Cień wiatru

Długo przeleżała na półce czekając na swoją kolej, a do tego rewelacyjne opinie jeszcze podniosły poprzeczkę i podsycały ciekawość. Moje oczekiwania były duże i nie zawiodłam się. Piękna, magiczna opowieść napisana w taki sposób, że nie chce się uronić ani słowa. Bardzo ciekawa, intrygująca, tajemnicza. Historia niebanalna, nieoczywista. Rewelacja. Można poczuć się dzieckiem zatraconym w swoim magicznym świecie, ale bez obawy bajka dla dzieci to nie jest. Kolejne części już czekają

Niesamowita, magiczna, pięknie ujęta Barcelona. Książka mojego życia.

Odkryłam tą powieść przypadkowo , powieść sprawiła że pokochałam Barcelonę i marzę żeby kiedyś ją odwiedzić. Powieść przenosi nas do świata Daniela gdzie poznajemy jego historię..

Polecam

Mimo że na początku miałam spore wątpliwości co do fenomenu Cienia wiatru, zakochałam się w nim od pierwszych stron. Myślałam, że to taki sam nadmuchany balon jak niektóre bestsellery. Miło jest się czasami zaskoczyć. Jednocześnie żałuję, że tak długo zwlekałam.

Historia napisana przez Zafóna opowiada o Danielu Sempere, który w wieku 10 lat został zaprowadzony przez ojca do tajemniczego miejsca zwanego Cmentarzem Zapomnianych Książek. Chłopak znajduje tam książkę autorstwa Juliana Caraxa – Cień wiatru. Daniel zafascynowany powieścią próbuje odnaleźć inne książki autora. Sprawa komplikuje się, ponieważ ktoś spalił cały pisarski dobytek Caraxa. Na dodatek próbuje zniszczyć ostatni egzemplarz Cienia wiatru, który jest w posiadaniu Daniela.

Carlos Ruiz Zafón umieścił czas akcji swojej powieści w drugiej połowie XX wieku w Barcelonie. Pojawiają się również retrospekcje. Fabuła ma wiele wątków i postaci. Niektóre z nich bywają zabawne lub dramatyczne, na pozór mało istotne dla głównej linii. Z tego wszystkiego autor utkał sieć. Wpadłam w nią i nie mogłam się z niej uwolnić, ciągle czekając co się dalej wydarzy.

Zwolenniczką długich opisów nie jestem. Tym bardziej dziwię się sobie, że autor niemal mnie zaczarował. Czytanie relacji z otaczającego świata głównego bohatera było jak słuchanie pięknej muzyki albo podziwianie niesamowitego krajobrazu. Zatraciłam się w tym kompletnie. Od pierwszych stron. Jest to pięknie napisana powieść, która niesie ze sobą wiele myśli, nad którymi warto się zastanowić. A są one tak uniwersalne, że pasują do naszej rzeczywistości. Poniżej recenzji przytoczę kilka z nich, bo nie byłam w stanie wybrać ulubionego. Carlos Ruiz Zafón zmarł w czerwcu 2020 roku. W Cieniu wiatru pisał [Adres usunięty]. Istniejemy póki ktoś o nas pamięta. Myślę, że dzięki jego książkom nie zapomnimy o nim przez długi czas.

Cień wiatru jest jedną z najlepszych książek jakie udało mi się przeczytać. Przede mną kolejne części Cmentarza Zapomnianych Książek. Autor wielokrotnie podkreślał, że nie trzeba ich czytać po kolei, ponieważ każda z nich jest osobną historią. Tym bardziej zżera mnie ciekawość i nie mogę się doczekać, kiedy znów zanurzę się w powieści Carlosa Ruiza Zafóna.

Cień wiatru - Carlos Ruiz Zafón - recenzja

Bardzo długo zbierałam się do przeczytania tej książki. Miałam do niej aż trzy podejścia! Zawsze utknęłam na tej trzydziestej stronie i porzucałam lekturę. Teraz wreszcie ją skończyłam. Wniosek? Strasznie żałuję, że wcześniej nie dobrnęłam do końca, bo książka jest absolutnie fenomenalna!

Młody Daniel Sempere wraz z ojcem udaje się do tajemniczego miejsca zwanego Cmentarzem Zapomnianych Książek. Tam chłopak ma dokonać wyboru jednej książki, która stanie się jego własnością. Rzuca mu się w oczy „Cień wiatru” Juliana Caraxa. Po przeczytaniu powieści Daniel postanawia poznać inne tytuły autora, jednak na próżno. Wszystko wskazuje, że jest to jedyna książka, jaką przetrwała. Ktoś z niewiadomego powodu niszczy wszystkie dzieła Caraxa. Zaciekawiony chłopak postanawia poznać przyczynę takiego zachowania, a przy okazji dowiedzieć się czegoś o Julianie. Nie wie, że od tej pory, jego życie zmieni się diametralnie. Czekać go będzie mnóstwo przygód, wiele bardzo niebezpiecznych…

Książką jestem zafascynowana. Bardzo się cieszę, że w końcu zebrałam się w sobie i poznałam słynną powieść autorstwa Carlosa Ruia Zafóna. Widocznie musiała tyle odczekać, abym właśnie w tym momencie odkryła jej wartość. Wspaniali bohaterowie, którzy mają wyraziste charaktery. Każdy czymś się wyróżnia, każdy jest kimś wyjątkowym, jedynym w swoim rodzaju. Akcja książki, która nie nudzi, wręcz nie pozwalająca się od siebie oderwać. Zaskakujące momenty, które niekiedy naprawdę były niesamowite. To jest coś fantastycznego!

„Cień wiatru” funduje nam po trochu wszystkiego. Miłość - zarówno tą szczęśliwą, jak i nieszczęśliwą, sensację, nutkę thrilleru, może nawet horroru (szczególnie fragment pierwszej wizyty Daniela i Bei w posiadłości Alday’ów), przyjaźń, zbrodnię. Do tego styl autora. Nic dodać, nic ująć.

Bardzo podoba mi się to, że powieść nie jest typowa. Nie ma tu standardowego romansu z wielkim happy-endem, którego wszyscy się spodziewają. Dominuje miłość, ale nie ta z bajki „i żyli długo i szczęśliwie”, ale bardziej ta z „Romea i Julii”. Mimo wielkiego uczucia dwojga ludzi względem siebie, ich los został spisany na straty. Rozdzieliła ich odległość i śmierć, choć tak naprawdę, gdyby nie udział osób trzecich, być może wszystko skończyłoby się dobrze.

Tak samo przyjaźń. Jest ona opisana z różnego punktu widzenia. Przyjaźń między Jacintą a Penélope bardziej przypominała więź pomiędzy matką, a córką. Przyjaźń jaką obdarzyli się wzajemnie Daniel i Fermínem to typowe uczucie pomiędzy świetnie dogadującymi się kompanami, którzy pomagają sobie. Kiedy trzeba, sprostują. Natomiast niebywałe relacje łączyły Juliana i Miquela. Miquel dla swojego przyjaciela był gotów poświęcić wszystko, nawet własne życie. Wspomagał go przez wiele lat. Oddał mu nawet część swoich pieniędzy, by Julian mógł opuścić Barcelonę wraz z ukochaną.

O zaletach „Cienia wiatru” można byłoby napisać kolejną książkę. To wspaniałe, genialne połączenie wielu motywów, osób, historii sprawia, że chyba każdemu chociaż jakiś fragment przypadnie do gustu. Oczywiście polecam lekturę wszystkim, którzy z różnych powodów jeszcze do niej nie dotarli. Moim zdaniem, naprawdę warto po nią sięgnąć.

Merry, lat 20

źródło:[Adres usunięty]

Od pierwszych stron przepadłam w Barcelonie lat 50 i historii Daniela Sempere, który na Cmentarzu Zapomnianych Książek znajduje dzieło Juliana Caraxa i postanawia rozwiązać tajemnicę zagadkowego zniknięcia autora. Co prawda intryga była dla mnie przewidywalna a wątek romantyczny, chociaż spajał całą historię, to jednak trochę schematyczny. Ale co z tego, skoro w ogóle mi to nie przeszkadzał i z zainteresowaniem śledziłam losy bohaterów! A styl pisania Zafona sprawił, że przez książkę dosłownie się płynie. Jej lektura była świetną rozrywką, idealnym przerywnikiem pomiędzy cięższymi książkami.

Sięgnęłam po Zafona zachęcona pozytywnymi opiniami, a jak wiadomo, im więcej pozytywnych opinii, tym większe oczekiwania wobec książki. Ludzie po prostu pisali o serii "Cmentarzu Zapomnianych Książek" jakby to była najwspanialsza książka na świecie. Niestety, według mnie nie należy do grona najlepszych, tylko do przeciętnych.

Zafon pięknie umie opisywać krajobrazy, język bohaterów, jednak same postacie są dosyć płytkie i w pewnym momencie zrozumiałam, że nikogo tam nie lubię, nawet tego "zabawnego" Fermina, a na samym dole listy znajdował się nijaki Daniel - główny bohater powieści, z którym powinna mnie łączyć niewytłumaczalna więź, zmuszająca mnie, by brnąć dalej w tę historię. Fabuła nie należy do skomplikowanych, jednak gdy dowiadujemy się więcej o Caraksie, tym bardziej chce się czytać. Historia Daniela mnie nie interesowała, bo wydawała mi się zrobiona kopiuj-wklej Caraksa, ze zmienionymi szczegółami.

Polecam tym, którzy chcą poczytać książkę dla pięknego języka, a nie dla fabuły.

Niesamowita!

Choć nie jestem zwolenniczką książek pisanych stylem pełnym patosu i nieteraźniejszym ta książka skradła moje serce.

Na swoim koncie mam nie wiele póki co przeczytanych książek ale ta ksiażka będzie moim nr 1 na pewno bardzo długo.

Polecam serdecznie każdemu !

Barcelona. Pierwsze lata po wojnie. Ponure uliczki przesycone zapachem głodu, śmierci i strachu. Smutni, zagubieni w labiryncie miasta ludzie, snujący się po nim niczym swoje własne cienie. A wśród nich tajemniczy człowiek z twarzą poparzoną do tego stopnia, że wydaje się wcale jej nie mieć. Człowiek bez powiek i warg. Człowiek bez uśmiechu, wionący zapachem spopielonych książek.

Kiedy Daniel Sempere, przywiedziony przez swego ojca do Cmentarza Zapomnianych Książek, wśród setek zakurzonych woluminów dostrzega "Cień wiatru" zupełnie nieznanego pisarza, Juliana Caraxa, nie wie jeszcze, że tym samym rozpoczyna najniebezpieczniejszą przygodę życia. Odtąd jego losy nieodwracalnie splatają się z losami zagubionego w wirze historii twórcy. Daniel, zafascynowany twórczością Caraxa, postanawia poznać jego historię, zgłębić każdy pozostawiony ślad. Powoli zbliża się do rozwikłania zagadki życia pisarza, rzucając światło na cień mrocznej tajemnicy.

"Cień wiatru" to historia, która urzeka od pierwszych stron czymś, co wielu próbowało nazwać, ale dotąd nikomu się to nie udało. To jest właśnie to "coś", co sprawia, że książka zaczyna wykraczać poza rzeczywistość znaną i łatwą do sprecyzowania, staje się arcydziełem. Czytelnik z łatwością może to poczuć już od pierwszej strony, zagłębiając się w świat wykreowany z wielką starannością, a mimo to doprawiony sporą dozą magii i spowity tajemnicą. Żadne słowo w tej książce nie jest zbyteczne, w żadnym miejscu nie odnosi się wrażenia, że czegoś brakuje. Wszystko dzieje się wtedy, kiedy dziać się powinno, właściwi ludzie porozstawiani są na swoich miejscach, misternie utkana siateczka zaskakujących powiązań zadziwia swoją autentycznie trudną do rozszyfrowania budową. Krok po kroku czytelnik zdobywa nowe informacje, by w końcu odkryć, że tak naprawdę żył z daleka od prawdy, był mamiony jedynie marami przeszłości, nękany niejasnymi przeczuciami, którym łatwo dał się zwieść. Podczas lektury "Cienia wiatru" nie ma miejsca na rozczarowania. Powieść nie ma momentów słabszych i gorszych. Po prostu jest całością, cieniem ideału i doskonałości. Od początku do samego końca.

Sekret wart jest tyle, ile warci są ludzie, przed którymi powinniśmy go strzec.

"Cień wiatru" pozwala zanurzyć się w atmosferę Barcelony pierwszych lat po wojnie. Poznać szarość barcelońskiego dnia, smutek zawiedzionych nadziei i rozpacz utraconych chwil, ale także ogień namiętności. Nie sposób oderwać się od historii, która pochłania człowieka niemal momentalnie. Poznawanie tego świata tak przepełnionego nieszczęściem i przygniecionego ogromem ludzkich tragedii, a jednocześnie tak urzekającego i budzącego ciekawość, staje się prawdziwą ucztą dla duszy. Czytelnik delektuje się gorzkim smakiem przedstawionej w "Cieniu wiatru" rzeczywistości, powoli zostaje zalewany przez setki różnych uczuć. I choć w czasie lektury przy niegasnącym podekscytowaniu przeważa dojmujący smutek czy nawet przerażenie, to zdarzają się momenty, w których nie sposób nie roześmiać się w głos. "Cień wiatru" to po prostu zachwycająca, a przy tym niezwykle intensywna podróż po przedziwnych kolejach ludzkiego losu.

Czytać to bardziej żyć, to żyć intensywniej.

Autor jest absolutnym mistrzem w swojej dziedzinie. Bawi się słowem, maluje swój świat nieznanymi barwami. Jego język przetykany jest wieloma porównaniami, poetyckimi metaforami, które w innych okolicznościach irytują, tutaj nadają powieści właściwego kolorytu. Świat Zafona przypomina zbiór pięknych, starych fotografii, luźno spiętych ze sobą obrazów, kryjących w sobie czarodziejską moc.

"Cień wiatru" to książka, która zachwyca. Dzieło, którego nie zapomina się mimo upływu lat. Bo trudno wymazać z pamięci nieprzeciętnych postaci, ich charakterów odmalowanych z taką dokładnością, ich kalekich serc i dusz, kryjących w sobie wiele tajemnic. Trudno zapomnieć także tak znakomicie skonstruowanej fabuły, w której losy różnych ludzi- dobrych, złych, naiwnych, pogubionych, mściwych, kochających, szalonych, genialnych- łączą się w jedną całość.

"Cień wiatru" wiedzie nas przed szlak miłości przeklętej, nieszczęśliwej, niewolnej od słabości, całkowicie niedoskonałej. Miłości, która zatruwa serca, łamie życia, budzi wielkie namiętności. Ale przede wszystkim opowiada o czymś, czego nie da się wyrazić słowami. O czymś, co trwa i pozostaje, gdy kończą się wszystkie historie. O czymś, co jest tylko cieniem.

Istniejemy póki ktoś o nas pamięta.

[Adres usunięty]

Zdecydowanie jedna z moich ulubionych... Każda strona wprowadza nas w labirynt nowych emocji. Magiczna historia o zwykłych ludziach, niezwykłym mieście i... książce.

Godna polecenia!

Carlos Ruiz Zafón wprowadził mnie w bajeczny, mglisty, urzekający świat XX-wiecznej Barcelony, do której z pewnością wrócę. Nie wiem czego konkretnie się spodziewałam, ale zostałam mile zaskoczona. ,,Cień wiatru" to powieść o powieści przeniesionej w realia życia. Książka wychwalająca książki i istotę czytania. Prowadzi nas do Cmentarza Zapomnianych Książek, magicznego miejsca, gdzie niejeden chciałby zajrzeć.

Na kilka dni wyruszyłam w podróż do niezwykłego, pełnego mrocznych zakątków i zagadek świata. Postacie z czytanej w dzieciństwie Daniela książki wychodzą z kart i ingerują w życie chłopca. Barcelona przedstawiona przez Zafóna to piękne, urzekające miasto, w którym literatura odgrywa niesamowicie istotną rolę.

Fermíno Romero de Torres to człowiek pełen blizn, psychicznych i fizycznych, a pomimo to wspaniały oraz życzliwy. Mężczyzna z ulicy, z przykrymi wspomnieniami, które każdy z nas chciałby pogrzebać głęboko w pamięci, zmienia się w niezwykle zaradnego, dobrego człowieka, będącego idealnym przyjacielem. Ma jasno ukierunkowane przekonania, poczucie humoru, cień ironii i pasję do wyśmienitych dzieł pisanych. Swoją obecnością wprowadza światłość w codzienność Daniela.

Delektowałam się językiem, opisami, fabułą, miejscem akcji i postaciami. Można wywnioskować, że w ,,Cieniu wiatru" podobało mi się wszystko i to będzie całkowicie poprawny wniosek. Przez parę ostatnich miesięcy miałam wątpliwości odnośnie współczesnych książek i pisarzy. Nie mogłam trafić na nic odpowiadającego moim wymaganiom i guście. Z natury szanuję i bardzo cenię dawnych, nieżyjących już autorów oraz ich dzieła, więc poszukiwałam (i prawdopodobnie nadal to robię) tej niezwykłości, elementu czyniącego daną pozycję fantastyczną, wyjątkową. Uważam, że bardzo istotną cechą każdego pisarza powinna być oryginalność. Ten wyróżnik znalazłam u Zafóna, który otworzył przede mną drzwi, prowadzące do nadzwyczajnego świata.

Carlos Ruiz Zafón zawiesił wysoko poprzeczkę. Ma swój niepowtarzalny styl, bogatą zasobność językową, umiejętność wprowadzania czytelnika w zachwyt, snucia historii i konstruowania przygód, które ciągną się latami. Dzięki temu wspaniałemu katalońskiemu pisarzowi nabrałam ochoty na czytanie więcej powieści obyczajowych.

,,Cień wiatru" to książka niebanalna, napisana na wysokim poziomie, gdzie bohaterowie są barwni i niejednolici. Tajemnica, którą owiany jest Julian Carax ciągnie się poprzez różne okresy życia i historii. Każdy ruch znajduje wiąże się z burzliwą, różnorodną przeszłością. Piękna historia, która skradła moje serce. Magiczna i nastrojowa, przepełniona prawdą oraz cudownymi cytatami. Naprawdę warto po nią sięgnąć.

Cień wiatru to książka niezwykła, magiczna i niepowtarzalna. Zajmuje szczególne miejsce w moim sercu i na moich półkach. To fascynująca książka o książkach. Wracam do niej co jakiś czas i odkrywam ją na nowo, delektuję się każdym słowem i niesamowitymi czarno-białymi zdjęciami Barcelony. Teraz sięgnęłam po nią na urlopie i rozkoszowałam się tą lekturą - już nie mogę doczekać się najnowszego tomu tego cyklu. Jeszcze miesiąc....

Daniel Sempere jest postacią szczególną. Jako nastolatka, ojciec-księgarz zaprowadził go na tajemniczy Cmentarz Zapomnianych Książek. Tam wolno mu było zaadoptować jedną książkę, tylko jedną. Wybór był trudny, jednak Cień wiatru, książka mu przeznaczona, bez problemu go odnalazła. Daniel pochłoną ją w jedną noc, zafascynowała go jej treść i tajemniczy autor. Chłopak podążył jego śladem, najpierw szukając innych jego książek, a potem fascynując się jego życiem i podążając jego śladami. Jego życie nigdy już nie było takie samo... Cień wiatru zmienił je bezpowrotnie....

Tak jak i odmienił moje :) Od czasu przeczytania Cienia wiatru Zafona inaczej spoglądam na książki, a ta ma szczególne miejsce w moim sercu. Emanuje z niej magia i niesamowity klimat, którego nie odnalazłam w żadnej innej książce. Czytam ich mnóstwo, bo to uwielbiam, ale KSIĄŻKA jest tylko jedna i jest nią Cień wiatru.

Cykl Zafona o Cmentarzu Zapomnianych Książek jest lekturą obowiązkową dla każdego miłośnika książek. Jest jak biblia.... przynajmniej dla mnie :)

[Adres usunięty]

Długo przeleżała na półce czekając na swoją kolej, a do tego rewelacyjne opinie jeszcze podniosły poprzeczkę i podsycały ciekawość. Moje oczekiwania były duże i nie zawiodłam się. Piękna, magiczna opowieść napisana w taki sposób, że nie chce się uronić ani słowa. Bardzo ciekawa, intrygująca, tajemnicza. Historia niebanalna, nieoczywista. Rewelacja. Można poczuć się dzieckiem zatraconym w swoim magicznym świecie, ale bez obawy bajka dla dzieci to nie jest. Kolejne części już czekają