Blisko mnie

"Blisko mnie" to książka z gatunku thriller, sensacja, aczkolwiek jak dla mnie było za mało tej sensacji, aby nazywać tę książkę takim gatunkiem. Amanda Reynolds ma lekkie pióro, dlatego książkę czyta się szybko i przyjemnie.

Wiodącym motywem w książce jest amnezja, głównej bohaterki Joanny, która spada ze schodów w swoim domu. Budząc się w szpitalu okazuje się, że nie pamięta ostatniego roku swojego życia. Ostatnie wydarzenia jakie ma w pamięci jest wyjazd syna na studia. Wydawałoby się, że każdy kto przeżyje coś podobnego może liczyć na swoja rodzinę, aby przypomnieć sobie wszystko sprzed wypadku. W tym przypadku tak nie było. Rodzina Joanny wręcz chce, aby ona nie pamiętała wydarzeń z minionego roku. Joanna z dnia na dzień ma przebłyski swojego życia. Zastanawia się co takiego wydarzyło się przez rok, że bliscy wolą o tym nie mówić. Czy miała romans? Miała tajemnice przed bliskimi? A może miała inne plany na życie nie związane z rodziną? Joanna odzyskuje pamieć całkowitą po 23 dniach od upadku. Co zrobi ze swoją wiedzą? Poinformuje o pewnych faktach swoją rodzinę? A może to nie w Joannie tkwił problem, tylko rodzina sprawiła jej ból? Mam nadzieję, że sięgając po tę książkę odpowiecie sobie na wszystkie nurtujące Was pytania. Zakończenie książki z jednej strony było dla mnie zaskoczeniem, ale z drugiej przypuszczałam, że ta powieść może zakończyć się właśnie tak.

Książka wciąga od pierwszych stron w swoją fabułę. Wydawałoby się, że będzie tak przez całą książkę, aczkolwiek przeszkadzają zbyt długie opisy wydarzeń z życia Joanny przed upadkiem. Ogólnie książka podobała mi się, aczkolwiek spodziewałam się większej intrygi i większą dawkę emocji.

Utrata pamięci jest jednym z bardziej interesujących tematów w thrillerach i z pewnością wielu z was czytało już książki z tym wątkiem, jednak zdecydowanie warto także dać szansę Blisko mnie, ponieważ, autorka (debiutantka) naprawdę zgrabnie udźwignęła temat i stworzyła bardzo interesującą historię.

Podążamy za Jo od momentu, kiedy odzyskuje świadomość po upadku ze schodów i razem z nią próbujemy dowiedzieć się co, doprowadziło do wypadku. Jo nie pamięta całego ubiegłego roku, jednak później powoli zaczną pojawiać się pewne drobne wspomnienia i kobieta podejmie swoistą próbę odzyskania własnej przeszłości. W książce pojawiają się wydarzenia sprzed i po wypadku, które z kolei pomagają nam - czytelnikom poznać osoby i wydarzenia, które składały się na codzienność Jo.

Podczas swojej próby przypomnienia sobie, co się działo w jej życiu przed wypadkiem, Jo odkryje także prawdziwe oblicze wielu osób wokół siebie. Paradoksalnie, gdyby nie jej upadek prawdopodobnie nigdy nie dowiedziałby się o nich tak wielu rzeczy. Okazuje się, że są wokół Jo osoby, które zupełnie inaczej postrzegają to, czym naprawdę jest miłość.

W całej historii niezwykle ważna będzie postać męża Jo, Roberta. Nie chciałabym tutaj nakreślić, czy jest ON postacią dobrą czy złą, ponieważ oczywiście byłby to bardzo duży spoiler, jednak, na pewno będziecie zaskoczeni motywami jego działania. Były w tej historii także elementy, które nie do końca mi się podobały, ale myślę, że można to wybaczyć, ponieważ autorka jest debiutantką. Jak na kogoś, kto dopiero zaczyna swoją przygodę z thrillerami, zdecydowanie dała radę.

Książka trzyma w napięciu do samego końca i naprawdę trudno jest się domyślić, co tak naprawdę stało się z Jo. Czy sama spadła. czy ktoś jej pomógł? Czy jest ktoś, kto życzy jej śmierci? Z pewnością Jo będzie musiała dokonać wielu trudnych wyborów i wiele rzeczy, które odkryje, nie będą jej się podobać.

Główna bohaterka, Joanna, budzi się w szpitalu. Okazuje się, że spadła ze schodów. Dodatkowo kobieta nie pamięta o wydarzeniach z zeszłego roku. Szybko okazuje się, że to nie był najlepszy okres dla jej rodziny. Co więcej, Joannę odrzuca od męża. Czuje do niego fizyczną niechęć i nie ma pojęcia, z czego ona wynika.

Akcja książki nie jest szybka i dynamiczna, ale moim zdaniem w tym przypadku to jej zaleta. Czytelnik okrywa prawdę nieśpiesznie tak, jak główna bohaterka. Akcja przyśpiesza na sam koniec… Joanna stopniowo odkrywa kawałki minionego roku, a Czytelnik – dzięki retrospekcjom – wie o przeszłości bohaterki nieco więcej niż ona. Czytelnik jest świadkiem tego, jak błądząc po omacku, Joanna desperacko próbuje zrekonstruować wydarzenia, których nie pamięta.

Podobała mi się konstrukcja książki. Pierwszoosobowym narratorem jest Joanna, więc wszystkie wydarzenia są przefiltrowane przez nią. Rozdziały z rzeczywistości powypadkowej są przeplecione retrospekcjami z wydarzeń, których główna bohaterka nie pamięta. Dzięki temu autorka stopniowo buduje napięcie.

Książka "Blisko mnie" spodoba się wszystkim Czytelnikom, którzy cenią nietuzinkowe historie. Mnie bardzo przypadła do gustu. Polecam! :)

Rewelacyjna książka! Pochłonęła mnie bez reszty już po kilkunastu stronach. Serdecznie polecam, Wam też na pewno się spodoba. W sam raz na długie jesienne wieczory :)

"Blisko mnie" to książka, którą ciężko zaklasyfikować do jednego gatunku literackiego. Mamy tu wątek powieści obyczajowej, trochę romansu, kryminały i powieści psychologicznej. Sądzę, że każda z tych dziedzin po trochę natchnęła autorkę do stworzenia tego dzieła.

Byłam niesamowicie podekscytowana kiedy ta książka trafiła w moje ręce. Kiedy jednak zaczęłam ją czytać, moja radość stopniowo malała. Książka opowiada historię Joanny, która po nieszczęśliwym wypadku traci pamięć, ale na jej szczęście nie pamięta tylko ostatniego roku. Jednak to nie zmienia faktu, że ma dziwne, mieszane uczucia co do męża, zaskakują ją decyzje dzieci, a i sama waha się czy jej życie było udane czy też nie. Każdy z nich ma swoje za uszami, a kiedy dochodzi do niefortunnego wypadku, wszyscy chcą skorzystać na tym, że Joanna nic nie pamięta. Ogólnie, jeśli mam Wam powiedzieć szczerze, to sama do końca nie wiem co tam się wydarzyło. Akcja jest tak prowadzona, że raz jesteśmy w dniu po wypadku, raz w miesiącu przed, to wszystko ma złożyć się na jedną wielką całość i dać nam obraz, w którym zobaczymy co było przed wypadkiem, i jak do niego doszło. Mnie osobiście najbardziej irytowało to, że Joanna, czyli główna bohaterka nie pamiętała ostatniego roku, a tak naprawdę zachowywała się jakby jej mąż i dzieci byli całkowicie obcymi osobami. Brakowało mi tu ładu i bardziej dynamicznej akcji, bo w stanie obecnym bardziej zakwalifikowałabym tę książkę do powieści obyczajowych. Cóż, nie można mieć wszystkiego, a na tej pozycji bardzo się zawiodłam, bo myślałam, że będzie całkiem inaczej wyglądała. Jedynym plusem tej książki było to, że autorka w jednym aspekcie cały czas, aż do końca wodziła mnie za nos, bo myślałam, że Joanna ma coś na sumieniu, a rzeczywistość była jednak inna. To główna pozytywna strona, która niestety nie ratuje całego tytułu. Nie jest to książka, która porwie Was w wir niesamowitych emocji, za to może sprawić, że pomyślicie, co Was skusiło, aby zapoznać się z tą historią.

Książka nie spełniła moich oczekiwań, drugi raz z pewnością po nią nie sięgnę. Jeśli chcecie sami wyrobić sobie zdanie, przeczytajcie. Jednak kiedy macie na oku inne ciekawsze tytuły, ten możecie na razie odpuścić.

"Blisko mnie" to niesamowita powieść Amandy Reynolds, która zręcznie złączyła dwie linie czasu, abyśmy mogli  lepiej sobie wyobrazić, co wydarzyło się w przeszłości.

Narratorka Jo Harding budzi się z upadku na schodach w swoim domu, nie mogąc przypomnieć sobie poprzedniego roku swojego życia, ale od samego początku trapi ją niepokój, związany z jej życiem rodzinnym.

Gdy jej wspomnienia powracają po części, próbuje zrekonstruować sobie sekrety, które jej rodzina stara się przed nią ukryć, za wszelką cene.

Jo jest atrakcyjną postacią, która w dużym stopniu podtrzymuje wiarygodność historii. Wątpliwości i poczucie własnej winy, które odczuwa w związku z błędami, jakie popełnia lub nie, naprawde czynią ją sympatyczną i fascynującą.

Jej interakcje z rodziną i sposób w jaki starają ukryć przed nią swoje tajemnice, są bardzo prawdziwe, a ich interakcje bardzo emocjonalne.

Jest to oczywiście popierane przez fabułę, która obraca się i zaskakuje na każdej stronie.

Ta debiutancka powieść Amandy Reynolds jest uzależniająca, pokrętna i tajemnicza do samego końca.

Uwielbiam sposób, w jaki ta historia była skonstruowana - opowiedziana z punktu widzenia Jo przed i po upadku, gdy próbuje odzyskać wspomnienia z zeszłego roku.

Moim zdaniem to świetny sposób, aby dodać historii napięcia, zwłaszcza gdy przeszłość, styka się z teraźniejszością.

Przez całą opowieść podążamy za Jo, próbując odzyskać swoje życie, doświadczając wszystkiego co robi, ale czy możemy naprawdę jej zaufać? W końcu sama nie wie, kim była w przeszłości i jak się zachowywała.

Mamy tylko jej przeklęty widok na teraźniejszość. Jo dręczy uczucie strachu przed swoim mężem, które zasiało w niej nute nieufności.

Z powodu jej odczuć, my jako czytelnicy automatycznie stajemy się nieufni wobec Roba, widząc wiele możliwości kłamstw i oszust we wszystkich jego działaniach.

Nasze wszelkie odczucia kontrolowane są przez główną bohaterkę i jej niepewność, którą czuje z powodu amnezji.

Bohaterowie są prawdziwi i brutalnie szczerzy. Pokazują dobro i zło, które można zaobserwować w codziennej rzeczywistości. Styl pisania Amandy sprawia, że historia idzie w stałym tempie, z głębszymi opisami i wyraźnymi narracjami.

Ta książka jest w gatunku thrillera psychologicznego, ale w pewnym sensie jest to bardziej rodzinna saga, ponieważ większość historii dotyczy stosunków Jo i Roba między sobą i dzieci, Sash i Fin.

Cała historia wywarła na mnie wielkie wrażenie, a zwłaszcza charakterystyka bohaterów i fabuła, skłoniło mnie to do ponownego przemyślenia własnego życia.

Jak dobrze znamy nasze dzieci, naszych mężów? Lub naszych bliskich przyjaciół i współpracowników?

"Blisko mnie" to świetna debiutancka powieść- wciągająca i pełna niespodzianek. Całkowicie świeża, ekscytująca i trzymająca w napięciu. Gorąco polecam❗

Książka opowiada historię 55-letniej Joanny Harding, która pechowo spadła ze schodów we własnym domu i trafiła do szpitala. Tam dowiedziała się, że oprócz złamanego nadgarstka zapomniała wszystkie wydarzenia z minionego roku! Joanna nie pamięta zupełnie nic- tylko twarze jej męża i dwójki dzieci- Finley'a i Aleksandry. Jednak okazuje się, że zarówno mąż jak i dzieci ukrywają przed nią jakąś wielką tajemnicę.

Na ogół nie czytam książek w tej tematyce. Mam tu na myśli książki sensacyjne podchodzące pod thriller. Dlatego zacznę od tego, że książka jest zbudowana z rozdziałów, które opisują historię Joanny po upadku ze schodów i przeplatają się z wydarzeniami sprzed wypadku. Bardzo mi się to podobało. Odkrywaliśmy szczegóły z utraconego roku Joanny trochę wcześniej niż ona i mogliśmy połączyć niektóre fakty ze sobą i odkryć tę wielką tajemnicę, którą rodzina ukrywała przed kobietą. Jest to super rozwiązanie!

"Blisko mnie" podobała mi się i chętnie po inne książki z tego gatunku!

Link do recenzji:

[Adres usunięty]

Joanna po upadku ze schodów w swoim domu traci pamięć. Nie pamięta ostatniego roku ze swojego życia, a co więcej nie potrafi przypomnieć sobie czemu boi się własnego mężą, nie może znieść jego dotyku, ciagłej atencji. Choć Robert cudownie opiekuje się chorą żoną, jest miły, czuły i oddany kobieta nie potrafi oprzeć się wrażeniu, że nie mówi jej wszystkiego.

Tak naprawdę nikt nie mówi jej wszystkiego, łącznie z synem i córką, którzy też mają przed nią same tajemnice. Joanna zaczyna mieć wrazenie, że rodzina wcale nie chce, aby wróciła jej pamięć. Może przez ten rok wydarzyło się coś strasznego, może to chodzi o nią? Co takiego Joanna zrobiła swojej rodzinie?

Pamięć wraca powoli, znajomy zapach, słowo, wydarzenie przywołuje wspomnienia, są one jednak wciąż nieskładne, niepełne i ciągle mieszają Joannie w głowie. Niektóre wrecz ją przerażają, inne napełniają wstydem. Kobieta jednak pragnie poznać prawdę za wszelką cenę. Prawda ją wyzwoli czy zniszczy?

Bardzo dobry, trzymający w nieustannym napięciu thriller psychologiczny. Nie znajdziemy tutaj morderców biegających z nożem, trupów w szafie, pościgów policyjnych. Przeczytamy o skomplikowanej ludzkiej psychice, o kobiecie która nie pamięta, ale do której prawda wraca w zupełnie nieoczekiwanych momentach. Powieść trzyma czytelnika w napięciu do ostatniej strony gdyż pod sam koniec dowiadujemy się rzeczy najistotniejszych mimo iż teoretycznie już wcześniej historia znalazła swoje rozwiązanie.

Aby przeczytać pełną recenzję zapraszamy na [Adres usunięty]

Po przeczytaniu tej książki czuje lekki zawód.

Bardzo obiecująca lektura, którą świetnie się czytało za sprawą stylu autorki ale jednak czuję niedosyt. Zakończenie mnie nie powaliło . Liczyłam po tej książce na dużo więcej. Odrazu zaznaczę że nie chce wam odradzać bo naprawdę dobrze się czyta a sam temat amnezji jest bardzo ciekawy i naprawdę czytałam z zaciekawieniem . No ale niestety szału nie było😉 nie jest to książka którą zapamiętam na długo.

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się jak by to było stracić pamięć? Nie tak na jedną noc, jak to się często zdarza na dobrych imprezach, tylko zapomnieć jakiś okres ze swojego życia? Nie pamiętać ostatnich dni, tygodni, miesięcy? Ostatni rok był dla mnie niezwykle emocjonujący. Podpisałam nowy kontrakt w pracy, przywitałam na świecie drugą córeczkę, wyremontowałam kuchnię i oczywiście przeczytałam mnóstwo interesujących książek. Utrata tych cudownych wspomnień z całą pewnością byłaby dla mnie szokiem. Musicie wiedzieć, że również życie naszej bohaterki, było bardzo intensywne. Budząc się w szpitalu nie zdawała sobie jeszcze sprawy jak bardzo zmieniło się ono zmieniło przez ostatnie 365 dni. Wszystko wskazuje na to, że obudziła się w środku rodzinnego horroru a jej bliscy zmienili się w podatne na manipulację marionetki.

Po nieszczęśliwym upadku ze schodów, Joanna Harding, budzi się w szpitalu. Okazuje się, że kobieta cierpi na amnezję wsteczną, nie pamięta nic z wydarzeń ostatniego roku. Wracając do domu liczy na pomoc rodziny w przywołaniu wspomnień. Jednak nic nie jest takie jak powinno. Jo czuje, że jej ukochany małżonek skrywa przed nią tajemnice, córka zmieniła się nie do poznania, a syn wyprowadził z domu. Joannę dręczy niepokojąca wizja przystojnego mężczyzny zapraszającego ją do łóżka. Kim ON jest? Czy to możliwe, że zrobiła coś złego? Czy nie była tak dobrą żoną i matką, jak chciałaby wierzyć?

Sięgając po tę powieść spodziewałam się mrocznego thrillera psychologicznego dlatego byłam bardzo zaskoczona gdy okazało się, że "Blisko mnie" to w dużej mierze powieść obyczajowa, traktująca o tragicznych losach z pozoru normalnej, angielskiej rodziny. Jeśli lubicie książki, gdzie przemoc domowa, rodzinne sekrety i kłamstwa, grają pierwszoplanową rolę, to będziecie zadowoleni. Jeśli jednak zależy wam na wartkiej akcji, grach psychologicznych, suspensie i mrocznym klimacie typowym dla thrillerów, to radzę wybrać inną książkę. Sama jestem matką dwójki dzieci i wiem, że kiedyś nadejdzie taki czas, że moje pociechy wyfruną z gniazda. Choć, do tego momentu, pozostała jeszcze długa droga, to już teraz wiem, jak ciężko będzie mi się z nimi rozstać. Sam wyjazd moich córek do dziadków na wakacje wiąże się z morzem wylanych łez. Od samego początku poczułam niesamowitą więź z Joanną, która podobnie jak ja jest matką. Ostatnim wydarzeniem, które pamięta jest odwiezienie syna do akademika, gdzie spędzi cały następny rok. Starsza córka już zdążyła się usamodzielnić i zamieszkała w obskurnej kawalerce. Joanna została sama w pustym domu. Ma co prawda męża, jednak ten, większość czasu spędza w pracy i w delegacjach służbowych. Kobieta strasznie przeżywa wyprowadzkę dzieci, z którymi zawsze była bardzo zżyta. Pisze do nich maile i sms-y, dzwoni, zaprasza na domowe obiady, jednym słowem robi wszystko by podtrzymać rodzinne więzi. Po wypadku, w wyniku którego straciła pamięć, okazało się, że jej wysiłki poszły na marne i rodzina jest w rozsypce. Muszę przyznać, że naprawdę chciałam wiedzieć co takiego się wydarzyło. Dlaczego Joanna odczuwa niechęć do własnego męża, kim jest Ryan, chłopak z którym mieszka jej syn? I dlaczego ukochana córka z aniołka stała się gotycką królową? I do tego tak strasznie zdystansowaną? To właśnie Joanna, jej lęki, strach i desperacja tworzyły prawdziwy klimat tej książki. Choć jest to bohaterka, a zarazem narratorka, której nie można za bardzo ufać, to jest zdecydowanie postacią bardzo realistyczną. Autorka zadała sobie wiele trudu by opisać proces stopniowego odzyskiwania pamięci za pomocą pojawiających się znienacka przebłysków, z których chory tworzy mozaikę wspomnień. Końcowy obraz, który otrzymujemy, jest przerażający. Uzmysławiamy sobie jak jedno wydarzenie, może mieć wpływ na nasze życie. Zmiany dokonują się bardzo szybko, a błędy które popełniamy mają swoje nieuniknione konsekwencje. I właśnie to jest głównym przesłaniem tej książki : każdy z nas musi wziąć odpowiedzialność za nasze czyny, bo nie jesteśmy w stanie cofnąć czasu. Należy dwa razy się zastanowić nad czymś, zanim to zrobimy. Choć koniec książki, nie do końca był dla mnie zaskoczeniem a Joanna, poprzez swoje czyny, nie zyskała mojej sympatii, to zdecydowanie jej współczułam.

"Blisko mnie" należy do tych książek, które część recenzentów nazwie "przegadanymi". Akcja powieści toczy się w teraźniejszości i w przeszłości. Naprzemiennie ułożone rozdziały opowiadają historię poprzedzającą wypadek oraz dzieje teraźniejsze, w których bohaterka przypomina sobie swoje życie. Niestety nie dało się tutaj uniknąć powtórzeń, nieścisłości (jak zawsze w przypadku ludzi cierpiących na amnezję) oraz chaotyczności. Bardzo podobny sposób narracji oraz ta sama historia opowiedziana z dwóch, tylko nieznacznie się różniących, punktów widzenia sprawia, że ciężko się połapać w chronologii zdarzeń. Książka stawia przed nami w zasadzie tylko jedno pytanie : czy bohaterka sama spadła, czy została zepchnięta ze schodów. Odpowiedź na nie nie była jednak najważniejsza. O wiele bardziej zainteresowała mnie warstwa obyczajowa. Mamy tutaj do czynienia z typowo mieszczańską (choć mieszkają na wsi) rodziną ze średniej klasy zarobkowej. Mąż - księgowy, żona - pani domu, w wolnej chwili zajmująca się wolontariatem, szukająca własnej drogi w życiu córka oraz rozpoczynający studia syn. Jednak okazuje się, że praktycznie każdy ma tutaj brud za paznokciami. Nikogo nie da się polubić. Ciągle miałam wrażenie, że czytam o bandzie nadętych bufonów, którzy samych siebie uważają za pępek świata. Mieszkają w stodole przerobionej na designerski dom, stać ich na wynajmowanie kilku mieszkań w mieście i wycieczki na Hawaje. Przedmiotem kłótni pomiędzy córką a rodzicami był chłopak dziewczyny, którego Joanna wraz z mężem uważali za mało ambitnego dupka, gdyż zamiast robić karierę był "tylko" managerem w barze. Srsly? Czy bycie kierownikiem to zbyt mało odpowiedzialna praca? Znam takich, którzy zarabiają na tym lepiej niż niejeden szef oddziału bankowego. Kolejną rzeczą, która mnie zbulwersowała było podejście Roberta do ludzi, korzystających z punktów darmowej pomocy czy innych centr charytatywnych. Mężczyzna uważa ich za nierobów, wyzyskiwaczy, ćpunów i życiowe niedołęgi. Choć pozwolił Joannie na zaangażowanie się w niesienie pomocy, tak uważał to za kompletną stratę czasu i kolejną fanaberię żony. Czasem miałam wrażenie, że jest to prawda. Joanna nigdy do końca nie potrafiła się prawdziwie zaangażować, chodziła tam bardziej z nudów niż z powołania. Również córusia Joanny i Roberta to niezbyt ciekawa osobowość, która całe swoje życie ułożyła tak by robić na złość rodzicom jednocześnie nie wstydząc się by to właśnie oni płacili za jej zachcianki i mieszkanie w drogim apartamentowcu. Jak widzicie w książce, tych pozytywnych postaci, jest jak na lekarstwo, więc nie ma się czemu dziwić, że doszło do tragedii.

"Blisko mnie" pomimo niezbyt skomplikowanej i wolno toczącej się fabuły, jest książką którą zdecydowanie warto przeczytać. To pierwsza, wydana w Polsce książka autorki, i jednocześnie jej debiut literacki. Muszę przyznać, że Reynolds ma lekkie pióro, znakomity warsztat, i dobrze że tak długo czekała na tę "pierwszą" historię godną opowiedzenia. Książka jest dopieszczona w każdym detalu, czytając, cały czas czujemy moralny dyskomfort, nikogo nie lubimy, nikomu nie jesteśmy w stanie zaufać. Choć przeczuwamy, że to najgorsze już się wydarzyło, to autorka cały czas trzyma nas w napięciu. Przestaje być ważne czy Joanna spadła czy ktoś jej w tym pomógł, zaczynamy się zastanawiać, czy na ostatniej stronie nasza rodzina będzie jeszcze istnieć jako jedna komórka społeczna. To wspaniała książka o tym, jak destrukcyjny wpływ na nasze życie może mieć wpływ jedno kłamstwo. Czasem słowo przepraszam po prostu nie wystarczy. Polecam.

Joanna Harding pewnego dnia budzi się w szpitalu. Okazuje się, że upadła ze schodów i uderzyła się w głowę, czego konsekwencją jest częściowa amnezja. Polega ona na tym, że kobieta nie pamięta nic, co wydarzyło się w ciągu ostatniego roku. Kobieta ma pięćdziesiąt pięć lat, kochającego męża oraz dwójkę dzieci, którzy początkowo starają się ją wspierać w powrocie do zdrowia. Jednak Joanna ma wątpliwości odnośnie tego, czy czegoś przed nią nie ukrywają.

"Blisko mnie" to debiutancka powieść Amandy Reynolds. Autorka twierdzi, że dość późno zaczęła pisać, ponieważ czekała na odpowiedni moment, w którym poczuje, że ma właściwą historię do opowiedzenia. Obecnie zajmuje się ona pisaniem oraz jest mentorką początkujących pisarzy. Do thrillerów nie trzeba mnie namawiać - opis tej książki wydał mi się interesujący, więc postanowiłam dać jej szansę.

Styl Amandy Reynolds jest lekki, książkę czyta się naprawdę szybko. Każdy rozdział zaczyna się od zaznaczenia, który to dzień po upadku głównej bohaterki ze schodów oraz zawiera retrospekcje. Pozwala to czytelnikowi poznać wydarzenia, których nie pamięta Joanna. Są one przekazywane stopniowo, zaczynając od tych najstarszych. Początkowo sprawiło to, że książka mnie wciągnęła od pierwszej strony i jak najszybciej chciałam się dowiedzieć, co rodzina ukrywa przez kobietą. Jednak im dalej, czytałam tę książkę, tym bardziej zaczęła mnie nudzić. Zabrakło mi tu napięcia, moim zdaniem cała ta historia została za bardzo rozwleczona.

Ciężko było mi polubić bohaterów. Od początku mąż Joanny wzbudzał moje podejrzenia i uważam, że gdyby mu naprawdę na niej zależało to zachowywałby się względem niej zupełnie inaczej. Przede wszystkim wspierałby ją i szukał rozwiązań, które pomogą jej odzyskać pamięć. Dziwna i nie zrozumiała początkowo była dla mnie relacja głównej bohaterki z dziećmi. Rzadko się widywali, a także od początku było widać, że coś przez nią ukrywają. Co do samej Joanny to mimo, że jej współczułam to trochę irytowało mnie, że nie potrafi wziąć się w garść.

Opis książki brzmiał zachęcająco i choć motyw z amnezją nie jest niczym oryginalnym to spodziewałam się po tej lekturze czegoś więcej. Uważam, że można było trochę skrócić tę książkę na rzecz płynniejszej akcji. Natomiast sądzę, że mimo moich odczuć ta książka może się wielu osobom spodobać, które będzie satysfakcjonowała lektura z bardzo dużą ilością opisów.

Zaintrygowana opisem na okładce „Blisko mnie” wiedziałam, że muszę czym prędzej sięgnąć po najnowszą książkę Amandy Reynolds. Byłam pewna, że przeczytam świetny thriller, który pochłonie mnie bez reszty i na długo pozostanie w pamięci. Czy tak też się stało?

Historia w „Blisko mnie” została przedstawiona w dwóch perspektywach czasowych. Z jednej strony poznajemy wydarzenia rozgrywające się tuż po upadku Joanny, a z drugiej te z czasu zapomnianego przez główną bohaterkę, czyli z minionego roku. Wprowadzenie retrospekcji do tej historii było według mnie strzałem w dziesiątkę, ponieważ umożliwiono czytelnikowi towarzyszenie Joannie w tej trudnej, ale jakże emocjonalnej i pełnej napięcia podróży do zaginionych wspomnień.

Niestety o ile na początku wciągnęłam się niemal natychmiastowo i z zapartym tchem czytałam każdą kolejną stronę, to jednak z czasem czym dalej brnęłam w głąb tej histori tym bardziej traciłam zainteresowanie. Akcja co prawda parła ciągle na przód, ale miałam wrażenie, że stoję w miejscu. Wszystko przez to, że niektóre fragmenty wielokrotnie się powtarzały i tak naprawdę miałam wrażenie, że czytam w kółko jedno i to samo. Można to co prawda zrzucić na karb tego, że główna bohaterka miała amnezję i pewne wspomnienia wracały do niej częściej niż inne, ale wydaje mi się, że gdyby autorka zrezygnowała z tego zabiegu to historia zyskałaby tylko na tym. Ponieważ teraz zamiast pobudzać ciekawość w czytelniku i zwiększyć napięcie odczuwalne przez niego to Amanda Reynolds sprawiła, że ten zaczyna z czasem być się coraz bardziej znużonym przedłużającą się lekturą. Bohaterowie również pozostawiają trochę do życzenia. Bo choć wydają się oni być postaciami autentycznymi, to jednak brakuje w nich jakiejkolwiek emocjonalności, przez co naprawdę trudno jest im współczuć czy w ogóle nawiązać z nimi jakąkolwiek więź.

Pomimo tych niedociągnięć trzeba jednak przyznać, że autorka miała naprawdę dobry pomysł na fabułę, a przyjemny i niezwykle plastyczny język jakim się posługuje pozwala trochę przymknąć oko na te niedogodności.

Podsumowując „Blisko mnie” było całkiem przyjemną lekturą. Co prawda akacja nie pędzi tutaj jak szalona, a niektórych rzeczy można się wcześniej domyślić, to jednak uważam, że warto zarezerwować sobie czas i przeczytać tą książkę. Ponieważ można z nią naprawdę miło i ciekawie spędzić czas. Polecam ją jednak przede wszystkim fanom powieści obyczajowych i dramatów, gdyż fani thrillerów mogą nie znaleźć w niej tego czego szukają.

Aleksandra

Więcej na : [Adres usunięty] oraz [Adres usunięty]

Dawno nie sięgałam po książki od tego wydawnictwa, ale ta zainteresowała mnie opisem, więc postanowiłam dać jej szansę. Liczyłam na ciekawy i przede wszystkim wciągający thriller. Czy dostałam to, czego oczekiwałam?

'Unoszę lekko powieki i mówię: - Nie pamiętam, co się stało. Wszyscy powtarzają, że upadłam, ale ja mam dziurę w pamięci. Wie siostra może, co mi się przytrafiło?'

Joanna traci pamięć w wyniku upadku ze schodów. Wydawać by się mogło, że to nic nadzwyczajnego przy tego typu urazie, jednak kobieta traci z pamięci cały ostatni rok życia. Ostatnie co pamięta to odwiezienie syna do akademika. Jednak to wydarzenie miało tak naprawdę miejsce dwanaście miesięcy temu. Gdyby tego było mało mąż Joanny, Robert zachowuje się jakby chciał się na każdym kroku upewnić, że żona faktycznie niczego nie pamięta. Nie pomaga jej w odzyskaniu pamięci, co więcej ogranicza jej kontakt ze światem zewnętrznym. O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego w przebłyskach pamięci Joanna boi się własnego męża? I czy w ostateczności odzyska pamięć?

'Jak to w ogóle możliwe: wymazać cały rok? I co się wydarzyło przez te dwanaście miesięcy?'

Historia dotycząca losów jednej rodziny. Właściwie całość kręci się wokół głównej bohaterki i jej zmagań z zapomnianą przeszłością. Joanna powoli odkrywa, że jej życie wcale nie było usłane różami i bezproblemowe. Wręcz przeciwnie. W ciągu ostatniego roku wydarzyło się wiele rzeczy, które wpłynęły na teraźniejszość. Tylko czy są one zupełnie złe? Czy wręcz przeciwnie?

Autorka przedstawia nam losy Joanny w dwóch perspektywach. Z jednej strony poznajemy jej życie po wypadku, z drugiej ostatni rok, o którym nie pamięta. Nie wiem jak sama bym się zachowała, gdybym straciła z pamięci taki kawałek czasu. Z pewnością byłabym roztargniona i sfrustrowana jak główna bohaterka. Starałabym się zrobić wszystko, aby pamięć wróciła. Jak jednak tego dokonać, kiedy rodzina, a w szczególności mąż nie chcą udzielić pomocy?

'Poddaję się zmęczeniu, przymykam oczy i zasypiam, jednakże wraz ze snem odnajduję inne połączenie z przeszłością, luźne i nieokreślone, choć zarazem też natarczywe, naglące.'

Książka jest ciekawa, ale nie wciągająca. Nie ma zwrotów akcji, a tajemnica nie zachęca do jej szybkiego poznania. Momentami cała opowieść bardzo mi się dłużyła, przez co musiałam odłożyć ją na bok na kilka chwil. Nie otrzymujemy nic zaskakującego, a całość opiera się na relacji rodzinnej. Nic ponad to. Liczyłam na coś więcej, jednak nie otrzymałam trzymającej w napięciu historii. Szkoda.

'Mam dosyć pytania w kółko o to samo. Gdybym przypomniała sobie coś ważnego, tobym mu powiedziała. Chociaż może nie?'

Joanna budzi się w szpitalu zdezorientowana i przestraszona. Nie wie co się z nią stało, jak doszło do wypadku i przede wszystkim w jakich okolicznościach. Czuje wstręt i strach wobec swojego męża, choć nie pamięta, aby stało się między nimi coś złego. Jak się okazuje, kobieta nie pamięta ostatniego roku a jej ostatnie wspomnienia sięgają na ponad rok wstecz. Bliscy ją okłamują, mąż jest niezwykle miły, a dzieci prowadzą już swoje dorosłe życie. Joanna nie potrafi pogodzić się z tak dużą zmianą, a w jej podświadomości stale czai się niepokój i złe przeczucia. Bierze sprawę w swoje ręce i za wszelką cenę postanawia dowiedzieć się, jak doszło do wypadku oraz co ukrywa przed nią rodzina. Prawda może okazać się bolesna, jednak jest lepsza niż kłamstwo. Stopniowy powrót do codzienności i składanie przeszłości w jedną całość może zszokować i zaskoczyć w najmniej oczekiwanym momencie. Ale... dlaczego Joanna boi się własnego męża?

W powieści "Blisko mnie" od samego początku da się wyczuć niepokój i niepewność czającą się wśród bohaterów. Klimat wydaje się bardzo codzienny i oczywisty, jednak w codzienność bohaterów wdarło się kłamstwo, które wszystko zmieniło. Czytelnik brnie rozdział po rozdziale, niepewny, co znajdzie na kolejnych stronach i w jaką stronę ukierunkuje się owa historia. Opowieść ta jest nie do przewidzenia, choć każdy zapewne może mieć swoje przypuszczenia, które w mniejszym lub większym stopniu mogą się sprawdzić. Niemniej jednak detale, które mają spore znaczenie w tej historii, są sprytnie ukryte i wychodzą na jaw w momencie, w którym w ogóle się tego nie spodziewamy.

Bohaterowie przedstawieni w książce są różnorodni i nieprzewidywalni. Joanna jest główną bohaterką, która stale walczy o odzyskanie pamięci i wspomnień, ponieważ właśnie utracony przez nią rok okazał się przełomowym czasem w życiu jej i rodziny. Jest zagubiona, lecz nie poddaje się. Mamy do czynienia z postaciami dobrymi, które swym ogromnym sercem i zaangażowaniem chcą pomóc Jo. Trafiamy jednak również na czarne charaktery, dla których liczy się tylko ich interes, nie zważając na uczucia i sytuacje innych. Z biegiem czasu na jaw wychodzi, kto ma jakie zamiary i jak się to wszystko zakończy.

Autorka bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie swoim stylem pisania, dzięki któremu książka ta zyskała w moich oczach. Już sam styl opisywania danych sytuacji i myśli autorki wciągnął mnie w swój tajemniczy klimat i na długie godziny nie chciał wypuścić ze swych sideł. To niezwykła historia, która na długo pozostanie mi w pamięci pomimo braku spektakularnego zakończenia. Akcja w powieści brnie odpowiednim, dobrze dobranym tempem, które nie nudzi i nie przytłacza. Prawdziwa gratka dla fanów thrillerów i tajemnic w powieściach.

Niezwykle ciekawym zabiegiem było również wprowadzenie podrozdziałów z przeszłości bohaterów, dzięki którym czytelnik samodzielnie może połączyć ze sobą wydarzenia i poznać prawdę czającą się w zakamarkach rodziny Hardings. Cała ta powieść usatysfakcjonowała mnie i jestem bardzo zadowolona z lektury. Wciągnęła mnie od samego początku, co ogromnie sobie cenię w wszelakich powieściach. A że jestem wielką fanką thrillerów i nieoczywistych historii, książka "Blisko mnie" zostanie przeze mnie zapamiętana na długo. Miała w sobie coś, co do mnie przemówiło.

Długo zastanawiałam się jak ustosunkować się do tej książki. Pozostawiła ona we mnie dziwne wrażenie i chęć zastanowienia się czy gdyby człowiek sam znalazł się w takiej sytuacji – co by wtedy zrobił? Przyznam się, że co jak co, ale za nic na świecie nie chciałabym zapomnieć tego co przeżyłam przez ostatnich kilka miesięcy.

Tutaj poznajemy państwa Hardingów. Mają dwójkę dorosłych dzieci, dom i jakby wydawało się spokojne życie. Jednakże... Joanna spada ze schodów i po powrocie do domu usilnie próbuje sobie poukładać w głowie nie tylko to co słyszy od członków rodziny, ale także ze szczępków jej życia, które pozostawiła w miejscu zamieszkania.

W pierwszym rzucie trzeba zwrócić uwagę na to, że mamy pomieszana teraźniejszość z retrospekcją, która miała miejsce rok wcześniej. W sumie zamysł całkiem niezły, ale w powrotach do przeszłości chwilami był nudnawy. Fakty, które nic nie wnosiły robiły tylko dodatkowe strony tekstu. Akcja posuwała się wolno, bez pośpiechu, co też nie do końca było plusem.

Mimo to fabuła jest smerfna. Upadek – tajemnica, której nikt nie chce wyjawić, szczempki rozmów i wspomnień i małe prywatne dochodzenie co się stało i dlaczego rodzina nie chce wyjawić prawdziwych zdarzeń. Zdecydowanie chciałam wiedzieć już, teraz, zaraz co się tam stało i co odkryje Joanna. Napięcie jakie zbudowała autorka nie opuszczało mnie w każdej chwili, w której musiałam odłożyć książkę koło łózka, gdy wzywały obowiązki. Tajemnica, która nie wychodziła z głowy i mozolnie odkrywane fakty podsycały całość tej historii.

Myślę, że jeśli ktoś lubi takie napięcie i nie śpieszne rozwiązywanie tajemnic normalnego życia to zdecydowanie pozycja dla niego :)

Każdy chyba zna powiedzenie „ Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”? W przypadku Joanny, głównej bohaterki książki „Blisko mnie" to zdanie okazało się wątpliwe. Gdy Joanna traci pamięć i budzi się w szpitalu, okazuje się, że nie pamięta ostatniego roku swojego życia. Może to przypadek, a może sprytnie zaplanowana intryga? Co kryje mąż Joanny i jej dzieci? A może to tylko jej wymysł i wszystko jest w porządku?

„Blisko mnie” to jeden z tych thrillerów, który zanim zacznie trzymać w napięciu to zdąży znudzić i możesz niechcący przysnąć ;) To raczej delikatna pozycja w swoim gatunku, więc czytelnicy szukających mocnych wrażeń, tutaj ich raczej nie znajdą. Znajdą natomiast sporo dramatów i intryg, które jak fajerwerki pod koniec książki strzelą z hukiem.

Ponieważ uwielbiam takie tajemnicze opisy w książkach to się skusiłam. Przyznaję książka jest napisana bardzo lekkim i przyjemnym językiem, więc to nie problem by ją zakończyć w dwa wieczory, natomiast wydaje mi się, że połowę rozdziałów można by skrócić i opisać konkretniej. Niektóre opisy z życia bohaterki były zbyt obszerne i niepotrzebnie rozciągane. Książkę owszem polecam, może się spodobać jako odskocznia od ciężkich i mrocznych thrillerów. Tu mamy bardziej grę psychologiczną, bez większych emocji ale również godną uwagi.

@tina_booklover

Joanna spada ze schodów i doznaje urazu głowy, w wyniku którego częściowo traci pamięć. Nie pamięta niczego, co działo się na przestrzeni ostatnich dwunastu miesięcy. Na domiar złego jej mąż coś ukrywa i wyraźnie nie chce, by odzyskała wspomnienia. Na jej pytania odpowiada wymijająco, zabrania dzieciom mówić prawdę, wykazuje przesadną troskliwość. Co takiego zaszło w ich życiu, że Robert skrzętnie próbuje to zataić przed Joanną?

Jestem niezmiernie zawiedziona, ponieważ zarys fabuły zapowiadał się obiecująco. Lubię wszelkie pozycje, w których występuje motyw amnezji, jednak ta książka zdaje się ciągnąć w nieskończoność, zupełnie nic się w nie dzieje. Niemal do samego końca czekałam na jakąś akcję. Rozwlekłe opisy, nieskończenie długie wałkowanie jednego tematu, monotonia, wewnętrzny monolog głównej bohaterki – tylko tak mogę opisać tę pozycję. W pewnym momencie czytanie przerodziło się istny koszmar oraz walkę z zamykającymi się oczami. W połowie tej liczącej prawie czterysta pięćdziesiąt stron powieści chciałam już tylko „dobić do brzegu” i dowiedzieć się, na co czekałam tyle czasu. Uważam również, że umieszczanie jej w kategorii thrillera jest mocno naciągane. Dla mnie jest to po prostu pozycja obyczajowa z nutą dramatu.

Zabrakło mi tu typowego dla dreszczowców napięcia, szokującego, kulminacyjnego zakończenia, emocji, klimatu. Nie zabrakło jednak tajemniczości oraz niepewności. Losy bohaterów poznajemy bardzo powoli, są one prowadzone naprzemiennie: prócz teraźniejszości, w treść wplecione zostały retrospekcje z zapomnianego przez bohaterkę roku. Okazuje się, że rodzina skrywa więcej sekretów, niż Joanna mogła się spodziewać, co się stanie, gdy wszystkie wypłyną na jaw?

Jako że według mnie każda książka ma jakieś plusy, dodam, że autorka używa bardzo plastycznego języka, który jednocześnie nie jest zawiły i być może, gdyby powieść ta była nieco krótsza, to oceniłabym ją wyżej. Mimo że tematyka zaniku pamięci, nie jest niczym innowacyjnym na rynku czytelniczym i jak tylko przeczytałam blurb, w mej głowie pojawiło się porównanie z lubianą przeze mnie pozycją: „Zanim zasnę”, to w „Blisko mnie” dało się odczuć swego rodzaju różnorodność i wyjątkowość. Nie skreślam autorki, mam nadzieję, że w przyszłości zamieni ona rzekę opisów, na rzecz szybszej akcji.

Co do bohaterów, nie odczułam względem nich większych emocji. Nie poczułam do nich ani sympatii, ani zniechęcenia. Raczej nie pozostaną w mojej pamięci na długo, ich zarys utonął gdzieś w morzu przemyśleń głównej bohaterki. Czy warto przeczytać tę pozycję? Warto, jeśli lubicie wolną akcję, która przez cały czas ma jednakowe tempo oraz jeśli nie nastawicie się na dreszczowiec, tylko na dramat.

"Zadziwiająco łatwo jest spruć życie, pociągając za nitkę, oddzielić osnowę od wątku."

Autorka zdecydowała się uczynić główną osią fabuły niepamięć, zapomnienie i traumę, to wokół nich uaktywniają się najróżniejsze emocje głównej bohaterki. Pomysł nie należy do nowych, wiele tego typu książek powstało, lecz przyznam, że zaproponowana odsłona intrygi przyciągnęła moją uwagę, i choć dość delikatnie, to jednak sugestywnie. Podobało mi się realistyczne podejście do przeżyć kluczowej postaci, wolno tocząca się akcja, ale z zachowaniem stopniowych prawdopodobnych zmian w podejściu do przeszłości i ewolucji myśli wobec odkrywanej prawdy. Dopiero pod koniec powieści następują dynamiczne zdarzenia, odkrywające fałsz, kłamstwa i manipulacje. Przekonał mnie otrzymany z kawałków puzzli obraz rodziny, wiele elementów frapująco się splotło, pokazało prawdę z różnych perspektyw, postawiło na nieszablonowe rozwiązania. Narracja płynna i wciągająca, zachęca do zaangażowania w przygodę czytelniczą. Napięcie podsycane niepewnością i niewiadomymi, choć liczyłam na więcej. Przeszłość miesza się ze współczesnością, wewnętrzny monolog bohaterki zapętla się, amnezja kopiuje schematy. Można poczuć lekkie znudzenie powtarzającą się akcją, kalki z niewielkimi zmianami, zabrakło wielowątkowości, nagłych zwrotów, porywających incydentów, wartkości w scenariuszu zdarzeń.

Zagłębiamy się w psychikę kobiety, która nie pamięta wydarzeń z ostatniego roku swojego życia. Joanna Harding spadając ze schodów, odzyskuje świadomość w szpitalu, jednak zamiast spokoju, że wypadek nie okazał się tak niebezpieczny, jak mógłby być, pojawia się dezorientacja w odtwarzaniu zdarzeń i chaos w uczuciach względem bliskich. Z każdym dniem wahanie wobec interpretacji wspomnień intensyfikuje się, do głosu dochodzą sprzeczne sygnały, nic nie okazuje się być w porządku, zaś mąż i dorosłe dzieci nie pomagają w odszyfrowywaniu faktów, w dopasowaniu ich do rzeczywistości. Tajemnicze spojrzenia, pozornie nieistotne sekrety, gesty nie zawsze świadczące o szczerości. W takiej sytuacji trudno o zrozumienie przyczyn przepaści między wizerunkiem siebie we własnych oczach, a szkicowanym przez innych portretem. Jak wiele szczelin kobieta musi poznać w zasłonie straconego czasu? Ile dostrzec niepokojących obrazów na krawędzi jawy i snu, wzbudzających gorzkie pytania i mroczne podszepty intuicji?

[Adres usunięty]