Mgnienie Tom 2

Druga część cyklu z detektywem Leonem Brodzkim, rozpoczyna się dokładnie w tym momencie, w którym zakończyła się akcja pierwszej. Jeśli nie czytaliście „Powtórki”, to koniecznie musicie to zrobić. Poszczególne tomy tej serii ściśle się ze sobą łączą.

Heraklit, psychopatyczny morderca został pojmany, ale jego brat wciąż działa. Brutalne morderstwo i porwanie młodej dziewczyny zmuszą Brodzkiego do walki nie tylko z przestępcą i jego pomocnikami, ale także z upływającym czasem. W tym starciu liczy się każda minuta. Sprawa jest o tyle trudniejsza, że dotyczy rodziny toruńskiego detektywa. W „Mgnieniu” Leon Brodzki ponownie będzie musiał mierzyć się z trudną i bolesną przeszłością.

Akcja, przynajmniej początkowo, nieco zwalnia. Marcel Woźniak pozwala nam lepiej poznać bohaterów. Słuchamy ich rozmów, poznajemy myśli, a te zdają się mówić o nich więcej niż czyny.

Głównym miejscem wydarzeń pozostaje Toruń, jednak tym razem Autor zabiera nas także do klimatycznego, nadmorskiego Darłowa. Miasta, z którego pochodzi, i w którym mieszka była żona toruńskiego detektywa – Dagmara. To właśnie tam Leon pozna, będzie współpracował i prowadził egzystencjalne dysputy z Rolandem Brykiem – lokalnym stróżem prawa.

Woźniak nie stroni od czarnego humoru, odwołań do aktualnej sytuacji kraju (także politycznej). Kolejny raz na kartach jego powieści pojawia się postać „pożyczona” od Roberta Małeckiego – dziennikarz Marek Bener.

Sporo tutaj nawiązań m. in. do Agathy Christie czy Williama Szekspira. Rozważań nad życiem ludzkim i jego naturą. Nad istotą dobra i zła, błędami, za które prędzej czy później trzeba zapłacić. To najbardziej refleksyjna i melancholijna część serii. Jednocześnie jednak, jest to też część najbardziej mroczna.

„Mgnienie” to kryminał pełen zaskakujących zwrotów akcji, z zagadką, której rozwiązanie kryją mroki przeszłości. Tutaj trup ściele się gęsto, a znani z „Powtórki” bohaterowie zyskują nowe rysy. Mimo początkowo spokojnego tempa, końcówka przywodzi na myśl powieści sensacyjne, a finał ponownie zmusza czytelnika do niezwłocznego sięgnięcia po kolejny tom.

Język, jakim posługuje się Autor, tak bardzo wydawałoby się nieprzystający do gatunku, stanowi nie tylko znak szczególny całej serii, ale także jej największy atut.

„Mgnienie” zaczyna się dokładnie w tym miejscu, w którym skończyła się „Powtórka". Choć Heraklit został złapany i osadzony w więzieniu, to koszmar Leona Brodzkiego dopiero się zaczyna. Jak daleko sięgają wpływy mordercy? Kim jest tajemniczy Człowiek w kapeluszu, który pojawia się na miejscu zbrodni? I czy Sara Brodzka zapłaci za grzechy przeszłości?

Przez większość powieści, miałam wrażenie, że Marcel „Mgnienie” poświęcił na studium nad człowiekiem. Córka głównego bohatera zostaje porwana i na nim, jako na śledczym i na ojcu spoczywa odpowiedzialność, by ją ocalić. Sama mam dzieci więc dla mnie skrajne postawy Leona były zupełnie zrozumiałe! Nie da się odsunąć na bok własnych uczuć i kalkulować na chłodno, kiedy w grę wchodzi życie najbliższej nam osoby, krwi z własnej krwi. Z jednej strony Leon jest głównym śledczym, na którego ręce patrzą wszyscy i oczekują natychmiastowych wyników, z drugiej jest mężem (byłym, ale jednak) i ojcem, który dla swoich dwóch kobiet wskoczy w ogień, jeżeli będzie taka potrzeba.

Względem fabuły W „Mgnieniu” nic nie jest oczywiste, z biegiem wydarzeń pojawiają się kolejne tropy, nowe ślady i odwołania do przeszłości, a stare układy nadal mają szerokie „plecy". Ktoś czuwa nad śledztwem, tak by Brodzki nie drążył zbyt głęboko, jednak kiedy Leon zaczyna łączyć to, co było z tym, co jest, historia zatacza koło i to, co rozpoczęło się na moście, na moście musi się skończyć. Z jakim skutkiem? Polecam sprawdzić, ale gwarantuję, że będziecie się wściekać na autora za to, co zrobił. Ja nie wiem, czy mu wybaczę! Polecam :)

Jesień to idealna pora dla kryminałów. Chociaż czytam je przez cały rok to w obecnym okresie wybieram je znacznie częściej i mam wrażenie, że podczas lektury bawię się lepiej. Szybko robi się ciemno, wiec klimat mam zapewniony, dzień przez swoją wszechobecną szarość jest bardziej przytłaczający a rozwiązanie w postaci poszukiwania tajemniczego mordercy jest najbardziej kuszącą formą relaksu. Dlatego zdecydowałam się na kontynuację serii Marcela Woźniaka, która miło zaskoczyła mnie pierwszym tomem.

Autor ma pomysł na cykl z Leonem Brodzkim w roli głównej. W pierwszej części zagadka okazała się warta uwagi, więc miałam spore oczekiwania wobec drugiego tomu. To właśnie potwierdziło wartość książek autora, bo tym razem również dałam się wciągnąć w sam środek poszukiwania mordercy, który nie pozwala na chwilę wytchnienia.

Serię śmiało możecie czytać bez zachowania chronologii, bo jedyne co łączy wszystkie tomy to prywatne życie Leona Brodzkiego. To główny bohater, emerytowana gwiazda lokalnej policji, który wraca do pracy na prośbę przełożonych. Wszyscy dookoła doceniają jego zaangażowanie w sprawę i przeczucie co do wydarzeń. Leon jest niezawodny, a udowodnił to już w pierwszym tomie. Potrafi jak mało kto rozłożyć na czynniki pierwsze psychikę podejrzanego i po nitce do kłębka rozwiązać sprawę. Tym razem również nie będzie miał wytchnienia, bo chociaż Heraklit znalazł się w więzieniu, kolejne wydarzenia mrożące krew w żyłach dają o sobie znać. Brutalne morderstwo i porwanie młodej dziewczyny nie dają nikomu spokoju. Tym razem jednak sprawa okaże się bardziej emocjonalna dla Leona - morderca będzie zabijał kolejne ofiary, dopóki nie zostanie złapany, a jak się okazuje całość związana jest z prywatnym życiem policjanta.

Marcel Woźniak potrafi wyciszyć czytelnika spokojnym opisem rozgrywanych wydarzeń, by w kluczowym momencie zmusić go do intensywnego myślenia. Wyścig z czasem rozpoczyna się po raz drugi, więc mogę przypuszczać, że będzie to znak rozpoznawczy wszystkich części - dynamika akcji rośnie wraz z rozwojem fabuły, a bohaterowie krok po kroku zaczynają doszukiwać się powiązań pomiędzy z pozoru nic nie znaczącymi szczegółami. Trzecioosobowa narracja ułatwia sprawę, bo dzięki niej czytelnik może przyjrzeć się każdemu z osobna, czy to Leonowi prowadzącemu śledztwo i sięgającemu w nieprzyjemną przeszłość by rozwiązać zagadkę, czy to mordercy, który zawsze budzi lawinę wątpliwości.

Drugi tom serii to równa porcja przygód co w poprzednim tomie. Spokojna fabuła nabiera rozpędu im dalej Leon posuwa się w śledztwie a morderca ponownie zaskakuje pomysłami dla swoich ofiar. Nie jest łatwo śledzić akcję i nie móc podpowiadać głównemu bohaterowi swoich domysłów, ale może to dobre rozwiązanie, bo autor tak prowadzi fabułę, by nie można było do końca przewidzieć co nastąpi. Myślę, że fani autora nie będą rozczarowani.