Bez ciebie

Pozory mogą mylić

„Nie umiała przestać go kochać i tak naprawdę to bolało ją najbardziej. Z tej ślepej miłości zgadzała się na wszystko. Byle tylko czuć jego bliskość i mieć pewność, że ON też ją kocha. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że każdy akt okrucieństwa, jakiego się wobec niej dopuszczał, nabierał dla niej wartości nagradzającej. Kara była lepsza od obojętności” – aż strach pomyśleć, jak wiele kobiet mogłoby się podpisać pod tymi słowami, ile z nich pada ofiarą przemocy domowej, zarówno tej fizycznej, psychicznej, jak i ekonomicznej. Czym dłużej taka sytuacja trwa, tym większą siłę ma oprawca, tym bardziej bezkarny się czuje, zaś ofiara – bezbronna. Jego pierwsze ciosy to testowanie, po których zwykle następują długie, nawet kilkumiesięczne przerwy, zaś ON kaja się, przeprasza i obsypuje prezentami. Później już tylko tłumaczy, że wszystko to robi z miłości …

W takim toksycznym związku tkwi Katarzyna, mieszkanka Bostonu. Mogłoby się wydawać, że kobieta ma wszystko – wspaniałe mieszkanie w starej kamienicy, przystojnego i troskliwego męża, utrzymującego rodzinę i robiącego karierę jako prokurator. Katarzyna nie musi pracować, nie musi nawet wychodzić z domu, bowiem Colin robi wszystkie zakupy. No właśnie – nie musi, czy raczej nie może? Fikcję, jaką stało się ich wspólne życie Katarzyna podtrzymuje zarówno z miłości, jak i ze strachu. Jej rodzina przebywa w Polsce, w Bostonie nawet nie ma do kogo zwrócić się o pomoc, bowiem mąż skutecznie odseparował ją od wszystkich znajomych. Całe dnie Katarzyna spędza zatem zamknięta w czterech ścianach, sprzątając i gotując, starając się wyprzedzić życzenia męża oraz przewidzieć, co tym razem może naruszyć jego delikatną równowagę psychiczną. Ostatnio jednak wybuchy złości zdarzają się coraz częściej, coraz trudnej jest też się przed nimi uchronić…

O tym, jak wygląda życie u boku oprawcy i jak łatwo jest kogoś zniszczyć, wzbudzić w nim przekonanie o własnej marności, możemy przekonać się dzięki lekturze wstrząsającej i bolesnej powieści autorstwa Agaty Przybyłek. W książce „Bez Ciebie”, opublikowanej nakładem wydawnictwa Czwarta Strona, znajdziemy całą gamę emocji, a także historię, która jest udziałem wielu kobiet, które padły ofiarą ukochanych osób. Po książkę sięgnąć mogą zarówno czytelnicy poszukujący opowieści pisanych przesz życie, jak i ci, którzy być może dzięki lekturze podejmą wcześniej decyzje o ucieczce od swojego kata.

Kto wie, jak potoczyłyby się losy Katarzyny, gdyby nie znalazła jej teściowa, charyzmatyczna dziennikarka, Lucy. Mimo przerażenia, zabiera zmaltretowaną dziewczynę z domu syna, wzywając na pomoc młodego lekarza, Alana. Choć to kuzyn Colina, nie ma w sobie nic z brutalności męża Katarzyny, poważnie traktuje swoją pracę i obowiązek niesienia pomocy. Rozumie, jak trudna jest sytuacja, dlatego wspólnie z ciotką wywozi ranną dziewczynę do Toronto, gdzie wraz z przyjacielem prowadzi prywatna klinikę. Chce mieć pewność, że Katarzyna będzie bezpieczna, że już nikt nie będzie w stanie jej skrzywdzić. Jeśli oczywiście przeżyje pobicie, bo jej stan jest bardzo ciężki, konieczne jest nawet wprowadzenie dziewczyny w stan śpiączki farmakologicznej.

Jak zakończy się ta opowieść? Czy Katarzyna dojdzie do siebie po pobiciu i czy rany psychiczne zagoją się równie szybko, jak te psychiczne? Jak zareaguje Colin na wieść o zniknięciu żony? Jak Alan poradzi sobie w tej skomplikowanej sytuacji, kiedy to każdy dzień pogłębia jego miłość do tak bardzo skrzywdzonej dziewczyny? Na te pytania odpowiedź niesie powieść „Bez Ciebie” – książka z wielki potencjałem, choć nie do końca przez autorkę wykorzystanym. Doskonale przemyślanej fabule i zaskakującemu zakończeniu, towarzyszą wymuszone niekiedy rozmowy oraz zbyt płytkie i schematyczne zachowania czy reakcje. Niedopracowane wydają się także postacie, szczególnie w przypadku Katarzyny zabrakło zanurzenia się w jej kruchą psychikę, wejścia z nią jeszcze głębiej w rolę ofiary, przekonanej o własnej winie. Mimo tego po książkę zdecydowanie warto jest sięgnąć, bowiem wyrywa ona nas z letargu, uświadamia, jak wiele jest rodzajów przemocy i … jak bardzo pozory mogą mylić.

Justyna Gul

Qultura słowa

Życie Katarzyny legło w gruzach, gdy mąż pierwszy raz podniósł na nią rękę. To miał być jeden jedyny raz. Sam nie wiedział jak mógł uderzyć ukochaną. Przepraszał, płakał, błagał o wybaczenie. Uwierzyła. Potem było już tylko gorzej. Zaczęły się zakazy, nakazy i izolacja od otoczenia. Kary za najmniejsze przewinienia stawały się z kolei coraz surowsze i bardziej bolesne. Kobieta nigdy nie mogła być pewna kiedy z jej kochającego męża wyjdzie prawdziwy potwór. Mieszkając w obcym kraju, w domu będącym złotą klatką, kobieta czuje się zrezygnowana i całkowicie bezsilna. Bo kogo prosić o pomoc, kiedy zaborczy mąż poucinał wszystkie jej znajomości niczym suche gałązki? Kto uwierzy zaszczutej i sparaliżowanej strachem żonie prokuratora?

Zachowanie bohaterki, to klasyczny, budzący gwałtowny sprzeciw model krzywdzonej kobiety, która nie potrafi samodzielnie wyrwać się ze szponów oprawcy. Rzeczy, które Collin robił Katarzynie są okrutne i absolutnie niemożliwe do zaakceptowania. Podobnie jak ciężko zaakceptować fakt, że kobieta ślepo ufna i zakochana, pozwala mężowi na wszystko i próbuje nawet usprawiedliwiać jego zachowanie stresującą pracą. Niby gdzieś w jej umyśle zapala się lampka alarmowa, która każe uciekać i bronić się, ale zaszczuty jadem męża umysł wciąż powtarza, że przecież sama nie da sobie rady. Ile jest takich kobiet? Krzywdzonych, więzionych we własnym domu, zastraszonych, niemal katowanych na śmierć?

Katarzyna z pewnością nie potrafiłaby sama wyrwać się ze szpon oprawcy, gdyby nie pomocna dłoń teściowej. Kobieta zdruzgotana zachowaniem syna, o którym nie miała pojęcia postanawia zrobić wszystko, by zapewnić synowej bezpieczeństwo. Razem z młodym chirurgiem Alanem, zabierają kobietę do prywatnej kliniki w Toronto, gdzie pomału leczy zadane przez męża rany. Niestety te zadane jej psychice nie zagoją się tak szybko jak fizyczne. Autorka potrafiła dobrze uchwycić nie tylko obraz katowanej kobiety, ale także jej rekonwalescencję i traumę. Bez owijania w bawełnę pokazuje, że nie tak łatwo pozbyć się z głowy okrutnych doświadczeń.

Pani Przybyłek chwyciła za bardzo trudne tematy i nie mówię tu jedynie o głównym wątku. Każdy z bohaterów przeżył coś strasznego i wnosi do fabuły własny bagaż bolesnych doświadczeń. Do ich wspomnień mamy dostęp dzięki bardzo licznym i szczegółowym retrospekcjom, które znacznie spowalniają aktualne wydarzenia, ale też pozwalają lepiej je zrozumieć. Książka jest niesamowicie smutna, a prolog jest dosyć ponurym zwiastunem braku szczęśliwego zakończenia. Kibicowałam bohaterom naprawdę bardzo mocno, wręcz zaklinałam rzeczywistość, by wreszcie mogli być szczęśliwi, ale autorka konsekwentnie dążyła do wyznaczonego celu, który ani trochę nie przypadł mi do gustu. Jestem jednak optymistką (w tym przypadku dosyć niepoprawną) i wierzę, że jest jeszcze jakaś nadzieja. Zwłaszcza, że niedługo pojawi się kolejna książka autorki, w której może uda się jeszcze wszystko odkręcić.

O CZYM? „Bez ciebie”, to przejmująca opowieść o krzywdzonej kobiecie, która dzięki pomocy cudownych ludzi wyrywa się z piekła jakie zgotował jej mąż. Choć ciałem jest daleko od oprawcy, jej umysł wciąż nie może się wyrwać z błędnego koła strachu i poniżenia. Czy kobieta znajdzie w sobie siłę by uwolnić się od koszmaru? Czy zaufa jeszcze komuś na tyle, by zacząć wszystko na nowo? Przygotujcie się na wielkie emocje, sporo łez i mnóstwo napięcia. Agata Przybyłek serwuje nam historię okrutną, niesprawiedliwą, pełną smutku i niemożliwą do zapomnienia. Jestem strasznie ciekawa jakie asy jeszcze ma w zanadrzu.

[Adres usunięty]

Kwestia przemocy w małżeństwie jest coraz częściej wykorzystywana przez pisarzy. To zdecydowanie ciężki temat jednocześnie dla autora, aby dobrze oddał powagę sytuacji, by czytelnik odczuwał wszystko razem z bohaterami, natomiast dla czytelnika ze względu na emocje pojawiające się podczas czytania i niedające o sobie tak szybko zapomnieć. Czy Agata Przybyłek udźwignęła temat i napisała książkę, która zaskarbi sobie przychylność czytelników, a może wręcz odwrotnie?

Bez ciebie to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Uważam je za bardzo udane, tym bardziej, że książka narobiła mi chęci na kolejne powieści pisarki, po które z pewnością sięgnę. Autorka podjęła się napisania historii poruszającej bolesny temat, mimo to posługuje się prostym i zarazem plastycznym językiem, który skutecznie oddziałuje na wyobraźnię oraz emocje czytelnika. Przedstawiona historia jest bardzo wiarygodna i poruszająca. Natomiast zakończenie książki jest takie, którego nigdy bym się nie spodziewała, rozbiło moje serce na maleńkie kawałeczki.

Główna bohaterka na własnej skórze przekonała się, jak to jest być krzywdzoną przez własnego męża, który zamiast kochać i szanować, w napadach furii stawał się bezlitosnym potworem. Pastwiąc się na niej, był zupełnie niewzruszony i obojętny. Tak naprawdę wiele kobiet było, jest i będzie w podobnej sytuacji jak Katarzyna. Dlatego książka jest swego rodzaju apelem do ludzi, aby zwracali uwagę na zachowanie najbliższych, czy sąsiadów; aby nie odwracali się plecami do potrzebujących; aby ofiara nie bała się prosić o pomoc; by walczyła o własne szczęście, zdrowie fizyczne i psychiczne, ale co najważniejsze o życie.

Pozory udanego małżeństwa i odgrywane przez małżonków role często są tak dobre, że nawet najbliżsi nie zauważają, że na ich oczach rozgrywa się prawdziwy dramat. A kiedy to wszystko ujrzy światło dzienne, wtedy nie ma już kochanego syna i synowej, jest ofiara i jej oprawca. Autorka przedstawiła klasyczne zachowanie maltretowanej żony, która bierze na siebie całą winę za wybuch męża. Bo w końcu to jej wina, że ziemniaki były niedosolone, że nie współczuje nazbyt mężowi po ciężkim dniu w pracy. Do tego wszystkiego dochodzi zależność ekonomiczna, strach przed samotnością oraz naiwność i złudna nadzieja na to, że ON z pewnością kiedyś się zmieni. Niestety nie zmieni się.

Bez ciebie to publikacja, która przyciągnęła moją uwagę swoim pomysłem na fabułę, mimo że historia zawarta w niej jest wstrząsająca, to czyta się ją bardzo szybko z nieustającym zainteresowaniem. To zdecydowanie bardzo dobra i ambitna książka obyczajowa, w której akcja nie zwalnia choćby na chwilę. Prowokuje do przemyśleń na temat tego, że życie często przybiera niespodziewany obrót, a trwanie u boku kochającej osoby z dnia na dzień może się zmienić z bajki w horror. Książka, którą warto przeczytać i polecać innym.

Często patrzymy na jakąś parę i widzimy tylko miłość i czułość. Nigdy jednak nie możemy mieć pewności, że nie są to tylko pozory, a kobieta nie skrywa bólu w sercu bądź siniaków pod ubraniem. Toksyczne związki są wszędzie, zwykle ukryte w czterech ścianach i niedostrzegalne na pierwszy rzut oka... Właśnie o takiej pozornej miłości opowiada Agata Przybyłek.

Katarzyna jest ślepo zakochana w swoim mężu i bez mrugnięcia okiem pozwala się zamknąć w domu, niczym w zamkowej wieży, by gotować, prasować, prać, dbać o dom i być na każde zawołanie męża. Przepełniony stresem Colin, wcześniej czuły i delikatny, zaczyna traktować żonę jak worek treningowy i poprawiać sobie samopoczucie tworząc siniaki i rany na ciele osoby, którą ponoć kocha.

Pewnie większość z Was czytając tę książkę będzie myśleć: głupia baba, JA na pewno bym uciekła/rzuciła drania itp. Prawda jest jednak taka, że miłość jest ślepa, a maltretowane kobiety nie tylko potrafią zrzucić na siebie całą winę, ale również wstydzą się przed światem swojej bezsilności. Nigdy nie wiadomo jak my byśmy się zachowały w takiej sytuacji.

Autorkę należy pochwalić za budowanie napięcia, piękny język, dobrze zarysowane postacie oraz za zakończenie, którego nikt się nie spodziewa... Cieszę się, że ta historia nie jest kolejnym banalnym i przewidywalnym czytadłem. Bez Ciebie zaskakuje, szokuje i naprawdę wciąga! I choć nie czułam zbytniej sympatii do Katarzyny i trudno mi było uwierzyć w niektóre zachowania bohaterów, to jestem bardzo zadowolona z lektury. Mam wrażenie, że Agata Przybyłek dopiero się rozkręca, zatem czekam na więcej!

Agata Przybyłek napisała mądrą, dojrzałą i poruszającą książkę, którą na pewno pokocha wiele kobiet. Autorka, jako psycholog, doskonale wie, o czym mówi, więc książka jest wiarygodna i niesie ogromną dawkę wiedzy o przemocy domowej i ludzkiej psychice. Przekonajcie się, co się dzieje w głowie maltretowanej kobiety – naprawdę warto poznać ten przerażający świat, by wnikliwiej patrzeć na ludzi… Z całego serca polecam!

W ostatnim czasie zapoznaję się z dość sporą częścią dorobku Agaty Przybyłek. Czy pierwszy tom serii ,,Bez Ciebie" jest warty przeczytania?

Akcja dzieje się za granicą. Gdy bohaterka poznała męża była najszczęśliwszą osobą na świecie. Po ślubie mężczyzna stał się bardzo zaborczy, zaczął stosować wobec niej przemoc, nie pozwalał spotykać się ze znajomymi, ani wychodzić do miasta. Pewnego dnia teściowa odnalazła kobietę w ciężkim stanie. Czy postanowiła jej pomóc?

Książka jest napisana bardzo poprawnie i porusza trudny temat, jakim jest przemoc domowa. Żona jest bohaterką bardzo dobrze wykreowaną, ma wady, zalety, boi się odejść od męża. Postać teściowej także została dobrze nakreślona. Zakończenie sprawia, że z chęcią od razu zapoznałabym się z drugim tomem.

Agata Przybyłek to młoda pisarka, która zadebiutowała na rynku niespełna kilka lat temu. Od tego czasu ukazało się jej kilkanaście powieści, w tym większość serii. Nie ukrywam, że w ostatnim czasie zapoznałam się z kilkoma jej powieściami i jestem całkiem zadowolona z tej decyzji.

,,Bez Ciebie" to powieść, która może nie wywołuje aż tak wielkich emocji, jak bym się spodziewała, jednak sprawia, że nie mogłam się od niej oderwać i musiałam przeczytać ją w jedno popołudnie.