Czarnoskrzydły. Znak kruka. Tom 1

„Czarnoskrzydły” jest pierwszym tomem trylogii, który opowiada losy kobiety imieniem Lady Ezabeth Tanzy, posiadającej niezwykły i tajemniczy dar. Porywająca historia rozkręca się z wielką mocą i trudno przewidzieć, jaki będzie miała swój finał. Akcja miejscami zapiera dech, a cały poznany świat, aż trzęsie się w posadach. Ed McDonald znów przyciąga swoją prozą, nie dając czytelnikowi ani chwili wytchnienia. Wątki fabularne zaskakują, z każdą przewróconą stroną i nie pozwalają się nudzić, aż do zakończenia lektury.

Ryhalt Galharrow jest łowcą nagród, który musi żyć w świecie, gdzie unosi się śmiercionośny pył Nieszczęścia. Gdy mężczyzna dostaje rozkaz odnalezienia pewnej arystokratki, nie przypuszcza, że coś może pójść nie tak. Niespodziewanie w pewnej przygranicznej placówce, gdzie ma ukrywać się poszukiwana, nagle Galharrow zostaje wciągnięty w sam środek ataku zmasowanych sił Królów Głębi. Widać, że najeźdźcy już nie boją się Maszynerii i poczynają sobie coraz śmielej w świecie ludzi. Ku zaskoczeniu Ryhalta, poszukiwana przez niego arystokratka ratuje go z opresji i to w dodatku zdumiewającym pokazem potężnych mocy. Lady Ezabeth Tanzy nie jest taką zwykłą arystokratką, jakby mogło się z pozoru wydawać...

Rozpoczęcie cyklu Znak kruka, wykonane zostało wręcz z epickim rozmachem. Szybkość akcji, historia, jak i losy bohaterów emocjonują, aż do ostatniej strony. Książka od początku trzyma w napięciu i ani przez moment nie pozwala się nudzić. Jest to doskonałe rozpoczęcie, które i tak pozostawia lekką dozę niedosytu i chęć na dalszą dawkę lektury. Bogaty język autora, ciekawe przygody Ryhalta nie pozwoliły mi odłożyć książki, choć na moment. Z pewnością powrócę jeszcze do tego cyklu, gdyż stwierdzam, że jak najbardziej warto.

„Czarnoskrzydły” napisana jest lekkim i ciekawym piórem. Jest to fantastyka przez duże F, która powinna przypaść do gustu większości fanów gatunku. Niniejsza powieść to udane połączenie różnych odcieni fantastyki, które w takim wykonaniu po prostu uwielbiam. Fani pisarstwa autora powinni przeczytać ją z przyjemnością i mieć ochotę na więcej. Świetnie się bawiłem podczas lektury i czekam z niecierpliwością na dalszy rozwój wątków. Mam nadzieję, że Ryhalt Galharrow znów nie pozwoli mi się nudzić. Polecam. [Adres usunięty]

"Życie to największa kradzież, na jaką nas stać, ale nikomu nie uchodzi ona na sucho."

Diabelnie skusiła mnie okładka książki, fantastycznie pobudzająca wyobraźnię, niosąca intrygujący mroczny przekaz, odwołująca się do frapujących emocji, ale przede wszystkim zapowiadająca ciekawą przygodę czytelniczą. I owszem, powieść okazała się interesująca w aspekcie konstrukcji przygód głównego bohatera, jednakże nie w takim stopniu jak odzwierciedla to oprawa graficzna obwoluty. Dynamiczne rytmy, wiele się dzieje, sporo tajemnic i zagadek, szpiegowskich nut, spisków, knowań, walki dobra ze złem, odkrywania ludzkich słabości. Jednakże nie otrzymałam właściwie nic nowego, coś co by mnie zaskoczyło czy wywołało zachwyt. Liczyłam na szersze opisy przedstawianego świata, tak aby móc przemieszczać się w nim z dużą wyrazistością. Wielokrotnie przychodziła mi do głowy myśl, aby zarzucić czytanie powieści, gdyż rozdrażnił mnie jakiś fragment, ale o dziwo, po chwili za sprawą interesującej sceny, ponownie dawałam wkręcić się w scenariusz zdarzeń. Dobrze, że nie mam w zwyczaju przerywać przygody czytelniczej, kiedy nie wpasuje się w moje oczekiwania, gdyż kilka zajmujących elementów ominęłoby mnie, a ponadto moja opinia odnośnie książki mogłaby być oparta na niewystarczającej jej znajomości.

Dawno nie czytałam powieści, która byłaby w takim stopniu wypełniona przekleństwami, ale jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, właśnie tu one pasowały, współtworzyły łotrzykowski, hultajski, zadziorny klimat, choć mało w tym było przenikliwości i błyskotliwości. Ryhalt Galharrow, sprytny i przebiegły łowca nagród, podejmuje się wyzwania chronienia tajemniczej arystokratki. Okazuje się, że w pokręconym środowisku, w którym przyszło mu żyć, moce kobiety mogą ochronić Valengrad przed zniszczeniem, a nawet zagładą. Podobała mi się ciekawa idea krainy zwanej Nieszczęściem, z trzema księżycami, popękanej, zepsutej, niebezpiecznej, wypełnionej czarną magią. Towarzysząc kluczowej postaci słuchamy opowieści o rzaskach, skrzelakach, dępach, robolach, ale też trwożnie spoglądamy na nieśmiertelne istoty Bezimiennych i złowieszcze plany Królów Głębi. Uroczy bynajmniej nie przedstawił się z uroczej strony, zaś Panny Młode nie można było obdarzyć sympatią. Jak bardzo dotychczasowy obraz krain zależy od Maszynerii Nalla, więzi przyjaźni, poczucia odpowiedzialności, kruczych zależności, dziwactw czarnoksiężników? Czy uda się przeciwstawić złym mocom, wypełnić ryzykowną misję, odnaleźć prawdę w zdradliwych powiązaniach? Mieszane odczucia wobec książki, trudno odrzucić dobre pomysły przy ocenie, ale ogólne wrażenie niezbyt pozytywne, wciągałam się jedynie przy niektórych zdarzeniach.

[Adres usunięty]