Wybacz mi

Wielowątkowa fabuła pozwala nie tylko poznać główna bohaterkę - Klaudię, ale również przemyślenia męża oraz losy jej dorosłych dzieci: Kasi i Mateusza. Każde z nich zmaga się ze swoimi problemami i marzeniami, inaczej spostrzega również zaistniałą sytuację. Mają własne priorytety i punkt widzenia, a ich próby odnalezienia własnej drogi życiowej, nie zawsze idą gładko, jak to w prawdziwym życiu bywa. Rozbudowana fabuła pozwala czytelnikowi poznać wszystkie odcienie historii i wysnuć własne opinie.

Problematyka powieści roztacza się wokół rodzinnego życia i sekretów. I pomimo, że tematy wydaje się na zbyt codzienne, to podczas lektury z zaciekawieniem śledziłam losy Klaudii, kibicowałam zarówno jej, jak i jej matce. Gabriela Gargaś bowiem w doskonały sposób stworzyła kreacje bohaterów, pozwalając czytelnikowi wczuć się w ich sytuację, emocje oraz wspólnie podejmować decyzje.

Nie jest to lekka lektura, ponieważ porusza ciemne strony ludzkiej natury - kłamstwa, brak lojalności i problemy małżeńskie. Jednak życie bohaterki wciągnęło mnie całkowicie i sprawiło, że lektura była przyjemnością i ciężko było się od niej oderwać.

Gabriela Gargaś, mimo, że niezbyt mi znana, wraz ze swoją twórczością zajęła zaszczytne miejsce na mojej półce. ,,Jutra może nie być" spodobała mi się na tyle, że postanowiłam skorzystać z ukazujących się nowości i zapoznać się z ,,Wybacz mi".

Jest to najnowsza powieść pisarki, która wzbudza wiele skrajnych emocji. Jedni uważają, że to przepiękna historia, drudzy zaś - że to najgorsza książka w jej dorobku. Jak jest naprawdę? Tego z pewnością Wam nie powiem, bowiem, mimo, że posiadam prawie wszystkie pozycje Gabrieli Gargaś, ,,Wybacz mi" jest drugą, z którą się zapoznałam. Muszę przyznać, że czytało mi się ją zdecydowanie przyjemniej niż ,,Jutra może nie być", a sama historia tak mnie wciągnęła, że całą pozycję przeczytałam w jeden dzień. To historia kobiety, której życie zawaliło się praktycznie z dnia na dzień, żyjącej w ciągłym poczuciu winy i... niespełnionej miłości.

Siostrzana miłość. Sami wiemy, że między rodzeństwem nie zawsze układa się wesoło. Podobnie było w przypadku Ludwiki i Sary, dwóch zupełnie innych osób. Coś jednak się wydarzyło, że Lusia nie potrafi pozbierać się po wydarzeniach sprzed lat. Całą swą miłość przelewa na jedyną córkę, Klaudię, która czyni to samo w przypadku swoich dzieci. Mateusz i Kasia czują się nieco przytłoczeni atmosferą panującą w domu, na obczyźnie, aż do dnia, kiedy ich matka pod pierwszym lepszym pretekstem postanawia wrócić do kraju. Czy w Polsce odnajdzie spokój duszy, otworzy się na miłość oraz wybaczenie?

Jak już wspomniałam, książkę tę czytałam z niekłamaną przyjemnością. Została napisana lekkim piórem, strony przelatywały jedna za drugą. Tym razem Gabriela Gargaś porusza kolejny życiowy temat - życie poza granicami kraju, emigrację, pewne znudzenie małżeństwem poprzez pojawienie się dzieci, codzienną rutynę. Wskazuje, na co warto zwrócić uwagę. Pomiędzy kolejnymi wierszami przeplata hasła, którymi powinniśmy kierować się w codziennym życiu. Nie warto brnąć na siłę w coś, co nie sprawia nam przyjemności. Czasem warto zrobić krok w tył, aby później pójść dwa naprzód. A co najważniejsze, warto wybaczyć. Myślę, że byłoby szkoda, gdybyście obok tej pozycji przeszli obojętnie. Pełna ciepła, nadziei i marzeń na lepsze jutro.

Spoglądasz na swoją biblioteczkę i zastanawiasz się, jaki tytuł teraz wybrać. Przeglądasz i przebierasz książkowe stosy, aż wybierasz jedną z tych zapowiadających się na niezłą powieść obyczajową. Niepozorna okładka przedstawiająca dwie dziewczynki stojące w trawie niemal po pas, dość wymowny tytuł oraz intrygujący opis. Po czym czytasz i czytasz, aby coraz bardziej wejść do przedstawionego świata, utożsamiając się z postaciami, a szczególnie główną bohaterką... bo to mogę być ja, Ty, ona, ona i tamta też. To może być każda z nas.

"(...) kobiety są niesamowite! Kobiety mają siłę, która zdumiewa mężczyzn. Mają dzieci, przezwyciężają trudności, dźwigają ciężary, ale obstają przy szczęściu, miłości i radości. Uśmiechają się, kiedy chcą krzyczeć, śpiewają, kiedy chcą płakać, płaczą, kiedy są szczęśliwe i śmieją się, kiedy są zdenerwowane. Dają z siebie tak wiele, czasem nie dostając niczego w zamian. Wspierają cię, podtrzymują na duchu, wierzą w ciebie i są najlepszymi przyjaciółkami. Walczą o to, w co wierzą, sprzeciwiają się niesprawiedliwości, nie zgadzają się na "nie" jako odpowiedź, kiedy wierzą, że jest lepsze rozwiązanie. (...) Miłość kobiety jest potężna i niekontrolowana. Jedyna niesłuszna rzecz w kobiecie to ta, że często zapomina, ile jest warta..." * 157-158

Klaudia to 40-latka mieszkająca w Anglii wraz ze swoim mężem i już dorosłymi, aczkolwiek jeszcze niedojrzałymi dziećmi. Kobieta nie czuje satysfakcji - nigdy nie zaaklimatyzowała się w obcym kraju, pracuje w zasadzie z przymusu, dzieci żyją swoim życiem i nie chcą dzielić się nim ze swoją matką, a męża pochłania praca i... inne kobiety. Chemia, która niegdyś ich łączyła, ulotniła się, a małżonkowie są ze sobą, ale żyją obok siebie. Kiedy Klaudia w końcu decyduje się na chwilowy powrót do kraju spowodowany złamaną nogą własnej matki, nie ma pojęcia, że jej życie ulegnie tak diametralnym zmianom. Ludwika przekaże jej tajemnicę skrywaną od lat, doskonale wiedząc, iż córka może jej nie wybaczyć...

"Wybacz mi" to książka tak głęboko osadzona w rzeczywistości, że aż boli. Dosłownie każda z nas odnajdzie w tej powieści cząstkę swoich problemów bądź tych, które dotykają jej bliskich. Już na samym początku Gabriela Gargaś tworzy niespotykany klimat, sprawiając, że czytelnik od razu utożsamia się z główną bohaterką, nawet jeżeli jej życie wydaje się tak inne od własnego. Co prawda, błyskawicznie domyśliłam się, jaką tajemnicę skrywa Ludwika, matka Klaudii, ale mimo wszystko byłam ciekawa, jak przekaże jej ową wiadomość. Do tego kłaniam się nisko autorce, bo owa lektura to dosłownie skarbnica cytatów, dla których warto powrócić do tej historii niejednokrotnie.

"Będą dni, kiedy będziesz myśleć, że do tamtego brzegu jest o wiele za daleko. Ale będą też i takie, kiedy powiesz do siebie: "Co tam za daleko, przepłynę wpław". Będą dni, kiedy czarne chmury zawisną nad Twoją głową. Ale będą też dni, kiedy pomyślisz: "Co z tego, że chmury... Z tych chmur nie będzie deszczu". Będą dni, kiedy będzie Ci się wydawać, że ktoś podciął Ci skrzydła. Ale będą też takie, kiedy rozłożysz swoje skrzydła i uniesiesz się nad ziemią. Bo życie jest po to, by zdobywać szczyty." **

Gabriela Gargaś porusza w tej powieści masę wątków - życie na emigracji, tęsknotę za ojczyzną, utratę bliskiej osoby, żarliwą pogoń za pieniędzmi, trwanie w nieszczęśliwym związku, nieoczekiwaną śmierć, bolesną zdradę, alkoholizm, ciążę w młodym wieku czy wieloletnie życie w kłamstwie. Autorka pokazuje, jak członkowie rodziny, którzy powinni być opoką i największym wsparciem, oddalają się od siebie, żyjąc własnym życiem i w zasadzie nie znając się zbyt dobrze. Losy bohaterów uświadamiają, że życie przecieka przez palce, dlatego nie warto oglądać się za siebie i robić czegokolwiek wbrew własnym przekonaniom, gdyż nie doprowadzi to do niczego konstruktywnego. Należy walczyć o siebie, bo prawdopodobnie nikt nie zrobi tego w naszym imieniu.

ZAWSZE jest dobry czas, żeby zawalczyć o swoje szczęście. Nigdy nie wiemy, ile zostało nam jeszcze życia, dlatego musimy cieszyć się każdym dniem. Nie da się żyć na zapas, zatem każda chwila powinna mieć nieocenioną wartość. A tak często o tym zapominamy... Z tego względu musimy zrozumieć, że prawdziwej miłości daleko od uzależnienia się od drugiej osoby, skakaniu nad nią i spełnianiu jej każdych zachcianek. Nie wkraczajmy w związki tylko dlatego, że czujemy się samotne i potrzebujemy bliskości, a wiadomo, iż tonący chwyta się nawet brzytwy. KAŻDA z nas jest zbyt dobra, piękna oraz wartościowa, aby tracić najpiękniejsze lata swojego życia w miejscu oraz przy boku ludzi, którzy ciągną na dno.

"Miłość przychodzi z codziennością, pierwszą burzą, zawieruchą, trzaśnięciem drzwiami. Kiedy przybywa kilogramów po ciąży, a ty w jego oczach wciąż jesteś najpiękniejsza. Kiedy ON łysieje, siwieje, garbi się, a ty wciąż wiesz, że to on, a nie żaden inny jest tym wyśnionym. Miłość to nie bieg przez łąkę usianą kolorowymi kwiatami. Miłość to wspólna podróż przez wyboje. To wywrotki na zakręcie. Miłość boli. Zawsze boli, ale jest tego bólu warta." ***

"Wybacz mi" polecam wszystkim kobietom - szczęśliwym partnerkom i tym, które żyją z kimś, ale jakby obok. Paniom spełniającym się w pracy oraz tym pracującym w miejscach bez większych perspektyw. Czytelniczkom spędzającym ze swoimi dziećmi każdą wolną chwilę oraz takim, które łakną obecności swoich dorosłych pociech zajętych własnym życiem. Kobietom walczącym o własne szczęście i tym, które poddały się, bo nie mają już siły walczyć o lepsze jutro. Ta powieść jest o nas i dla nas, więc korzystajcie, zapamiętujcie i zmieniajcie to, co Wam przeszkadza w poczuciu się kochanymi, potrzebnymi i pięknymi...

* cytat ze str. 157

** cytat ze str. 357

*** cytat ze str. 416