Bezbronne

Darby wyjeżdża z uniwersytetu na którym studiuje, aby zobaczyć znajdującą się w szpitalu swoją mamę. Niestety w drodze rozpętuje się burza śnieżna, która szybko doprowadza do tego, że drogi stają się nieprzejezdne. Darby zmuszona jest zatrzymać się na postoju przy autostradzie, w totalnym odludziu. Oprócz niej zatrzymały się tam jeszcze cztery nieznajome osoby. Szukając na parkingu zasięgu, Darby zauważa, że w jednym z aut znajduje się mała dziewczynka. Przerażona tym odkryciem, postanawia pomóc małej. Kto z czwórki nieznajomych okaże się porywaczem? Czy Darby uda się ocalić dziewczynkę?

Właśnie takie książki lubię najbardziej. Pełne zwrotów akcji i trzymające w napięciu do końca. A ta historia niewątpliwie trzyma w napięciu dosłownie do ostatniej strony. Autor nie pozwala nam odetchnąć nawet na moment. Fabuła niezwykle przemyślana, aż do najdrobniejszego szczegółu. Jedna noc opisana na 365 stronach zapiera dech i nie można się od niej oderwać. Totalne odludzie, brak zasięgu, czwórka nieznajomych i uwięziona w aucie dziewczynka. Z takiej historii powstałby świetny film! Postaci są genialnie wykreowane. W sumie jest ich sześć. Każdy z nich wydaje się być całkiem miły, lecz czy na pewno tak jest? Darby nikomu nie może ufać, a jeśli to zrobi, może okazać się to wielkim błędem. Polubiłam ją za niezwykłą odwagę i zachowanie zimnej krwi w chwilach zagrożenia, a było ich tam naprawdę dużo. Silne emocje rodzi również postać porwanej dziewczynki. Więziona i niezbyt dobrze traktowana, pod wpływem Darby również wykazała się ogromną odwagą. Akcja pędzi i ani na moment to tempo nie zwalnia. Zakończenie zwaliło mnie z nóg. Chwile rozczarowania od razu zmieniły się w szok, gdy przeczytałam ostatnie zdanie. Tego właśnie oczekiwałam od tej historii. Jest to bardzo dobry thriller, który oczywiście Wam polecam! Jeśli będziecie mieli okazję przeczytać tę książkę, nie zastanawiajcie się ani chwili!

Nie da się ukryć, że umiejscowienie akcji na odludziu, w trakcie trwania burzy śnieżnej, również podsyciło nastrój tej powieści. Choć to dosyć oklepana sceneria, to mimo wszystko odpowiednio działa na czytelnika. Brak zasięgu, znikąd pomocy, nieznajomi ludzie… Stale towarzyszy nam uczucie niepewności, a gdy już odkryjemy, że Taylor Adams uwielbia bawić się ze swoimi czytelnikami i wodzić ich za nos, to tym bardziej uświadamiamy sobie, że tutaj może się wydarzyć jeszcze wiele nieoczekiwanych rzeczy! Jeżeli szukacie naprawdę dobrego, dopracowanego pod każdym względem, a przede wszystkim zaskakującego thrillera, to Bezbronne będą strzałem w dziesiątkę!

Cała recenzja: [Adres usunięty]

Thrillery to ostatnio jeden z moich ulubionych gatunków literackich. Szczególnie, gdy są tak dobre jak "Bezbronne". Już na samym początku zaintrygował mnie opis tej książki i wiedziałam, że na pewno po nią sięgnę. Zaczęło się dosyć niewinnie, by po chwili zamienić się w najbardziej przerażającą historię, jaką miałam ostatnio okazję przeczytać w ostatnim czasie.

Odludzie. Śnieżyca. Mała dziewczynka uwięziona w aucie. Znikąd pomocy. Co byś zrobił?

Główna bohaterka - Darby jechała z uniwersytetu do domu, gdy rozszalała się burza śnieżna i uwięziła ją na totalnym odludziu. Dziewczyna nie mając innej możliwości musiała zatrzymać się na postoju w miejscu dla podróżnych, gdzie spotkała jeszcze cztery osoby, które tak jak ona musiały przeczekać śnieżycę. W pewnym momencie Darby musi wyjść na zewnątrz, by złapać zasięg w telefonie i zadzwonić do siostry. Wracając do środka, dziewczyna zauważa, że w jednym samochodzie uwięzione jest dziecko...

"Bezbronne" to taki typ książki, który już na samym początku daje czytelnikowi znaki, że coś tu jest nie tak. I niby zaczyna się niewinnie, spokojnie, to tylko po to, by zaraz zrzucić bombę na czytelnika. Tak było w przypadku tej książki, główna bohaterka nie mogła trafić gorzej, bo nie dość, że utknęła na totalnym odludziu, gdzie znikąd pomocy, to dodatkowo odkryła, że w jednym samochodzie uwięzione jest dziecko. I tu pojawia się przed nią bojowe zadanie do wykonania, bowiem musi odkryć, kto jest porywaczem? Sama musi zdecydować komu zaufać oraz jak powstrzymać przestępce...

Książka jest naprawdę cieniutka, jednak akcja jaka się w niej rozgrywa jest bardzo zaskakująca. Historia z każdą stroną nabiera tempa i sprawia, że ciężko jest się oderwać od lektury. Podczas czytania ciągle odczuwałam niepokój i naprawdę bałam się tego, co może się wydarzyć na następnej stronie, ale pomimo tego, książka bardzo mnie wciągnęła i nie mogłam odłożyć jej na bok, dopóki nie poznałam finału.

Autor z premedytacją postanowił zagrać na emocjach czytelnika, serwując nam mocny skos adrenaliny. Również sceneria książki okazała się być bezbłędna - odludzie, małe pomieszczenie, w którym mogą odpocząć podróżujący i grupka obcych sobie ludzi, którzy wspólnie muszą przeczekać śnieżycę oraz uwięzione dziecko niczym zwierzę w klatce. Niebywała intryga, która doprowadza czytelnika na skraj obłędu. Niczemu niewinna studentka musi stawić czoło porywaczowi, jednak nie wie co ją czeka, gdy odkryję prawdę. Uczucie niepokoju towarzyszy przez cały czas, autor ciągle gra na emocjach czytelnika, robiąc nagłe zwroty akcji.

"Bezbronne" to naprawdę mocny thriller, trzymający w napięciu. Akcja nie zwalnia ani trochę, z każdą stroną wydarzenia coraz bardziej intrygują czytelnika, co nie pozwala oderwać się od lektury. Autor wykreował również mnóstwo brutalnych scen i przemocy. Dlatego ta lektura jest dla osób o mocnych nerwach. Na mnie, aż za bardzo działały te wszystkie sceny i nie ukrywam, że bałam się podczas czytania. Ale pomimo tego, bardzo polecam tę książkę. Dobrze czasami poczuć lekki dreszczyk emocji i zatracić się w tej historii pełnej zaskakujących zwrotów akcji i potyczek.

Kto zna moje upodobania czytelnicze, ten wie, że kiedyś zaczytywałam się bez umiaru w thrillerach i nadal mam słabość do tego gatunku.....

Thriller #bezbronne /org. #noexit / #tayloradams zaintrygował mnie opisem na okładce; otóż mamy dziewczynę, która wraca ze studiów do domu rodzinnego, do chorej matki. Niestety, podróż utrudnia jej śnieżyca, która zmusza ją do postoju na parkingu przy autostradzie, bez zasięgu i w towarzystwie kilku "przypadkowych" osób. Wkrótce Darby odkrywa w furgonetce dziewczynkę zamkniętą w klatce, prawdopodobnie porwaną.... Więcej nie mogę zdradzić, ale od tego momentu zaczyna się "jazda"...

Akcja powieści toczy się praktycznie przez jedną noc i jest jednowątkowa, ale tyle się dzieje, że ho ho.

Jest walka o przetrwanie, brutalny psychopata i jego niedorozwinięty brat, zwroty akcji i chyba trochę za dużo przypadków sprawiających, że temu "złemu" ciągle się udaje.

Nie dziwię się, że zostały wykupione prawa do ekranizacji książki, bo klimacik tu jest iście jak z amerykańskiego horroru typu Teksanska masakra... pomieszanego z Kevinem samym w domu😉 Postać psychopaty jest nieco przerysowana... i ten pistolet na gwoździe bleee...., dziwny jest jego /znaczy porywacza, nie pistoletu he he/ stosunek do Darby, która go trochę fascynuje, ale trzeba przyznać "ma jaja" dziewczyna. Zaciekawieni? Czytajcie😆

[Adres usunięty]

@ewa1may /EwaCzyta/

Zdarza się Wam, że zajrzyjcie tylko do książki, a potem już nie możecie przestać czytać? Mnie tak wciągnęły "Bezbronne".

Darby jedzie do rodzinnego domu pożegnać umierającą na raka matkę, jednak okropna zamieć krzyżuje jej plany gdzieś w Górach Skalistych. Gdy wystraszona dziewczyna obawia się, że zamarznie na odludziu, dostrzega Punkt Obsługi Turystów, do którego zjeżdża z poczuciem ulgi i nadzieją na przeczekanie najgorszego. Nie podejrzewa jeszcze wówczas, że najgorsze dopiero nadejdzie, a ona przez wiele godzin będzie walczyć o życie.

Wraz z nią na postoju jest dwóch młodych mężczyzn i starsza kobieta ze swoim kuzynem. Gdy dziewczyna wychodzi poszukać zasięgu okazuje się, że w furgonetce uwięziona jest mała dziewczynka. Darby nawet nie dopuszcza myśli, że mogłaby to tak zostawić i za wszelką cenę próbuje uratować dziecko. Tylko kto jest porywaczem i komu może zaufać? Czy bezbronna kobieta ma jakiekolwiek szanse na uratowanie dziewczynki i siebie samej?

Pomieszczenia postojowe zamieniają się w pułapkę, z której nie ma wyjścia. Śnieżyca skutecznie odcina ich od świata, sprawiając że ratunek mimo, że tak bliski, pozostaje niedostępny.

„Nie bój się zawodowców, Darby. Oni wiedzą, co robią, i załatwiają wszystko elegancko. Bać się trzeba amatorów.”

Porwanie w tym przypadku to ewidentnie sprawka amatorów. Nic nie idzie tak jak zostało zaplanowane, co niesie ze sobą straszne konsekwencje. Rankiem ma pojawić się pomoc, tylko kto przetrwa tę noc naładowaną strachem, brutalnością i szalejącą burzą śnieżną?

Książka trzyma w olbrzymim napięciu już od pierwszych stron. Nie sposób się od niej oderwać. Akcja gna nie pozwalając na zaczerpnięcie oddechu. Zmusza też do zadania sobie pytań, czy widząc jakąś niecodzienną sytuację, lub człowieka potrzebującego pomocy podejdę i się zainteresuję? Czy może przejdę obok, udając że nie widzę, licząc że ktoś inny się tym zajmie? Co zrobiłabym na miejscu Darby? A Wy?

Naprawdę warto!

Kiedy zaczęłam czytać nie spodziewałam się po tej lekturze zbyt wiele, bo początek mnie nużył. Narracja w trzeciej osobie jakoś do mnie nie przemówiła. Opisy miejsc wydawały mi się napisane nieudolnie, bo za nic w świecie nie mogłam się zorientować w położeniu czegokolwiek, o dziwo, nawet w pomieszczeniu. Nie wiem czy to rzeczywiście kwestia umiejętności autora czy mojego braku jakichkolwiek zdolności topograficznych. Myślę, że wszyscy się zgodzimy, aby całą winę zrzucić na książkowy śnieg :D Poza tym nie czułam się „porwana” przez akcję, przynajmniej w ¼ części książki.

Jak już wszystko stało się dosyć klarowne (a było to mniej więcej w połowie), zastanawiałam się czym autor może mnie zaskoczyć przez kolejną połowę i jak wybrnie z zaistniałej sytuacji. Tak, to jest ten moment, kiedy czytelnik dostaje pstryczka w nos. Wtedy też zaczęłam srogo główkować jak potoczy się akacja, albowiem zostało ponad sto stron, a moment, na którym właśnie byłam wydawał się kulminacyjny.

„Wymówki są jak trucizna – powtórzył Ed. – Najtrudniej jest zrobić to, co należy. Wykpienie się od tego to łatwizna.”

Nerwy w strzępach, paznokcie obgryzione, ogólny wygląd zahipnotyzowanego zombie. A tu co? Fałszywy alarm. Dosłownie. Z dobrych kilka razy opłakiwałam bohaterkę i już się zastanawiałam kto teraz przejmie dowodzenie – autor mnie zaskoczył. Zaczęłam autentycznie przeżywać całą akcję – nie obyło się bez przekleństw i huśtawki nastrojów (od satysfakcji po szał i niedowierzanie). Ta książka jest spowita mrokiem – pokazuje bohaterskie zachowanie, ale też niesamowite okrucieństwo, a wszystko to w wykonaniu człowieka. Niektóre momenty wstrząsają i nawet, jeśli wcześniej zwątpiłam w autora, to zwracam honor, bo napisał to wszystko tak, że siedziałam jak na szpilkach, dosłownie nawet nie drgając!

Czuję się wykorzystana i zrujnowana zarazem. Autor sobie ze mną pogrywał, za nic mając moje skoki ciśnienia i wręcz namacalny strach. Ja żyłam tą książką i myślę, że to jest dla niej najlepsza rekomendacja. Jest to pierwszy thriller, o zgrozo, na którym płakałam! A płakałam jak na powieściach Colleen Hoover (czy to jest normalne?), więc to coś znaczy. Każdy, kto czytał jakąkolwiek książkę od Pani Hoover, wie jak się na niej płacze. Miałam ochotę rzucić nią o ścianę i porządnie się na niej wyżyć za to jak autor zszargał moją stabilność emocjonalną. Nie potrafiłam uwierzyć, że Bezbronne mogą się tak skończyć. I co wtedy zrobił autor? Tak, znowu dał mi pstryczka w nos i jestem pewna, że tym razem z politowaniem.

Z całego serca chciałabym trafiać tylko na takie thrillery jak ten. Jest wyśmienicie poprowadzony mimo, że wszystko wokół jest surowe. Autor pokazał jak niewiele potrzeba, aby napisać dobrą książkę. Miejsca wielokrotnie się przewijały, bohaterów i przedmiotów było mało, a cała sytuacja wydawała się beznadziejna. Wiele analityki, wiele rozterek i wiele emocji. Mimo niezrozumiałego niedosytu, jestem pod ogromnym wrażeniem całokształtu.

CAŁA RECENZJA: [Adres usunięty]

Przedpremierowo Taylor Adams "Bezbronne".

Czasami Bóg posyła ludzi dokładnie tam, gdzie są potrzebni. Nawet kiedy oni sami o tym nie wiedzą.

Moi drodzy, nie wiem, czy Wam również, ale w moim życiu często zdarza się, że los bardzo mocno weryfikuje moje życiowe plany. Bywa tak, że mimo iż mam jakiś cel, do którego dążę nagle dzieje się coś, co staje mi na przeszkodzie do jego osiągnięcia. Oczywiście wówczas zastanawiam się, dlaczego tak właśnie się stało, ale po pewnym czasie zazwyczaj okazuje się, że nic nie dzieje się bez powodu.

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki Taylor Adams „Bezbronne”, o bohaterce której los bardzo mocno pokrzyżował plany, ale czy na pewno bez powodu? O tym przekonacie się już za chwilę.

Darby jest młodą studentką. Kiedy, my czytelnicy, poznajemy jej perypetie opisane na kartach powieści, dziewczyna wraca właśnie z uniwersytetu do domu rodzinnego na ferie zimowe pełna obaw, bo właśnie otrzymała druzgocącą wiadomość o stanie zdrowia swojej matki. Oczywiście chce, jak najszybciej dotrzeć na miejsce, jednak niestety nie będzie to możliwe, ponieważ pech chciał, że rozszalała się śnieżyca, która uniemożliwia dalszą podróż. Chcąc nie chcąc nasza bohaterka zmuszona jest spędzić najbliższe godziny na kompletnym odludziu z czterema zupełnie obcymi osobami, którzy podobnie, jak ona zostali uziemieni przez śnieżycę. Jako że prognozy nie są optymistyczne, jej przymusowym przystankiem staje się postój przy autostradzie odcięta od świata, bez zasięgu w telefonie. Można by powiedzieć, że przecież to nic takiego, takie rzeczy przecież się zdarzają. Owszem, ale sprawa staje się o wiele poważniejsza, kiedy młoda dziewczyna, szukając zasięgu w telefonie na pobliskim parkingu, w jednym z zaparkowanych tam samochodów dostrzega uwięzione dziecko. Oczywiście porywaczem jest ktoś z czwórki osób w budynku. Co zrobi Darby? Czy uda jej się pomóc dziecku? Czy wśród jej towarzyszy jest, ktoś, komu może zaufać, a co się stanie, kiedy zaufa niewłaściwej osobie i wówczas jej życie również będzie zagrożone? Na te wszystkie nurtujące pytania, znajdziecie, odpowiedz, sięgając po książkę.

Muszę przyznać, że byłam pełna podziwu i uznania dla postawy głównej bohaterki. Dziewczyna, zdając sobie sprawę, że w obecnej sytuacji, kiedy tak naprawdę jest zdana tylko na siebie, jeśli podejmie próbę uratowania dziecka, a przestępca zorientuje się, że odkryła jego sekret, ryzykuje własnym życiem, a biorąc pod uwagę fakt, że nie ma możliwości wezwania pomocy, a tym bardziej wydostania się z postoju, wówczas znajdzie się w pułapce i będzie tak samo bezbronna, jak to porwane dziecko, bez wahania decyduje się pomóc. Tylko, czy aby na pewno była to słuszna decyzja? Przekonajcie się sami.

„Bezbronne” to książka, z którą mam nie lada problem, a to dlatego, że coś mi w tej książce nie zagrało. Czytając opinię innych jej czytelników, widzimy, że zwracają oni uwagę na towarzyszące lekturze napięcie oraz dynamikę akcji, która nie pozwala odetchnąć. Tymczasem, jeśli chodzi o moje subiektywne odczucia, mogę zgodzić się, z tymi spostrzeżeniami, ale niestety dopiero od mniej więcej połowy książki. Pierwsza część książki strasznie mi się dłużyła i kompletnie nic się w niej nie działo. Później rzeczywiście akcja nabiera tępa i czujemy powiew strachu na plecach, ale moim zdaniem, przeczytać połowę książki, po to, aby wreszcie doczekać się czegoś, na co ja sama liczyłam od początku lektury, to trochę za mało.

Nie chcę, abyście pomyśleli, że książka jest zła, bo absolutnie tak nie jest. Bardzo podobał mi się intrygujący i ciekawy pomysł na fabułę, jej realistyczny charakter, który sprawił, że wielokrotnie zadawałam sobie pytanie, co ja zrobiłabym, będąc na miejscu bohaterki, analizowałam jej każdą podjętą decyzję. Na uwagę zasługują również świetnie wykreowane portrety psychologiczne bohaterów. Czytelnik od początku do końca ma możliwość wiedzieć, co myśli i czuje w danym momencie ta młoda kobieta.

W słowie podsumowania powiem tak, jeśli chcecie przeczytać naprawdę ciekawą i wciągającą książkę, w której na dynamiczny rozwój akcji jednak będzie trzeba cierpliwie poczekać, to serdecznie polecam Wam ten tytuł. Na zakończenie, dla tych z Was, którzy nie wiedzą, powiem Wam, że autor książki jest reżyserem i scenarzystą i to doskonale widać podczas czytania książki. „Bezbronne” to wspaniały materiał na film, który ja chętnie bym obejrzała.

Jak widzicie, w myśl cytatu, który przytoczyłam na początku recenzji, Pan Bóg skierował główną bohaterkę powieści na ten odcięty od reszty świata postój nie bez powodu, bowiem tylko ona była ostatnią nadzieją i ratunkiem dla tego bezbronnego dziecka.

A Wy, jak postąpilibyście w podobnej sytuacji, czy zaryzykowalibyście własnym życiem, by ratować inne życie?

Premiera książki odbędzie się już 13 lutego 2019 roku.

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Otwarte, za co bardzo dziękuję.

https://[Adres usunięty]/2019/02/przedpremierowo-taylor-adams-bezbronne.html

Darby wyrusza w podróż, aby pożegnać się ze swoją umierająca matką. Niestety zostaje uwięziona w punkcie obsługi podróżnych przez szalejącą burzę śnieżną. Czy to możliwe, że w zaparkowanym aucie uwięziona jest mała dziewczynka? Czy właściel auta znajduje się w budynku, w którym Darby ma spędzić nadchodzącą noc? Czy znalazłabyś w sobie tyle odwagi by walczyć o uratowanie dziewczynki? Kosztem czyjegoś życia? Swojego życia? A może przymknełabyś oko i stwierdziła " a... Na pewno mi się wydawało"! W tej książce nie ma nudy.. jest za to szybka akcja, zaskakujące sytuacje i przewrotność losów bohaterki.