Królowie przeklęci. Tom 1

Maurice Druon a właściwie Maurice Kessel to francuski pisarz i polityk. Był członkiem Akademii Francuskiej, Kawalerem Krzyża Wielkiego Legii Honorowej. Przez lata wydawał powieści, w tym serię Królowie przeklęci. Pierwszy tom, Król z żelaza, ukazał się w 1955 roku. Ten sam tom do Polski zawitał w 2010 roku dzięki wydawnictwu Otwarte. To samo wydawnictwo postanowiło ponownie wydać powieści Druona. Tym razem seria została wydana w trzech tomach. Królowie przeklęci to zbiorcza nazwa cyklu, który podzielono na trzy książki. W pierwszym mamy powieści Król z żelaza, Zamordowana królowa i Trucizna królewska, w drugim – Prawo mężczyzn, Wilczyca z Francji, a w trzecim znajdą się Lew i lilie i Kiedy król gubi kraj. Pierwszy tom ukazał się w 2015 roku.

Francją włada Filip Piękny. Jego synowie mają żony, a jego córka jest królową Anglii. Izabela nie jest kochana – wie, że jej mąż woli mężczyzn. Wie również, że jej szwagierki nie są odpowiednimi kobietami dla jej braci. Gdy dociera do niej Robert d’Artois z wiadomością, że podejrzewa szwagierki Izabeli o zdrady, kobieta jest pewna, że chce ujawnić ten fakt ojcu. Zbiera dowody i wyrusza do Francji, gdzie księżniczki nie boją się przyprawiać rogów mężom. Filip Piękny to władca sprawiedliwy, dlatego nie przyjmuje zarzutów bez faktów. Gdy jednak okazuje się, że Izabela ma rację, postanawia ukarać niewierne żony. Musi też rozprawić się z templariuszami. Natomiast wierny poddany Izabeli, Robert d’Artois pragnie zemsty na kuzynce, która odebrała mu w niesprawiedliwym procesie dobra. Intrygi prowadzą do wielu nowych wydarzeń...

Narrator trzecioosobowy pozwala śledzić różne postacie. Jest szczegółowy w opisach, zna myśli i uczucia bohaterów. To dobry obserwator, który nie boi się opisywania tortur czy stosunków seksualnych. Jest jednak chłodny w swojej relacji.

Autor posłużył się w swojej książce autentycznymi postaciami z kart historii. Kto z nas nie słyszał choćby o Filipie Pięknym? Jak przyznają znawcy, bohaterowie książki są znacznie barwniejsi niż ich historyczne odpowiedniki. Możliwe, że Druon korzystał ze źródeł i przekazów historycznych, uzupełniając je własną fantazją.

W książce przewija się wiele wątków, które doskonale wypełniają jej karty. Przede wszystkim motyw władzy. Każdy chce utrzymać w rękach to, co już posiada. Król chce mieć następce. Do tego każda niemal sytuacja podsycana jest chęcią zemsty. Nie ma osoby, która by nie pragnęła czegoś złego dla wroga. Pojawiają się intrygi i zdrady. Nie brakuje opisów tortur. Codzienne sprawy wypełnia pycha i duma. Sprawiedliwość dla jednych oznacza krzywdę dla drugich. Do tego zakon templariuszy, długi, bunty, głód i podatki. Wszystko to pojawia się w każdym tomie.

Nie możemy zapomnieć o stylu. Powieść historyczna domaga się pewnych zabiegów, które nie są spotykane w książkach o współczesności. Autor zadbał o nieco inny język. Ciągle powtarzane i podkreślane statusy społeczne jak „Dostojny Pan” czy mówienie do jednej osoby w liczbie mnogiej sprawiają, że możemy poczuć się jak na średniowiecznym dworze. Język jest nieco zmieniony. Możemy sobie z nim poradzić, nie jest zbyt dziwaczny, ale czuć w nim odrobinę innego odcienia, posmaku dworskości.

Co ciekawe, w powieści pojawia się całkiem spora liczba przypisów. Co jeszcze ciekawsze – są one umieszczone na końcu książki. Dla mnie jest to utrudnienie. Owszem, są one czasami dość długie, ale wertowanie kartek siedmiuset stronicowej powieści nie jest zbyt łatwe. Poza tym lubię, gdy pod tekstem znajduje się informacja, na którą od razu mogę rzucić okiem. Pod narracją umieszczono jedynie tłumaczenia obcojęzycznych zwrotów.

Na końcu książki znajdziemy też biogramy i drzewa genealogiczne. Do tego spis treści.

Ogólnie uważam, że książka jest naprawdę fascynująca. Uwielbiam powieści historyczne, lubię dobrze skrojone postaci i wielowątkowe, ale nie chaotyczne akcje. Autor stworzył fantastyczny świat, który łączy fikcję literacką z prawdą historyczną. Dzięki doskonałej kreacji języka i narracji możemy stanąć pośród poddanych na francuskim dworze.

Polecam tym, którzy szukają powieści od której wprost nie można się oderwać. Jest świetnie skrojona, nie ma praktycznie wad. Trzy książki w jednym tomie gwarantują wiele przeżyć i pozwalają kontynuować przygodę po zakończeniu jednej części. Trzeba przyznać, że wydanie jest świetne, a liczba stron wcale nie przeraża. Polecam gorąco nie tylko fanom powieści historycznych.

Powieść Maurice’a Druona jest doskonale napisana, z wielką znajomością prawdy historycznej. A przy tym podana w ciekawej formie, nie nudzi, a wręcz intryguje. Na pewno duża zasługa należy się osobie tłumaczącej powieść na język polski, za zachowanie specyficznego klimatu i lekkości tej powieści. Jak się okazuje historia nie musi być nudna i podana w suchych faktach. Można na bazie faktów historycznych stworzyć pasjonującą i wciągającą czytelnika powieść, jak to udało się Druonowi.

Autor popracował nad stworzeniem wiarygodnych i bardzo prawdziwych sylwetek bohaterów powieści, nie są to sztywne marionetki, ale prawdziwi ludzie. Odmalował nam niezwykłe realnie ówczesne czasy, ludzi, ich problemy i namiętności, ich życie i śmierć. Walka o władzę, intrygi dworskie, miłość, nienawiść i zdradę – to wszystko znajdziecie w „Królach przeklętych”! Polecam!

„Konsekwencje, jako wynik nieuchronnej gry przeznaczenia, pokaże przyszłość. Los nieustannie ustawia ludzi i rzeczy w nieprzewidywalnych konfiguracjach”. Str. 307

Początek czternastego wieku, rządy we Francji sprawuje Filip IV. Władca absolutny – Król z Żelaza, i taki właśnie był – twardy, zimny, okrutny, wyniosły, uparty, skryty i nie cofał się przed niczym. Miał córkę Izabelę, którą wydał za mąż za króla Anglii oraz trzech synów. Ludwik X Kłótliwy pojął za żonę Małgorzatę Burgundzką, Filip V Wysoki ożenił się z Joanną Burgundzką oraz Karol IV Piękny, który poślubił Blankę Burgundzką. Małgorzata i Blanka Burgundzkie nawiązały romans z młodymi giermkami, przez co położyły na szali swój honor i życie własne oraz swoich kochanków.

„Król nie może się mylić”. Str. 615

Z powodu własnych pobudek 13 października 1307 roku Król Filip IV nakazuje uwięzić członków Zakonu Templariuszy. Skazuje ich na 7 lat pozbawienia wolności i więzi ich w twierdzy Temple. Po upływie 7 latach zarzucając skazanym między innymi herezję, czary i świętokradztwo zarządza, by trzej Templariusze spłonęli na stosie na Wyspie Żydowskiej.

„Papieżu Klemensie!… Rycerzu Wilhelmie!… Królu Filipie!… Powołuję was przed sąd Boży, przed którym zjawicie się w ciągu roku, aby otrzymać słuszną karę! Przeklinam was! Przeklinam was! Niech wasze rody będą przeklęte aż do trzynastego pokolenia!… „ str. 92

Król Filip Piękny skazując mistrza Jakuba de Molay na stos, nie zdawał sobie sprawy z tego, że przypieczętuje tym swój los oraz swoich podwładnych. Templariusz podczas wykonywania wyroku przeklął Papieża Klemensa, Rycerza Wilhelma i Króla Filipa, że nim minie rok oni wszyscy umrą. I tak też się stało. Następca tronu Król Ludwik X zwany Kłótliwym po śmierci ojca przejął panowanie nad Francją. Jednakże był młody, swarliwy, nieodpowiedzialny, roztargniony, okrutny, niekompetentny, dlatego obowiązki monarchy przerosły jego umiejętności, i szybko przekazał trud rządów swojemu wujowi Karolowi Walezjuszowi, który z kolei był nieudolnym zarządcą.

„Po dwudziestu dziewięciu latach twardych rządów Król z Żelaza odszedł w wieku czterdziestu sześciu lat, (…) a siła jego woli tak mocno wywarła wpływ na ówczesne czasy, że tego wieczoru jakby ustało bicie serca Francji. Jednak narody nigdy nie gasną wraz z ludźmi, nawet jeśli umierają największe osobistości epoki. Narodzinami i upadkiem państw rządzą inne prawa”. Str. 258

Jako że lubię książki bazujące na historii oraz fantastykę toteż lektura Królów przeklętych idealnie trafiła w mój gust. Czego tutaj nie ma? Począwszy od zdrad przez potajemne schadzki kochanków, szpiegostwo, polityczne zagrywki, knute intrygi, kłamstwa, oszustwa, szantaże, walkę o tron, tortury, klątwy templariuszy, aż po wyrok śmierci. Jest dosłownie wszystko, a rozwój akcji jest na tyle dynamiczny, że czytelnik nie ma czasu na nudę.

„(…) jak mawiają stratedzy wojenni, szpieg wewnątrz murów jest więcej wart niźli cała armia u bram miasta”. Str. 21

Bohaterowie oraz ich portery psychologiczne są doskonale wykreowane. Autor w bardzo wiarygodny sposób przedstawia jakimi prawami rządzili się możni i świeccy we Francji w XIV wieku, podobnie jak opisuje stronę ludzi mniej majętnych. Narracja jest wieloosobowa, przez co pisarz pozwolił każdej postaci dojść do głosu i zaprezentować rozwój wydarzeń ze swojej perspektywy. Fabuła jest niezwykle interesująca i przyciąga uwagę czytelnika praktycznie od pierwszych stron. Jeżeli chodzi o język, to przyznaję, że z początku miałam trudności z zastosowanym w tej lekturze słownictwem – charakterystycznym dla IV wieku, ale z każdą stroną było łatwiej, aż problemy całkowicie minęły.

Na końcu książki autor umieścił przypisy historyczne, które pomagają w odbiorze lektury, jak również wiele wyjaśniają. Także na końcu zostały umieszczone noty biograficzne każdej postaci, która pojawia się w powieści, są one przedstawione w skrócie, tak by w każdej chwili czytelnik mógł wyszukać daną osobę i przypomnieć sobie kim była, i jaki miała udział w wydarzeniach. Na dodatek zostały opracowane i rozrysowane drzewa genealogiczne.

Reasumując. Lektura Królowie przeklęci otwiera cykl o tej samej nazwie Królowie przeklęci. W pierwszym tomie przedstawione zostały trzy powieści Król z Żelaza, Zamordowana królowa i Trucizna królewska. Zostały opisane rządy pod koniec panowania króla Filipa IV oraz jego syna Ludwika X zwanego Kłótliwym. Autor w doskonały sposób przedstawił ten okres historyczny, albowiem nie wszystko jest fikcją literacką, dużą część stanowi historia, której wydarzenia miały miejsce naprawdę. Wszystko układa się w spójną całość, toteż książkę czyta się bardzo dobrze, tym samym pisarz udowodnił, że historia wcale nie musi być nudna. Po ponad 700 stronach lektury jestem bardzo zadowolona i w pełni usatysfakcjonowana, mało tego, cieszę się, że już wkrótce będę miała okazję zaznajomić się z drugim tomem Królów przeklętych, który notabene jest nieco szczuplejszy od pierwszego tomu. Polecam tę publikację osobom, które równie jak ja lubią książki z tłem historycznym oraz wartką akcją. Jest to kawał dobrej literatury! Polecam.

Nie jestem recenzentce piszącym tak pięknie jak moi poprzednicy. Zanim zdecydowałem się na książkę, kilka lat wcześniej oglądałem serial w TVP. Nie sądziłem wtedy, że kiedyś wezmę się za książkę. Było tak do dnia, gdy przeczytałem Wstęp George’a R. R. Martina. Decyzja była szybką. Bez chwili wahania kupiłem książkę i czytam równolegle z Grą o tron. Ja zdecydowanie książkę polecam. To książka dla ludzi myślących.