiem teorii o biologii, to nie ma sensu się męczyć.

Nie mniej jednak, większość książki dotyczy życia nie tylko zawodowego, ale również prywatnego Hope Jahren. I czytało mi się te rozdziały świetnie! Czułam, że autorka nie "odlatuje" do biologicznego świata, lecz łączy i ukazuje praktykę połączoną z teorią. Niesamowite jest to, że większość z nas sądzi, iż naukowcy muszą zarabiać fortunę, a samo wynalezienie czegoś zajmuje im zaledwie chwilę. Jeśli tak sądzisz, to warto przeczytać tą książkę. Hope jest silną i waleczną kobietą. Mimo ogromu trudności jakie spotkała na swej drodze, nie poddaje się. Jej postać zaraża motywacją i chęcią dążenia do realizacji postawionych celów. I uwierzcie mi, marzenia się spełniają. Jednak trzeba im pomóc. Hope nie jest jednak tak idealną postacią jak można by było wywnioskować z powyższego opisu. W jej walce przeszkadza choroba, wątpliwości oraz praktycznie brak bliskich osób. Pozytywną osobą w jej życiu jest Bill, który jest jej uzdolnionym cieniem. Wierzy w to co Hope robi i dzielnie ją wspiera. jednak nie łudźcie się - oni nie są parą, raczej zachowują się jak bliźniaki.

"Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli z definicji bezpieczne miejsce."

Hope Jahren to wybitna i ceniona biolożka, która pracuje na Uniwersytecie w Oslo. Wielokrotnie nagradzana, obecnie prowadzi aż trzy laboratoria, jednak nie zawsze jej życie było tak kolorowe. "Lab Girl" jest autobiografią kobiety, która przybliża czytelnikom trudne i mozolne, pełne wzlotów i upadków, początki jej kariery.

Hope już od małego pragnęła zostać naukowcem, miłością do roślin i eksperymentów zaraził ją ojciec, który zabierał ją do laboratorium. Początkowe niewinne zabawy i doświadczenia przemieniały się stopniowo w priorytet, życiowy cel, jedyny i nieodwracalny plan na przyszłość. Nie przypuszczała, jak ciężka praca ją czeka, jednak liczne przeszkody nie udaremniły jej zapału. Zawzięcie dążyła do spełnienia marzeń i właśnie o tej opornej i niekiedy bolesnej drodze ku realizacji opowiada w swoim dziele.

Muszę przyznać szczerze, że to pierwsza autobiografia, którą przeczytałam. Tym bardziej jestem zadowolona, gdyż historia Jahren niesłychanie mnie zafascynowała i z pewnością teraz będę sięgać częściej po tego typu książki.

"Generalnie ludzie żyją w otoczeniu roślin, ale ich nie dostrzegają."

Niesamowicie spodobało mi się, iż autorka nie tylko opisuje istotne wydarzenia ze swojego życia, ale pojawiają się one na przemian z niezwykle interesującymi informacjami, dotyczącymi roślin, ich składu, procesów, jakie w nich zachodzą. Bez obaw, te wszystkie szczegółowe charakterystyki rozwoju kwiatów czy drzew, a także zdumiewające ciekawostki na temat ich zdolności, ani trochę nie nudzą. Hope postarała się nie tylko o to, by każdy mógł zrozumieć owe skomplikowane mechanizmy, ale w swoje opisy włożyła wiele miłości i pasji, a te momentalnie udzielają się również czytelnikowi.

Autorka dosłownie zaraża nas swoim zamiłowaniem, sprawia, że zupełnie inaczej zaczynamy postrzegać drzewa. Widzimy dobitnie, jak wielką wartością są dla ludzi. Nie będzie przesadą jeśli powiem, że zaczynamy je podziwiać, gdyż dopiero uświadamiamy sobie, jak stale walczą o przetrwanie, nieustannie ciężko pracują. Niby o tym każdy wie już od młodych lat, ale jednak patrząc na obecny stan środowiska, chyba niestety o tym zapomnieliśmy. W pochłaniającym nas pędzie życia po prostu nie zastanawiamy się nad tą ważną kwestią.

Czy robimy cokolwiek, by polepszyć obecną sytuację środowiska naturalnego?

Czy dbamy jedynie o swoją wygodę?

"Lab Girl" uzmysławia nam, że w owym zwariowanym wirze codzienności warto się zatrzymać, rozejrzeć się wokół i dostrzec, jak wiele cudów nas otacza. Każda roślina jest wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. To dzięki nim żyjemy, możemy budować, jeść, tworzyć. Książka skłania do głębokich przemyśleń, nie tylko na temat wartości roślinności, ale przede wszystkim nad naszą postawą. Czy zawsze postępujemy prawidłowo? Bezmyślnie możemy w ciągu kilku sekund zniszczyć coś, na co drzewo pracowało wiele lat. Pamiętajmy, że dbając o florę, troszczymy się również o siebie.

Historia Hope udowadnia nam także, iż zawsze warto uparcie dążyć do realizacji swoich marzeń, nawet jeśli wszystkim wokół zdają się one nierealne. Tylko mozolną, wytrwałą pracą możemy osiągnąć sukces. Nie wolno poddawać się przy pierwszej lepszej przeszkodzie. Ścieżka ku spełnieniu nigdy nie jest łatwa, ale jej efekt wart jest każdego zachodu i poświęcenia.

Jahren nie od razu stała się sławna i doceniana. Bez wsparcia materialnego nie była w stanie zapewnić odpowiedniego sprzętu w laboratorium, a dofinansowanie w tej dziedzinie nauki jest czymś ledwo osiągalnym. Kolejną przeszkodą okazała się płeć, kobieta naukowiec nie była traktowana poważnie, zawsze uważano ją za gorszą od mężczyzn. Udowodniła jednak wszystkim, że pasja i talent pokonają każdą przeszkodę. Podziwiam ją za determinację, wszystko, co osiągnęła jest zasługą jej ciężkiej pracy i wytrwałości, zasłużyła na uznanie i nagrody.

"Lab Girl" jest również przepiękną i poruszającą historią o prawdziwej przyjaźni. Pokazuje, że nawet jeśli cały świat jest przeciwko, niewiele to znaczy, pod warunkiem, że masz obok siebie bratnią duszę, która Cię rozumie i wspiera w działaniu. Hope i Bill byli przez otoczenie często nierozumiani, żyli tak jakby w swojej własnej rzeczywistości. To im właśnie dawało szczęście, akceptowi siebie, byli po prostu sobą, nie musieli w swoim towarzystwie nikogo udawać. Relacja pomiędzy tą dwójką jest naprawdę wspaniałym zjawiskiem, którego życzę z całego serca każdemu.

Styl autorki jest niezwykle lekki i przyjemny. Liczne opisy badań, roślin, czy zmian w nich zachodzących są niesłychanie przystępne, napisane w sposób, by każdy mógł je zrozumieć.

Emocje, które kieruje wobec przyrody są namacalne, doskonale widzimy, jak bardzo kocha swą pracę, jak wielką wartość ma dla niej każda roślina. Jej uczucia przenoszą się na czytelnika. Cieszyłam się z wszystkich sukcesów, ale równie silnie bolały mnie jej rozczarowania.

Ogromną zaletą tej książki są bez wątpienia piękne, niezwykle sugestywne charakterystyki flory, jakimi w trakcie lektury byłam całkowicie zafascynowana. Jestem osobą, która z wypiekami na twarzy poznaje nowe ciekawostki, anegdoty i wielokrotnie nie mogłam wyjść z podziwu, gdy autorka tłumaczyła, jak ciężką pracę mają drzewa, jak wszystko planują, dbają o przyszłość potomstwa, czy współpracują z innymi zwierzętami, owadami.

Szczerość i prawdziwość przekazu sprawia, że książkę czytamy z zapartym tchem. Nie jednego z pewnością zszokuje fakt, jak wiele przeszkód na swej drodze miała kobieta naukowiec, jednak zaintrygowany, niecierpliwie będzie kroczył po kolejnych stronach, by poznać jej dalsze losy.

"Miłość i nauka są do siebie podobne pod tym względem, że nigdy nie idą na zmarnowanie."

"Lab Girl" to zdecydowanie wyjątkowa, hipnotyzująca pozycja, która rozbudza naszą wiedzę, wrażliwość, ale przede wszystkim daje nadzieję, że każde marzenie można spełnić i motywuje do intensywnego, wytrwałego działania. Uświadamia również, że warto być sobą, robić to, co się kocha, nieważne co myślą o nas inni, liczy się nasze szczęście i spełnienie, odmienność jest darem, a nie przekleństwem. Autentyczność przekazu sprawia, że opowieść Hope porusza serce i duszę. Zatraćcie się w fascynującym świecie roślin, bądźcie świadkami na drodze ku spełnieniu największych marzeń i uwierzcie w siebie! Gwarantuję, że ta autobiografia zmieni wiele w waszym życiu, zarówno pozwoli na nowo zachwycić się otaczającym nas światem, jak i zmieni postrzeganie samego siebie! To niezaprzeczalnie książka, która na długo zostaje w pamięci!

Gorąco polecam!

"Każdy początek to koniec czekania. Każdy z nas ma jedną szansę na tym świecie. Każdy z nas jest jednocześnie czymś niemożliwym i nieuchronnym."

"Lab Girl" to opowieść o wyjątkowej kobiecie. Główną bohaterką jest sama autorka tej książki - Hope Jahren. Opowiada ona o swoim życiu naukowca, o przeciwnościach, które spotkała na swojej naukowej drodze, ale też o prawdziwej pasji i miłości. Swoją opowieść zaczyna od samych już początków jej dzieciństwa, wspomina jak całymi dniami bawiła się w laboratorium swojego ojca i jak bardzo chciała być tak jak on. Opowiada o swoim zamiłowaniu do nauki i o ciężkiej drodze, którą przebyła, aby odnieść sukces. "Lab Girl" to również powieść o prawdziwej przyjaźni na dobre i na złe. Poznajemy Billa - człowieka o genialnym umyśle, pełnego pomysłów i siły, aby się nie poddawać i uparcie dążyć do wyznaczonego wcześniej celu. Ta opowieść to również życie roślin, przyrody. Książka uświadamia nam jak ważne jest to, co nas otacza i pokazuje jak bardzo często o tym wszystkim zapominamy i tego nie doceniamy.

Początkowo nie byłam optymistycznie nastawiona do tej książki. Myślałam, że, co jak co, ale ta opowieść nie będzie dla mnie. Jakże miło i pozytywnie zostałam zaskoczona. Główna bohaterka, a zarazem autorka - Hope jest dla mnie jak na razie jedyną bohaterką, z której chcę brać przykład. Jest to kobieta silna, nie poddająca się, wytrwała, kreatywna i długo mogłabym tak jeszcze wymieniać. Jahren to idealny przykład człowieka sukcesu, który nie był usłany różami, a wręcz przeciwnie. Hope Jahren pokazuje nam, że zawsze trzeba walczyć o siebie, a przede wszystkim o swoją pasję. To jak ta kobieta pisze o roślinach i otaczającej nas przyrodzie sprawia, że aż miałam ciarki na plecach. Robi to tak pięknie, że nawet dla mnie - osoby nie lubiącej tej tematyki, biologii jest to wielkie przeżycie.

Żeby jeszcze bardziej Was zachęcić do sięgnięcia po tę książkę, muszę wspomnieć o języku, który jak mogłoby się wydawać powinien być dość trudny i skomplikowany. A przy tej pozycji tak nie jest. Spotykamy się tutaj nie dość, że z piękną i bardzo inspirującą historią to w dodatku napisaną bardzo przystępnym językiem dla każdego czytelnika.

Ta książka jest nie tylko o naukowcu... Przede wszystkim pokazuje jak ważne jest samozaparcie, dążenie do realizacji własnych celów. Przedstawia jak ważne jest nie poddawanie się i walka z każdą przeciwnością losu, bo jak wiadomo w życiu człowieka są nie tylko same sukcesy, ale też porażki. Jednak człowiek odnoszący triumfy to taki, który wszelkim niedogodnościom potrafi stawić czoła.

Dla przeciętnego człowieka laboratorium jest czymś abstrakcyjnym. Mi jawi się jako sterylne pomieszczenie onieśmielające bielą i milionem dziwnych przyrządzeń, naczyń i szkiełek, wśród których czułabym się bardzo nieswojo i byłabym w ciągłym strachu, że coś zepsuję. Większość osób tak samo czułaby się w archiwum wśród różnych dokumentów, szpargałów, starych szat, czy delikatnych naczyń sprzed wieków. Dla mnie jest to żywioł. Tak samo dla tytułowej Lab Girl laboratorium jest żywiołem, w którym żmudnie pracuje wśród probówek w białym fartuchu ślęcząc nad mikroskopem. A stoi za tym tylko miłość do nauki.

Lab Girl to książka opowiadająca o kobiecie naukowcu. Powieść jest swego rodzaju autobiografią. Autorka wspomina jak od najmłodszych lat wraz z ojcem i braćmi bawiła się w jego laboratorium. Laboratorium było jej azylem, placem zabaw, domem, miłością, życiem... Hope dokładnie i z wielką pasją opisała o laboratorium i o otaczającym ją świecie, o roślinach, zwierzętach, drzewach, korzeniach... Pokazała również ciekawostki kulturowe Skandynawii, w której się wychowała. Autorka pokazała jak nauka zawładnęła jej życiem, jak sama zmieniała się pod jej wpływem, jak dojrzewała...

Książka opowiada o życiu Hope Jahren, o jej wzlotach i upadkach, ale nie tylko o nim. Powieść zawiera w sobie także wiele ciekawostek. Autorka z wielką miłością opowiedziała o swojej pasji. Dzięki temu mogłam dokładnie wczuć się w jej historię i zatracić w niezwykle przyjemnej lekturze.

Niezbyt często na swoich drogach spotykamy kobiety-naukowców. Jeszcze rzadziej na rynku wydawniczym można zobaczyć książki takich kobiet. Nie dlatego, że kieruję się stereotypami i uważam, że płeć piękna pracująca w laboratorium nie istnieje. Fantastyczne jest to, że na świecie są jeszcze przedstawicielki płci żeńskiej, które potrafią pogodzić realizację ogromnej pasji, spełnianie marzeń, macierzyństwo i małżeństwo. I to tak, że żadne z tych działów nie cierpi, w wyniku starcia z innymi. Przedstawiam historię Lab Girl, która zmotywuje Was i, jednocześnie, wprowadzi do magicznego świata roślin!

Lab Girl, czyli o kobiecie naukowcu, drzewach i miłości to opowieść o życiu i działalności Hope Jahren, amerykańskiej geochemistki i biologistki.

Przygodę z badaniami rozpoczęła, pracując w pobliskim szpitalnym laboratorium, gdzie przygotowywała leki dla śmiertelnie chorych pacjentów. Tam właśnie podjęła decyzję, że nie jest to zajęcie, którym chciałaby trudnić się przez całe życie. Po zakończeniu szpitalnej kariery, na jednym z kursów, Hope poznała Billa, który dzielnie towarzyszył jej oraz pomagał w realizacji marzeń. Do chwili obecnej pozostał jej wiernym przyjacielem i współpracownikiem. W 1999r. Jahren została zatrudniona na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, amerykańskim uniwersytecie prywatnym, który wykształcił m.in. Woodrow Wilson’a, 28. prezydenta USA oraz Mike’a Maya – rekordzistę świata w szybkości zjazdu na nartach. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że wspominany wyżej uczeń był niewidomy. „ Lab girl „ została pierwszą kobietą awansowaną w Earth AND Planetary Sciences Department, a w 2008 roku Uniwestytet Hawajski zatrudnił ją do budowy laboratoriów geologicznych. Była jednym z czwórki naukowców i jedyną kobietą nagrodzoną Young Investigator Medals z zakresu nauk geologicznych.

Lab Girl to swego rodzaju pamiętnik, uzupełniony o specjalistyczną wiedzę na temat roślin może pełnić również funkcję podstawowego podręcznika, który ma za zadanie rozbudzić miłość do wszystkich zielonych i ukorzenionych mieszkańców naszej planety.

Aby tego było mało, ta książka to jeden z najlepszych „motywacyjnych poradników”, jakie czytałam! Nic nie daje takiego kopa do działania, jak prawdziwe historie ludzi nam bliskich. Bo Hope… po przeczytaniu tej książki stanie się dla Was, za sprawą swoich problemów, rozterek i przygód, bardzo bliską osobą. Ba, okaże się nawet, że jej życie jest prawie identyczne jak nasze. Z jedną tylko różnicą. Lab Girl dała z siebie 100%, co pozwoliło jej wznieść się na wyżyny i napisać tę książkę, którą przeczytałam z ogromną przyjemnością.

Sporej grupie ludzi rzeczywistość laboratoryjna może jawi się jako nudna i pozbawiona życia. Ja również należę do tej grupy. Nigdy nie żywiłam większego zainteresowania roślinami, a tym bardziej biologią. Chodź „wkuwanie” materiału na pamięć i zaliczanie klasówek z biologii, nie sprawiało mi problemu, tak dbanie o roślinność w moim domu była tragedią. Zawsze zapominałam podlać kwiatki, do tego stopnia, że stojący w największym słońcu na moim parapecie kaktus, zakończył swój żywot. Kac moralny, który dopadł mnie, po tym wydarzeniu sprawił, że od ponad 10 lat nie mam w swoim pokoju żadnej żywej rośliny. Wyobrażacie sobie moją radość i zdziwienie, gdzie w Lab Girl przeczytałam, że kaktusy wcale nie usychają?! Marszczą się, przypominają zwiędniętą roślinę, ale w rzeczywistości nadal żyją, dzięki wodzie, którą nagromadziły w swoim wnętrzu. Wystarczy tylko ponownie zacząć ją podlewać, a po jakimś czasie wróci do swojej poprzedniej postaci? Ta książka z pewnością zmieniła moje podejście do roślin. Zmieni również Wasze, bo życie roślin sprytnie wplątane w historię Hope Jahren sprawi, że drzewa przestaną być tylko drzewami, a kwiaty nie muszą być cięte, żeby sprawiały radość.

Lab Girl to opowieść o miłości, przyjaźni, rodzinie i nauce.

Nie spodziewajcie się wartkiej akcji, dużej ilości wątków, czy intrygującej fabuły, bo to nie ten typ lektury. Warto w przerwie od kryminałów, romansów, fantasy, czy thrillerów sięgnąć po mądrą, stonowaną i pełną prawdziwych życiowych prawd książkę. Czas poświęcony na tę historię, będzie nie tylko rozrywką, ale również nauką.

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad tym, czy rośliny czują? Czy przechodząc przez park, zatrzymaliście się na chwilę, aby spojrzeć na piękno drzew wyrastający z niesamowicie silnych korzeni i próbujących sięgnąć swoimi koronami chmur? Kiedy byłam dzieckiem, świat roślin mnie fascynował. Mogłam siedzieć godzinami i podziwiać te wątłe, a zarazem potężne istoty. Później się to zmieniło. Wraz z wiekiem przestałam zwracać uwagę na to, co mnie otacza. Początkowa fascynacja potężnymi, tajemniczymi drzewami zatarła się z moim sercu. Zapomniałam, jak intrygującą historię probują nam przekazać. Byłam ślepa na ich piękno, nie zwracałam uwagi na ich potrzeby i wolę przetrwania, która pomaga im przetrwać najgorsze burze. Jak mogłam przestać je zauważać? Przecież otaczają mnie z każdej strony. Idąc do szkoły, mijam wiele roślin, które pragną żyć i egzystują, spokojnie czekając aż ktoś się nad nimi pochyli i doceni ich starania. Odkąd zobaczyłam w zapowiedziach wydawnictwa Kobiecego książkę autorstwa Hope Jahren - kobiety, uzdolnionego naukowca, która poświęciła całe swoje życie badaniu drzew, przypomniałam sobie o tym, co tak trudno było mi ostatnio dostrzec. Przechadzając się po okolicznym lasku, będąc na spacerze z psami, patrzyłam na promienie słońca igrające na liściach powoli zmieniających kolor. Patrzyłam na potężne konary oraz giętkie gałęzie mogące przetrwać to, co najgorsze. Kiedy w moje ręce trafiła powieść pt. ,,Lab Girl" wiedziałam, że zmieni moje spojrzenie na świat. Piękna, intrygująca historia kobiety poświęcającej życie odkrywaniu sekretów drzew, na której drodze stanęły osoby pełne ikry i ducha, wspierające ją w jej działaniach. Miłość bucha gorącymi płomieniami - czujemy jej moc w opisywanych przez autorkę przeżyciach. Niosąca nadzieję, pełna magii prawdziwa historia, która skradła moje serce, już niedługo pojawi się w księgarniach. Czy jesteście gotowi odkryć sekrety drzew? Zapraszam do zapoznania się z całą recenzją!

,,Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu (...)"

Międzynarodowy bestseller

Najlepsza książka 2016 roku według „Time”

Najlepsza książka 2016 roku według „Entertainment Weekly”

Najlepsza biografia 2016 według „Washington post”

Zwycięzca National Book Critics Circle Award w kategorii „autobiografia”

Drugie miejsce w kategorii najlepsza książka non-fiction 2016 w konkursie Barnes & Noble

Fenomenalna autobiografia badaczki świata roślin, gleb i nasion. Hope Jahren od dziecka wolała spędzać czas w laboratorium ojca, niż bawić się z rówieśnikami. Już jako mała dziewczynka obudziła w sobie miłość do botaniki.

Dziś Hope prowadzi trzy laboratoria i zajmuje miejsce wśród najwybitniejszych naukowców. W swojej książce opowiada o pielęgnowaniu pasji, wzlotach i upadkach, ogromnej determinacji, a także ludzkiej przyjaźni i miłości. To również historia jej bratniej duszy – Billa, genialnego odkrywcy, z którym przebyła długą drogę od niebiańskiego Bieguna Północnego, przez Stany Zjednoczone aż do rajskich Hawajów.

Jej wnikliwe spostrzeżenia na temat świata roślin wprowadzają czytelnika w magiczny świat majestatycznej przyrody, jednocześnie odnosząc się do zachowań i relacji międzyludzkich.

,,Każdy początek to koniec czekania. Każdy z nas ma 1 (słownie: jedną) szansę na tym świecie. Każdy z nas jest jednocześnie czymś niemożliwym i nieuchronnym. Każde w pełni rozwinięte drzewo było najpierw nasionkiem, które czekało."

Hope Jahren od dziecka fascynowała się drzewami. Praktycznie całe dzieciństwo spędziła w laboratorium ojca, gdzie uczyła się, czym tak naprawdę jest nauka, a chwile spędzone z mamą polegające na czytaniu niekiedy sprawiających trudności książek, zaszczepiły w niej miłość do literatury. Hope nie interesowały zabawy z rówieśnikami ani tak upragnione przez dzieci przedmioty. Jedynym jej marzeniem było odkrywanie tego, co niewyjaśnione...

Hope Jahren przebyła długą drogę, aby znaleźć się w miejscu, w którym jest dziś. Musiała zmierzyć się z brakiem akceptacji ze strony kolegów po fachu, walczyć o dofinansowania, zmagać się z problemami zdrowotnymi. Nikt nie poddał jej na tacy tego, co osiągnęła. Sukces w swoich badaniach uzyskała tylko dzięki swojej determinacji w bliskich jej ludzi. Obecnie, Hope Jahren prowadzi trzy laboratoria zajmujące się badaniem drzew. Pokazując wszystkim, że nic jej nie powstrzyma, stała się jedną z najwybitniejszych naukowców naszych czasów...

Życie Hope nigdy nie było usłane różami. Zamiłowanie do drzew stało się jej olejem napędowym, a spotkanie najbliższego przyjaciela, który tak, jak ona, kocha odkrywanie sekretów tych potężnych roślin, pomogło jej przezwyciężyć wszelkie trudności. Jak na samym początku wyglądała jej podróż? Kto wspierał ją w tej krętej drodze, na której ścieżkę wkroczyła? Jakie tajemnice skrywają drzewa?

,,Praca w szpitalu uczy, że na świecie są tylko dwa rodzaje ludzi: chorzy i zdrowi. Jeśli nie jesteś chory, zamknij się i pomóż."

,,Lab Girl" to piękna, intrygująca, a przede wszystkim prawdziwa historia o kobiecie, która wyruszyła na bitwę z całym naukowym światem, aby pokazać, że kobiety również mogą być naukowcami, a drzewa mają wiele do powiedzenia. Hope Jahren to jedna z najwybitniejszych badaczy w naszych czasach. Kobieta przeszła długą drogę, aby wywalczyć należyte jej miejsce w świecie, gdzie to praktycznie mężczyźni grają główne skrzypce. Autobiografia autorki wraz z wieloma niesamowitymi faktami na temat drzew ujętymi w tak wspaniały sposób, że nie tylko ucząć, ale również intrygują. Misternie skonstruowana książka o prawdziwym życiu, pięknej przyjaźni, cudownej miłości zarówno do drugiego człowieka, jak i roślin. Próba zrozumienia drzew ukształtowała jej całe życie. Hope nie boi się wyzwań i w swojej autobiografii opowiada o najtrudniejszych chwilach w swoim życiu, problemach i wachaniach, poszukiwaniu akceptacji oraz pogodzeniu się z samym sobą. Miłość w tej historii przesiąka każdą stronę. Autorka pisze o swoich bliskich, którzy pomogli jej zwyciężyć bitwę z własnymi ograniczeniami oraz jednej ze swoich największych miłości - drzewach, które posiadają wiele tajemnic. ,,Lab Girl" to jedna z najlepszych powieści wydanych w tym roku - fascynuje swoją prawdziwością i intryguje sekretami, które skrywają te maleńkie nasionka, które z czasem przemieniają się w potężne, tajemnicze drzewa.

,,Nie boicie się życia i nie boicie się śmierci. Nie boicie się niczego. Nie ma smutku i nie ma żalu. Czujecie, jak w waszej podświadomości klarują się odpowiedzi na wszystkie pytania ludzkości. Jesteście w posiadaniu niezaprzeczalnego dowodu na istnienie Boga i stworzenie wszechświata. I podzielicie się ze światem tym wszystkim, przelejecie nań całą swoją wiedzę i będziecie brodzić po kolana w gęstej i lepkiej miłości, miłości, miłości."

,,Lab Girl" to opowieść o pięknej miłości jednej kobiety do drzew. Hope Jahren w swojej autobiografii opowiada o tym, co spowodowało, że została naukowcem, o ludziach, którzy odmienili jej życie oraz sekretach, które poznała, badając przez tak wiele lat proces dojrzewania tych pięknych, potężnych roślin. Intrygująca, magiczna, prawdziwa historia o sile człowieka, który mimo wszelkich przeciwności robi to, co kocha. Hope Jahren miała szczęście, gdy trafiła na Billa - swojego najlepszego przyjaciela, a zarazem zawodowego partnera - pełnego niezachwianego spokoju, który od wielu lat koi jej nerwy oraz swojego męża, który pokazał jej, że rodzina jest równie ważna i satysfakcjonująca, co nauka. ,,Lab Gril" na długo pozostanie w mojej pamięci - dzięki niej wiele się nauczyłam i zaczęłam rozglądać się dokładniej dookoła siebie, aby odkryć piękno, które mnie otacza. Jeśli pragniecie znaleźć książkę, która was pochłonie bez reszty, a także otworzy oczy, to zapoznajcie się z autobiografią Hope Jahren. Polecam!

"Lab Girl" to autobiografia Hope Jahren, która opowiada, jak wyglądało jej dzieciństwo oraz późniejsze życie, aż do chwili obecnej. Dowiadujemy się, że dzięki ojcu i jego laboratorium, autorka zakochała się w przyrodzie, doświadczeniach oraz odkrywaniu coraz to nowych tajemnic żywotu roślin. Hope pokazuje czytelnikom, jak fascynujący jest świat, którego nie dostrzegamy gołym okiem oraz że stan środowiska w dużej mierze zależy również od nas, mimo tego, że często nie zdajemy sobie z tego sprawy. One także czasem potrzebują pomocy, mają swoje "rozumki" i odpłacają się nam za każdy, nawet najmniejszy przejaw pomocy.

Biologia oraz świat przyrody od zawsze ciekawił również mnie; w szkole był to jeden z moich ulubionych przedmiotów, a obecne studia mają w sobie elementy wiedzy o wcześniej wspomnianej biologii oraz nauk przyrodniczych. Dlatego też w wielką chęcią i ogromną ciekawością sięgnęłam po książkę "Lab Girl", czułam ogromną motywację, aby dowiedzieć się czegoś nowego i nieznanego. Autorka mnie nie zawiodła i zaspokoiła moją chęć rozwoju w tym kierunku.

Książka podzielona została na trzy części: korzenie i liście, drewno i sęki oraz kwiaty i owoce. W każdej z części czytelnik znaleźć może ciekawostki oraz fakty dotyczące wspomnianych części świata przyrody. Oprócz podstawowych informacji możemy również poznać pracę w laboratorium "od podszewki", przeprowadzanie rozmaitych badań nad poszczególnymi roślinami oraz wyjazdy do innych krajów w poszukiwaniu coraz to nowych gatunków.

Czytając "Lab Girl" czytelnik ma okazję przenieść się do zupełnie innej rzeczywistości, poczuć się z przyrodą przyjacielem, poznać jej największe tajemnice oraz dowiedzieć się, jak ją chronić i jak pomóc, aby ona pomagała również nam. Powieść, a właściwie autobiografia, jest fascynująca. Nie spodziewałam się, że o przyrodzie można mówić tak ciekawie oraz zarazem przekazem prostym do zrozumienia dla każdego laika. Opowieść o kobiecie naukowcu otworzyła mi oczy na zupełnie inną część świata, która na nowo mnie zafascynowała i wciągnęła w swoją niezwykłą codzienność. Książka wspaniała, łatwa w zrozumieniu, ciekawa oraz zupełnie inna od tego, co znaleźć możemy na rynku wydawniczym.

Jak to jest być rośliną? Czy drzewa pamiętają swoje dzieciństwo? Czy potrafią porozumiewać się między sobą i ostrzegać nawzajem przed niebezpieczeństwem? Czy wiedzieliście, że czasem drzewo może znajdować się w dwóch miejscach jednocześnie i ma mniej więcej tyle samo liści, co my, ludzie, włosów na głowie? Zielona część naszej planety została wymyślona ponad czterysta milionów lat temu, ale aby zostać naukowcem i ją badać, wcale nie potrzebujemy tytułu naukowego czy wybitnych umiejętności. Wystarczy dostrzec to, co nas otacza. I zacząć zadawać pytania.

Hope Jahren jako mała dziewczynka uwielbiała towarzyszyć swojemu ojcu w laboratorium, bawiąc się różnymi przyrządami. Już wtedy wiedziała, że pewnego dnia pragnie zbudować swoją własną pracownię. Droga do celu była długa i kręta, ale - tak jak nasionko - Hope umiała cierpliwie czekać. W ciągu 4 lat studiów (najpierw literaturoznawstwo, potem nauki przyrodnicze) pracowała w 40 różnych miejscach, m. in. jako korektorka, sekretarka, kamerzystka czy nauczycielka pływania. Najbardziej zapadła jej jednak w pamięć praca w szpitalnej aptece. Po uzyskaniu stopnia magistra przeniosła się z Minnesoty na Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley, gdzie poznała Billa i okazało się, że ciężką pracą mogą osiągnąć wspólnymi siłami niemal wszystko, co tylko sobie wymarzą.

W swojej autobiografii Hope zabiera czytelnika w wyjątkową podróż, mającą początek we wspomnieniach z dzieciństwa spędzonego w Norwegii. Przeprowadza go następnie przez szereg momentów z jej życia - tych ważnych, tych trudnych, tych niespodziewanych i tych zabawnych. Tę ciekawą opowieść przeplata fragmentami na temat nauki, natury (a w szczególności drzew), dzieląc się informacjami na temat eksperymentów, ciekawostkami oraz luźnymi przemyśleniami towarzyszącymi jej w różnych sytuacjach. Styl i sposób narracji czynią z "Lab girl" przyjazną czytelnikowi lekturę, pełną interesujących faktów na temat otaczającej nas rzeczywistości. Autorka, choć jest przecież wybitnym naukowcem i za swoją pracę była wielokrotnie nagradzana, nie traktuje go wcale z góry, nie stawia się na pozycji nieomylnego autorytetu, ale prowadzi dialog jak z równym sobie.

"Lab girl" to zdecydowanie pozycja, po którą warto sięgnąć, nawet jeśli nie zaliczamy się do grona badaczy, a drzewa nie stanowią przedmiotu naszej pasji. Oczywiście wiele się z niej dowiemy i poznamy życiorys niezwykłej kobiety, jednak to nie wszystko. Zaskakująco lekki styl i objawiające się raz po raz na kartach książki poczucie humoru autorki sprawiają, że pochłania się ją jak dobrą powieść (naprawdę dobrą!). Szczerze polecam tę wartościową lekturę wszystkim ciekawym świata i otwartym na wiedzę czytelnikom.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu :)

[Adres usunięty]

Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli z definicji bezpieczne miejsce.

Lab girl. Opowieść o kobiecie naukowcu, drzewach i miłości to autobiografia Hope Jahren, wielokrotnie nagradzanej biolożki, która z miłości do przyrody poświęciła życie badaniu roślin. To rewelacyjny traktat o życiu drzew, kwiatów, nasion i korzeni oraz opowieść o ciekawości, pokorze, pasji i celebrowaniu życia.

Muszę przyznać, że to moja pierwsza przygoda z biografią jako gatunkiem, więc nie ukrywam, że z ogromnym sceptycyzmem podchodziłam do jej lektury. W gruncie rzeczy nie było źle, choć brak czasu i wielość obowiązków nie pozwoliły mi cieszyć się książką w należyty sposób.

Hope Jahren już od dziecka wiedziała, że chce zostać naukowcem, a laboratorium swojego ojca traktowała jak drugi dom. Znała przeznaczenie niemal każdego przedmiotu i marzyła o tym, że i ona kiedyś będzie miała wspaniałe laboratorium. Niestety droga, którą wyznaczyła sobie ta mała dziewczynka ze skandynawskiej rodziny, okazała się bardzo trudna i wyboista, co jednak nie przeszkodziło jej w spełnieniu marzeń!

Każdy początek to koniec czekania. Każdy z nas ma 1 (słownie: jedną) szansę na tym świecie. Każdy z nas jest czymś niemożliwym i nieuchronnym. Każde w pełni rozwinięte drzewo było najpierw nasionkiem, które czekało.

Lab girl to w pewnym stopniu zapis z życia autorki, a także swego rodzaju podręcznik wiedzy o roślinach. Jahren w przyjemny i łatwy dla nas sposób opisuje życie roślin od kiełkującego nasionka do czasu obumierania. Sprawia, że nagle zatrzymujemy się i pochylamy nad światem, który nas otacza, a jednak którego jakby nie dostrzegamy, nie zwracamy na niego większej uwagi. Historia została podzielona na trzy części: Korzenie i liście, Drewno i sęki, Kwiaty i owoce, a każda kolejna jest lepsza od poprzedniej.

Lab girl to powieść, która umili jesienne, długie wieczory, przy okazji pozwalając nam zgłębiać tajniki z zakresu botaniki, a także przybliży niełatwe życie kobiet w świecie naukowców, które muszę być zdolne do wielu wyrzeczeń, aby osiągnąć sukces!

Kaktus nie żyje na pustyni dlatego, że lubi pustynię. Żyje na niej dlatego, że jeszcze go nie zabiła.

"Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła."

W każdej książce staram się odkryć coś wyjątkowego, w "Lab Girl" odkryłam wyjątkową kobietę. Hope Jahren to kobieta naukowiec, dla której już od dzieciństwa laboratorium stało się drugim domem. Hope wychowała się w skandynawskiej rodzinie, a miłością do nauki zaraził ją ojciec. Od najmłodszych lat przesiadywała w jego laboratorium i już wtedy zapragnęła zostać prawdziwym naukowcem.

"W dniu, w którym zostałam naukowcem, stałam w laboratorium i patrzyłam na wschodzące słońce. Byłam przekonana, że zobaczyłam coś niezwykłego, i czekałam na przyzwoitą godzinę, żeby zadzwonić. Chciałam komuś powiedzieć, co odkryłam, choć nie byłam jeszcze pewna komu."

Hope to niezwykła kobieta, która potrafiła poświęcić całe swoje życie aby spełnić swoje marzenie. Nie jeden raz musiała zostawić za sobą wszystko co znajome, bez nadziei na powrót. Jej kariera nie była usiana różami a ona sama musiała mierzyć się z przeciwnościami losu. Ciężka praca, kłopoty finansowe, drobne porażki - Hope stawia im czoła i niezmordowanie dąży do sukcesu. Całym sercem kocha to co robi i potrafi wyrzec się własnego spokoju na rzecz nauki. Jej miłość do roślin uderza z każdej strony. Upór i bezustanne dążenie do celu doprowadzają ją do zdobycia wymarzonego tytułu. Własne laboratorium to spełnienie jej marzeń. Nie ma przy sobie wielu bliskich przyjaciół. I tutaj pojawia się niezawodny Bill, przyjaciel w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Razem z Hope walczą o swoje marzenia i lepsze życie.

"Miłość i nauka są do siebie podobne pod tym względem, że nigdy nie idą na zmarnowanie."

"Lab girl" jest autobiografią autorki. Hope Jahren udowodniła, że na tytuł naukowca zasłużyła w stu procentach. Jej historia została podzielona na trzy części: Korzenie i liście, Drewno i sęki, Kwiaty i owoce z czego każda kolejna jest lepsza od poprzedniej. Hope jest kobietą godną podziwu, o niezłomnym charakterze i wielkiej odwadze by walczyć z licznymi przeciwnościami losu. Spogląda na świat oczyma roślin i udowadnia, że świat ludzi i roślin są ze sobą ściśle powiązane. Dałam się wciągnąć w jej świat i z każdą stroną odkrywałam coś nowego. Ludzie żyją wśród roślin ale nie do końca je dostrzegają. Po przeczytaniu "Lab girl" człowiek zaczyna zwracać większą uwagę na otaczający nas świat. Historia życia autorki została sprytnie połączona z informacjami ze świata natury, tak że całość historii śledziłam z wielkim zainteresowaniem. "Lab girl" to przyjemna powieść, idealna na długie, jesienne wieczory.

Dzięki Hope Jahren przekonałam się, że życie laboratoryjne wcale nie musi być nudne. Hope wciągnęła mnie w swój świat.

"Najbardziej ryzykowny moment to uświadomienie sobie, kim jest prawdziwy naukowiec, a następnie postawienie pierwszych niepewnych kroków na ścieżce, która stanie się drogą, która stanie się autostradą, która pewnego dnia zaprowadzi nas do domu."

"Mówiono mi, że nie mogę robić tego, co chcę, ponieważ jestem kobietą, i że pozwolono mi to robić tylko ze względu na to, że nią jestem."

"Lab girl. Opowieść o kobiecie naukowcu, drzewach i miłości." jest książką, która niesamowicie mnie zaskoczyła. Widząc pierwsze informacje o tej publikacji, podejrzewałam, że mnie zainteresuje. Nie przypuszczałam jednak, że książka o kobiecie naukowcu, może być aż tak fantastycznie napisana. To naprawdę bardzo niebanalna i przyjemna lektura, pełna wielu ciekawych i intrygujących informacji z życia drzew.

"Lab girl" to opowieść o roślinach ale również o niesamowitej kobiecie. Hope Jahren jest wielokrotnie nagradzaną biolożką. Od roku 1996 prowadzi niezależne badania w dziedzinie paleontologii. Obecnie pracuje na Uniwersytecie w Oslo. Jahren od dziecka wiedziała, że chce zostać naukowcem. Zamiast z rówieśnikami, każdą wolną chwilę spędzała razem ze swoim ojcem w laboratorium. Marzyła o swoim własnym miejscu badań i walczyła o to swoje marzenie jak lwica. Na jej niekorzyść działała płeć. Niestety ciągle kobiety naukowcy muszą bardziej udowadniać, że zasłużyły na swój tytuł. Uratowała ją wielka pasja i miłość do drzew, jak również wiara, że w ziarenkach roślin, kryją się niesamowite historie, oraz wielka determinacja do ich odkrywania.

Bardzo wzruszył mnie wątek dotyczący przyjaciela Hope. Człowieka o genialnym umyśle i specyficznym sposobie bycia. Wyjątkowe okazały się również wątki dotyczące macierzyństwa Jahren i tego jak radziła sobie godząc rolę naukowca i matki. Z drugiej strony, po zakończonej lekturze, miałam silne poczucie, że chciałabym więcej. Że gdyby publikacja miała kilka dodatkowych rozdziałów, z chęcią bym je czytała.

"Lab girl" to nie kolejna eko publikacja, napisana przez laika na temat roślin. To książka o kobiecie naukowcu i o jej wielkiej miłości do natury. Swoją autobiografię, autorka przeplata informacjami ze świata roślin. Robi to w taki sposób, że wszystko łączy się w jedną niesamowitą historię. Całość czyta się jak pasjonującą powieść, w każdym rozdziale udowadniającą jak bardzo świat ludzi i roślin jest nierozerwalny. Gorąco polecam.

Myślę, że na uwagę zasługuje również niesamowita okładka. Zdecydowanie robi wrażenie i obawiam się, że gdyby nie to że zainteresowała mnie informacja o tej publikacji i tak bym chciała posiadać "Lab girl" chociażby ze względów estetycznych. Jest wspaniała!

[Adres usunięty]

EKO-KSIĄŻKI

Ostatnio obserwujemy ich wysyp. Rynek zalewają nowi autorzy, którzy piszą o roślinach, zwierzętach i ekologii w ogóle. Często są to laicy podbijający serca czytelników lekkością pióra i szczerym umiłowaniem wiedzy.

"Moje pragnienie bycia naukowcem opierało się na głęboko zakorzenionym instynkcie i niczym więcej. (...) Jako kobieta naukowiec wciąż należę do swego rodzaju unikatów, ale w głębi duszy nigdy nie byłam nikim innym."

Czasami zdarzają się profesjonaliści, na których ciąży jedyna w swoim rodzaju presja. Odbiorca oczekuje skondensowanej dawki informacji na dany temat, przekazanej w sposób przystępny i zrozumiały, ale przede wszystkim profesjonalny. Naukowa terminologia i opis pracy badacza, z jednoczesnym zachowaniem umiaru.

ZWIĄZEK ZŁOŻONY

"Lab Girl. Opowieść o kobiece naukowcu, drzewach i miłości" - tytuł oddaje sedno książki. Jądro, wokół którego Jahren zbudowała, specjalnie dla czytelnika, cały swój świat.

Autorka zdecydowała się na syntezę, tworząc związek złożony.

Jego trzon stanowią drzewa. To od nich wszystko się zaczyna. Stanowią początek i koniec książki. Nadają stały i niezmienny rytm. Korzenie i liście, drewno i sęki, kwiaty i owoce - trzy bloki, według których została podzielona powieść. W każdym bloku obecne są rozdziały o wybranych fragmentach drzew. Pojawiają się regularnie. Nadają ciągłość i sprawiają, że luźno powiązane historie z życia Jahren nabierają spójności.

"Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli z definicji bezpieczne miejsce."

Drzewa są nierozerwalnie połączone z pracą autorki jako naukowca. To wiedza od zawsze była jej siłą napędową. Laboratoria, badania, zdobywanie grantów i walka o pozycje w świecie zdominowanym przez mężczyzn - można nazwać to listowiem książki.

Hope Jahren jest naukowcem do szpiku kości. Niezmordowanym, gotowym do poświęceń i nieznającym słowa porażka. Jest dziewczyną, która wychowała się w laboratoriach, przeżyła w nich większość swojego życia i w każdym zostawiła cząstkę swojego serca. Wszyscy wiemy, że "ta dom, gdzie serce twoje".

"Nigdy nie uznam żadnego narzędzia za bezużyteczne i nigdy nie przyznam, że któregoś nie potrzebuję. Nigdy nie przestanę mieć wilczego apetytu na naukę, bez względu na to, jak bardzo go ona karmi."

Czytelnik nie zawsze zna terminologię na tyle, by nadążyć za umysłem autorki. Jest to bez wątpienia jedno z największych wyzwań tej książki. Zarówno naukowe wywody, jak i badania oraz eksperymenty potrafią przytłoczyć. Zmuszają do intensywnej analizy, pochłaniają duże porcje energii i wymagają znajomości przynajmniej podstawowych pojęć biologicznych. Tym, co kusi i wabi czytelnika jak kwiaty i owoce wabią owady i zwierzęta, jest osobowość Jahren. To w jaki sposób nawiązuje przyjaźnie, radzi sobie z codziennością oraz jak bezgranicznie poświęca się pracy. Jej przeszłość, teraźniejszość i plany na przyszłość.

"(...) rośliny dobrze wiedzą, że gdy twój świat drastycznie się zmienia, ważne jest, by umieć rozpoznać tę jedną rzecz, na której zawsze możesz polegać."

"Lab Girl" to bardzo intymna powieść, która niewiele ma w sobie z chłodu laboratorium.

ZROZUMIEĆ JAHREN

Hope Jahren udaje się zaczarować czytelnika. Jest kobietą niezwykle ambitną i pełną wiary, że wysiłek zawsze się opłaca. Stanowi wzór, który każda z nas chciałaby naśladować. Jednak podejrzewam, że zaledwie jednostki wiedziałyby, w jaki sposób. Takie życie wymaga okrutnego wyrzeczenia się własnych potrzeb na rzecz nauki. Ogromnej miłości, którą trzeba obdarzyć pracę i wiary, którą należy obdarzyć najbliższych współpracowników.

"Prawdziwy naukowiec nie wykonuje opisanych eksperymentów, ale opracowuje własne, tworząc tym samym nową wiedzę. Przejście między robieniem tego, co wam mówią, a mówieniem sobie samemu, co robić (...), pod wieloma względami jest to najtrudniejsza i najbardziej przerażająca rzecz, jaką doktorant może zrobić (...)."

"Lab Girl" to opowieść o poszukiwaniu spełnienia, małych wielkich odkryciach i nauce, ale także o miłości, na którą każdy z nas zasługuje.

Musicie poznać Hope, by pojąć jak ognistą ma duszę. Zrozumienie jej psychiki zajmuje dużo czasu. Podejrzewam, że wielu po drodze zrezygnuje. Jahren jest wyjątkowa. Dla mnie jednak okazała się oryginalnym i wartym poznania charakterem. Osobą z wielkim potencjałem i wiedzą, ale jeszcze większym sercem.

Kobieta godna podziwu.

POZYCJA OBOWIĄZKOWA!

"Lab Girl. Opowieść o kobiece naukowcu, drzewach i miłości" to książka opowiadająca o drzewach w przystępny, niemal bajkowy sposób. Historia kobiety, która zapragnęła zostać naukowcem i osiągnęła swój cel. To opowieść o poświęceniu, miłości i niezłomnej przyjaźni.

Pozycja obowiązkowa!

Powiem szczerze, że dość sceptycznie podeszłam do tej pozycji. Nie czytam na co dzień biografii, więc nie wiedziałam czego się spodziewać. Co więcej, myślałam, że trafię na niezbyt ciekawą historię. Moje zdziwienie po lekturze było więc ogromne!

'Moje laboratorium jest dla mnie jak kościół, ponieważ to ty decyduję, w co wierzę. Kiedy wchodzę, aparatura rozbrzmiewa hymnem powitalnym.'

Hope Jahren od dziecka marzyła, aby zostać naukowcem. Jej marzenie się spełniło, jednak ta droga nie była usłana różami. Walczyła jak lwica o swoje marzenie i udało jej się to.

Już jako mała dziewczynka wolała spędzać czas z tatą w laboratorium niż z innymi dziećmi na podwórku. Droga do kariery jest jednak pełna wyrzeczeń i ciężkiej pracy. Hope musiała zostawić za sobą rodzinę i przemieszczać się od Stanu do Stanu w poszukiwaniu miejsca na swoje laboratorium. Jako kobieta nie miała wcale łatwiej, wręcz przeciwnie. Musiała ze zdwojoną siłą udowadniać, że tytuł, który posiada odzwierciedla jej wiedzę i umiejętności.

'Każdy początek to koniec czekania. Każdy nas ma 1 (słownie: jedną) szansę na tym świecie. Każdy z nas jest jednocześnie czymś niemożliwym i nieuchronnym. Każde w pełni rozwinięte drzewo było najpierw nasionkiem, które czekało.'

Hope jest kobietą z ogromną pasją. O drzewach opowiada w taki sposób, że jako czytelnik czułam jej miłość do roślin. Nadawała im wręcz ludzkie cechy, nie zabierając im jednocześnie tych roślinnych. Jej determinacja w dążeniu do celu sprawiła, że marzenie o posiadaniu własnego laboratorium się spełniło. Kwestię miłości i założenia rodziny oddaliła na dalszy plan. Najważniejsza była pasja i własna kariera. I dzięki tej determinacji osiągnęła swój cel. Dzięki pracy udało jej się dojść do tego, o czym jako mała dziewczynka skrycie marzyła. Udowodniła wszystkim, a w szczególności sobie, że było warto, a cała praca nie była zmarnowaniem czasu i młodości.

'Nic na świecie nie obnaża tak ludzkiej bezradności i szaleństwa jak drzewo, które nie chce rozkwitnąć.'

Myślałam, że książka nie do końca mi się spodoba. Było wręcz przeciwnie, wciągnęła mnie! Jeśli szukacie szybkiej akcji i nastepujących po sobie wydarzeń pełnych napięcia to tutaj ich nie znajdziecie. Będziecie jednak świadkami ogromnej pasji i spełniania marzeń oraz przedstawienia świata roślin w sposób, w jaki z pewnością jeszcze nigdy nie czytaliście. A z tego powodu warto sięgnąć po tą pozycję. Szczerze polecam!

'Od dziecka pragnęłam być prawdziwym naukowcem, a teraz, gdy byłam tak blisko upragnionego celu, mogłam wszystko stracić. Pracowałam po godzinach, ale nieefektywna praca po nocach niewiele dawała.'

Hope Jahren jest naukowcem, ma tytuł doktora, jest laureatką wielu nagród i stypendiów, prowadzi niezależne badania z dziedziny geobiologii. Jako pierwsza kobieta zdobyła dwa Medale Młodych Badaczy przyznawane w kategorii nauki o Ziemi. Wykładała i pracowała m.in. na Uniwersytecie Kalifornijskim, Hawajskim, Politechnice Stanowej w Georgii. Obecnie pracuje na Uniwersytecie w Oslo.

„Lab girl” to autobiografia napisana w świetnym stylu, przemyca wiele faktów z życia roślin, gleb, nasion i z pracy badawczej Hope Jahren. Poznajemy też jej życie rodzinne, pracę, ale i osobiste zmagania z chorobą dwubiegunową. Mamy też tutaj przedstawioną walkę o miejsce kobiety jako naukowca w świecie zdominowanym przez mężczyzn.

Nie dziwię się, że książka ta stała się międzynarodowym bestsellerem. Pomimo że dotyczy w dużym stopniu naukowych rzeczy, świata biologii, który raczej zawsze mnie nudził, pochłonęłam ją bardzo szybko i z przyjemnością. Hope Jahren dzieli się z nami swoją pasją, jaką jest nauka i robi to świetnie. Autorka ma umiejętność opowiadania i tłumaczenia skomplikowanych rzeczy i zjawisk łatwym językiem prostych metafor. Historia jej życia udawania nam też, że jeśli człowiek czegoś naprawdę pragnie, to może to osiągnąć.

Ika, lat 16

źródło: [Adres usunięty]

"Lab girl" niewątpliwie należy do literatury faktu. Jednakże czytając jesteśmy w stanie o tym zapomnieć. Narracja bowiem, utrzymana w formie opowieści - pamiętnika sprawia, że lektura ta pochłania nas i wciąga w swoje zakamarki.

Książka składa się z prologu, trzech części i epilogu oraz - co oczywiste przy literaturze faktu - podziękowań.

Prolog bardzo subtelnie, ale jednocześnie zdecydowanie zachęca do czytania i szkicuje treść. Poszczególne części są jego uzupełnieniem i barwią go szczegółami. Część pierwsza nosi tytuł: Korzenie i liście. Tutaj w poszczególnych rozdziałach odnajdziemy wspomnienia z dzieciństwa autorki - swoją drogą bardzo dokładne i zapadające w pamięć czytelnika. Zwróciłam nawet uwagę na pewien cytat, który wydaje mi się uniwersalny i dość dobitnie stwierdzający o genezie rodzenia się dalszej drogi życiowej Hope Jahren:

Moje pragnienie bycia naukowcem opierało się na głęboko zakorzenionym instynkcie i niczym więcej.

Drewno i sęki to część, w której poznajemy panią naukowiec jako studentkę i badacza - podróżnika mającego w głowie konkretne cele związane ze swoim zamiłowaniem i pasją.

Część ostatnia, czyli Kwiaty i owoce ujawnia nam dojrzałą emocjonalnie kobietę, która wie co chce robić w życiu i uparcie do tego dąży. Jednocześnie próbując pogodzić ze sobą dwa aspekty do niej przylegające: pracę i rodzinę, stabilizację i duszę poszukiwacza.

Na końcu, jak już wspomniałam jest epilog, który zgoła poświęcony jest podsumowaniu różnych etapów pracy Hope Jahren w różnych okresach jej życia. Takiego podsumowania dokonuje sama autorka. Poza tym szeroko rozbudowuje swoją dygresję na temat znaczenia drzew w życiu człowieka, na temat różnic i podobieństw do życia ludzkiego.

Nigdy nie przepadałam za grzebaniem w ziemi i zawsze była to domena mojej mamy, której zaparcie do ogródka podziwiam. Czy mróz trzeszczy czy żar leje się z nieba ona zawsze dzielnie pracuje w ogródku i pamięta o podlewaniu wszystkich kwiatów i innych roślinek. Dzięki niej powstają moje zdjęcia roślin, bo gdyby nie jaj pasja, musiałabym częściej odwiedzać ogród botaniczny. Ale ostatnio zaczęło się u mnie zmieniać i sama zainteresowałam się roślinami. Póki co ograniczam się do jednego kwiatka, ale pewnie się to zmieni. Zwłaszcza lektura Lab girl mocno u mnie namieszała.

Hope Jahren w swojej autobiograficznej powieści zajmuje się nie tylko niesamowitą historią swojego życia. Historia dziewczynki, która dorasta w laboratorium ojca, zakochuje się, przeżywa wszystkie możliwe historie na drodze do swojej wielkiej kariery naukowca, przeplata się z niesamowitą historią o drzewach. To z tej książki dowiemy się, że rośliny, drzewa są jak ludzie, a nawet często zdecydowanie lepsze, wierniejsze i bardziej wpływają na nasze życie niż nie jeden człowiek. To drzewa i rośliny są wiernymi spowiednikami, wysłuchują naszych historii, są świadkami naszych wzlotów i upadków.

W książce poznajemy historię kobiety, która nie żyje w XIX wieku jak Maria Skłodowska-Curie, ale jej problemy w zasadzie niewiele się różnią. Książka Hope Jahren to nie tylko manifest ekologów, ale także głos wszystkich kobiet, które dalej walczą o swoje prawa.

Polecam Wam lekturę Lab Girl, zwłaszcza teraz, kiedy tematy dotyczące kobiet i roślin są głośno podejmowane na całym świecie.

Jednak książka ta to nie tylko opowieść o życiu Hope Jahren, ale też mnóstwo ciekawostek, badań i opisów różnych procesów dotyczących roślin, drzew, krzewów. Widać z jaką wielką pasją Hope opowiada wszystkie wydarzenia i informacje dotyczące środowiska. To sprawia, że czytelnik całkowicie zatraca się w tym naukowym świecie. Książka podzielona jest na trzy części. Pierwsza to korzenie i liście, druga drewno i sęki, trzecia kwiaty i owoce, to wszystko pozwala nam dogłębnie poznać co kryje otaczający nas świat. Hope Jahren ma ekscytujące życie wypełnione badaniami, pracą w laboratorium i naturą. Spełnia się w tym co kocha.

Jest to wciągająca autobiografia kobiety, która nie poddała się presji, podążała za swoimi marzeniami i osiągnęła to, na czym tak bardzo jej zależało. „Lab Girl” to także wstęp do fascynującego świata botaniki, do tajemniczego świata roślin, niby zwyczajnych, oklepanych, bo mijanych każdego dnia, a mimo to tak cudownie tajemniczych, jakby wokół nas istniała zupełnie odrębna kraina. To wyjątkowa historia – zabawna, wzruszająca i do bólu prawdziwa. Przyznam wam szczerze, że była to pierwsza autobiografia jaką czytałam i nie żałuje. Po tej książce jestem pewna, że sięgnę po inne autobiografie. Serdecznie Wam Polecam.

Nigdy nie przepadałam za biografiami i autobiografiami, ale ostatnio coś w tej sprawie powoli zaczęło się zmieniać, więc gdy wydawnictwo Kobiece zaproponowało mi zrecenzowanie autobiografii Hope Jahren, wielokrotnie nagradzanej biolożki, która od lat prowadzi badania z dziedziny geobiologii, zbyt długo się nie zastanawiałam i poprosiłam o egzemplarz do recenzji. Przyznam szczerze, że bodźcem, który popchnął mnie ku tej książce, był jej bardzo ciekawy opis. Czy był to strzał w dziesiątkę? Zapraszam na recenzję.

„Fenomenalny pamiętnik z botanicznego laboratorium, który zdobył uznanie czytelników Barnes&Noble i zagranicznych mediów!

Jako mała dziewczynka Hope Jahren zawsze od zabawy z innymi dziećmi wolała wizyty w laboratorium taty. Tak zrodziła się niebywała pasja do nauki i życiowa misja badania sekretów świata roślin. Dziś Hope prowadzi trzy laboratoria i zajmuje miejsce wśród najwybitniejszych naukowców. Kobieta, która potrafi całymi dniami badać anatomię malutkiego liścia, w swojej autobiografii z niebywałą wrażliwością opowiada o pielęgnowaniu pasji, wzlotach i upadkach, ogromnej determinacji, a także ludzkiej przyjaźni i miłości. To również historia jej bratniej duszy – Billa, genialnego odkrywcy, z którym przebyła długą drogę od niebiańskiego Bieguna Północnego, przez Stany Zjednoczone, aż do rajskich Hawajów.

Oto książka o nieuchronnych rozczarowaniach, triumfach, ekscytujących odkryciach oraz tajemnicach liści, gleb, nasion i korzeni, która pozwoli nam spojrzeć na świat natury jako wspaniały cud życia.”

Zabierając się za lekturę tej książki, do końca nie byłam przekonana, co w niej dostanę i chyba podchodziłam do niej dość sceptycznie, bo mimo tego, że opis mnie zaciekawił i zaintrygował, to wiedziałam, że będą to wspomnienia, które nie zawsze potrafią mnie porwać i zapewnić czytelniczą ucztę. Jednak na całe szczęście powieść zaskoczyła mnie na ogromny plus i już od samego początku z zapartym tchem śledziłam życie głównej bohaterki, która przybliża nam je już od swoich dziecięcych lat, gdy jako mała dziewczynka spędzała całe dnie z tatą w jego laboratorium. To właśnie ON zaraził ją miłością do badań i Hope jako mała dziewczynka chciała być właśnie taka jak tata. Kobieta spełniła swoje dziecięce marzenia, stała się naukowcem i cały czas oddaje się swojej pasji i miłości, czyli nauce o ziemi. Droga do sukcesu nie była łatwa ani przyjemna, kobieta musiała poświęcić wiele, ale zdecydowanie było warto.

"W dniu, w którym zostałam naukowcem, stałam w laboratorium i patrzyłam na wschodzące słońce. Byłam przekonana, że zobaczyłam coś niezwykłego, i czekałam na przyzwoitą godzinę, żeby zadzwonić. Chciałam komuś powiedzieć, co odkryłam, choć nie byłam jeszcze pewna komu."

Autobiografia Hope Jahren okazała się dla mnie naprawdę niezwykłą przygodą i autentyczną wycieczką do świata nauki. Bardzo polubiłam autorkę, która uświadomiła mi, że warto walczyć o marzenia. Podziwiałam ją na każdym kroku, za jej upór, za jej walkę w dążeniu do celu. Niezwykle szanuję ludzi, którzy są pełni pasji, których nie załamują porażki i dalej potrafią dążyć do celu. To kobieta, z której naprawdę warto brać przykład, bo uświadomiła mi ona, że wszystko w życiu jest możliwe, tylko trzeba tego bardzo mocno chcieć, że ciężka praca w dążeniu do celu po jakimś czasie daje nam swoje owoce, a nas wtedy może rozpierać tylko i wyłącznie duma, że nam się udało, że doszliśmy do tego swoją własną ciężką pracą. To książka, którą naprawdę warto przeczytać. Ciepła, pełna pasji i miłości do przyrody. Oprócz tego Hope Jahren pokazała mi świat roślin swoimi oczami i przekonała mnie, że nasz świat jest ściśle powiązany ze światem roślin i jestem przekonana, że po przeczytaniu tej książki Wy także spojrzycie inaczej na wszechotaczającą nas przyrodę.

Gorąco polecam!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

Już jako mała dziewczynka uwielbiała spędzać czas w laboratorium i marzyła o karierze naukowca. Jej pragnienia okupione zostały łzami i poświęceniem, ale każdy sukces utwierdzał ją w przekonaniu, że to życie wybrała i to właśnie tą ścieżką chce podążać. Dziś jest szczęśliwa i zajmuje się tym, co kocha.

Po biografie i autobiografie sięgam dość rzadko, jednak historia Hope Jahren wydała mi się na tyle intrygująca, że koniecznie chciałam ją poznać. Wspaniale czyta się o silnych, odważnych i zdeterminowanych kobietach, które nie boją się walczyć o swoje marzenia. A ona jest jedną z nich.

Na początku miałam problem, by poczuć książkowy klimat. Choć czytało mi się dobrze, to jednak lektura nieco się dłużyła. Myślę, że w dużym stopniu miał na to wpływ naukowy charakter tej książki. Hope pisze w sposób ciekawy, chętnie wszystko tłumaczy i zaprasza czytelnika do swojego świata, wciąż jednak pozostajemy w obrębie tematów dość trudnych dla osób z tymi dziedzinami wiedzy niemającymi nic wspólnego. Kolejne rozdziały przekonały mnie natomiast, że warto w tę opowieść się zaangażować, poświęcić jej czas, że zasługuje ona na uwagę i skupienie czytelnika.

„Lab girl” to spojrzenie Jahren na własne życie. Historia wielu lat walki o realizację pragnień. Opowieść o wzlotach i upadkach. A także mieszanka niezwykłych emocji i często wykluczających się wzajemnie uczuć. Zagłębiałam się w nią z wielkim apetytem i niegasnącą fascynacją. Autorka prosto i dobitnie daje nam do zrozumienia, że w życiu nic nie ma za darmo, ale ciężką pracą i determinacją można dotrzeć na szczyt i osiągnąć cel. Moja ciekawość rosła z każdą stroną, a przez głowę przelatywało wiele pytań. Jak potoczą się jej losy? Co jeszcze spotka ją, zanim spełni marzenia? Czy los przestanie rzucać kłody pod nogi?

Najbardziej podoba mi się u Jahren jej szczerość. Widać, że dla niej nie istnieje takie słowo jak tabu. Chętnie i prawdomównie opowiada o szczegółach kompromitujących, bolesnych porażkach, rzeczach smutnych i elementach mogących budzić u czytelnika wstręt. A jednak to wszystko składało się na jej codzienność i jej walkę. Bez wątpienia ta książka nie tylko zaciekawi, ona może także zmotywować, popchnąć do działania.

Choć pochodzimy z dwóch różnych światów, z wielką przyjemnością poznałabym Hope. Dawno nie czytałam o tak dzielnej i niewzruszonej osobie, a co dopiero mówić tu o kobiecie. Im głębiej poznawałam ją za sprawą tej lektury, tym większą darzyłam sympatią. Razem z nią się uśmiechałam i czułam jej nostalgię. Ta opowieść sprawia, że czytelnikowi łatwo utożsamić się z jej bohaterką. Z jednej strony dlatego, że budzi wiele ciepłych emocji, z drugiej ponieważ potrafi sprawiać, że inaczej patrzymy na siebie. Wierzymy, że nam również może się udać.

Mimo że Jahren opowiada o świecie nauki, to jej historia opowiedziana została w sposób dość lekki. Autorka pisze swobodnie, lekko operuje słowem. Stara się dotrzeć do czytelnika w łatwy i przyjemny sposób tłumacząc mu nawet najprostsze rzeczy. Świetnie zdaje sobie sprawę z tego, że my się na tym nie znamy, a jej pasja i miłość stanowią dla nas zagadkę.

Fantastycznie, że to również opowieść o ludziach. Błędach, ludzkich słabościach, ale także tym, co najpiękniejsze. Budzących się stopniowo relacjach, rozwijających przyjaźniach, oddaniu i szacunku. I to najbardziej mnie w niej urzekło.

„Lab girl” to książka, w której każdy, bez wyjątku, może znaleźć coś dla siebie. Piękna, poruszająca, głęboka i inspirująca.

Była już książkowa moda na wampiry, paranormal romance, literaturę erotyczną. Obecnie obserwuję szerzący się trend gdzie prym wiodą wszelkie powieści dotyczące świata przyrody. Cieszę się z takiego obrotu sprawy, ponieważ podczas lektury takiej książki można naprawdę wiele się dowiedzieć. Dodatkowo studiując biologię staram się czytać nie tylko podręczniki akademickie o tematyce botanicznej czy zoologicznej.

Drewno jest wytrzymałe, lekkie, giętkie, nietoksyczne i odporne na warunki pogodowe; potrzeba tysięcy lat, by ludzka cywilizacja była w stanie stworzyć lepszy uniwersalny budulec.

Jeszcze przed rozpoczęciem czytania wiedziałam, że to lektura dla mnie. Od zawsze interesowałam się roślinami, studia pozwoliły mi tę pasję rozwinąć. Wraz z rozpoczęciem powieści zdumiał mnie jednak fakt jak przepięknie autorka o nich pisze. Drzewa, krzewy, rośliny zielne to całe jej życie. Poświęciła wiele lat na mnóstwo rozmaitych badań z ich udziałem, wiele razy kosztem życia prywatnego. Opisuje je z ogromną czułością i delikatnością. Nawet miłością. Pokazuje nam, że roślinom zawdzięczamy wszystko. Bez tych jedynych w swoim rodzaju nie byłoby na Ziemi żadnego życia, a jednak codziennie tyle drzew jest przez nas brutalnie zabijanych.

Autorka postarała się, aby przeczytanie jej powieści było czasem spędzonym produktywnie. Tak aby wynieść z niej jak najwięcej. Dobrze znane mi procesy zostały przedstawione w ciekawy, obrazowy sposób. Gdyby takim językiem napisać podręczniki wszystko od razu stałoby się łatwiejsze i bardziej zrozumiałe nawet dla laika.

Lab girl to też opowieść o naukowcu. O powtarzaniu kilkadziesiąt, a czasami nawet kilkaset razy tego samego doświadczenia by uzyskać jak najdokładniejsze wyniki. Znużenia, zmęczenia. Spędzania w laboratorium czasu przeznaczonego na rodzinę i obowiązki domowe. Ogromnej satysfakcji z faktu, że dokonało się odkrycia, które być może zapisze się w historii. Radości z dobrze wykonanej pracy. Hope Jahren to też kobieta. W świecie naukowców panują jeszcze skostniałe przekonania sprzed lat, że płeć piękna nie nadaje się do laboratorium. Autorka tak jak wiele jej podobnych musi to udowadniać każdego dnia.

Podsumowując, myślę, że każdy z was powinien przeczytać tę książkę, jedyną w swoim rodzaju autobiografię kobiety-naukowca. To przepiękny, napisany z czułością traktat o świecie roślin i jego współistnieniu z światem ludzi. Z pewnością sprawi, że inaczej spojrzycie na otaczające nas drzewa i krzewy.

Piękno nauki…

„Nauka nauczyła mnie, że wszystko jest bardziej skomplikowane, niż to nam się wydaje na pierwszy rzut oka, i że umiejętność czerpania szczęścia z odkryć jest przepisem na piękne życie. Dzięki niej przekonałam się również, że dokładne spisywanie wszystkiego jest jedyną prawdziwą obroną przed zapomnieniem czegoś ważnego, co kiedyś istniało, a czego już nie ma (…)” – te słowa, choć mogą wydawać się gorzkie i pełne zniechęcenia, są tak naprawdę dokładnym odzwierciedleniem sytuacji, jaka ma miejsce w świecie nauki. Badacze, choć wydają się spokojnymi i zatopionymi w swoim świecie ludźmi, tak naprawdę często są grupą zajadle ze sobą walczącą, zarówno o sukcesy badań, jak i o granty.

Jednak jest jeszcze druga strona nauki, stojąca w opozycji do nienawiści, zazdrości o wyniki badań, o środki finansowe na kolejne projekty – to miłość do świata, pragnienie odkrycia jego tajemnic. Taką właśnie postawę, pełną ciekawości i otwartości na to, co Matka Ziemia stworzyła, prezentuje Hope Jahren, biolożka, specjalizująca się w paleontologii. W swojej fenomenalnej biografii, „Lab girl”, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Kobiecego, dzieli się z nami swoją niesłabnąca pasją do pracy, a także wzlotami i upadkami. Tych ostatnich było w jej karierze sporo, bowiem jako kobieta była nieustannie deprecjonowana przez kolegów z uczelni, borykała się też z poważnymi problemami finansowymi, będąc zmuszona poszukiwać materiałów do pracy w piwnicach uczelni czy na śmietnikach.

Po książkę opowiadającą nie tylko o jej życiu, ale również o cudach przyrody – drzewach, kwiatach, ale i … miłości, sięgnąć mogą wszyscy czytelnicy, poszukujący w lekturze głębi, odskoczni od błahych historii czy szybkich zwrotów akcji, które nie pozwalają nawet na chwilę refleksji. Tym razem sięgamy wraz z autorką do jej dzieciństwa, które zdeterminowało jej przyszłość. Praktycznie wychowana w laboratorium ojca, mając rodziców przekonanych o znaczeniu wiedzy, już jako dziecko zadecydowała, że zostanie naukowcem. W kolejnych latach konsekwentnie dążyła do tego celu – rok wcześniej ukończyła liceum, decydując się na studia na Uniwersytecie Minnesoty, gdzie zaczęła naukę od literaturoznawstwa. Szybko jednak zrozumiała, że jej prawdziwą pasją są nauki przyrodnicze, w których zgłębianie rzuciła się z zapałem.

W książce, fragmenty życia autorki, lata jej studiów, liczne prace dorywcze, które zmuszona była podejmować chcąc utrzymać się na uczelni, praca na uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, poznanie Billa, doktorat, walka o utrzymanie laboratorium, a wreszcie … miłość, przeplatają się z ciekawostkami przyrodniczymi, dotyczącymi drzew i kwiatów. To wszystko, składa się na niezwykłą książkę, którą czyta się niczym powieść – nieco tajemniczą, bo odsłaniającą przed nami głęboko skrywane prawdy, zarówno dotyczące przyrody, jak i duszy autorki. Piękny, poetycki niemal język autorki, plastyczne opisy, sprawiają, że czujemy pod palcami korę opisywanych drzew, fakturę liści, słyszymy, jak wokół nas wszystko życie, wzrasta i dajemy się temu oczarować. Zaczynamy rozumieć, że życie bez pasji jest pozbawione blasku, choć jednocześnie dostrzegamy, ile wyrzeczeń ta pasja wymaga…

Justyna Gul

Qultura słowa

"Lab Girl" Opowieść o kobiecie naukowcu, drzewach i miłości. Książka jest swoistą autobiografią Hope Jahren, która opowiada swoją życiową historię. Wspomina to, jak wraz z ojcem i trzema braćmi bawiła się w jego laboratorium. Kobieta wyznaje, że laboratorium to jej życie, dom, miejsce, w którym czuje się najlepiej. Uważa, że to jedyna przestrzeń, w którym może być sobą w stu procentach. Opowiada również ciekawostki kulturowe dotyczące Skandynawii, w której się wychowywała. Autorka przedstawia czytelnikom pracę w szpitalu, którą podjęła w trakcie studiów, którą następnie rzuciła na rzecz pracy badawczej w laboratorium. Pokazany jest również proces jej samodzielnego rozwoju oraz to, jak budowała swoje własne laboratorium wraz z współpracownikiem Billem.

Jednak książka ta to nie tylko opowieść o życiu Hope Jahren, ale też mnóstwo ciekawostek, badań i opisów różnych procesów dotyczących roślin, drzew, krzewów. Widać z jaką wielką pasją Hope opowiada wszystkie wydarzenia i informacje dotyczące środowiska. To sprawia, że czytelnik całkowicie zatraca się w tym naukowym świecie. Książka podzielona jest na trzy części, każda z nich dotyczy innych aspektów pracy Hope. Pierwsza to korzenie i liście, druga drewno i sęki, trzecia kwiaty i owoce, to wszystko pozwala nam dogłębnie poznać co kryje otaczający nas świat. Bardzo wiele opinii wygłoszonych przez Hope popieram, również darzę środowisko ogromnym szacunkiem, dodatkowo to, że z wykształcenia jestem inżynierem środowiska, pochłonęłam tę książkę z niesamowitą ciekawością. Hope Jahren ma ekscytujące życie wypełnione badaniami, pracą w laboratorium i naturą. Spełnia się w tym co kocha, czyli robi to, co każdy z nas chciałby robić, bo najważniejsze to mieć odpowiednią pracę, taką, której wykonywanie jest dla nas przyjemnością a nie przykrym obowiązkiem.

Książkę powinien przeczytać każdy kogo choć trochę interesuje temat pracy w laboratorium, zagadnienie środowiska i nauki ścisłe. Nadaje się ona również jako umilacz czasu dlatego, że napisana jest bardzo przyjemnym i zrozumiałym językiem. Ja przeczytałam, teraz czas na Ciebie!

Czy zastanawialiście się kiedyś, spacerując w niedzielne popołudnie po parku, czy też spędzając letni, ciepły wieczór w ogrodzie, jak tak naprawdę wygląda życie drzew? Jesienią przyglądaliście się stopniowej zmianie koloru liści, które następnie bezwiednie opadały na ziemię, tworząc wielobarwny dywan? Czy kiedykolwiek interesowało Was, co dzieje się z drzewami podczas mroźnej zimy, gdy temperatura spada sporo poniżej zera? "Lab girl" z pewnością jest odpowiedzią na wszystkie te (i inne) pytania. Dzięki tej pozycji dogłębnie przyjrzycie się życiu drzew, kwiatów, czy też samych nasion. Jednak poza niesamowitą historią o otaczającej nas przyrodzie, książka ta przedstawia również losy i pełne zawirowań życie autorki, która nie jeden raz została zmuszona do podjęcia trudnych decyzji.

"Miłość i nauka są do siebie podobne pod tym względem, że nigdy nie idą na zmarnowanie"

Muszę przyznać, że gdyby nie ta cudowna okładka, która od razu przyciąga wzrok, zapewne nie zdecydowałabym się na tę pozycję. Dlaczego? Gdyż najzwyczajniej w świecie nie przepadam za (auto)biografiami, a nauki przyrodnicze (w tym głównie biologia) zawsze szły mi najgorzej. Co więcej, do tej pory czasami miewam koszmary, w których muszę nauczyć się cyklu rozwojowego cebuli, co było dla mnie, umysłu ściśle matematycznego, istną katorgą (całe szczęście czasy szkolne mam już za sobą). Najbardziej obawiałam się czysto podręcznikowego bełkotu, który dla przeciętnego człowieka może okazać się 'odrobinę' zagmatwany. Całe szczęście ogromnie się myliłam, a sama pozycja ostatecznie mnie zachwyciła! No ale po kolei...

Na samym początku nie sposób nie wspomnieć o autorce tej niebywałej książki. Hope Jahren jest trzykrotną laureatką nagrody Fulbrighta oraz jedyną kobietą, która nagrodzona została medalem EBSA w dziedzinie nauk o Ziemi. W swoim dorobku ma masę innych, niezwykłych wyróżnień, obecnie natomiast pracuje na Uniwersytecie w Oslo.

Jak już wcześniej wspomniałam, książka napisana jest w bardzo przystępny, lekki w odbiorze sposób. W pozycji tej występuje narracja pierwszoosobowa, wszystkie wydarzenia w niej zawarte poznajemy z perspektywy Hope, dzięki czemu czytelnik jest w stanie bardzo dobrze poznać zarówno samą autorkę, jak i emocje jej towarzyszące. Rozdziały dedykowane typowo roślinom, w których dowiadujemy się wielu ciekawostek na ich temat, przeplatane są rozdziałami dotyczącymi życia i pasji biolożki. Poznajemy jej historię od momentu jej dzieciństwa w Minnesocie, które miało spory wpływ na to, kim się stała. Jej rodzice nie należeli do grona osób, które otwarcie mówią o swoich uczuciach, a sama Hope, której rodzeństwem byli dwaj starsi bracia, nie mogła wpasować się w żadne określające ją ramy. Dorastając jednak zrozumiała, że pragnie zostać naukowcem, i chociaż w jej niewielkim miasteczku nigdy nie słyszała o kobiecie posiadającej ten tytuł, stało się to jej marzeniem, do którego przez następne lata dążyła. Jej życie to masa wzlotów i upadków, walka z chorobą, ze stereotypami, z brakiem pieniędzy, z samą sobą. Jednak w piękny sposób walczyła, i po każdym upadku zawzięcie się podnosiła, by w końcu osiągnąć swój cel.

Nie sposób zapomnieć również o Billu, oddanym przyjacielu głównej bohaterki, który przez wiele lat towarzyszył jej w naukowej podróży. Jak stwierdziła sama autorka, stał się wręcz jej rodziną. Ona w poplamionych podkoszulkach i kitku, ON z brakiem kawałka dłoni tworzyli idealny, wyjątkowy duet. Można by powiedzieć, że byli odrobinę dziwni, jednak to tylko nadawało urokowi całej opowieści, a historia ze ścięciem długich włosów Billa i zrozpaczoną z tego powodu Hope, która wprost nienawidzi zmian, rozbawiła mnie do łez.

Podsumowując jest to pozycja, którą polecam każdemu, nawet osobom, które tak jak ja nigdy nie przepadały za biologią. Ta książka z pewnością zmieni Wasze podejście do niej!

Życie naukowca obrosło mitami. Kojarzy się z parującymi próbówkami, tajemniczym światłem, uczonym zagrzebanym wśród ksiąg w poszukiwaniu prawd i wydzierającym naturze jej tajemnice. Ostatnio wśród nowości mamy swoistą modę na książki o naturze, roślinach. Coś co kiedyś traktowaliśmy bardzo instrumentalnie, traktowane jest z nabożną czcią… bynajmniej, nie jest to nowy trend, w końcu mieliśmy już okresy, gdy następował powrót do tego pierwotnego życia, w zgodzie z naturą, gdy stawiano na obcowanie z drzewami i nasłuchiwanie jak rośnie trawa. Lab girl widziałam, że była bardzo polecaną. Spodziewałam się kolejnej książki o roślinkach i o tym jak są mądre. Uznałam, że w razie czego dam Mamie, bo Mać i Ociec mają obsesję na punkcie roślin, a ja poza storczykiem Juliuszem, to nie hoduję niczego, wręcz uważam, że robienie rabatki rodem z oranżerii w Łańcucie, jest stratą nie moich pieniędzy, ale mojego czasu, co skutkuje kłótniami w sezonie letnim. Rośliny są ładne, ale niech rosną same.

Tymczasem okazuje się, że byłam w błędzie. Lab girl to książka będąca wielogatunkowym miksem. Na początku, spodziewając się książki, która dużo mnie nauczy o roślinkach byłam w szoku, bo autorka rozpisuje się o sobie. Skojarzyło mi się z laudacją jaką słyszy zwykle kandydat na doktora nauk, w sumie autorka będzie przeplatała wątki z życia osobistego, z pracą, ze światem roślin. Być może dobrze, bo o autorce w Polsce niewiele osób słyszało, więc chętnych by nie było, o roślinach to już było dużo… a książka o pracowniku naukowym… niestety ci raczej nie są cele brytami i kogo może interesować, że wiecznie nie mają kasy i udają zainteresowanie cudzą pracą, myśląc stale o swojej. I tutaj mamy ciekawy i wnikliwy opis rzeczywistości dotyczącej edukacji w Stanach, mamy kobietę która pokochała naukę i wyrosła w tej miłości i konsekwentnie realizuje swoje marzenia, chociaż łatwo nie jest, bo nauka kosztuje, a i praca często weryfikuje nasze marzenia i wyobrażenia. Doatkowo autorka wspaniale opisuje świat roślin, chyba po takiej lekturze, trzeba się przestawić na nowe oglądanie natury. Niby każdy wie, że jest cudem, ale tak trudno to sobie uświadomić.

A takie książki jak najbardziej pomagają. Ja polecam. Czyta się szybko i przyjemnie. I miło zobaczyć, że amerykańscy uczeni miewają podobne problemy.

Hope i Bill to biolodzy, którzy prowadzą przewrotne życie. Czy nauka potrafi wzbudzić uczucia?

Kto by pomyślał, że życie można porównać do roślin. Tak właśnie swój los opisuje autorka książki. Ukazuje tutaj również los swojego przyjaciela, który wprowadza w jej życie zamieszanie. Według mnie tacy ludzie są nam potrzebni, ponieważ bez nich nasze życie było by puste i nudne.

Książka "Lab girl" to także opowieść pełna naukowych porównań, nowych znajomości i odkryć oraz zwariowanej i wiecznej przyjaźni, a także miłości.

Moim zdaniem jest to ciekawa opowieść pełna wiary w ludzkie życie oraz w odbudowę planety.

Moja ocena: 7/10

Chyba w żadnym innym zawodzie człowiek nie skupia się tak bardzo na pogoni za marzeniami i ideami, jak będąc naukowcem. Wielokrotnie nagradzana Hope Jahren od 1996 roku prowadzi badania w dziedzinie geobiologii, obecnie pracuje na Uniwersytecie w Oslo. Postanowiła zebrać swoje doświadczenia zawodowe oraz historie z prywatnego życia w pasjonującą powieść o nauce i drzewach, miłości i przyjaźni.

Hope Jahren snuje swoją opowieść w dwóch płaszczyznach. W pierwszej opowiada o swoim życiu, o dzieciństwie spędzonym w laboratorium ojca, kolejnych miejscach, w których pracowała, aż wreszcie o własnych laboratoriach, które tworzyła od podstaw. Druga, nie mniej ciekawa, opowiada o roślinach, przede wszystkim drzewach. Jahren, jako naukowiec zapewne posługuje się bardziej profesjonalnym językiem, użycie go w książce sprawiłoby, że jej historie mogłyby być niezrozumiałe dla czytelników – laików w tej dziedzinie wiedzy. Na szczęście autorka ma zdolność prostego opowiadania o rzeczach trudnych, przekazywania wiedzy zdobywanej przez nią przez lata w uproszczony, przystępny sposób. I choć czasem używa terminów, których znaczenia nie znam, czy procesów, których nie rozumiem, ogólny przekaz był dla mnie zrozumiały. Hope Jahren przybliżała świat nauki dzięki świetnym metaforom, pozwalającym odnieść naukowe słownictwo i zjawiska do pojęć i sytuacji powszechnie znanych. Dzięki temu „Lab girl” nie jest rozprawą naukową, ale historią, którą czyta się z autentycznym zainteresowaniem, przy okazji mimowolnie chłonąc w jakimś stopniu przekazywaną przez autorkę wiedzę. To książka, której trzeba poświęcać uwagę podczas czytania i pozwolić się porwać zaskakującym opowieściom o drzewach.

Jako badaczka w dziedzinie, której obecnie jeszcze nie da się zmonetyzować, Jahren musiała nieustannie walczyć o dotacje na swoje badania – aby zapracować na utrzymanie swoje, swojego pracownika i całego laboratorium. Potrzebowała pieniędzy na wynagrodzenia, materiały i odczynniki, delegacje i konferencje. Brak postępów w badaniach mógł przekreślić jej szanse na kolejne dofinansowanie, zakończyć realizację marzeń. Jako kobieta-naukowiec musiała ciągle udowadniać, że nie jest gorsza od mężczyzn o tym samym wykształceniu, że często ma lepsze pomysły niż oni. Musiała pracować ciężej, by znaczyć coś w świecie nauki. Trudno w tym wszystkim znaleźć czas na życie prywatne i jej kobieca natura sprawiała, że często martwiła się samotnością, której doświadczała poza laboratorium.

Wracając jeszcze do pieniędzy na naukę – nie wiem, czy wiecie, ale podobnie wygląda to w Polsce. Ciężko zdobyć dofinansowanie na badania, które tylko poszerzają stan wiedzy, a nie służą bezpośrednio człowiekowi. O wiele bardziej doceniane są badania przemysłowe, najczęściej dedykowane obronności czy dużym przedsiębiorstwom, które wspomogą ich rozwój, a w przyszłości mogą przynieść większe zyski lub mniejszą degradację środowiska.

W swojej autobiografii Hope Jahren opowiada o sukcesach i rozczarowaniach, „Lab girl” pokazuje jak wielką miłością autorka kochała obiekt swoich badań. Badaczka nie wynalazła lekarstwa na raka, kolejnej śmiercionośnej broni czy superszybkiego procesora, ale została doceniona w środowisku naukowym i wielokrotnie nagrodzona. I co najważniejsze, nadal może robić to, co kocha, wśród ludzi, którzy dzielą jej pasję. Czy to nie najlepszy sposób na udane życie?

Czasami nie trzeba wiele by jeden pozornie zwykły temat zmienił się w inspirację i kusił chęcią dalszego poznawania. Świat roślin, biologia, chemia - to motywy, które ostatnio często goszczą w literaturze pod postacią książki faktu. Nie spotkałam się jednak - aż do tej pory - ze sfabularyzowaną formą opowiadającą o fascynacji przyrodą.

Hope Jahren napisała autobiograficzną powieść o własnym życiu, w którym podjęła się realizacji marzeń. "Lab Girl" została napisana z perspektywy autorki w pierwszoosobowej narracji, dzięki czemu nie tylko życie Hope Jahren pojawia się na pierwszym planie, ale także uczucia i emocje jakie towarzyszyły jej w drodze ku spełnieniu. Myślę jednak, że nie byłoby tego wszystkiego gdyby nie wrodzony talent autorki do pisania. Zamiast typowego dialogu naukowca otrzymałam powieść o życiu, miłości i marzeniach, w której jako osoba z zewnątrz bez problemu mogłam się odnaleźć i nawet na moment nie przeszło mi przez myśl, że atmosfera jest przyciężka.

Hope Jahren pisze do swoich czytelników, nie zamyka się w ciasnym świecie naukowca. Wprowadziła mnie do własnego życia z każdym szczegółem, detalem dotyczącym jej dzieciństwa, rodziny i pomysłów na siebie. Miałam możliwość dojrzewać wraz z autorką, gdyż powieść rozpoczyna się od początku, czyli od wczesnego dzieciństwa Jahren. Bez wątpienia duży wpływ na jej (indywidualne!) decyzje miał ojciec, który zabierał ją wraz z braćmi do swojego laboratorium i od najmłodszych lat wpajał miłość do roślin i nauki.

Chociaż bardzo tego chciała - życie Hope nie było usiane różami. Pełne wyboistych dróg i przeciwności losu raz za razem rzucało je kłody pod nogi. Autorka otwarcie pisała o wszystkich swoich problemach i nie zabarwiała rzeczywistości. To przekonało mnie do jej osoby. Przyznaję, że polubiłam Hope Jahren i dostrzegłam w niej kobietę wyjątkową, fascynującą, pełną determinacji do realizacji tego co kocha. Dużo przeszła by ciężką pracą i uporem uzyskać dostęp do szczęścia. Walczyła a walka ta widoczna jest jak na dłoni - dzięki jej autobiograficznej powieści ukazującej ją jako zwykłą kobietę, która dokonała niezwykłych czynów. Miłość do świata roślin przysłoniła jej wszystko co miała, wiele razy Hope musiała stanąć przed wyborem i zdecydować się wyłącznie na jedną z opcji, bezpowrotnie w tyle pozostawiając drugą. A jednak zwyciężyła - i za to zwycięstwo zawsze będzie moją inspiracją.

Kto by pomyślał, że tak niepozorny na pierwszy rzut oka zawód może prowadzić do walki przelanej potem i łzami? "Lab Girl" to jedna z ciekawszych propozycji autobiograficznych, bo przybliża czytelnika do prawdziwego życia. Nie dziwię się, że trafiła na tą samą półkę co inne bestsellery. Książka Hope Jahren to szczera wizja człowieka marzącego, a jak wiadomo - marzenia to podstawa do szczęścia i motywacji w dalszym życiu. Polecam jednak spojrzeć na fabułę w szerszym znaczeniu - jako realizację własnych założeń, wiarygodność własnych czynów. Pierwszy raz świat nauki stał się dla mnie przyjemnością.

[Adres usunięty]

Książka, której każde 428 stron opowiada o sile marzeń, o tym że warto iść pod prąd i że nasze cele są osiągalne, jeśli tylko potrafimy o nie zawalczyć. I owszem walka ta czasem wiele nas kosztuje, możemy po drodze stracić niejedną przyjaźń, ale jeśli naszemu życiu sens nadają spełnione marzenie, to czy nie warto? I oczywiście książka o sile jaką mają w sobie kobiety, o tym jak potrafią przeciwstawić się panującemu systemowi i pokazać, na ile je stać. Lektura dzięki której, zyskacie siłę i nadzieję, że sukces jest dla każdego. A dodatkowo poznacie fascynujący świat roślin.

Lab girl

Cena marzeń

Książka opowiada historię Hope Jahren, aktualnie jednej z najwybitniejszych biolożek na świecie. Jest jedyną kobietą odznaczoną medalem EBDA w dziedzinie nauki o ziemię. Wielokrotnie nagradzana, jest prekursorką w dziedzinie paleontologii. Ale początek jej historii nie jest łatwy, a o te wszystkie wybitne tytułu musiała ciężko walczyć i przepłacić to nie tylko zdrowiem, ale także relacjami w swoim życiu. Jest córką ludzi, którzy do Stanów Zjednoczonych wyjechali ‘za pracą’. Jej przodkowie pochodzą z Norwegii, a ona sama musiała całe dzieciństwo znosić chłód i brak czułości. Jednak miała prawdziwe schronienie, które dało jej laboratorium ojca, wykładowcy uniwersyteckiego. I tak zaczęła się miłość małej Hope do świata roślin. Wyjazd na studia, a potem ciężka praca łączona ze studiami, wyrobią w dziewczynie umiejętność ciężkiej pracy, ale także upór i odwagę. Niestety pozna też cienie bycia ‘wybitnie uzdolnioną’, cenę jaką płaci się za bycie ponad przeciętną, oraz tego jak dużo siebie trzeba dać w drodze o marzenia. Na szczęście na jej drodze pojawiają się też jasne punkty. I takim będzie poznanie Billego, praca z nim, oraz wieloletnia przyjaźń, bez której może dziś, nie było by Hope Jahren. Ciekawym zabiegiem jest dodawanie rozdziałów, które opowiadają w najdrobniejszych szczegółach życie roślin, ich powstawanie, walkę o przetrwanie, rozmnażanie, życie. Piękne i uzupełnione kompletnie nieznanymi faktami treści.

Siła jest kobietą

Dla każdej kobiety, która da wciągnąć się w te historię, będzie to niezapomniana przygoda. Trzeba przyznać, że Pani Doktor miała niesamowitą siłę w walce o swoje miejsce w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Na pewno nie było jej łatwo za każdym razem udowadniać, że jest warta tyle samo co jej koledzy. Dodatkowo każde jej badanie, każdy pomysł, musiał liczyć się z tym, iż trzeba będzie starać się o pieniądze i walczyć o sponsorów. Przez bardzo długi czas Hope z pracy na Uniwersytecie szła do swoich laboratoriów, nie znając pojęcia “sen”, a głód próbowała zagłuszyć kiepskimi zamiennikami. Niestety taka huśtawka nastrojów, niepewność, stres, przyczyniły się do problemów psychicznych bohaterki. Z którymi próbowała radzić sobie jak najlepiej. Często jej i ekipie towarzyszył brak pieniędzy, ale starali się pomagać sobie jak najlepiej umieli. Trzymała ich prawdziwa miłość do tego co robią i wiara w to, że w końcu MUSI się udać, że te wszystkie lata pracy, starania, poświęcenie, przyniesie oczekiwany sukces. Małymi kroczkami starali się iść do przodu. Co w końcu pozwoliło im cieszyć się z upragnionego sukcesu. Czasem jednak czytając losy Hope Jahren można odnieść wrażenie, iż za dużo poświęciła, czasem zapominając o samej sobie. Ale myślę, że ktoś kto nie poznał co to znaczy naprawdę coś kochać, być temu oddanym, nie może tak surowo jej oceniać. Możemy się uczyć i wyciągnąć lekcje dla siebie. Jaką? Na przykład upór, wiarę w swoje cele, odwagę i determinację. Kobiety są silne. I ta ich siła potrafi czasem zmienić świat 🙂

Za książkę serdecznie dziękuję WYDAWNICTWO KOBIECE do którego serdecznie was zapraszam :))

Hope Jahren przekazuje na kartach tej powieści całą siebie, taką jaką jest naprawdę. Opisując poszczególne wydarzenia ze swojego życia, jest przy tym tak bardzo prawdziwa i nie udaje takiej osoby, której zawsze wszystko wychodzi perfekcyjnie.

Wspomina swoje liczne problemy, wpadki i porażki a przy tym nie opuszcza jej optymistyczne nastawienie. Wręcz przeciwnie: wszystkie te sytuacje jeszcze bardziej ją motywują do działania.

Przyznaję, że na początku nie potrafiłam jakoś wbić się w przedstawioną historię, ale kiedy już to nastąpiło, nie wiedziałam tak naprawdę kiedy, bo tak bardzo pochłonął mnie już świat Hope.

Mimo, że czasem pojawiają się naukowe określenia, książkę czyta się bardzo szybko, bo napisana jest prostym i przyjemnym w odbiorze językiem.

Jest to naprawdę piękna, chwilami wzruszająca, zabawna powieść o sile zawartej w nauce i kochającej ją kobiecie. Szczerze mówiąc, po skończeniu jej czułam niedosyt i najchętniej przeczytałabym jeszcze coś o życiu Hope Jahren, czyli kobiety, która całe życie poświęciła nauce i roślinom.

Po skończeniu jej sama poczułam się w jakiś sposób zmotywowana, aby dążyć do osiągnięcia swoich celów.

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona i z pewnością będę teraz częściej sięgać po tego typu literaturę.

Większość z nas nieprawdopodobnie rzadko skupia uwagę na otoczeniu. Zapatrzeni w ekrany telefonów i laptopów, potrzebujemy odpowiedniego bodźca, aby dostrzec przyrodę. Bezcenną, kuszącą pięknem soczystych barw. Czy możemy odłożyć na bok elektronikę, a następnie chłonąć wiedzę płynącą z natury?

Hope Jahren od dziecka czuła pewność, że pragnie zostać naukowcem. Omijały ją zabawy z rówieśnikami, za to mnóstwo czasu spędzała w laboratorium ojca. Konsekwentnie walczyła o spełnienie swoich marzeń. Kobiety w tym specyficznym świecie ciągle były i są traktowane protekcjonalnie, muszą podwójnie się starać, by osiągnąć upragniony sukces. Początki Hope nie należały do najłatwiejszych. Los rzucał pod nogi stos kłód. Ciągły brak funduszy, choroba, ciągła próba udowadniania, iż naprawdę jest coś warta. W drodze towarzyszył jej Bill, najlepszy przyjaciel, duża indywidualność, co ich połączyło. Dzisiaj Hope to uznana geobiolog i geochemik, skupiająca się głównie na paleontologii. W swojej książce opisuje nie tylko własne przeżycia, ale też zaraża miłością do drzew.

Zawsze miałam problemy z naukami ścisłymi, aczkolwiek potrafię docenić ich piękno. Dopiero teraz, gdy już skończyłam szkołę, mam chęć, aby poszerzać wiedzę z matematyki, fizyki, biologii. Próbuję łączyć to z rozrywką, nie zniechęcać się. Świat jest fascynujący, każde zjawisko, godne poznania od strony „technicznej”. To właśnie moje ostatnie zainteresowania stały się powodem, dla którego postanowiłam sięgnąć po „Lab Girl”. Nazwisko Hope Jahren nic mi nie mówiło. Zaczęłam szperać w Internecie ze względu na książkę. Osiągnięcia tej kobiety są imponujące. Zdobyła wiele nagród, nieustannie się rozwija. Byłam ciekawa, czy Jahren może zainteresować laików. Odpowiedź jest twierdząca. Sama od dziecka uwielbiam drzewa, z jakichś niewyjaśnionych powodów. To łączy mnie z Hope, która pomogła mi zrozumieć pewne niuanse. „Lab Girl” ma zapewnione specjalne miejsce na mej półce. Nie spodziewałam się aż tak wciągającej lektury.

Książka ma dość dużo stron, ale pozostał niedosyt. Nie z winy autorki. Zwyczajnie zauroczyło mnie to połączenie autobiografii i nauk przyrodniczych, podejście do czytelnika. Nie znajdziemy tutaj wydumanych hymnów śpiewanych na własną cześć, traktowania nas z góry. Hope cierpliwie wyjaśnia wszelkie zawiłości, używając przyjemnego języka. Namawia do zasadzenia własnego drzewa, o czym zawsze marzyłam i mam nadzieję, że wkrótce się to spełni. Zwłaszcza teraz, gdy chłonę nowe informacje i czuję wyraźne zachęcenie do kontynuowania tej przygody. Żałuję, iż nie trafiałam w życiu na takich dobrych nauczycieli. Wówczas wszystko przychodziłoby mi z łatwością, bez grymaszenia nad lekcjami.

Jahren porusza wiele wątków, każdy znajdzie coś dla siebie. Połączono je tak, że tworzą spójną całość. Wspomina o małżeństwie, macierzyństwie. O magii tych rzeczy, o ile „rzeczami” można je nazwać. nie unikając tematu problemów. Omawia kwestię chorób psychicznych, radzenia sobie z nimi. Podoba mi się ta mnogość, trudno narzekać na nudę. Hope nie jest pisarką, dlatego początkowo obawiałam się, że może mieć problemy z przekazaniem swoich myśli. O dziwo, poszło całkiem nieźle. Wiem, iż daleko jej do wybitnych literatów, ale nadrabia ogromnym zaangażowaniem.

Ta publikacja aż kipi od ciekawostek, które warto zapamiętać. Autorka znakomicie odnajduje powiązania między światem drzew i ludzi. Nigdy nie sądziłam, że te pierwsze są aż tak fascynujące. Powoli zaczynam tęsknić za wiosną, a dzięki tak dobrze skonstruowanej pozycji mogę myślami przenieść się do miejsca, gdzie jest tyle zieleni. Rośliny potrzebują pielęgnacji, by móc się rozwijać. To dotyczy również przyjaźni, bo właśnie relacja Bill-Hope wydaje mi się być jednym z najmocniejszych punktów. Jak „brat z innej matki”, z tak silną więzią mamy do czynienia. Czytałam o tym duecie z prawdziwą przyjemnością. Niezawodny mężczyzna, równie utalentowany. Członek rodziny, nie tylko współpracownik.

„Lab Girl” to książka zdecydowanie zaskakująca. Nie oceniajcie jej po pozorach! Hope Jahren w świetny sposób przedstawia pasję, która doprowadziła ją prosto w ramiona sukcesu. To historia o sile determinacji, o niesamowitej kobiecie, mającej duże predyspozycje do stania się czyimś autorytetem. Egzemplarz świetnie nada się na prezent, szczególnie dla młodych osób. Czasem brakuje sił, a taka opowieść naprawdę wspiera na duchu.

*** [Adres usunięty] ***

Przyznam szczerze, że dopóki nie wzięłam tej książki do ręki długo biłam się z myślami, czy to w ogóle pozycja dla mnie? Zastanawiałam się, po co właściwie zgodziłam się recenzować książkę zupełnie spoza mojego kręgu zainteresowań? Na ogół nie czytam biografii, od nich zdecydowanie bardziej wolę fabułę, zwłaszcza tę, która opowiada jakąś kryminalną historię z dreszczykiem emocji. Jednak skoro książka trafiła w moje ręce? Nie było wyjścia, trzeba było usiąść pod kocykiem z kubkiem gorącej miodowo-cytrynowej herbaty i jakoś przez to 'przejść'. I tu nastąpiło pewne zaskoczenie. Okazało się, że "Lab girl" to nie jest jakiś nudny podręcznik biologii, albo wypociny naukowca, który w "szalonym widzie" postanowił spisać swoje głębokie przemyślenia. "Lab girl" to przede wszystkim opowieść o życiu - swego rodzaju pamiętnik kobiety, która pomimo ciężkiego, bo zwyczajnie samotnego dzieciństwa, potrafiła zawalczyć o swoją przyszłość. Hope urodziła się w rodzinie skandynawskiej, w której okazywanie uczuć? Nie istniało. Pomimo tego, że miała oboje rodziców oraz trzech braci? Od zawsze czuła się samotna i nierozumiana. Uciekała do laboratorium ojca, bo tylko tam czuła się bezpiecznie. I tylko tam mogła być sobą. Ta miłość do nauki została z nią przez wszystkie dziecięce i nastoletnie lata. Jednak ważne jest również zauważenie i przyznanie, że to, iż Jahren zwróciła się w stronę nauki? Nie wynikało wyłącznie z faktu miłości do niej, ale również powodowane było chęcią ucieczki od życia, na które skazała samą siebie jej matka. Hope nie chciała utknąć w swoim rodzinnym mieście, w nieudanym małżeństwie, marnując swój potencjał i możliwości. I na szczęście dla świata nauk o Ziemi nie zrobiła tego.

Jednak książka nie opowiada wyłącznie o Hope, jest to również opowieść o jej najlepszym, najwierniejszym i szczerze powiedziawszy chyba jedynym prawdziwym przyjacielu - Billu. Człowieku, który był i jest przy niej zawsze - i w czasie wzlotów, ale również w momentach porażek. Jak skała, na której Hope może się oprzeć, bądź od której może się odbić w górę. Przyznam się, że początkowo myślałam, że ta dwójka "skończy razem", jednak ich relacja nigdy nie przekroczyła granicy przyjaźni. Hope związała się z innym mężczyzną, urodziła syna. Pomimo tego, że walczyła z chorobą i problemami związanymi z pracą naukowca była w stanie założyć rodzinę i dbać o nią na swój własny sposób. Najmilej wspominam te momenty, kiedy razem z Billem otwierali kolejne laboratoria, zaczynając praktycznie od zera, ale nigdy nie tracąc przy tym pogody ducha. Że nie wspomnę już o ich wyprawach naukowych, które też z reguły odbywały się z przygodami. Jeśli szukacie opowieści o silnej kobiecie z genialnym poczuciem humoru i niezmordowanym charakterze, która nie pozwala na to, by przeciwności losu spychały ją z raz obranego kierunku? To jest to książka właśnie dla Was. Opisy natury, informacje dotyczące otaczającej nas flory? Są tylko dodatkiem do książki, który barwi ją na 'zielono' sprawiając, że już nigdy nie spojrzymy na żadne drzewo tak, jak dotychczas. Ja odkładam "Lab girl" na półkę z uśmiechem życząc w duchu jeszcze więcej przygód i sukcesów Billowi i Hope, a jeśli ktoś z Was zdecyduje się na przeczytanie tej pozycji? To życzę Wam miłej lektury! :)

Nigdy nie przepadałam za biografiami i autobiografiami, ale ostatnio coś w tej sprawie powoli zaczęło się zmieniać, więc gdy wydawnictwo Kobiece zaproponowało mi zrecenzowanie autobiografii Hope Jahren, wielokrotnie nagradzanej biolożki, która od lat prowadzi badania z dziedziny geobiologii, zbyt długo się nie zastanawiałam i poprosiłam o egzemplarz do recenzji. Przyznam szczerze, że bodźcem, który popchnął mnie ku tej książce, był jej bardzo ciekawy opis. Czy był to strzał w dziesiątkę? Zapraszam na recenzję.

„Fenomenalny pamiętnik z botanicznego laboratorium, który zdobył uznanie czytelników Barnes&Noble i zagranicznych mediów!

Jako mała dziewczynka Hope Jahren zawsze od zabawy z innymi dziećmi wolała wizyty w laboratorium taty. Tak zrodziła się niebywała pasja do nauki i życiowa misja badania sekretów świata roślin. Dziś Hope prowadzi trzy laboratoria i zajmuje miejsce wśród najwybitniejszych naukowców. Kobieta, która potrafi całymi dniami badać anatomię malutkiego liścia, w swojej autobiografii z niebywałą wrażliwością opowiada o pielęgnowaniu pasji, wzlotach i upadkach, ogromnej determinacji, a także ludzkiej przyjaźni i miłości. To również historia jej bratniej duszy – Billa, genialnego odkrywcy, z którym przebyła długą drogę od niebiańskiego Bieguna Północnego, przez Stany Zjednoczone, aż do rajskich Hawajów.

Oto książka o nieuchronnych rozczarowaniach, triumfach, ekscytujących odkryciach oraz tajemnicach liści, gleb, nasion i korzeni, która pozwoli nam spojrzeć na świat natury jako wspaniały cud życia.”

Zabierając się za lekturę tej książki, do końca nie byłam przekonana, co w niej dostanę i chyba podchodziłam do niej dość sceptycznie, bo mimo tego, że opis mnie zaciekawił i zaintrygował, to wiedziałam, że będą to wspomnienia, które nie zawsze potrafią mnie porwać i zapewnić czytelniczą ucztę. Jednak na całe szczęście powieść zaskoczyła mnie na ogromny plus i już od samego początku z zapartym tchem śledziłam życie głównej bohaterki, która przybliża nam je już od swoich dziecięcych lat, gdy jako mała dziewczynka spędzała całe dnie z tatą w jego laboratorium. To właśnie ON zaraził ją miłością do badań i Hope jako mała dziewczynka chciała być właśnie taka jak tata. Kobieta spełniła swoje dziecięce marzenia, stała się naukowcem i cały czas oddaje się swojej pasji i miłości, czyli nauce o ziemi. Droga do sukcesu nie była łatwa ani przyjemna, kobieta musiała poświęcić wiele, ale zdecydowanie było warto.

"W dniu, w którym zostałam naukowcem, stałam w laboratorium i patrzyłam na wschodzące słońce. Byłam przekonana, że zobaczyłam coś niezwykłego, i czekałam na przyzwoitą godzinę, żeby zadzwonić. Chciałam komuś powiedzieć, co odkryłam, choć nie byłam jeszcze pewna komu."

Autobiografia Hope Jahren okazała się dla mnie naprawdę niezwykłą przygodą i autentyczną wycieczką do świata nauki. Bardzo polubiłam autorkę, która uświadomiła mi, że warto walczyć o marzenia. Podziwiałam ją na każdym kroku, za jej upór, za jej walkę w dążeniu do celu. Niezwykle szanuję ludzi, którzy są pełni pasji, których nie załamują porażki i dalej potrafią dążyć do celu. To kobieta, z której naprawdę warto brać przykład, bo uświadomiła mi ona, że wszystko w życiu jest możliwe, tylko trzeba tego bardzo mocno chcieć, że ciężka praca w dążeniu do celu po jakimś czasie daje nam swoje owoce, a nas wtedy może rozpierać tylko i wyłącznie duma, że nam się udało, że doszliśmy do tego swoją własną ciężką pracą. To książka, którą naprawdę warto przeczytać. Ciepła, pełna pasji i miłości do przyrody. Oprócz tego Hope Jahren pokazała mi świat roślin swoimi oczami i przekonała mnie, że nasz świat jest ściśle powiązany ze światem roślin i jestem przekonana, że po przeczytaniu tej książki Wy także spojrzycie inaczej na wszechotaczającą nas przyrodę.

Gorąco polecam!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

W zasadzie nie czytam takich książek, ale ta okładka, taka energetyczna i opis spowodowały, że zainteresowałam się tym tytułem. Mowa o "Lab girl" Hope Jahren.

Autorka to niezwykła biolożka, która prowadzi niezależne badania w dziedzinie paleontologii. Jest jedyną kobietą na świecie odznaczoną medalem EBSA w dziedzinie nauk o Ziemi. Pracowała na wielu uczelniach, obecnie na uniwersytecie w Oslo.

Z jednej strony poznajemy kobietę, silną, która nie ugina się pod piętrzącymi się problemami i skutecznie małymi krokami dąży do wyznaczonych sobie celów. To opowieść autobiograficzna, pełna emocji, pasji, miłości do świata roślin. Zamiłowania naukowe rozbudził w niej ojciec, także naukowiec. Niestety potwierdza się opinia, że kobietom trudniej się przebić w świecie męskich dążeń i sukcesów i muszą wykonać cięższą pracę, aby zostać docenioną. Szczególnie gdy przychodzi łączyć rolę mamy i naukowca. Hope Jahren jest dowodem, iż można wszystko pogodzić, jeśli robi się to co się kocha i mocno w to wierzy.

"Mówiono mi, że nie mogę robić tego, co chcę, ponieważ jestem kobietą, i że pozwolono mi to robić tylko ze względu na to, że nią jestem."

Druga strona to cudowny, pełen fascynacji i nieznanych mi dotąd ciekawostek świat roślin. Podejście z miłością do otaczającej nas przyrody i wniknięcie w jej głąb. Miałam obawy, że nie do końca to moja tematyka, ale okazały się one niepotrzebne. Między innymi

mamy możliwość poznania - życia drzewa - od nasionka po obumarcie. To naprawdę ciągła walka o przetrwanie!

Jednym z ciekawszych wątków jest relacja z Billem - przyjacielem, ekscentrykiem o niezwykłym umyśle i specyficznym sposobie bycia.

Świetne połączenie wątków z życia prywatnego ze światem nauki, powoduje, iż książkę czyta się lekko i przyjemnie. Chociaż przyznaję, że momentami byłam, znużona.

Książkę oceniam wysoko. Daje motywację do działania i sprawia, że inaczej spojrzymy na zieleń wokół nas. Pozwala na zastanowienie się nad tym, co w życiu ważne.

[Adres usunięty]