Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy

"Być kobietą, być kobietą - marzę ciągle będąc dzieckiem,(...)" śpiewa Alicja Majewska. Niestety historia udowodniła niejednokrotnie, że bycie kobietą nie było wcale takie cool. Do dziś w niektórych zakątkach świata nadal nie jest. W minionych epokach kobiety nie marzyły wcale o byciu kobietą, wolałyby być mężczyznami, którzy mieli więcej praw i swobód. Ale kobiety nie są wcale słabą płcią, jak twierdzą mężczyźni i dokonały wielkich rzeczy. Na co dowody przedstawia nam Anna Dziewit -Meller w swojej książce pt."Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy".

Książka ta przybliża nam siedemnaście sylwetek polskich kobiet, które pozostawiły po sobie ważny ślad w historii naszego kraju. O niektórych już prawie zapomniano, więc warto sięgnąć po tę książkę i wraz z naszą przewodniczką, Anną Henryką Pustowójtówną, odwiedzić te intrygujące damy.

Nasza przewodniczka w każdym rozdziale opowiada o danej dziewczynie, w pierwszym rozdziale przedstawia nam siebie. Każdy rozdział wzbogacają świetne ilustracje pani Joanny Rusinek, a także krótkie i zwięzłe wyjaśnienia słów, które mogą być dla niektórych młodszych czytelników nieznane czy niezrozumiałe.

Książka ta jest napisana w bardzo przyjemny sposób, który wywołuje uśmiech na twarzy i zachęca do lektury. Była taka seria książek o historii "Strrraszna historia", pamiętam, że kochałam ich styl opowiadania historycznych zdarzeń czy prezentowania postaci historycznych, czytając tę książkę, od razu jej styl przedstawiania sylwetek kobiet przywołał mi na myśl tę serię, serię którą kochałam, więc jak się już domyślacie, ta książka także skradła mi serce.

Jest to przepięknie i starannie wydana książka nie tylko dla dziewczynek i kobiet, ale i dla chłopców i mężczyzn, bo warto znać słynne Polki i wiedzieć coś o ich osiągnięciach czy czynach dla Polski, są one warte naszej pamięci i uwagi.

Polecam z całego serca, cudowna książka !

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Znak Emotikon.

Czy myśląc o historii Polski na myśl przychodzą nam postacie kobiet? Wybitnych Polek? Zdecydowanie częściej mówi się i wymienia mężczyzn. I zupełnie niesłusznie… Niekiedy zapomniane, niekiedy niedoceniane zajmują znaczące miejsce na naszej mapie czasu.

Chociażby Henryka Pustowójtówna, którą autorka uczyniła narratorką książki – dziewczyna, która walczyła w postaniu styczniowym. Niosła pomoc w szpitalu polowym, nieustannie spiskowała i walczyła na froncie. Było o niej głośno nawet w sąsiednich Czechach. To właśnie ona poprowadzi nas na kartach książki przez historię Polski i przedstawi dziewczyny, które w tą historię się wpisały. Przeczytamy tutaj [Adres usunięty]. o Wandzie Rutkiewicz – zdobywczyni najwyższej gór świata, o Krystynie Skarbek, która wyprzedziła Jamesa Bonda, czy o Jadwidze Andegaweńskiej, która była 10-letnią królową. Znajdziemy tutaj bardziej i mniej znane nazwiska. Jednak ich sylwetki są zaprezentowane w sposób, który zachęca do lektury.

Dodatkowym plusem są ilustracje – to właśnie nimi zostało wzbogacone drugie wydanie tej pozycji książkowej. W poprzednim wydaniu treści książki zdobiły czarno białe ilustracje, które też posiadały swój urok, jednak te kolorowe wykonane przez Joannę Rusinek bardziej przemawiają do wyobraźni szczególnie młodszego czytelnika.

Dodatkowym atutem, o którym warto wspomnieć jest umieszczenie po każdym przeczytanym rozdziale informacji, które mają za zadanie wytłumaczyć czy przybliżyć trudniejsze pojęcia historyczne.

Bardzo polecam lekturę książki i gwarantuje, że nie odczujecie przesytu historią. Śmiem twierdzić, że wręcz odwrotnie - czytając poczujecie się jakby przedstawione postacie były waszymi koleżankami, z którymi możecie porozmawiać o wszystkim.

I to przesłanie, które płynie z kart książki – to nie płeć decyduje o tym, co osiągniemy i kim będziemy w życiu.

Genialna książka dla osób w każdym wieku. Niby dedykowana 7+ jednak podczas lektury poznałam fakty o których dotychczas nie miałam pojęcia. Bardzo polecam.

Przez opowieść „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy” przeprowadzi nas Anna Henryka Pustowójtówna. Jej historia, podobnie jak wiele innych, wspomnianych w tej książce, została nieco przez nas zapomniana. A szkoda, bo o tak niezwykłych kobietach powinno mówić się głośno! Kim była Heńka Pustowójtówna? Śmiało można powiedzieć, że była to dziewczyna, która spędzała sen z powiek nie tylko swoim rodzicom, ale także… zaborcom! Nie dość, że zupełnie nie przejmowała się ona tym, co wypada, a co nie wypada, to jeszcze każdą wolną chwilę spędzała na spiskowaniu przeciwko władzy. Nawet aresztowanie nie ostudziło jej entuzjazmu. Mało tego, gdy wybuchło powstanie styczniowe Heńka nie zamierzała siedzieć z założonymi rękami. Nie tylko pomagała w szpitalu polowym, ale także czynnie uczestniczyła w walkach. Podziw dla jej odwagi i patriotycznej postawy był tak wielki, że mówiono o niej nawet w Czechach. Nic więc dziwnego, że autorka wybrała tak niezwykłą postać na narratorkę swojej książki.

Heńka Pustowójtówna zabierze nas w wiele różnych miejsc, oddalonych od siebie nie tylko na mapie, ale także w czasie! Zajrzymy między innymi na nieco mroczny, skandynawski dwór, gdzie poznamy losy siostry Bolesława Chrobrego. Też byliście zaskoczeni faktem, że pierwszy król Polski miał siostrę? Co ciekawe, w Polsce niewiele się mówi o Świętosławie, za to w krajach skandynawskich jest ona dość znana. Pisano o niej nawet w islandzkich sagach! Jej okrutny charakter, mściwe usposobienie i skłonność do intryg idealnie wpisywały się w klimat skandynawskich opowieści. Zamek Świętosławy w Skandynawii nie jest jednak jedynym niezwykłym miejscem, do którego zabierze nas narratorka.

O kim jeszcze przeczytacie w książce „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy”? Poznacie najsłynniejszą polską kobietę szpiega, która była inspiracją dla autora powieści o samym Jamesie Bondzie. Przeczytacie również o polskich architektkach, które przyczyniły się do odbudowy powojennej Warszawy. Wiecie możne, która z nich tak zaimponowała Pablo Picasso, że malarz na jednej ze ścian zaprojektowanego przez nią budynku namalował Warszawską Syrenkę?

Każda z opowieści Anny Dziewit-Meller jest starannie przygotowana i pełna ciekawostek. Dowiecie się co w swojej kolekcji miała Izabela Czartoryska i poznacie historię zamiłowania Wandy Rutkiewicz do wspinaczek wysokogórskich. Zajrzycie do życiorysów poetek, malarek, a nawet pewnej projektantki, na talencie której poznał się cały świat! Co ważne, po każdym rozdziale czeka na Was krótki słowniczek, który pomoże Wam oswoić trudniejsze pojęcia czy przybliżyć kontekst historyczny. Taka konstrukcja książki sprawia, że nie musicie perfekcyjnie znać historii, by świetnie odnaleźć się w opowieści.

Muszę przyznać, że książka „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy” bardzo przypadła mi do gustu. Ciekawie dobrane postacie, opowieści pełne zaskakujących informacji oraz absolutnie fenomenalna narracja sprawiają, że książkę czyta się z ogromną przyjemnością. Autorka wykazała się dużą odwagą, decydując się na unowocześnienie języka, którym wypowiada się Heńka Pustowójtówna. W opowieści znajdziecie kilka młodzieżowych wtrąceń i uproszczeń językowych, ale wydaje mi się, że ten zabieg skutecznie przyciągnie uwagę młodych czytelników. Dzięki tak prowadzonej narracji postać Heńki wydaje się być swojska, niczym koleżanka z ławki. Świetny pomysł!

A już na samym końcu mam dla Was kilka słów o ilustracjach. Drugie wydanie różni się od poprzedniego właśnie obrazkami. Czarno-białe prace Joanny Rusinek zostały zastąpione kolorowymi wersjami i muszę przyznać, że książka zdecydowanie na tym zyskała! Portrety wykonane przez graficzkę są bardzo ciekawe. Podobieństwo widać na pierwszy rzut oka, a jednak Joanna Rusinek dodała każdej postaci szczyptę wigoru, dzięki czemu każda z nich ma w sobie to „coś”!

Gorąco polecam „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy” czytelnikom od 7. roku życia. Gwarantuję, że będzie to udana i zaskakująca podróż po historii wybitnych Polek, o których nie zawsze pamiętamy tak, jak na to zasługują!

Czytelnicze Podwórko

Heńka — tak właściwie to Anna Henryka Pustowójtówna, czyli „dziewczyna z powstania" — zabiera nas w podróż po historii, by przedstawić swoje koleżanki.

„A przecież my jesteśmy. Siedzimy takie smutne i samotne gdzieś na pożółkłych ze starości kartach książek, nudzimy się niemiłosiernie, bo nikt do nas nie zagląda, nikt o nas nie czyta, nikt z nami nie rozmawia. Wycieczki szkolne jakoś nas omijają, zawsze idą tam, gdzie są chłopaki, a na nas opadają kurz i okruszki z czipsów."

Punkt obowiązkowy dla każdej dorastającej dziewczynki i dla kilku starszych już dziewczyn. Oczywiście czytelnicy męscy również są miłe widziani, ale dla płci żeńskiej to tytuł szczególnie ważny. Daje ON siłę, nadzieję i dumę. Kobiety przedstawione przez Annę Dziewit-Miller są ogromną inspiracją i z podziwem przemierzałam kolejne strony książki. Czytałam o Irenie Sandlerowej, Marii Komornickiej, Jadwidze Andygaweńskiej, Marii Skłodowskiej-Curie i kilku innych paniach, które nie cieszą się tak wielką sławą, choć ich miejsce w historii jest równie ważne.

Wydawnictwo Znak Emotikon mocno u mnie punktuje przez to, jak wydaje swoje książki. „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy" posiada ilustracje Joanny Rusinek, które podbiły moje serce. Uwielbiam pięknie ozdobione tytuły i zdecydowanie potrzebuję ich jak najwięcej w moim życiu. Już samo to wystarczyłoby, bym zainteresowała się książką Anny Dziewit-Miller i bym była zadowolona z lektury, ale autorka również ciekawie snuje opowieści. Pisze lekko i dba o to, by jej książka nadawała się dla młodszych i trochę starszych. Zwraca się bezpośrednio do czytelnika i stara się pobudzić jego wyobraźnię. Jest to bardzo przyjemna pozycja, która zostawia po sobie ogrom ciepła i inspiracji. Jedynym minusem jest to, że o bohaterkach książki dowiadujemy się tylko tego, co najważniejsze. Ich historia nie jest pogłębiona i zdecydowanie pozycja na tym traci, bo wciąż zdają się one być dalekie i obce. Wiadomo, dzieciaki i tak nie zapamiętałyby lub nie zrozumiałyby wszystkich szczegółów, ale wciąż uważam, że bohaterki zostały potraktowane zbyt obrazkowo. Że miło byłoby, gdyby dostały więcej czasu dla siebie. Ale książka traci na tym na tyle mało, że wciąż uważam „Damy, dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy" za tytuł ważny i potrzebny.

Druga część książki "Damy, Dziewuchy, Dziewczyny" ma trochę inną formę niż część pierwsza. Również tutaj mamy przewodniczkę po kobiecej historii. Jest nią Nelly Bly, pierwsza amerykańska dziennikarka, pisząca o sprawach kobiet, biedniejszych i wykluczonych. Jednym z jej najbardziej znanych tekstów jest ten o traktowaniu pacjentów w szpitalach psychiatrycznych, gdzie pozwoliła się zamknąć z własnej woli, by na swojej skórze doświadczyć panujących tam warunków. Jej tekst był przyczyną zmian w służbie zdrowia psychicznego. Nelly była też pierwszą kobietą, która odbyła podróż do okoła świata.

Sama książka utrzymana jest w formie magazynu, gazety, z takimi jej elementami jak: felieton, ogłoszenia, listy do redakcji, powieść w odcinkach, wydarzenia, moda czy horoskop.

Podczas czytania poznajemy takie postacie, jak: wspomniana już Nellie Bly, Gudrid Thorbjarnardóttir (wikindzka podróżniczka, która wraz z ojcem jako pierwsza dopłynęła do Ameryki Północnej), Sacagawea (Indiańska przewodniczka po nieznanych ziemiach "Dzikiego Zachodu"), Hester Stanhope (pierwsza archeolożka), Ida Pfeiffer (podróżniczka i autorka książek), Alexandrine Tinné (podróżniczka po Afryce), Florence Baker (kolejna podróżniczka, prezentująca zestaw kobiecej garderoby, o tym jednak później), Mary Kingsley (podróżniczka i badaczka Afryki), Maria Czapliński (podróżniczka, badaczka Syberii i szamanizmu), Bessie Coleman (pierwsza czarnoskóra lotniczka i akrobatka lotnicza), Krystyna Chojnowska-Liskiewicz (inżynierka budowy okrętów, kapitanka statku, pierwsza kobieta, która samotnie opłynęła świat), Walentyna Tierieszkowa (pierwsza astronautka), Junko Tabei (himalaistka, pierwsza kobieta która wspięła się na Mount Everest), Felicity Aston (meteorolożka, badaczka Antarktydy). Podobnie jak w poprzedniej części, nie brakuje tutaj humoru i luźnej konwersacji skierowanej do czytelników i czytelniczek. Również ilustracje nie odwracają uwagi od treści i przekazu książki. W treści znajdziemy też, tak jak poprzednio, wyjaśnienie trudniejszych pojęć i nazw, ułatwiające zrozumienie tekstu. Opisy poszczególnych postaci zawierają tło historyczne, jak też problemy natury społecznej, z jakimi musiały zmierzyć się bohaterki, by osiągnąć swoje cele. Wspomniałam wcześniej o tym, że w książce zaprezentowana została kobieca garderoba. Temu tematowi warto poświęcić kilka słów. Sam opis strojów z epoki wiktoriańskiej jest bardzo dobry, jednakże gryzie mnie, jako fankę ówczesnych stylizacji, ton, jakim został ON napisany. Streszczając: gorsety i krynoliny są niepraktyczne i utrudniają funkcjonowanie, dziewczęta, trzymajcie się od nich z daleka. Trochę w tym prawdy, co wcale nie znaczy, że fascynatki wiktoriańskiego gotyku czy steampunku nie mogą być podróżniczkami, ubrane w swoje ulubione ubrania:)

Kolejna empoweringowa książka dla młodszych i starszych dziewcząt i chłopców. Polecam!:)))

„Żeby napisać dobrą recenzję, to znaczy ocenić książkę uczciwie, trzeba przede wszystkim porządnie tę książkę przeczytać. Z tym bywa różnie – czasem recenzent męczy się okropnie, co rusz mając ochotę cisnąć czytanym egzemplarzem o najbliższą ścianę lub wyrzucić go przez okno, tak bardzo mało przyjemności niesie z sobą lektura.” (s. 50)

Lektura tej książki, to dla mnie czysta przyjemność.

Książka napisana zabawnie i z polotem. Informacje o słynnych podróżniczkach nie przytłaczają młodych czytelników, a zachęcają do głębszego zapoznania się z biografiami znanych kobiet. Odrobina historii oraz mnóstwo różnych form przedstawienia wyjątkowych dam (znajdziemy wywiady, fotoreportaż, czy też korespondencję) sprawiają, że przewracamy kartkę za kartką. Do tego ciekawe wytłumaczenie pojęć, z którymi najmłodsi spotykają się po raz pierwszy.

Książka o kobietach i dla kobiet (może tych trochę młodszych, ale myślę, że i starsze znajdą coś dla siebie) z inspirujących przesłaniem, że „Jeśli dobrze wykorzystuje się energię (…) można osiągnąć wszystko” (s. 17)