Krew

Należę do osób, które chętnie sięgają po mroczne, mocne kryminały. Im ciemniej pod latarnią, tym wzrasta moje zainteresowanie daną pozycją. W ostatnim czasie udało mi się odkryć twórczość autora, którego książki od początku do końca wywołują dreszczyk emocji, a losy bohaterów pozostają w głowie jeszcze długo po odłożeniu egzemplarza na półkę. Chodzi o Bartosza Szczygielskiego – pisarza, który zadebiutował w 2016 roku powieścią ,,Aorta’’. W listopadzie zeszłego roku nakładem wydawnictwa W.A.B. ukazała się druga część trylogii pruszkowskiej ,,Krew’’.

Gabriel Byś w wyniku traumatycznych przeżyć zostaje umieszczony w znanym szpitalu w Tworkach. Komisarz walczy o powrót do równowagi psychicznej. Niespodziewanie jednak na terenie zakładu mężczyzna odkrywa część ludzkiego ciała – serce! Gabriel, chcąc nie chcąc, angażuje się w śledztwo, które ma doprowadzić do rozwiązania tej tajemniczej zagadki. Niektórzy jednak uważają, że w Tworkach doszło do interwencji boskiej! W okolicach zakładu psychiatrycznego zaczynają się gromadzić pielgrzymi, którzy są przekonani, że mają do czynienia z… cudem! W pewnym momencie Byś już sam nie wie, co jest prawdą, a co jest wytworem jego wyobraźni. Na dodatek wkrótce w szpitalu dochodzi do kolejnych makabrycznych zdarzeń, które znacznie utrudnią Gabrielowi śledztwo. Kto pociąga za sznurki w tej niezwykle przerażającej sprawie? Czy komisarz, pomimo stanu zdrowia, zdoła poznać prawdę? Jakie tajemnice kryją szpitalne mury?

Równolegle do wydarzeń w Tworkach poznajemy dalsze losy prostytutki Kaśki Sokół. Kobieta wbrew własnej woli jest więziona i zmuszana do wykonywania usług na rzecz Andrzeja Dziergi – byłego mafioso, który w dalszym ciągu ma bardzo duży wpływ na życie mieszkańców Pruszkowa. Kaśka znajduje się w fatalnym położeniu, ale ciągle ma nadzieję, że uda jej się osiągnąć zamierzony cel. Czy znajdzie sposób na wyjście z tej patowej sytuacji? W jaki sposób historia pruszkowskiej prostytutki łączy się z makabrycznymi znaleziskami na terenie szpitala w Tworkach? Na te pytania znajdziecie odpowiedzi, sięgając po drugą powieść kryminalną Bartosza Szczygielskiego ,,Krew’’.

Muszę szczerze przyznać, że przystępując do lektury ,,Krwi’’, spodziewałem się zupełnie innej fabuły. Autor całkowicie mnie zaskoczył umiejscowieniem akcji w Tworkach i powiązaniem poszczególnych wątków, które początkowo nie składały się na jakąś większą całość. Koniec końców pisarz przygotował dla czytelnika niezwykle interesującą fabułę z wieloma zwrotami akcji i niespodziewanymi rozwiązaniami, które wprawią w osłupienie nawet najbardziej wymagającego odbiorcę.

Autor, podobnie jak w ,,Aorcie’’, nie oszczędza swoich bohaterów. Zarówno Gabriel, jak i Kaśka są poddawani niezliczonym torturom fizycznym i psychicznym. Zwłaszcza główna bohaterka musi pokonać wiele przeszkód, by osiągnąć zamierzony cel. Szczygielski nie rezygnuje z drastycznych opisów. Andrzej Dzierga niczym bezwzględny tyran pozbawia kobietę podstawowych praw ludzkich. Kaśka zostaje zamknięta w czterech ścianach, nie może kontaktować się ze światem zewnętrznym, na każdym kroku jest inwigilowana, a co najgorsze musi spełniać wszystkie zachcianki swoich klientów. Bicie, podduszanie czy sprowadzanie do roli zwierzęcia – z tym na co dzień styka się pruszkowska prostytutka. Aż trudno uwierzyć, że Kaśka jest jeszcze w stanie racjonalnie myśleć i ciągle ma nadzieję na lepsze jutro.

Akcja powieści toczy się w dość nierównym tempie. Fragmenty, które są poświęcone Kaśce są bardziej zdynamizowane. Sytuacja kobiety zmienia się jak w kalejdoskopie. Jej losy czytelnik śledzi z zapartym tchem i przez cały czas wierzy, że uda jej się wreszcie zaznać chwili spokoju. Z kolei rozdziały, w których na pierwszy plan wysuwa się Gabriel Byś są nieco statyczne. W Tworkach pacjenci funkcjonują według niezmiennego rytmu. Atmosfera względnego spokoju jest tu jednak tylko pozorna. To co dzieje się wokół zakładu spowoduje palpitację serca u niejednego czytelnika. Czy należy jednak ufać nafaszerowanemu przez leki umysłowi Bysia? Przekonacie się o tym, sięgając po drugą część pruszkowskiej trylogii.

Na uwagę po raz kolejny zasługuje styl Szczygielskiego. Ponownie pisarz zastosował zabieg narracyjny polegający na grze słów. Dany wyraz jest spoiwem łączącym poszczególne rozdziały, w których poznajemy historię Kaśki i Gabriela.

Jeśli jeszcze nie udało wam się poznać twórczości Bartosza Szczygielskiego, to najwyższy czas nadrobić stracony czas. Warto rozpocząć przygodę z jego książkami zgodnie z porządkiem chronologicznym, czyli od ,,Aorty’’. Po odłożeniu pierwszej części zapewne z prędkością światła sięgnięcie po ,,Krew’’ i gwarantuję wam, że autor po raz kolejny was zaskoczy. Oczywiście w sensie pozytywnym! Czekam na zakończenie trylogii pruszkowskiej. Tym razem nową powieść zacznę czytać w dniu premiery! No chyba, że wydawnictwo mnie uszczęśliwi i otrzymam egzemplarz książki, zanim ta pojawi się na półkach księgarskich.

recenzja pochodzi ze strony: [Adres usunięty]

facebook: [Adres usunięty]C5%9Awiat-142938809703311/?modal=admin_todo_tour

Bardzo często z niemałą obawą podchodzę do kolejnych tomów cyklu, szczególnie gdy poprzedniczka była naprawdę dobra. Tak też było i w tym przypadku. Pierwsza część trylogii pruszkowskiej – „Aorta”, zrobiła na mnie wielkie wrażenie i w napięciu śledziłam jej kolejne strony. Przyznaję również, że z wielką ciekawością czekałam na kolejne wydarzenia z życia nie tylko komisarza Bysia, ale również z życia miasta, które nie bez przyczyny, kojarzy się głównie z mafią.

W Tworkach, gdzie po wydarzeniach opisanych w poprzedniej części, przebywa komisarz Byś, dochodzi do makabrycznego zdarzenia. Jedni nazywają je cudem. Inni, tak jak snujący się między budynkami szpitala psychiatrycznego Byś widzą w tym okrutną zbrodnię. Niestety jak się okazuje, nie jedyną, która będzie miała miejsce. Byś zaczyna tracić grunt pod nogami i ma wrażenie, jakby potrzebował pomocy psychiatrycznej bardziej niż się wszystkim wydaje. Jakie rozwiązanie zagadki przyniosą wydarzenia zapoczątkowane odnalezieniem ludzkiego serca w kamiennej misie? Jakie tajemnice skrywają pacjenci szpitala i jego personel? Komisarz udowadnia, ze policjantem zostaje się na całe życie. Gabriel Byś mimo, że zamienił mundur na szpitalny strój, nadal ma w sobie krew dochodzeniowca, mimo leków, którymi jest faszerowany. Czy jest jednak gotowy, na to co ma się wydarzyć?

Tak jak w poprzedniej części równolegle z wydarzeniami, które dzieją się obok komisarza, poznajemy dalsze losy Kaśki Sokół, pruszkowskiej prostytutki, która nadal próbuje uwolnić się spod szponów szefa lokalnej mafii. W jaki sposób, tym razem połączą się drogi tych dwojga? Mogę Wam tylko zdradzić, że w sposób niezwykle zaskakujący. Tym bardziej z niecierpliwością czekam na tom trzeci. Choć również szczerze mogę wyznać, że boję się, co autor tym razem zgotuje swoim bohaterom. Już przy „Krwi” czułam, że są oni na granicy wytrzymałości, że nie zniosą więcej upokorzeń i zła, które dzieje się wokół nich.

Mam wrażenie, że ta powieść, jest jeszcze lepsza niż poprzednia i jeszcze silniej trzyma w napięciu. Z jednej strony "Krew" jest kontynuacją "Aorty", łączy się z nią, w jakiś sposób jest z nią spójna. Z drugiej natomiast mam poczucie, że jest zupełnie inna. Zmienia się jej klimat, jakby wraz z zakończeniem pierwszego tomu nastąpił jakiś przełom i wszystko trzeba było zaczynać na nowo, tak jak musi to zrobić bohater tej książki.

Bartosz Szczygielski w swojej najnowszej powieści jeszcze mocniej buduje wydarzenia wokół swoich bohaterów, jeszcze mocniej zaciska pętle na ich szyi i jeszcze mocniej przeraża. Nie do końca jestem za tym by klasyfikować książki z podziałem na płeć, ale podczas czytania "Krwi" i "Aorty" miałam w głowie określenie, że jest to wyjątkowo męska powieść. Trudna, rzeczowa, twarda i dość drastyczna. To co wyjątkowo mocno w niej uderza, to rzeczywistość, w której jest sadzona. Trudna, nieidealna i bardzo polska. "Krew" to drugi tom trylogii z nurtu noir. Znajdziemy w niej więc, tak jak poprzednio wiele wątków związanych z miastem Pruszków. Czasem dzięki tym opisom czułam się jakbym była na miejscu tych krwawych zdarzeń. Czułam się jakbym znała te miejsca, choć nigdy w nich nie byłam.

Tak jak w "Aorcie", "Krew" fascynuje i niejako nabiera tempa poprzez przeskoki między poszczególnymi scenami. Te związane z komisarzem zdają się co prawda płynąć wolniej, w tempie otumanienia lekami. Za to te z Kaśką nadrabiają podwójnie. Jeśli faktycznie istnieje tak zwany syndrom drugiej książki, mam wrażenie, że Bartosza Szczygielskiego ON nie dotyczy. "Krew" moim zdaniem jest jeszcze lepsza od swojej poprzedniczki. A to daje szansę na jeszcze lepszą kontynuację.

Jak przystało na prawdziwą recenzję powinnam się teraz do czegoś przyczepić. Ok. Więc niektóre sceny były dla mnie zbyt drastyczne. Ale to tyle. Reszta mnie zachwyciła.Wy musicie przekonać się sami. :)

[Adres usunięty]