Fashionistki zrzucają czadory. Moje odkrywanie Iranu

„Fashionistki zrzucają czadory” Aleksandry Chrobak to książka odczerniająca Iran od stereotypów. Jest to opowieść o kraju, który przechodzi ogromne przemiany obyczajowe, gdzie strój kobiet jest papierkiem lakmusowym przemian. Polecam, jako ciekawą lekturę dla wszystkich planujących podróż do dawnej Persji. Jak również dla takich osób, jak ja, które póki co wyjazdu nie planują, ale chcą spojrzeć na dzisiejszy Iran z innej, obalającej wiele stereotypów perspektywy.

https://[Adres usunięty]/?p=1409&preview=true

Pierwsze spotkanie z Aleksandrą Chrobak zapamiętałam dość pozytywnie i choć minęło już od niego sporo czasu, to nie zawahałam się przed przeczytaniem kolejnej książki jej pióra. W niezwykle lekki sposób opowiada zarówno o codzienności, jak i tematach tabu. Za pierwszym razem zabrała mnie do Emiratów Arabskich, a teraz odwiedziłam wraz z Olą Iran. Podejrzewam, że wiele osób, nawet jeśli nie interesuje się stricte tematem bliskiego wschodu, to spotkała się z opinią na jego temat. Być może sam ją sobie wyrobił lub za pomocą książki, filmu czy audycji radiowej stworzył coś w swojej głowie i tego się trzymał. Ja tak mam, a raczej miałam.

Co ciekawe ten zły obraz serwują nam zazwyczaj zachodnie media, a nie sam Iran i inne okoliczne państwa. Do tej pory łapałam się na tym, iż sięgałam po literaturę o tych krajach właśnie z powodu złej sławy. Aleksandra otwarła mi oczy, że nie jest tak, jak najczęściej pokazują.

Kobiecie udało się dotrzeć do miejsc, gdzie turysta nie ma wstępu. Odwiedziła sanktuarium szyickich imamów, w których charakterystycznym postępowaniem ze strony Iranek jest najpierw modlitwa, a potem selfie przy grobie świętych męczenników. Miała okazję zobaczyć zawodową płaczkę podczas uroczystości żałobnej czy zaprzyjaźnić się z irańskimi kobietami.

To, co ciekawe to fakt, że Iranki na ulicach już nie noszą się tak grzecznie, jak jeszcze kilka lat temu. Czadory zmieniły na dizajnerskie kreacje, a farbowane na blond włosy zawadiacko wyglądają spod chust. I nikt nie zwraca na to większej uwagi. Jak to powiedziała Ola najskromniej i najodpowiedzialniej noszą się turystki, a nie Iranki. Mało tego w świecie operacji plastycznych to my, a nie one są w tyle.

Świat irańskich kobiet już nie zaczyna i nie kończy się na czarnych, a w najlepszym wypadku kolorowych hidżabach, czadorach, nikabach i abajach. Skończyły się czasy, kiedy mogły sobie pozwolić tylko na piękną biżuterię i mocny makijaż. Teraz poprzez strój, a raczej jego zmianę sprzeciwiają się wobec dyktatury religijnej.

Aleksandra Chrobak ukazała nam prawdziwe oblicze Iranu, które okazuje się niezwykle kolorowe, fascynujące i przede wszystkim gościnne. Myślę, że niejedna z nas zapragnie odwiedzić kraj, który do niedawna postrzegałyśmy jako niezbyt przyjazny, a wręcz wrogi, którego kultura i obyczaje nas przerażały, a kobiet było nam po prostu żal. Czy na pewno mamy ku temu podstawy?

Choć ksiązka jest niezwykle ciekawa, to jednak nie czytała mi się aż tak przyjemnie, jak pierwsza. Za dużo powtórzeń odnośnie historii. Odnoszenie się wciąż i wciaż do tuch samych aspektów przez całą książkę zaczęło psuć jej charakter. Nie zmienia to jednak mojego postanowienia, że jeśli Aleksandra napisze coś jeszcze, to napewno to przeczytam. Polecam książkę każdemu kto chce poznać prawdziwe oblicze Iranu.

Książka "Fashionistki zrzucają czadory" to książka burząca powszechnie przyjęte w naszym państwie poglądy na temat Iranu, kultury tego kraju, oraz reguł panujących w społeczeństwie. Współczesne media sprawiają, że postrzegamy owy kraj jako kraj zbudowany na kilku bardzo rygorystycznych filarach, gdzie nie ma miejsca na odstępstwa oraz indywidualność. Aleksandra Chrobak w lekki i przyjemny sposób pokazuje czytelnikom jak naprawdę wygląda życie w Iranie, jak wielka więź łączy ludzi tam mieszkających, jak barwny jest to kraj. To właśnie dzięki autorce mamy możliwość poznania prawdziwego Iranu, gdzie ludzka gościnność i uprzejmość odczuwalna jest na każdym kroku, gdzie szacunek do religii wiedzie prym w miejscach świętych, gdzie ludzie nie budują swoich relacji na bazie uprzedzeń do osób spoza kręgu, a na chęci poznania i zamienienia chociaż kilku zdań z każdym kto pragnął odwiedzić ich kraj. Już na samym początku dowiadujemy się na jak wysokim poziomie jest kultura osobista Irańczyków i że kobiety również odgrywają ważną rolę w społeczeństwie. Dowiadujemy się jak wielkim przeżyciem w Iranie jest odejście bliskiej osoby z tego świata i jak bardzo celebrowany jest ten okres. Autorka pokazuje, że jako osoba "obca" spotyka samych życzliwych i przyjaznych jej ludzi, że w życiu codziennym nie ma miejsca na nudę i monotonie, gdzie ludzie wiedzą co to moda i dbają o siebie oraz swój wygląd, a dowodem są zamieszczone w książce zdjęcia autorki w.pięknych, kolorowych tkaninach zakupionych w tym państwie.

„Fashionistki zrzucają czadory. Moje odkrywanie Iranu” jest to tytuł niezwykłej książki, która bezapelacyjnie porwie nas w świat orientu i pozwoli na poznanie, tak od nowa i z innej strony, kultury Iranu.

Iran niezmiennie od wielu lat kojarzy nam się z krajem, w którym religia akcentowana jest w dość znaczącym stopniu, nawet odważę się powiedzieć, ortodoksyjnym. Autorka zabiera nas w bajkową podróż po kraju oraz przedstawia świat, w jakim żyją jego obecni mieszkańcy. Jest to obraz dość zaskakujący i przełamujący panujący stereotyp.

Książka napisana została w bardzo dobrym stylu, ciężko jest się nudzić przy niej. W samym jej środku znajdziemy kilkanaście kolorowych fotografii, które umilają lekturę oraz pozwalają rzucić okiem na to, co autorka stara się nam przekazać.

Zaskakująca i burząca mury stereotypy – tak w skrócie mogę opisać „Fashionistki”.

Jednak nie będę zdradzać szczegółów i psuć Wam dobrej zabawy. Sięgnijcie samo po tę pozycje, a z pewnością nie będziecie rozczarowani :)

Iran. Państwo, które kojarzy się z wojną i kontrowersyjnymi zakazami, z kobietami które mają się zakrywać a jedyne co mogą to zrobić sobie mocny make up. Jakież było moje zdziwienie podczas czytania tej książki, kiedy to autorka odkrywała przede mną całkowicie inne oblicze Iranu, nie pokrywające się z moimi wyobrażeniami.

"Ulice miast, bulwary i modne lokale to pole nieustannej walki i naginania reguł.

Na ulicach Szirazu, Teheranu czy Isfahanu najbardziej konserwatywnie noszą się turystyki".

To niesamowite państwo, tak różne od naszego gdzie 17 latki za śmieszne pieniądze robią sobie operacje nosa, gdzie młode Iranki buntując się przeciw reżimowi szaleją na Instagramie, gdzie kwitnie handel w metrze, kobiety zaczynają walczyć o swoją pozycję a państwo coraz bardziej zaczyna im ulegać.

Gdzie w zeszłym roku złagodzono prawo obyczajowe i już nie idzie się do paki za zbyt swawolny strój czy trzymanie się publicznie za rękę. Iranki stały się odważne i co jakiś czas biorą udział w strajkach ściągając z głów chusty (w prawdzie trafiają do wiezienia ale tylko na kilka dni).

Dziewczyny powoli kruszą system a "społeczny przymus przykrywania włosów topnieje jak lody Antarktydy".

Autorka niesamowicie realistycznie, barwnie a zarazem lekko opowiada nam o swojej podróży do Iranu, o ludziach, z którymi miała okazję porozmawiać, o ich kulturze serwując nam do tego wiele ciekawostek dotyczących m. in. historii czy religii tego państwa.

Pokazuje nam Iran od całkowicie innej strony dorzucając ciekawe zdjęcia i sprawiając wrażenie jakbyśmy razem z nią przemierzali ulice tego kraju autobusem, metrem, zapchanym pociągiem czy targowali się w sklepie ze sprzedawcami w ich charakterystyczny sposób.

To niesamowita podróż, która otwiera nam oczy na współczesny Iran powoli wychodzący z cienia.