Kobieta, którą byłam

Jakiś czas temu od Wydawnictwa Literackiego dotarła do mnie przesyłka. Znajdowała się w niej książka autorstwa Kerry Fisher o intrygującym tytule „Kobieta, którą byłam”. Bardzo za nią już na wstępie recenzji dziękuję. Zanim zabrałam się za lekturę, zdążyłam zerknąć na opinie innych recenzentek i przez to wiedziałam, że mogę być spokojna. Nie zastanę tutaj przesłodzonej treści, jaką często można spotkać za taką spokojną okładką, ale coś znacznie więcej. Z zapałem wzięłam książkę do ręki, po czym przepadałam. Z każdym kolejnym zdaniem moje zainteresowanie rosło.

Gisela – żona bisnesmena, mama dwójki dzieci i pani domu. Sielankowego, z pozoru, życia można jej pozazdrościć. Kate z kolei mieszka obok i za wszelką cenę chroni swoją prywatność. Robi to wręcz obsesyjnie. Jej dorastająca córka ma dosyć ukrywania się nie tylko matki. Ona sama również zostaje niejako zmuszona do nieujawniania swojej tożsamości. To na dłuższą metę jest bardzo trudne i męczące. Trzecią kobietą jest Sally. Żona, która próbuje wmawiać sobie, że jest szczęśliwa. Swojemu otoczeniu z kolei nie musi niczego udowadniać. To, jaka jest, jej zachowanie nie pozostawia innym złudzeń. Jest urodzona pod sprzyjającą gwiazdą.

Sąsiadki. Każda inna. Każda w jakimś stopniu zazdrości tej drugiej. Dobrze znamy ten stan prawda? To w żadnym stopniu nie jest fikcja. To fakt, który dotyka wszystkich.

Bardzo lubię twórczość Kerry Fisher. Jest doskonałą obserwatorką życia. Bierze z niego tematy istotne i swoje przemyślenia przelewa na papier. Tym razem pojawia się kwestia korzystania z mediów społecznościowych. Doskonale widać na podstawie życia Sally, Kate i Giseli, jaki ma to wpływ na poczucie własnej wartości. Jak na pewno wszyscy się domyślają, nie jest to nic pozytywnego. Uśmiechy na każdym zdjęciu, zawsze uporządkowane mieszkanie, grzecznie bawiące się dzieci, mężczyzna z bukietem róż, kobieta bez śladu zmęczenia. Takich zdjęć nie trzeba szukać. Każdy posiadający profil na Facebooku bądź Instagramie natyka się na nie niemal co dzień. Jakie są nasze pierwsze myśli na ich widok? „Ci to mają fajne życie”. Fisher przypomina, że to tylko skrawek nie całość codzienności, która przecież dla każdego bywa trudna i męcząca.

„Kobieta, którą byłam” to więcej niż opowieść o sąsiadkach spotykających się na herbatę i narzekających na swoje życie. Na jej kartach znajdziecie coś, co Was z pewnością zaskoczy.

Nie przesadzę, kiedy stwierdzę, że to książka z gatunku literatury kobiecej, którą każda z nas przeczytać powinna. Zdziwicie się, kiedy odkryjecie, jak bliskie stają się postacie występujące w powieści; czasem bliskie do tego stopnia, że być może odnajdziecie w nich samych siebie.

„Kobieta, którą byłam” to współczesna powieść o trzech rodzinach, których rzeczywistość zdominowana została przez media społecznościowe, a udzielanie się na Facebooku okazało się nie wyborem, lecz koniecznością. Własny profil, wrzucane kilka razy w ciągu dnia przefiltrowane zdjęcia, na których podawane światu strzępy informacji kreują obraz idealnego, zgodnego, wymuskanego świata. Konia z rzędem temu, kto nie ma takich znajomych i kto choć raz nie poczuł zazdrości widząc uśmiechnięte twarze, wzajemnie spijanie z dzióbków, lśniące mieszkania, wspólne drinki na zagranicznych plażach, idealne dzieci i ten wszechobecny akcent, że najważniejsza jest rodzina. Mądry odbiorca wie, że to wcale nie musi być prawda; że dom pozostaje czysty jedynie na czas pstryknięcia fotki, a pod dywan zostają zamiecione największe małżeńskie brudy, a wyjazdy okupione są całorocznym spłacaniem kredytu zaciągniętego na ten cel. Dzieci? Dzieci spędzają czas ze smartfonami w ręku, a otrzymane w prezencie, nierozpakowane jeszcze planszówki tylko w teorii jednoczą rodzinę. To niestety realia naszego wieku, które świetnie wszyscy dorośli wypierają zachłystując się zazdrością innych, żyjąc kolejnymi lajkami i pozytywnymi komentarzami. Prawdziwe? Jeszcze jak. A samotność i smutek stają się z każdym dniem coraz większe i większe.

Podobnie rzecz ma się z naszymi książkowymi bohaterkami. Każda z nich jest inna, ma inne priorytety i oczekiwania, ale to, jak widzą ich prywatność inni – jest dla nich najważniejsze. Po raz pierwszy spotykają się na sąsiedzkim grillu organizowanym przez jedną z nich, Giselę – gospodynię domową, żonę i matkę, która na pierwszy rzut oka ma rodzinę idealną. Śliczne dzieci stojące u progu dorosłości, odnajdujący się w każdej sytuacji, brylujący w towarzystwie mąż, wypucowany do błysku dom i kolejne zakupy skrzętnie zostają fotografowane i zabawnie otagowane – służą jako wirtualna dokumentacja perfekcyjnego życia na przedmieściach. Podobnie idealne jest małżeństwo Sally: częste wyjazdy małżonków związane z obowiązkami zawodowymi są świetnym argumentem przemawiającym za brakiem dzieci, a akcentowana na każdym kroku wysoka jakość życia i wolność stają się powodem zazdrości. I Kate, pracująca jako ratownicza medyczna i samotnie wychowująca dorastającą córkę, która z kolei robi wszystko, aby nie rzucać się w oczy i nie spoufalać z nowo poznanymi sąsiadkami. W jej przypadku aktywność w mediach społecznościowych nie wchodzi w grę, co już samo w sobie wydaje się podejrzane. Kobiety po cichu sobie zazdroszczą, ale nagle dzieje się coś, co wywraca ich życie do góry nogami i sprawia, że muszą zrewidować pogląd na swoją dotychczasową egzystencję. Czy warto zaciskać zęby i dla publicznej sympatii wyrzec się samej siebie? Czy zamykanie się w skorupie przed bliskim ma sens? Czy dokumentowanie swojego życia wraz z jego najdrobniejszymi szczegółami nie odziera nas przypadkiem z osobistej godności? Na dłuższą metę staje się przecież jednym wielkim oszustwem, a dla krótkiej chwili podziwu – czy ma sens?

„Kobieta, którą byłam” to bodajże najlepsza książka Kerry Fisher. Porusza aktualne problemy – potrzebę akceptacji, rodzicielskich relacji, rozliczenia z przeszłością i konkretyzowania planów na przyszłość, zgodnych z własnym sercem i sumieniem. Traktuje o wybaczaniu, ale i o stawianiu granic. O ponoszeniu konsekwencji, szczerości i o tym, że jeśli człowiek nie zaufa drugiemu człowiekowi, nawet w tłumie będzie zupełnie sam. Nie zmienią tego żadne facebookowe polubienia ani westchnienia zazdrości.

Pięknie napisana, dopracowana w najdrobniejszym szczególe porywa czytelnika i zapewnia mu kilka godzin fascynującej lektury. Wydawnictwo Literackie wykonało kawał dobrej roboty: konkretnej grubości, miękka okładka ze skrzydełkami, standardowej wielkości czcionka. Ciekawość budzą liczne opisy zdjęć i tagi. Polecam bardzo, tym razem dorosłym. Otworzy wam oczy, zobaczycie.

CzytaMy8+

Jak łatwo przychodzi nam ocenianie życia innych po pozorach? Jak bardzo nie wiemy, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami? A tym bardziej, jakie myśli krążą w ich głowach?

Trzy kobiety, trzy zupełnie różne kobiety i ich oceny pozornie idealnego życia pozostałych kobiet. Słowem klucz jest tu „pozornie”. Nigdy nie wiemy do końca, jak naprawdę wygląda życie innych, dopóki sami nie zdecydują się nam tego powiedzieć. I tak właśnie było w książce „Kobieta, którą byłam”. W książce widzimy ułamek życia trzech sąsiadek. Życie każdej z nich jest inne, każda na swój sposób stara się w tym życiu sobie radzić. I jak to w życiu, raz jest z górki, raz pod górkę. Nie ma tu zawrotnej akcji, ale są przełomowe momenty. Czyta się dość szybko. Narracja prowadzona jest naprzemiennie z perspektywy każdej z trzech kobiet, dzięki czemu mamy możliwość lepszego zagłębienia się w ich świat.

Rzadko sięgam po książki z tego gatunku, ale ta przypadła mi do gustu, więc i Was zachęcam do jej poznania.

Kate zmuszona została do ucieczki, zmieniła nazwisko i z nastoletnią córką postanowiła przeprowadzić się w miejsce gdzie nikt ich nie zna. Postać Kate i jej córki zaczyna intrygować sąsiadki z osiedla, z czasem kobiety zaprzyjaźniają się. Pewnego dnia Kate zostaje wezwana do wypadku samochodowego, a to co wydarzy się potem wystawi na wielką próbę przyjaźń kobiet. Czy Kate odnajdzie w końcu spok umoeje tobksciój i szczęście? Czy przyjaźń przetrwa tą próbę?

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, chociaż słyszałam wiele dobrego o jej wcześniejszych książkach. Autorka stworzyła naprawdę wciągająca i intrygującą, która z ogromnym zainteresowaniem śledziłam. Książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie, a to za sprawą lekkiego stylu autorki i umiejętności budowania napięcia. Bohaterami tej książki są tak naprawdę trzy kobiety: Kate, Gizela i Sally. Kate stara się nie rzucać w oczy, jest ratownikiem medycznym i chce odciąć się od przeszłości. Natomiast Gizela i Sally to kobiety uwielbiające żyć w blasku social mediów, chwalą się tam dosłownie wszystkim i pokazują swoje idealne życie. Mimo różnic jakie je dzielą kobiety zaprzyjaźniają się. Kartka po kartce dowiadujemy się, że każda z nich skrywa jakąś znaczącą tajemnicę.

Autorka w świetny sposób ukazała, że to co z pozoru jest idealne, piękne, nie koniecznie jest takim w rzeczywistości. Ci, którzy tak afiszują się ze swoim szczęściem i dobrobytem niejednokrotnie moją trzymać przysłowiowego "trupa w szafie".

"Kobieta, która byłam" to ponadczasowa i bardzo mądra i emocjonująca opowieść , która z pewnością zaskoczy wielu czytelników. Jestem pewna, że jeszcze nie raz sięgnę po książki autorki! Polecam! Moja ocena to 8/10.

"Nowy dom może być szczęśliwym zakończeniem. Ale I nowym początkiem. Albo kryjówką.."

"Kobieta, którą byłam" to najnowsza powieść brytyjskiej pisarki Kerry Fisher. Autorka utkała niezwykle fascynującą opowieść o trzech kobietach, z których każda zmaga się z własnymi, dość trudnymi, problemami życiowymi. Każda z nich miała powód by rozpocząć życie w nowym miejscu. Wybrały osiedle przy Parkview Road.

Kate wraz z nastoletnią córką zmieniła nazwisko i przeprowadziła się na drugi koniec kraju. Ma nadzieję, że w nowym miejscu przeszłość jej nie dopadnie i w końcu odzyska spokój.

Gisela to szczęśliwa żona i matka, która prowadzi bardzo luksusowe życie chwaląc się nim w mediach społecznościowych. Ale czy wszystkie jest takie, jak widać na Facebooku?

Sally to zapracowana bizneswoman i po uszy zakochana mężatka, której marzeniem jest zostać w końcu matką. Jednak jej mąż nie chce słyszeć o powiększeniu rodziny.

Trzy różne kobiety, które skrywają wiele tajemnic. Co się stanie, gdy prawda wyjdzie na jaw ?

"Kobieta, którą byłam" to historia przedstawiona z perspektywy trzech kobiet. Przyznaję, że początkowe rozdziały troszkę mi się dłużyły, ale im dalej tym bardziej byłam ciekawa jakie tajemnice skrywane są za drzwiami domów przy Parkview Road. Autorka ma bardzo przyjemny i lekki styl, książkę czyta się naprawdę dobrze. Jestem naprawdę zaskoczona talentem pisarskim autorki, dostałam wspaniałą dojrzałą opowieść o przyjaźni i miłości, której wykreowani bohaterowie są bardzo realni a ich portrety psychologiczne nakreślone idealnie.

Podsumowując, "Kobieta, którą byłam" to cudowna powieść psychologiczna z niespieszną akcją, w której krok po kroku poznajemy tajemnice trzech kobiet. Idealna zarówno dla fanów thrillerów, jak i powieści obyczajowych. Bardzo polecam. Czytajcie.

"Kobieta, którą byłam" to moja pierwsza przygoda z twórczością Kerry Fisher.

Kate, aby chronić swoją córkę Daisy, musi uciekać na drugi koniec kraju. Chce oszczędzić córce plotek i wytykania palcami. Postać Kate wzbudza zainteresowanie wśród sąsiadek z osiedla Parkview Road. Kate jest cicha, niczym się nie wyróżnia, natomiast Gizel i Sally są jej zupełnym przeciwieństwem. Lubią się chwalić swoim życiem na Facebooku. Mimo wszystko Kate zaprzyjaźnia się z kobietami. Jednak ich relacja zostanie wystawiona na próbę.

Fabuła pełna sekretów, zarazem lekka i przyjemna. Czyta się szybko.

Książka pokazuje czym jest prawdziwa przyjaźń oraz do czego może doprowadzić udawanie i przedstawianie swojego życia w zupełnie innym świetle.

Bardzo wciągająca i emocjonująca opowieść. Polecam

Trzy kobiety, trzy sąsiadki, trzy perspektywy.

Gisela jest nadopiekuńczą matką, przynajmniej w stosunku do swojego ponad dwudziestoletniego syna i nie może pogodzić się z zupełnym odcięciem pępowiny.

Kate jest ratownikiem medycznym i matką samotnie wychowującą nastoletnią córkę.

Sally marzy o powiększeniu rodziny, podczas gdy jej mąż Chris nie chce mieć dzieci.

Każda z nich skrywa swoje sekrety, za zamkniętymi drzwiami.

Wszystkie postacie zostały nadzwyczaj dobrze nakreślone, świadczy o tym nawał emocji, które u mnie wywołały: rozpuszczona Hannah, denerwowała mnie na każdym kroku; Chris, okazał się zadufanym w sobie egoistą; Gisela i Jack zdają się zgodnym małżeństwem, jednak i ich nie ominą problemy; najbardziej tajemniczą postacią jest Kate, za którą ciągnie się mroczna przeszłość. Tytuł zdaje się odnosić właśnie do niej, lecz po uważnej lekturze, stwierdzimy że pasuje do każdej bohaterki.

Autorka niezwykle umiejętne przemyciła motyw fałszywego kreowania rzeczywistości przez social media, okazuje się bowiem, że to, co widnieje na zdjęciach, bywa bardzo dalekie od prawdy. Podglądając "idealne" życie innych, odruchowo porównujemy się z nimi i często wypadamy niekorzystnie, co kończy się gorszym samopoczuciem.

"Kobieta, którą byłam" to moje pierwsze literackie spotkanie z Kerry Fisher. Od dawna byłam jej ciekawa i mylnie brałam jej powieści za gatunkowo bliższe thrillerom, owszem mają w sobie pewną szczyptę niepokoju i tajemnicy, lecz ja określiłabym je dobrymi powieściami psychologicznymi z dreszczykiem. Pierwszy plan należy do bohaterów i relacji między nimi.

Kerry Fisher przekonała mnie do swojej twórczości za sprawą "Posłusznej żony" - ciekawego oraz dobrze napisanej powieści obyczajowej z nutą mroku w tle. Autorka dobrze buduje napięcie oraz pracuje nad tłem obyczajowym, czyli serwuje lektury, które idealnie trafiają w mój gust. Czy zatem jej najnowsze dzieło, "Kobieta, którą byłam" okaże się ponownie trafionym wyborem?

To jedna z tych powieści, która mocno angażuje nasza wyobraźnię i nie pozwala się odłożyć do ostatniej strony. Idealna na leniwe, późne popołudnie serwuje nam dobrze poprowdzone napięcie, sekrety oraz niedomówienia, które skutecznie odsuwają w niepamięć troski dnia codziennego, pozwalając jedynie delektować się wszechobecną tajemnicą, która - jak to Fisher ma w zwyczaju - zaprowadzi nas do ekscytującego oraz trudnego do rozszyfrowania finału.

Na pierwszym planie poznajemy historię Kate Jones, kobiety która żyje w ciągłym lęku. Ponownie musiała uciekać, zmienić nazwisko i chronić swoją nastoletnią córkę. Jednak czy podróż na drugi koniec kraju to skuteczna metoda, by uciec od plotek oraz trudnej przeszłości? Kate niespodziewanie nawiązuje przyjaźń z kobietami zupełnie innymi niż ona, uwielbiającymi otaczać się pozorami i bogactwem. Może właśnie tego potrzebowała. Aż do wypadku, który całkowicie wywrócił jej pozorny spokój i mocniej wciągnął czytelnika w rozgrywane wydarzenia, ponieważ akcja się zagęściła, pojawił się subtelny mroczny klimat a tajemnica nadała bieg kolejnym decyzjom bohaterki.

Nie jest łatwo zrozumieć Kate, ponieważ kobieta ukrywa wszelkie fakty na swój temat. To niebanalne zagranie ze strony Fisher, które tylko podsyca ciekawość czytelnika i przyznaję, że bardzo mi się to podobało, ponieważ mogłam łączyć fakty, doszukiwać się kolejnych szczegółów oraz snuć własne wnioski. Cała fabuła zbudowana jest na zasadzie niebanalnej powieści obyczajowej, której bliżej do sensacji, ponieważ akcja jest dynamiczna, zaskakująca a przy tym mocno pobudzająca naszą wyobraźnię, ponieważ do samego końca trudno jest rozgryźć główną bohaterkę oraz jej przeszłość.

Przyznaję, że "Kobieta, którą byłam" wciągnęła mnie na całego! Dawno nie czytałam tak dobrej, misterniej skonstruowanej historii podczas której w mojej głowie zapanował kontrolowany chaos. Kerry Fisher już raz mi pokazała jak dużo talent drzemie w jej dłoniach, ale tym razem przeszła samą siebie serwując nam opowieść dojrzałą, szczerą i z cudownymi bohaterami wykreowanymi na prawdziwym ludzi.

Kerry Fisher w swojej ostatniej książce pt. „Kobieta, którą byłam” przenosi nas do świata trzech rodzin mieszkających przy Parkview Road w ekskluzywnej angielskiej dzielnicy.

Poznajemy Sally i Chrisa Gastler - małżeństwo o odmiennych pragnieniach i sprzecznych wizjach na temat ich związku, opływającą w luksusy Gisele wraz z mężem biznesmenem oraz dziećmi Ollie i Hanną, a także Kate - ratowniczkę medyczną, która przeprowadza się z nastoletnią córką Daisy z drugiego końca kraju, bo ucieka przed tajemniczą przeszłością.

Historia nakreślona jest z perspektywy wszystkich trzech sąsiadujących ze sobą kobiet. Każda z nich żyje w innym świecie, każda ma swoje własne problemy, sekrety, marzenia i ambicje. A jednak między z pozoru różniącymi się od siebie sąsiadkami rodzi się wzajemna sympatia, która z czasem przeradza się w prawdziwą przyjaźń. Bohaterki stają się dla siebie niezwykłym wsparciem i gdy problemy dnia codziennego zaczynają je przerastać, wzajemnie sobie pomagają. Przede wszystkim jednak mogą na siebie liczyć w podjęciu trudnych życiowych decyzji w chwili, gdy kłopoty pojawiają się niespodziewanie, wywracając ich poukładane dotąd życie do góry nogami.

Natomiast od pierwszych stron książki uderza niezwykła staranność, z jaką bohaterki dokumentują swoje życie w mediach społecznościowych. Jedynie ostrożna Kate z jakiegoś powodu unika tego typu zajęcia. Obserwatorzy kont Gisele i Sally przekonani są o ich niezwykłym szczęściu osobistym. Kobiety zamieszczają bowiem jedynie wpisy i zdjęcia potwierdzające ich bezproblemowe życie w dostatku. Wszystko to okazuje się jednak opartą na kłamstwach i tajemnicach fikcją.

Autorka zajmuje krytyczne stanowisko wobec tego, powszechnego w dzisiejszych czasach, zjawiska i pokazuje, że szczegółowe dokumentowanie na różnych portalach codziennego życia może mieć też swoje negatywne konsekwencje. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę Kate, której tajemnicza historia jest najciekawszym elementem fabuły. Wiemy, że w jej życiu wydarzyło się coś strasznego coś, co pchnęło ją do ciągłych przeprowadzek i nieustannego trwania w strachu i niepewności. Ciekawość dotycząca przeszłości bohaterki oraz prawdziwość tej postaci sprawiają, że to losy Kate pragnie się poznać najbardziej.

„Kobieta, którą byłam” to ciekawa, pełna emocji i zwrotów akcji lektura o przyjaźni i miłości. Kerry Fisher w niezwykle ciekawy sposób ukazała życie trzech kobiet „bez filtra”. Dodatkowo książka zawiera pewien element dydaktyczny, gdyż pokazuje, że nie wszystko, co kreuje świat Internetu, ma pokrycie w rzeczywistości, nie zawsze to, co widzimy w mediach społecznościowych, jest warte naszej uwagi i zabiegów.

Krótko mówiąc - książka godna polecenia.

AH-L

Szkolny Klub Recenzenta

"Kobieta, którą byłam" to poruszająca historia o przyjaźni, miłości, małżeństwie, macierzyństwie, lojalności, tajemnicach i kłamstwach.

Bohaterkami powieści są trzy kobiety z jednego osiedla Parkview Road.

Kate pragnie rozpocząć nowe życie. Właśnie zmieniła nazwisko i z nastoletnią córką przeprowadziła się na drugi koniec kraju. Chce odzyskać spokój wśród ludzi, którzy jej nie znają. Czego boi się kobieta i dlaczego ukrywa się?

Gisela jest bogatą panią domu. Ma męża, dwoje dzieci i piękny dom. Czyżby rodzina idealna?

Sally jako sommelierka zwiedza winnice świata i korzysta z uroków życia, a jej mąż po dziesięciu latach małżeństwa nadal przynosi jej śniadania do łóżka.

Kate pracuje jako ratowniczka medyczna i wydaje się nie pasować do Gizeli oraz Sally, które w mediach społecznościowych z entuzjazmem opisują swoje rodzinne szczęście i luksusowe przyjemności. Kate znajduje oddane przyjaciółki w kobietach, którym zazdrości idealnego życia.

Gdy pewnego dnia podczas dyżuru w szpitalu Kate zostaje wezwana na miejsce poważnego wypadku samochodowego ich relacja zostaje wystawiona na próbę. Czy ich przyjaźń przetrwa, gdy ich sekrety wyjdą na wierzch?

Wow! To jest genialna historia, która pokazuje, że to co widzimy w mediach społecznościowych nie zawsze jest szczęśliwym życiem. Zdjęcia mogą być ulotną szczęśliwą chwilą natomiast ktoś naprawdę nie ma takiego luksusowego i pełnego szczęścia życia. Obrazy takie często są kłamstwami.

Książkę czyta się szybko. Jest wciągająca na maksa i nie można od niej oderwać się.

Znakomita fabuła. Ciekawie wykreowani bohaterowie. Autorka genialnie buduje napięcie oraz świetnie opisała emocje i relacje rodzinne.

Autorka pokazuje jaką cenę musimy zapłacić za kłamstwa i udawanie perfekcyjnego życia.

Czeka Was mnóstwo emocji i zaskoczenia.

Styl autorki tak mi się spodobał, że z przyjemnością przeczytam jej inne książki.

To było moje pierwsze spotkanie z tą autorką, ale za to bardzo udane. Jestem zachwycona tą powieścią.

Serdecznie Wam polecam sięgnąć po tę książkę.

Powieść warta przeczytania.

Macierzyństwo… Ojcostwo… Niewyobrażalne szczęście… Wspaniała życiowa misja, o której wszyscy marzą? Na pewno nie zawsze.

„Oszalałabyś od tych wszystkich kolorowanek, pieczenia babeczek i innego badziewia”

Wszystkie etapy życia związane z dzieckiem naznaczone są bólem. Kiedy rodzi się dziecko, ból zmusza do krzyku. Nieprzespane noce i obolałe ciało, potrzebujące ulgi. Ból materialnej bezradności, kiedy dziecku niezbędny jest nowy smartphone. Niewdzięczne dziecko ucieka do rówieśników, bo rodzice mają dziwne wymagania. Rodzice odrzucani, kiedy mają zbyt wygórowane oczekiwania wobec nowych członków rodziny. Czy już przestali być autorytetami dla dzieci z Pokolenia Płatków Śniegu? Dzień Matki to już będzie tylko data w kalendarzu?

„Oczywiście dostała ręcznie wykonaną laurkę. Od osiemnastolatki! Nie jakiś niedający się rozpoznać kwiatek z różowej bibułki, tylko, kurde, odręcznie narysowane dzieło sztuki. A w środku wiersz, że jej córka byłaby przeszczęśliwa, gdyby tylko mogła „być w jednej dziesiątej taką kobietą jak Ty”