Dziwny jest ten świat. Opowieść o Waldemarze Milewiczu

Kim był Waldemar Milewicz ? Pewnie wielu z Was zadaje sobie to pytanie. Zanim przejdę do recenzji na temat książki Hinoraty Zapaśnik, przybliżę Wam pokrótce życiorys Waldemara Milewicza.

Urodził się w 20 sierpnia 1956 roku w Dobrym Mieście. Zaraz po skończeniu studiów, w 1981 rozpoczął pracę w Telewizji Polskiej jako redaktor i dokumentalista Dziennika Telewizyjnego, gdzie prowadził część zagraniczną. Rozwijając swoją karierę w telewizji nigdy nie przypuszczał, że po dziesięciu latach pracy zostanie korespondentem wojennym. Przez trzynaście lat, Waldemar Milewicz relacjonował nam wydarzenia z miejsc, w których trwał konflikt wojenny. W 2004 roku dziennikarz wraz ze swoją ekipą pojechał do Iraku, by nakręcić kolejny odcinek programu "Dziwny jest ten świat". Miał to być jego ostatni wyjazd. I był. 7 maja 2004 roku samochód, którym podróżował z Bagdadu do Nadżafu został ostrzelany. Milewicz zginął na miejscu. Do dnia dzisiejszego nie wiemy, dlaczego Irakijczycy zabili polskiego dziennikarza.

"Dziwny jest ten świat" to książka, w której autorka w oparciu o rozmowy z bliskimi, przyjaciółmi i współpracownikami, przybliża nam portret jednego z najbardziej znanych dziennikarzy polskich. Sięgając po tę książkę poznamy bliżej nie tylko jego dzieciństwo i czasy młodości, przeczytamy również o jego pracy w telewizji, jako korespondenta wojennego, o jego wyjazdach i tragicznej śmierci.

Dla mnie, osoby, która tak naprawdę niewiele wie o życiu i pracy Milewicza, była to niezwykle wartościowa lektura. Z przyjemnością zagłębiałam się w życiorysie dziennikarza. Choć nie ukrywam, część w której autorka opisuje jego wyjazdy, i pracę w najgorszych z możliwych warunków, w czasie kiedy trwała wojna, była najbardziej intrygująca. Widać, że autorka wykonała kawał rzetelnej pracy, za co należą się ogromne brawa. Dzięki jej zaangażowaniu, możemy przybliżyć sobie historię jednego z najbardziej znanych polskich korespondentów wojennych. Niezwykle wciągająca, intrygująca i poruszająca historia, wydana w pięknej postaci, bo zawiera nie tylko ogrom informacji ale również zdjęcia.

Lubisz reportaże? Jeżeli tak, to polecam Ci z całego serca.

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz do recenzji♥️

Jestem z tych roczników, które dobrze pamiętają relacje telewizyjne, z miejsc najbardziej niebezpiecznych konfliktów zbrojnych Waldemara Milewicza. Także jego autorski program Dziwny jest ten świat. Kiedy więc nadażyła się okazja przeczytania jego biografii, nie oparłem się pokusie. Z doskonale napisanej książki Honoraty Zapaśnik , wyłania się pełny obraz jednego z najlepszych polskich korespondentów wojennych. Na początku poznajemy dzieje jego rodziny i to jak przyszedł na świat. Jego edukację i dalsze zawodowe życie. Okazuje się, że był to człowiek z krwi i kości. Pełnokrwisty, pełen wad, ale i zalet, dobrze wiedzący czego chce i dużo wymagający od innych. Autorka pokazuje nam jak wyglądała kariera Waldemara Milewicza od najwcześniejszych lat kiedy zaczął pracować telewizji, jeszcze za czasów poprzedniego ustroju. Czytamy jak krok po kroku osiągał to co chce, pokazując nam obrazy wojny i z niszczeń z takich krajów jak Bośnia, Kosowo, Rwanda, Kambodża czy Somalia. Zawsze z pełnym profesjonalizmem i rzetelnością, co spotykało się z uznaniem widzów, branży w jakiej pracował, ale też nieraz z zazdrością kolegów po fachu. Ksiązka pokazuje też życie prywatne dziennikarza. To jak bardzo liczyła się dla niego rodzina i jakim był tak naprawdę człowiekiem, który lubił robić dowcipy, miał cięty jezyk, ale i duże ego. Dowiadujemy się, że cenił dobrą kuchnię, samochody, muzykę, kobiety i podróże, nie tylko te związane z jego pracą. Na pytanie czemu robi to co robi miał kiedyś odpowiedzieć, że ktoś to musi robić, by pokazywać ludziom świat, taki jaki jest, bez upiększania. Czy się bał? Tak bał się na każdym ze swoich wyjazdów, ale praca była dla niego w pewnym sensie uzależnieniem i przede wszystkim pasją. Zginał podczas relacjonowania wojny w Iraku w 2004 roku, śmiertelnie postrzelony, podczas wyjazdu, który miał być jego ostatnim i jak się niestety okazało był nim...Książkę Wam serdecznie polecam!!!

Z pewnością Waldemar Milewicz jest jednym z najbardziej znanych korespondentów wojennych w Polsce. Pamięć o nim jest wciąż żywa być może dlatego nie potrafię napisać o nim w czasie przeszłym. Charakterystyczny wygląd, skórzane kurtki i kamizelki, program „Dziwny jest ten świat”, pokazywanie Polakom, odległych krajów pogrążonych w chaosie – to jest to co przypomina mi się kiedy słyszę jego nazwisko. Kiedy Waldemar Milewicz zginał w Iraku miałam siedem lat, ale okładka Super Ekspresu i to jakie emocje wywołała w Polsce pamiętam do dziś. To spowodowało, że kiedy wydawnictwo Otwarte zaproponowało mi zrecenzowanie reportażu, nie wahałam się ani chwili, to co dostałam przekroczyło moje najśmielsze oczekiwania.

Zzazwyczaj biografie są napisane w taki sposób, że ich bohater wznoszony jest na piedestał, pokazane są tylko te dobre, szlachetne cechy, To z czasem może męczyć, przeszkadzać a Honorata Zapaśnik uniknęła paździerzu w tak cudowny sposób, że nie pozostaje mi nic innego jak pochylenie czoła nad jej umiejętnościami.

Książkę czyta się rewelacyjnie, jest przeinteresujaca, fascynująca i uwierzcie mi na słowo napisana tak, że nie da się od niej oderwać. Ani przez sekundę nie czulam się znudzona, ani na chwilę nie okrzepły we mnie emocje a ostatnie strony wywołały ucisk w gardle i lekką wilgoć w oczach.

Jak możecie wywnioskować jestem pod wielkim wrażeniem tej książki i nikogo nie zaskoczę, że ze wszystich sił, serdecznie ją wam polecam. To nie tylko wspomnienia o Milewiczu i pewnego rodzaju pominik postawiony reporterowi to też historia słabości, odwagi i lęku ubrana przez autorkę w piękna choć smutną opowieść. Warto się nad nią pochylić bo kiedy po nią sięgniecie, zapadnie wam w pamięć na długo

Jako absolwentka liceum im. Waldemara Milewicza miałam w głowie obraz wyjątkowego i nieustraszonego korespondenta wojennego, postaci niemalże pomnikowej. Jednak za sprawą książki Honoraty Zapaśnik pomnik ten przybrał formę ludzką. Człowieka z zaletami, ale i mnóstwem wadami. Milewicz jawi się tu jako osoba niezwykle wymagająca zarówno w stosunku do siebie, swoich współpracowników, a także najbliższych. Szczególnie wywieranie ciągłej presji na ukochanej córce Monice irytowało mnie i wywoływały uczucie współczucia do tej młodej wtedy dziewczyny. Wiele osób wspomina także o dużym poczuciu humoru Milewicza, jednak opisy tych żartów wzbudzały moje zażenowanie, to po prostu nie moje poczucie humoru.

Jednak Milewiczowi nie można odmówić pracowitości. Chociaż pojawia się tu kilka opinii, że tworzył swoje reportaże pod publiczkę, zbyt efekciarsko, a nawet dobierał materiały, tak by pasowały pod jego scenariusz to mnóstwo nagród i docenienie przez publiczność świadczą o tym, że po prostu znał się na swojej robocie. Jednocześnie zaczęłam się zastanawiać, do czego służy korespondencja wojenna. Czy do informowania, uwrażliwiania a może podnoszenia słupków oglądalności? Niemniej opowieści o kulisach powstawania dokumentów z miejsc konfliktów, a także realia pracy w telewizji w latach 90 i początku XXI wieku niezaprzeczalnie są największym atutem książki.

Zresztą to modelowo napisana biografia. Autorki nie ma w niej wcale (i bardzo dobrze!), to świetnie zredagowany zbiór wspomnień i opowieści najbliższych oraz współpracowników Waldemara Milewicza, który z czystym sumieniem mogę polecić.