Sekta z Wyspy Mgieł. Sekta ViaTerra. Tom 1

1. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia potwierdzona zakupem

   Dodana przez Magdalena M. w dniu 2019-08-09

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Sekta z Wyspy Mgieł to ciężki orzech do zgryzienia. Ja z tą książką miałam wzloty i upadki, choć jak skończyłam czytać zrozumiałam każde słowo zapisane i każdą sytuacje.
   
   Sofia dołącza do grupy ViaTerry w której ma zbudować bibliotekę. Jest to miejsce przychylne ziemi i ekologi, gdzie dusza odpoczywa i wyzbywa się złej energii. Miła i sielska sytuacja w grupie zmienia się kiedy ViaTerra zostaje nazwana sektą przez media.
   
   Na początku książka mnie zniechęcała, wg mnie ideologię sekty "tezy" zostały delikatnie dotknięte i tak na prawdę nie umiałam zrozumieć co powoduje iż ludzie chcą przebywać w tym miejscu. Jaka siła ich trzyma w sekcie.
   
   Drugie co mnie trochę denerwowało to sielska atmosfera. Pokazanie jak ludzie żyją, jak hodują świnki, warzywa itp. wg mnie to nie było potrzebne.
   
   Kiedy skończyłam czytać zrozumiałam iż sytuacje które mnie wkurzały na początku były jednak potrzebne. Obrazują życie przed nagonką mediów i po gdzie sekta jest obserwowana i komentowana.Gdzie presja otoczenia zewnętrznego rośnie.
   
   Polecam gorąco. Przy czytaniu trzeba uzbroić się w cierpliwość.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Magdalena S. w dniu 2017-07-14

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Idealnie funkcjonujące społeczeństwo to marzenie każdego przywódcy. Jednak w tworzeniu go, a wraz z tym pewnych idei, łatwo można zbłądzić i zacząć zmierzać w złym kierunku. Wiecie, ja bardzo lubię ludzi z pomysłem, pasją, z ideą. Ale kiedy ta idea zaczyna iść w nie tę stronę, w którą powinna, coś zaczyna zgrzytać. Przekonała się o tym bohaterka debiutanckiej powieści Mariette Lindstein, nowości od wydawnictwa Bukowy Las, Sofia Bauman. Trafiła ona do newage’owego ruchu o nazwie ViaTerra. Początkowo było jak w bajce, dopiero potem uświadomiła sobie, że znalazła się w chorej sekcie, która bardziej niszczy niż pomaga ludziom.
   
   Sofia pragnie odmiany w życiu, bowiem właśnie zakończyła w nim pewien etap. Ukończone studia, zakończony związek z nie tym chłopakiem… Dlatego gdy nieziemsko przystojny i pełen magnetyzmu Franz Oswald zaprasza ją na wyspę u zachodniego wybrzeża Szwecji, gdzie miejsce ma jego wspaniała organizacja, Sofia chętnie podejmuje próbę zapoznania się bliżej z tym ruchem. Tezy Oswalda na pierwszy rzut wyglądają naprawdę obiecująco. Neguje ON niezdrową żywność, życie w stresie i brak równowagi. Zachęca do ekologicznego jedzenia, które mieszkańcy wyspy sami hodują, proponuje porzucenie zaawansowanej technologii, a przede wszystkim dba o to, aby każdy uczestnik jego programu zajrzał do swojego wnętrza, odnalazł swoje prawdziwe ja, a tym samym spokój, równowagę i harmonię. Jednak to tylko pierwsze wrażenie…
   
   Debiutancki thriller Lindstein jest porównywany do bestsellerowej sagi Millenium Stiega Larssona. Nie jestem pewna, czy to odpowiednie porównanie, bowiem może sprawić, że każdy czytelnik sięgający po tę pozycję będzie miał naprawdę spore wymagania i oczekiwania, a potem może się po prostu rozczarować. Nie chcę przez to napisać, że Sekta z Wyspy Mgieł jest złą książką, bowiem jest naprawdę ciekawa i dobrze się ją czyta, ale wciąż widać, że jest to debiut i autorka dopiero zaczyna swoją przygodę z przelewaniem tego, co siedzi w jej głowie, na papier. Powieść Lindstein z pewnością zyskuje na realności z tego powodu, że kobieta sama kiedyś padła ofiarą sekty, dlatego doskonale wie, jak to wygląda od środka.
   
   Główna bohaterka stopniowo poznaje świat stworzony przez Franza Oswalda, podobnie jak my. Z tą jednak różnicą, że czytelnikowi już sam tytuł sugeruje, że coś będzie nie tak. Gdy Sofia przybywa na wyspę wszystko wygląda naprawdę obiecująco, aż chciałoby się tam wybrać i zacząć nowe życie. Dopiero z czasem można zauważyć, że to społeczeństwo nie funkcjonuje dobrze. Franz Oswald jest tyranem, dyktatorem, a nie liderem. Owszem, jest pełen charyzmy, to niezwykle stanowczy człowiek, który potrafi pociągnąć za sobą tłumy, który ma ideę… Ale wiecie, w historii było już wielu takich „wspaniałych przywódców”, a dobrze wiemy, jak skończyli. Ciekawi mnie tylko, skąd u niego taki magnetyzm, skąd w ludziach lęk przez Oswaldem… Momentami był postacią lekko przerysowaną, ale w ogólnym rozrachunku jest odpowiednio wykreowany, jeżeli weźmiemy pod uwagę jego rolę w tej powieści.
   
   Samo funkcjonowanie ruchu Oswalda jest naprawdę dobrze przedstawione. Można się zagłębić w ten odseparowany od reszty świat, w którym zaczynają pojawiać się pierwsze zgrzyty. Wydaje mi się, że Oswald ma w sobie coś z szaleńca, ale jak zatem nazwać jego zwolenników? Tych, którzy zanim poszli, tych, którzy ślepo wierzą w jego ideę? Czy naprawdę tylko Sofia zaczęła dostrzegać tę bolesną prawdę? Stało się to dla niej przekleństwem, bo choć Oswald głęboko w nią wierzył, tak to właśnie ona okazała się słabym ogniwem jego cudownego planu. A ucieczka z ViaTerry jest niemożliwa… Chyba że masz zamiar zakończyć swój żywot na dobre. Nie powiem, żeby Sofia stała się bohaterką bliską memu sercu, bowiem jej zachowanie nie do końca mi się podobało, powinna być postacią silniejszą, bardziej stanowczą, ale właściwie jakby nie patrzeć to udało jej się odzyskać siebie.
   
   W Sekcie z Wyspy Mgieł akcja toczy się umiarkowanym tempem, od początku do samego końca. Z jednej strony ta statyczność nadaje tej książce swoistego charakteru, ale z drugiej jest dosyć problematyczna, bowiem uniemożliwia odpowiednie stopniowanie napięcia czy wprowadzanie zaskakujących zwrotów akcji. W thrillerach dobrze jest jednak o to zadbać, aby czytelnik nie poczuł znużenia. Dobry klimat i pomysł to jedno, ale aby tego typu książka stała się naprawdę wyrazista i przejmująca, trzeba zadbać jeszcze o kilka innych elementów. Właśnie dlatego widać, że jest to debiut Lindstein. Z pewnością miała ona świetny pomysł na fabułę, która naprawdę potrafi wciągnąć, ale zabrakło mi lepszej realizacji tego planu.
   
   W ostateczności jest to jednak powieść przyjemna, z którą warto spędzić kilka chwil, zwłaszcza jeżeli należycie do tego grona czytelników, które przepada za motywem sekty. W miejscu, do którego trafia główna bohaterka tkwi ciekawa historia, którą poznajemy w trakcie lektury, gdzieś pomiędzy rozdziałami, a to daje nam dodatkowy punkt widzenia na postępowanie Oswalda. Książka wciąga, choć brakuje tutaj czegoś, co trzymałoby czytelnika w napięciu. Mimo wszystko nie powinniście się nudzić przy tej powieści, bo sama ciekawość tego, co wydarzy się dalej, potrafi zachęcić do dalszego przewracania kartek. Dajcie autorce szansę!

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Paulina L. w dniu 2017-06-17

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Nie minę się chyba z prawdą, gdy napiszę, że Skandynawowie uważani są za mistrzów kryminału. Larsson, Lackberg, Mankell, Nesbø - słyszał o nich niemal każdy, a liczba ich fanów z dnia na dzień jedynie wzrasta.
   
   W czym tkwi ich sekret? Czy operują piórem lepiej niż inne nacje, czy może jest wśród nich więcej psychodelicznych szaleńców? Czy też - kolokwialnie mówiąc - całą robotę odwala za nich atmosfera miejsc, w których osadzają akcję swych powieści?
   
   Nie mam pojęcia.
   
   Wiem za to, że uwielbiam skandynawskie kryminały, namiętnie je czytuję i często daję szansę nowym twórcom. Takim jak np. Mariette Lindstein.
   
   Bo przyznajcie sami, czyż skandynawski thriller oparty (częściowo :D ) na faktach, nie brzmi nad wyraz kusząco?
   
   Dla mnie brzmiało. I to bardzo.
   
   Szwedzka wyspa, skąpana we mgle, która obrosła w mrożące krew w żyłach legendy i wyglądająca na niegroźną (a wręcz innowacyjną!) ideologia. Niewiele trzeba, by niemająca planu na życie młodziutka Sofia Bauman uległa czarowi Franza Oswalda, przywódcy sekty ViaTerra. Najpierw realizuje jego program, a później - pomimo początkowych oporów - przyjmuje ofertę pracy. Szybko jednak zauważa, że Oswald zachowuje się dziwnie, a to, czego wymaga od swoich pracowników na pewno nie jest normalne. Atmosfera się zagęszcza, a wraz z nią obawy Sofii, która postanawia opuścić wyspę, nim dojdzie do najgorszego.
   
   Zapomina jednak o jednym.
   
   Nikt nigdy nie opuścił ViaTerra.
   
   "Sekta z Wyspy Mgieł" szumnie nazywana jest fenomenem na miarę Larssona (tak, dokładnie takie słowa krzyczą do nas z okładki) i mrożącym krew w żyłach thrillerem. W tym momencie powinnam chyba parsknąć śmiechem, bo ma to niewiele wspólnego z rzeczywistością. To naprawdę dobra powieść, mocna i momentami niepokojąca, ale w żadnym wypadku nie nazwałabym jej thrillerem (a tym bardziej takim, który zatrzymałby nam krążenie). Co zaś do porównania "Sekty..." do "Millenium" Larssona - aż tak bym się nie zapędzała ;)
   
   To, co charakteryzuje skandynawską literaturę to bardzo trudny do przebrnięcia, toporny wręcz wstęp. Tak też jest w przypadku debiutu Lindstein. Jeśli jednak zaciśniemy zęby i będziemy brnąć dalej niczym buldożer, to natrafimy na kawałek całkiem niezłej literatury, którą czyta się w iście zawrotnym tempie.
   
   Na samym początku lekko obawiałam się tych trudności w czytaniu - "Sekta z Wyspy Mgieł" jest bowiem oparta na autentycznych wydarzeniach, których to świadkiem (czy też raczej "uczestnikiem") była autorka. Obawiałam się stricte naukowego podejścia, poważnego dokumentu i treści pełnej psychoanalizy. Niebiosom niech będą dzięki, że Lindstein zdecydowała się pójść w zupełnie innym kierunku i mocno sfabularyzowała fakty, którymi dysponowała . Jej książka to nie psychologiczny bełkot, pełen wyobrażeń o tym, jak działa sekta; to prawdziwa relacja osoby z wewnątrz, świadectwo zmian w psychice i działań człowieka opętanego manią wielkości. Co do samego Oswalda - gwarantuję Wam, że drugiej tak szalonej, wywołującej raz litość, raz nienawiść postaci szybko nie znajdziecie.
   
   Przez pierwsze sto stron bardzo (naprawdę BARDZO) przeszkadzały mi podrozdzialiki pisane kursywą, które to zastąpiły typowe retrospekcje, tak powszechnie używane w kryminałach czy thrillerach. Wiem, że miały one swój cel i z czasem zgrabnie wplatały się w całą historię, ale te początkowe były bardzo chaotyczne, nieudolne i jedyne, co robiły to... Dokładnie. Pieruńsko irytowały.
   
   Większej liczby minusów nie zauważyłam ;)
   
   Komu mogę polecić "Sektę z Wyspy Mgieł"? Na pewno wszystkim tym, którzy z zapamiętaniem zaczytują się w książkach opartych na faktach. Tym, którzy interesują się psychologią, ale niekoniecznie mają ochotę na noc spędzoną z akademickim podręcznikiem. Fanom Skandynawów (oczywiście! :) ) i wszystkim szukającym ciekawej lektury, która nie wyjmie im z życia więcej niż parę tylko dni.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Anna C. w dniu 2017-12-16

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Mariette Lindstein stworzyła niezwykle realną i przerażającą wizję życia w sekcie. Oparła ją na własnych doświadczeniach, gdyż w wieku 19 lat trafiła do kościoła scjentologicznego. Udało jej się stamtąd uciec i postanowiła podzielić się swoimi doświadczeniami i pokazać prawdziwe oblicze działania sekt. Oddała wiele swoich cech i emocji głównej bohaterce swojej książki, Sophii.
   
   Sekta z Wyspy Mgieł to porywający thriller psychologiczny, który przeraża, ale i fascynuje. Na Wyspie Mgieł u wybrzeży Szwecji, w startym pałacu mieści się sekta ViaTerra, którą dowodzi charyzmatyczny Franz Oswald. Mężczyzna kreuje się na duchowego przywódcę i promuje na spotkaniach filozofię ViaTerra oraz zaprasza do ośrodka znane osoby. Z zewnątrz wszystko wygląda świetnie, pracownicy (mieszkańcy pałacu) pracują za pieniądze, są zadowoleni i szczęśliwi, ale również ślepo oddani Oswaldowi.
   
   Sophia poznaje go na jednym ze spotkań promocyjnych, na które trafiła z przyjaciółką. Mężczyzna szybko zwrócił na nią uwagę i wyłuskał z tłumu oraz zaprosił na Wyspę. Pojechała z ciekawości, dla odprężenia i oczyszczenia umysłu. Podchodzili do idei z dystansem, jednak coś ją przyciągało do Oswalda. Kiedy ten zaproponował jej pracę i stworzenie biblioteki w pałacu - zgodziła się i przyjechała na Wyspę na dwuletni kontrakt. Jej życie zaczęło się zmieniać..
   
   Małymi krokami Oswald ingerować w nie coraz bardziej dążąc do jej ubezwłasnowolnienia. I prawie mu się to udało, ale Sophia wykazała się dużym sprytem i uciekła, ale posłańcy Oswalda podążali jej śladem .
   
   Sekta z Wyspy Mgieł jest pozycją, na którą warto zwrócić uwagę w czasie, gdy sekty pod różną postacią wyrastają jak grzyby po deszczu. Ludzie ślepo podążają za cudowną wizją i wpadają w bagno, z którego trudno się wydostać. Przeczytajcie - ku przestrodze ! Warto!
   
   [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Monika P. w dniu 2017-08-24

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Mariette Lindstein urodziła się i wychowała w szwedzkim Halmstad. Jako młoda dziewczyna planowała karierę dziennikarską. Niestety, w wieku dziewiętnastu lat trafiła do Kościoła scjentologicznego. Udało jej uciec w 2004 roku. Wyzwoliwszy się w końcu spod władzy scjentologów postanowiła opisać swoje doświadczenia i wyjawić prawdy na temat nadużyć, których była ofiarą. Sekta z Wyspy Mgieł to jej debiut i jednocześnie pierwsza część elektryzującej trylogii.
   
   Na wyspie u wybrzeża Szwecji osiedlił się ruch New Age. Jego charyzmatyczny przywódca, Franz Oswald, opracował naukę ViaTerra, która ponoć ma przywracać spokój ducha i naturalną równowagę ciała. Ruch ma magnetyczną moc przyciągania celebrytów i ludzi władzy.
   
   Sofia Bauman jest główną bohaterką powieści Sekta z Wyspy Mgieł. Dziewczyna niedawno skończyła studia, a także toksyczny związek z chłopakiem, nie bardzo wie co zrobić ze swoim życiem. Razem z koleżanką biorą udział w odczycie, który prowadzi nie kto inny, jak Franz Oswald. Mężczyzna robi na dziewczynie piorunujące wrażenie, jest męski, przystojny, charyzmatyczny. Sofia daje się oczarować piękną wizją, którą roztacza przed nią Oswald i przyjmuje jego ofertę pracy.
   
   W taki sposób trafia na spowitą mgłą wyspę, osnutą tajemnicami. Piękna posiadłość, spokój i cisza na początku sprawiają dziewczynie niebywałą radość. Niestety z biegiem czasu zdaje sobie sprawę z poświęceń i wyrzeczeń; przestaje być szczęśliwa i zaczyna orientować się, że ten obiecywany raj na ziemi jest sektą. Żałując pochopnie podjętej decyzji, chciałaby się wycofać i wrócić do normalnego życia. Ale tak się składa, że nikt nigdy nie opuścił ViaTerra, którego „strzeże” ogrodzenie pod napięciem.
   
   Każda sekta ma własną ideologię, cechy i reguły funkcjonowania. Różnice są jednak bardzo subtelne. Podstawą działania sekty jest psychomanipulacja osób wewnątrz organizacji, jak i potencjalnych członków. Ofiarami najczęściej są osoby młode, które poszukują odpowiedzi na pytania o sens życia, szukający własnej drogi. Nie jest inaczej w przypadku ViaTerra. Absolutna dyscyplina, pełne zaangażowanie i całkowite podporządkowanie guru – Oswaldowi. Jak to brzmi? Prawdziwy koszmar – bo gdzie w tym wszystkim jest miejsce dla człowieka.
   
   Sektę z Wyspy Mgieł czyta się niemal błyskawicznie, a jest to niewątpliwie zasługą przystępnego języka jakim posługuje się szwedzka autorka. Zdecydowanie nie jest to obiecywany fenomen na miarę Millennium Stiega Larssona, ale przyznaję, że czytałam z dużym zainteresowaniem. Można się dowiedzieć o mechanizmie działania sekty, manipulacji, dezinformacji i w końcu wzbudzaniu poczucia winy, wstydu, lęku. Chwilami zastanawiałam się, jak to możliwe dać sobie tak wyprać mózg, momentami zwyczajnie trafiał mnie szlag i byłam bliska rzuceniem książki w kąt, ale koniec końców niczemu przecież nie była winna.
   
   Mariette Lindstein przelała na papier to przez co sama przeszła. Powieść, mimo iż jest debiutem uważam za bardzo dobrą. Sądzę, że jest w niej wszystko, co powinno się znaleźć. Napisana ciekawie, niespiesznie, ale nie nużąco. Daje nadzieję na świetną kontynuację, na którą z niecierpliwością będę wyczekiwać.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 3 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję