Ciało nie kłamie

RECENZJA:

Przybywam do Was, żeby powiedzieć kilka słów o książce "Ciało nie kłamie". Jak wiecie książki o tematyce medycznej długo u mnie na swoją kolej czekać nie mogą 😉. "Ciało nie kłamie" napisana jest przez dr Judy Melinek i jej męża. Ale nie martwicie się nie ma tu długich, nudnych opisów z ich życia. Pojawiają się krótkie rozmowy i wspomnienia, ale miałam wrażenie, że po to by rozładować tą cięższą atmosferę lektury. Książka podzielona jest na rozdziały. Znajdziemy tu różnego rodzaju samobójstwa, morderstwa, błędy lekarskie, wypadki, atak terrorystyczny z 11.09.2001 i identyfikację ciał ofiar, a także spotkamy się z próbami samobójczymi, śmiercią przez narkotyki czy alkohol. Zabierając się za tę książkę myślałam, że nie zrobi ona na mnie, aż takiego wrażenia. Nie myślę tu tylko o szczegółowych opisach tych czasem makabrycznych odkryć dr Melinek po przyjeździe na miejsce pracy. Muszę też przyznać, że lektura ta skłania do refleksji, szczególnie niektóre rozdziały. I to jest dla mnie ogromny plus. Opisy przypadków są bardzo dokładne, nie ma tu owijania w bawełnę. Myślę, że przez to ta pozycja nie wszystkim przypadnie do gustu, ale niestety tak to wygląda, więc nie mogło być przedstawione inaczej 🤷🏻‍♀️

PODSUMOWANIE:

Reasumując uważam, że jest to bardzo dobra książka dla ludzi o mocnych nerwach, takich którzy nie boją się drastycznych opisów wyglądu ciała ludzkiego po wypadkach, morderstwach itp, a także dla ludzi na codzień związanych bądź interesujących się medycyną. Może nie dowiedzą się tu czegoś zupełnie nowego, ale zobaczą jak wygląda praca patologa sądowego od zaplecza. Bo "Judy Melinek pomaga lepiej zrozumieć to, czego się najbardziej boimy. A wciąż boimy się tego samego".

Miłego dnia Kochani 🍀🍁🌞⛅

bardzo ciekawa książka, pokazujaca jak ,, od srodka'' wygalda praca patologa. bardzo dobrze się ją czyta a takze jest wciągająca

Bestsellerowa książka dr Judy Melinek to kolejna pozycja na mojej półce, która prezentuje „uroki” pracy patologa. Ciało nie kłamie to tak naprawdę droga, jaką przeszła autorka w swojej życiowej karierze – od trudnych początków, poprzez panujące obecnie spełnienie zawodowe. Medycyna sądowa, antropologia, patologia – te tematy nierozerwalnie łączą się ze sobą i od zawsze stanowią obiekt moich zainteresowań. Dlatego nie mogłam sobie odpuścić tej lektury!

Cóż, zdecydowanie nie jest to coś dla ludzi o słabych nerwach. Są tacy, którzy całkiem nieźle znoszą makabryczne opisy śmierci, zwłok i sekcji, nawet ich to specjalnie nie poruszy i mogą spokojnie przegryzać coś w trakcie lektury bez większego obrzydzenia (tak, to ja), ale istnieje również takie grono, które na samą myśl będzie miało mdłości. W tym przypadku od początku do końca lektury, bowiem Melinek nie szczędzi nam dosadnych opisów swojej pracy. A zwłoki to zwłoki – jej czysta codzienność.

Zdecydowanie mocno wbiło mi się w pamięć jedno sformułowanie z tej książki – że martwych ludzi trzeba traktować jak jakiś produkt, towar, podchodzić do tego bez emocji, bowiem mogą one całkowicie zakłócić efekt autopsji i sporządzanie raportu. Autorka jednak pokazuje, że nie zawsze jest to takie łatwe. Fakt, znieczulica wyrabia się po pewnym czasie, ale na pewno nie jest łatwo uporać się z sekcją kilkumiesięcznego dziecka, które było maltretowane. A jednak patolodzy musza być profesjonalistami, muszą widzieć tylko kości, narządy, a nie człowieka, choć czasami muszą działać także na wielu innych obszarach – czasami wcielić się w rolę psychologa, czasami detektywa. Tylko wtedy istnieje realna szansa na to, aby odpowiednio sporządzić raport.

Doktor Judy Melinek to typowa kobieta sukcesu, która udowadnia, że można łączyć życie prywatne z karierą zawodową, że nawet ciąża nie jest przeszkodą, że zawsze należy podążać za marzeniami i swoimi przeczuciami. Chociaż jej prywata nie zajmuje w tej książce zbyt wiele, to mimo wszystko częściowo musiała się w niej znaleźć. I wierzcie mi, Melinek już jako młoda dziewczyna wiedziała, do czego dąży, aczkolwiek jej droga nie zawsze była usłana różami. Na szczęście miała przy sobie wspierającego męża, który naprawdę widział, jak ważne jest dla niej spełnienie zawodowe. Aczkolwiek sam fakt, że jako dziecko doświadczyła ogromnej straty – jej ojciec popełnił samobójstwo – kazałby nam sądzić, że związanie się zawodowo ze śmiercią to ostatnia rzecz, o jakiej by marzyła. A jednak.

Książka jest napisana bardzo przyjemnym językiem, a sama autorka sprawia wrażenie naprawdę sympatycznej osoby, która mocno angażuje się we wszystko, co robi. Od jej historii bije szczerość. Opisuje początki swojej kariery, życie na studiach, odnalezienie się w miejscu pracy – nie zawsze było łatwo, nie zawsze było kolorowo, ale ona nigdy się nie poddała, nigdy nie zwątpiła. Wie, że błądzić jest rzeczą ludzką, a na błędach można się sporo nauczyć. Spodobał mi się sposób, w jaki opisywała poszczególne przypadki, bowiem zapewniła czytelnikowi niezły przegląd przez wszystkie możliwości zgonów, jakie do nich trafiają. A zdecydowanie jednym z ciekawszych aspektów była kwestia analiz, które przeprowadzali po ataku na World Trade Center z 11 września. Wiecie ile patolodzy wtedy mieli roboty? Bo to nie tylko chodzi o to, żeby sprawdzić, co było przyczyną śmierci. Czasami chodzi o to, aby zidentyfikować zwłoki.

Ciało nie kłamie to naprawdę istna gratka dla fanów takiej tematyki, napisana przez naprawdę świetną kobietę. Gwarantuję Wam, że zobaczycie tutaj różne oblicza pracy patologa, doświadczycie śmierci na różne sposoby, a może też odnajdziecie swego rodzaju wiarę, że jeżeli bardzo się czegoś pragnie, to zawsze można to osiągnąć – i to wcale nie musi być droga pełna wyrzeczeń.

Czy istnieje zbrodnia doskonała? Czy ludzkie ciało jest mapą, z której czytać można jak z otwartej księgi? Dr Judy Melinek wraz ze swoim mężem T.J. Mitchellem na łamach książki „Ciało nie kłamie” ukazuje nam kulisy pracy podczas której dokonuje sekcji zwłok w nowojorskim biurze naczelnego lekarza sądowego. Dzieli się swoimi doświadczeniami i przeżyciami z dokonywanych oględzin na miejscach zbrodni. Judy Melinek uczyła się w kierunku chirurgii. Jednak życiowy los rzucił ją w stronę medycyny sądowej. Poznajemy historię lekarki, która dzieli się z nami swoją drogą dochodzenia do perfekcji w swej pracy. Dzieli się również swoimi prywatnymi przeżyciami związanymi ze śmiercią ojca. Fakt ten ugruntował jej drogę zawodową, gdzie śmierć jest na porządku dziennym. Wyznania lekarki to bardzo ciekawa pozycja na rynku wydawniczym, która zaintryguje nie tylko znawców tego tematu, lecz również laików, którzy w prosty i przystępny sposób poznać mogą sekrety tej pracy. Pracy nie łatwej, którą wykonują ludzie z pasją i silną psychiką. Dr Judy Melinek przybliża nam ścieżkę swej kariery zawodowej, dzięki czemu bierzemy udział w rozwikłaniu wielu kryminalnych zagadek zapisanych w ludzkim ciele. Ciele, które jest niczym mapa, która dla patolożki jest drogą do poznania prawdy o okolicznościach śmierci. Samobójstwa, tragiczne wypadki czy też morderstwa dla Judy Melinek nie stanowią żadnej tajemnicy. Książka mimo, iż zawiera wiele fachowych zwrotów, napisana jest w sposób łatwy do czytania. Wiele tu historii, które poruszają. Jednak najbardziej wstrząsnęły mną wyznania autorki, z akcji ratunkowej po ataku na World Trade Center z 11 września 2001 roku. Również historia podczas której „wysięgnik stupiętnastometrowego żurawia z hukiem upada na głowę Jamesa Friarsona” oraz opis badania ciała wyciągniętego po kilku dniach z wody pozostawił w mej pamięci trwały ślad. Jeśli lubicie kryminalne zagadki, to ta książka jest dla Was. Miłośnicy kryminałów oraz medycznych ciekawostek będą usatysfakcjonowani. Jeśli tajemnice zbrodni są dla Was wielką niewiadomą, to ta książka, pomoże Wam poznać wiele sekretów z tej dziedziny. „Ciało nie kłamie” to ciekawa publikacja, którą warto przeczytać. Dzięki temu czytając inne książki kryminalne możemy fachowym okiem spojrzeć na poznawaną historię. Czytając tę książkę możemy przyjrzeć się bliżej jednemu z najtrudniejszych zawodów, przepełnionych zagadkami. Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Filia, Filia Mroczna Strona [Adres usunięty]

Zapiski z pracy patologa z nowojorskiego biura naczelnego lekarza sądowego. Opisy sekcji zwłok mogą spowodować lekki dyskomfort u wrażliwego czytelnika, zwłaszcza jeśli opis dotyczy zwłok w trakcie rozkładu. Jest tez wstrząsający rozdział o pracy patologów po tragedii World Trade Center 11września 2001 roku. Autorka jest wrażliwą kobietą, niektóre przypadki są dla niej bardzo trudne, czego nie ukrywa. Ciało nie ma tajemnic przed wnikliwym patologiem. Sporo się dowiedziałam. Pozycja oczywiście dla zainteresowanych tematyką medyczną. Polecam!