Kraina Opowieści t. 2 Powrót Czarnoksiężnicy

„Kraina Opowieści. Powrót Czarnoksiężnicy” to przykład literatury dla młodszych Czytelników, która ma do zaoferowania wiele: potrafi rozbawić, ale i zainteresować. Ponadto spomiędzy kart tej opowieści ciągle coś wypływa – można rzec, że to bezustanne morały, życiowe lekcje, jednak sęk w tym, że nie ma takiego poczucia. Jeśli czytelnik zdecyduje się podążać za słowem narratora, z pewnością tego nie pożałuje, a może nawet na tym zyska.

Kiedy dwa lata temu pierwszy raz zetknęłam się z pierwszym tomem „Krainy opowieści”, byłam bardzo podekscytowana. „Zaklęcie życzeń” – mimo że skierowane do o wiele młodszego czytelnika niż ja w tamtym czasie – zdołało mnie porwać oraz zaintrygować. Pomysł Chrisa Colfera oparty w pewnym stopniu na ponownym opowiedzeniu znanych baśni i skonfrontowaniu pochodzących z nich postaci wywołał we mnie nostalgię i przyznaję, że zostałam wtedy przekonana.

W „Powrocie Czarnoksiężnicy” autor kontynuuje swoją strategię, nadając znanym już opowieściom nowe wątki, bohaterom zaś – charakter wraz z pogłębioną historią. Postaci bliźniaków, Alex i Connera, bez przerwy wnoszą przysłowiowy „powiew świeżości” do nieco poznanego już świata. Ich kolejne przygody bawią, ale i zachęcają do rozmyślań. Skąd się bierze zło – a może inaczej: co powoduje, że ktoś staje się czarnym charakterem? Historia oferuje dużo przestrzeni właśnie tym zagadnieniom, by pokazać, że zło nie istnieje tak po prostu, bez powodu. Myślę, że przedstawienie takiej, a nie innej wersji baśniowej historii o Czarnoksiężnicy to dobry sposób, by młody czytelnik odkrył, że ludzie nie rodzą się z natury źli. Równocześnie opowieść o bliźniakach pokazuje, że praca zespołowa potrafi wiele ułatwić, a to, kim jesteśmy, ujawnia się w wyniku życiowych doświadczeń.

W moim przypadku lektura kontynuacji „Krainy Opowieści”, która liczy sobie ponad pięćset stron w wydaniu w twardej oprawie, trwała dłuższą chwilę. Być może nie w każdym przypadku jest to książka na jeden wieczór, jednak uważam, że wciąż warta chwili uwagi – nawet jeśli początek trochę się dłuży i sprawia wrażenie, jakby akcja uciekła sobie daleko w las.