Jeźdźcy Apokalipsy Tom 1. Zaraza

🏹 "-Nie zabijesz mnie? - pytam w końcu.

Obraca się, a jego pokiereszowana twarz wygląda na pełną goryczy.

- O nie, nie dam ci umrzeć. To za szybkie. Cierpienie jest dla żywych. I zadam ci go całkiem sporo."

🏹 Wooow... Ale to było zaje... bardzo fajne. Tak. Bardzo fajne.

W życiu nie pomyślałabym, że Zaraza może okazać się sarakstyczny, zabawny, uroczy, kochany, a nawet seksowny! Ale dzięki tej książce zostałam wyprowadzona z błędu.

Na wstępie (który już trwa kilka zdań) podkreślę, że jeżeli ktoś chce przeczytać książkę z rodzaju fantasy, z tajemniczym, ponurym, nieziemskimi, nieśmiertelnym blondynem i z relacją hate-love to moi mili to jest #mustread dla was i dla każdego innego, kogo zachęcę tą recenzją.

Zarwałam dla tej książki noce, żeby pochłonąć chociaż kilka rozdziałów. Tak, pochłonąć. Nie zauważałam kiedy pochłonęłam kilkadziesiąt stron, aczkolwiek teraz zaczynam się zastanawiać, czy przypadkiem to nie książka mnie pochłonęła. Połączenie fantasy, apokaliptycznego świata i miłości było tak zaskakujące, że nie dowierzałam, że może się to udać. Udało się, i to bardzo dobrze. Cały ten świat w czasie apokalipsy, podróż, przygody, relacja bohaterów zostały świetnie połączone i po dotarciu do końca książki upewniałam się, czy to na pewno koniec. Bohaterowie stanowią zaskakujące połączenie, ale równocześnie idealne. Zaraz Zwycięzca - nie wiem, czy ktokolwiek, kiedykolwiek chociażby pomyślał, żeby przedstawić go w taki sposób (ostrzegam - to mój książkowy mąż ;)). Zaraza jest jednym z jeźdźców apokalipsy i morduje, oczywiście, ludzi, ale kurcze! nie da się go nie polubić. Sara - rozdarta, silna, pomocna, sarkastyczna, uwielbiająca poezję dziewczyna, która, stanie się bohaterką. Jej charakter, postrzeganie świata, podejście do Zarazy, poczucie humoru tak mi się spodobało, że dołączyła do małego grona moich ulubionych bohaterek. Akcja może nie była mocna i szybka, ale toczyła się swoim tempem jak jazda konno, rozwijała się, zaskakiwała i wciągała czytelnika, znaczy się - mnie. Z wieeelką chęcią przeczytam znowu coś tej autorki, ale najbardziej to... kolejne tomy! Ja chcę je na j u ż! Ja chcę wiedzieć co... stop, nie, nie powiem wam, choć korci mnie diabelnie. Dobra! Kończę kuszenie was i tą jakże króciutką recenzję ś w i e t n e j (podkreślę to jeszcze raz) książki.

Przybyli, by nas zniszczyć. Pozbawieni skrupułów, silni i niezależni. Byli pewni wygranej. Nie spodziewali się jednak siły człowieka.

Uwielbiam wizje apokaliptyczne. Lubię, gdy w literaturze autorzy odnoszą się do tych motywów i przedstawiają na bazie antyutopijnego świata. Dlatego z przyjemnością zdecydowałam się na lekturę Laury Thalassa, która - nie ma co ukrywać - kusi także przepiękną okładką. To połączenie mrocznej wizji końca świata z silnym wątkiem romantycznym a i emocji nie zabrakło już na starcie. "Zaraza" jako książka inna niż wszystkie w oryginalny i odważny sposób wkracza do świata miłości, gdzie niebezpieczeństwo czai się na każdym kroku.

Plus za prowadzoną akcję. Autorka nie bawi się w zbędne opisy ani wprowadzenia tylko od razu wrzuca nas w wir przygody. Zaraz w piątym roku Ery Jeźdźców przemierza świat, by rozsiewać strach i epidemię Mesjanistyczną. Nie boi się ludzi, drwi sobie z ich słabostek. Dlatego porywa Sarę w niewolę. Ona miała go zgładzić jako to najodważniejsza, ale nie udało jej się wypełnić misji. Zrobiła coś znacznie ważniejszego - nauczyła Zarazę odczuwać emocję a ten przestraszył się nie na żarty. Bał się, że przez to zatraci swoją wielkość. Ale czy już teraz nie zaczął czuć czego więcej do dziewczyny, którą uwięził?

Na pewno nie jest to kolorowa, słodka historyjka. Właściwie to zaskoczyła mnie swoją bezwzględnością i odsłoną Zarazy jako pierwszego z obudzonych jeźdźców. Niósł ON ze sobą prawdziwą zagładę, sprawił że ludzkość stanęła pod znakiem zapytania a świat opanowały straszne choroby. Ale jednocześnie okazał się bohaterem intrygującym - jego wewnętrzny spokój oraz równowaga w poczuciu wyższości czy pewności siebie łamały się krok po kroku w kontakcie z Sarą. Tak rozpoczął się zaskakujący romans między tą dwójką, który jak dla mnie zbyt szybko nabierał tempa. Wizja mroku i zagłady panująca dookoła wystarczyła, by podbudować napięcie i chociaż miło było patrzeć na tą dwójkę, odebrałabym im trochę z tej rosnącej z czasem słodyczy.

Chociaż jest to jakiś mały minus dla historii, muszę przyznać, że całość wypada zaskakująco dobrze. Spędziłam przyjemnie czas w towarzystwie tej dwójki, która wyruszyła w świat i poznawała nowych ludzi mniej lub bardziej znaczących dla kolejnych wydarzeń. Akcja płynnie poruszała się na przód a dialogi okazały się lepiej niż dobre - czasami siła emocji i różnica charakterów oraz poglądów między tą dwójką doprowadzały do napięcia widocznego w wyrażanych przez nich zdaniach. Pierwszoosobowa narracja ze strony Sary dopełniła dzieła i przyznaję, że to jedna z ciekawszych młodzieżówek, która rozpoczyna naprawdę intrygującą serię.

Są plusy, są minusy, ale w ogólnym rozrachunku "Zarazę" oceniam na książkę bardzo dobrą. Więcej! Już nie mogę doczekać się kontynuacji. Mimo pewnych schematów jest inna niż wszystkie i wprowadza powiew świeżości, który bardzo sobie cenię. Co będzie dalej? Jaki okaże się kolejny jeździec? Jestem pewna, że Laura Thalassa jeszcze nam pokaże co ma w zanadrzu i po raz kolejny zaskoczy. Tymczasem zachęcam do poznania mroku i miłości w świecie opanowanym przez Zarazę - zapewniam, że wrażenia będą niezapomniane. To nie tylko lektura z kategorii książki dla młodzieży, ale historia, która zaskoczy każdego.

Nie jestem zwolenniczką fantasy i tak naprawdę bardzo rzadko sięgam po coś z tego gatunku, tym razem jednak skusił mnie opis książki i przepiękna okładka. Chciałam też pewnej zmiany, czegoś nowego, czego jeszcze nie czytałam. Wizja apokalipsy, końca świata to wbrew pozorom nie tak daleka przyszłość człowieka. Nie sądziłam, że historia fantasy da mi tak do myślenia, no bo przecież to tylko fikcja. Nieprawda. Wymysł autorki. A jednak historia jeźdźcy, który kara ludzi za niszczenie świata dała mi do myślenia na wiele sposobów, o których nawet bym nie pomyślała.

Świat staje do góry nogami, kiedy pewnego dnia na Ziemię przybywają Zaraza, Wojna, Głód i Śmierć. Czterej jeźdźcy, zwiastun Apokalipsy i końca świata. Gdy Zaraza pojawia się w mieście Sary Burns, kobieta wie, że musi się poświęcić i zabić potwora nie z tego świata, aby ochronić innych ludzi, swoją rodzinę i przyjaciół. Ktoś musi go powstrzymać. Niestety nikt jej nie uprzedził, że jeźdźca jest nieśmiertelny i nie zabije go nawet podpalenie żywcem. Po nieudanej próbie morderstwa Zaraza więzi ją i kara ogromnym cierpieniem. Zabiera ją ze sobą, aby roznosić zarazę po świecie, podróżując na swoim białym koniu. Zdegustowana i wściekła Sara robi wszystko, aby powstrzymać Zarazę, który wbrew jej woli coraz bardziej zaczyna się jej podobać. Wkrótce okaże się jednak, że być może jedynym sposobem, aby przerwać zadanie Zarazy jest miłość. Ale jak pokochać kogoś, kto bez chwili zawahania wybija ludzkość? Jak pokochać kogoś, kto nawet nie jest człowiekiem? Jak pozwolić sobie na miłość do kogoś, kogo pragniemy najmocniej na świecie, a kto jest nam absolutnie zakazany?

Tutaj największą tajemnicą była postać Zarazy. No bo to nie jest człowiek, a jednak przybiera wszystkie człowiecze cechy. Jest niezwykle atrakcyjny, piękny i wręcz anielski. Nie można go zabić, a jednak odczuwa ból i cierpienie. Nie zna podstawowych zasad człowieka, nie potrafi rozróżniać emocji i uczuć, ale je odczuwa. Nie musi jeść, pić, spać, ani załatwiać swoich innych potrzeb. Z jednej strony jest to czarny charakter, który bez cienia skruchy zsyła na ludzkość zarazę, która zabija ich w ciągu kilku dni... a z drugiej łapiemy się na tym, że w pewnym momencie zaczynamy pałać do niego sympatią, a nawet mu współczuć. Ja nigdy nie miałam problemu z czarnymi bohaterami, tak naprawdę uważam, że w wielu sytuacjach takie postacie są o wiele bardziej interesujące, niż te dobre. Może i nie pochwalam jego czynów, ale z drugiej strony uważam też, że człowieczeństwo potrzebuje jakiegoś wstrząsu, zanim całkowicie zniszczy planetę, na której żyjemy. Przez jego postać kwestionowałam wszystkie swoje wartości. Zresztą przyjemnie się obserwowało jak pod wpływem Sary Zaraza nabywał coraz to więcej cech człowieka. Jak uczył się wszystkiego i zmieniał. A nawet uczył, że być może ludzkość wcale nie jest taka zła.

Sara to z kolei postać, która przechodzi przez naprawdę wiele i podziwiam ją, że nie zatraciła w tym wszystkim swojego ducha. Po nieudanej próbie morderstwa kogoś, kto rozsiewa śmiertelną chorobę po całym świecie, zostaje jego więźniem. Zaraza karze ją na wiele okrutnych sposobów, a jednak nie pozwala jej umrzeć. Kobieta jest świadkiem śmierci tysięcy ludzi, trzyma za rękę dziesiątki umierających i stara się im pomóc, mimo, że nie ma dla nich żadnej pomocy. Jednocześnie walczy z tym, że Zaraza zaczyna się jej podobać, że podoba jej się jego troska. Wielu zada sobie pewnie pytanie "Jak można zakochać się w kimś takim?". Dobre pytanie, bo nawet sama Sara sobie je zadaje. I obserwowanie jej zmagań i kryzysu było niezwykle interesujące. Bo wbrew pozorom w tej historii nic nie jest czarno białe.

Historia miłosna Zarazy i Sary jest mroczna, pokręcona, pod każdym względem nienormalna i zła... a jednak jednocześnie tak właściwa i piękna. Ale przecież nie wybieramy, w kim się zakochujemy. A wbrew wszystkiemu, miłość Zarazy i Sary zmieniła ich oboje pod wieloma względami. Czy na dobre? To pozostawię wam do odkrycia. Niewiele mamy innych bohaterów poza naszymi głównymi, a jeśli już są, to pojawiają się naprawdę epizodycznie. Mimo wszystko udaje im się wnieść coś do historii i nie są tam po nic. A to sprawia, że książka jest jeszcze lepsza.

"Zaraza", mimo tego, że jest historią o katastrofie człowieczeństwa, tak naprawdę przynosi wiele śmiechu i słodyczy. Oczywiście nie zawsze, bo niektóre momenty są mroczne, ciężkie i przykre. Ale ten świat wciąga niesamowicie i nie daje o sobie zapomnieć. Bardzo przyjemny, lekki styl pisania autorki tylko sprawia, że od historii nie da się oderwać. Owszem, może trochę za bardzo autorka skupiła się na romansie między bohaterami, ale uważam, że można na to przymknąć oko. Zwłaszcza, że cała ta historia o Apokalipsie naprawdę daje do myślenia.

Recenzja z bloga [Adres usunięty]

Opis fabuły

Na Ziemię przybyło czterech Jeźdźców Apokalipsy. Każdy z nich ruszył w inną stronę świata i tak słuch o nich zaginął. Do czasu. Pięć lat po pojawieniu się tajemniczych przybyszów budzi się jeden z nich - Zaraza. Wędruje przez kontynent rozsiewając bezlitośnie śmiertelną chorobę. Ale ktoś staje mu na drodze. Sara Burns postanawia zabić nadprzyrodzoną istotę, nawet gdyby dziewczyna sama miała przypłacić to życiem. Wypełnienie planu okazuje się jednak o wiele trudniejsze, zwłaszcza gdy rozgoryczony staraniami dziewczyny Jeździec czyni z niej swojego jeńca, obiecując cierpienie...

Opinia

Laura Thalassa oferuje nam zupełnie nową odsłonę gatunku paranormal romance. Tym razem nie będzie wampirów czy wilkołaków, ale bezwzględni słudzy Boży, Jeźdźcy Apokalipsy. Całość zapowiadała się naprawdę wspaniale, ale w praktyce nie było już tak kolorowo.

Główna bohaterka zabiera czytelnika w podróż za okrutnym Jeźdźcem po prawie całym kontynencie północnoamerykańskim. Miłośniczki przystojniaków i niegrzecznych chłopców będą zachwycone Zarazą, który przybył siać zniszczenie, a tak naprawdę zostawił tu swoje serce.

Sara Burns nie jest typową bohaterką powieści młodzieżowych. Stara się dzielnie znosić "tortury" zadawane jej przez swego oprawcę a jednocześnie kombinuje, jak można by go zabić lub chociaż unieszkodliwić. Ktoś może zapytać, dlaczego użyłam cudzysłowu przy wyrazie tortury. Już wyjaśniam... Obiecane cierpienie, którego ofiarą ma być główna bohaterka obejmowało bowiem zmuszenie do biegu za galopującym koniem (co nie było zbyt dużym problemem, ponieważ kłopoty Sary zaczęły się po 25 km), dwukrotne postrzelenie z łuku (co nie było zaplanowane, ale sytuacja zmusiła Jeźdźca do takiego zachowania) oraz spowodowanie przeziębienia (w związku z którym Sara leżała potem pod kocykiem w łóżku przypadkowych ludzi). Te jakże bezduszne i bezlitosne cierpienie, którego doświadczyła kobieta, nie przeszkodziło jej w ciągłym rozmyślaniu o tym, jak przystojny jest Jeździec i jak bardzo ona go nienawidzi. Jestem w stanie wiele znieść i zrozumieć, ale nie powtarzane frazy "jaki ON piękny" i "jaki ON irytujący" co drugą stronę. Sam Jeździec nie ma za dużo do powiedzenia i wykonuje tylko swoją powinność. Czasami zdarzy mu się doświadczyć ludzkich przyjemności, a jest w tym tak uroczo staroświecki, że o mamo, trzymajcie mnie. W dodatku, całe jego zachowanie przypomina instrument - w zależności od trąconej struny może ON być okrutny lub romantyczny, czuły lub bezwzględny. Rozwój uczuć bohaterów jest dość szybki, poprowadzony etapami i czytelnik ma okazję go zauważyć. Na pewno nie został pokazany perfekcyjnie, ale jest to materiał, nad którym warto popracować.

Relacja love-hate między bohaterami zawsze wywołuje wiele emocji u czytelników oraz daje możliwość dobrego pokazania rozwoju uczucia między postaciami. Trzeba jednak bardzo uważać, aby nie pójść zbyt daleko w stronę syndromu sztokholmskiego, ponieważ wtedy całość wychodzi raczej średnio. Niestety, moim zdaniem, autorka nie wykorzystała potencjału swojego pomysłu nawet w połowie. Sama idea połączenia śmiertelniczki i Jeźdźca Apokalipsy wydawała mi się naprawdę fenomenalna, ale miałam wrażenie, że Thalassa nie do końca potem wiedziała co z tym zrobić ani jak poprowadzić i połączyć poszczególne wydarzenia. Widać, że autorka ma wyobraźnię i ciekawe pomysły, ale brakowało mi tu dobrze zakrojonej akcji i ciągu przyczynowo-skutkowego. Wydaje mi się, że gdyby ta książka jeszcze trochę poleżała gdzieś na dysku pisarki, a ona sama wróciła do niej po pewnym czasie ze świeżą głową, wszystko byłoby o wiele lepsze. Bardzo często miałam bowiem poczucie, że pewne sceny są pisanego na siłę albo tylko po to, by wypełnić puste miejsca między kolejnymi etapami relacji bohaterów.

Okładka Zarazy niewątpliwie zasługuje na wiele zachwytów, ponieważ dla mnie jest ona po prostu fenomenalna. Również korekcie nie mogę nic zarzucić, a tłumaczenie wyszło bardzo płynnie i logicznie.

Słowem podsumowania, mogę polecić tę książkę osobom, które nie szukają głębi w literaturze i chcą po prostu się "odmóżdżyć". Z tego co widziała, powieść ma wysokie oceny na większości portali, więc może spodobać się wielu osobom. Jeśli lubicie ciekawe pomysły może warto dać szansę tej autorce, która pewnie nas jeszcze czymś zaskoczy. Zakończenie, mimo wszystkich wad całej historii, pozostawia w powietrzu coś niewypowiedzianego, niedosyt, który może kiedyś zaspokoję kolejnym tomem.

Ines de Castro