Kasztanowy ludzik

Mam problem z oceną tej książki. Nie jest zła, ale zdecydowanie więcej się po niej spodziewałam. Liczyłam na coś mocnego, na to, że będzie się w niej "działo". A tymczasem momentami się nudziłam. Para głównych bohaterów taaak bardzo działała mi na nerwy... Ale z drugiej strony "Kasztanowy ludzik" jest lepszy od wielu thrillerów, które czytałam. Więc niezależnie od moich oczekiwań i wrażeń-polecam. Pamiętajmy też, że to debiut. Autor mimo wszystko postawił sobie poprzeczkę dość wysoko

Kasztanowy ludzik" zbiera tak skrajne recenzje, że aż oczy przecierałam ze zdziwienia. Od entuzjastycznych ochów i achów, z których wynika, że powieść ta na kryminalnego Nobla zasłużyła, aż po komentarze, wśród których gniot i szmira to delikatne określenia. Ciekawa byłam, co też takiego zawiera ta powieść, że budzi tak skrajne emocje. Nie było trudno po nią sięgnąć, bo medialny szum o tej książce był ogromy. W pewnym momencie miałam wrażenie, że zewsząd patrzą na mnie kasztanowe ludziki i zapewniam Was, że nie spowodowała tego panująca dookoła jesień.

Sięgnęłam po powieść z przyjemnością. Starannie wydana książka, pomimo swojej objętości przyjemnie leżała w rękach, a "twardo - miękka" okładka uprzyjemniała czytanie. A zawartość?

Pewnego dnia dwunastoletnia córka szwedzkiej Pani minister, po zajęciach sportowych, nie wraca do domu. Pomimo postawienia Policji na nogi, nie odnaleziono ani dziewczynki, ani też jej ciała. Wprawdzie do zabójstwa przyznał się znany Policji psychopata (pamiętał nawet, co zrobił z ciałem) ale jego zeznania jakoś nie przekonały Policji i rodziny dziewczynki. W tym samym czasie w Szwecji dochodzi do serii brutalnych morderstw. Seryjny zabójca potwornie okalecza zwłoki swoich ofiar, a na miejscu zbrodni pozostawia kasztanowe ludziki. Co łączy te dwie tragedie? Na to pytanie odpowiedź ma znaleźć dwójka bohaterów: Thulin - policjantka będąca na początku swej kariery i Hess, który właśnie znalazł się na zawodowym zakręcie i musi na chwilkę przycupnąć i przeczekać burzę, jaka rozpętała się wkoło jego osoby. Nie grają oni na tych samych falach, a ich spojrzenie na popełnianie zbrodnie jest diametralnie różne. Łączy ich jednak chęć rozwikłania zagadki.

"Kasztanowy ludzik" to kryminalny roller coaster. Czytelnik wpada w bieg wydarzeń i kiedy już wydaje mu się, że wiadomo kto zabił, ukazuje się przed nim kolejny zakręt i kolejna pochylnia, po której ponownie mknie ku mrzonce następnego rozwiązania. Tak jest kilka razy i przyznam się, że przy którejś z kolei "zmyłce" byłam już zmęczona. Nie ulega jednak wątpliwości, że warto było czekać, bo zakończenie jest wstrząsające. To właśnie zakończenie wywołuje w czytelniku uczucie obcowania z mistrzowsko napisanym kryminałem. Trzeba przeczytać powieść do ostatniej literki, aby docenić ścieżki, którymi autor doprowadził nas do finału. Naprawdę warto

Minusy widzę dwa - jeden subiektywny, drugi wręcz przeciwnie. Ten subiektywny dotyczy użytego w książce czasu. Nie lubię powieści pisanych w czasie teraźniejszym. Powoduje to we mnie uczucie ciągłego niedopracowania. Nierozłącznie towarzyszy mi przekonanie że coś ominęłam i nie doczytałam. Po prostu nie lubię i już.

Drugi minus dotyczy języka, a raczej braku jego giętkości. Powieść miejscami jest drętwa, a dialogi nieżyciowe. Trudno powiedzieć, czy to wina autora, czy tłumacza, jednak pewne jest, że wyszło to nieciekawie. Na szczęście sama intryga i sposób rozwiązania zagadki wynagradza wszelkie niedoskonałości.

Warto sięgnąć po "Kasztanowego Ludzika". Nie dajcie się zniechęcić tylko oceńcie sami, bo naprawdę warto.

Podobno nie istnieje zbrodnia idealna, zawsze pozostaje jakiś ślad. A jednak! W Kopenhadze grasuje seryjny morderca, który okalecza swoje ofiary, a na miejscach zbrodni pozostawia swój podpis – ręcznie robione ludziki z kasztanów. Policjanci, którzy będą pracowali przy sprawach Kasztanowego Ludzika, będą mieli trudny orzech do zgryzienia. Ona – Naia Thulin – to samotna matka, która jak najszybciej chce opuścić swój wydział i przenieść się do NC3 (National Cyber Crime Center) On – Mark Hess – przyjechał do Kopenhagi jak zesłaniec, bo przeskrobał coś w Europolu. Pierwsze spotkanie tej dwójki nie będzie należało do udanych, lecz będą musieli połączyć siły i znaleźć psychopatycznego mordercę.

Laura Kjaer to pierwsza ofiara Kasztanowego Ludzika. Jej ciało zostało okrutnie zmaltretowane, a amputowana ręka zaginęła. Na miejscu znaleziono ludzika zrobionego z kasztanów, na którym znajdował się ślad dziewczynki uznaną za martwą. Jak to możliwe? Okazuje się, porwana rok wcześniej dziewczynka była córką minister spraw społecznych Rosy Hartung. Do zabicia przyznał się pewien mężczyzna, sprawę zamknięto, lecz nie znaleziono nigdy ciała dziewczynki. Czy jest możliwe, że jednak żyje? Skąd wziął się jej ślad na kasztanach pozostawianych przez seryjnego zabójcę? Może to tylko tragiczny zbieg okoliczności? Przeczucie Hessa twierdzi jednak, że jest tu głębsze dno, czy policjant się nie myli? To dopiero początek morderczej gry bestialskiego mordercy, czy policjanci wygrają walkę z czasem, zanim zginą niewinne osoby? W tej grze nikt nie jest bezpieczny!

Ona i ON – uwielbiam takie połączenia! Każde z nich z przeszłością, którą będziemy powolutku odkrywać, lecz nie przesłoni nam tego, co najważniejsze – kryminalnego wątku. O ile Thulin polubiłam już na samym początku, to do Hessa nie mogłam się przekonać. Bardzo pomału zaskarbiał sobie moją sympatię, by ostatecznie zyskać uznanie i nazwać go bohaterem. Byłoby bardzo fajnie, gdyby autor zdecydował napisać tej dwójce ciąg dalszy tej historii. Mamy też to, co typowe dla skandynawskich twórców, czyli wplatanie do wątku kryminalnego wątki społeczne. Autor skupia się na krzywdzie dzieci, przemocy i na systemie opieki socjalnej, który nie jest idealny. Ten wątek jest równie przejmujący co popełnione przez Kasztanowego Ludzika morderstwa. Co ON może mieć z tym wspólnego? Warto, byście odkryli to już sami.

Soren Sveistrup zaczyna swoją książkę z mocnym przytupem. Na niecałych sześciu stronach będzie mrocznie i brutalnie, a ostatnie zdanie sprawiło mi nie lada zagadkę i zostawiło w ogromnym zaskoczeniu. I zawsze po tak dobrym początku towarzyszy mi obawa, że coś się później zepsuje, coś się nie uda, pojawi się znudzenie i ogólnie bardzo łatwo będzie można wytypować mordercę. Książka po prostu będzie kolejnym niczym niewyróżniającym się kryminałem połączonym z thrillerem. Jakże miło jest się tak pozytywnie rozczarować, bo w przypadku „Kasztanowego ludzika” skończyło się tylko na obawach. I to jest debiut! Można co prawda zarzucić książce (choć ja tego nie zrobię), że akcja momentami się wlecze, to zaraz po takich opisach następował tak szokujący zwrot akcji, że o tym małym minusie się już nie pamięta. I ja podczas takich fragmentów zamykałam oczy, mówiłam do siebie, zamykałam na chwile książkę, lecz za nic nie chciałam jej odłożyć. Skonstruowana zagadka jest naprawdę trudna i jeśli ktoś wytypuje mordercę – bije pokłony i głośno klaszczę w ręce! Mnie się to nie udało i miałam bardzo zaskakujące zakończenie.

„Kasztanowy ludzik” ma wszystko to, co potrzebne, by przykuć całą uwagę czytelnika i nie pozwolić mu myśleć o niczym innym. Będzie mieszać w głowie, podrzucać mylne tropy i nie raz szokować. Czyli co tu dużo mówić – Soren Sveistrup zasługuje na ogromne brawa! Aż nie chce się wierzyć w to, że jest to debiut autora. Poprzeczka jest zawieszona bardzo wysoko i czekam na więcej!

„Kasztanowy ludzik” to mroczny, skandynawski thriller, który idealnie nadawałby się na kolejny serialowy bądź filmowy scenariusz w dorobku Sørena Sveistrupa. Książka nie należy do cieniutkich, bo ma grupo ponad 500 stron i jest naprawdę dobra, jako debiut literacki. Mroczna, wielowątkowa i zagadkowa fabuła z groźnym psychopatą, który krok po kroku wypełnia swoją krwawą misję i nie cofnie się przed niczym, aby wykonać swój plan. Niewątpliwie fabuła została dokładnie przemyślana i dopracowana, jednak przyznam szczerze, że mam mieszane uczucia, bo z jednej strony jestem zadowolona, a z drugiej czuje pewien niedosyt. Może wynika to z faktu, że w pewnym momencie zaczęłam odczuwać znużenie zwalniającą akcją, oraz zachowaniem niektórych bohaterów. Zaczęła mi ciążyć atmosfera śledztwa, oczekiwania na rozwój wydarzeń, a tym samym kolejny ruch mordercy, na który trochę trzeba sobie poczekać. Bliżej końca akcja znów nabrała tempa, coś zaczęło się dziać, nowe poszlaki, nowi podejrzani, kolejne elementy układanki pasujące do siebie, a tym bardziej zaskakujące było odkrycie tożsamości Kasztanowego ludzika. Moment, w którym pojawiły się: dynamizm, niebezpieczeństwo, walka z czasem i definitywna rozgrywka, w której ceną jest życie kilku osób, sprawił, że moje zainteresowanie znów wzrosło i mogłam czerpać pełną przyjemność z czytania. Koniec końców udało mi się uniknąć wielkiego rozczarowania, książka naprawdę dobra i warta przeczytania. Gdyby tak wyciąć to i owo ze środka, a tym samym przyspieszyć akcję to byłaby wręcz petarda, a tak plasuje się na liście dobrych thrillerów.

Dobry thriller jest dla mnie wtedy, kiedy czytając go, nie potrafię myśleć o niczym innym, a akcja wciąga mnie na tyle, że nie jestem też w stanie się oderwać. W ostatnich dniach udało mi się w końcu sięgnąć po głośną premierę ubiegłego roku, czyli Kasztanowego ludzika. Z założenia miała być to pozycja, która sprawi, że będę musiała poznać zakończenie od razu, ale czy rzeczywiście była to tak dobra pozycja, jak się mówiło?

W Kopenhadze grasuje brutalny morderca, który krwawo pozbawia swoje ofiary życia, a na miejscach zbrodni pozostawia pewne pamiątki - kasztanowe ludziki. Policjanci szybko dochodzą do wniosku, że sprawy te związane są ściśle z zaginięciem i zabiciem córki minister spraw społecznych. Czy kolejne tragedie są sprawką tego samego sprawcy lub jego współpracowników? Policja musi zewrzeć szyki i szybko odnaleźć mordercę - czas nie jest ich sprzymierzeńcem i nikt nie może czuć się bezpieczny.

Kiedy zaczęłam lekturę tej powieści, uznałam, że to będzie świetne. Pierwsza strona wbiła mnie dosłownie w fotel i sprawiła, że niezależnie od wszystkiego, bardzo chciałam poznać tę historię bliżej. Niestety, z każdym kolejnym rozdziałem moja radość i ciekawość zaczynała słabnąć, aż w końcu doszło do tego, że czytałam tę książkę trochę na siłę, a tylko trochę z ciekawości.

Jeśli chodzi o głównych bohaterów, to niestety nie jestem w stanie ich określić. Dlaczego? Ponieważ pojawiło się tutaj bardzo dużo postaci, które oczywiście tworzyły po części całą tę historię, ale z mojego punktu widzenia żadna z nich nie była na tyle podkreślana, bym mogła określić którąś z nich za głównego bohatera. No a muszę też wspomnieć, że ja niestety nie przepadam za książkami, w których ta główna rola nie zostaje obsadzona i bezpośrednio wskazana przez autora.

Plusem jest natomiast styl pisania autora. Czuć, że miał ON już do czynienia ze słowem pisanym, a z racji tego, że jest ON również scenarzystą serialu The Killing, wie, jak konstruować akcję i budować napięcie. Jednak mimo to, zabrakło mi tutaj czegoś, co sprawiłoby, że mogłabym z ręką na sercu polecić tę pozycję wszystkim miłośnikom thrillerów. Być może gdyby autor jednak postawił któregoś z bohaterów jako główną postać, tę książkę czytałoby mi się znacznie lepiej.

Motyw kasztanowego ludzika, który został tutaj ukazany, także zasługuje na ogromnego plusa. Jest ON bardzo ciekawy, pobudzający wyobraźnię do działania i w pewien sposób przerażający - w końcu ludziki z kasztanów większość z nas zna z dzieciństwa i sami je robiliśmy. Dlatego też myślę, że ta pozycja mimo wszystko będzie idealną lekturą dla tych, którzy lubią ciekawe wątki i niespotykane elementy w powieściach.

No i cóż. Kasztanowy ludzik może i nie porwał mnie tak, jak najwyraźniej powinien, ale nie mogę też stwierdzić, że jest to książka zła, okropna i nienadająca się do czytania. Świetne pióro autora, ciekawy wątek oraz całkiem wciągająca akcja, to wszystko to, co sprawiło, że mimo wszystko tę książkę skończyłam dość szybko. Jeżeli szukacie ciekawych thrillerów, które mają zaskakujący finał - to Kasztanowy ludzik powinien znaleźć się na waszych czytelniczych listach.

Jestem po skończonej lekturze i jeszcze czuje te emocje. Powieść ma wszystko co powinna. Tajemnica, zaskoczenie, duże napięcie. Świetna historia, bardzo wciągająca i przerażająca. Realistyczne opisy, podkreślające grozę i budujące napięcie. Trochę dziwna narracja, ale nie przeszkadza w odbiorze.

Ta książka ma też niesamowity klimat. Mroczna i ponura Dania oraz jej obrzeża, trudne śledztwo policji, uczucie niepokoju towarzyszące czytelnikowi przez cały czas – ciężko takich elementów nie docenić. To wielowarstwowa powieść, która łączy w sobie elementy thrillera i kryminału. To historia, która naprawdę wciąga i fascynuje, a jest napisana tak znakomitym językiem, że ciężko ją po prostu odłożyć na półkę. Wszystkie elementy idealnie ze sobą współgrają, autor stopniowo dawkuje poszczególne informacje, wie, jak zaciekawić czytelnika i zatrzymać go przy lekturze. W pełni przemyślał swoje dzieło, bowiem to naprawdę jest coś mocnego i konkretnego.

Cała recenzja: [Adres usunięty]

Co mogę powiedzieć o tej książce? Jeśli chodzi o plusy... Data premiery trafiona jest w punkt, bo klimat jesieni sprzyja czytaniu i potęguje odbiór mrocznych klimatów tej książki. Fabuła porusza tematykę przemocy domowej, w której ofiarami są dzieci oraz nieudolności instytucji, która w teorii owe dzieci chronić powinny. To bardzo gorący i aktualny temat, który w wielu osobach wywołuje emocje. Dzięki temu obok książki nie można przejść całkowicie obojętnie. Autor funduje nam również liczne i bardzo dosadne opisy zbrodni, które mocno wpływają na wyobraźnię. A minusy? Akcja toczy się szybko, a tempo dodatkowo podkręcają krótkie rozdziały. Wątki w poszczególnych rozdziałach przeplatają się ze sobą. Jak dla mnie, w kilku momentach doprowadziło to do niepotrzebnego haosu, który całkowicie wybił mnie z płynnego czytania.

Ta książka mnie poturbowała, wbiła w ziemię, przydeptała, kopnęła w sam brzuch i tak zostawiła. „Kasztanowy ludzik” wszedł mi do głowy i nawet po zakończonej lekturze, nie mogę o niej zapomnieć. Niech Was nie przerazi objętość tej małej cegiełki, bo ominie wam świetny kryminał, od którego nie da się oderwać.

W Kopenhadze pojawił się brutalny morderca, który na miejscu zbrodni pozostawia kasztanowe ludziki. Sprawę prowadzi Thulin, która szykuje się do zmiany wydziału, oraz Hess, który musi w wydziale chwilę przeczekać. Oboje mają inne spojrzenie na zbrodnię. Gdy na kasztanowym ludziku zostaje znaleziony odcisk palca, policjanci nie spodziewają się, że należy ON do zaginionej rok temu dziewczynki, córki pani minister spraw społecznych. Co dwie sprawy mają ze sobą wspólnego? Co łączy kolejne ofiary kasztanowego ludzika? Rozpoczyna się śmiertelny taniec, a morderca wydaje się pociągać za wszystkie sznurki i być zawsze o krok przed Thulin i Hessem.

Ileż emocji wywołuje ta książka. Po pierwsze – nie jest ona dla czytelników o słabych nerwach. Nie i koniec. Jest w niej dużo brutalności, zbrodni, krzywdy najmłodszych. Mnie samej ciężko było przebrnąć przez pewne fragmenty, opisy czy wzmianki. Autor nie rozczula się nad czytelnikiem. Nie bawi się synonimy czy łagodne opisy. Soren Sveistrup pisze celnie, brutalnie i prawdziwie. Nie umniejsza krzywd bohaterów – ON pokazuje je w całej okazałości. Gdy opisuje ciało denata, czujemy zapach krwi. Gdy bohaterowie wchodzą do jakiejś piwnicy – ogarnia nas ciemność i uczucie klaustrofobii. „Kasztanowy ludzik” bardzo działa na czytelnika. Nie da się o nim zapomnieć, nawet po zakończonej lekturze. Wyobraźnia, podczas lektury chodzi na wysokich obrotach, ciało ogarniają dreszcze i adrenalina, a im bardziej zagłębiamy się w lekturę, to tym bardziej nie możemy się od niej oderwać. „Kasztanowy ludzik” to dość spora książka, ale nie jest przegadana czy nudnawa. Ciągle się coś dzieje i czytelnik nie może nawet złapać tchu, a co dopiero liczyć strony do końca. Ba, ja nie chciałam kończyć tej czytelniczej przygody, bo dla mnie lektura książki Sveistrupa była istną kryminalną ucztą. Śledztwo, które prowadzą Hess i Thulin jest dziwne i przerażające. W większości kryminałów czytelnik jest o krok przed bohaterami, bo autor przenosi go do innego czasu, zmienia perspektywy. Tutaj nie da się przewidzieć nic. Autor wodzi za nos bohaterów i czytelników za nos, a nowe tropy prowadzą do nikąd. Nie sądziłam, że ta historia wywoła we mnie aż tyle emocji. Jedyne, co mi przeszkadzało, to czas teraźniejszy, za pomocą którego autor napisał „Kasztanowego ludzika”. Na szczęście po kilkunastu stronach na tyle się zaangażowałam, że przestało mnie to irytować.

Autor wykreował bohaterów ciekawych; jeżeli ktoś pojawia się na scenie, dość dokładnie go charakteryzuje, tak żeby czytelnik mógł zbudować w głowie dokładny obraz. Jednak zarówno Thulin, jak i Hess są dla mnie bardzo tajemniczy, a mężczyzna już szczególnie. Ekscentryczny, chodzący własnymi ścieżkami, z przeszłością, mało rozmowny – tymi cechami można go w stu procentach scharakteryzować. Hess nie jest pozbawiony wad – one wręcz wypychają się na pierwszy plan. Czuje niedosyt, bo nie rozgryzłam go i mam nadzieję, że autor pokusi się o napisanie drugiej części. Paradoksalnie, o wiele bardziej polubiłam mężczyznę niż Thulin, która ślepo zapatrzona w przeniesienie nie zwracała uwagi na oczywiste poszlaki i argumenty Hessa.

„Kasztanowy ludzik” to idealny kryminał, na długie listopadowe wieczory. Wciąga, rozgrzewa, pobudza wyobraźnię i nie daje o sobie zapomnieć.

Krwawe zbrodnie wstrząsają Kopenhagą, a ślady znalezione na miejscach kolejnych zbrodni prowadzą do zaginionej przed rokiem dziewczynki. Co stało się z Kristiną? Co wspólnego mają z tym wszystkim kasztanowe ludziki?

“Kasztanowy ludzik” to kryminał w najlepszym wydaniu. Nie sposób czegokolwiek autorowi zarzucić, a pamięć o przyjemności płynącej z tej lektury zostaje z czytelnikiem na dłużej. Przede wszystkim wynika to z faktu, że Sveistrup postarał się, by w jego powieści nie zabrakło żadnego z elementów, których obecność jest obowiązkowa w przypadku tego typu książki. Jej zalety można mnożyć, a o mocnych punktach rozmawiać godzinami, ale zacznijmy od początku.

Powieść Sveistrupa oparta została na przemyślanej, dopracowanej i zaskakującej fabule. Akcja rozpoczyna się wartko, kolejne wydarzenia dodają jej rozpędu, wiele się dzieje i nie sposób przy tej książce pozwalać sobie na zbędne przystanki, szczególnie, gdy w grę wchodzą zwroty akcji. Rzadko mam chęć użyć takiego sformułowania, ale dla niej byłam gotować zarwać noc, nie spać i nie jeść. Rozkoszowałam się lekturą, raz po raz próbując ogarnąć umysłem to, co zostało mi przedstawione, a uwierzcie mi, wcale nie było to prostym zadaniem.

Sveistrup igra z czytelnikiem, świetnie się przy tym bawiąc. Podążamy tropem śledczych, którzy dają się wodzić za noc, nie mogąc dogonić mordercy, znajdującego się krok przed nimi. Im bardziej się starają, tym zgrabniej ON im umyka. A każde potknięcie to kolejna zbrodnia. Krwawa, brutalna, przejmująca. Uwielbiam, kiedy strony powieści spływają krwią, a autor nie oszczędza ofiar. Dzięki temu akcja powieści staje się jeszcze mroczniejsza i bardziej angażująca, a chęć poznania motywów sprawcy i zaangażowanie w lekturę nie pozwalają się od niej oderwać.

„Kasztanowy ludzik” to obraz nieludzkich i budzących grozę poczynań. To powieść oferująca czytelnikowi pościg za inteligentnym, wytrwałym i zdeterminowanym mordercą, który nie zawaha się, by sięgnąć po ostateczne środki. Do samego końca nie byłam w stanie połączyć opisywanych okropieństw z twarzą mordercy, a jego tożsamość okazała się dla mnie wielką niespodzianką.

Po tę powieść warto sięgnąć również ze względu na budzące emocje śledztwo prowadzone przez żywiołowych, realistycznych i doświadczonych śledczych. W tej historii nic nie dzieje się przypadkowo, a opisywane sceny nie przypominają telewizyjnego serialu. Policjanci przykładają uwagę do każdego szczegółu, pracując w pocie czoła i sprawdzając każdy, nawet potencjalnie nieistotny trop. Wspaniale ukazane śledztwo na długo zostanie w mojej pamięci i z pewnością będę je porównywać z tymi, po które będę miała okazję sięgnąć niebawem.

„Kasztanowy ludzik” to również zwrócenie uwagi na istotne i bieżące tematy. Ludzkie tragedie zostały ukazane w przerażający sposób, na zasadzie łańcuszka, który prowadzi od jednej do kolejnych. Ten obyczajowy wydźwięk powieści okazał się nie tylko świetną bazą pod budowanie fabuły, ale również elementem, który mocno wpływa na odczucia czytającego.

Czytam dużo kryminałów i czasami mam wrażenie, że nie potrafię już się nimi naprawdę cieszyć. Brakuje mi elementów zaskoczenia, doszukuję się podobieństw w budowaniu akcji i powtarzające się motywy przewodnie. W tym przypadku jednak poczułam się całkowicie usatysfakcjonowana. Tylko na kasztany już nigdy nie spojrzę tak samo…

Jesień, tą piękną porę roku, upodobał sobie psychopata w brutalny sposób mordujący kobiety i okaleczający ich ciała. Na miejscu zbrodni pozostawia swą wizytówkę - kasztanowego ludzika. Co łączy ofiary? Każda jest matką krzywdzącą, lub przymykającą oczy na cierpienie swojego dziecka. W przypadku każdej z nich, pomoc społeczna nie robi wiele, by dojść prawdy i pomóc dzieciom. Oczyszcza matki z zarzutów pozostawiając dzieci w domowym piekle. Czy ktoś chce w tak brutalny sposób zwrócić uwagę, że system jest wadliwy?

Jaki ma to związek z zaginięciem przed rokiem córki minister spraw społecznych? Czy pozostawiając na miejscu zbrodni kasztanowego ludzika z odciskiem palca jej córki ktoś chce w ten sposób pociągnąć ją do odpowiedzialności za te zaniechania? Bo mimo, że dla niej dobro dzieci jest najważniejsze, to wprowadzone przez nią przepisy nie są skuteczne? Czyżby sprawca chciał zemścić się na niej i na systemie, który reprezentuje?

Psychopata sprytnie zaciera wszystkie ślady i wodzi detektywów za nos, ciągle wyprzedzając ich o krok. Thulin i Hessa nie można nazwać zgraną parą śledczych. Właśnie zaczęli razem pracować. Choć to za dużo powiedziane, bo współpracy pomiędzy nimi praktycznie nie ma. Każde z nich odznacza się jednak przenikliwością i uporem. Czy to wystarczy by dojść prawdy?

Świetnie skonstruowany thriller wzbudzający silne emocje nie tylko poprzez opisy brutalnych mordów, ale również ujawnianą krzywdę dzieci. Krzywdę spotykającą je w miejscu, gdzie powinny czuć się najbardziej bezpieczne.

Jesień to pora roku, która wszystkim kojarzy się z kolorowymi liśćmi. W moich wspomnieniach z dzieciństwa to kasztany jednak zajmują czołowe miejsce. Do nich wciąż mam sentyment i zawsze co roku z rozrzewnieniem czekam jak się pojawią. Uwielbiam brać je w dłoń, uwielbiam błyszczącą, brązową skórkę. Pamiętam jak mama uczyła mnie robić kasztanowe ludziki i zwierzątka. Kocham kasztany. Ale po lekturze „Kasztanowego ludzika” czuję pewne … zakłopotanie, gdy o nich myślę.

Książka to potężne tomiszcze, przed Wami ponad 550 stron powieściowego thrillera. Takie gabaryty trochę przerażają i mogą stanowić minus, jednak przyznać trzeba, że powieść czyta się szybko, ręka aż tak bardzo od trzymania książki nie boli. Mamy dość krótkie, przyjemne rozdziały, sporą czcionkę i dosyć szybko posuwamy się do przodu.

Sama fabuła jest wciągająca. Akcja toczy się wielopłaszczyznowo. Mamy śledczego będącego trochę czarnym charakterem, który został oddelegowany do Kopenhagi, by pomóc w wyjaśnianiu zagadki morderstw. Mamy wątek elektryzującej relacji między nim a inną śledczą. Jest trochę polityki i problemów w rodzinach: molestowanie, przemoc, niedbałość o dzieci. Mocno jest rozwinięty motyw opieki społecznej i niedociągnięć w niej ze strony rządu i państwa. I wreszcie, co najważniejsze, mamy tu świetnie poprowadzony wątek motywu mordercy, który przy każdej ofierze pozostawia po sobie znak w postaci kasztanowego ludzika. Wątek ów zarysowuje się w przeszłości psychopaty, mrocznej i strasznej. To kolejna historia, która pokazuje jak dzieciństwo i pewne zdarzenia mogą wpłynąć na psychikę dorosłego już człowieka. I jakby tego było mało – zbrodnie zdają się łączyć z tajemniczym zniknięciem córki minister do spraw społecznych.

Rewelacyjny pomysł na fabułę, charakterni bohaterowie. Duża doza tajemniczości i niepokoju. Ale znalazłam dwa minusy. Pierwszy, bardziej błahy to gabaryty książki. Mimo, że czyta się dobrze i szybko, uważam, że autor trochę akcję za bardzo rozciągnął w czasie i spokojnie mógłby szybciej przejść do konkretów. Drugi minus to styl książki: przeszkadzało mi bardzo mieszanie czasów – raz narracja była w czasie teraźniejszym, raz w przeszłym. Tak naprawdę nawet w jednym zdaniu ten „zabieg” miał miejsce. Nie wiem, czy to kwestia takiego stylu pisania autora, czy też to kwestia tłumaczenia. Ciekawa jestem jak finalnie będzie to wyglądało, jednak mnie bardzo to przeszkadzało, wprowadzało chaos i musiałam usilnie skupiać się na tym, co czytam. Dopiero pod koniec książki przestałam zwracać na to uwagę. I to był zdecydowanie najlepszy moment – dużo się działo, dużo zaskoczeń, sztos! W ogólnym podsumowaniu: bardzo udany debiut, który Wam polecam, a te błędy w stylu mam nadzieję, że wynikają z błędów w tłumaczeniu.

Książka liczy dokładnie 556 stron. Zamiłowanie do objętości pozostało autorowi chyba z czasu pisania scenariusza serialu (the killing). A ja nic na to nie poradzę, ale grube tomiszcza lubię bardzo. Choć właściwie, gdy jest to dobre pisanie to później mam dylemat. Nie chcę aby się kończyło ale też jestem tak ciekawa, że chcę już wiedzieć jak się skończyło. I tak jest właśnie z tą książką.

Lubię ten styl pisania, w którym autor żongluje  krótkimi, z pozoru niepowiązanymi rozdziałami, buduje napięcie, dodaje wątki, przeplata itp. itd. I ten moment, w którym wszystko się klaruje, musisz pomyśleć, poskładać. Super!

Autor nie oszczędza nam opisów scen zabrodni, nie oszczędza pracy przy ich oględzinach a nawet roboty patologów. Do tego wszystkiego, temat jest wyjątkowo nieprzyjemny, bo związany z przestępstwami poczynionymi dzieciom. A to co łączy wszystkie wątki to tajemnica pani minister spraw społecznych Danii oraz zaginięcie jej córki. Przy okazji brniemy zatem i w kuluary duńskiej polityki. No i najważniejsze, okrutna zbrodnia z 1989r, która to zamyka całe koło tragedii. Rozpracowanie tajemnic leży w gestii inteligentnych śledczych. A ten team jest równie niedopasowany, co zbuntowany.

Książka napisana jest płynnie, lekko, po prostu wciąga bardzo, mkniesz po tych kartach jak szaleniec. Żołądek ci ściska, serce bije w zwolnionym tempie a ty brniesz po tych trupach i przestać nie możesz. I zakończenie... nieoczywiste i baaardzo trzymające w napięciu.

P.S. Po tej książce to wy długo dzieciom nie pozwolicie robić ludzików z kasztanów.

"Zmarli nie powinni przyćmiewać żywych."

Czytanie tego formatu książek to prawdziwa przyjemność, na takie przygody z dreszczykiem czekam, niecierpliwie je pochłaniam, a jednocześnie zwracam uwagę na szczegóły. Narracja sympatycznie i przyjaźnie niesie. Wyważona mieszanka działających na wyobraźnię opisów i przekonujących dialogów, a przy tym dbałość o realność incydentów i logiczność następstw. Soren Sveistrup wprowadza krwawe i brutalne akcenty w intrygę, nie stroni od wyrazistych aktów przemocy czarnych charakterów, ukazuje wypaczone myśli i zwichrowane osobowości. Jednakże podaje z wyczuciem, tak aby nie zniesmaczyć, czy wywołać obrzydzenie, a przyciągnąć uwagę i nakręcać napięcie. Z trwogą wyczekuje się kolejnych odsłon powieści, i mimo, że sporo stron, to jednak porywająco się przez nie przechodzi. Nie mogłam oderwać się od opowieści, zarwałam pół nocy, aby jak najszybciej dowiedzieć się, jak kształtować się będzie finalna odsłona. I nie zawiodłam się, dostałam to, na co liczyłam, spójne zespolenie całości historii, niespodziewane rozwiązania i wiarygodne rozstrzygnięcia.

Autor postawił na ciekawe postaci. Ich różnorodność sprawia, że intryga zyskuje na głębi i kolorycie. Wszystko kręci się wokół zaginięcia córki minister spraw społecznych. Nigdy nie odnaleziono ciała dziecka, ale do jej porwania i zabójstwa przyznał się mający problemy psychiczne mężczyzna. Po roku od tragedii minister powraca na stanowisko w rządzie i wówczas zaczynają mieć miejsce wyjątkowo okrutne morderstwa, a każde wydaje się powiązane z kasztanowymi ludzikami. Naia Thulin z wydziału zabójstw jest odpowiedzialna za ustalenie tożsamości mordercy i uniemożliwienie mu dalszych czynów. To policjantka z krwi i kości, z dużym poświęceniem angażująca się w pracę. Przydzielono jej nowego partnera, ale współpraca nie układa się gładko. Mark Hess, nietuzinkowy bohater, wyrzucony z Europolu na prowincjonalny rewir, chodzący swoimi ścieżkami, lecz wiele wnoszący do rozwoju śledztwa. Czy uda się temu osobliwemu duetowi powstrzymać mroczne zapędy oprawcy, przeszkodzić w szaleńczej misji, przywołać spokój na przedmieściach Kopenhagi? Przecież wciąż pozostają w tyle, pojawiają się za późno, docierają do niewłaściwych osób, kręcą się w kółko, kwestionują własne umiejętności zawodowe, a potencjalne ślady sprawcy rozpływają się w powietrzu niczym kamfora.

B[Adres usunięty]

Kasztanowe ludziki kojarzyły mi się dotychczas z jesienią, kiedy poszukuje się brązowych kulek w trawie a później łączy z zapałkami, by dawały radość, głównie dzieciom. Jednak po lekturze debiutu Sorena Sveistrupa, zmieniło się moje postrzeganie tych figurek... Już nie uśmiecham się, gdy je widzę. Dlaczego? Winny jest najgorętszy thriller tej jesieni - "Kasztanowy ludzik"!

Kopenhagą wstrząsają brutalne morderstwa. Co tydzień ginie młoda kobieta a morderca pozbawia ją dłoni. Łączy je to, że są matkami a wcześniej oskarżano je o zaniedbania w stosunku do ich własnych dzieci. Drugim punktem wspólnym jest fakt, że na miejscu porzucenia zwłok policja znajduje kasztanowe ludziki! Nie byłoby w nich nic nadzwyczajnego gdyby nie to, że znaleziony na kasztanach odcisk palca należy do dziewczynki, która zaginęła ponad rok temu i wszyscy byli przekonani, że nie żyje... Czyżby było inaczej?

Sprawy morderstw prowadzą Naia Thulin oraz Mark Hess, policjanci z sukcesami, marzeniami o awansie, ale i traumami z przeszłości. Kolejne dni października przynoszą nowe zaskakujące informacje, ale śledczym wciąż brakuje wspólnych mianowników. Każdy na swój sposób próbuje dojść do prawdy, odnaleźć sprawcę, jednak ten wciąż wyprzedza ich o krok. Do ilu jeszcze morderstw dojdzie zanim policji uda się namierzyć sprawcę? Ile razy oberwą po głowie - również dosłownie - zanim odkryją straszliwą prawdę?

Trupów przybywa, emocje narastają, dochodzi do porwań, napadów, odkrywane są szokujące powiązania między postaciami poszczególnych dramatów, a wszystko to z polityką w tle. Obserwujemy minister spraw społecznych Rosę Hartung, która wróciła do pracy, ale nie radzi sobie z napływającymi informacjami dotyczącymi członków jej rodziny. Z każdą kolejną stroną coraz bardziej współczułam tej kobiecie.

"Kasztanowy ludziku, wejdź na środka. Kasztanowy ludziku, wejdź na środka.

Czy masz jakieś kasztany dzisiaj dla mnie?" *

Autor poruszył w swoim debiucie bardzo ważny temat, jakim jest krzywda dzieci. Pokazał, że niezależnie od wszystkiego dzieci są dobrem narodowym każdego kraju i powinniśmy o nie dbać z całych sił. Niezależnie od tego czy są to nasze własne pociechy, czy przysposobione. Mamy bronić zdrowia i życia tych małych istot, nie pozwolić nikomu ich krzywdzić oraz nie robić tego samemu. To potworne czego doświadczyli nieletni bohaterowie tej książki.

Sveistrup jest autorem scenariusza serialu 'The Killing' i pisząc 'Kasztanowego ludzika' również popuścił wodze fantazji, zwłaszcza w kwestii liczby stron. Wprawdzie były momenty, które można było skrócić czy pominąć bez szkody dla rozumienia fabuły, uniknąć powtórzeń pewnych wypowiedzi czy zredukować niektóre opisy, ale i tak to jeden z lepszych thrillerów w moim życiu! Jeśli nie najlepszy, bowiem wielokrotnie mylone tropy czy kierunkowanie wskazań sprawcy sprawiło, iż nie udało mi się w żadnym, najmniejszym nawet stopniu odgadnąć, kto jest winien tak wielu ludzkich tragedii a tym bardziej co nim kierowało! Majstersztyk!

Dodatkowymi plusami thrillera są krótkie rozdziały, dobra charakterystyka bohaterów, liczne tajemnice i mroczne sekrety z przeszłości a także szczegóły, mające ogromne znaczenie w tej sprawie. Akcja książki rozgrywa się w październiku i gwarantuję Wam, że jeśli sięgniecie po ten tytuł zaraz po jego premierze, będzie to najmroczniejszy miesiąc w tym roku.

Podsumowując - "Kasztanowy ludzik" to bardzo udany duński debiut, który dostarcza wielu emocji, szokuje, przeraża, nakazuje być świadkiem wielu brutalnych scen przemocy różnego rodzaju. Ponad pięćset pięćdziesiąt stron rozpaczy, tęsknoty, miłości i strachu, szoku i bólu, które przewijają się nie tylko w wątkach głównych, ale również w pobocznych. Choroby psychiczne, samotne macierzyństwo, godzenie pracy z wychowywaniem dziecka, adopcja, przemoc w rodzinie... To naprawdę bogaty w wydarzenia i nieco przerażający skandynawski thriller. Gorąco polecam!

* S. Sveistrup, "Kasztanowy ludzik", W.A.B., Warszawa 2019, s. 135/136

Ostatnie dni są dla Kopenhagi niezwykle ciężki i napięte. W stolicy dochodzi do serii morderstw młodych matek. Na miejscu tych makabrycznych zbrodni za każdym razem morderca zostawia ręcznie robione kasztanowe ludziki. Policja po dokładnych oględzinach i zapoznaniu z dowodami odkrywa, że ślady pozostawione na miejscu przestępstwa mają związek z córką minister spraw społecznych, która zaginęła przed rokiem i mimo, że nie odnaleziono ciała sprawca został ujęty, a sprawa zamknięta. Z każdym dniem przybywa niewiadomych, a psychopata okaleczający kobiety wcale nie ma zamiaru przestać. Coraz mniej czasu, a coraz więcej poszlak, które nie wskazują jednoznacznie. Czy te dwie sprawy łączy jakiś wspólny element? Detektywi muszą połączyć siły i zrobić wszystko by dorwać sprawcę, który nie spocznie dopóki nie wypełni swojej misji.

"Kasztanowy ludzik" to bardzo dobry kryminał, w którym nie brakuje okrutnych morderstw, szaleńców, tajemnic, poszlak, jak i zakończenia, które zaskakuje. Książkę mimo sporych gabarytów czytało się dobrze, jednak dla mnie mogłaby być odrobinę krótsza. Niepotrzebne opisy sprawiły, że momentami się nudziłam. Bohaterowie mimo, że są to inteligentni, dociekliwi detektywi, to na polu osobistym zostali przedstawienie w ogólnikowy sposób, przez co czuje niedosyt. Książka nieraz wprawia w konsternacje. Autor podrzuca nam tropy, które wydawałyby się będą prowadzić do rozwiązania sprawy, a jednak wszystko okazuje się fałszem. Świetny początek, troszkę nudny środek i rewelacyjne zakończenie. Książka na którą trzeba poświęcić trochę czasu, jednak jest to lektura, którą warto przeczytać, mimo tych drobnych niedociągnięć. Polecam.

Dzień dobry ❣ Wszyscy zapaleni fani thrillerów, oczywiście znają już ten tytuł, „Kasztanowy ludzik” Soren Sveistrup zawładnął wręcz, obecnym rynkiem czytelniczym. Z tej okazji @wydawnoctwowab przygotowało rewelacyjną akcje, mającą na celu dostarczenie do tysiąca bibliotek szerokiej gamy thrillerów oraz kryminałów ze swojej oferty. Co musimy zrobić, aby tak ważna inicjatywa się spełniła? Nic wielkiego kochani, wystarczy wybrać się na spacer i zebrać jak najwiecej kasztanów. Miejsce zbiórki, znajduje się w centrum Warszawy. Mam nadzieje, że nasze zbiory przerosną oczekiwania wydawnictwa i zbierzemy ich jeszcze więcej.

Czas na podsumowanie :) Książkę jak najbardziej, mogę zakwalifikować do jednej z lepszych w swoim gatunku. Chodź z początku miewałam chwile zwątpienia, wydawała mi się dość chaotyczna ze względu na wielowątkowość z czasem dostrzegłam jej prawdziwy fenomen. Czytanie zajęło mi oczywiście prawie dwa tygodnie, ale absolutnie nie żałuje ani sekundy przy niej spędzonej. Dla wszystkich którzy jeszcze nie widzieli jej pokaźnych gabarytów, oraz drobnej rozmiaru czcionki na żywo, informuje - Nie bójcie się jej 😁 (ja się jej wręcz przeraziłam😂). Dla tych którzy jednak nie planują maratonu czytelniczego z jej udziałem, uprzejmie informuje o jej ekranizacji która oczywiście będzie dostępna na platformie Netflix. Ja oczywiście zachęcam was do czytania, miłego tygodnia ❤❤❤❤❤

"Kasztanowy ludziku, wejdź do środka,

kasztanowy ludziku, wejdź do środka"

"Kasztanowy ludzik" to debiut powieściowy Svena Sveistrupa, czyli scenarzysty serialu "The Killing". A że zaliczam go do jednego z ciekawszych, które oglądałam, wiedziałam, że książkę muszę przeczytać. Od razu przyznaję, że jestem nią zachwycona! Już pierwsze strony to prawdziwa petarda!

Kopenhaga. Na jednym z placów zabaw odnalezione zostają brutalnie okaleczone zwłoki. Wkrótce policja odnajduje kolejne ciała. Ktoś w bestialski sposób morduje kobiety, zostawiając przy zwłokach ręcznie robione kasztanowe ludziki.

Sprawę prowadzi Naia Thulin i oddelegowany z Europolu Mark Hess. Ślady prowadzą do zaginionej przed rokiem Kristine Hartung, córki minister spraw społecznych.

Czy obie te sprawy faktycznie coś łączy?

Jakie to było dobre! Takie książki mogłabym czytać codziennie. 556 stron niesamowicie wciągającej historii. W tej książce znajdziemy wszystko co powinien zawierać świetny thriller. Mamy tu prefekcyjnie skonstruowaną zagadkę, seryjnego mordercę, wyrazistych bohaterów i zwroty akcji. Nie da się przy tej książce nudzić.

Sveistrup wie jak stopniować napięcie, z rozdziału na rozdział chce się więcej i więcej!

Nie sposób nie wspomnieć o ciekawie rozbudowanym wątku polityczno - społecznym. Autor porusza temat przemocy wobec dzieci, błedów systemu i braku odpowiedniej pomocy społecznej.

Uwielbiam książki z tak wielowątkową i przemyślaną fabułą, której elementy w zakończeniu doskonale łączą się w spójną całość. Sveistrup zafundował nam książkę z niezwykle mrocznym, jesiennym klimatem, co dodatkowo nie pozwala się od niej oderwać. Dla mnie to była czytelnicza uczta.

Czytajcie, bo warto!!