Dolina Muminków w listopadzie

Super książka dla fanów muminków sztywna śliczna oprawa szkoda że rysunki nie są w kolorze dzieciaki uwielbiają oglądać obrazki😁 Tekst super właśnie przeczytaliśmy całą czas teraz na inne części muminków🥰

Gdyby ktoś w tej chwili zapytał mnie o to jaka lektura kojarzy mi się z jesienią byłyby to właśnie Muminki i książka "Dolina Muminków w listopadzie". Jest to niestety ostatnia, dziewiąta część muminkowej serii, która swoją polską premierę miała w 1980 roku...

Akcja opowieści rozpoczyna się wraz z nadejściem jesieni, a kończy około grudnia, kiedy to w dolinie pojawia się pierwszy śnieg. Oczywiście jak wskazuje tytuł historia rozgrywa się w Dolinie Muminków choć tym razem nie będzie nam dane ich tam spotkać. Muminki udały się bowiem w daleką podróż na Wyspę latarnika, o czym zupełnie nikt nie wie. Okoliczni mieszkańcy kolejno odwiedzają dom Muminków i choć okazuje się ON pusty zatrzymują się w nim na dłużej. Trafia tam Homek Toft, Filifionka, Mimbla, Paszczak, Wuj Truj oraz Włóczykij, który choć początkowo wyruszył już w swoją zimową wyprawę postanowił jednak wyjątkowo powrócić do doliny. Każdy z nich zatrzymał się w domu Muminków z innego powodu. Wszyscy wspominają ich serdecznie, traktują jako wzorce, choć niektórzy pamiętają tylko jakby przez mgłę bądź w ogóle nie znają, a tylko słyszeli o ich życzliwości, gościnności i chcieli tego doświadczyć na własnej skórze. Bo choć Muminków nie ma w domu wokół czuć ich obecność, czego doświadcza każdy z odwiedzających ich pusty dom gości...

Lektura okazała się bardzo melancholijna i smutna co idealnie wpasowało się w jesienny klimat. Bohaterowie pomieszkując w domu Muminków oddali się rozmyśleniom o swoim życiu, jego sensie, powtarzalności i przemijaniu. Historia każdego z bohaterów niesie dla czytelnika jakieś przesłanie i skłania do refleksji. Mierzą się oni z różnymi fobiami, boją się samotności, czują się niezrozumiani, potrzebują przyjaciół, życzliwość, tego aby ich wysłuchać i docenić. To wszystko na tle chłodnej listopadowej, czasem nawet trochę mrocznej aury oraz długich jesiennych wieczorów zwiastujących nieubłaganie nadejście zimy. Taka forma sprawiła, że nijak widziałabym tę opowieść w rękach małych dzieci. Dla mnie bowiem ta konkretna część bardziej pasuje do starszego czytelnika i to ON najlepiej ją zrozumie i doceni.

Książka wydana została w niedużym wygodnym formacie. Na jej kartach znajdziemy niesamowite ilustracje stworzone przez samą Tove Jansson, które urzekają i w dorosłym czytelniku przywołują wspomnienia, kiedy to na wieczorynkę każde dziecko czekało z zegarkiem w ręku i z błyskiem w oczach śledziło telewizyjne przygody Muminków. Przyjemnie było po latach powrócić do Doliny Muminków, która zupełnie nic a nic się nie zmieniła. Gorąco zachęcam do sięgnięcia po prezentowany tytuł. Takie cudowne historie po prostu warto przeczytać ;)

Fantastycznie było wrócić do Doliny Muminków! Piszę to jako dorosła osoba, która wprowadza do baśniowej krainy Tove Jansson swoje własne dzieci. Piękne wydanie świetnie wygląda na półce a urocze ilustracje to doskonały sposób na przyciągnięcie do lektury młodych czytelników. Chociaż jest to już dziewiąty tom cyklu o Muminkach, dzieci z powodzeniem mogą do niego sięgnąć, nie przeczytawszy wcześniejszych części. Bohaterowie są przecież znani z popkultury i bajek telewizyjnych. Dodatkowo fabuła jest wartka i wciągająca, dlatego łatwo się w niej zatopić. Bardzo polecam, nie tylko dzieciom, ale także dorosłym czytelnikom.