Behawiorysta

"Behawiorystę" dostałam w prezencie urodzinowym. Wcześniej nie znałam tego autora. Tak, tak... nie znałam. I być może właśnie dlatego nie od razu wzięłam się za czytanie. Ale jak już zaskoczyłam, to na całego. Czytałam w autobusie i tramwaju, wszędzie gdzie tylko mogłam. I nie zniechęcał mnie nawet ciężar książki.

"Behawiorysta" to książka pod wysokim napięciem. Bez względu na to jak bardzo się uważa, to i tak porazi i przerazi.

Gerard Edling, prokurator dyscyplinarnie wydalony z pracy, zostaje poproszony o rozpracowanie "Kompozytora", który zamknął się w przedszkolu razem z dzieciakami i opiekunami. Nie przedstawia żadnych żądań....

Emocje w trakcie czytania książki sięgają zenitu. Od pierwszych stron do ostatniej.

Jestem zachwycona.

Któregoś dnia w internecie pojawia się nagranie z przedszkola, w którym zasłaniający się maską chirurgiczną zamachowiec grozi zabiciem dzieci i wychowawców. Gdy lufa pistoletu zamachowca wypluwa pierwszy pocisk, internauci przekonują się, że mężczyzna nie rzuca słów na wiatr. Bardzo szybko okazuje się, że zabójstwo w przedszkolu to preludium "Koncertu krwi", a zamachowiec zyskuje miano Kompozytora. Jego tożsamość, zamiary i motywację może rozszyfrować jedynie pogrążony w niesławie były prokurator, Gerard Edling zwany Behawiorystą, specjalista od komunikacji niewerbalnej, mistrz odczytywania mowy ciała. Czy zdoła to zrobić, zanim Kompozytor zagra kolejną nutę "Koncertu krwi"?

Remigiusz Mróz wciągnął mnie w swoją twórczość cyklem powieści o Joannie Chyłce. Bardo chętnie sięgnąłem więc po "Behawiorystę", licząc, że w nieco innych okolicznościach fabularnych talent pana Mroza ponownie mnie oczaruje. Trochę się jednak przeliczyłem, bo o oczarowaniu w przypadku "Behawiorysty" nie może być mowy. Ale o rozczarowaniu również nie. Określiłbym tę powieść jako średniej klasy thriller, zawierający zarówno wątki i momenty bardzo ciekawe, wciągające, jak i takie, które jakoś w tej powieści nie pasują i tłamszą jej realizm. Ponadto cała ta historia wydaje mi się być opowiedziana zbyt szybko, zbyt powierzchownie, przez co brakuje mi tu pewnej fabularnej, jak i pozafabularnej głębi, która mnie, jako czytelnika, mogłaby pochłonąć bez reszty.

Kinezyka jest nauką niewątpliwie bardzo ciekawą, podobnie zresztą jak momenty, w których Mróz niektóre teorie tej nauki wplata w powieść, i to niezależnie, czy autor przytacza teoretyczne założenia kinezyki, czy też na podstawie bezpośrednich relacji pomiędzy Kompozytorem a Behawiorystą ukazuje jej praktyczne zastosowanie. Jednak wspomniany wyżej, odczuwalny na niestety zbyt wielu stronach, brak fabularnej głębi sprawia na mnie wrażenie niewykorzystania potencjału zawartego w powieści. Chwilami odnosiłem wrażenie, że Mróz chce się jedynie popisać swoją wiedzą na temat komunikacji niewerbalnej, nie bardzo wiedząc, do którego elementu fabuły ją przykleić. Na plus na pewno zaliczę "Behawioryście" akapity poświęcone psychice ludzkiej i jej podatności na sugestie i przeróżne manipulacje. Czytelnicy lubiący podejmowanie takich kwestii w powieściach z pewnością znajdą tu kilka kęsów, które przełkną ze smakiem.

Jeśli chcecie przeczytać coś dobrego, to na pewno "Behawiorystę" śmiało możecie w swoich czytelniczych planach ująć. Ale jeśli szukacie czegoś, co zmrozi wam krew w żyłach, targnie emocjami i pozytywnie nadszarpnie nerwy, wybór "Behawiorysty" nie będzie tu idealny. Ta książka napisana jest zbyt lekko, zbyt - powiem nawet - pobieżnie, by można ją było nie tylko przeczytać, ale i przeżyć.

Przy zabójczym tempie wydawania książek przez Remigiusza Mroza staram się filtrować tytuły, które na pewno chcę przeczytać, bo mimo najszczerszych chęci za wszystkimi nie jestem w stanie nadążyć. Czekam z utęsknieniem na kolejne tomy mojego ulubionego cyklu z Chyłką, a w tak zwanym międzyczasie sięgam po pozostałe książki tego autora. O ile niekoniecznie interesują mnie pisane przez niego powieści historyczne, tak z kryminałami i thrillerami to już inna sprawa. Stąd na mojej półce Behawiorysta, który zapowiadał się naprawdę obiecująco. Mowa ciała to szalenie interesujące zagadnienie, które w połączeniu z trzymającą w napięciu fabułą musiało dać dobry efekt.

Akcja rozpoczyna się w opolskim przedszkolu, gdzie zamaskowany mężczyzna przetrzymuje dzieci i wychowawców. Dwóje z nich przeżywa najgorsze chwile w swoim życiu, gdy zamachowiec rozpoczyna bestialską grę, którą na żywo transmituje w internecie. Jedna z tych osób zginie. Która - o tym zadecyduje publiczność oglądająca rozgrywający się właśnie „Koncert Krwi”. Bezradne służby bezpieczeństwa zwracają się z prośbą o pomoc do Gerarda Edlinga - byłego prokuratora i specjalistę od komunikacji niewerbalnej, którego zadaniem będzie przewidzieć kolejne kroki mordercy. Kompozytor nie pozwoli jednak, by jego show szybko ucichło, a zaangażowanie w tę sprawę Edlinga jest mu wyjątkowo na rękę.

Stali czytelnicy Remigiusza Mroza doskonale wiedzą, że jego książki czyta się na bezdechu, bo szaleńcze tempo akcji nie pozwala nawet na chwilę wytchnienia. Tym razem jest nieco inaczej. Behawiorysta angażuje na innym poziomie, a stonowane tempo pozwala odłożyć książkę na bok i spokojnie rozważyć w głowie przeczytane przed chwilą słowa. Mam wrażenie, że właśnie o to autorowi chodziło, bo tematów do rozmyślania podrzuca sporo. Główną osią fabuły jest bowiem słynny dylemat wagonika, który nie ma jednoznacznego rozwiązania. W jakiś sposób i wbrew sobie zostajemy częścią „Koncertu Krwi” i mimowolnie raz po raz stawiamy pytania natury moralnej. Behawiorysta nie stroni od brutalnych scen, a zaskakujące twisty fabularne podkręcają tempo akcji, gdy za bardzo przycichnie i uśpi czujność czytelnika.

Z jednej strony Behawiorysta jest powiewem świeżości w lekko już ogranych schematach, na podstawie których powstała charyzmatyczna Joanna Chyłka czy arogancki Wiktor Forst. Gerard Edling to jednak postać zatrważająco nudna. Jego tyrady na temat savoir vivre'u i poprawności językowej są główną przyczyną rosnącej ze strony na stronę irytacji, a przypominana wielokrotnie „sprawa z dziewczyną”, która pogrzebała jego prokuratorską karierę szybko staje się zbędnym elementem w treści, który nie robi żadnego wrażenia. Nie tylko wypowiedzi samego Edlinga, ale również dialogi pomiędzy tytułowym bohaterem a jego oponentem są przeintelektualizowane. Ich nienaturalne brzmienie powoduje zgrzyt w uszach - czy może raczej oczach - czytelnika.

Chciałam ocenić tę powieść niżej, bo nie mogłam uwierzyć, że nikt nie wpadł na najprostsze rozwiązanie - wyłączyć transmisję i tym samym wytrącić mordercy broń z ręki. Po namyśle z tego samego powodu dodałam dwie gwiazdki. Behawiorysta zmusza do zastanowienia się nad pojęciem moralności i natury człowieka. Mocna, dosadna powieść, która nie jest pozbawiona wad, ale daje do myślenia.

Moja przygoda z „Behawiorystą” rozpoczęła się w nieco nietypowy sposób. Miałem okazję przedpremierowo przeczytać „Iluzjonistę” czyli drugą część z Gerardem Edlingiem w roli głównej. Najnowszy thriller Remigiusza Mroza poruszył mnie do głębi, tak bardzo, że bez chwili wahania postanowiłem sięgnąć po pierwszą część. I wiecie co?! Nie żałowałem. „Behawiorysta” to równie genialna i fascynująca historia, w której fabuła niczym karuzela, kręci się w zawrotnym tempie. To, co jest znakiem rozpoznawczym w twórczości Pana Remigiusza to umiejętnie mieszanie szyków. Sprawia to, że serce niemal wyrywa się z klatki piersiowej, a usta krzyczą z niedowierzania wobec poznawanej historii. Autor fenomenalnie połączył elementy thrillera z rasowym kryminałem. Były prokurator, Gerard Edling, którego dyscyplinarnie zwolniono, tym razem poproszony został o wsparcie w niecodziennej sprawie. Akcja rozgrywa się w jednym z opolskich przedszkoli. Zamachowiec grozi, że zabije wychowawców i dzieci. Co ciekawe, terrorysta nie wysuwa żadnych żądań, a całe zajście transmituje jest na żywo w Internecie. Bezradna policja musi sięgnąć po pomoc człowieka, który jako jedyny jest w stanie zatrzymać falę strachu jaka zapanowała w przedszkolu. Czy Edling jako specjalista od kinezyki, działu nauki zajmującej się badaniem komunikacji niewerbalnej podoła zadaniu? Czy obejdzie się bez ofiar? Jakie plany ma zamachowiec? Czemu służyć ma jego wyczyn? Czy niekonwencjonalne metody pracy prokuratora, tym razem przyczynią się do zatamowania rozlewu krwi niewinnych ludzi? Czytając książkę wchodzimy do gry, w której nie jesteśmy w stanie stwierdzić kto jest ścigającym a kto ściganym. Zapewne jest to zasługą Remigiusza Mroza, który ponownie wodzi nas za nos, a wszystko to, czego doświadczamy wraz z bohaterami nie jest tak do końca jednoznaczne. „Behawiorysta” wciąga niczym morska fala, elektryzuje na wskroś na kształt uderzenia pioruna i rozgrzewa emocje jak rozżarzony węgiel palący od środka. Niespełna pięćset stron tej książki to wulkan wrażeń, które jeszcze długo kotłować będą w naszej głowie. Terrorysta mianujący się jako Kompozytor stworzył swoisty „Koncert Krwi” który obserwatorom ofiaruje symfonie wrażeń. A nam czytelnikom zapewni niezapomniane wspomnienia, których już nigdy nie wymażemy z pamięci. Akcja, co jest typowe w twórczości Remigiusza Mroza mknie w błyskawicznym tempie, a jej zwroty powodują prawdziwy zawrót głowy. A podczas finału tej historii doznacie wstrząśnienia. „Behawiorysta” nie tylko ujmuje wyjątkowością fabuły. Jest czymś więcej. Jest przyczynkiem do zadania sobie wewnętrznego pytania o siebie i relacje międzyludzkie. Ta książka jest dla nas mariażem wciągającego thrillera i genialnego kryminału. Jest również zaproszeniem do psychologicznych rozważań nad tym dokąd zmierzamy. Jeśli jeszcze nie czytaliście tego dzieła Mistrza, koniecznie zmierzajcie w kierunku księgarni, by nabyć pierwszy tom z Gerardem Edlingiem. Warto się pośpieszyć, gdyż 30 października pojawi się „Iluzjonista” w którym Kompozytor zagra na naszych emocjach z wirtuozją na najczulszych tonach, przenosząc nas do symfonii na mistrzowskim poziomie. Panie Remigiuszu chapeau bas!

[Adres usunięty]

Interesująca, zakończenie zaskakuje. Nie szablonowa.

Polecam wszystkim,

Rewelacyjna, zaskakująca i emocjonująca. Po prostu boska! Remigiusz Mróz w najlepszym wydaniu.

Powinnam zacząć od przybliżenia Wam treści Behawiorysty, jednak nie byłam w stanie oprzeć się pokusie i już na samym początku krótko, ale jasno i zdecydowanie, przedstawiłam swoje zdanie na temat tej książki. Teraz jednak pora nadrobić zaległości.

Zamachowiec barykaduje się z dziećmi i wychowawcami w jednym z opolskich przedszkoli. Nie przedstawia żadnych żądań, lecz w internecie, na żywo, transmituje swoje poczynania. Służby bezpieczeństwa, jak zazwyczaj, okazują się bezradne. O pomoc zostaje poproszony były prokurator, Gerard Edling, specjalista od komunikacji niewerbalnej. Edling, znany ze swych niekonwencjonalnych metod pracy oraz zamiłowania do konwenansów, stara się "rozpracować" zamachowca. Zadanie to wkrótce okaże się trudniejsze, niż ktokolwiek na początku przypuszczał. Morderstwo w przedszkolu to jedynie preludium, delikatny wstęp, do zakrojonych na szeroką skalę planów zamachowca. Rozpoczyna się dramatyczny "Koncert krwi" oraz pościg, w którym policja oraz były prokurator są cały czas o kilka kroków w tyle za niezwykle inteligentnym i zorganizowanym przestępcą.

Uff.... Behawiorysta to potężna dawka ekstremalnych emocji. Dostarczają ich główni bohaterowie oraz zdarzenia, którymi autor nieustannie zaskakuje czytelnika. Powieść jest skrzyżowaniem kryminału i thrillera. Obfituje w soczyste, wyraziste, niejednoznaczne postaci. Bohaterowie są wielowymiarowi, przemyślani i dopracowani w najdrobniejszych szczegółach. Uwielbiam postaci, które dzięki swej niepowtarzalności, charyzmie i stylowi bycia, zdają się ożywać na kartach książki. Remigiuszowi Mrozowi udało się właśnie takich bohaterów stworzyć w tej powieści. Zamachowiec- tajemnicza, bezwzględna, mroczna i początkowo bezimienna postać, pragnąca zawładnąć duszami i umysłami tysięcy ludzi. Samozwańczy mściciel z mandatem zaufania sporej części społeczeństwa. Edling- prokurator dyscyplinarnie wydalony ze służby, ekscentryk zafascynowany ciemną stroną ludzkiej natury, uważny obserwator oraz wiecznie nieobecny ojciec i mąż. Beata Drejer- prokurator, była podwładna Edlinga, wydaje się nieustannie balansować pomiędzy tym, co podpowiada jej intuicja, a tym, co zgodne z literą prawa. To balansowanie dotyczy nie tylko spraw zawodowych, ale i prywatnych.

Fabuła Behawiorysty wciąga i nie pozwala czytelnikowi na chwilę oddechu. Rozpala emocje i rozbudza ciekawość. Czytelnika co rusz zaskakują nagłe zwroty akcji i nowe okoliczności sprawy. Szczerze mówiąc, nie byłam w stanie przewidzieć zakończenia. Nie miałam najmniejszego pojęcia w jakim kierunku potoczą się losy bohaterów. I to jest w tej powieści najlepsze- element totalnego zaskoczenia, który zdaje się rozciągać w czasie tak, że towarzyszy czytelnikowi od pierwszej do ostatniej strony. Permanentnie. Nie spodziewałam się, iż losy zamachowca, Edlinga i Drejer pójdą w tak dramatycznym i ekstremalnym kierunku. Mróz pokazuje w Behawioryście moralną zgniliznę, obłudę, rządzę władzy, najniższe ludzkie instynkty głęboko w nas uśpione, które sprawiają, że niemal wszyscy jesteśmy tacy sami, niezależnie od pochodzenia, wykształcenia, statusu społecznego czy wyznania. Wszyscy nosimy w sobie pierwiastek zła, wystarczy tylko go wyzwolić. U jednych będzie to mała iskra, żądza zemsty, u innych, głęboka trauma. Mróz pokazuje jak łatwo manipulować masami i jak bardzo jesteśmy do siebie podobni, choć na pierwszy rzut oka, tak bardzo różni.

Behawiorysta to synonim thrillera doskonałego. Przynajmniej moim zdaniem. Cieszę się tym bardziej, gdyż przeczytana przeze mnie niedawno Inwigilacja, tegoż samego autora, nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Prawdę mówiąc, nawet nieco mnie rozczarowała, fabuła bez większych niespodzianek, a główni bohaterowie (w tym moja ukochana Chyłka) zdawali się zlewać w jedną, szarą masę. Behawiorysta natomiast, to prawdziwy majstersztyk. Takiej powieści nie powstydziłaby się sama Tess Gerritsen. Nie bez przyczyny właśnie jej nazwisko wymieniam. Gerritsen to niekwestionowana królowa thrillerów. Mistrzyni. A Behawiorysta Remigiusza Mroza może bez kompleksów ruszać w szranki z jej bestsellerami. Polecam!

Uwielbiam Mroza, a Behawiorysta to powieść opowiadająca o tym, jak praca, która staje się pasja powoli wypełnia całe zycie. No i watek kryminalny, rzecz jasna.

[Adres usunięty]

"Behawiorysta" to thriller z najwyższej półki trzymający w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Kanwą powieści, której akcja toczy się w Opolu, jest mordercza wyliczanka prowadzona przez psychopatycznego zabójcę nazwanego przez śledczych Kompozytorem. Jego tropem podąża tytułowy Behawiorysta - były prokurator i specjalista od komunikacji niewerbalnej (mowy ciała) - Gerard Edling wraz ze swoją protegowaną Beatą Drejer. Próbując przewidzieć kolejne kroki zabójcy, Edling sam staje się narzędziem w rękach szaleńca, a jednocześnie jest jedyną nadzieją wymiaru sprawiedliwości na przerwanie "koncertu krwi".

Zwroty akcji i nieprzewidziane sytuacje trudne, w których stawiani są bohaterowie Mroza w tej powieści, z każdą przewracaną stroną powodują coraz szczersze otwieranie oczu czytelnika - zarówno z przerażenia, jak i niecierpliwości, co nastąpi w następnym rozdziale.

Mocno zaakcentowane są mechanizmy psychologiczne, które kierują zarówno mordercą, jak i społeczeństwem, zaangażowanym prze tego pierwszego w swój krwawy plan - dylemat wagonika/zwrotnicy, syndrom sztokholmski, wpływ społeczny, anonimowość w Internecie.

Autor konsekwentnie prowadzi nas do zadania sobie pytania o naturę człowieka oraz o to, w jaki sposób my zachowalibyśmy się w obliczu wyborów ostatecznych, zwłaszcza tych pomiędzy dobrem a złem czy życiem a śmiercią. Czy w każdym z nas drzemie żądza mordu? Czy hamulce moralne zawsze przedłożą dobro drugiego człowieka ponad nasze? Czy chęć odwetu można w sobie pokonać? Czy można wybaczyć, ale nie zapomnieć?

Myślę, że po lekturze tej książki, wiele osób będzie chciało odpowiedzieć sobie na te pytania.

Serdecznie polecam i jak na razie uznaję tą powieść za najlepszą w dorobku Remigiusza Mroza.

Po raz pierwszy dostanie się Remigiuszowi Mrozowi. Po prostu „Behawiorysta” mnie nie uwiódł. Postacie były takie teatralne – tak jakbym oglądała nudny spektakl, gdzie wiem, że kiedyś się to wszystko skończy a aktorzy się przebiorą i pójdą do swoich domów. Nie mogłam się wczuć w rolę czy to Gerarda czy Beaty czy Sępa. Nawet mnie Kompozytor nie zachwycił. Postacie były dla mnie takie bezbarwne, bez polotu i stylu. Opole, rodzinne miasto pisarza opisane tak, że wcale nie chciałam tam być – a to przecież barwne miejsce. Wszystko było takie jak okładka tego kryminału – jedni pewnie są zachwyceni prostą, minimalistyczną, chłodną dekoracją a dla mnie to było jak reszta książki – ani mnie nie ogrzała ani nie ziębiła. Ot, lektura o której pewnie szybko zapomnę. Czy na pewno? I poważne zastrzeżenie – cytat, który mnie osobiście zmierził – “Ulica oplatała go z dwóch stron, a w okolicy zawsze czuć było oborą” – to tego się nie spodziewałam. Oczywiście, każde miasto, każdy dom czuć inaczej ale zdawało mi się że Pan Mróz stał się takim mieszczuchem który za nic na świecie nie zgodzi się na agroturystykę lub namiot tylko all – inclusive. Oczywiście wiem, że pisarz wcale taki nie jest, ale gdyby to było pierwsze moje spotkanie to by mnie odrzuciło. Mieszkam na wsi – czuć tu różne zapachy, nie tylko zapach krowy. Moja opinia – 3/5. Polecam na własną odpowiedzialność.

Polecam wszystkim . Autor jak zawsze potrafi przykuć uwagę czytelnika.

Ho ho ho. Wróciłam dziś z pracy i oficjalnie mam ferie świąteczne. Dziś bardzo było mi nie po drodze z pracą, bo wczoraj w końcu dopadłam do deklasującej inne bestsellery powieści Remigiusza Mroza. Na tapecie gościł oczywiście Behawiorysta książka, moim zdaniem przyciąga uwagę okładką. Ta nutka, z pozoru taka niewinna, po uważniejszym przyglądnięciu się zyskuje makabryczny wygląd. Trochę obawiałam się, bo jednak straszono mnie i brutalnymi opisami, i słyszałam skrajnie różne opinie o tej książce, ale cóż… kto nie ryzykuje – ten nie pije szampana. W sumie, ja i tak rzadko pijam szampana, ale ryzykując, trafia się na dobre książki.

W opolskim przedszkolu, zwyrodnialec sterroryzował przedszkole i wziął za zakładników dzieci i przedszkolanki. Dowiaduje się o tym były prokurator, Gerard Edling, specjalista od kinezyki czyli czytania mowy niewerbalnej. Prędko zwraca się do Gerarda o pomoc jego była podwładna. Kobieta robi to niechętnie, bo pełne niedomówień odejście Gerarda spaliło za nim wszystkie mosty. Kompozytor, bo taki pseudonim prędko dostanie zamachowiec, zaplanował makabryczny koncert krwi w którym przewidział miejsce dla publiki, bowiem swoje makabryczne igrzyska transmituje online, a nawet sprawia, że są interaktywne, widzowie mogą głosować: kogo zabić? Komu darować życie i na jakich warunkach. Okazuje się również, że Kompozytor jest trudnym przeciwnikiem, również zna się na mowie niewerbalnej, trudno go rozszyfrować, sprowokować. Jakie są jego plany? Ile osób zginie. Czy wymiar sprawiedliwości, dopadnie go odpowiednio szybko?

Remigiusz Mróz lubi jechać po bandzie. Jak tworzy ekscentrycznego bohatera, to po całości, na pewno w jakiejś powieści będzie to ktoś normalny. I wtedy będzie zaskoczenie. Mógłby konstruować, do końca i konsekwentnie, no i jego bohaterowie są omnibusami. Naprawdę, rzućcie cytat, fragment melodii, rozpoznają bez pudła. Od razu. I opatrzą to stosownym, fachowym komentarzem. Zasadniczo, Gerarda da się lubić, nie jest tak irytujący jak Forst, chociaż jak tak się zastanawiam, żaden z nich jakoś mnie nie przekonuje i nie sprawia, że z zapartym tchem czytam dalej. W przypadku Behawiorysty kupiła mnie do pewnego momentu historia. Zaciekawiła mnie, a sceny brutalne, da się znieść.

Czytałam z wypiekami na twarzy, bardzo się zaangażowałam, aż dobrze za połową Remigiusz Mróz, znowu skorzystał z pewnego schematu i miałam taki wielki zawód, takie szczere i bolesne rozczarowanie, bo było tak świetnie, pomimo drobnych potknięć, nadmuchanego języka, nadmuchanych zdań bez treści, ale było świetnie. Moja ciekawość płonęła jak opary benzyny, a ja powtarzałam to słynne jeszcze pięć minut. Później, moim zdaniem, było o wiele słabiej, mamy zbyt wiele podobieństw do cyklu z Forstem, za dużo jak na mój gust. A końcówka, nastawiona chyba na apogeum emocji mnie przyniosła, słabą satysfakcję, bo oba wątki przewidziałam.

Chciałabym oceniać książkę tylko do tej lepszej części, jednak mimo wszystko nie uważam ją za złą. W pewnym momencie mnie rozczarowała, ale finalnie – nie była to zła znajomość. Cieszę się, że ją przeczytałam. No i czekam na styczeń

"Sztuka manipulowania ludźmi polegała nie tylko na tym, by poznać odpowiednie narzędzia, ale też na tym, by używać ich oszczędnie".

Nie wiem dlaczego sięgnęłam po Mroza tak późno. Może to moja niechęć do kryminałów czy thrillerów - człowiek, który żyje w klimatach klasyki i XVIII - wiecznych romansów nie zabiera się zbyt często za krwawe historie, po których boi się spać. Może to przekonanie, że Mróz pisze seriami - żeby przeczytać daną książkę, wcześniej muszę sięgnąć po inne - darzyłam taki zabieg dużą dozą nieufności, tym bardziej, że to autor rodzimy i młody. O ja nieszczęsna! Gdybym wiedziała, co ucieka mi sprzed nosa, co mam tuż przed oczyma, nigdy nie pozwoliłabym sobie na taki nietakt. Dopiero gdy ukazał się "Behawiorysta", uznałam, że czas przełamać swoją nieśmiałość, nieuzasadniony lęk i dać mroźną szansę. Nie żałuję. Wciąż się składam z rozrzuconych części w całość.

Przebiegły szaleniec zajmuje opolskie przedszkole, grożąc śmiercią dzieciom i wychowawcom. Następnie przenosi się do opuszczonego domu, gdzie okrutnie torturuje kolejne osoby. Okalecza, i zabija z premedytacją, śmiejąc się w twarz służbom bezpieczeństwa. Całości dopełnia fakt, iż każde wystąpienie Kompozytora (jak później zaczyna morderca być nazywany z racji nieustannych odniesień do muzycznych terminów) jest nagrywane i relacjonowane na żywo. Widzowie muszą dokonywać tragicznych wyborów, na pozór władając życiem występujących w filmach osób. Każdy "Koncert krwi" niesie z sobą ból, porażkę policji; przesuwa granicę za jaką jest w stanie się posunąć morderca, kieruje do widzów brutalne słowa poczucia złudnej sprawiedliwości, władzy nad losem innych osób, sprawdza prawdziwość "efektu wagonika". Do pomocy policji i prokuratury zostaje zaangażowany Gerard Edling - specjalista od kinezyki, który na mowie ciała zna się jak nikt. To właśnie ON ma interpretować nagrania Kompozytora, w celu zrozumienia motywów jego postępowania. Sytuacja niestety wymyka się spod kontroli...

Z każdym zdaniem chłonęłam historię coraz bardziej. Nie mogłam doczekać się finału, gdyż koniecznie chciałam poznać zakończenie opowieści o szaleńcu, który sterroryzował zarówno kraj, jak i świat za pomocą brutalności przedstawianej na ekranach komputerów. "Behawiorysta" to nieustanny rollercoaster; gdy już wydaje Ci się, że wiesz co wydarzy się dalej, autor puszcza do Ciebie oko, uświadamiając, jak bardzo się mylisz. Postać Edlinga została wykreowana tak realnie, iż można wręcz poczuć, jakby się go znało od lat. Jego przemyślenia dotyczące kinezyki uzupełniają wiedzę, nastręczają mnóstwo pytań, poszerzają horyzont widzenia. Pojawiają się dylematy moralne, gdyż wraz z internetowym głosowaniem widzów w książce, Czytelnik sam zaczyna się zastanawiać, jakby postąpił, które zło (bo nie ma mowy o dobrym wyjściu z sytuacji) by wybrał, z jakich pobudek; odsłonięte zostają najbardziej skrywane ludzkie instynkty, wynaturzenia, do głosu dochodzi chęć przetrwania za wszelką cenę. Jeśli komuś się wydaje, iż zna tajemnice ludzkiego umysłu, to bardzo się myli. Psychologia wciąż może się pochwalić szerokim zakresem działania, gdzie chociażby manipulacja odgrywa znaczącą rolę. Kto kim manipuluje w powieści? Kto jest ofiarą, a kto katem? Kto kogo ściga? Czy aby na pewno każda decyzja została/zostałaby podjęta słusznie? Emocje targają nami z każdej strony, nie sposób w żaden sposób przewidzieć, co będzie dalej. I mimo, iż niektórzy twierdzą, że książka ta posiada jakieś niedociągnięcia, ja twierdzę, że jest świetna. Nie mogłam jej odłożyć aż do ostatniego zdania, dokładnie tak jak reklamuje ją Tess Gerritsen.

Niedługo sięgam po poprzednie książki pana Mroza i aż się boję, bo podobno są lepsze od "Behawiorysty". Wtedy to chyba braknie mi skali żeby je ocenić. Wyrasta mi kolejny ulubiony polski autor i tego się trzymajmy.

Więcej na [Adres usunięty]

Brutalna, krwiożercza i... świetna. Zwłaszcza w sferze spostrzeżeń społeczno-obyczajowych. A po zakończeniu dalej nie mogę się pozbierać.

Po nieco dłuższą recenzję zapraszam na Nerw Słowa:

[Adres usunięty]

Behawiorysta, a precyzyjniej Gerard Edling, był pierwszą postacią, którą poznałam ze świata Remigiusza Mroza. Ten specjalista od kinezyki pozwolił mi zrozumieć, że kryminał jest moim faworytem wśród przeróżnych dziedzin literatury. Wystarczyły dwa dni, żebym przeczytała książkę i zrozumiała, że zatraciłam się w twórczości tego autora.

Historia opisana w książce od początku przedstawiana jest w niezwykle mocny, mroczny sposób. Poznajemy morderce-artyste, który publikuje "występy" na platformie internetowej. W trakcie tych przedstawień zabija po jednej z dwóch ukazanych przez niego postaci.

Sprawa jest o tyle okrutna, gdyż całe to przedsięwzięcie, odbywa się w zajętym przez niego przedszkolu. Gdzie dochodzi do zabójstw nie tylko dorosłych, ale i dzieci. Oczywiste jest to, że gdzie pojawiają się bezradne, młode istoty, tam dramaturgia staje na znacznie wyższym poziomie.

Remigiusz Mróz w sposób artystyczny przedstawia cechy mordercy. Ja, jako czytelnik, odebrałam go, jako niesamowicie inteligentnego człowieka. Behawiorysta za pośrednictwem internetu stworzył sobie prawdziwy teatr, a dokładniej określając - teatr improwizowany. To określenie pasuje moim zdaniem idealnie, gdyż odzwierciedla ono to, czego dokonał morderca. Mianowicie doprowadził do tego, że to publiczność, oglądająca wydarzenie po drugiej stronie ekranu, za pomocą określonych przycisków, decydowała o losach ludzi wystawianych na deski internetowego teatru.

Podczas czytania tej książki, czułam się jakbym przemierzała drogę do zrozumienia i obnażenia sprawcy ramię w ramię z Edlingiem. Remigiusz Mróz bardzo stanowczo pozwala na przeżywanie historii wraz z bohaterami.

W trakcie czytania tej książki z pewnością towarzyszyły mi dwie główne emocje: fascynacja i strach. Z każdą kolejną stroną rozumiałam, że Remigiusz Mróz jest wspaniałym graczem. Jego książki, to jego plansze i to on, w sposób perfekcyjny, określa zasady tej gry. Dlatego właśnie Behawiorysty nie da się odłożyć w trakcie czytania. Przez cały czas tej wyimaginowanej podróży, w której uczestniczyłam jako czytelnik, chciałam wiedzieć, co się będzie dalej działo. W tym miejscu połączyły się dwie rzeczy, moja ciekawość i nieprzeciętność tej książki. Ta mieszanka sprawiła, że stałam się prawdziwym fanem losu Gerarda Edlinga.

Bardzo polecam najlepsza książka polecam wszystkim

Świetna książka Remigiusza Mrożą. Trzyma w napięciu do samego końca. Bardzo spodobała mi się ze względu na to czym zajmował się główny bohater a mianowicie kinezyka, czyli komunikacja niewerbalna. Książkę polecam każdemu.

Książkę przeczytałem w dwa deszczowe wieczory... może noce. W głowie panował mrok a szum deszczu ... itp. itd. Tak można byłoby długo bo chyba zwykłe opinia na temat książki nie ma tu znaczenia.... biorąc pod uwagę to co można przeczytać powyżej ;-)

Krótko mówiąc - świetna książka, Dobry wątek, prowadzenia tematu i to coś co powoduje, że książkę się połyka. Zamawiać i czytać - zamówienie bez pudła :)