Głęboka próżnia ocalona Tom 2

Minęło kilka lat od wydarzeń rozgrywających się w pierwszym tomie, czyli „Ocalonej”.

Miyole, która niegdyś opiekowała się Avą jest już niemalże dorosła. Nastolatka dzięki pomocy swoich opiekunów dostaje się do załogi stacji badawczej, gdzie wreszcie może realizować swoje marzenie. Póki co jej praca ogranicza się do badań nad motylami, ale dziewczyna liczy, że w niedalekiej przyszłości będzie mogła spełniać się w prowadzaniu własnych eksperymentów. Jednak nie wszystko idzie zgodnie z planem. Życie Miyole wywraca się do góry nogami, gdy przypadkiem trafia na Cassie, która ocalała z ataku piratów. Niestety jej brat nie miał tyle szczęścia i został porwany. Dziewczyna nie cofnie się przed niczym, żeby uratować członka rodziny. Miyole staje przed niezwykle trudnym wyborem, którego konsekwencje mogą całkowicie przekreślić jej dalszą karierę naukową. Mimo wszystko zgadza się podjąć to ryzyko i pomóc Cassie. W tej niebezpiecznej wyprawie po bezkresnych przestworzach kosmosu, towarzyszyć jej będzie młody pilot Rubio.

Alexsandra Duncan kolejny raz zachwyciła mnie kosmiczną przygodą, chociaż nie porwała mnie tak, jak za pierwszym razem. Spodziewałam się czegoś zgoła innego, liczyłam na dalsze losy Avy. Dlatego też zmiana bohaterki, która gra główne skrzypce, była dla mnie kompletnym zaskoczeniem. Fabuła opiera się na tułaczce po tytułowej Głębokiej Próżni i wielkich poszukiwaniach, chociaż pojawia się wątek romantyczny. Zwykle kręcę nosem na fantastyczne przygodówki, w których obecny jest ten motyw. Jednak Ducan nie przysłania tego co istotne, jakimiś trzepotami serca i motylkami w brzuchu. W książce dużo się dzieje, jest wiele zaskakujących i niespodziewanych zwrotów akcji. Autorka przywiązuje dużą wagę do dbałości o szczegóły, wszystko jest dopracowane i spójne. W treści nie ma większych zgrzytów. Jeżeli chodzi o postacie, to z główną bohaterką się nie polubiłam. W sumie nie wiem w czym problem, bo jej kreacja jest naprawdę dobra, no ale jakoś nie potrafiłam zapałać do niej sympatią. Jednak mimo wszystko jest to fascynująca i wciągająca lektura, którą spokojnie można czytać bez znajomości poprzedniego tomu. Kawałek dobrego młodzieżowego fantasy, godne polecenia.

Kilka lat po zdarzeniach z Ocalonej, Miyole zaczyna pracę na statku badawczym jako asystentka zajmująca się badaniem motyli. Dziewczyna ma nadzieję na to, że wkrótce będzie mogła spełnić swoje marzenia o prowadzeniu własnych eksperymentów. Pewnego dnia spotyka jednak Cassię - dziewczynę uratowaną z małego statku zaatakowanego przez piracką jednostkę. Miyole postanawia podjąć decyzję, po której nigdy nie będzie już mogła powrócić do starego życia - wyrusza z nowo poznaną Cassią w podróż w poszukiwaniu jej zaginionego brata. Będzie im towarzyszył młody pilot Rubio, który początkowo będzie się starał zapobiec wyprawie. Podczas podróży w głębię próżni, Miyole odkryje wiele tajemnic rządzących znanym jej kosmosem, o których nie miała pojęcia.

Po intrygującym pierwszym tomie, jakim była Ocalona, z wielką ciekawością nastawiałam się na drugą część tej historii, tym razem poświęconej jednej z najciekawszych postaci serii - Miyole, która w Ocalonej była małą dziewczynką, a w Głębokiej próżni stała się młodą kobietą u progu dorosłości. Zostawiła swoją przybraną siostrę Avę i ciotkę Sorayę na Ziemi, a sama dołączyła do grupy badaczy, podróżujących statkiem kosmicznym.

Motyw kosmosu, jak mogliście już nie raz zauważyć, jest jednym z moich ulubionych - oczywiście można zarówno zrobić z niego wielką zaletę, jak i strzelić sobie w stopę, decydując się właśnie na takie umiejscowienie akcji. Choć w Ocalonej kosmos pojawia się tylko w początkowej części książki, tutaj jest go znacznie więcej. W porównaniu z pierwszym tomem jest tu też zdecydowanie więcej akcji. Choć Ocalona całkiem mi się podobała, dopiero teraz widziałam, na co naprawdę stać Alexandrę Duncan. Głęboka próżnia śmiało mogłaby stać się filmem akcji, gdyby tylko pod skrzydła wziął ją jakiś uzdolniony reżyser. Znajdziemy tu pościgi kosmiczne, walki statków i grasujące oddziały piratów.

Zgaduję, że będzie to porównanie dosyć na wyrost, jednak w niektórych momentach czytania Głębokiej próżni czułam się, jakbym sięgnęła kolejny raz po Kosogłosa Suzanne Collins. Oczywiście nie ma co porównywać poziomu tych dwóch autorek, jednak Alexandra Duncan przemyciła do swojej powieści motywy, które trzymają w napięciu i po prostu nie mogą się nie podobać! W pewnym momencie Miyole trafia do grupki zakładników uwięzionych w podziemiach stacji kosmicznej i razem z innymi więźniami stara się uciec z rąk oprawców i wymierzyć sprawiedliwość. Kojarzyło mi się to luźno z działaniami oddziałów Katniss w Kosogłosie i sprawiało, że polubiłam tą książkę jeszcze bardziej.

Można powiedzieć, że Głęboka próżnia jest uzupełnieniem losów bohaterów z Ocalonej. Spotykamy tutaj Avę i Rushila i dowiadujemy się, co się z nimi działo przez te kilka lat, gdy Miyole dorastała. Jeśli więc po przeczytaniu pierwszego tomu byliście ciekawi, co stało się z tymi postaciami, tutaj znajdziecie odpowiedź. Z drugiej strony, jeśli nie polubiliście tych bohaterów, nie zapominajcie, że to Miyole jest tutaj główną bohaterką, a jej bliscy pojawiają się sporadycznie.

Tym, co miło mnie zaskoczyło, było pojawienie się wątku homoseksualnego. Między kobietami. Wiecie, przed rozpoczęciem lektury nie zawracałam sobie głowy nawet przeczytaniem opisu fabuły, więc nie wiedziałam, czego dotyczyć będzie przygoda Miyole. Poza tym książki z gatunku fantastyki nie są tymi, w których spodziewać się można motywów homoseksualnych. Oczywiście wątek ten, podobnie jak wątek kosmosu, można poprowadzić fenomenalnie lub też całkowicie źle. W Głębokiej próżni był ON miłym dodatkiem w tle, który urozmaicał powieść. Nie był natarczywy i nie rzucał się nadmiernie w oczy, jednak stanowił istotną część historii Miyole. Duży plus dla autorki w tym temacie.

Porównując oba tomy serii, widać, jak duży postęp poczyniła autorka. Niemal wszystko stało się lepsze, żywsze i lepiej wykreowane - bohaterowie, akcja, przestrzeń. Nie mam pojęcia, kiedy i czy w ogóle pojawi się kolejna część cyklu, jednak już teraz nie mogę się jej doczekać. Co takiego przygotuje dla nas autorka, skoro już teraz jej powieść jest tak dobra? Zapowiada się obiecująco.

Głęboka próżnia jest pod każdym względem lepsza od swojej poprzedniczki, Ocalonej, więc jeśli pierwszy tom nie przypadł Wam do gustu, koniecznie musicie dać szansę drugiemu. Jest to powieść pełna akcji, inspirujących i wciągających wątków, przepełniona kosmicznym klimatem nie z tej ziemi. Czego chcieć więcej?

[Adres usunięty]

„Głęboka próżnia” to kontynuacja „Ocalonej”, w której zaczytywałam się kilka miesięcy temu i byłam zachwycona. Wyczekiwany ciąg dalszy okazał się historią innej bohaterki, jednak już poznanej w pierwszym tomie. Miyole cudem ocalała z katastrofy i to Ava stała się dla niej najbliższą rodziną. Dziewczyna dorasta, uczy się , nawiązuje nowe znajomości, by ostatecznie stać się młodą kobietą z pasją i wielkimi ideałami.

Miyole ciężko pracowała by zrealizować swoje wieloletnie marzenie i w końcu trafiła na statek naukowy, gdzie prowadzi badania. Dziewczyna nigdy nie przypuszczała, że ocalała z nalotu piratów Cassia przewróci jej życie do góry nogami. Nowopoznana dziewczyna pragnie uwolnić uprowadzonego brata, a Miyole postanawia jej pomóc. Razem wyruszają w podróż niebezpieczną, jednak nie same, bo towarzyszyć im będzie porwany pilot i wredny kot.

Jeśli ktoś nie czytał pierwszej części, to spokojnie może zabrać się za ten tom. Główna bohaterka wielokrotnie przywołuję wspomnienia i nieco przybliża wydarzenia mające miejsce w pierwszym tomie. Te momenty są bardzo ważne, bo dzięki nim można lepiej zrozumieć postępowanie dziewczyny i jakie wydarzenia ukształtowały jej charakter. Sama Miyole jest bardzo sympatyczna. Czasami łatwowierna i poddaję się emocją. Jest również odważna, lojalna, mądra i co najważniejsze, niezwykle prawdziwa. Cassia natomiast nie została moją ulubienicą i chwilami bardzo irytowała mnie swoją samolubnością. Wykorzystuję Miyole i choć sama za wiele nie umie, to przez większość czasu jęczy i wytyka błędy innym. Ważna rolo przypadła również Rubiowi. Jest ON kontrowersyjnym bohaterem, bo moje odczucia względem niego wielokrotnie się zmieniały, jednak ostatecznie bardzo go polubiłam. Nieustannie był obecny, ale cichaczem przemknął przez tę powieść i szkoda, że bohaterki bardziej nie doceniły jego zaangażowania.

Autorka piszę lekko, a przy tym dojrzale. Spokojnie książkę mogę polecić również starszym czytelnikom, bo nie jest to kolejna typowa powieść dla młodzieży. Początkowo akcja jest spokojna, ale nie trwa to długo. Kiedy dziewczyny wyruszają w straceńczą misję, akcja przyspiesza i już do ostatniej strony nie zwalnia.

Alexandra Duncan stworzyła świat, w którym ziemia nie jest już tak łaskawa dla człowieka i trzeba szukać nowych miejsc i sposobów na życie. Wizja ta jest trochę przerażająca, jednak dopiero podróż Cassii i Miyole pokazuję ogrom zagrożeń. Głęboka Próżnia to miejsce pełne niegościnnych planet i księżyców, a statki kosmiczne skrywają sekrety, które mogą przerazić. Były momenty kiedy naprawdę się bałam! Ciarki, przyspieszone bicie serca i to ciągłe napięcie, było przerażające i upajające!

Jest to jedna z najlepszych powieści dla młodzieży. Książek o kosmosie jest już naprawdę dużo, a mimo to autorka stworzyła coś nowego! Nowe kultury i planety są ciekawe. Wątek miłosny nietypowy, bo między dwoma dziewczynami. Uczucia się pięknie pokazane, ale nie jest to ckliwa powiastaka o miłości. W tej powieści chodzi o coś więcej! Nie zawsze jest pięknie i słodko, zazwyczaj wręcz przeciwnie i to jest w całej książce najlepsze.

Autorka łamie schematy i zabiera czytelnika w międzygalaktyczną podróż! Świeża, zaskakująca i niezwykle emocjonująca powieść! Jedna z najlepszych książek tego roku! Polecam! 9/10!

Już za dwa dni do księgarni trafi kontynuacja Ocalonej, debiutanckiej książki Alexandry Duncan , zatytułowana Głęboka próżnia. Tym razem czytelnikom przyjdzie towarzyszyć nowej bohaterce – Miyole – podopiecznej Avy z Ocalonej. Wszystkich ciekawych jak wypada kontynuacja i czym jeszcze autorka zaskoczy czytelników zapraszam do lektury przedpremierowej recenzji.

Miyole, którą opiekowała się Ava, dorosła, a dokładniej niemalże dorosła. Szesnastoletnia dziewczyna dzięki pomocy swoich opiekunów staje się członkiem załogi stacji badawczej, gdzie może realizować swoje marzenia i rozwijać karierę naukową. Niestety nie wszystko okazuje się takim jakim sobie to początkowo wyobrażała, a osoby wśród których liczyła, że poczuje się jak jedna z nich jedynie pogłębiają jej samotność. Jakby tego było mało dziewczyna staje przed trudnym wyborem, który może zaważyć na wszystkim co dotychczas osiągnęła. Na jej drodze staje bowiem Cassia – dziewczyna uratowana z ataku piratów, która nie cofnie się przed niczym by uratować porwanego brata, a której pomoc może przekreślić dalszą karierę naukową Miyole.

Podczas lektury tęskniłam za Avą, do której zdążyłam się dość mocno przywiązać podczas przygody z Ocaloną. Nie oznacza to jednak, że Miyole jest gorszą bohaterką. Wręcz przeciwnie, pod wieloma względami jest to postać o wiele bardziej złożona, a przede wszystkim znacznie różniąca się od bohaterki pierwszej części serii. Dzięki temu mamy okazję zobaczyć wykreowany przez Aleksandrę Duncan świat z zupełnie innej perspektywy i dowiedzieć się o nim nowych rzeczy. Miyole mimo młodego wieku jest wyjątkowo inteligentna, a w połączeniu z jej zaangażowaniem w naukę czyni to z niej dodatkowe źródło informacji.

W książce przyjdzie nam opuścić Ziemię i ponownie przemierzać przestrzenie bezkresu kosmosu – tytułową Głęboką Próżnię. I choć teoretycznie czytelnik zostaje wrzucony wraz z bohaterką w bezmiar kosmicznej pustki, zaskakuje ona bogactwem porównywanym do tego, którego można było doświadczyć podczas lektury Ocalonej. Ze statku badawczego przyjdzie nam udać się na wyprawę ratunkową, w której trakcie napotkamy między innymi kosmicznych piratów, zajrzymy za kulisy świata przestępczego, a to dopiero początek długiej listy. Mówiąc krótko, podczas lektury nie będzie można narzekać na nudę.

Głęboka próżnia to historia o dokonywaniu wyborów, które rzutują na całe dotychczasowe życie, zmuszając do wyboru między tym co słuszne, a wygodne i bezpieczne. To opowieść o samotności wynikającej z inności, poświęceniu, rozliczeniu z przeszłością i walce z lękami. Jest to także książka z jednym z lepiej napisanych wątków homoseksualnych jaki miałam okazję przeczytać. Duncan w przeciwieństwie do autorów zdaje sobie sprawę, że homoseksualizm to nie cecha osobowości, ani element, który powinien określać całokształt danej postaci. Co więcej stworzyła dobrze napisany wątek romantyczny, poczynając od zauroczenia, poprzez zacieśnianie więzi i wzajemne poznawanie drugiej osoby.

Głęboka próżnia to bardzo dobra kontynuacja, z którą mogą zapoznać się również osoby nie mające wcześniej okazji przeczytać Ocalonej. Brak znajomości pierwszej części nie zepsuje przyjemności z śledzenia przygód młodej Miyole, choć zdecydowanie zalecam zapoznanie się również z losami Avy. Aleksandra Duncan stworzyła interesującą i oryginalną wizję przyszłości, a w swoich książkach porusza wiele niełatwych tematów. Z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnych książek jej autorstwa, mając nadzieję, że jeszcze nie raz pozytywnie mnie zaskoczy. I Was również zachęcam do śledzenia kariery tej początkującej pisarki.