Dark Elements. Tom 3. Ostatnie tchnienie

Ostatnie tchnienie to już niestety finalny tom cyklu Dark Elements, wcześniejsze części: Ognisty pocałunek oraz Arktyczny dotyk wspominam bardzo dobrze, dlatego nie mogłam nie zwrócić uwagi na zakończenia historii.

Tym razem Layla jest zmuszona dokonać ostatecznego wyboru pomiędzy Zaynem a Rothem. Kocha ich obu, jednak nie jest to ten sam rodzaj miłości im szybciej to zaakceptuje, tym lepiej dla niej i obu mężczyzn. Otrzyma wszystkie odpowiedzi na pytania dotyczące jej życia, pozna także swoją tożsamość. Musi się też zmierzyć z przeciwnościami, jakie szykuje dla niej los. Lilin, najpotężniejszy z demonów jest na wolności i czyni spustoszenie. Jedynie Layla może go powstrzymać, jednak jak wiadomo w życiu nie ma nic za darmo. Jaką cenę przyjdzie jej zapłacić?

Jak już pewnie zauważyliście bardzo lubię twórczość autorki. Jej książki sprawiają, że choć na chwilę wkraczam w świat pełen nadnaturalnych postaci, a kiedy już zaczynam czytać nie ma takiej siły, która mogłaby mnie oderwać od książki – no dobra jest jedna taka, syn! Nie zmienia to jednak faktu, że powieści Armentrout pochłaniam w kilka godzin, a wszystko za sprawą barwnych bohaterów, ponieważ za ich pośrednictwem na mych ustach pojawia się uśmiech lub serce zaczyna mocniej bić, albo z oczu płyną łzy.

Kolejny raz autorka udowodniła, że jej wyobraźnia działa na najwyższych obrotach. Podczas gdy już sądziłam, że nic więcej nie może się przytrafić bohaterom, ta kolejny raz skomplikowała im życie. To jest jeden z mocniejszych atutów tej książki, jej nieprzewidywalność, bo istotnie czytelnik nie jest w stanie prześcignąć biegu wydarzeń.

Akcja pędzi praktycznie od pierwszych stron. Zwalnia jedynie w momencie, kiedy pojawia się motyw miłosny, który mimo tego, że jest odczuwalny, bo jest go zdecydowanie więcej niż w poprzednich częściach to nie wychodzi na pierwsze miejsce. Zdałam sobie sprawę, że cieszę się z takiego przebiegu wydarzeń, bo mimo że lubię książki romantyczne, tak w ostatnim czasie czuje nieco lukrowatego przesytu. I obawiam się że może mi się to odbić czkawką, a tego bym nie chciała.

Ostatecznie mogę stwierdzić, że autorka sprostała moim oczekiwaniom i kolejny raz mnie nie zawiodła. Co czyni, że po jej książki w dalszym ciągu mogę sięgać w ciemno. Przystępny język, pędząca akcja, humor oraz momenty grozy, to charakteryzuje jej publikacje. Komu polecam? Wszystkim fankom paranormal romance i twórczości Jennifer L. Armentrout.

Jennifer L. Armentrout zjednała sobie fanów serią Obsydian, którą przypomniała nam wszelkie zalety powieści paranormal romanse. Nic dziwnego, że wielu - w tym i ja - postanowiło zdecydować się na jej kolejną serię, tym razem cykl Dark Elements z kategorii proponowanych nowości.

Przede wszystkim zaletą autorki jest jej lekkość pisania. Niezależnie od tego czy pisze o pościgu, walce na śmierć i życie czy o miłości - robi to naprawdę z dużym zaangażowaniem. Można to odczuć na własnej skórze, kiedy każda kolejna strona przybliża do siebie losy bohaterów i samą fabułę. Od dawna śledzę wszystkie powieści autorki i śmiało mogę napisać, że nie zwalnia tempa - powieści NA/YA czy seria paranormalne utrzymywane są na równie wysokim poziomie. Ale gdybym miała wybierać, wytypowałabym Dark Elements jako tą ulubioną. To tutaj najbardziej zaangażowałam się w losy postaci i kibicowałam im dosłownie do ostatniej strony, śmiejąc się z ich pokręconych dialogów, sarkastycznych odzywek, przeżywając ich rozterki i powstrzymując łzy w drastycznych momentach.

"Ostatnie tchnienie" to już trzeci tom, najbardziej oczekiwany. To w nim miały się wyjaśnić wszystkie kwestie i to tutaj miał dokonać się wybór. Jaki? Oczywisty dla tego gatunku - główna bohaterka stając w obliczu miłosnych rozterek musiała zdecydować komu odda swoje serce. I choć brzmi to nazbyt cukierkowo, wcale tak tego nie odczułam. Motyw miłosny - pełen wzlotów i upadków, w którym nie zabrakło dramatycznych scen i nieoczekiwanych zwrotów akcji - to zdecydowanie mocna strona tej serii. Layla ma do wyboru mrok, który stoi za Rothem murem lub światło otaczające opiekuńczego Zayna. I choć wybór może wydawać się dla wielu łatwy, to wcale tak nie jest. Opowiedzenie się po jednej ze stron to również zdecydowanie się na dalszą życiową drogę - która natura Layli jest prawdziwa? Odpowiedź na to pytanie zna tylko ona sama, więc tym większa ciekawość rodzi się w momencie jej życiowych rozterek. Nie można jej pomóc ani podsunąć jej gotowego rozwiązania. Można tylko trzymać kciuki i liczyć, że wybierze słusznie. A gdyby to Was nie przekonało to pamiętajcie, że miłość nie jest tutaj jedynym motywem. Layla żyje w fantastycznym świecie, gdzie demony są na porządku dziennym a inne zaskakujące istoty mają rację bytu. Głównej bohaterce przyjdzie stanąć w ostatniej warce na śmierć i życie by chronić siebie i swoją rasę przed zniszczeniem. Wojna, bitwa o własne jestestwo wisi już na horyzoncie. Ostatnia rozgrywka to również tytułowe ostatnie tchnienie - milion pytań o to kto wyjdzie z rozgrywki cało, próba dopuszczenia głosu serca i walki z rozumem, intrygi, kłamstwa i tajemnice - wszystko rozegra się właśnie w tym tomie.

Jest pewna melancholia w zakończeniach ulubionych serii. Z jednej strony ogromnie się cieszę, że znam już zakończenie serii (świetne!), ale z drugiej pozostaje smutek, że to już naprawdę koniec. Niewątpliwie Armentrout skradła tym cyklem wiele czytelniczych serc, w tym także moje. Ale choć wszystkie tomy tej serii były naprawdę udane i warte uwagi, to właśnie ta część zdobyła moje największe uznanie. Tutaj śmiałam się i płakałam, na przemian z bohaterami i kibicowałam im z całych sił. Pomysłowa, zaskakująca, barwna i jednocześnie trochę tajemnicza - to idealne zwieńczenie serii.

Myślę, myślę i nie mam do czego się przyczepić. Walka, wybory, uczucia, świetny wątek z adiutorami. Zresztą ten ostatni wywoływał śmiech i łzy. Autorka miała świetny pomysł na ich stworzenie, bardzo ciekawie uzupełniają akcję, wzbudzają sympatię ale i strach.

Armentrout stworzyła świetną historię - z jej bohaterami, historią, wyborami. Logiczne wydarzenia. Trudne konsekwencje. Wiele emocji. Ten świat zostaje na długo w pamięci, choć wydawać by się mogło, że to lekka fantastyka. Rzadko trafiają się tak dopracowane i wciągające historie!

Nastoletnia Layla jest świadoma tego, że te najtrudniejsze decyzje i najgroźniejsze starcia dopiero na nią czekają. Nie ma jednak pojęcia, czego się może spodziewać, a każdy kolejny dzień udowadnia jej, że wciąż tak mało wie – nawet o sobie samej. Zrodzone zło, które może zaatakować w najbardziej niespodziewanym momencie, odbiera jej poczucie bezpieczeństwa, a utrata pewnej ważnej osoby skłania ją do złożenia obietnicy, której ceną może okazać się życie. Będzie musiała bowiem zawitać w bramach najbardziej przerażającego miejsca. Porzucając własne szczęście przekroczy progi samego piekła.

Tymczasem omamiona uczuciem opiekuńczego Zayna zdaje sobie sprawę z tego, że nigdy nie przestała kochać Rotha. Kogo wybierze? Z kim będzie w stanie stworzyć szczęśliwy związek? Jak wiele ofiar pochłonie szykująca się walka i czy bohaterce wystarczy sił, by stanąć oko w oko z przeznaczeniem?

Layla, Zayn i Roth, zapadające w pamięć trio, które tak dalekie od banału i prostoty trzyma w napięciu do samego końca. Podczas gdy ona przechodzi powolną metamorfozę, zaskakując możliwościami nie tylko pozostałych, ale także i siebie, dwaj napiętnowani wysokim poziomem testosteronu mężczyźni toczą emocjonalny (jednakże nie fizyczny) bój o ukochaną kobietę. Zayn pozostaje troskliwy i miły udowadniając, że jest w stanie dla Layli poświęcić naprawdę wiele. Roth, uosobienie grzechu, tkwiąc w cieniu demonicznego świata okazuje się jeszcze bardzie pociągający potwierdzając, że to zakazany owoc smakuje najlepiej. W trzeciej części bohaterowie nie stracili ani krzty osobistego uroku, a autorka przygotowała dla nich całkiem sympatyczny scenariusz, który akurat mnie jak najbardziej przekonuje. Nie zapomniała jednak Jennifer L. Armentrout o bohaterach drugoplanowych, a spora ich część ma okazję stanąć w świetle reflektorów mącąc i mieszając w bogato wyposażonej akcją fabule.

Pośród zwierzeń i odsłon przeszłości, w towarzystwie prób odnalezienia własnej tożsamości, nadszedł czas na stawienie czoła tym, którzy dotąd byli znani wyłącznie z zasłyszanych opowieści. „Ostatnie tchnienie” to tytuł jak najbardziej trafny nie ze względu na to, że autorka resztkami sił wymęczyła zwieńczenie trylogii, ale udowodniła, jak pełna angażujących pomysłów jest jej wyobraźnia – niepozwalająca na chwilę oddechu bohaterom i czytelnikowi. Każdy kolejny dział niesie ze sobą nowe wyzwania, a tym najlepszym jest właśnie nieprzewidywalność treści. Jest jeszcze mocniej, jeszcze trudniej, jeszcze namiętniej – a jednocześnie lekko. Uczta dla żądnych wrażeń zmysłów i wyborna zabawa dla poszukiwaczy niebanalnych historii.

Przesiąknięte humorem, uczuciem ale i grozą dialogi potrafiące oddać klimat panujących sytuacji, ekspresywne opisy, przystępny język, przeładowana akcją fabuła, niebanalni bohaterowie i wiele zadań do rozwiązania. Do tego szczypta romantyczności, namiętność i uczucie – to spełnione i nieszczęśliwe. Trudne wybory, poświęcenie i próby, dzięki którym można wiele wygrać, ale także dużo stracić. Nie zawiodła autorka szykując absolutnie absorbującą treść. Sprostała moim oczekiwaniom, które na wskutek udanych, poprzednich części były naprawdę wysokie.

Polecam zarówno trzecią część, jak i oczywiście całą serię wielbicielom paranormal romance, młodzieży, fankom niebezpiecznych mężczyzn oraz wszystkim tym, którzy lubią oryginalne, uwite wokół magii, aczkolwiek dobrze napisane historie. Ta seria, złożona z ciemności i jasności, wykorzystanych i niewykorzystanych szans, z nienawiści i miłości, jednak przede wszystkim z interesującej fabuły to moja propozycja dla Was na najbliższe dni. Jeżeli lubicie takie klimaty – nie wahajcie się. Satysfakcja gwarantowana.

[Adres usunięty]

Całą recenzja pod linkiem: [Adres usunięty]

Nadszedł smutny, jak nie najsmutniejszy moment tego miesiąca, ostatni tom serii Dark Elements miał swoją premierę wczoraj, a dziś udało mi się go przeczytać. Z ciężkim sercem, smutkiem w duszy i pojedynczą łzą na policzku siadam do pisania recenzji, która nie będzie łatwa, ani przyjemna do napisania, gdyż to będzie oznaczało definitywny koniec. Jednak nie mogę się powstrzymać by nie napisać tego wszystkiego co siedzi mi w głowie, muszę się tym wszystkim podzielić z wami czytelnikami. Wielu z was czekało na zakończenie historii Layli równie mocno co ja. Tylko czy warto było czekać? Czy Jennifer dała radę i zakończyła to w wielkim stylu? Czy może okazało się, że pomysł nie wypalił i spotkamy się z kompletną klapą?