Audiobook Dom na kurzych łapach mp3

Książka jest piękną baśnią folklorystyczną, w której mieszają się legendy słowiańskie, które mocno lubi sama autorka. Oto gdzieś na odludziu mieszka starowinka Baba Jaga, ale nie zjada ona dzieci i nie zatruwa mleka krów, a strzeże bramy między światami żywych i umarłych. Mieszka z nią 12-letnia wnuczka Marinka. Pomaga ona w codziennym odprawianiu dusz przez Bramę, ale skrycie marzy o zwyczajnym życiu, wśród żywych. Chce mieć przyjaciela, chodzić do szkoły, kochać. Wie jednak że jako Jaga kiedyś zajmie miejsce swojej babci i stanie się Strażniczką Bramy. To miejsce, które otwiera się co noc w ich domku na kurzych nóżkach. Bo nie wspominałam, ale ich domek rzeczywiście ma kurze łapy, może się błyskawicznie przemieszczać, choć zwykle osiada dopiero w jakiś odludnych miejscach jak pustynia, czasem nawet lodowa, wysokie góry, byle z dala od osad ludzkich.

Jednak czasem zdarza się, że w okolice chatki zachodzi jakiś turysta lub że dusza nie chce wejść w bramę i wtedy Marinka ma z kim porozmawiać, z kim się przyjaźnić. Jednak to, co sprzyja jej, niekoniecznie sprzyja domowi. I w konsekwencji też samej Marince daje tylko zmartwienia. Jak poradzi sobie dziewczynka jako Strażniczka Bramy? Czy rzeczywiście może i powinna nią zostać?

Czy polecam? Bez dwóch zdań! To była ciekawa lektura dla mnie, ale i ciekawa dla moich dzieci.

Więcej na: [Adres usunięty]

Książka „Dom na kurzych łapach” chodziła za mną już jakiś czas. Opis mnie intrygował, a pozytywne opinie tylko podsycały moją ciekawość. Teraz, gdy jestem po lekturze, powiem tylko jedno – czytajcie „Dom na kurzych łapach”!

Sięgając po tę książkę spodziewałam się magicznej baśni. Ale takiej wiecie, zwykłej magicznej baśni. A otrzymałam coś znacznie lepszego – magię życia i śmierci. Autorka - Sophie Anderson, w niezwykły sposób wykreowała świat, którego nie chcę opuszczać. Książka nie jest wesołą opowieścią, a wręcz pełna jest zadumy, poczucia niesprawiedliwości i ciągłych przeciwności, które napawają pesymizmem. A mimo to, chcę tam być, chcę tam wrócić i tam być. Tam życie co chwilę styka się ze śmiercią, a marzenia z rzeczywistością. I jest coś, co jest niezbędne do tego, by to wszystko razem udźwignąć – nadzieja. Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie, a łez na koniec nawet nie próbowałam powstrzymywać.

Myślałam, że „Dom na kurzych łapach” to będzie lekka podróż do baśniowej krainy. Dostałam książkę skłaniającą do refleksji, która zajęła szczególne miejsce w moim sercu. I żałuję tylko jednej rzeczy - żałuję, że to tak szybko się skończyło.

„Dom na kurzych łapach” zachwyca wszystkim — od okładki (najpiękniejsza okładka w tym roku) po samą historię, choć do młodej Marinki trudno poczuć sympatię od pierwszej strony. Trudno, ponieważ dziewczynka jest bardzo egoistyczna, nie widzi, albo nie chce widzieć, że Babcia bardzo się dla niej stara, choć o rozpieszczaniu nie ma mowy. Starsza Jaga przygotowuje młodszą do pełnienia funkcji Strażniczki Bramy — kobiety, która pomaga zakończyć zmarłym wędrówkę po ziemi i przenieść ich w gwiazdy. Jednak dwunastoletnia Marinka ma na siebie zupełnie inny plan, co wkrótce sprowadza na nią ogromne kłopoty.

„Dom na kurzych łapach” przenosi w zupełnie inny świat, świat baśni, legend, w którym sławna Baba Jaga nie jest czarownicą gotującą (niegrzeczne) dzieci w kotle, a kimś, kto pomaga, przynosi ukojenie. Sam obrzęd przeprowadzania dusz jest niesamowicie plastycznie opisany — widzimy płot z kości oraz czaszki, w których palą się świece. Czujemy zapach barszcz, słyszymy śpiewy, historię zmarłych. Po prostu magia! Tylko w baśniach można się tak poczuć.

Poza tymi akcentami ta powieść ma również inny wymiar. Pokazuje, czym jest prawdziwa przyjaźń, poświęcenie, dbanie o drugą osobę. Nasza młoda bohaterka tego nie widzi, jest krnąbrna, samolubna i to sprowadza na nią problemy. Jedna z drugiej strony to tylko dziecko, które pragnie akceptacji, „normalnego” życia, rodziny, szkoły, przyjaciół. A Baba Jaga ją tego pozbawia, bo ród Jagów nie brata się z żywymi, a zmarłymi. To zgubienie, nieporadność i egoizm Marinki najlepiej widać, kiedy zostaje sama, kiedy musi zacząć radzić sobie bez babci. Czy dziewczyna podoła zadaniu Strażniczki, a może wybierze swoją drogę? Czy nauczy się samodzielności i odpowiedzialności? Sprawdźcie koniecznie! Ta książka jest niezwykła. Jak ja bym chciała mieć taki Dom na kurzych łapach...

Kocham retellingi baśni. Nie mogę przejść obojętnie obok takiej książki. Zaczytuje się w nich od dawna, ale jeszcze nie czytałam nic związanego z bajką o Babie Jadze i domku na kurzej stopce. Dom na kurzych łapach Sophie Anderson to historia przesiąknięta magią, obyczajami, zwyczajami i rzucająca nowe światło na tę niemal zapomnianą już historię.

Jagowie to ludzie, którzy pomagają przeprawić się duszom po śmierci przez Bramę. Urządzają im przyjęcie, słuchają historii o ich życiu, po czym wysyłają do gwiazd. Babcia Marinki jest Jagą, a dziewczynka jest jej następczynią. I nie byłoby żadnych problemów, gdyby nie to, że Marinka nie chcę przejąć roli swojej babci. Nie czuje się dobrze w domku i chcę poznać inne dzieci swoim wieku. Chcę być wolna i poznawać świat. Nie chcę przeprowadzać dusz, bo to zajęcie wydaje jej się nudne i … nie dla niej. Baba przestrzega wnuczkę przed oddaleniem się od domku i codziennym poprawianiem ogrodzenia z kości, aby żywi nie zbliżyli się do domku. Jednak Marinka nie słucha babci i łamie zasady, zwłaszcza gdy spotyka małą dziewczynkę, która nie przekroczyła bramy…

Do czego doprowadzi sekret dziewczynki?

Dom na kurzych łapach to historia skierowana do nieco młodszych czytelników, ale i ja świetnie się przy tej książce bawiłam. Jest to opowieść o miłości, tęsknocie za życiem, za bliskimi, o popełnianiu błędów i szukaniu siebie. Sophie Anderson stworzyła opowieść, która daje Jagom nowe życie i zadania. Baba Jaga to już nie czarownica, ale kobieta, która pomaga duszom, która je kocha i odsyła do gwiazd. Dom Baby i Marinki, sam wybiera miejscea, w którym aktualnie się znajdują. Przyznam, że jestem zachwycona pomysłem autorki na zaadaptowanie tej baśni w nowy, oryginalny sposób, ale nie pozbawiony magii i tajemniczości. Wszystko w tym świecie idealnie do siebie pasuje, a zwroty akcji czy nowinki, wprowadzone przez Sophie Anderson pozytywnie zaskakują.

Marinka to dziewczynka, która dorasta i musi zacząć definiować siebie. Buntuje się i nie chcę przyjąć roli, jaką wybrała dla niej babcia. Chcę żyć jak inne dzieci i tęskni za „normalnością”. Wiele czytelniczek zrozumie jej postępowanie, zachowanie i wczuje się w bohaterkę. Ja, parząc na zachowanie dziewczynki z perspektywy lat, też ją rozumiem. Każdy z nas przeszedł okres buntu i warto o nim pamiętać, zwłaszcza, w rozmowach z młodszymi. Nasza bohaterka popełnia błędy, owszem, ale dorasta i nie boi się do nich przyznać. Jest jeszcze dzieckiem, ale zarazem już nastolatką, w dodatku obarczona brzemieniem Jagów. Nie pomaga jej to podejmować decyzji racjonalnych, jednak na wskutek wszystkich wydarzeń, zaczyna dorastać i rozumie pewne rzeczy.

Dom na kurzych łapach to historia, która Was pochłonie. Opowieść spisana przez Sophie Anderson jest przesiąknięta magią, miłością i poświęceniem. To książka w której zaczytają się nie tylko dzieci, ale także i dorośli.

Skoro już się pozachwycałam nad aspektem wizualnym to przejdźmy do konkretów. Jak dla mnie związanie historii Baby Jagi oraz Ani z Zielonego Wzgórza nie jest oczywiste, a jednak całość jest bardzo spójna oraz ciekawa. Cała fabuła, a także bohaterowie są szczegółowo zaplanowani i nic nie dzieje się bez powodu. Każda z postaci różni się od siebie i bije inna aura. Marinka jak to główna bohaterka działała mi na nerwy, ale po powtórzeniu sobie kilka razy, że ona zachowuje się po prostu jak na młodą osobę przystało było lepiej.

*

Wydarzenia niejednokrotnie szczerze mnie zaskoczyły. Opisy miejsc były nie za długie, a jednocześnie wystarczająco szczegółowe bym mogła je sobie wyobrazić, a niekiedy dosłownie czułam się tak jakbym była obok bohaterki i widziała co robi.

*

Wciągnęłam się i zaciekawiłam na tyle, że chętnie sięgnęłabym po kontynuację (gdyby takowa była), aby dowiedzieć się jak sprawy mają się w późniejszym czasie. „Dom na Kurzych Łapach” jest drugą przeczytaną przeze mnie książką, która daje nowe życie dobrze znanym bajką i całkowicie mnie tym kupiła. Z przyjemnością przeczytałabym jeszcze inne podobne historie.

~@_[Adres usunięty]_

Nadszedł czas na pierwsze rozczarowanie roku. Książka zapowiadała się wspaniale. Klimatyczna baśni o dziewczynce, mieszkającej w domu na kurzych łapkach, o Jadze przeprowadzającej umarłych na drugi świat i o marzeniach, o które warto walczyć.

Więc co poszło nie tak?

.

Rzecz dla mnie najważniejsza, czyli bohaterowie. Dawno nie spotkałam się z tak niezdecydowaną dziewczyna. Raz czegoś pragnie, chwilę później rzuca wszystko, by walczyć o coś zupełnie innego. Okłamuje najbliższych, nawet w sytuacjach kiedy takie kłamstwo nie ma sensu oraz świadomie ich krzywdzić. Nie potrafi znaleźć kompromisu i porozmawiać w spokoju o swoich problemach.  Niestety, w tym przypadku nie przyjmuję argumentów, że to jescze dziecko (12 lat), przechodzi okres buntu i że dużo przeszła. Nawet jeśli, jest to książka skierowna do młodszego czytelnika, powinna być dobrze napisana i dawać odpowiedni przykład. Aby trochę załagodzić sytuację powiem, że przez ostatnie 20 stron zaczynałam ją lubić ale niestety, tak mały urywek nie wystarczy aby pozytywnie ocenić ten aspekt.

Inni bohaterowie nie są lepsi, autorka przedstawia ludzi jako "tych złych" a z dorosłych robi nie myślące laleczki. Większość ich decyzji jest nie umotywowana i czasmi infantylna.

.

Język też mnie zawiodł. Mimo, że książka zawiera klimatyczne słowiański archaizmy, to proste dialogi i nie ciekawe opisy nie pomagają w odbiorze.

.

I na końcu coś w czym pokładałam ogrom nadzieji, czyli baśniowy klimat. Czy był? Czasmi. W niektórych momenatcah naprawdę czułam słowiańskość i rosyjskość ale w innych sytuacjach cała magia znikała, zastąpiona współczesnością (np sytuacja nad basenem)

.

Czy jest jakieś plus tej historii?

O dziwo, z tych minusów wyłonił się spory plusik. Emocje. Dawno przy czytaniu nie miałam tak wielkiej ochoty przytulić bohatrki, nakrzyczeć na dom, przemówić do rozsądku Jadze, czy rozszarpać wszystkich z bezsilność. Mimo, że książkę czyta się bardzo szybko, to przez moje serce przetoczył się huragan uczuć.