Histeria

Histeria jest drugą częścią serii z Larysą Luboń i Brunonem Wilczyńskim. Pierwsza bardzo mi się podobała, jak to wygląda tym razem ?

Autorka w mgnieniu oka wrzuca nas na głęboką wodę. Od początku, każdy z trzech prowadzonych wątków jest zaskakująco intrygujący. Ich przeplatanie dodatkowo wzmaga ciekawość i pogłębia napięcie. Nie zabrakło również kontynuacji najważniejszej i głównej części fabuły, która początek miała w pierwszym tomie trylogii.

Im dalej w głąb książki tym większa jest nasza ekscytacja i chęć poznania rozwiązania. Całe szczęście , że autorka ma świetne pióro - dzięki temu czyta się naprawdę szybko i przyjemnie.

Bardzo podobała mi się również widoczna zmiana w charakterze bohaterów. Zarówno Larysa jak i Bruno powoli zrzucają z siebie pancerz , który budowali latami. Pozwala nam to dokładniej poznać ich skrywaną, bardziej wrażliwa stronę. Na skutek tego wydają nam się nadzwyczaj prawdziwi i łatwiej możemy zrozumieć co nimi kieruje.

Zakończenie idealnie łączy wszystkie wątki, jednocześnie dając nam to czego zawsze oczekujemy od tego typu literatury - ciekawy i oryginalny finał.

Oczywiście ostatnia strona jest jednocześnie wstępem do kolejnej części więc nie zwlekając zaczęłam ją już czytać.

Z okazji wydania trzeciego tomu trylogii pani Izabeli Janiszewskiej, "Amok" postanowiłam zrobić rereding "Wrzasku" oraz nadrobić drugi tom, "Histerię". Właśnie ostatnio udało mi się ją skończyć. Czy była równie dobra jak "Wrzask"?

W kolejnej części poznajemy dalsze losy Bruna oraz Larisy. Także postać Bartka jest bardziej rozbudowana. Po historii Jacka Lewickiego Lara wpada na trop Fantoma. Człowieka, który pokazuje się tylko w białej masce, strasząc ludzi którzy niezbyt delikatnie obchodzą się ze swoimi dziećmi. Tymczasem dochodzi do morderstwa kobiety. Również powiązana jest z faktem, że nie traktowała swojego synka zbyt dobrze. Czy te dwie sprawy coś łączy? Czy Bruno i Lara znów połączą siły?

Przede wszystkim widać postęp autorki w pisaniu. Mimo, że nie do końca było czuć, że "Wrzask" jest debiutem to znalazłam tam kilka rzeczy do których mogłam się przyczepić. Tutaj jest wszystko bardziej przemyślane i świetnie się ze sobą łączy. Kreacja bohaterów jest bardzo dobra. Poczynając na drwiącym i ironizującym Brunie (uwielbiam jego poczucie humoru i docinki) kończąc na wycofanej i żyjącej w swoim świecie Larisie. Ale nawet oni nie potrafią się oprzeć buzującym emocjom i ulegają nim. Nie są idealni i bez skazy. Autorka świetnie pokazała ich słabości. Sama zagadka kryminalna również przypadła mi do gustu, chociaż domyśliłam się zakończenia. W pewnej chwili już byłam pewna kto zabija. Nie przeszkadza mi to tak bardzo, aczkolwiek lubię na koniec się mocno zdziwić. Czuć było przez całą książkę napięcie. A poruszony przez autorkę temat znęcania się psychicznego nad dziećmi tylko dodał jej wartości. Po "Wrzasku" pani Izabela mocno podniosła sobie poprzeczkę, ale myślę, że "Histeria" dała radę spełnić moje oczekiwania. Mam nadzieję, że na Amoku również się nie zawiodę.

„Histeria” Izabeli Janiszewskiej to drugi tom kryminalnej trylogii o dziennikarce Larysie Luboń i komisarzu Brunonie Wilczyńskim. Jego fabuła skupia się na temacie przemocy psychicznej, której dopuszczają się rodzice na własnych dzieciach. Nie można zaprzeczyć – to temat ważny, o którym ciągle mówi się za mało, a Janiszewska robi to naprawdę szeroko i solidnie. Jako kontynuacja „Wrzasku”, „Histeria” też wypada bardzo dobrze – obraz głównych bohaterów serii zostaje mocno poszerzony, poznajemy lepiej ich przeszłość, ich relacje rodzinne, przez co i lepiej ich rozumiemy. Do tego dodajmy jeszcze dobrą warstwę językową, solidnie zbudowane zdania, w których czuć, że autorka język polski rozumie i kocha i nie musi uciekać się do brutalnych opisów czy szokowania soczystymi przekleństwami, by przyciągnąć uwagę czytelnika. To po prostu solidny, rasowy kryminał, przy którym czas płynie inaczej!

😱„HISTERIA”😱

Izabela Janiszewska Wydawnictwo Czwarta Strona Czwarta Strona Kryminału

Po „Wrzasku” nastąpiła „Histeria”. Macie ochotę na najnowsze działo Izabeli Janiszewskiej? Książka, która od początku wzbudza wiele emocji od tych pozytywnych do tych negatywnych.

(…)Największy obłęd bierze się z niemocy.(…) Zgadzam się z tym. Niesamowity kryminał, który trzyma w napięciu od początku aż do samego końca.

Poznajcie dalsze losy komisarza Brunona Wilczyńskiego i reporterki Larysy Luboń. Czy Bruno po nieudanej próbie wsadzenia za kratki psychopatycznego mordercy będzie potrafił normalnie żyć? Czy tym razem się uda?

W co tym razem wpakuje się nasza kochana Larysa? Czy jej życie będzie zagrożone? Larysa wtyka nos tam gdzie nie trzeba. Czy poniesie za to konsekwencje?

Tym razem autorka porusza bardzo ważną kwestię – przemoc psychiczna stosowana przez matki wobec dzieci. Ktoś morduje kobiety, które stosowały przemoc psychiczną i przemoc wobec swoich dzieci. Do sprawy zostaje przydzielona profilerka. Czy uda się dopaść sprawcę nim wybije wszystkie złe matki?

Uwielbiam powieści Izabeli Janiszewskiej. Nie mogę doczekać się kolejnej części – „Amok”

Kim jest tajemniczy człowiek w masce? Czy to ON jest odpowiedzialny za morderstwa?

Człowiek przed drugim człowiekiem gra w grę. Tworzy swoją nową, lepszą postać. A gdy wydaje się, że nikt nie widzi pokazuje swoją prawdziwą twarz. Tutejsze matki, które przegrały były na pozór idealnymi. Jednak morderca wie lepiej i wymierza sprawiedliwość. Czy słusznie?

Zachęcam do przeczytania.

“Wrzask” bez pukania wszedł do serc wymagających czytelników, a “Histeria” z rozmachem się tam urządza, robiąc miejsce dla finałowej odsłony.

🔥Emocje, które towarzyszyły debiutowi Izabeli Janiszewskiej widać było również w oczekiwaniu na premierę Jej kolejnej książki. Czy poprzeczka, którą tak wysoko sobie zawiesiła, zostanie utrzymana? Czy dalszy ciąg historii porwie nas równie mocno? Czy Autorka ponownie skorzysta z okazji, by zwrócić naszą uwagę na istotny problem społeczny? 3 razy TAK drodzy Państwo‼️ A ode mnie srebrny przycisk i konfetti.

🔥“Histeria” to dla mnie wytrawna, mądra i wielowątkowa powieść, napisana przez pisarkę o świetnym warsztacie i daleko posuniętej wrażliwości. Oto check lista wątków, jakie napotkacie w “Histerii”, a które osobiście mnie ujęły:

☑️Człowiek w oka mgnieniu jest w stanie upaść i stoczyć się na samo dno. Widzimy wówczas, że taka osoba fizycznie żyje, ale psychicznie już dawno pogrzebała sama siebie - metaforycznie pochowała swoje dotychczasowe życie. Bohater, który doświadcza tego stanu na kartach powieści, utracił jakiekolwiek poczucie sensu. Czy odnajdzie je ponownie? Czy w jego życiu pojawi się ktoś, kto wyzwoli bodziec do zmian i wyrwie go z odmętów życia?

☑️“Chcę im zafundować wstrząs, obudzić ich. A według mnie tylko gdy czujesz, że możesz stracić wszystko, że jesteś o krok od śmierci, zaczynasz inaczej patrzeć na to, co masz.” - tak swoją motywacją opisuje Fantom - tajemniczy mężczyzna w masce, który nachodzi mieszkańców Warszawy. Potwór, czy może współczesny Superman?

☑️Poniżanie, zastraszanie, szantaż, czy zawstydzanie - to tylko niektóre formy przemocy psychicznej wobec dzieci, z jakimi świat ma do czynienia. Jak pisze Autorka - “przemoc wcale nie musi oznaczać bicia” i dodaje, że wszystkie sceny takowej, pojawiające się na kartach “Histerii”, wydarzyły się naprawdę. To zdecydowanie najbardziej wstrząsający wątek całej powieści.

☑️“Kiedy nikt nie widzi twojego cierpienia, na ratunek przychodzi szaleństwo.” - kogo dopadnie, kto stawi mu czoła, a kto zostanie jego ofiarą?

☑️Jak silne potrafią być relacje pomiędzy rodzeństwem?

Czytajcie!

“Histeria nie oznacza, że straciłeś kontrolę, tylko, że usiłowałeś kontrolować wszystko zbyt długo”.

Pozwolę sobie zacząć tak… Co to była za książka!!

Przyznam, że pierwsza część serii - “Wrzask”, zrobił na mnie bardzo duże wrażenie. Kiedy tylko dowiedziałam się, że pojawiła się część druga - “Histeria”, wiedziałam, że koniecznie muszę ją przeczytać. I absolutnie nie zawiodłam się. Jestem zachwycona tempem akcji.

Historia, a właściwie historie ponieważ powieść zawiera wiele wątków, trzymają w napięciu i zaskakują czytelnika. Z pozoru niewiele znaczące detale z każdą stroną nabierają znaczenia i układają się w niezwykle precyzyjną układankę.

Podoba mi się, że autorka bardzo dokładnie przedstawia rys psychologiczny postaci oraz dokładnie opisuje ich zachowania oraz rzeczywistość nie tracąc przy tym na dynamizmie akcji.

W “Histerii” kolejny raz niezależna dziennikarka Larysa oraz śledczy Bruno próbują rozwikłać prowadzone przez siebie sprawy. Zarówno zawodowo jak i prywatnie coraz bardziej zbliżają się do siebie. Chociaż nie chcą się do tego przyznać każde z nich próbuje obronić drugiego przed złem i… samym sobą. A dzieje się bardzo dużo.

W Warszawie spokój mieszkańców zakłóca tajemniczy stalker. Podrzuca rysunki, obserwuje, czyha w ciemnych ulicach, lasach. Czego chce? Czy ma coś wspólnego z bestialskimi morderstwami, o których mówi całe miasto? Kto i dlaczego pozbawił życia “zwyczajne, spokojnie żyjące matki”? W stworzeniu profilu psychologicznego sprawcy pomaga Brunowi profilerka Justyna, która jako matka angażuje się emocjonalnie w sprawę. Jaką przyjdzie jej zapłacić za to cenę?

Tymczasem przeszłość głównych bohaterów także nie pozwala o sobie zapomnieć. Dawne porachunki i traumy wracają ze zdwojoną siłą.

W powieści bardzo ciekawie zostaje także poprowadzony wątek Bartka, brata Larysy, którego jedna nierozsądna decyzja i spot okoliczności, niemalże doprowadzają do obłędu.

A “największy obłęd bierze się z niemocy”.

Hej, hej 🖐🏻

Lubicie czytać książki z przesłaniem? Z wątkiem, który daje do myślenia?

Ja osobiście uwielbiam! Chociaż nie ukrywam, niektóre tematy są bardzo ciężkie, niektóre mnie dotyczą i identyfikuje się z nimi, o niektórych słyszałam, bądź byłam świadkiem. Jednak mimo tych wszystkich przykrości, trudu, warto mówić o tych tematach tabu. Warto mówić o tym, o czym przeważnie jest cicho, właśnie dlatego, żeby nie dopuszczać więcej do takich sytuacji.

⭐RECENZJA⭐

"Dziecko, które jest źle traktowane,

nie przestaje kochać rodziców.

Przestaje kochać siebie."

😱

Po "Wrzask" przyszedł czas na "Histeria". Jest to moje drugie spotkanie z pisarką @[Adres usunięty]ka. Muszę Wam powiedzieć, że jestem absolutnie kupiona i zakochana w stylu i języku napisanej powieści. A fenomenalna fabuła i to, co tutaj można odnaleźć, powala na kolana. Wszystko w tej historii jest stonowane, powoli dowiadujemy się takich rzeczy, które mogą szokować i przez to możemy niedowierzać temu, co tu się dzieje. Pisarka w niebywały sposób wplotła w tym kryminale wątki niesłychanie ważne! A mianowicie dwa problemy społeczeństwa, jakim są ... No właśnie, nie mogę Wam tego zdradzić, bo to byłby malutki spoiler, dlatego w tym miejscu zachęcam Was do sięgnięcia po tę lekturę! Nie pożałujecie i myślę, że będziecie bardzo zadowoleni po jej przeczytaniu! Wiem, że wiele ludzi jak słyszy o tym, o czym jest tutaj w powieści, to od razu twierdzi, że ten ktoś jest popaprany, powalony etc. Jednak tak nie jest, to jest choroba i takiej osobie trzeba pomóc, wesprzeć ją w każdym możliwy sposób, nie jest jej potrzebne osądzanie. Dlatego dziękuję pisarce, że w tej lekturze otwiera nam oczy, bo porusza tutaj takie tematy, które nie są poruszane w naszym społeczeństwie zbyt często. Prócz tego wszystkiego chcę dodać, że bohaterowie tej powieści są świetnie wykreowani. Dla mnie oni byli jak żywi, czułam ich emocje, ich lęk, smutek, rozpacz - wszystko. To jest niesamowite, że można stworzyć takie postacie. Jeśli chodzi o język i styl autorki, jestem zachwycona i uwielbiam pisarkę! I czekam na kolejną jej książkę! Polecam! Polecam! Polecam! 😁

"Ktoś, kto tak bardzo nienawidzi innych, musi jednocześnie pałać odrazą w stosunku do samego siebie. On nie wymierza kary tylko swoim ofiarom, ale też sobie"

😱

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @czwartastronakryminalu 🖤

😱

"Histeria" to nic innego jak kontynuacja "Wrzasku", znakomitego debiutu autorstwa Izabeli Janiszewskiej.

W okolicach Warszawy dochodzi do serii zabójstw, ofiarami są kobiety. Co szokujące w tej sprawie to fakt, że w pobliżu miejsc zbrodni, policja zawsze napotyka się na dzieci zamordowanych kobiet, które jako jedyne mogły być świadkami morderstwa. Do sprawy przydzielony zostaje niezawodny Bruno Wilczyński. Na dodatek na mieście grasuje świr w masce, który straszy i atakuje przechodniów. Nad sprawą pracuje reporterka Larysa, która chce zdemaskować dowcipnisia. Jednak to nie koniec kłopotów, bo jest jeszcze ON - Lewicki, jak cień podążą za Brunem i Larysą, czekając na właściwy momenty, by uderzyć ze zdwojoną siłą...

"Histeria" to kontynuacja kryminału o perypetiach gburowatego komisarza Bruna Wilczyńskiego i zaciekłej reporterki Larysy Luboń. Uprzedzam, że za nim sięgniecie po tą część warto, jednak przeczytać "Wrzask", bo te części w jakimś stopniu są ze sobą powiązane, zwłaszcza jeśli chodzi losy głównych bohaterów. Szczerze mówiąc na początku sama miałam mały kłopot żeby przypomnieć sobie, co było w pierwszej części. Na szczęście po paru przeczytanych stronach problem się rozwiązał - szybko zaczęłam łączyć fakty, więc wcale nie jest źle z moją pamięcią🤭😁. Uważam tą część o wiele ciekawszą i bardziej dopracowaną. Więcej się w niej dzieje, a oprócz głównych wątków są też mniejsze, co wpłynęło na urozmaicenie akcji. Teraz wiem, że autorka skazuje nas na katusze zmuszając do czekania za trzecią częścią... i co w końcu stało się z Pawłem? Ta zagadkowa sprawa nadal trzyma mnie w napięciu i zmusza do zastanowienia się o co w tym wszystkim chodzi, ale tego zapewne dowiemy się w kolejnej części.🧐 Polecam🙂

Drogi Larysy i Bruna ponownie się krzyżują i nawet porządnie zaiskrzy. Komisarz stara się odkryć kto stoi za brutalnymi morderstwami kobiet. Tymczasem Larysa dostaje zlecenie napisania artykułu o zamaskowanym mężczyźnie prześladującym mieszkańców Warszawy. Jednocześnie tych dwoje musi stawić czoła niedokończonym sprawom z przeszłości.

Czy oprawca wymierzający samosąd wobec złych matek i nieznajomy w masce fantoma to ta sama osoba?

.

Książka porusza trudny temat przemocy fizycznej i psychicznej wobec dzieci. Dla mnie, matki dwójki małych dzieci temat dosyć ciężki. Już sam początek książki rozbroił mnie totalnie, a to co autorka napisała w posłowie przypieczętowało wszystko. Całość wywołała we mnie mnóstwo skrajnych emocji co jest tu bardzo na plus. Bohaterowie już we "Wrzasku" odznaczali się mocnymi charakterami i na szczęście nie stracili nic na wyrazistości. Historia intryguje, a zakończenie zaskakuje. Podsumowując to bardzo dobry, trzymający w napięciu kryminał. Polecam!

"Histeria" Izabeli Janiszewskiej to drugi tom przygód komisarza Wilczyńskiego i dziennikarki Larysy Luboń. "Wrzask" nie zrobił na mnie ogromnego wrażenia, ale po lekturze wiedziałam, że sięgnę po kolejne powieści Autorki. Widziałam opinie osób, które są rozczarowane "Histerią", ja się do nich nie zaliczam. Moim zdaniem jest lepsza niż pierwszy tom i ja po lekturze jestem usatysfakcjonowana.

Komisarz Bruno Wilczyński nie potrafi pogodzić się z tym, że nie udało mu się schwytać psychopatycznego mordercy. Zwyrodnialec nie daje łatwo o sobie zapomnieć i choć Bruno musi rozpocząć nowe śledztwo w sprawie brutalnego zabójstwa na warszawskim Ursynowie, nie ma zamiaru rezygnować ze starej sprawy.

Tymczasem reporterka Larysa Luboń trafia na trop mężczyzny w masce, który terroryzuje mieszkańców Warszawy.

Takie kryminały lubię. "Histeria" to książka z dobrze skonstruowaną fabułą i intrygującą zagadką kryminalną. Wydarzenia obserwujemy z perspektywy trójki bohaterów - Bruna, Larysy i Bartka. Każde z nich zmaga się ze swoimi problemami, a ich losy kolejny raz splotą się ze sobą w bardzo zaskakujący sposób. Bardzo polubiłam Bartka i liczę, że będzie go więcej w kolejnej książce. Larysa wciąż mnie irytuje, ale zaczynam darzyć ją coraz większą sympatią, a Wilczyńskiego polubiłam już w pierwszym tomie. W tej części Autorka porusza nowe wątki, a przy okazji kontynuuje tematy znane czytelnikom z pierwszej części. I tutaj muszę się przyczepić do braku Lewickiego, który w "Histerii" jest zaledwie tłem.

Książka porusza trudny temat, jakim jest przemoc psychiczna i fizyczna wobec dzieci. Krzywda wyrządzana najmłodszym zawsze wzbudza mnóstwo emocji. Pani Janiszewska wie jak wstrząsnąć i poruszyć czytelnika. Szkoda, że ten wątek nie został przez Autorkę bardziej rozwinięty i zgłębiony. Mimo to książkę czytałam z dużą przyjemnością i jestem pod dużym wrażeniem tego, w jaki sposób łączą się i zazębiają wszystkie wątki. Autorka ma talent, potrafi zaintrygować czytelnika i ja chętnie sięgnę po kolejne napisane przez nią powieści.

Dla mnie "Histeria" to dobry kryminał, który warto przeczytać.

Polecam!

Izabela Janiszewska jak żadna inna pisarka potrafi sprawić, że nerwy mam napięte jak struna. Po jej "Wrzasku" nie mogłem spokojnie spać przez tydzień - "Histerię" skończyłem dwa tygodnie temu i wciąż nie mogę się po niej otrząsnąć. Prócz budowania niesamowitego napięcia, Janiszewska potrafiła stworzyć bohaterów, którym naprawdę kibicuję i oprawców, których autentycznie się boję. Jednak oprócz bycia doskonałym kryminałem, "Histeria" stanowi niezły obraz niektórych współczesnych problemów społecznych, przez co staje się czymś więcej niż tylko lekturą rozrywkową - skłania czytelnika do wielu głębszych refleksji.

Po lekturze pierwszego tomu zawsze wiem, czy sięgnę po kolejne czy sobie odpuszczę. W tym przypadku wiedziałam, że będę kontynuować poznawanie historii. Czy decyzja okazała się słuszna?

'A umarłych raczej średnio obchodziło to, co się dzieje z żywymi. Szczególnie gdy ci ostatni zachowywali się, jakby sami już byli martwi.'

W jednej z warszawskich dzielnic zostają znalezione zwłoki brutalnie zamordowanej kobiety. Po raz kolejny niezależnie od siebie prowadzone są dwa śledztwa. Komisarz Bruno Wilczyński próbuje odnaleźć mordercę. Jednocześnie dziennikarka Larysa Luboń pisze reportaż o mężczyźnie w białej masce, który pojawia się na ulicach Warszawy. Czy sprawy są ze sobą w jakiś sposób połączone czy wręcz przeciwnie?

Lubię, kiedy jedna historia opowiadana jest nie tyle z innych perspektyw, ale z całkiem różnych punktów wyjścia. Otrzymujemy niezależne od siebie wnioski i próby dojścia do prawdy. Z jednej strony Bruno prowadzi śledztwo, z drugiej Larysa poszukuje materiałów do swojej historii. Ich drogi nie raz się splatają, jednak nie przeszkadza im to w dążeniu do własnych celów. Koniec końców tok myślenia głównych bohaterów się łączy, jednak dzięki takiemu zabiegowi całość czyta się z ogromnym zainteresowaniem.

Autorka poruszyła dość ważny, jednak mało nagłaśniany problem przemocy psychicznej kierowanej w stosunku do dzieci. To właśnie ona jest podstawą całej historii. Nie jest ważny sam fakt popełnienia zbrodni, ale właśnie to, w jaki sposób pozostawiła ona swój ślad na dzieciach. Czy nie jest tak, że to właśnie te małe postaci są najbardziej niewinne? Ale jednocześnie to właśnie dzieci najłatwiej ukształtować, świadomie lub nie. Jakie skutki mogą mieć takie działania?

'Dziecko to cholernie delikatna materia, jeden fałszywy ruch i je tracimy. A jeśli jest najważniejszym i kto wie, czy nie jedynym świadkiem, to byłoby trochę głupio tak się wyłożyć, nie uważasz?'

Polecam, bez zbędnego owijania w bawełnę. Zarówno pierwszy jaki i drugi tom są wciągające i nieprzewidywalne. Historia przedstawiona przez autorkę nie jest wyłącznie zagadką morderstwa, ma w sobie o wiele więcej. I właśnie dlatego warto ją poznać!

'Pomyślał, że ludzie, nawet nic nie mówiąc, zawsze coś przekazują i że nie da się uciec od siebie.'

Książka owa jest kontynuacją "Wrzasku". Szczerze powiem, że poprzeczka po pierwszym tomie była postawiona bardzo wysoko i...

I się nie zawiodłam. Poziom utrzymany w Histerii był na równie wysokim poziomie. Od pierwszej strony, a w zasadzie zdania autorka sprawiła, że przeniosłam się w świat bohaterów i wraz z nimi przeżywałam ich historie.

Napięcie, ekstytacja, nerwowość i inne emocje sięgające zenitu.. Co się w tej książce wydarzyło, a raczej nie wydarzyło. Bardzo dobrze napisana. Każdą kolejną stronę przewracałam i zastanawiałam się czy autorka mnie zaskoczy. Udało jej się nie raz. Najbardziej zaskoczyło mnie rozwiązanie zagadki, kto jest mordercą. W ogóle nie brałam tej osoby pod uwagę. A zakończenie... No cóż.. Dziwię się, że moja książka jest jeszcze w całości, bo dawno takiej frustacji, złości nie czułam. Jak tak można? I to po raz kolejny 🙈 mam nadzieję, że kontynuacja będzie...

Jest jeszcze jedna rzecz, która bardzo mi się podobała, a mianowicie spójność. Pomimo poruszanych wielu wątków, ani razu się nie zgubiłam. Gdy wracałam do historii innych bohaterów od razu wiedziałam kto jest kim i z ciekawością zapoznawałam się z ich "perypetiami".

Autorka w książce porusza bardzo trudny temat. Temat, o którym głośno się nie mówi. Ze względu na fakt, iż jestem matką trochę się go balam, ale inne książki, w których poruszane były problemy związane z dziećmi bardziej mną wstrząsnęły. Tylko nie zrozum mnie źle, ja się cieszę, że temat trudny nie zdominował książki. Cieszę się, że został poruszony, ale moim zdaniem byl to bardzo dobry kryminał, który zwraca uwagę na problem. Przede wszystkim była to znakomita historia trzymająca w napięciu od początku do końca, czyli dokładnie tak jak powinien być napisany kryminał.

Po rewelacyjnym „Wrzasku”, gdy tylko zobaczyłam, że już jest kolejna część przygód Bruna i Larysy musiałam ją przeczytać.

Bruno dostaje nowe śledztwo, jednak w dalszym ciągu nie może pogodzić się z tym, że nie udało mu się wsadzić za kratki seryjnego mordercy z pierwszej części.

Nowe śledztwo to brutalnie zabita kobieta, która zostawia w aucie śpiące dziecko. Morderca atakuje tylko kobietę, dziecku otwiera drzwi i rozpina pasy.

Larysa by dostać nową prace musi napisać rewelacyjny artykuł o Fantomie. Mężczyźnie chodzącym w masce, który śledzi „złych” ludzi.

Autorka porusza bardzo trudny temat, jakim jest przemoc wobec dzieci i nie mowa tu o tej powszechnie znanej przemocy fizycznej czy seksualnej a o tej psychicznej. To ona pozostawia niewidzialne „gołym okiem” ślady, które zostają na całe życie tej małej istotki.

Przerażające jest to, że takie rzeczy dzieją się w rzeczywistości. Jak rodzic, matka, która urodziła może wyrządzać taką krzywdę własnemu dziecku? Wiadomo, że pociechy nie raz potrafią wyprowadzić z równowagi, lecz to w dalszym ciągu dziecko, nasze dziecko. W głowie mi się nie mieści jak można karać dziecko siedzeniem w zimnej wodzie😱, bądź obarczać winą niewinne dziecko i wmawiać mu, że to jego wina.

Książkę czyta się bardzo szybko. Już pierwsze strony wciągnęły mnie w wir historii. Zakończenie było zaskoczeniem, aczkolwiek minimalnie mniejszy niż w pierwszej części. Tu tak trochę podejrzewałam, kto może za tym stać.

„Histerię” jak najbardziej Wam polecam, tylko koniecznie w pierwszej kolejności zapoznajcie się z „Wrzaskiem”. A ja już nie mogę się doczekać kolejnej książki autorki.

To, co odróżnia tę część od Wrzasku i spowodowało, że histeria spodobała mi się dużo bardziej, jest główny wątek, czyli morderca, który morduje młode kobiety. Jego motywy działania (które poznajemy dość szybko i to jest dość nietypowe rozwiązanie jak na kryminał) sprawiają, że rosła mi gula w gardle. Z jednej strony mamy brutalne morderstwo, przemoc, namacalną, w której efekcie w lesie zostaje znalezione ciało. Ta przemoc jest wynikiem jednak innej przemocy, dziejącej się ukryciu, w zaciszu domowym, która nie zostawia widocznych śladów. To spowodowało, że miałam niezły dylemat moralny podczas czytania tej książki.

Pomimo że Histeria to kontynuacja Wrzasku, a autorka często powraca do wydarzeń z poprzedniej książki, to moim zdaniem spokojnie można czytać Histerię bez znajomości innych książek Janiszewskiej. Główny motyw jest odrębnym wątkiem, całkowicie zamkniętym w ramach tej książki. Siłą tej książki są bohaterowie, niezwykle charyzmatyczni, zarówno Larysa, jak i Bruno doskonale poradziliby sobie sami, jednak razem tworzą mieszaninę wybuchową. Larysa i runo są do siebie bardzo podobni, w przeszłości zostali skrzywdzeni, jako dorośli wypracowali mechanizmy obronne, by nie nawiązywać bliższych relacji z innymi i by nie dać się ponownie skrzywdzić.

Powieść Izabeli Janiszewskiej to nie tylko kolejny brutalny kryminał. Histeria posiada przesłanie, porusza ważny temat społeczny, o którym tak wielu z nas zapomina czy bagatelizuje. I odniosłam wrażenie, że Larysa i Bruno nie powiedzieli ostatniego słowa, że jeszcze do nas powrócą. W końcu mają jeszcze kilka kwestii do wyjaśnienia.

Jeszcze w mojej głowie nie przebrzmiały echa "Wrzasku", a już zakradła się tam podstępnie "Histeria". I z pewnością pozostanie na długo.

Krzywda wyrządzana dzieciom, nie zawsze ta fizyczna, ale równie okrutna i bolesna, ze strony najbliższych, którzy powinni dawać miłość i poczucie bezpieczeństwa zostawia w nich ślad na zawsze. Rozdarte między miłością, a nienawiścią wchodzą w dorosłość z obciążeniem, kompleksami i poczuciem winy.

W kontynuacji „Wrzasku” ten bolesny i łapiący za serce problem przewija się nie tylko przy brutalnych zbrodniach młodych matek, którymi zajmuje się komisarz Bruno Wilczyński, ale i tajemniczego Fantoma, siejącego postrach w Warszawie, przedmiotu reporterskiego śledztwa Larysy Luboń.

Naszych bohaterów absorbują nie tylko nowe sprawy. Tematy rozpoczęte w pierwszej części nabierają tempa, rozwijają się, nie zawsze w kierunku, którego by oczekiwali. Bruno z zacięciem, czy wręcz obsesją poluje na Jacka Lewickiego. Tylko kto tu jest kotem, a kto myszą? Larysę natomiast próbują dopaść mężczyźni, którym zalazła za skórę i demony przeszłości, które bezskutecznie próbuje zagłuszyć.

Ponownie to główni bohaterowie, a przede wszystkim ich pokręcona relacja i słowne przepychanki, tworzą duszę tej powieści. Mimo, że miałam wrażenie, że tym razem chadzają częściej własnymi ścieżkami, to jednak bardziej odsłonili swoje prawdziwe ja. Poruszana tematyka natomiast wywołuje ogromne emocje, bo kto pozostałby obojętny na krzywdę dziecka?

To opowieść nie tylko o przemocy, ale również o maskach, które zrzucamy, gdy się zapomnimy, lub wydaje nam się, że nikt na nas nie patrzy.

Niektóre z rozpoczętych spraw znajdują swój finał, a część nadal pozostaje wielką niewiadomą wzmagając apetyt na kolejną część, na którą, mam nadzieję, przyjdzie nam równie krótko czekać.

„Wrzask” ma godnego następcę. „Histeria” nokautuje, sprawia, że wszystkie emocje buzują. Komisarz Bruno Wilczyński i reporterka Larysa Luboń to duet doskonały, który zaskarbił moje czytelnicze serce. I myślę, że wielu czytelników zgodzi się z moją opinią. Bo jak nie lubić tak wyrazistych postaci.

Bardzo dobrze się stało, że polski czytelnik nie musiał długo czekać na drugi kryminał autorki. Kryminał, który ponownie sprawi, że pisarka zdobywać będzie kolejne zasłużone laury. Pani Izabela w niebywały sposób scala czytelnika z wykreowaną historią. Czyni to tak doskonale, że owa historia nie odrywa się od nas zaraz po odłożeniu książki. Nie da się ukryć, że myślami powracać będziemy do fabuły kryminału, który tak jak „Wrzask” umiejscowić możemy w ścisłej topce. Jak dla mnie „Wrzask” i „Histeria” to pierwsza piątka książek przeczytanych w tym roku. A to wielki sukces, gdy w natłoku propozycji wydawniczych, jedna autorka uplasowała się tak wysoko ze swoją twórczością.

Szybkie tempo, mocno zarysowana zbrodnia, doskonale skonstruowana intryga oraz przekaz fabularny, to wielki atut „Histerii”. Bruno Wilczyński przeżywa fakt, że nie zdołał dorwać psychopatycznego mordercy, który przywraca w nim traumatyczne wspomnienia z przeszłości. Jednak kolejna sprawa wymusza na nim pełnię koncentracji, gdyż jak się okazuje na warszawskim Ursynowie dochodzi do morderstwa kobiety. Czy to morderstwo to kolejne uderzenie psychopaty z przeszłości? Czy Wilczyński zdoła go schwytać zanim morderca ponownie da o sobie znać?

W czasie gdy komisarz prowadzi sprawę morderstwa z Ursynowa, Larysa Luboń wpada na trop tajemniczego mężczyzny w masce, który sieje strach wśród mieszkańców Warszawy. A znając reporterkę z wcześniejszej książki, możemy być pewni, że bezkompromisowa, gotowa zapłacić wysoką cenę za poznanie prawdy nie spocznie, dopóki nie pozna jego personaliów. Pytanie tylko, czy media mają rację mianując go potworem? Czy ponownie te dwie sprawy połączą Wilczyńskiego i Luboń? Czy tworzą one jedną historię?

Możecie być pewni, że „Histeria” to doskonale utkany kryminał, którego fabuła niczym puzzle w finałowej rozgrywce układają obraz w jedną całość. Całość, która wstrząśnie niczym wstrząśnięte niemieszane martini, choć Pani Izabela nieźle namieszała. I o to właśnie chodzi, by czytelnik nie tylko poznawał mrożącą krew w żyłach historię, lecz analizował powoli odkrywane karty i sam wpadł na trop. Jednak nie tak szybko będzie nam to dane. To kolejny plus tej książki. Lecz nie tylko zbrodnia i zawiła intryga decydują o jej doskonałości. To również przekaz psychologiczno-społeczny, który zmusza nas do przemyśleń o motywach postępowania mordercy. Nie chcę go usprawiedliwiać, lecz warto czasem spojrzeć w jego umysł i dowiedzieć się, co nim kierowało.

A jedyny kierunek, który zalecam miłośnikom kryminałów, to twórczość Izabeli Janiszewskiej. Autorka wyrasta na czołową „kryminalistkę” w polskiej literaturze, w której poczujemy solidny powiem skandynawskich klimatów. I choć Wilczyńskiego i Luboń porównać można do Mikaela Blomkvista i Lisbeth Salander, to proszę mi wierzyć nie są oni ich kopią, lecz mocno zarysowanymi postaciami wykreowanymi w umyśle pisarki. Jednym słowem takich duetów nam trzeba!

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona Kryminału.

[Adres usunięty]

Czytając poprzednią część serii z Larysą i Brunonem, czułam niedosyt i trochę kręciłam nosem. Przy tej części z ręką na sercu mogę powiedzieć, że nie mam do czego się przyczepić. Pochłonęłam książkę jednym tchem, miałam dzisiaj w pracy oczy na zapałki, ale było warto.

Były momenty, kiedy miałam ochotę rzucać książką po pokoju i wyć ze wściekłości, bo opisane tu rzeczy nie powinny nigdy mieć miejsca. Zaciskałam zęby, próbując się nie rozkleić, ale to było bardzo trudne. Przeczytałam tyle brutalnych książek, ale nigdy nie będę umiała spokojnie patrzeć na krzywdę bezbronnych osób.

Autorka porusza problem związany z przemocą w rodzinie. A konkretnie chodzi tu o dzieci. My jako dorośli powinniśmy być dla nich podporą, a nie ranić na wszelkie znane nam sposoby. Nie tylko czynem, lecz również słowem. To drugie boli nawet bardziej... Nie sposób podejść do tej książki bez emocji.

Do samego końca nie zorientowałam się, kto morduje i przyznam, że kopara mi poleciała, kiedy się o tym dowiedziałam. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że akurat ta osoba stoi za tym wszystkim. Miałam inne podejrzenia, one się nie sprawdziły, ale nie jestem z tego powodu rozczarowana.

Przekonałam się do bohaterów, zwłaszcza do Larysy. Był moment, kiedy chciałam płakać razem z nią. Wierzyłam w zachowanie bohaterów i czułam to samo co oni. To pokazuje, jak dobrze wykreowała ich Izabela Janiszewska.

Może i w tej powieści większy nacisk położono na kwestie psychologiczne niż na same zbrodnie, ale kompletnie mi to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, zadziałało na moje emocje. Dobra, mocna rzecz, chcę więcej.

Gdy dostałam książkę do recenzji, momentalnie miałam w planie, by nie odkładać jej na później. Zaczęłam ją czytać od razu i powiem Wam szczerze, że nie mogłam jej odłożyć na bok. Tylko i włącznie ze względu na córkę przerywałam czytanie, ale ciągle myślami byłam przy bohaterach książki.

Czy to jest udana i warta przeczytania pozycja? Zdecydowanie! Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że jest dużo lepsza od jej pierwszej części „Wrzasku”.

Książka została przez autorkę podzielona na podrozdziały. Każdy z nich stanowi początkowo nową historię, które wraz z biegiem książki, zaczynają się łączyć, tworząc całkowicie spójne opowiadanie, od którego ciężko jest odejść. Historia przedstawia dalsze losy Bruna i Larysy, które ponownie są niesamowicie ciekawe. Lekkość z jaką autorka balansuje napięciem to mistrzostwo świata. Mam takie wrażenie, że wraz z Wrzaskiem pani Iza się rozkręcała, by tutaj pokazać swoje prawdziwe umiejętności. Książka buzuje emocjami, porusza bardzo ważny, często zapomniany temat psychicznego znęcania się nad dziećmi. To w czytelniku wywołuje sprzeciw, bunt i w zasadzie ... zrozumienie dla mordercy. Ale czy zabójstwo można zrozumieć? Oczywiście, że nie! Ta książka jest tego doskonałym przykładem. Swoją droga zakończenie, którego zupełnie się nie spodziewałam, jedynie dodało kolejnych plusów całemu opowiadaniu. Takie historie chcę czytać częściej!

Na warszawskim Ursynowie zostaje brutalnie zamordowana kobieta.O tym,że ,,coś się stało mamusi" powiadamia przypadkowego mężczyznę mały chłopczyk.

Do poprowadzenia śledztwa zostaje oddelegowany nasz dobry znajomy Bruno Wilczyński.

Niedługo potem ginie kolejna kobieta,a ,,idąc po nitce do kłębka" okazuje się,że ofiary nie były tak idealnymi matkami,jak widzą to ich mężowie.

Kto morduje kobiety?

Bo powód dla którego giną staje się dla komisarza Wilczyńskiego dość szybko jasny.

Tymczasem Larysa Luboń trafia na trop zagadkowego mężczyzny w masce,który prześladuje mieszkańców Warszawy.

Czy to właśnie ON dokonuje zemsty na kobietach?

Jakie bestie potrafią kryć się w zwyczajnych ludziach?

Wszystkie odpowiedzi znajdziecie w tej pasjonującej książce.

Zazdroszczę Pani Izie.Nie tylko inteligencji i talentu,ale przede wszystkim lekkości z jaką potrafi przenieść nas na karty opowiadanej przez siebie historii.Pisząc o niezwykle trudnych i brutalnych sprawach sunie delikatnie jak baletnica w takt sobie tylko znanej melodii porywając tłumy i wzbudzając zachwyt czytelników.

W ,,Histerii" niepodzielnie króluje Bruno i ja naprawdę kocham tego gościa.To jest człowiek,który wie,czego chce i dąży,by sprawiedliwości stało się zadość.

Pozostałe postaci Larysy,Bartka,Adama,dzieci...każda z nich jest ważna,wnosi coś do książki i charakternie zaznacza swoją obecność.

W tej książce nie znajdziecie czasu na nudę.Ciągle coś się dzieje i przede wszystkim nic zbędnego nas nie rozprasza.Idziemy prostą drogą do celu,jakim jest znalezienie mordercy.

Ta książka..słodko-gorzka okrutnie obnaża ukrytą prawdę niektórych kobiet,dlatego dziękuję autorce,że poruszyła ten temat,o którym wielu z nas wolałoby nie słyszeć.

Bardzo Wam polecam!!!

Ogromnie!!!