Boskie zwierzęta

Do czasu wydania "Boskich zwierząt" było mi mocno nie po drodze z Panem Hołownią, a co za tym idzie także za poglądami oraz postawą, którą reprezentuje. Skąd brała się moja wewnętrzna niechęć? Zapewne stąd, że nie jestem osobą wierzącą. Jednakże, trudno nie wierzyć w nic, a moje przekonania pozwalają mi na bycie zwolenniczką tzw. sprzężenia zwrotnego jakim jest karma. Nie jest mi też obca wizja "tęczowego mostka", za który odchodzą nasi mniejsi bracia oraz siostry. Nie jest mi również obojętny ich ziemski los i wszechświat mi świadkiem, że wraz z każdym czynem krzywdzącym zwierzęta moje serce krwawi. Stałam się fleksitarianką dążącą do wegetarianizmu, a ponadto jak tylko mogę to wpłacam datki na leczenie fundacyjnych zwierząt i podpisuję petycje mogące wpłynąć na polepszenie bytu oraz zaostrzenie kar za znęcanie się nad tymi bezbronnymi i ufnymi istotami. Ale do brzegu. Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać po najnowszym dziele Szymona i nie ukrywałam, że obawiałam się wszelkich odniesień do Pisma Świętego. Jak się okazało - niepotrzebnie. Hołownia rzetelnie odrobił lekcje, zgłębiając temat duchowości zwierząt, hodowli przemysłowej czy też myślistwa, posiłkując się różnorodną literaturą oraz własnymi przekonaniami. Co więcej, ogromnie się cieszę, że pomimo różnic, mam z autorem podobną wrażliwość i podobnie widzę miejsce oraz role mniejszych "boskich" stworzeń, które mogą nas uczyć "nie tylko wrażliwości czy empatii, ale i uwielbienia."

Kompletnie nie wiedziałam czego spodziewać się po Boskich zwierzętach, jednak kiedy w grę wchodzą zwierzęta - taką mam zasadę, że muszę ją przeczytać. Nie żałuję, bo to nie była najlepsza książka którą przeczytałam, ale zdecydowanie najmądrzejsza i najbardziej wartościowa. Nie ukrywam, że trochę się obawiałam jej treści ze względu na ostatnie wydarzenie. Zaintrygował mnie już sam opis na okładce, nie jestem wierząca i chciałam sprawdzić jak zareaguje na to co pisze @szymon.holownia. Przede wszystkim moja wiara opiera się na nadziei, że gdzieś istnieje lepsze miejsce, gdzie zwierzęta są szczęśliwe i żadna ziemska krzywda nie może je już dotknąć, wierzę w ogólnie znany tęczowy most. Hołownia pisze, że "zwierzęta są boskie, nie ludzkie" i ja się z tym zgadzam, zawsze też wiedziałam, że powiedzenie, że człowiek zachował się jak zwierzę jest obelgą... dla zwierzęcia, a ta książka tylko mnie w tym bardziej utwierdziła. Krótkie stwierdzenie nasuwa się samo: ludzie nie zachowują się jak zwierzęta tylko jak potwory. Już po przeczytaniu wprowadzenia mogłabym napisać wiele o tej książce. Czytałam ją bardzo powoli, tak, aby żadna mądrość wypływająca spod pióra autora mi nie umknęła. Przytaczane historie niestety są prawdziwe i jeżeli wahacie się aktualnie czy zostać wegetarianinem - ta książka pozbawi was już wątpliwości. Podstawowa różnica między jednostką ludzką a zwierzęcą sprowadza się do tego, że zwierzęta zabijają żeby przeżyć, a ludzie dla zabawy i pieniędzy. Nigdy nie ukrywałam, że wolę towarzystwo zwierząt niż ludzi i podejrzewam, że im będę starsza tym bardziej będę to celebrować. Jeżeli jesteście wrażliwi na krzywdę zwierząt, tak jak ja, dla was też nie będzie to lekka i przyjemna lektura, ale o takich sprawach trzeba głośno mówić, bo czy wrzucając do koszyka kolejną szynkę zastanawiamy się o procesie w jakim została stworzona, ile krzywdy wyrządzono by przeciętny Kowalski przez kilka sekund zadowolił swoje kubki smakowe. Autor opierając swoje wynurzenia na badaniach naukowych udowadnia, moi drodzy, że mięso wcale nie jest potrzebne naszemu organizmowi żeby był zdrowy, a co więcej doprowadza go do ubytków. Już we wstępie jesteśmy ostrzeżeni, że niektóre rozdziały nie należą do przyjemnych i trzeci rozdział jest niestety przerażający, ale prawdziwy. Przetrwałam każde słowo, każdą opowieść, bo to, że tego nie przeczytam nie oznacza, że tego nie było, nie ma i nie będzie. Przez wiele już lat próbuję korzystać z motta o tym, że nie da się zmienić całego świata, ale można zmienić cały świat jednej istocie, czy to mało? Praktykuję to w postaci dokarmiania, adopcji, a nie kupna i ogólnej miłości do tego co ma futro i do wszystkich zwierzęcych istot tego świata. Autor pokazuje nam ile otacza nas dookoła ludzkiej hipokryzji, której codziennie nie dostrzegamy. Ale odbiegając od tego aspektu książki, stara się ona odpowiedzieć nam na pytanie, które napawa nas nadzieją: czy zwierzęta idą do nieba? Jeżeli chcecie się dowiedzieć czy tak - zachęcam, to książka dla każdego zwierzoluba, ale także dla tych którym powinny otworzyć sie oczy, a wszystko oparte jest na udowodnionych faktach popartych literaturą naukową i wartościami.

Jestem naprawdę miło zaskoczona tym, jak odebrałam tę książkę. Dobrze napisana, istotna, ważna. Częściowo oparta na faktach, częściowo na własnych przemyśleniach i przeżyciach autora – wszystko to połączyło się w naprawdę godną uwagi całość. Osoby, które od lat są na diecie roślinnej i siedzą w tej tematyce być może nie znajdą tutaj nic nowego, ale wiem, że znajdą się takie osoby, którym ta książka otworzy oczy. Którym być może pomoże nieco zmienić swoje nastawienie i sposób postrzegania świata. Tak, to jedna z tych istotnych książek, które powinny trafić do sporego grona odbiorców.

Cała recenzja: [Adres usunięty]

Nie jestem największą fanką Szymona Hołowni na świecie, ale zawsze szanowałam jego pióro i inteligencję. W tej książce pozornie autor rozważa na temat naszych relacji ze zwierzętami i o tym, że bywają one tragiczne w skutkach dla naszych czworonożnych przyjaciół. Przytacza tutaj wiele różnych historii, ale oczywiście udało mu się wplątać również rozważania na tematy bardziej uniwersalne. Nie miałam pojęcia, że Szymon Hołownia jest aż tak wielkim wielbicielem zwierząt, ale czuję, że to nas łączy i przez to lektura była przyjemniejsza:)