Dom

Pierwsze co przychodzi mi na myśl to "Woooow!"

Muszę przyznać, że dawno nie czytałam tak dobrej książki. Fabuła wciągnęła mnie od samego początku, nie można było się oderwać od tej historii.

Rozdziały podzielone są na krótkie podrozdziały. Przeplatały się wątki bieżące ze wspomnieniami mordercy sprzed lat.

Dzięki opisom sytuacji jakie działy się w domu dziecka, miałam wrażenie, że stoję po stronie sprawcy. Naprawdę mu współczułam. Myślałam, jak tak można? Jak można robić dzieciom takie rzeczy skoro one i tak przeszły już swoje przez to, że z jakiegoś powodu tam trafiły. I tutaj pojawia się też kwestia symbolizmu tytułu. Dom. Dom, który większości z nas kojarzy się z ciepłem, bezpieczeństwem, miłością. Dom dziecka z książki na pewno tego nie zapewnił.

Podobało mi się też, że główną bohaterką jest kobieta. Moim zdaniem w tej książce został pokazany też problem jakim jest nierówne traktowanie kobiet w zawodach, które stereotypowo zarezerwowane są dla mężczyzn. Na dodatek akcja toczy się w małej mieścinie gdzie wiadomo, że ktoś nowy, jeszcze z dużego miasta jest traktowany gorzej. Obcy, który wtrąca się w sprawy lokalnej społeczności. Obcy, który dobiera się do ich tajemnic.

Przez całą książkę, nawet przez moment, nie podejrzewałam kto jest mordercą. Mimo, że poznajemy go z imienia i nazwiska już na samym początku i jego historia opisana jest bardzo dokładnie. Nie mogę uwierzyć jakie wrażenie zrobiło na mnie zakończenie. Dawno nie przeżyłam czegoś takiego. Ogromne zaskoczenie. Jedynie śpiący syn u boku powstrzymał mnie przed krzyknięciem "coooo?" Polecam, bardzo!

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem, byłam ogromnie ciekawa jego twórczości, gdyż na #bookstagram pojawiają się Wasze mega recenzje innych tytułów. Ależ mi się podobała! Mocne to! Mocne, brutalne, przerażajace, zwłaszcza w narracji Podolaka, dorosłego już dziecka z bidula. Tak, dziś nie wyobrażam sobie takich nadużyć wobec małoletnich, ale kiedyś…

Choć wiem, że fikcja to fikcja, powieść ta była dla mnie trudna w pewnych momentach.

Niemniej jednak postacie, które wykreował autor były tak realne, tak rzeczywiste…

Styl świetny, prosty, przystępny, dobry w odbierze. Nie mogłam się oderwać, a zakończenie…

Totalnie nie tego się spodziewałam! Nie przypuszczałam nawet, że tak to wszystko się może skończyć!

Marta Lipowicz, komisarz policji od trzech miesięcy pełni służbę we Wschowie, małym miasteczku, które różni się zecydowanie od dotychczasowej, przepełnionej Warszawy, gdzie nie brakuje przestępstw. Tutaj Marta musi mierzyć się nie tylko z niechęcią zespołu i naczelnika, ale ze zmową, która uwidacznia się po odnalezieniu pierwszych zwłok.

Od samego początku Marcie nie pasuje coś w tych sprawach. Samobójstwa? Dlaczego?

Prowadząc swoje prywatne śledztwo dochodzi jednak do momentu, kiedy nie może już więcej.

Znajduje sobie jednak sprzymierzeńca, Okoń, to jedyny człowiek w komendzie, który nie sugeruje się plotkami dotyczącymi Marty, nie podziela także zdania przełożonych.

Wszystko jednak zmienia się, kiedy pojawiają się kolejne zwłoki. Tutaj Marta ma już pole do popisu, tyle, że załapanie mordercy wcale nie jest takie proste. Aby rozwiązać tą sprawę, będzie musiała dotrzeć do prawdy, poznać sekrety domu dziecka…

Czy jej się uda? Zło rodzi zło…

Genialna lektura!

Dom - z czym Wam kojarzy się to słowo?

Ze szczęśliwym dzieciństwem?

Z rodziną?

Z budynkiem?

Z miejscem do spania?

Dla mnie to zdecydowanie rodzina, szczęśliwe dzieciństwo i miłość bez granic❤️ To miejsce do którego się wraca z uśmiechem na twarzy i radością w sercu...

"Dom" Piotra Kościelnego to trudna, a zarazem świetna lektura. Było to moje pierwsze spotkanie z autorem i pomimo tego że mało czytam takie książki to jestem naprawdę oczarowana. Autor wykonał kawał świetnej roboty👏

.

.

Historia pisana jest w dwóch strefach czasowych- w teraźniejszości i przeszłości... I to ta druga powodowała, że mam ciarki na rękach, a oczy robiły się mokre...

Czytanie o tym co działo się w domu dziecka było okropne!

Nie wyobrażam sobie tych okrutnych czynów... molestowania, gwałtów i bicia nieletnich. Jak można im wyrządzać taką okrutną krzywdę? Te dzieci już miały pod górkę, bo znalazły się w miejscu gdzie nie chciały być... Nie miały normalnego domu, a spotkało ich piekło😢

.

.

Jeżeli chodzi o teraźniejszość...

Poznajemy komisarz Martę Lipowicz, która prowadzi śledztwo, ponieważ w małej miejscowości Wschowa dwie osoby zginęły... morderstwo czy samobójstwo?

Kobiecie nie daje ro spokoju...

Za wszelką cenę musi poznać prawdę.

.

.

Jaki wpływ na te dwie śmierci miał Dom dziecka?

.

Skrywał on więcej tajemnic niż możecie sobie wyobrazić...

.

Polecam Wam ten thriller kryminalny!

Warto:)

„Dom” to moje pierwsze spotkanie w twórczością Piotra Kościelnego. Pierwsze i nie ostatnie, bo powieść zrobiła na mnie spore wrażenie. Zaczynając od nietypowej konstrukcji, poprzez emocje, jakie wywołuje, na zakończeniu, które dosłownie wgniata w fotel kończąc. Powieść jest przemyślana i dopracowana. Przerażająca i niezwykle mocna. Szczególnie w rozdziałach, w których głos zostaje oddany dziecku. Chłopcu, który od czwartego roku życia przebywał w domu dziecka, który na własnej skórze zaznał okrucieństwa wychowawców, starszych dzieci i dyrektora. I który obserwował, co robiono jego kolegom, jak niektórzy nie wytrzymywali tego piekła i odbierali sobie życie. Czternaście lat życia w koszmarze nie do wyobrażenia. Ciężko czyta się wspomnienia mściciela z okresu dzieciństwa. To najmocniejsza i najbardziej brutalna część powieści, która sprawia, że z oczu płyną łzy, bo na krzywdę dzieci nie da się pozostać obojętnym. Sprawia też, że zaczynamy kibicować mścicielowi w tym co robi i liczymy na to, że każdego z oprawców spotka zasłużona kara. W tym miejscu muszę przyznać się do tego, że to pierwszy taki przypadek, kiedy podczas lektury stanęłam po stronie zabójcy, bo doskonale rozumiałam jego motywy, jednocześnie zdawałam sobie cały czas sprawę z tego, że ów człowiek nie postępuje właściwie. I z tego powodu brawa dla autora za kreację postaci. I tych dobrych, i tych złych i tych, których nie da się umieścić w żadnej z grup. Osoby, które miały stworzyć dzieciom ciepły dom, okazały się potworami w ludzkiej skórze, bohaterami na wskroś złymi, których nie da się obdarzyć jakimikolwiek pozytywnymi uczuciami, nawet mimo faktu, że w kontaktach z bliskimi pokazywali ludzką twarz, nawet jeśli niektórzy po latach trochę się zmienili. I jak w takiej sytuacji nie żywić nadziei, że ktoś wymierzy sprawiedliwość, tym bardziej, że przez tyle lat oprawcy byli bezkarni?

Jeśli chodzi o konstrukcję powieści, ciekawy jest fakt, że sprawca znany jest od samego początku, przedstawia się nawet nazwiskiem. Z rozdziałów pisanych z jego perspektywy poznajemy jego historię, dowiadujemy się, co pchnęło go do czynów, których się dopuścił. A i tak zakończenie jest niespodziewane i bardzo zaskakujące. Mamy w powieści dwie linie czasowe, teraźniejszość, w której mściciel po kolei wykonuje wyroki na swoich oprawcach i przeszłość, w której przybliżone zostaje funkcjonowanie domu dziecka i udział poszczególnych osób w katowaniu chłopca i innych dzieci. Teraźniejsze wydarzenia przedstawia czytelnikowi Marta Lipowicz, komisarz, która ma świetną intuicję i stara się za nią podążać, nawet mimo świń, które cały czas podkładają jej koledzy. Podoba mi się kreacja tej postaci. Marta jest twarda, nie daje sobie w kaszę dmuchać. Jej cięte riposty zachwycają i nadają tej mrocznej powieści nieco lekkości. Policjantka nie ma lekko. Jest nowa we wschowskiej komendzie, a jej koledzy ciągle dają jej odczuć, że nie jest tu lubiana i lepiej byłoby, aby wróciła do Warszawy. Ona się jednak im nie daje, chociaż jest sama jak palec przeciwko całej zgrai. Fajna babka. Nie obraziłabym się, gdyby powstały kolejne powieści w cyklu z jej udziałem.

„Dom” to dobrze napisana, angażująca, mocna opowieść o pewnym mścicielu, który wymierza sprawiedliwość na własną rękę. Książka pozytywnie mnie zaskoczyła i uważam moje pierwsze spotkanie z twórczością autora za niezwykle udane. Z pewnością przeczytam inne jego książki, a Was zachęcam do zapoznania się z tą powieścią. Warto!

BRUNETTE BOOKS

Wschowa to niewielkie miasto w województwie lubuskim. Dwie osoby popełniły tam samobójstwo. Dlaczego były nauczyciel i ksiądz miejscowej parafii targnęli się na życie?

Śledztwo prowadzi komisarz Marta Lipowicz, która chce rozwiązać przyczyny tych zagadkowych śmierci. Policjantka podejrzewa, że samobójstwa były upozorowane, a klucz do rozwiązania zagadki należy szukać w przeszłości. Niestety mieszkańcy Wschowy milczą. Policjantka podejrzewa, że zabójstwa mają powiązania z miejscowym domem dziecka, skrywającym mroczne i przerażające tajemnice.

Czy Policjantka odkryje prawdę i powstrzyma mordercę?

Przeczytajcie to dowiecie się.

Jestem zachwycona tym thrillerem. Autor wymyślił genialną powieść. Znakomita fabuła. Ciekawie wykreowani bohaterowie. Historia pełna intryg, mrocznych tajemnic z przeszłości, trzymająca w napięciu i pokazująca, co działo się w domu dziecka. Autor poruszył ciężki temat dotyczący przemocy w domu dziecka, a to jest bardzo przerażające. To bardzo mroczna książka, która podnosi ciśnienie. Akcja książki jest bardzo dynamiczna i dostarcza mnóstwo emocji. Nie mogłam oderwać się od tej książki. Chciałam dowiedzieć się, kto jest mordercą i śledziłam jego losy z ogromną ciekawością. Gwarantuję, że Was też wciągnie ta książka i nie odłożycie jej dopóki nie poznacie finału książki. Spodobał mi się styl i język autora, dlatego z przyjemnością przeczytam jego inne tytuły.

Idealna lektura dla osób szukających mocnych wrażeń i o silnych nerwach. Jestem w pełni usatysfakcjonowana tą historią.

Genialna!

Gorąco polecam!

Niewielkie miasteczko.

Mnożące się brutalne mordy.

Dotychczasowy spokój zostaje zburzony, a na pewną grupę ludzi pada blady strach.

To jest ten typ powieści, w której od początku wiemy kto zabija. To nie my, a śledczy mają "bawić się" w rozwiązywanie zagadki morderstw. Czytelnik za to dostaje podgląd na zmagania zarówno jedynej, jak i drugiej ze stron. Siedzi niemalże w głowie zarówno tym dobrym i złym bohaterom. Może delektować się emocjami i stopniowo podążać wytyczoną przez Autora ścieżką, bo przecież zakończenie wcale nie musi być takie oczywiste...

Na język książki składa się policyjny slang, sporo mowy potocznej, wulgaryzmy. Wszystko to ma jednak zachowaną odpowiednią do sytuacji proporcję. Nic nie jest sztucznie przesadzone. Uwierzcie mi na słowo, przecież wiecie, że ja nie przepadam za nadmiernym wulgaryzmem w powieściach. Tu ani przez chwilę nic mnie nie raziło. Wszystko to wpłynęło na realizm sytuacji. Dialogi są autentyczne, a postaci mają swój charakter.

Początkowo zabójstwa były upozorowane na samobójstwa. Z czasem jednak oprawca skupiał się po prostu na wymierzeniu stosownej kary, a nie tworzeniu inscenizacji, mimo to cały czas dba o zacieranie własnych śladów. Wydaje się, że policja depcze mu po piętach, jednak on cały czas gra im na nosie i zwodzi w sobie tylko znany sposób.

Oprócz zabójcy, na szczególną uwagę zasługuje jeszcze komisarz Marta Lipowicz. Młoda, ambitna, spełniona zawodowo, czego nie można powiedzieć o życiu prywatnym. Do Wschowy trafiła z Warszawy. Nie wszystkim współpracownikom odpowiadają jej zaangażowanie i metody pracy. "O, psina z Warszawy, żeby nie powiedzieć suka, będzie nas uczyć roboty." Ona jednak nie robi sobie wiele z tego typu szczeniackich docinek i dyskryminacji. Obierając cel, brnie ku jego realizacji, a w tym wszystkim wspiera ją ojciec.

Zabrzmi to może nieodpowiednio, ale ta historia wywołała we mnie emocje połączone z agresją. Nie jest to częste, ale tym razem kibicowałam sprawcy. Ani przez chwilę nie współczułam żadnej z ofiar. Karma wraca...

Gorąco polecam miłośnikom mocnych wrażeń.

Życie w spokojnej małej miejscowości Wschowa przerywa nagła śmierć miejscowego nauczyciela i księdza. Obaj popełnili samobójstwo.

Sprawa trafia w ręce Marty Lipowicz, która od niedawna pracuje w lokalnej komendzie. Kobieta podejrzewa, że oba samobójstwa były upozorowane, a za zbrodnie odpowiada ktoś, kto chciałby wyrównać rachunki z przeszłości, która może być kluczem do rozwiązania zagadki. Miejscowy dom dziecka skrywa mroczne tajemnice, ale mieszkańcy miejscowości milczą... Czy wydarzenia sprzed lat, które miały miejsce w domu dziecka mają związek ze śmiercią księdza i nauczyciela? Lipowicz za wszelką cenę chce odkryć prawdę i schwytać sprawcę. Czy jej się uda? A może za namową przełożonych odpuści?

Ja wiedziałam, że to będzie genialna książka. Czułam to w kościach i się nie pomyliłam. Co tu się wydarzyło, wie ten, kto jest już po lekturze. Piotr Kościelny, jak nikt potrafi stworzyć mroczną i tajemniczą historię, wpleść w nią trudny temat i sprawić, że emocje tagrać będą czytelnikiem jeszcze długo po odłożeniu książki na regał. Ileż ja miałam myśli po skończeniu lektury, jak byłam zła na to co wydarzyło się w domu dziecka. Autor zaserwował mi totalną jazdę bez trzymanki, książkę czytałam na jednym wdechu, nie sposób się od niej oderwać. Brutalność, krawe opisy zbrodni to pikuś w porównaniu z wydarzeniami, które miały miejsce w domu dziecka. Autor oddał w ręce czytelnika perfekcyjnie skonstruowany thriller, który śmiało mogę zaliczyć do tych nieodkładalnych a jednocześnie do najlepszych, jakie do tej pory czytałam. Napiszę krótko: Czytajcie!

To książka dla ludzi o stalowych nerwach. Ta książka nie jest dla każdego, musisz mieć odwagę i pozwolić sobie poznać ta historię. Jest ona brutalna. Wstrząsająca. I tak prawdziwa, że nóż w kieszeni otwierał mi się wielokrotnie. A wszystko zaczęło się od samobójstwa, które tylko dla Marty Lipińskiej było zaskakujące i niezrozumiałe. Tylko Pani komisarz sądziła, że coś tutaj nie gra. Może to za sprawą jej doświadczenia nabytego w warszawskiej placówce, które dla wielu policjantów z małej Wschowy było zbyt rzucające się w oczy. Kobieta jest z tych osób, które nie odpuszczają, drążą aż znajdą rozwiązanie zagadki. Mścicielu bądź pewny ona Cię znajdzie.

Jednak muszę Wam przyznać, ta historia nie jest zero jedynkowa. Ta przerażająca i bardzo szokująca opowieść sprawiła, że łzy same cisnely się do oczu. I pierwszy raz w swojej czytelniczej karierze miałam litosc dla mordercy. Nie potrafię zrozumieć i nawet nie chce poczuć tego co się działo w domu dziecka w którym przebywał. Nie chcę postawić się w jego skórze. Czuje dla niego ogromną litość, ogromne współczucie i sama próbuje go wytłumaczyć. Niespotykane dla mnie dotychczas. Tym bardziej czytając tą książkę nie spodziewałam się takiego zakończenia. Autorze, zbieram szczękę z podłogi i mam nadzieję, że szybko uporam się z tymi emocjami

Wschowa to niewielka miejscowość, gdzie nic ciekawego się nie dzieje. Zwłaszcza morderstwa. Spokój miasta zaburzają dwa, na pierwszy rzut oka, samobójstwa byłego nauczyciela i miejscowego proboszcza.

Sprawy obu śmierci prowadzi Marta Lipowicz. Komisarz jest we Wschowie od kilku miesięcy. Sprawy wydają się Marcie podejrzane i chce się im przyjrzeć bliżej. Naczelnik jednak nie darzy Lipowicz sympatią i rzuca jej kłody pod nogi.

Marta się nie poddaje. Dochodzenie prowadzi po godzinach i szybko odkrywa powiązanie z miejscowym domem dziecka i jego przeszłością. Czy zmowa milczenia panująca we Wschowie zostanie przerwana?

"Dom" to pierwsza książka Piotra Kościelnego, którą miałam okazję przeczytać. Dziękuję @wydawnictwoczarnaowca za tę książkową niespodziankę.

Sam pomysł na fabułę nie jest innowacyjny i nowy. Historii o domach dziecka i brutalnych opiekunach było już kilka. Jednakże skala okrucieństwa przedstawiona w "Domu" jest porażająca. Co jeden opiekun to gorszy zwyrodnialec. Gwałty, pobicia, tortury, molestowanie, a nawet zabójstwa są tu na porządku dziennym. Nie oszczędzane są nawet najmłodsze dzieci. Poznając warunki i życie we Wschowskim domu dziecka, czytelnik cofa się do lat 70 i 80 ubiegłego wieku.

Po zbrodniach, jakie mają miejsce współcześnie, od razu nasuwa się wniosek, że wychowanek tej instytucji, mści się za doznane krzywdy. Kto za nimi stoi wprowadziło mnie w osłupienie. Zupełnie się takiego zakończenia nie spodziewałam. Oczywiście to ogromny plus dla autora.

Bardzo polubiłam Martę. To silna, pewna siebie kobieta, która nie da sobie w kaszę dmuchać. Przy tym jest córeczką tatusia, z którym ma bliską relację. To dla ojca przeprowadziła się do Wschowy. Ma też swoje marzenia. Zakochać się, założyć rodzinę. I na horyzoncie pojawia się kandydat na męża.

Historia mnie wciągnęła. Wywołała ogrom emocji i ciarki na skórze.

Książki Autora nie raz wpadały mi w oko, ale jakoś brak było czasu by po nie sięgnąć. Propozycja przeczytania tej, spowodowała, że pomyślałam sobie jak nie teraz to kiedy?

Komisarz Marta Lipowicz oraz jej ojciec decydują się zamienić Warszawę na spokojne miasteczko. Niestety Marta nie jest tam przyjęta zbyt serdecznie, na posterunku czuje się z dnia na dzień coraz bardziej niechciana. Kiedy dochodzi do dwóch śmierci w których dostrzega ona działanie osób trzecich, sytuacja w pracy jeszcze się zaostrza. Okazuje się, że Wschowa to miejsce gdzie od lat wszystko zamiata się pod dywan.

Autor przeniósł mnie również w przeszłość do pewnego domu dziecka. To właśnie wspomnienia jednego z wychowanków pozwalają myśleć, że obecne wydarzenia miały swój zalążek przed laty. Ta opowieść kilkuletniego chłopca zwaliła mnie z nóg. Ten ogrom bestialstwa i sadyzmu zmielił mnie emocjonalnie. Do tego misternie skonstruowana intryga i mogę powiedzieć, że chwilę trwało nim się pozbierałam.

Kościelny stworzył klimat pełen mroku i tajemnic. Odkrywał karty powoli, był czas na to aby każde zdarzenie, każda nowa informacja rozsiadła się we mnie i pociągała za sznurki emocji. Nie potrafiłam być ani obojętna ani zdystansowana. Przez moment miałam myśl, że mało w kilkuletnim chłopcu dziecka, ale czy w miejscu w jakie trafił można pozostać dzieckiem? Wydaje mi się, że nie. Tym samym autor doskonale uwypuklił pewien rodzaj dojrzałości jaka zbyt szybko trafiła się temu młodemu człowiekowi.

Do tego wszystkiego doskonała kreacja bohaterów, tak prawdziwych, tak swojskich oraz oczywiście Marta której kibicowałam całym sercem. Takich postaci chcę więcej. To przykład silnej kobiety, która świadomie podejmuje decyzje, która słucha serca, ale nie pozostaje ślepa.

Pięknie oddana bliskość Marty z ojcem, ten rodzaj symbiozy a jednocześnie niezależności. Ta ogromna potrzeba bycia zrozumianą, szukanie wsparcia gdy samej jest się nie do końca pewną swoich spostrzeżeń.

Styl autora mnie kupił, jest niezwykle płynnie i spójnie, do tego niewymuszone i bardzo naturalne dialogi. Doskonałe budowanie tempa napięciem i siłą przekazu a nie galopującymi zdarzeniami. To wszystko pozwala mi myśleć, że warsztat autora jest godny pozazdroszczenia. Moje ogromne gratulacje!

Muszę na koniec wspomnieć, że zakończenie pozostawiło dziurę w moim sercu. Odłożyłam książkę i byłam smutna, zła, wściekła... Wciąż powtarzałam w głowie nie, nie.....no nie. Panie Autorze potrafi Pan rozłożyć czytelnika na łopatki.

Cóż mogę powiedzieć, że zostałam fanem Piotra Kościelnego. Z ogromną przyjemnością, choć i lekkim strachem sięgnę po wcześniejsze książki Autora oraz będę z niecierpliwością czekać na kolejne.

„Dom” to znakomity thriller kryminalny, który na końcu wycisnął ze mnie łzy. Jak mogło do tego dojść? Takie zakończenie łamie serca i pozostawia czytelników z pytaniem: Why? Oczywiście łzy płynęły mi także w trakcie czytania informacji o pewnym sierocińcu. Do czego tam dochodziło to głowa mała. Do tej pory jestem w głębokim szoku. Zapewne wy po przeczytaniu „Domu” także w nim będziecie. To jest naprawdę mocna historia, która mogłaby mieć miejsce w latach 70tych 80tych i oczywiście w czasach obecnych. Brawo dla autora. Oczywiście ta książka nie powstała na faktach, lecz w głowie Piotra Kościelnego. Jesteście ciekawi jego wyobraźni to śmiał sięgnijcie po jego najnowszą powieść.

Mamy tutaj dwa przedziały czasowe, które się wzajemnie ze sobą przeplatają - czasy współczesne oraz lata 70te i 80te. Niezwykłą, wzruszającą i brutalną fabułę z wybuchowym i niespodziewanym finałem. 2 głównych bohaterów - wychowanka miejscowego domu dziecka – Podolaka i komisarz Martę Lipowicz. Poznając całą historię chłopca zrozumiecie jego postępowanie. Ja go całkowicie rozumiem i popieram to co uczynił. Nie brakuje tutaj mocnych intryg oraz rzucania sobie kłód pod nogi. Czytając ten thriller przechodziły mnie dreszcze.

Nie ma pozwolenia na bicie, znęcanie się, molestowanie i gwałcenie nieletnich. Za coś takiego powinna grozić wysoka kara. Za molestowanie i gwałcenie najniższa kara to kastracja, a najwyższa to śmierć. Jesteście za?

Wschowa jest spokojnym miasteczkiem, w którym nic złego się nie dzieje. Można powiedzieć, że to takie zadupie. To tutaj przeprowadził się ojciec naszej bohaterki, a ona poszła w ślad za nim. Jest jej jedynym przyjacielem. Zawsze mówią sobie o wszystkim. Wspaniała dwuosobowa rodzinka. O tym co się stało z jej mamą dowiecie się czytając.

Marta Lipowicz zwana „Lipą” od niedawna pracuje w miejscowej komendzie policji. Niestety, tutaj jej nikt nie lubi. Dlaczego?

Mieszkańcy Wschowy ukrywają tajemnicę sprzed lat. Nie chcą, żeby ujrzała światło dzienne. Jednak ktoś dużo wie na ten temat i postanowi to ujawnić. Co się stanie, gdy zostanie otwarta puszka Pandory? tym miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Dwie osoby popełniają samobójstwa: były nauczyciel i miejscowy proboszcz. Dlaczego? Czy nasza bohaterka odkryję prawdę nim będzie za późno?

Śledztwo prowadzone z przeszkodami. Dramatyczny obraz domu dziecka z lat 70/80tych. To co tam się wyprawiało podnosiło moje ciśnienie. Czytając byłam przerażona. Czy winni ponieśli zasłużone kary?

Chętnie zobaczyłabym „Dom” na dużym ekranie. Byłaby to niezwykle interesująca ekranizacja. Ten thriller jest tak niezwykły, że aż trafi na moją listę top 20 2022roku.

Jesteście ciekawi poznać demony przeszłości, które powracają ze zdwojoną siłą?

Nie mogłam zasnąć nie poznając zakończenia. Historia ukryta na kartkach tej powieści wciąga od samego początku aż do samego końca. Powiem tylko jedno – to dla mnie arcydzieło. Wielka emocjonalna bomba.

To było moje pierwsze czytelnicze spotkanie z Piotrem Kościelnym i po tej lekturze już wiem, że koniecznie muszę poznać jego pozostałe dzieła.

Jeżeli tak jak ja uwielbiacie mocne thrillery z zaskakującym i nieprzewidywalnym finałem to śmiało sięgnijcie po „Dom”. Nie wszystkim może się podobać okładka książki, ale gwarantuję, że treść jest mega.

Oczywiście polecam ten thriller jedynie dorosłym czytelnikom, ze względu na niektóre brutalne sceny. To jest książka dla czytelników o mocnych nerwach. Dla mnie „Dom” jest mistrzostwem świata. Po prostu trzeba go przeczytać.

Z całego serca polecam - #mommy_and_books

To trudna historia już od samego początku, ale dającą nadzieję, że zło wróci do tego, które je czyni - nawet w postaci śmierci. Pierwszy raz trochę dopingowałam zabójcy. Ukłon dla autora. Stworzył bohaterów złych do szpiku kości, takich, którzy są po prostu katami.. Nienawidziłam ich przez cały czas, miałam ochotę rzucić tą książką i do niej nie wracać. Ale dobro zawsze zwycięża, prawda? Więc wracałam. Wracałam dla tych dobrych bohaterów, których autor również świetnie wykreował, dając światełko w tunelu na zadośćuczynienie.

Poznacie originalną postać- panią komisarz Martę Lipowicz, która kiedyś mieszkała i pracowała w Warszawie, a teraz razem z ojcem mieszka w małym miasteczku Wschowa. W mieście były nauczyciel wiesza się w parku, jednak komisarz Lipowicz przeczuwa, że nie popełnił on samobójstwa. Czy policjantka odkryje prawdę? Kto mści się w takim spokojnym mieście? Co ma to wspólnego z domem dziecka?

Niebanalny pomysł na historię. Obok tej książki nie da się przejść obojętnie. Fabuła z perspektywy zabójcy była wciągająca. Z perspektywy dziecka, przyprawiała mnie o gęsią skórkę, a łzy toczyły się po policzkach. Perspektywa policjantki dawała nadzieję na odpowiedzi. Bardzo polubiłam główną bohaterkę - w końcu ciekawa, kobieta - detektyw, która oprócz śledztwa musiała sobie radzić z przytykami kolegów z pracy. Jej teksty i riposty rozbrajały na łopatki. Charakterna i uparcie dążącą do celu! Z miłą chęcią rozwiąże z nią jeszcze jakieś śledztwo!

Dla mnie to totalny powiew kryminalnej świeżości i absolutnie jedna z lepszych książek, jaką dane było mi przeczytać w tym roku. Kochani czytajcie! Ode mnie, jak mało kiedy 5/5!

Autorze, przy tej historii wylałam morze łez. Nigdy jej nie zapomnę. Dziękuję. Kawał dobrej roboty.

Gdy zobaczyłam zapowiedź tej książki, nazwisko autora było dla mnie całkowicie nieznane. Ale że ufam wydawnictwu w kwestii kryminałów i thrillerów, z dość dużymi oczekiwaniami zabrałam się za "Dom".

Akcja jest ciekawie skonstruowana. Mamy zabójcę, którego tożsamości nie znamy, ale razem z nim cofamy się do lat 70. do domu dziecka, gdzie wychowankowie doświadczają przemocy. Obok tego toczą się działania policji, która robi wszystko by tajemnicze samobójstwa, nimi pozostały. Oczywiście jest też charyzmatyczna policjantka, Marta Lipowicz, która ma więcej podejrzeń. Niby doskonale wiemy jak akcja się będzie toczyć, ale jednak autor potrafi pisać tak, by zaciekawić. Stawia nam też dylemat moralny, bo łatwo przyklasnąć zabójcy w jego zemście.

Mogłabym się nawet pokusić, że to problemy społeczne, obyczajowe są ważniejsze niż sprawca. Brakło mi tylko takiego rozliczenia się z przeszłością, wyjaśnienia motywów, bo chociaż wiem, że w prawdziwym życiu nie możemy tego oczekiwać, tak w książkach lubię takie zamknięcia sprawy.

Jest to historia o przemocy, o zemście, o sprawiedliwości. Całość podobała mi się, czułam zaciekawienie, a przeczytanie zajęło mi dwa popołudnia. I teraz na pewno będę chcieć przeczytać inne powieści autora.

"Dom" Piotra Kościelnego to doskonały thriller kryminalny.

To książka, która była dla mnie dużą niespodzianką. Dosłownie i emocjonalnie. Książka, która wprowadziła mnie w mroczny nastrój i kazała wrócić do czasów PRL-u, kiedy to słyszało się o biednych maltretowanych dzieciach w domach dziecka...

Cofnijmy się więc do 1974 r.

Dom... to coś co każde dziecko w PRL-u chciało mieć. To bezpieczeństwo... nawet jeśli starzy pili, czasem dostałeś w ucho albo przyłożyli ci pasem... Ale był ktoś kto w jakiś sposób jednak cię kochał. Dlatego dzieciaki wolały trwać nawet w takich patologicznych rodzinach niż trafić do domu dziecka. Tam nikt o nie nie dbał, nie interesował się ich losem, były niczyje...

Od pierwszych stron wczułam się w całą historię i kroczyłam ścieżkami mordercy, którego sylwetkę autor przybliżał nam od samego początku. Lubię takie zabiegi literackie, gdzie obok tego co dzieje się w umyśle mordercy równolegle toczy się śledztwo. Wiedziałam wiele więcej od policji, ale kibicowałam młodej policjantce, która od początku nie wierzyła w dziwne samobójstwa. Przejście z komendy stołecznej policji do małej Wschowy nie było dla niej zbyt proste, bo każdy z kolegów po fachu torpedował jej pomysły. No, oprócz jednego młodego policjanta. Ale tu pewnie domyślacie się, że musiało między nimi coś zaiskrzyć. Na szczęście obyło się bez płomiennych opisów seksu i ten wątek wcale mi nie przeszkadzał.

„Dom” wzbudził we mnie wiele emocji, bardzo realistycznie opisane sceny w domu dziecka przyprawiały mnie momentami o ciarki i doceniałam wtedy moje sielskie dzieciństwo. Nie mogłam się oderwać od książki i musiałam doczytać ją do ostatniej kartki nie bacząc na późną, a może nawet już wczesną porę. Do samego końca trwałam w niepewności, bo mimo różnych scenariuszy układanych w głowie kto jest winny tych wszystkich zbrodni, trafiałam jak kulą w płot.

Naprawdę? Takie zakończenie? I właśnie takie bardzo lubię. Bez happy endu za to z dużą dawką zaskoczenia. Uwielbiam to!

To było moje pierwsze spotkanie z Piotrem Kościelnym i już wiem, że nie ostatnie. Wszystkim fanom kryminałów polecam tę lekturę.

Kolejna książka autora i kolejny strzał w dziesiątkę.

Dom chyba każdemu kojarzy się z ciepłem, miłością, poczuciem bezpieczeństwa. Dla najbardziej pokrzywdzonych przez los, dzieci pozbawionych własnego miejsca na ziemi, ten wspólny dom powinien być schronieniem i miejscem gdzie mogą spokojnie dorosnąć. A jeśli tak nie jest? Jeśli to co dzieje się za jego murami jest tylko dla nich, a na zewnątrz wszystko wygląda w porządku?

Marta Lipowicz, policjantka kryminalna z Warszawy, przenosi się do małej miejscowości Wschowa. Miała dość brutalnych spraw i liczy że tu zazna odrobiny spokoju. Niestety, niedługo po rozpoczęciu pracy trafiają się jej sprawy dwóch zagadkowych zgonów. Niby samobójstwa, ale Marcie coś w nich nie pasuje. Miejscowi policjanci chcą od ręki zamknąć śledztwa i bardzo im się nie podoba dociekliwość nowej koleżanki. Jak łatwo się domyśleć, bohaterka nie zyskuje sympatii współpracowników, zaczynają się plotki, złośliwości i utrudnianie życia. Marta jednak nie daje za wygraną.

Książka prowadzona jest na dwóch płaszczyznach czasowych i z perspektywy dwojga bohaterów. Z jednej strony jest to historia z lat 70-80 opowiadana przez mordercę, z drugiej śledzimy życie Marty i obecne wydarzenia. Wszystko splata się ze sobą, dzięki czemu na bieżąco możemy rozumieć motywy mordercy. Niezwykła opowieść o okrucieństwie i zemście, o tym jak łatwo jest krzywdzić bezbronnych i o tym jak przemoc rodzi przemoc. Świetnie napisana historia, od której nie można się oderwać, mimo że fragmentami aż boli. Doskonała lektura.

„Dom” to książka, na którą bardzo czekałam!

Wschowa to spokojne, niewielkie miasto, którego sielankę przerywają dwie zagadkowe śmierci. Wszystko wskazuje na to, że do samobójstwa posunęli się były nauczyciel i ksiądz miejscowej parafii. Jednak młodej komisarz Marcie Lipowicz intuicja podpowiada, że było zupełnie inaczej, a samobójstwa zostały jedynie upozorowane. Czy ma racje? Czy kluczem do rozwiązania zagadki są wydarzenia, które wydarzyły się w przeszłości, a mieszkańcy nie chcą o nich mówić?

Tak, tak, tak i jeszcze raz tak! Takich książek proszę więcej! Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Piotra Kościelnego i zastanawiam się dlaczego pierwsze i dlaczego tak późno?! Z całą pewnością muszę sięgnąć po resztę jego książek! Styl autora ma w sobie przysłowiowe to coś, a praca jaką wykonuje z całą pewnością ma wpływ na realizm oddany w „Domu”.

Fabuła książki została bardzo dobrze przemyślana, a warstwa kryminalna przeplata się z obyczajową. Jednak nie musicie się martwić, że obyczajówka przytłoczy samo śledztwo i zawikłaną sprawę. Pan Piotr wszystko genialnie wywarzył i sprawił, że czytelnik nie może się oderwać od książki. Retrospekcje czasowe i krótkie rozdziały powodują, że całość czyta się bardzo szybko.

W książce poruszone zostały straszne, brutalne, ale i bardzo ważne tematy jak chociażby przemoc, znęcanie się psychiczne/fizyczne, poniżanie, szowinizm, dyskryminacja w miejscu pracy, czy odbieranie tego co człowiek ma najważniejsze, czyli godności. Sprawia to, że książka przepełniona jest dramatem i nieszczęściem. W dodatku nieszczęściem małych, biednych dzieci z domu dziecka.

Czytając książkę targało mną wiele emocji, momentami nie potrafiłam powstrzymać łez, które cisnęły się do oczu. Nie wiem czy to skutek szalejących ciążowych hormonów, czy może po prostu autorowi udało się tak dobrze odzwierciedlić wszystkie te przykre i tragiczne wydarzenia. Do tego realizm, o którym już wspomniałam powoduje, że zaczęłam się zastanawiać czy podobne rzeczy naprawdę mają miejsce… i wniosek niestety był przykry. Mianowicie doszłam do wniosku, że jest to jak najbardziej możliwe…

Jeżeli chodzi o bohaterów, bo to o nich zapomniałam wspomnieć to muszę przyznać, że ich sylwetki zostały bardzo dobrze nakreślone. Znajdziemy tutaj osoby, które wzbudzą naszą sympatię, ale i te które wywołają w nas strach, obrzydzenie… Nikt tutaj nie jest jednoznaczny, każdy może coś ukrywać.

„Dom” to książka, która daje nam coś więcej niż kryminalną rozrywkę. Jest to historia o bólu i cierpieniu, której zakończenie potrafi wbić czytelnika w fotel i totalnie zaskoczyć. Jeżeli szukacie dobrego i mocnego kryminału to w ciemno możecie sięgać po „Dom”. Polecam!

"Dom" to moje pierwsze spotkanie z Piotrem Kościelnym i już wiem, że to będzie początek świetnej, emocjonującej przygody.

Marta Lipowicz pracowała w stołecznej policji, jednak zdecydowała się przenieść do niewielkiej Wschowy. W miasteczku życie przestępcze ogranicza się czesto do kradzieży katalizatorów, a tragedie do samobójstwa. Czy jednak dwa samobójstwa, pozornie niezwiązanych ze sobą osób to przypadek? Intuicja Lipy podpowiada coś zupenie innego, a policjantka zaczyna odkrywać tajemnice miasteczka. Nikt poza nią tego nie chce.

Kościelny ma w sobie to coś! Myślę, że kupił mnie swoim stylem. Chłodnym, trochę reporterskim, rzeczowym. Kolejnym plusem jest balans w powieści. Warstwa kryminalna, obyczajowa, retrospekcje. Wszystko w idealnych proporcjach, by czytelnik się nie nudził i pozostwał czujnym i zainteresowanym. Sama zagadka i sorawa morderstw też ciekawa. Niby w tym temacie wszystko już było i niby czytając wszystko wiadomo, a jednak powieść trudno odłożyć. Dobrze skrojeni bohaterowie. Niejednoznaczni. Część budzi sympatię, część odrazę. A do tego świetnie ukazany szowinizm i dyskryminacja w miejscu pracy. Oprócz tego książka jest przepełniona nieszczęściem i dramatem najmłodszych. Rzeczowe opisy autora mogą być za mocne dla wrażliwych czytelników. To co przebija w tej książce to realizm! I fakt, że to wszystko mogło się wydarzyć. Że system na to pozwalał.

Dom to nie tylko kryminał. To mroczna powieść o cierpieniu i o zemście, o krzywdzie, nienawiści i zaślepieniu o złu w czystej postaci. I czy na pewno książkowy morderca zasługuje na potępienie. Powieść otwiera dyskusję o moralności. A zakończenie! Zaskakuje czytelnika jak morderca swe ofiary. Polecam!

„Co zostało rozpoczęte, powinno być dokończone”.

Wschowa to małe miasteczko wielkości średniego osiedla we Wrocławiu. Cisza, spokój.. sielanka. I właśnie tu swoje miejsce na ziemi postanowiła znaleźć policjantka Marta Lipowicz. Kobieta do niedawna służąca w Warszawie, teraz zmieniła „kaliber” ściganych przestępstw rozpoczynając pracę w lokalnej komendzie. Tylko czy na pewno..

Marta to rasowy śledczy bez kompleksów, zawodowo spełniona profesjonalistka. Dumna i świadoma swojej wiedzy i umiejętności kobieta z optymizmem wypływa więc na nowe wody nie do końca zdając sobie sprawę, z istnienia pewnych reguł we Wschowie, niepisanych zasad obowiązujących w małej społeczności. Na dzień dobry Marta dostaje łatkę „gwiazdy ze stolicy”. Szybko orientuje się też, że w mieście jest jak w „Kac Vegas”: „Co się zdarzyło we Wschowie, zostaje we Wschowie”.

A wszystko zaczyna się od zaburzenia sielankowego rytmu życia miasta przez tajemniczą śmierć dawnego wychowawcy domu dziecka, a następnie księdza miejscowej parafii.

Komisarz Marta Lipowicz jest przekonana, że samobójstwa tych osób były inteligentnie upozorowane.. Coś tu ewidentnie na gra.

I ma rację.. Bo dla kogoś przyszedł czas zemsty. Tajemniczy „Mściciel” rozpoczął właśnie swoją wendetę. Długo czekał na ten moment i teraz delektuje się ostatnimi aktami znajomości z ludźmi, którzy w jego ocenie zasłużyli na śmierć i to nie byle jaką. W swoim mniemaniu po prostu wyręcza wymiar sprawiedliwości i przy okazji wyrównuje rachunki. I zrobi wszystko, by nie dać się załapać, zanim wypełni się jego plan.

Nikt jednak nie bierze na poważnie intuicji Marty. Kobieta szybko zdaje sobie sprawę, że może liczyć tylko na siebie. Dodatkowo ktoś z „towarzyszy” sabotuje śledztwo. Nikomu tu nie zależy na prawdzie. W mieście panuje zmowa milczenia. A „Mściciel” robi się coraz brutalniejszy..

Czy komisarz Marta Lipowicz odnajdzie ukryty w przeszłości klucz do rozwiązania zagadki krwawej zemsty we Wschowej?

Ile będzie ją kosztowało odkrycie prawdy?

„Dom” jest jak wietnie namalowany obraz w typowo mrocznym nastroju, przepełniony barwami bólu, cierpienia, krzywdy i nienawiści. Opowiada o zemście i karze, o „sprawiedliwości” i jej braku. Razi w oczy swoim realizmem i zasmuca, wywołuje emocje, pochłania i zmusza do zastanowienia. Zrzyna się w serce i z pewnością przez długi czas nie umknie z pamięci.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora i coś czuje, że koniecznie muszę nadrobić zaległości.

Polecam. To rasowy i klimatyczny kryminał, który warto przeczytać.

Dom autorstwa Piotra Kościelnego osoby, która genialnie tworzy powieści z pogranicza kryminału, thrillera i sensacji, osobiście cenię go za mocne pióro i realizm to bardzo przyjemny kryminał. Moim zdaniem tutaj zagrało wszystko, miejsce odgrywania akcji, otoczka całej historii, główny bohater, jak i sama fabuła. Mroczny klimat czujemy od pierwszych przeczytanych słów. Sprawy dotyczące zagadkowych śmierci prawdopodobnie powiązane z domem dziecka, który skrywa wiele mrocznych tajemnic. Dla mnie petarda polecam każdemu, kto lubi kryminalne zagadki.

RECENZJA „DOM” Piotr Kościelny.

Jest to najnowsza książka autora „Zwierz” i „Łowca”. Ja dotychczas miałam okazję czytać tylko „Łowcę”, która okazała się dla mnie zbyt brutalna. Gdy zobaczyłam, że ukazała się nowa pozycja, postanowiłam dać autorowi kolejną szansę.

To była PETARDA. Książka liczy prawie 500 stron ale czyta się ją tak, że chcesz więcej i więcej.

Jesteś od początku świadkiem tego, kto jest mordercą, i z pewnym spokojnem przewracasz stronę za stroną.

Niektórych rzeczy można było się domyślić - ale to było najlepsze, dawno się tak dobrze nie bawiłam układając sobie w głowie puzzle.

A potem BACH. Autor robi coś, co… zmienia wszystko.

Autor zastosował tutaj (nie umiem tego lepiej nazwać, możecie mnie w komentarzu poprawić), powtarzalność. Bohaterzy wracali myślami/słowami do tego co było wcześniej. Złapałam się na tym, że wertowałam książkę, pewna, że niechcący autor zdublował cały akapit, a one po prostu były bardzo podobne. Potem zrozumiałam, że to ma swój urok.

Jest to jedna z tych książek, które będę polecać i to gorąco. Ma w sobie niesamowity magnetyzm i zło.

Ja po prostu chciałam dobrego zakończenia. Chciałam lubić mordercę. Chciałam go żałować.

Chciałam dowiedzieć się jak to się skończy.

Więcej Wam nie napiszę. Nie dlatego, że nie chcę - ale jeśli lubicie thrillery - to polecam. Być może sam sposób zabijania nie był spektakularny i brakowało mi jednej rzeczy, ale cała historia… tak wciągała, że przymykałam oczy na to.

Najbardziej spodobało mi się i tu przytoczę cytat: „(…) nie czytałam tej powieści, ale wiem, że często zbyt pochopnie oceniamy autora przez pryzmat bohatera, którego stworzył (…) Taki pisarz musi zobrazować, że na przykład taki bohater nie lubi czarnoskórych albo gejów. Nie oznacza to jeszcze, że są to jego własne poglądy”. Miałam wrażenie, że to trochę liścik od Piotra Kościelnego, gdzie w książce widzimy różne poglądy i to wyrażane dość dosadnie, ale nie znaczy to, że on się pod nimi podpisuje rękami i nogami. Rozbawiło mnie to lekko i tutaj - skinienie głowy - rozumiem autorze i doceniam.

Moja ocena to zdecydowane 10/10 i szczerze jeśli zastanawiacie się czy przeczytać a nie boicie się czytać o krzywdzie… to polecam serdecznie. Mnie ujęło ;) mam nadzieję, że Was również!