Florentyna od kwiatów

1. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Wiesława B. w dniu 2021-09-21

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   3 z 3 osób uznało recenzję za przydatną

   „Tak to jest na świecie, że wszystko się zmienia. Ludzie odchodzą, bogactwa się przepija, życie płynie."
   
   Sokołów to niewielka wioska, otoczona lasami, zachwyca swoim urokiem. To tutaj w 1918 roku pośród kwiatów na świat przychodzi Florentyna. Ta wrażliwa, pełna życia i wszystkiemu się dziwiąca dziewczynka bardzo wyróżnia się spośród swoich rówieśników. Obdarzona niezwykłymi zdolnościami, żyje w zgodzie z naturą. Czego nie dotknie, tam pozostawia po sobie kwiatowy ślad. Te kwiaty mają moc uzdrawiania. Florentyna słucha z uwagą i rozumie mowę roślin. A odwieczny stary las i stara studnia kuszą i przyciągają.
   
   Harmonia, idealne połączenie współistnienia człowieka z przyrodą. Świat realny przenika się tym nierzeczywistym. Ogromna wnikliwość i empatia Autorki powodują, że z przyjemnością i ciekawością wkraczamy w świat Florentyny. Towarzyszymy jej w dzieciństwie, widzimy, jak dorasta, staje się żoną i matką. Śledzimy stopniowe przemiany jakie w niej zachodzą. Ta dziewczynka całkowicie skradła moje serce, jest niesamowicie wrażliwa, szczera, dobra, pełna współczucia i miłości dla innych. Ludzie czerpią z jej mocy, a ona niesie pomoc tak jak tylko potrafi. Ukochany Sokołów jest jej całym światem i to się nigdy nie zmieni.
   
   Autorka zabiera nas w cudny i jednocześnie trudny świat. Ludzie w nim żyjący tak samo jak wszędzie kochają i nienawidzą, są źli i dobrzy, wrażliwi, empatyczni i zapatrzeni tylko siebie. Ich trudna codzienność wyznaczana przez pory roku, naznaczona jest ciężką pracą. Radości i smutki, chwile pełne szczęścia i te pełne dramatyzmu, narodziny i śmierć. Tajemnice rodzinne, które zbywa się milczeniem. Liczne nawiązania do wierzeń ludowych, medycyna naturalna, ziołolecznictwo. Polska wieś w całej swej pięknej okazałości, zabobony, szeptuchy, obyczaje i tradycja, tkwiąca głęboko w tych ludziach i przekazywana z dziada pradziada. Potęga i wszechobecność otaczającej przyrody. Niedopowiedzenia, niepokój, przemiany jakie mają miejsce na świecie. Przerażające zło II wojny światowej zbiera swoje żniwo, nie omija nikogo i niczego.
   
   Przepiękna, klimatyczna opowieść łączy w sobie elementy obyczajowości z odrobiną magii i słowiańskimi wierzeniami. Wszystko ze sobą idealnie współgra, tworząc rewelacyjna całość, od której trudno się oderwać. Jedna z lepszych powiesić jakie miałam okazję ostatnio przeczytać. Jestem bardzo ciekawa kolejnych książek Autorki. Serdecznie polecam., Tatiasza i jej książki :)

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Kacper S. w dniu 2022-01-27

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   "Florentyna od kwiatów" Agnieszka Kuchmister
   
   Jodełce nad głową ciążył już piąty krzyżyk, gdy w upalny sierpniowy dzień na świat przyszła Florentyna. Z racji tego, że urodziła się pośród kwiatów, otrzymała takie, a nie inne imię. Rodzina i przyjaciele nie wiedzieli wtedy, że to dziecko kryje w sobie niezwykłą moc...
   
   "Florentyna od kwiatów" to opowieść niezwykła. Historia inna niż wszystkie, uciekająca na przysłowiowy kilometr od wszelkich schematów i utartych literackich motywów. Agnieszka Kuchmister tworząc tę powieść, sądzę, że zdecydowała się na dosyć ryzykowny krok, bowiem nie podążała wydeptaną przez innych twórców ścieżką, a nawet w jej pobliżu. Rzecz jasna, dzięki temu powstała zupełnie nowa, niebanalna, odkrywcza historia, która urzekła mnie już od pierwszych stron!
   
   Autorka świetnie namalowała słowem obraz polskiej prowincji pierwszej połowy dwudziestego wieku. "Florentyna od kwiatów" dzieje się przecież na wsi, w magicznym Sokołowie. W powieści odnajdziemy masę nawiązań do ludowych wierzeń, tradycji i obrzędów, praktykowanych jeszcze przez naszych dziadków, a które niestety z biegiem lat zatarły się niemal całkowicie.
   
   Historia utkana przez Agnieszkę Kuchmister jest specyficzna, niezwykle ekscentryczna, oniryczna i senna. W niej zacierają się wszelkie granice między rzeczywistością a tym, co wyobrażone, niepokojące, bo nieznane, a więc światem widziadeł, magii, uroków i zaklęć, jak i również leczniczej mocy ziół i kwiatów. Natkniemy się również na głosy dobiegające ze studni, tajemnicze postacie oraz stworzenia rodem ze słowiańskich wierzeń.
   
   Pisząc o owej pozycji, nie można zapomnieć o wszechobecnym, nadającym kształt opowieści realizmie magicznym. Autorka posługuje się nim, stawiając każdy kolejny krok, ale robi to tak umiejętnie, z ogromnym wyczuciem równowagi, że tym samym nie zaburza wcześniej narzuconego rytmu opowieści o życiu Florentyny. Całokształt jest bardzo równomierny, ma swoje tempo - spokojne, harmonijne, jednak zdarzają się małe wahania, które dodatkowo uatrakcyjniają lekturę oraz dostarczają co raz to nowych emocji (są nawet chwile grozy i przestrachu).
   
   "Florentyna od kwiatów" od początku przypominała mi swoją strukturą, ogólną konstrukcją powieść Olgi Tokarczuk "Prawiek i inne czasy", w której tak samo jest przedstawiony obraz sielskiej wioski, której spokój niespodziewanie przerywa wojna, a poza której granicami nie ma nic, wszystko jest iluzją i złudzeniem, czyli dokładnie tak, jak w pozycji autorstwa Agnieszki Kuchmister. Co więcej - sądzę, że oba te tytuły stanowią kwintesencję książki z realizmem magicznym, takiej, gdzie czytelnika osnuwa mgła, a zawarta wewnątrz historia nie pozwala oderwać się choćby na sekundę, dwie.
   
   Tę pozycję możemy nazwać sensoryczną, ponieważ wszystko w niej zbudowane jest tak, że czujemy zapachy polnych ziół i kwiatów, a gdy zamkniemy oczy, widzimy kapliczkę ze świętym bez głowy. "Florentynę od kwiatów" odbiera się każdym zmysłem, nie sposób tego nie doświadczyć.
   
   Podsumowując, powieść Kuchmister wywarła na mnie ogromne wrażenie zarówno pod względem merytorycznym, jak i fabularnym. Żadne słowo nie jest zbędne, żadne nie zaplątało się przypadkowo w całą tę magiczną układankę. Książka wciąga czytelnika w wir rozgrywających się wydarzeń i wypuszcza ze swych ramion do samego końca.
   
   Polecam całym sercem.
   
   ⭐8,5/10
   
   Za egzemplarz książki dziękuję Autorce.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Halina W. w dniu 2022-05-03

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   „Florentyna od kwiatów”, już sam tytuł tej książki wywołuje miłe skojarzenia, a powieść jest równie niezwykła jak to pierwsze wrażenie. Magiczna, niesamowita, chyba w życiu nie czytałam równie czegoś tak niecodziennego. Wieś sielska, anielska, pełna wierzeń, magii, zwykłych i niezwykłych ludzi, którzy czują i widzą więcej niż zwykli śmiertelnicy. Nadal jeszcze nie dowierzam, czy to o czym czytałam, wydarzyło się naprawdę, czy mieszkańcom Sokołowa się po prostu wszystko przyśniło. Powieść urzekła mnie swoją magią, urokliwymi opisami i poetyckim językiem. Wzbudziła zachwyt nad światem, w którym granica między jawą a snem się zaciera. To oda do przyrody i do świata, którego już nie ma. "Las wszystko pamięta, ale mówi tylko do tych, którzy rozumieją jego język złożony z trzeszczących głosek gałęzi, szumnych morfemów, wyrazów rodzących się z dźwięku opadającego na podszycie liścia. Ci, którzy zagłębili mowę lasu, słyszą, jak szepce, kiedy przyłożą ucho do runa-porośniętego mchem ludzkiego ciała" Mądra, pełna miłości, akceptacji ludzi i świata, książka, wobec której nie da się przejść obojętnie i nie da się o zapomnieć. Chwyta za serce i pozostaje w głowie.
   
   Parze dojrzałych ludzi, nieoczekujących od życia już zbyt wiele, niespodziewanie rodzi się dziecko. Dziecko, które od początku jest niezwykłe, urodzone wśród kwiatów na polu, ciekawe świata i zadające wciąż pytania. Dziewczynka głównie pyta o to, po co się urodziła. Nikt, nawet mędrzec Jutrowoj, mieszkający w jaskini, nie potrafi jej jednoznacznie udzielić odpowiedzi na to pytanie. Gdy w miejscach, gdzie przebywa Florentyna, w przedziwny sposób zaczynają wyrastać i zakwitać niebieskie kwiaty, wtedy dziewczyna zaczyna wierzyć, że jej pojawienie na świecie miało jakiś sens. Pomimo że na wsi przylgnęło do niej określenie najpierw dziwnego dziecka, a potem dziwnej dziewczyny, ona przestała się tym przejmować, bo wie, że jej rolą jest bycie przyjaciółką i opiekunką kwiatów, które będą pomagały ludziom w różnych dolegliwościach. Wydawałoby się, że życie dziewczyny jest wręcz bajkowe, ale po bliższym przyjrzeniu się śmiało, można stwierdzić, że wcale takie nie jest. Dziewczyna chciałaby żyć normalnie jak wszyscy, chociaż doskonale zdaje sobie z tego sprawę, że tak nigdy nie będzie. Nigdy nie stanie się zwykłą wiejską kobietą, już na zawsze jej rolą będzie opieka nad kwiatami i niesienie pomocy innym.
   
   Sokołów spokojna wieś oddzielona od świata niesamowitymi lasami, otoczona niezwykłą przyrodą, zaczarowana dawnymi wierzeniami. Chociaż mieszkańców wsi, dotyka zło w różnej postaci, znikają w niecodziennych okolicznościach ludzie, umierają ci, którzy są bliscy, gdzieś w pobliżu przetacza się wojna, ale mimo to chciałoby się tam być. Żyć jak oni wszyscy, wolno w spokoju, w tym niezwykłym klimacie, jaki tam panuje i znaleźć się pośród tych prostych, ale wspaniałych i dobrych ludzi. Obcować z niezwykłą przyrodą i zachwycać się kwiatami Florentyny. Dziś już takich wsi nie ma, nie ma wierzeń, odczuwania, teraz widzi się oczami, a inne zmysły śpią. Kiedyś ludzie współodczuwali bardziej, byli wrażliwsi. Dziś szum medialny, wszechobecny hałas zagłuszył wszystko, co było w nas wspaniałe i pierwotne. Kiedyś nasi dziadkowie i bacie rozumieli przyrodę, rozumieli to co chciała im ona przekazać, a teraz wszystko wydaje się nam zwyczajne, tego co jest ukryte, już nie widzimy. Nie czujemy, nie wyobrażamy sobie, reagujemy tylko na bodźce, które serwuje nam współczesna technika.
   
   „Florentyna od kwiatów”, to magiczna, pięknie napisana książka, opowiadająca o dawnej wsi, kiedy to ludzie żyli wolniej, spokojniej, poświęcali swój czas rodzinie i wierzyli, że obok nich toczy się inne życie. Pełne magii, duchów, niewytłumaczalnych zjawisk. Wtedy ludzie wszystko przyjmowali z pokorą i lękiem, którym napawał ich ten nieznany świat. Przyjmowali to co dawała im przyroda, akceptowali ją we wszystkich jej przejawach.
   
   Autorka zaczarowała mnie swoją opowieścią niczym szeptuchy i wiedźmy z tamtych czasów. Zawarła w dziejach postaci, które powołała do życia na kartach swej powieści sporo mądrości, o których już zapomnieliśmy lub nie chcemy pamiętać. Sekrety natury, głęboko skrywane tajemnice, wierzenia i zabobony. Im młodsze pokolenie, tym co raz mniej wierzy w istnienie innej przestrzeni, przyjmuje takie opowieści z przymrużeniem oka, lub wręcz z nich sobie drwi.
   
   Trudno mi uwierzyć, że „Florentyna od kwiatów”, to w zasadzie debiut literacki Agnieszki Kuchmister. Jestem pod wrażeniem tego, że ktoś, kto dotąd nie pisał powieści, mógł mnie tak zaskoczyć i tak oczarować swoją historią. W każdym słowie i każdym zdaniu czuć niezwykłą wrażliwość autorki i jej niesamowity kunszt pisarski. To jedna z tych książek, których nie połyka się z zawrotną prędkością, takimi książkami się delektuje, smakuje każde słowo. Pozwala otoczyć się panującemu w nich klimatowi i być pod ich urokiem jeszcze długo po zakończeniu lektury. Mnie się wydaje, że wciąż jestem oczarowana i nie potrafię otrząsnąć się z atmosfery tej książki. Nadal jeszcze przebywam myślami w Sokołowie, wśród jego mieszkańców. Zrozumiałam, że człowiek nie jest taki ważny, jak mu się wydaje, trzeba szukać w sobie wrażliwości, o której dawno zapomnieliśmy, zagubiliśmy ją w sobie, bo nie potrafimy już żyć na łonie natury, w zgodzie z przyrodą. Wolimy zamiast tego telefony i telewizory, które mówią nam jak mamy żyć.
   
   To piękna opowieść, chociaż może niektórym wydać się monotonna i nudna, bo wszystko toczy się tu powoli swoim tempem, bez pośpiechu, napięcia i oczekiwania na nagłe zwroty akcji. Wszystko ma tu swój czas i swoje miejsce. Nie da się nie docenić uroku tej niezwykłej książki i na zakończenie pomyśleć, ależ to było pięknie napisane. Nasyciłam tą opowieścią wszystkie moje zmysły i czuję się dopieszczona i w pełni usatysfakcjonowana jej lekturą.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Anna C. w dniu 2021-09-27

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   „Tak jest na świecie, że wszystko się zmienia. Ludzie odchodzą, bogactwa się przepija, życie płynie. Trzeba patrzeć na to, co się ma w garści, bo nie wiadomo, jak długo się przyjdzie tym cieszyć”.
   
   Florentyna od kwiatów była najmłodszą pociechą wiekowej już Jodełki, pochodzącej od drzew. Pojawiła się dość nieoczekiwanie, w najgorętszy dzień sierpnia roku 1918. Od początku była zbyt odważna, zbyt ciekawa, zbyt poważna w porównaniu do innych, sokołowskich dzieci. Dostrzegała niewidzialne albo po prostu to, czego ludzie nie chcieli zobaczyć. Lubiła słuchać całą sobą o tajemnicach, o zamierzchłych czasach a już zwłaszcza o tym, o czym ludzie nie chcieli rozmawiać.
   
   Jednak nade wszystko chciała wiedzieć, po co się urodziła i jakie zadanie zostało jej przypisane. Chciała poznać odpowiedzi na te pytania, choć wiedziała, że próżno ich szukać wśród ludzi.
   
   "Wtedy słyszy się głosy, których nie sposób rozpoznać, lub widzi rzeczy, o których istnieniu nie miało się pojęcia"
   
   Florentynie przyszło żyć w Sokołowie – małej wsi, przesiąkniętej zapachem kwiatów, ziół i czegoś nieuchwytnego na pierwszy rzut oka. Czegoś niecodziennego, nie z tego świata. A może wręcz magicznego? Jakby codzienność Florentyny od kwiatów, niebieskich kwiatów, działa się między jawą a snem. W Sokołowie czas biegł inaczej, za nic mając wskazówki zegara. Zwalniał lub przyspieszał nieoczekiwanie, biegnąc sobie tylko znanym rytmem. Dziewczyna odmierzała lata mijającymi porami roku, kwitnącymi kwiatami. A Siemił, jej druga połówka, nie mógł oderwać oczu od gwiazd, ich wędrówek i skomplikowanych konstelacji.
   
   Świat Florentyny przesiąknięty był ludowymi podaniami, historiami powtarzanymi od pokoleń. Nikogo nie dziwiły obrzędy Nocy Kupały, Dziadów, wiara w uzdrawiające moce szeptuchy czy historie o topielicach i babach wodnych.
   
   Na stałe w ten krajobraz wpisano Czarny Las, Lisią Norę, Nieme Stawy czy postacie Jutrowoja od gwiazd czy Mogiłka od cmentarzy. Mieszkańcy Sokołowa wsłuchiwali się w odgłosy natury – czasem delikatne, przyjaźnie szumiące, ale czasem i te złowrogie, wręcz diabelskie, wydobywające się z głębi czerniejącego lasu. Florentyna prowadziła rozmowy z samotną studzienną panną, Mogiłek niepokoił się czarcim zielem a las zawodził ostrzegawczo. Szczęściarzem był ten, kto potrafił w porę odczytać pewne znaki.
   
   "Las krzyczał i wskazywał drogę, ale nierozumni ludzie nie potrafili pojąć, że w tych trzaskach kory i szelestach liści zakodowana jest wiadomość. Drzewa porozumiewają się ze sobą na różne sposoby. Uwalniają w przestrzeń zapachy, podziemną grzybnią przesyłają drzewne myśli i ostrzeżenia.
   
   (…) Las gadał, ale ludzie nie rozumieli".
   
   Wojna nie ominęła Sokołowa. Nadeszła, przykrywając magię wojennymi obrazami, obozowymi wspomnieniami, aktami bohaterstwa i tchórzostwa. Z koszmaru wojny ludzie budzili się bardzo powoli, bo ciało łatwiej uleczyć niż torturowaną duszę…
   
   "Wojna to milczenie o tym, o czym nie chce się mówić. Nieproszona cisza. Żałoba niezauważona, bo noszona przez wszystkich w sercach, nie w ubiorze".
   
   "Każda wieś ma swoje tajemnice. W każdej wsi są rzeczy, o których się nie mówi"
   
   Przeczytawszy "Florentynę od kwiatów" pomyślałam, że takich książek już się nie pisze i takim wrażliwym i zarazem nostalgicznym piórem mało kto włada. Agnieszka Kuchmister już od pierwszych stron zaprasza do wspólnej wędrówki do baśniowego świata, pełnego ulotnych i niecodziennych zdarzeń. Ta niespieszność historii i jej magia z początku onieśmielają, by z czasem przerodzić się w zachwyt nad światem, w którym granica miedzy jawą a snem się zaciera. Rzeczy, których nie sposób racjonalnie wyjaśnić, przestają dziwić. Wszystko ma swój cel, tylko trzeba dać sobie czas na jego znalezienie. Trzeba zaufać, zawierzyć, by znaleźć sens życia, swoje przeznaczenie. W maleńkim Sokołowie życie składa się z makroujęć, odtwarzanych w zwolnionym tempie. Przypatrzcie się uważnie, bo dzisiejszy świat umyka zbyt szybko, by to dostrzec.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Justyna S. w dniu 2021-09-24

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Lubicie powolne, ‘delikatne”, leniwie płynące powieści? Jeśli chętnie spędzacie jesienne wieczory z takimi książkami, nie mogę Wam nie polecić “Florentyny od kwiatów” Agnieszki Kuchmister. Autorka to totalna nowość na rynku, debiutantka, którą z pewnością pokochają czytelnicy chętnie spędzający czas na łanach pól, w lasach, tam, gdzie czas płynie leniwie, wśród bohaterów żyjących w swojej niewielkiej społeczności.
   
   Tytułowa Florentyna to niezwykła bohaterka. Urodziła się wśród kwiatów. Była dzieckiem totalnie niespodziewanym i niezwykłym. Unosiła się wokół niej niesamowita aura, a ponadto ciągle wyrastały w jej towarzystwie niebieskie kwiaty. Ta dziewczynka, dla której Sokołów i okoliczne wsie były całym światem, zastanawiała się często, w jakim celu się urodziła. Podróżujemy z tą dziewczyną, nastolatką, kobietą przez całe jej życie, a przy okazji jesteśmy świadkami zmieniającego się świata.
   
   “Florentyna od kwiatów” to powieść ukazująca wieś, starą, polską wieś, gdzie ludzie zbytnio nie przejmowali się niczym, co dotyczyło wielkich miast. Spotykamy się z dziwami, kiedy do wsi przyjeżdża artystka, teatr. Doskonale możemy zobaczyć, że ta prawdziwa, okropna wojna zazwyczaj rozgrywała się w miastach i większych miejscowościach, a takie małe wsie omijała dość szerokim łukiem. Agnieszka Kuchmister pokazała swoim czytelnikom, jak wyglądał świat jeszcze kilkadziesiąt lat temu, jak wyglądała wieś, wierzenia, jak spore znaczenie miały zabobony, szeptuchy oraz osoby uchodzące za wiedźmy.
   
   Całość, jak na debiut, napisana rewelacyjnie. Nie było w tej powieści niczego, do czego mogłabym się przyczepić. Całość bardzo klimatyczna, jednak jeśli nie lubicie powieści bez większej ilości akcji czy tajemnic, lepiej sobie odpuścić, żeby się nie zamęczyć.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 8 recenzji

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję