Król z bliznami

Bardzo długo nie umiałam się zebrać do tego, aby wreszcie przeczytać "Króla z Bliznami"- prawie rok. Słyszałam na temat tej książki wiele wręcz skrajnych opinii, a że jestem wielką fanką uniwersum grishy to bałam się zawodu. Na początku myślałam, że moje obawy okażą się prawdą. Z bólem serca muszę przyznać, że początek książki jest słaby. Myślę, że istniały o wiele lepsze sposoby na wprowadzenie do historii Nikołaja. Czułam się jakby czytała o zupełnie innych postaciach. Tak samo w przypadku Niny Zenik, miałam wrażenie że autorka nagle ją gdzieś wyrzuciła, ale postanowiła coś tam napisać, bo fani ją lubią.

Jednakże, coś się zmieniło w pewnym momencie. Nagle historia zaczęła mieć sens i autorka znów zabrała nas w podróż do świata Ravki i jej problemów. Gdyby nie ten początek byłabym w stanie stwierdzić, że historia została idealnie poprowadzona. Nie mogłam się po prostu oderwać. Na dodatek skupiała się w dużej mierze na śmierci i kulcie Darklinga, który od samego początku był moją ulubioną postacią.

Nikołaj został świetnie poprowadzony i jego sytuacyjne żarty co chwila mnie rozbawiały. Bałam się, że jego postać nie sprawi się na tyle dobrze, żeby dostać własną książkę, ale byłam w błędzie. Sprawił się świetnie jako bohater pierwszoplanowy. Cieszy mnie też, że wreszcie dowiedzieliśmy się czegoś więcej o Zoyi. Jej postać intrygowała mnie od samego początku i byłam ciekawa motywów jej działań.

Największym plusem było samo zakończenie. Możemy wręcz powiedzieć, że puszczeniem oczka do fanów Darklinga. Po tym co przeczytałam nie mogę się doczekać drugiej części. Mam nadzieję, że ta od początku mnie wciągnie.

Cudowny był powrót do tego niesamowitego świata. Książka dobrze napisana, przyjemnie się czyta. Jednak troszkę się zawiodłam... Mamy tutaj pomieszany wątek Nicolaya i Zoyi z Niną. Według mnie Nina jest fajnym dodatkiem, ale nie jestem przekonana, czy aby na pewno był to dobry pomysł.

Jeśli chodzi o fabułę to wyjątkowy jest motyw świętych i super było poczuć ten klimat "sankt"

Na pewno historia zaskakuje i sprawia przyjemność podczas czytania.

Leigh Bardugo nigdy mnie jeszcze nie zawiodła. Przeczekałam pół roku by po wspaniałych wronach by wrócić do Ravki i poznać dalsze losy młodego Króla. Każdy rozdział to strony akcji i emocji, które towarzyszyły mi przez cały czas tej książki i gdy już myślałam że nic mnie nie zaskoczy to ostatnie 100 stron były najlepsze co czytałam od ostatnich kilku miesięcy. Ciągła akcja i plot twisty powodowały że zamykałam książkę. przechodziłam po pokoju trzy razy dyskutując sama ze sobą by ochłonąć co się właśnie wydarzyło i wracałam do czytania. I tak co rozdział od ostatnich 10.

"Król z bliznami" Leigh Bardugo to kolejna książka osadzona w uniwersum Griszy, otwierająca dylogię Nikołaja Lancova. Oprócz tytułowego króla, historia skupia się na losach generał Nazyalensky, potężnej szkwalniczki, oraz Niny Zenik, znanej nam z Szóstki Wron ravkańskiego szpiega.

Historia rozpoczyna się, gdy spotykamy Nikołaja w postaci potwora, który od dłuższego czasu pustoszy wioski i stanowi zagrożenie dla swoich poddanych. Chociaż jeszcze nikogo nie zabił, nie wiadomo na jak długo powstrzymuje się od krwiożerczej natury. To jednak nie okazuje się jedynym problemem młodego króla i jego generał. Wśród ludu zaczyna się szerzyć kult Bezgwiezdnego Świętego, zmarłego w trylogii Zmrocza, a tajemnicze wydarzenia w Ravce mają być zapowiedzią jego powrotu.

Strach jest jak feniks. Możesz tysiąc razy patrzeć, jak płonie, a mimo to znowu wróci.

W Fjerdzie Nina wraz z dwoma griszami zaczyna odkrywać niepokojące sprawy związane z eksperymentowaniem na jej rodakach za pomocą jurdy parem. Chcę bezpiecznie przedostać się wraz z uwięzionymi kobietami do domu, jednak jej droga będzie bogata w przygody i nowych towarzyszy, a także powroty dawnych wrogów.

Nikołaj z towarzyszami udaje się do miejsca, gdzie kiedyś była Fałda, by zbadać "cuda", które wyznawcy przypisują swojemu nowemu świętemu. Niestety, na miejscu zostają przeniesieni do miejsca, z którego nie ma ucieczki. A tam spotykają... prawdziwych świętych, do których się modlili i w których legendy od lat wierzyli. Wygląda na to, że Juris czy Elizaveta to po prostu potężni griszowie uwięzieni w piaskowym zamku poza czasem. Pytanie, które go trafi - czy da radę pokonać potwora, który jest wewnątrz?

Postęp to rzeka. Nie możesz jej cofnąć, kiedy już wystąpi z brzegów.

Książka ma jeszcze wiele więcej wątków i wydarzeń, które warto samemu odkryć. Poza głównymi problemami Niny i Nikołaja, dochodzi do tego także maskarada na dworze, gdzie podstawiony sobowtór króla ma dopilnować, by nie wybuchła kolejna wojna, co wychodzi mu mniej więcej tak dobrze, jak Nikołajowi bycie skromnym, a Zoi bycie miłym.

Z początku historia Bardugo dłużyła się niemiłosiernie, nie była tak wciągająca jak przygody Wron (pytanie, czy ich historię kiedykolwiek coś przebije), a bohaterowie chociaż już dobrze znani, nie zachęcali do głębszej analizy. Wyjątkowo męczące były tu rozdziały Niny i jej wydarzenia w zimnej Fjerdzie. Chociaż całość, jak zawsze, złożyła się w logiczną całość, która potrzebowała każdego elementu, dojście do tego nie było łatwe. W momencie spotkania świętych książka robi się lepsza, ciekawsza. Nigdy nie spodziewałabym się takiego zwrotu akcji i uwielbiam to, że ta historia połączona jest ściśle z "Żywotami świętych", które chyba już niedługo będziemy mieli szansę przeczytać po polsku.

Utracona wiara to korzenie zapomnianego lasu, który czeka, by znów rozkwitnąć.

"Król z bliznami" nadal jest pełen dobrze przemyślanych zabiegów, bogaty w "złote myśli" i przemyślenia bohaterów. Daje nam duży wgłąb w historię Zoi, nakreśla jej relację z Nikołajem, a Nina wreszcie ma szansę pożegnać się z Matthiasem i odkryć, że jej nowy dar przyda się, by ocalić podobnych sobie. Wplecenie wątku świętych wydaje mi się świetnym zabiegiem, całkowicie niespodziewanym, a przywrócenie Zmrocza wbrew pozorom może wcale nie zapętlać opowieści, tylko dać nowe możliwości.