Cudze słowa

"Cudze słowa" to książka złożona z przeplatających się wzajemnie opowieści siedmiu osób, które na różnych etapach swojego życia poznały Benedykta, kiedyś obiecującego studenta filozofii, potem ekscentrycznego właściciela restauracji. Benedykt dla jednych był synem, dla innych kolegą z dzieciństwa, miłością życia, najlepszym uczniem.

⚫ Historie opowiadane przez bohaterów różnią się od siebie, każdy chce przedstawić siebie w jak najkorzystniejszym świetle. Każdy z nich ma coś do ukrycia, także przed samym sobą. Jedni będą bardziej szczerzy, drudzy mniej, a inni będą przywdziewać odpowiednie maski.

Każda opowieść jest też radyklanie różna pod względem warsztatu, stylu i formy.

Raz czytamy więc naszpikowaną filozofią historię o profesorze i jego wybitnym uczniu, raz opowieść pisaną z perspektywy małego chłopca, posługującego się prostym językiem, a kiedy indziej zagłębiamy się w zapiski jednej z kochanek Benedykta, lubującej się w sensualnych grach słownych, rozkładaniu słów na czynniki pierwsze i wtłaczaniu w nie nowych kontekstów.

⚫ "Cudze słowa" jest to powieść o wielu obliczach każdego człowieka, różnych zależnie od perspektywy tego, kto go obserwuje.

⚫ Wit Szostak wielokrotnie bawi się tutaj formą i słowem, ukazuje plastyczność języka. Daje czytelnikowi sporą przestrzeń do interpretacji. Najbardziej czytelne są nawiązania religijne, bowiem postaci noszą biblijne bądź znamienne imiona, pojawia się motyw Księgi, są wyraźne aluzje apostolskie.

Niezwykle istotny jest też motyw jedzenia i jego przygotowywania, nigdy nie widziałam, żeby ktoś w tak czuły, czasem wręcz namiętny sposób pisał na tematy kulinarne.

⚫ Ta nieskończona ilość poziomów i płaszczyzn książki powoduje, że "Cudze słowa" są opowieścią wartą uważnego, niespiesznego czytania, dzięki któremu można wyłapać wszelakie niuanse, czytać między wierszami, delektować się słowem.

To piękna, wysmakowana językowo, złożona, a zarazem spójna powieść, będąca doskonałą ucztą dla intelektu, a refleksje i zaduma, które powoduje, będą z kolei znakomitą pożywką dla duszy.

„Cudze słowa” to historia o człowieku opowiedziana głosami najbliższych. Od narodzin, aż po grób. Chciałoby się rzec, człowiek o wielu twarzach, jak to w życiu. Kiedy pominie się elementy filozoficzne, lub strony, gdzie autor bawi się słowami, na szali pozostają ludzkie emocje i zależności, które zaistniały, bądź nie, a powinny. Pośród miliona spraw, które ujawniają się czytelnikowi fragmentarycznie i sukcesywnie, mnie pochłonęła tylko jedna. Pośmiertny monolog ojca i jego wspomnienia dotyczące syna. Poczułam tak niewyobrażalne wzruszenie i tyle żalu, że łzy płynęły strumieniami. Czułam się tak, jakbym sama leżała na kozetce u psychologa i grzebała w czarnych czeluściach przeszłości. W tym roku żadna książka nie dotknęła mnie tak mocno, dlatego też ten tytuł znalazł się w topce literatury pięknej, jaką miałam szczęście przeczytać w tym roku. Tyle wystarczy...

IG @angelkubrick