eBook Czarna Madonna mobi epub

Strasznie ciężko i nudnie napisana. Jakby pisał ktoś inny. Autor powinien zostać przy kryminałach.

świetna książka, byłaby ekstra scenariuszem dla dobrego filmu :-)

Remigiusz Mróz odnajduje się we wszystkich gatunkach nad którymi zacznie pracę. Czarna Madonna (jako książka oczywiście) przeraża od początku, od pierwszego stwierdzenia -

"Szatan istnieje". Czytelnik może się za wahać kontynuować lekturę, bynajmniej ja tak miałem po pierwszym przeczytanym zdaniu. Fani tego gatunku nie mogą przejść obojętnie obok tej pozycji. Do recenzenta nawet najniższej klasy mi daleko, ale wiem jedno - MRÓZ MISTRZEM! 5*

Po raz pierwszy w życiu czytając książkę nocą musiałam zapalić światło idąc do toalety. To pewnie najkrótsza recenzja.

Na „Czarną Madonnę” trafiłem nie całkiem przypadkowo. Nie dość, że bestseller to jeszcze nowość spod pióra Remigiusza Mroza, także nie mogłem nie przeczytać. Znam już trochę jego styl i wiem czego się spodziewać podczas lektury jakiejś jego książki, także z takim nastawieniem przystąpiłem do lektury.

„Czarna Madonna” rozpoczyna się niepokojącym, co dziwnym zniknięciem pewnego samolotu. To wydarzenie pociąga za sobą szereg wydarzeń, które raczej nie mogą liczyć na racjonalne wyjaśnienie. Filip-były ksiądz szczególnie chciałby wyjaśnić to zniknięcie, jako że na pokładzie samolotu znajdowała się jego narzeczona. Po pewnym czasie znika kolejny samolot, informacje wskazują na zgoła odmienną lokalizację maszyny, a miejsca w których wykryto sygnał samolotów tworzą dziwny znak… Na dokładkę Filip doświadcza dziwnych wizji, odwiedza go szeptunka a siostra jego narzeczonej zaczyna mu pomagać w wyjaśnieniu całego zajścia. Po pewnym czasie samolot wraca, jednak to co znajduje się na pokładzie zmieni postrzeganie wszystkiego. Tradycyjnie zresztą, po resztę wpadnijcie do księgarni.

Można by powiedzieć, że od lat analizuję twórczość Pana Mroza, poczynając od nieszczęsnej „Kasacji” i uważam, że jak na tak płodnego pisarza, trzyma ON równy poziom i każda jego powieść warta jest uwagi i zastanowienia się nad opowieścią jaką zawiera. Jednak zagłębiając się w „Czarną Madonnę” poległem.

Powieść wciąga-nie da się temu zaprzeczyć. Ciekawostki o końcu świata, informacje o egzorcyzmach, o walce z odwiecznym złem, można by wymieniać długo. To wszystko zaliczam na duży plus, czyta się to całkiem interesująco. Jednak sami bohaterowie, z byłym księdzem na czele są jacyś mdli i nijacy. Początkowe strony nie są zbyt pasjonujące i trzeba dużo samozaparcia żeby przez nie przebrnąć, a przynajmniej ja je tak odebrałem. Później jest lepiej i naprawdę trudno się oderwać od książki, jak już nadmieniłem. Samo zakończenie mnie nie zaskoczyło, jednak pewne uniesienie brwi było. W końcu nie każdy by wpadł na taką bombę!

Mam dużo sympatii do tego pisarza i jego”pisaniny”, jednak uważam, że horror to nie jest to za co powinien się brać nasz Remigiusz. A jeszcze religijny horror, który powinien wzbudzać jakiś wewnętrzny niepokój, a nie wzbudza. Odniosłem wrażenie, że autor przesadził trochę z nagromadzeniem faktów i zamiast straszno wyszło trochę śmieszno. Ale jednak dobrnąłem do napisów końcowych, także polecam, ale nie nastawiajcie się na kolejną „Kasację”, bo się deczko zawiedziecie.

Zanim jeszcze znana była premiera najnowszej powieści Remigiusza Mroza, ten ukazał się na Targach w Warszawie i pozował w towarzystwie sporego plakatu, na którym widniała grafika kojarząca się z jednym. Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, jest chyba najlepiej rozpoznawalnym wizerunkiem w Polsce. Nie podobała mi się ta strategia reklamowa, dla mnie Jasna Góra jest wyjątkowym miejscem, należy do sfery sacrum i ja rozumiem, że świat reklamy rządzi się swoimi prawami, ale wolałabym, żeby Autor reklamował się raczej dobrym stylem, porywającymi powieściami, a nie prowokacją. Jestem staromodna. Jednak kiedy wśród nowości pojawiła się właśnie powieść Czarna Madonna którą w ten sposób autor promował i zapowiadał, nie wytrzymałam i zapałałam chęcią przeczytania. Później nieco się wahałam, bo powieści Mroza zwykle po premierze polecane przez wiernych fanów, a z tą książką było zdecydowanie inaczej. Nawet najwięksi fani odradzali. A ja… zaczęłam czytać i się bałam, wy się nie lękajcie, mnie można przestraszyć byle czym, więc początek, jeszcze czytany wieczorem, nie był rewelacyjnym pomysłem, a jako że swego czasu oglądałam serial Supernatural, obyło się bez wizyty na kardiologii inwazyjnej. Nawet nie musiałam podkradać nitrogliceryny. Za to w końcu wiem, co z tym Mrozem.

Filip jest jednym z księży, którzy zrzucili sutannę. Poznał kobietę i zorientował się, że wybór kapłaństwa nie był trafny. Dostał dyspensę, a więc wciąż jest kapłanem, może udzielić rozgrzeszenia w przypadku zagrożenia życia, ale może brać udział w życiu Kościoła, może wziąć ślub, również kościelny. Z narzeczoną planowali lecieć w podróż przedślubną do Ziemi Świętej, ale zobowiązania zawodowe zatrzymały Filipa we Wrocławiu, ale narzeczona poleciała. W środku nocy Filipa budzi telefon od ojca, tata każe mu włączyć telewizor a tam wszystkie stacje informacyjne podają, że lot którym podróżowała Aneta, zniknął z ekranów, rozpłynął się w powietrzu. Dziwne… dziwniejsze będzie, że to nie jedyny lot, który zniknie, jeszcze dziwniejsze, że nad Afryką ukaże się pentagram, wszystkie tropy prowadzą w stronę demonów, apokalipsy i wizerunku Czarnej Madonny. Czy nadszedł koniec świata, czy na naszych oczach rozegra się zapowiadana walka sił piekielnych z siłami Księcia Pokoju?

Tak się bałam tej książki, bo jednak z Szatanem nie ma żartów, to raz, dwa ja naprawdę jestem strachliwa, trzy prędko wpadam w paranoję. Bałam się, że będę musiała kolejny raz zhejtować autora, że znowu będzie że się wyżywam, że zazdroszczę, bo nikt nie wydał mojej powieści i tak sobie odbijam(nie wydał nikt bo nic nie piszę : P – gwoli jasności). A tymczasem miła niespodzianka. Odkryłam wprawdzie co mi przeszkadza w stylu Mroza, ale wiadra złośliwości nie będzie. Naprawdę. I oby nie był to jeden Jeźdźców Apokalipsy.

Po początkowym stopniowaniu napięcia, budowaniu atmosfery grozy, wszystko to, jak często bywa u tego autora, po prostu wygasa. Jak wielki romans, który po bajkowym ślubie tysiąclecia, kończy się cichym rozwodem i chociaż autor jakby chciał się sam prześcignąć w nagromadzeniu tajemnic, różnych wątków, to znowu jakby nie ma pomysłu na zakończenie, które będzie miało wszystkie kończyny. Trochę tu Dana Browna, za sprawą tych wyjaśnień symboliki, co poczytuję za plus. W Polsce wydaje się stosunkowo niewiele literatury(przynajmniej ja nie widzę jakiegoś wysypu) w której można poczytać o religii, żeby nie były to książki stricte religijne, bo oczywiście fachowych książek o egzorcyzmach, demonach, eschatologii jest dużo. Może kogoś akurat ta książka zainspiruje. Nie mogę się ustosunkować do wiarygodności tych opisów bo tym zagadnieniem nigdy się nie interesowałam, kilka rzeczy mnie zdziwiło( naprawdę były ksiądz nie wie, że na stronie diecezji są podani egzorcyści działający w diecezji?? To jest powszechna wiedza dla księdza, nie spotkałam do tej pory księdza, który nie potrafiłby powiedzieć kto w Jego diecezji sprawuje taką posługę), rozbawiła mnie wzmianka o Kościele Wniebowstąpienia Maryi Panny, ale za to, jak już zapowiadałam, rozwikłałam co mnie drażni w twórczości Remigiusza Mroza. To jak On przekazuje swoją wiedzę. Tak jakby w każdym akapicie musiał pochwalić się ile na ten temat wie. Nie ma w tym naturalnej, porywającej narracji, swobodnego opowiadania, jest taki wymuszony referacik ucznia. To tak jakby zamiast opowiedzieć nam o jakiejś powieści, ktoś rozbierał ją na części słowami podręcznika do analizy literackiej. Szanse, że nas to zainteresuje, są stosunkowo słabe. Kilkanaście książek i doszłam do tego.

Ponieważ tyle osób mnie przed tą powieścią przestrzegało, to ani razu nie miałam ochoty nią rzucić. Czytałam z zainteresowaniem, będąc ciekawą, jak to się skończy. Owszem finał jest mocny, w stylu właśnie serialu Supernatural i mnie to jakoś tak kupiło tylko samo zakończenie jest tak przekombinowane, że to już naprawdę przesada. Znowu byłam bliska satysfakcji, ale znowu autor przekombinował, jednak do pewnego momentu czytało mi się naprawdę z względną przyjemnością i sądzę, że nie wszyscy się na tej książce zawiodą. I końcówki nie polecam czytać w nocy!

Bardzo wiele się słyszy o tej książce. Jedni są nią zachwyceni inni wręcz uważają ,że autor nie powinien się brać za tę książkę. Zauważam że więcej na plus mają do powiedzenia czytelnicy tego gatunku.

Ja jestem na tak .Dla kogoś kto na co dzień nie czyta tego gatunku zwyczajnie może się nie spodobać .Autor widać, że włożył w książkę wiele wysiłku i zagłębił się w wiedzę na temat religii. Bo jest to thriller religijny. Choć przenikają się także gatunki fantasy czy horroru. Uważam ,że książka świetnie buduje napięcie i momentami można poczuć się nie swojo. Czy przeraża jako horror? Nie uważam tak choć to pozostawię do indywidualnej wyobraźni czytelnika.

Jednak momentami książka mnie nudziła ..najpierw się rozpędzała i już już ..po czym gdzieś gubiło się napięcie tracone na rozmowy Wielki plus dla pisarza bo to jego debiut w tym gatunku i uważam, że udany.

Polecam książkę jednak ci co cenią Mroza za jego książki nie powinni robić porównań to zupełnie cos innego. Do tej książki trzeba podejść nie skupiając się na dotychczasowych osiągnięciach autora jak i gatunków z których słynie. Nie porównujcie go także z Kingiem takie porównania są tylko dla fanów Kinga którzy znaja wszystkie jego powieści. Suma summarum. Ktoś kto woli kryminały niech przy nich zostanie ktoś kto umie się odciąć i z czysta głową jest gotowy na książkę i zupełnie cos innego POLECAM

Remigiusz Mróz jest bardzo płodnym pisarzem, ale trzeba mi przyznam, że wysoko postawił sobie poprzeczkę i konsekwentnie się tego trzyma. Pisze książki o bardzo różnorodnej tematyce, a ta najnowsza, Czarna Madonna bardzo mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się horroru - a tak kategoryzuję tę powieść. A trzeba dodać, że horrory uwielbiam i jakiś czas temu zaczytywałam się w horrorach Grahama Mastertona, czy Jamesa Herberta. Był czas, że były one bardzo topowe, a potem wyparły je wampiry i wilkołaki. Teraz horror powraca w wielkim stylu za sprawą Remigiusza Mroza i jestem mu za to bardzo wdzięczna, bo zaserwował mam w Czarnej Madonnie moc wrażeń i emocji. Ja się bałam, a to oznacza że książka naprawdę jest znakomita.

Krótko o fabule - poznajemy głównego bohatera powieści Filipa, który dla Anety porzucił stan duchowny. Para narzeczonych mieszka razem i planuje podróż do Bazyliki Grobu Świętego. Na skutek zawirowań, Aneta wylatuje sama na pokładzie samolotu Air Hibernia, który w pewnym momencie znika z radarów i dosłownie rozpływa się w powietrzu. Trwają spekulacje, co się dzieje z samolotem. Filip z Kingą, siostrą Anety, rozpoczynają swoje poszukiwania. Włączają się w nie siły nadprzyrodzone, które nawiedzają i powoli wyniszczają Filipa. Aby go ratować Kinga chce skorzystać z pomocy egzorcysty. I to jest droga, które zmieni wszystko w życiu tych dwojga ludzi. ...

Czarna Madonna została świetnie wypromowania przez Wydawnictwo Czwarta Strona, które stanęło na wysokości zadania i stopniowo podgrzewało atmosferę wokół książki. Czytelnicy czekali z niecierpliwością - a było warto!

Ja jestem pod wrażeniem książki - dawno nie czytałam tak dobrego horroru. Podczas lektury ciarki chodziły mi po plecach i nerwowo oglądałam się wokół. Atmosfera grozy, ale i niedopowiedzenia unosi się nad kartami powieści, a okładka intryguje i podsyca te emocje. Zaginiony samolot, demony, upadłe anioły, nawiedzenie i egzorcyzmy - wszystko to znajdziecie w najnowszej powieści Remigiusza Mroza. Jednak, żeby nie było, ze tylko chwalę i zachwycam się - jest jedna rzecz, która sprawiła że poczułam niedosyt. To nie do końca wykorzystana przez Autora kwestia egzorcyzmow na Kindze - bohater pogrąża się w zaświatach, powraca, a demony są już wyekspediowane do innego świata. A gdzie szczegóły? gdzie groźba sytuacji? Tego mi zabrakło, a myślę że stanowiłoby to mocny punkt fabuły.

Podsumowując - Czarna Madonna jest powieścią, której mi od dłuższego czasu brakowało na księgarskich półkach. To doskonale napisany horror, który trzyma w napięciu i zaskakuje. Polecam serdecznie!

[Adres usunięty]

Wyobraź sobie, że nieznane Tobie siły pragną scalić się z Twoim ciałem. Jesteś bezbronny, wycieńczony, skołowany… Co robisz? Jak ma teraz wyglądać Twoje życie?

„Czarna Madonna” Remigiusza Mroza, bo to o niej właśnie mówimy, jest swego rodzaju powieścią nietuzinkową. Wyznacza granicę pomiędzy światem rzeczywistym, a światem duchowym. Być może dlatego tak wiele osób uważa ją za książkę, którą albo się kocha albo nienawidzi. „Wizerunek niby był znany, ale jednocześnie miałem wrażenie, jakbym patrzył na niego po raz pierwszy.” Boeing 747 miał wylądować w Tel Awiwie o trzeciej w nocy, jednak szybko okazuje się, że po samolocie wszelki ślad zaginął. Na pokładzie znajdowało się 520 pasażerów, w tym narzeczona Filipa, która wyruszyła na pielgrzymkę do Bazyliki Grobu Świętego. Nic nie wskazuje na zamach terrorystyczny, nie ma nawet wraku, a do kontroli lotów co pewien czas daje o sobie znać sygnał z transpondera. O co tak naprawdę chodzi i jaki jest tego wszystkiego cel? „Szatan istnieje. Nie tylko jako idea, uosobienie naszych własnych demonów lub symbol zła, ale jako osoba.” Po pierwsze i najważniejsze. Wiele osób właśnie ze względu na jedną rzecz, tak słabo ocenia „Czarną Madonnę”. O co dokładnie chodzi? Jak nie ma i nie będzie drugiego Stephena Kinga, tak nie ma i nie będzie drugiego Remigiusza Mroza. Według mnie wydawnictwo popełniło duży błąd porównując obydwóch autorów. Dlaczego? Myślę, że tu chodzi o to, iż wielu czytelników stara się porównać twórczość Mroza do twórczości Kinga, a i również o to, że wielu z nas nie próbuje sobie zwizualizować tego co ukazuje treść. Głównie jedynym co robimy jest ślepe wpatrywanie się w tekst z nadzieją, że coś więcej się wydarzy. A może wydarzyło się, tylko my nie potrafimy tego dostrzec? Sądzę, że jest to głównym aspektem, przez który „Czarna Madonna” bywa słabo oceniana. Według mnie powieść, choć ukazana jako horror (dla mnie jest to bardziej thriller z elementami grozy) – jest naprawdę dobra. Nie była ona dla mnie przerażająca, lecz wierzę, że gdy pisze się tego typu historię, można odczuwać strach. Odnoszę się do tego, ponieważ samo szukanie informacji na temat egzorcyzmów może wywoływać lęk. Myślę jednak, że to, czy powieść nas wystraszy czy nie, zależy wyłącznie od naszego punktu zapatrywania się na kwestie religijne. Dla mnie książka była naprawdę dobrze napisana i jak to u Remigiusza Mroza bywa – historia zaskakuje. Dla mnie autor mógłby częściej oscylować w gatunkach typu horror, ponieważ według mnie naprawdę dobrze mu to wychodzi. Cieszę się, że nic nie jest tutaj jednostajne i monotonne, a pisarz ciągle próbuje nowych rzeczy. I być może prawdą jest, że co za dużo to niezdrowo. Dla mnie jednak mogłoby być tego wszystkiego więcej.

Od ponad miesiąca dostaję tajemnicze przesyłki od Wydawnictwa Czwarta Strona, w których znajdowały się fragmenty puzzli, które ostatecznie utworzyły okładkę książki wraz z datą premiery, zaproszenie oraz bilet na lot, pocztówkę z płonącym fotelem pasażerskim, mapkę przedstawiającą trasę lotu oraz pierwszy rozdział książki. Wydawnictwo, wysyłając te materiały promocyjne, chciało wzbudzić zaciekawienie wśród czytelników. Muszę przyznać, że udało im się to w 100%. Blogerzy, w tym również ja, od kilku tygodni zastanawiali się o czym będzie nowa książka Remigiusza Mroza i co równie ważne - z jakiego będzie gatunku. Okazało się, że tym razem autor nas zaskoczył i postawił na horror religijny...

Głównego bohatera Filipa poznajemy w momencie, gdy dowiaduje się, że jego ukochana Aneta wraz z innymi pasażerami lotu AH 3836 irlandzkich linii lotniczych Air Hibernia do Tel Avivu zniknęli z radaru. Po jakimś czasie jednak zlokalizowano sygnały wysyłane przez samolot w kilku miejscach na świecie, co jest niemożliwe... Filip, który przez długi czas był bardzo blisko związany z Kościołem (był duchownym), aby nie siedzieć bezczynnie, pełen złych przeczuć postanawia sprawdzić na mapie lokalizację sygnałów, które układają się w kształt heksagramu - znaku służącego do przywoływania demonów. Filip stara się połączyć telefonicznie z Anetą, jednak zamiast jej głosu słyszy swój, mówiący w nieznanym dla niego języku. Coraz więcej pojawiających się znaków wskazuje na obecność czegoś, co nie jest ani ludzkie, ani dobre. Zwłaszcza, gdy samolot bezpiecznie ląduje na lotnisku w Tel Avivie...

Jeszcze kilka lat temu jednym z moich ulubionych gatunków filmowych był horror. Jednak chyba trochę przesadziłam z ilością, bo w końcu zaczęły mnie bardzo przerażać i to nie tylko w trakcie oglądania, ale również długo po seansie. Powieści z gatunku horror właściwie czytałam bardzo mało, bo w literaturze ten gatunek mnie nie interesował. Jednak, gdy dostałam w swoje ręce "Czarną Madonnę" stwierdziłam, że muszę podjąć się jej lektury z dwóch powodów: z racji tego, że została napisana przez Remigiusza Mroza oraz dlatego, że działania promocyjne wydawnictwa odniosły zamierzony efekt - byłam bardzo zainteresowana fabułą. Autor nie zamierzał krążyć wokół tematu - już w pierwszym rozdziale wprowadza niepokój, który pogłębia się wraz z każdą przeczytaną stroną. Dla mnie ta książka była straszna, bo to co było w niej przerażające niestety mogło być prawdziwe. Nie występują tutaj fantastyczne, wymyślone przez ludzi wilkołaki, czy wampiry, ale prawdziwe, realne zagrożenie - demony. Na świecie zostało potwierdzonych wiele przypadków opętania ludzi przez siły nieczyste, a ja wierzę, że istnieje taka możliwość, jak również pojawienie się antychrysta. Dlatego ta książka wzbudziła we mnie napięcie, którego nie mogłam pozbyć się do ostatnich stron. Autor postawił na własną interpretację i możliwy obraz Apokalipsy według Świętego Jana, która nadal stanowi zagadkę. Głównego bohatera wrzucił w sam środek opisywanych wydarzeń, przypisując mu niechlubną rolę bycia opętanym. Opisywał to bardzo szczegółowo - od wizji, aż po smród wydobywający się z ust Filipa... Fikcja miesza się z prawdą, ale w sposób dopuszczalny, nie ma tutaj przesady. Jak zawsze research został przeprowadzony na najwyższym poziomie, a przykładem mogą być zapisy z czarnych skrzynek podczas katastrofy lotu Japan Airlines 123, która wydarzyła się naprawdę. A cóż można powiedzieć o bohaterach? Wydawali mi się tacy różni od tych, do których przyzwyczaił nas Mróz. Jednak uznaję to za plus, że w tak poważne tematyce, jaką jest religia i zapowiedź końca świata, autor postawił na całkowicie normalne osoby, pozbawione ciętego poczucia humoru i sarkastycznych uwag. To by było jednak nie na miejscu, gdyby ktoś pokroju Chyłki znalazł się w fabule…

Nie jestem pewna, czy sięgnę jeszcze kiedykolwiek po książkę z gatunku horror religijny o opętaniu przez demony. Nie dlatego, że ta książka była zła - lecz dlatego, że nie lubię się bać ani niepokoić. Jednak wiem, że amatorów dreszczyku spowodowanego strachem nie brakuje - tym osobom mogę polecić "Czarną Madonnę". Ja raczej powrócę do czytania thrillerów autorstwa Mroza…

To jedna z gorszych książek jakie czytałam , historia w niej opowiedziana jest poprostu - głupia.

Dzięki tej książce mogę powiedzieć, że przeczytałem trzy książki p.Mroza. Pierwszą, ostatnia i nigdy więcej. Książka jest beznadziejna, po stosunkowo rewelacyjnym początku, im bliżej końca tym autor wyraźnie odjechał. Tu nawet nie chodzi o motywy religijne, ale Matka Boska zstępująca z nieba?? Nie polecam, nawet największym fanom "literatury odjechanej".

Za już nie taką nowość Remigiusza Mroza zabrałam się mniej więcej dwa dni temu, pomimo iż książkę zakupiłam około rok temu; dręczyły mnie wyrzuty sumienia, że wciąż się za nią nie wzięłam. Dlaczego? Miało to być moje pierwsze zetknięcie się z tym że autorem, jednak natłok nieprzychylnych jego kunsztowi opinii, których słyszałam masę, skutecznie mnie zniechęcało, aż do niedawna. Pełna sceptycyzmu rozpoczęłam lekturę, po uszy wpadając w fabułę co pozwoliło mi na ukończenie jej w nieco ponad 4 godziny. Akcja rozpoczyna się niespodziewanym i tajemniczym zaginięciem samolotu Boeing 747 lecącym do Tel Awiwu. Na pokładzie pośród ponad 500 pasażerów znajdowała się również narzeczona Filipa- księdza, który zrzucił koloratkę właśnie dla niej. Podczas gdy cały świat z niecierpliwością śledził kolejne doniesienia dotyczące potencjalnej katastrofy, zaczynają dziać się dziwne rzeczy- oczywiście nie zaspojleruję ;).

Sama nie jestem raczej molem książek fabularnych- raczej gustuję w reportażach lub książkach popularnonaukowych, od czasu do czasu przemycam do swojego "książkospisu" nutkę kryminałów, zagadek czy horroru. Pomimo wszelkich obaw jestem wprost zachwycona każdym aspektem tej książki. Zaczynając od strony technicznej- język został odpowiednio moim zdaniem wyważony, bez niepotrzebnego rzucania przekleństwami- nie zostały nadużyte jak to często bywa w tego typu literaturze; podmiot liryczny (w tym wypadku główny bohater) używa nieinfantylnego języka, którego niezwykle obawiałam się, słysząc lub czytając niektóre recenzje o dorobku autora. Bohaterowie zostali idealnie- myślę- przedstawieni; jak i cały otaczający bohaterów świat, pomieszczenia, oraz po krótce, bez zbędnego przedłużania życiorys głównych postaci.

Jeśli chodzi o chyba najważniejsze czyli fabułę, została ona napisana w niezrozumiały dla mnie- nieziemsko wciągający- sposób co sprawiło, że mimo tego, żę oczy same ze zmęczenia mi się już zamykały, nie mogłam oderwać się od dalszego czytania i zgłębiania przedziwnej zagadki zaginionego samolotu i- sądząc po tytule- wątku religijnego.

Z pewnością zaliczyć tę pozycję można do Horroru religijnego, którego o ile jeśli chodzi o filmografię trochę się boję i za nim nie przepadam, to w formie tak idealnego tekstu mogłabym czytać bez końca.

Serdecznie polecam każdemu miłośnikowi autorstwa Remigiusza Mroza, fanowi tego typu gatunku literackiego, oraz myślę, że na początek- jak w moim przypadku- zapoznania się z pisarzem;

Po raz kolejny przekonałam się, że pomimo nieprzychylnych uwag innych- czy literackich czy też życiowych- lepiej sprawdzić pewne uwagi na sobie, aby samemu móc lepiej zobrazować zdanie na dany temat.

A dla mnie ta książka jest wyjątkowo nieudana. Jeżeli po tej lekturze ktoś uzna ,że "szatan istnieje" , to gratuluję - lepiej nie idź nocą do łazienki. Niczym mnie autor nie zaskoczył, ani pomysłem, ani literacką narracją.

Ciekawa tematyka- daje do myślenia. Pokazuje religię z tej dobrej strony, pełnej nadziei, jak i tej mrocznej, pełnej tajemnic i zła. Nie jestem miłośniczką horrorów, ale fabuła jakoś mnie nie wciągnęła.

No i kolejna pozycja Remigiusz Mróz "Czarna Madonna". Mimo, iż książka ma dość skrajne opinie w Internecie a ja staram się horrory omijać szerokim łukiem mimo wszystko podjęłam ryzyko 😬 W książce były momenty, że w ciągu dnia miałam strach ją czytać 😱 Jeśli lubisz Stephena Kinga to i "Czarna Madonna" przypadnie Ci do gustu. Nadal jednak się zastanawiam czy wybór lecenia ✈️ na wakacje to dobre rozwiązanie 🤨

zapraszam na mój profil książkowy: [Adres usunięty]

„A gdy się skończy tysiąc lat,

z więzienia swego Szatan zostanie zwolniony.

I wyjdzie, by omamić narody,

z czterech narożników ziemi.”

Długo zastanawiałam się nad tym, jak podejść do tematu żeby oddać mu należyty szacunek, jak to zwykle bywa, gdy książka porusza tematykę religijną. Nie da się ukryć, że od momentu kiedy zorientowałam się o czym jest książka? Nie mogłam się wyzbyć skojarzenia z Danem Brownem, aż do momentu gdy zrozumiałam, że oprócz powierzchownych stycznych, nic właściwie Remigiusza Mroza z Danem Brownem nie łączy. Pod żadnym względem. I takie porównanie, nawet niewinne – więcej przyniesie szkody polskiemu autorowi niż pożytku. To samo dotyczy porównania do Stephena Kinga, porównania, które pada z samych „ust” Remigiusza Mroza w „Posłowiu”. Niestety mimo nadziei autora, ja nie odczułam nawet drgnięcia lęku w sobie podczas lektury ksiązki, nie miałam się czego bać. Niestety.

~

Początkowo myślałam, że wynika to ze swego rodzaju „kompleksu polskości”, który odczuwam za każdym razem, kiedy mamy do czynienia z polskim odpowiednikiem czegokolwiek; „polscy Chirurdzy”, „polski House”, „polskie CSI”, „polskie Hollywood” itd. Przy każdym tego typu porównaniu jedyne uczucie jakie mi towarzyszy to niestety zażenowanie. Z czego ona wynika? Ano z faktu, że polskie realia nigdy nie oddadzą tego, co amerykański sen ma do zaoferowania. Dlatego mam do Was jedną jedyną prośbę – biorąc do ręki „Czarną madonnę”? Wyzbądźcie się wszelkich porównań i oczekiwań z nimi związanych, dajcie się ponieść historii i może, dodam może, uda Wam się na tyle w nią wciągnąć, że poczujecie, że w tych ponad 400 stronach rzeczywiście coś jest, a lektura tej pozycji rzeczywiście coś wniosła w Wasze życie. Dajcie jej szansę, bo z drugiej strony, dlaczego by nie?

~

Jeśli chodzi o moje osobiste odczucia, przyznam szczerze, że na początku było mi bardzo trudno wciągnąć się w historię zawartą w „Czarnej madonnie” – ta trudność wynikała nie tylko z powodu tematyki poruszanej na jej kartach i szoku z tym związanego – bo jak to? Szatan, Bóg, Polska? Polski bohater? Ale również z powodu języka i stylistyki autora. Dopiero gdzieś w połowie książki wciągnęłam się na tyle, że zaczęłam pochłaniać ją strona po stronie i tak było gdzieś do 2/3 "Czarnej madonny". Potem coś się jednak załamało. Myślę, że to było gdzieś w momencie, kiedy zaczęło się właściwe wyjaśnienie zawiłości fabuły w postaci egzorcyzmów i ich konsekwencji. Czy zakończenie mnie zawiodło? W pewnym sensie tak. Głównie chodzi o to, że zwyczajnie pogubiłam się w tych tłumaczeniach i koniec końców – nie mam zielonego pojęcia kto był do końca kim i jaką rolę odegrał. Kompletny misz masz i poplątanie z pomieszaniem. Ciekawa jestem czy sam autor wie, co właściwie miał na myśli i co chciał przekazać, ja osobiście mam wrażenie, że gdzieś w połowie wyjaśnień sam się pogubił, i dlatego zakończenie pozostawia takie uczucie zawodu i zupełnego niedosytu.

~

Nie mi oceniać, czy tematyka, za którą zabrał się Remigiusz Mróz jest właściwą dla Niego, choć wydaje mi się, że przy całym talencie pisarskim i polocie autora, jednak tematyka Go zwyczajnie przerosła. Żeby zabrać się za taki temat jakim jest religia – trzeba mieć przysłowiowe „jaja”, ogromną wiedzę i odwagę – czego zabrakło Mrozowi? Sami musicie ocenić – z pewnością należy Mu się szacunek chociażby za sam fakt podjęcia próby zmierzenia się z tematyką religijną – nawet jeśli w ostatecznym rozrachunku – była to walka przegrana. Główny bohater – Filip – może i miał predyspozycje, by pomóc zbawić nasz świat w taki czy w inny sposób, jednak w moim odczuciu mu się to jednak nie udało. Osobiście bardzo lubię tematykę religijną, nawet jeśli jest ona podana w mocno sfabularyzowanej postaci – jak w przypadku „Aniołów i demonów” wspomnianego już na początku Dana Browna, fascynuje mnie i porywa ten wątek, niejednokrotnie pozostawiając mnie z szeroko otwartymi oczami i mocno bijącym sercem. Jednak w przypadku „Czarnej madonny” tych uczuć mi zabrakło – katastrofa lotnicza, opętanie, Istniejący, Szatan, Sąd Ostateczny, czarna maź, oderwanie od rzeczywistości, miliony pytań, zero odpowiedzi, tajemnica, religia, Bóg - niby wszystko tutaj mamy, a jednak czegoś wciąż mi brakuje. Gdzieś był pomysł, ale jego wykonanie jednak zawiodło. Przynajmniej w moim odczuciu.

~

Z całą pewnością do tej książki w przyszłości już nie powrócę, wystarczy mi ten jeden raz, żeby wiedzieć, że jednak to nie jest to. Ale nie zmienia to faktu, że Wam ją polecam – chociażby po to, żebyście sami mogli wyrobić sobie opinię na jej temat. Nie oszukujmy się jednak, to że po nią ostatecznie nie sięgniecie, nie sprawi, że Wasze życie stanie się przez to uboższe. Aczkolwiek nie zmienia to faktu, że w życiu zawsze warto mieć szansę wyrobić sobie własne zdanie na każdy temat, zwłaszcza jeśli mówimy o literaturze. Ja na szczęście nie mam zbyt dużego doświadczenia z książkami Mroza – dzięki temu było mi łatwiej na całość spojrzeć z dystansem. Nie czuję też, że w jakikolwiek sposób autor mnie zawiódł – wręcz przeciwnie, z chęcią sięgnę po pozostałe pozycje, biorąc pod uwagę, że zajmują całą półkę w mojej biblioteczce, grzecznie czekając na swoją kolej. I zrobię to chociażby po to, by przekonać się, jak autor sprawdził się w innych odsłonach. Przygoda z „Czarną madonną” była na swój sposób interesująca i intrygująca i cieszę się, że miałam okazję ją przeczytać, jednak z ulgą odkładam ją na półkę. Czy teraz sięgniesz po nią również Ty? A może jednak się boisz?

~~~ Zapraszam na mój blog - [Adres usunięty] ~~~

"Czekała mnie walka. Starcie z tym, co leżało uśpione w mojej duszy".

Chyba nigdy tak długo nie zbierałam się do opublikowania paru zdań na temat jakiejś książki, jak właśnie w tym przypadku. Wychodzi tu mój swoisty brak profesjonalizmu, gdyż swoje zdanie powinnam zamieszczać tu "na gorąco", zaraz po lekturze, by w jak najbardziej obrazowy sposób wyrazić swoją opinię. Tymczasem... Tak ciężko, tak trudno, tak dwojako - po prostu nie wiem, czy będę umiała. Choć pozornie powinno być łatwiej, bo teraz, na spokojnie mogę podejść do tematu i racjonalnie przedstawić swój odbiór "Czarnej Madonny".

Gdy tylko ta publikacja ukazała się na rynku wydawniczym, wiedziałam, że będzie grom (nomen omen) z jasnego nieba. Promocja marketingowa była rewelacyjna, na innych blogach widziałam koperty z fragmentami informacji o "locie", co podsycało ciekawość, o czym tym razem napisze Remigiusz Mróz, i czy zawładnie sercami, kolejny raz? Jak wiadomo, dobra reklama się przydaje; gdy książka pojawia się w każdym możliwym miejscu, nie da się przejść obok niej obojętnie. Proste. Miałam tak i ja. Po rewelacyjnych wrażeniach, których dostarczyła mi seria z Chyłką i Oryńskim czy "Behawiorysta" (książka, od której moja mroźna przygoda się zaczęła), pomyślałam - dlaczego nie? W końcu to Mróz, pewniak, na pewno będzie to dobre. No, ale cóż... Niestety.

Głównym motywem książki jest lot do Tel Awiwu; na pokładzie samolotu jest Aneta - narzeczona Filipa, byłego księdza, który dla kobiety zrezygnował z posługi kapłańskiej. Wraz z Anetą mieli się udać w podróż do Ziemi Świętej, jednak w wyniku zobowiązań Filipa, musiał ON zostać w domu, a Aneta poleciała sama. I w całej tej sytuacji nie byłoby nic dziwnego, gdyby nie to, że w pewnym momencie samolot znika z radarów gdzieś w okolicach Morza Śródziemnego, co wywołuje szok na całym świecie. Za nim kolejny. A na niebie pojawia się pentagram. Filip za wszelką cenę pragnie odzyskać ukochaną; nie wie jednak jeszcze, iż w całej tej historii jest przewidziana dla niego większa rola, a przeszłość, jak i inne aspekty , takie jak religia, wiara, Kościół niebezpiecznie dają o sobie znać. Co się stało? Dlaczego zaginął właśnie ten samolot? Co się stało z ludźmi na pokładzie? Co z tym wspólnego ma Filip? Pojawia się coraz więcej pytań, na które ciężko znaleźć odpowiedź. Czytelnik, niesamowicie zaintrygowany idzie dalej, a tam... Strach się bać, dosłownie.

Sam autor wyznaje, iż bardzo źle się mu pisało tę książkę, że "nigdy więcej", chciał napisać horror religijny, więc spełnił swój zamiar, jednak nie będzie już szedł w tę stronę. I oby tak było, bo... To nie Pana klimat, Panie Remigiuszu ;).

Klimat egzorcyzmów, opętań; wiary katolickiej, religii chrześcijańskiej, polska rzeczywistość... Na pewno należy się ukłon w stronę autora za zmierzenie się z tak trudną tematyką, która ugodzić może w kilka czułych strun. Na uwagę zasługuje również fakt, iż pan Mróz nie napisał sobie tej książki ot tak; solidnie się do niej przygotował, chociażby czytając opisy egzorcyzmów watykańskiego egzorcysty Gabriele Amorth'a. Sama lekko zagłębiłam się w temat i mówiąc szczerze, nie dałam rady. Opis tych niewyobrażalnych rzeczy, o których opowiada ojciec Amorth; działanie szatana, opętania - jak silną trzeba mieć psychikę i jak niezachwianą wiarę, by móc pomagać ludziom obezwładnionym przez złego ducha? Dla zwykłego człowieka jest to nie do pojęcia. Po prostu nie do pojęcia. Opisy przeprowadzanych egzorcyzmów szokują, wydają się niewiarygodne, jednak cała struktura działania szatana na tym właśnie polega. Jego największa bronią jest to, że się w niego nie wierzy. I do takich ludzi najłatwiej uzyskać mu dostęp. Ojciec Amorth dobitnie to uświadamia, dzieląc się swoim doświadczeniem. Doświadczeniem, którego elementy na łamy swojej powieści przeniósł Remigiusz Mróz. Bo o tym właśnie jest "Czarna Madonna". To horror religijny, który ma za zadanie sprawić, by człowiek się bał. I zaczął się zastanawiać nad swoim życiem.

Nie powiem, bałam się, czytając tę książkę. W polskiej literaturze niezbyt często można zobaczyć podobną tematykę, dlatego tym bardziej jestem pełna podziwu dla autora, który się z tym zmierzył. Jednak uważam, iż cała historia; otoczka wokół niej tworzona - nie porwały mnie, ani ze względów stylistycznych, ani fabularnych. Bohaterowie lekko mdli, z żadnym nie umiałam się utożsamić, co bardzo cenię w powieściach. No i powracający wciąż obraz "Czarnej Madonny"... Nie wiem, jak to odbierać; czy Mróz oddaje hołd naszemu religijnemu cudowi, czy raczej wręcz przeciwnie. Starałam się szukać plusów, jednak bardzo ciężko czytało mi się tę książkę, po prostu nie była to lektura dla mnie. Lubię pisarstwo Dana Browna, szukałam tutaj podobieństw - i być może trochę ich jest w symbolice i religijności, jednak na tym porównywanie się kończy. Z Kingiem nie miałam zbyt wiele do czynienia, jednak horror, po którym nie mogłabym spać? Nie, "Czarna Madonna" do tego gatunku nie należy. Nie wiem, jak zaklasyfikować tę powieść; nie wiem, czy to kwestia tego, że spodziewałam się (po opisie z okładki i reklamach) czegoś innego? A może to moje zbyt ostrożne podejście do tematyki egzorcyzmów? Naprawdę trudno mi odpowiedzieć. Najlepiej by było nie pisać o tej książce, bo zdania są podzielone, opinie różne, kto chce ją przeczytać, to to zrobi. Dla mnie jest czymś w rodzaju... Ósmej części Harry'ego Pottera. Niepotrzebne to było, ale jednak się sięgnie, bo autor nigdy nie zawiódł. I mimo tego; mimo zastrzeżeń, niepewności, wątpliwości, mieszanych odczuć - nadal się będzie sięgało po książki tego autora, bo wzbudził ON już wcześniej swojego rodzaju zaufanie. Poza tym, akurat w tym wypadku Remigiusz Mróz sam przyznał, że nigdy więcej nie napisze horroru religijnego, więc trzymam za słowo :).

Książki niestety nie poleciłabym nikomu, nawet fanom Mroza - czytacie na własną odpowiedzialność. Każdy ma prawo popełniać pomyłki, dlatego w żadnym wypadku nie zrażam się do autora (i Wam też odradzam, bo oprócz tej jednej potyczki ma rewelacyjny styl i polot) i zabieram się za inne jego powieści.

[Adres usunięty]

Już na początku muszę Wam się przyznać, że dawno nie czytałam książki, której bym się bała, kiedy robiłabym wszystko aby nie czytać jej po nocach i którą zapamiętałabym na tak długo. Otóż Czarna Madonna spełnia wszystko to o czym wspomniałam wyżej. Nie ma się zresztą co dziwić, przecież sam autor w Posłowiu napisał, że chciał stworzyć książkę, której sam by się bał. Według niego tak też się stało, bo często budził się po nocach i wydawało mu się, że czuje obecność kogoś nieznanego. Tak, to zdecydowanie jest taka książka, której nie można zapomnieć za szybko.

Filip, były ksiądz dowiaduje się, że samolot w którym leciała jego narzeczona zaginął i nie ma z nim żadnego kontaktu. Mężczyzna na początku bardzo wierzy, że nie jest to atak terrorystyczny ani żadne zestrzelenie samolotu, wmawia sobie, że być może za chwilę samolot wróci w pole widzenia radarów i wszystko będzie dobrze. Niestety tak się nie dzieje. Ran przychodzi do niego jego ojciec, z którym wspólnie na ten temat debatuje, próbują się podtrzymywać na duchu. Następnie odwiedza go siostra Anety, Kinga. To właśnie wtedy wychodzi na jaw pierwszy omen wszystkiego złego. Aneta uświadamia Filipowi, że nie jest możliwe aby przyszedł do niego ojciec. Z jednego prostego powodu – ojciec Filipa nie żyje…. Filip gdy zostaje sam, próbuje wszystko poukładać sobie w głowie, połączyć wszystkie fakty, zastanawia się nawet czy mogły to być odwiedziny złego ducha. Nie jest jednak jeszcze do końca świadomy czego był to zwiastun i jakie rzeczy go dopiero czekają.

Książka naprawdę mocna. Nie pozwala się oderwać, trzyma w napięciu, a przy tym co chwila mamy ciarki na plecach, bo opisy znajdujące się w książce są tak bardzo wstrząsające. Dodatkowym aspektem przyprawiającym o dreszcze jest fakt, że Mróz wzorował się na autentycznych spisanych zeznaniach egzorcystów z całego świata. Co ciekawe, wiele faktów, które podaje tutaj w książce np. tych z obrzędów Mszy Świętej, to takie rzeczy o których nie wiedzieliśmy, których po prostu nie uczą w szkole, a które warto byłoby po prostu wiedzieć.

Podsumowując, jest to książka dla osób, które mają silne nerwy i wysoki próg strachu, albo po prostu dla takich osób, które lubią takie klimaty. Osobiście bardzo lubię dzieła Remigiusza Mroza, czyta mi się je z przyjemnością, tak też oczywiście było z tą książką, która w polskich dramatach, kryminałach i horrorach powinna zajmować pierwsze miejsce.

Na tę książkę polowałam już jakiś czas temu, jednak z racji tego, że czekał mnie lot samolotem, wolałam zająć się nią po powrocie (z wiadomych powodów — opis z tyłu okładki). W tej chwili jestem ponad tydzień po jej przeczytaniu i nadal, na wspomnienie niektórych fragmentów, przechodzą mnie dreszcze...

"Boeing 747 irlandzkich linii lotniczych miał wylądować w Tel Awiwie o trzeciej w nocy. Nigdy nie dotarł na miejsce, a kontakt z maszyną utracono gdzieś nad Morzem Śródziemnym".

Już wiecie, dlaczego wolałam wstrzymać się z lekturą do powrotu. Czułabym się z nią niekomfortowo w trakcie lotu. Wracając do fabuły. Na pokładzie samolotu znajdowała się między innymi narzeczona Filipa (głównego bohatera), która pielgrzymowała do Ziemi Świętej. Przez pierwsze godziny po podaniu informacji o zaginięciu maszyny, jest jeszcze nadzieja, że się odnajdzie. Co się stało z boeingiem i jego pasażerami? Co stoi za kolejnymi nie dającymi się wyjaśnić zjawiskami, które szczególnie dotkną Filipa? Jaki związek z tym wszystkim ma obraz Matki Bożej, nazywany Czarną Madonną? Może lepiej byłoby te pytania pozostawić bez odpowiedzi...

"Mam nadzieję, że podobne przeżycia nie towarzyszyły Ci podczas lektury. A zarazem, że chociaż raz udało mi się przestraszyć Cię choćby trochę..."

Tak, zdecydowanie i to nie trochę. Do tej pory nie czytałam książki, która przeraziłaby mnie w taki sposób, że pomimo niesamowicie wciągającej fabuły, musiałam sobie robić krótkie przerwy przed kolejnym fragmentem. Autentycznie momentami przechodziły mnie dreszcze ze strachu, ale nie był to strach przed czymś wyimaginowanym. To świadomość, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Może nie wszystkie, ale większość tak i może to dosięgnąć w zasadzie każdego. Tak, to jest przerażające i to bardzo, a przynajmniej dla mnie, ale patrząc pod względem książki, to coś, co jest jej ogromną zaletą, bo chyba każdy czytelnik uwielbia powieści, które wywołują w nim prawdziwe emocje...

Ciąg dalszy na [Adres usunięty]