Dominic. Bracia Slater. Tom 1

Książka bardzo wciąga, polecam gorąco. Jest dużo zdarzeń, ogień między bohaterami, książkę czyta się z zapartym tchem. Nie mogłam się od niej oderwać i dosłownie czytałam ciągiem.

Jestem świeżo po zakończeniu Dominica i powiem wam, że jestem miło zaskoczona.

Byłam nastawiona do tek książki sceptycznie, ponieważ zapowiadała się typowo. Jednak po kilku kartkach wiedziałam, że powinnam przeprosić za autorkę za takie myślenie. Książka jest niesamowita i wciągająca, porusza tematy wychodzenia ze skorupy po śmierci rodziców, o miłości i walce o to, czego pragniemy.

Bracia Slater skradli moje serce od początku. Byłam przez pierwsze kilka rozdziałów fanką Damiena zamiast Dominica. Jednak gdy zaczął walczyć o względy Bronagh to się zmieniło.

Kilka chwil wystarczyło mi by ją pokochać, Bronagh jest niesamowita. Jej humor i temperamet rozbawiają każdego czytelnika. Historia tej dwójki ma wzloty o upadki, tak jak każda miłość. Koniec był dla mnie czymś WOW. Siedziałam z trzęsącymi się rękoma i modliłam się o dobry koniec. A czy wymodliłam?

No cóż mogę o tej książce powiedzieć ;D w końcu zdecydowałam się ją kupić w papierze, ponieważ nie zliczę ile razy tą książkę czytałam :) cała seria L.A. Casey jest cudowna i to Dominic jest bohaterem pierwszej historii :) nie chcę spoilerować, więc napisze tylko, że polecam tą książkę wszystkim, którzy chcą zobaczyć jak może rozwijać się szkolna miłość w trochę inny, niecodzienny sposób i jak życie potrafi zaskoczyć :D

Dominic to pierwszy tom cyklu książek Bracia Slater od L.A. Casey. Przeczytałam już mnóstwo książek YA/NA i przykro stwierdzić, że większość różni się od siebie tylko imionami bohaterów. Ale zdarzają się wyjątki, perełki i takim wyjątkiem jest niewątpliwie książka Dominic. Nie skłamię mówiąc, że pochłonęłam ją na raz. Bardzo wciągająca, lekko napisana książka o dwójce młodych ludzi. Oboje mają swoje tajemnice i choć na początku wydaje się, że nie przepadają za sobą (lub bardziej trafnie - nie cierpią się), to w trakcie czytania okazuje się, że 'kto się czubi, ten się lubi' ;)

Bronagh nie jest słodką, uderzająco piękną laską, tylko stroniącą od ludzi, czasami wręcz agresywną dziewczyną.

Natomiast Dominic... ach ON od razu skradł moje serce! Dobrze zbudowany, seksowny, pewny siebie i całkiem różny od swojego brata bliźniaka. Dla rodziny i dla tych, którzy są mu bliscy jest w stanie zrobić wszystko.

Zabawne dialogi, opisy gorących scen, charakterystyka postaci - to wszystko składa się w bardzo spójną całość, od której ciężko się oderwać. Polecam serdecznie wszystkim fanom Young Adult/ New Adult!

Polecam bardzo! Uwielbiam cały cykl, jednakże ten tom zdecydowanie najlepszy!

To miała być chwila relaksu w święta a po książce Dominic zaczęłam chłonąć kolejne tomy jeden po drugim. Książka zawiera dużo wulgaryzmów ale mi to nie przeszkadza. Podoba mi się to w jaki sposób pokazano miłość Dominica do Bronagh kochającego bezinteresownie.

Jak dla mnie to świetna książka, czyta się ją szybko. Kiedy kończyłam jedną to brałam się za drugą aż skończyłam... I żałuję że nie ma następnej...

Uważam, że ta książka jest idealna na jesienne wieczory, dużo śmiechu, fajny klimat książki. Główna bohaterka była trochę irytująca, ale nie zraziło mnie to aby zamówić kolejną część:)

Seria braci Slater naprawdę mnie urzekała zaczęłam czytać pierwsza część i już chciałam następna. Cieszę się zamówiłam od razu cały tom czytałam jednym tchem po pracy przed pracą w trakcie robienia obiadu masakra 😆

Świetna książka. Warta przeczytania. Zabawna i zarazem romantyczna. Polecam.

Muszę przyznać że ryzykowałam kupując książkę jedynie po okładce nie wiedząc wcześniej kompletnie nic o autorce ani Jej twórczości i jestem bardzo pozytywnie zaskoczona! Dominic okazał się być bardzo wciągający. Jeżeli jesteś fanką przekomarzanek i szukasz czegoś więcej niż tylko opowieści w stylu "żyli długo i szczęśliwie..." to Dominic jest zdecydowanie dla Ciebie! Pełna pasji historia dwojga młodych ludzi, którzy nie mieli w życiu lekko i są zupełnymi przeciwieństwami - On czuje się swobodnie gdy wszyscy wiwatują Jego imię podczas nielegalnych walk, Ona nie potrafi otworzyć się na ludzi ze strachu że może cierpieć po ich stracie... Szczerze polecam

Dwa wieczory i przeczytana 😃 polecam warto przeczytać po dniu pracy

Polecam z całego serca, jeśli lubisz gorące romanse, dominujących facetów to ta książka jest właśnie dla Ciebie! Świetnie napisana, wciągająca od której ciężko się oderwać, a sama postać Dominica bardzo interesująca;)

FANTASTYCZNA SERIA KSIĄŻEK, POLECAM GORĄCO! MOŻNA SIĘ ZAPOMNIEĆ CHOCIAŻ NA CHWILĘ, CIEKAWA FABUŁA I BEZPOŚREDNI TEKST BOHATERÓW.

Witam

Super seria książek braci Slater .

Ksiązka z emocjami każdy z braci ma swoją historie.

Spodobała mi się bardzo ta książka. Występują dużo wulgaryzmów w tej książce. Wiem że innym może się nie podobać bo jest w niej dużo przemocy i przeklinania. Ale czy wy nie pamiętacie jak to być nastolatkiem każdy ma swoje za uszami i też przeklinać lubił. To są nastolatkowie opisywani w prawdziwy sposób. Autorka miała jakąś wizję i ja nam pokazała ja jestem za książka fajna i czekam na dalsze części.

Lekka, trzymająca w napięciu lektura. Jest w niej humor, dramat, przemoc i miłość Po jej przeczytaniu od razu zamówiłam resztę przygód braci Slater.

Książka super nie szło się od niej oderwać polecam serdecznie

Super książka! Wciągająca nie chce się przestać czytać

Bronagh Murphy jako ośmioletnia dziewczynka straciła oboje rodziców w wypadku samochodowym i znalazła się pod opieką starszej siostry Branny.Mimo,iż upłynęło prawie dziesięć lat od tragedii dziewczyna postanowiła,że nie będzie wdawać się w bliższe relacje z ludźmi.Bronagh nie chce cierpieć,dlatego trzyma wszystkich na dystans,nie przyjaźni się z nikim ani nie rozmawia,wierząc,że w ten sposób wszyscy zostawią ją w spokoju.

Bronagh to dziewczyna,która zamknęła się w swojej skorupie nie pozwalając nikomu do niej dotrzeć.Strata rodziców wywołała w niej lęk przed przywiązaniem się do kogokolwiek.

Kiedy do jej klasy dołącza Dominic Slater dziewczyna zawzięcie go ignoruje.Takie zachowanie sprawia,że chłopak zwraca na nią uwagę.Dominic przywykł do tego,że zawsze jest w centrum uwagi.Przystojny,wysportowany i niesamowicie seksowny chłopak nie potrafi poradzić sobie z tym,że taka dziewczyna jak Bronagh go lekceważy.Gdy dziewczyna z całych sił pragnie by ten chłopak dał jej spokój,Dominic zrobi wszystko by zwróciła na niego uwagę.

Gdy do spokojnego świata Bronagh zaczyna dobijać się Dominic jedyną jej reakcją obronną jest atak.

"Zdecydowałam, że się zrewanżuję przez umieszczenie na jego krześle pinezek, więc kiedy usiadł pinezki wbiły się w jego tyłek co oczywiście piekielnie bolało. Niech jego tyłek cierpi na nazwanie mojego tłustym! Ha, ha, [motyla nóżka] ha! Fakt, że dzisiaj były moje osiemnaste urodziny, sprawił, że wszystko było jeszcze lepsze. Nie obchodziło mnie czy to czyni ze mnie sadystkę, to był najlepszy prezent urodzinowy wszechczasów!"

Dziewczyna słynie z ciętego języka i w stosunku do chłopaka wcale go nie szczędzi.Jest wobec niego chamska i podła.Próbuje zrobić wszystko aby Dominic dał jej spokój.Tylko czy jej się uda?

Dominic Slater to pewny siebie chłopak,który zawsze dostaje to co chce.Gdy na jego drodze staje piękna brunetka,chłopak zrobi wszystko,żeby ją zdobyć.Nie wie jednak,że to będzie dość trudne zadanie.Dominic to wojownik,który nie boi się podjąć wyzwania.A tych dwoje może łączyć znacznie więcej niż się może wydawać.

"(…)-Jesteśmy zupełnie różni…

-Gówno prawda.Przed chwilą siedziałaś mi na plecach i uderzyłaś mnie pięścią w głowę zaślepiona furią.Jesteś do mnie podobna bardziej,niż ci się wydaje.(…)

-To.że mam temperament i jestem agresywna,nie znaczy,że jestem taka jak ty.Ty się bijesz,bo to lubisz.(…)"

Czy Dominic’owi uda się wyciągnąć Bronagh z jej ochronnego pancerza?

Jaką tajemnicę skrywają bracia Slater?

Nico i Bronagh to dwoje młodych ludzi do których idealnie pasuje powiedzenie”kto się czubi,ten się lubi”.Czytając powieść mamy możliwość zobaczyć jaką przemianę przeszła Bronagh.Widzimy jak powili wychodzi ze swojej skorupy,opuszcza ją lek i strach przed stratą.Widzimy jak otwiera się na innych i nie boi się relacji z ludźmi.Jej stosunek do braci Slater jest przezabawny a sama Bronagh okazuje się inteligentną i wyjątkową dziewczyną,którą nie jedna z nas chciałaby mieć jako swoją przyjaciółkę.Dominic zaś zyskał moją sympatię za swój upór i zawziętość.I choć niektóre chwyty jakich się łapał były dość perfidne i prostackie to w końcu osiągnął cel.

„Dominic” to powieść od której ciężko mi było się oderwać.Losy głównych bohaterów są ciekawe a ich ciągłe kłótnie i przepychanki z każdą stroną stają się coraz bardziej śmieszne.Wiem,że dla wielu czytelników ta książka może być odpychająca.Autorka nie szczędziła wulgaryzmów a zachowanie bohaterów nie jest wzorowe.Ta książka nie jest dla osób,które brzydzą się agresją bo w tej powieści jest jej mnóstwo.Ja dałam tej książce szansę i nie żałuje.

„Dominic”to pierwsza część z cylku Slater Brothers,którą polecam wszystkim kobietom,które uwielbiają niegrzecznych chłopców bo w tej powieści ich nie zabraknie.Polecam również tym,które kochają historie w których iskry namiętności wiszą cały czas w powietrzu.

"Dominic" to naprawdę oryginalna i świetna ksiażka. Ukazuje ona miłość, wytrwałość, stratę, jak i również walkę, jednak wcale nie chodzi tylko o tę walkę na ringu, ale głównie o walkę o to, co jest w życiu najistotniejsze. Seria "Bracia Slater" opowiada historie pięciu braci, którzy sąniexwykle mocno związani ze sobą emocjonalnie i gotowi skoczyć za sobą w ogień. Jesli chodzi o język, jakim "Dominic" został napisany, to zapewne wiele osób może być zniesmaczonych, a nawet oburzonych wulgarnością, ale mnie osobiście owa wulgarność nie odstraszała i nie przeszkadzała mi w czytaniu. Książka mówi prxede wszystkim o tym, że mimo, iż aby osiągnąć wszystko, czego tylko zapragniesz, musisz stanowczo i wytrwale dążyć do tego i ani na moment się nie poddawać. Aby dostać się do nieba najpierw musisz przebrnąć przez piekło.

Gorąco polecam całą serię!

Polecam tą serię książek! Super wciągająca oraz idealna na prezent ;)

Uwielbiam . zakochalam sie w tej ksiaz e i jej bohaterach. Czekam na dalsze czesci

Otworzyłam, zaczęłam czytać i po prostu przepadłam. Historia wciągnęła mnie od samego początku. Wielu z Was może mieć odmienne zdanie co do tej książki. Dlaczego? Zawiera ogrom wulgaryzmów (mnie to nie przeszkadza), co nie wszystkim się podoba. Obraźliwe słowa względem dziewczyny, na które ona najczęściej reaguje śmiechem, może nie przypaść Wam do gustu. Mimo wszystko, mnie czytając uśmiech mało kiedy znikał z twarzy.

Bronagh to dziewczyna, która ma wiele kompleksów, lubi przekręcać słowa innych osób. Jest typem samotnika, z nikim się nie przyjaźni i nie rozmawia. Dlatego, kiedy w jej życiu pojawia się Dominic, strasznie się irytuje, gdyż na każdym kroku się z nią droczy, niejednokrotnie zadając jej przy tym cierpienia.

Dominic to chłopak, który zawsze zdobywa to co chce. Jest nieziemsko przystojny, potrafi się bić, i uparcie dążyć do tego czego pragnie. Kobiety nie są w stanie mu się oprzeć. A jednak, Bronagh nie chce go do siebie dopuścić.

Albo tych dwoje się wzajemnie pozabija, albo w końcu zaczną się kochać. Jak obstawiacie?

L.A. Casey napisała powieść, która zdobyła moje serce. Bardzo spodobał mi się pomysł na fabułę. Zwłaszcza zainteresowało mnie tajemnicze życie braci Slater. No i jak tu się odpędzić od tylu przystojniaków? Wymiany zdań pomiędzy bohaterami, czasami wprost powodowały, że zwijałam się ze śmiechu. U niektórych natomiast mogą wywołać niesmak. Mimo tego, iż nie jest to lektura, która skłania czytelnika do jakiś głębszych refleksji, to jest doskonałą lekturą na oderwanie się choć na trochę od szarej rzeczywistości.

Bracia Slater zdecydowanie podbili moje serca. Bardzo ich polubiłam, choć nie zawsze podobało mi się ich zachowanie. Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy, by poznać dalsze losy. Co do Bronagh miałam mieszane uczucia, raz ją lubiłam, za moment nienawidziłam. Jednak to jej życie, tragiczne przeżycia sprawiły, że była jaka była. Każdy z nas może się zmienić, więc każdemu trzeba dać szansę.

Swoją drogą wyobrażacie sobie, jak jedna osoba przyczepia się do Was niczym rzep do psiego ogona? Musi to być niezwykle frapujące, więc nic dziwnego, że Bronagh tak bardzo się denerwowała. Ale mówią, że kto się czubi, ten się lubi. I sporo w tym prawdy.

Bracia Slater. Dominic to książka, dzięki której niektórym z twarzy nie będzie schodził uśmiech, natomiast drugim mina może zrzednąć. To historia dla tych, którzy lubią ciemnych typów, ogrom wulgaryzmów i chęć dominacji. Ja bawiłam się świetnie czytając tę powieść. Jeśli wy również lubicie takie klimaty, to zachęcam jak najbardziej do przeczytania.

Przed przystąpieniem do czytania zapoznaj się z ostrzeżeniem. Nie pojawiło się ono bez przyczyny. Ja wybrałam tą książkę, będąc w pełni świadoma tego co mogę przeczytać. Jednak i tak początkowo byłam zszokowana ilością niecenzuralnych słów oraz bezpośredniością bohaterów. Od pierwszych stron książki główni bohaterowie kłócą się i wyzywają. No, czasami dochodzi jeszcze do rękoczynów. Bronagh początkowo wydawała się schematyczną, zamkniętą w sobie dziewczyną z problemami. Dominica na stracie znienawidziłam. Bardzo, ale to bardzo nie podobało mi się jego zachowanie. Nie mogłam sobie wyobrazić jakim cudem oni się w sobie zakochają. Jednak im dalej czytałam, tym bardziej byłam zachwycona całą historią, a ostatnia cześć książki po prostu mnie powaliła. Byłam zaskoczona wydarzeniami i w ogóle nie przewidziałam tego, co się wydarzyło.

Książkę czyta się bardzo dobrze. Sięgnęłam po nią dla rozluźnienia po ciężkim tygodniu. To był świetny pomysł! Przez większość czasu nie mogłam przestać się uśmiechać, a nawet musiałam się powstrzymywać, aby nie parskać śmiechem. Tak, musiałam się powstrzymywać bo akurat książkę wzięłam na podróż pociągiem, a współpasażerowie już i tak dziwnie na mnie spoglądali. Dla mnie to miła odmiana od tych wszystkich sło

Bracia Slater i część pierwsza DOMINIC Od L. A. Casey

Na początek krótki zarys historii Bronagh, w wypadku samochodowym traci rodziców najbliższą osobą jest jej siostra. Dziewczyna zdecydowała, że nie będzie wdawać się w bliższe relacje z ludźmi, dzieki czemu uniknie zranienia. Nie ma przyjaciół, trzyma się na uboczu i nie rzuca się nikomu w oczy. Żyje w swojej idealnej bańce. Niespodziewa się, że nie potrwa to już za długo. Kiedy w życie Bronagh wkracza Dominic Slater przestaje być niewidzialna bo ON zdecydowanie ją zauważa. Dziewczyna uparcie go ignoruje, zbywa i stara się go jak najbardziej do siebie zniechęcić. Niestety takim zachowaniem tylko go do siebie przyciąga. Dominic nie jest przyzwyczajony do porażki i tego, że dziewczyna może tak zawzięcie od niego uciekać. Chłopak zawsze zdobywa to czego chce, a tak się stało, że chce właśnie JEJ.

To wojownik, który dla rodziny jest gotów na wiele. Wybuchowy, niokrzesany, przesycony testosteronem badboy z ego wielkim jak kraj, z którego pochodzi. I jak go nie kochać?

"Jeśli nie tolerujesz dominujących i zaborczych mężczyzn, Dominic NIE jest dla ciebie. Jeśli nie lubisz pewnych siebie kobiet, które są zimnymi s**ami, Dominic NIE jest dla ciebie. Jeśli nie lubisz postaci, które nie potrafią utrzymać nerwów na wodzy, Dominic NIE jest dla ciebie. Przede wszystkim, jeśli nie lubisz postaci, które DUŻO PRZEKLINAJĄ i bez cenzury mówią, to, co myślą Dominic NAPRAWDĘ NIE jest dla ciebie."

Takie oto ostrzeżenie dostajemy przed sięgnięciem po tę książkę. Cóż ta jest zdecydowanie dla mnie! Nie brakuje w niej ciętych ripost, wulgaryzmów, a epitetów jest tyle, że starczyło by na kilka kolejnych książek. Potyczki słowne między bohaterami są zabawne i idealnie, dodają dialogom tego czegoś, że nie potrafisz się nie śmiać w głos i oderwać od czytania. Poczucie humoru autorka ma na pewno, nie będziesz się nudzić ani minuty. Relacja między Brenna a Bronagh zwala z nóg idealna siostrzana "miłość". Już dawno tak się nie śmiałam czytając książkę. Do tego bracia Slater prawdziwe ciacha, nabuzowane testosteronem o wielkim ego, aż dziwne że mieszczą się pod jednym dachem. To prawdziwa książka z wątkiem hate-love z prawdziwego zdarzenia. Kłótnie Nica i Bree są tak elektryzujace , że aż urocze.

W książce znajdziecie wszystko co najlepsze rodzinka z piekła rodem, krew, pot, siniaki, ból, namiętność, miłość, dużo humoru, idealne: tak Cię nienawidzę, że aż kocham i trochę dramatu.

L. A. Casey zebrała wszystko co najlepsze i ubrała w amerykańsko-irlandzki wybuchowy duet. Nie sposób nie pokochać tej pary. Ja przepadam z kretesem! Gorąco polecam!

Bronagh Murphy w dzieciństwie straciła rodziców. Najbliższe jej osoby zginęły w wypadku samochodowym. Dziewczyna doskonale więc wiedziała, czym jest ból spowodowany śmiercią, stratą. Aby uniknąć kolejnych rozczarowań i przede wszystkim cierpienia, Bronagh stosunki z innymi ludźmi ogranicza do minimum, trzyma ich na dystans. Ona nie będzie wdawać się w relacje, oni zostawią ją w spokoju. Kiedy na swej drodze spotyka Dominica Slatera, czyni dokładnie tak samo - ignoruje go. Problem w tym, że takie postępowanie odnosi zupełnie inny skutek. Dominic z jednej strony jest zdezorientowany (zazwyczaj był w centrum uwagi innych), z drugiej zaś zachowanie Bronagh bardzo go pociąga. Co zrobi w tej sytuacji? Jedynym jego rozwiązaniem w takich sytuacjach, kiedy pragnie zaspokoić swoje zachcianki, jest siła...

Pierwszy tom serii "Bracia Slater" to zdecydowanie coś bardzo mocnego, "ostrego". Nie jest to lektura dla wszystkich. Sięgając po tę pozycję należy liczyć się przede wszystkim z naprawdę sporą dawką wulgaryzmów. Autorka zawarła w książce dużo agresji, przemocy, nieprzyzwoitych tekstów, brutalności.

"Dominic" ma swoje plusy i minusy. Książkę czyta się szybko i mimo nadmiernego użycia wulgaryzmów, pozycja wciągnęła mnie, cały czas się coś działo, a niektóre wątki okazywały się naprawdę ciekawe. Kontrowersyjność tej lektury na swój sposób jest jej plusem. Na pewno trzeba zachować dystans do historii przedstawionej przez autorkę, bez tego raczej ciężko będzie zapoznać się z tą powieścią, zwłaszcza, że pisarka nie blokowała swojej fantazji.

Bohaterowie nie wzbudzili zbytnio mojej sympatii. Dominic momentami irytował mnie niesamowicie. Jego zaborczość i nieustępliwość sprawiały, że miałam ochotę skopać mu tyłek. Nie rozumiałam też Bronagh. Z jednej strony jej doświadczenia życiowe powodowały, że bojąc się zranienia stroniła od ludzi, z drugiej zaś dała się zdobyć komuś, kto tak naprawdę nie okazywał jej należytego szacunku. Jej zachowanie mogłabym śmiało określić jako dziecinne. Dwójka głównych bohaterów zdecydowanie nie była dojrzała, zaś zachowywała się tak, jak gdyby już dawno wkroczyła w dorosłość.

Książka wywołała u mnie różne emocje, a to w końcu jeden z ważniejszych aspektów. Nie cierpię pozycji, które totalnie mnie nudzą, a akcja spływa ze mnie jak po kaczce. Autorka postarała się o fragmenty, które bawiły, część wzbudzała ogromne zainteresowanie, inne zaś poirytowanie. Tej książki zdecydowanie nie polecam młodzieży ani wrażliwym osobom. "Dominic" przeznaczony jest w moim odczuciu dla starszego grona czytelników, u którego nadmiar przekleństw i agresji nie wzbudzi nadmiernego zażenowania i niesmaku.

Na dystans

„(…) Nie przywiązuje się do ludzi, bo mogą mnie zostawić nagle, bez słowa … To mnie przeraża, wiesz?” – te słowa mogłoby wypowiedzieć wielu ludzi, którzy stronią od miłości, którzy za wszelką cenę starają się uniknąć wchodzenia w bliskie relacje, którzy wolą odepchnąć, zanim zostaną odepchnięci. Takie życie, mimo iż bezpieczne i spokojne, jest jednak pozbawione radości, brak w nim koloru i spontaniczności.

Tak właśnie, w swojej strefie komfortu, żyje Bronagh Murphy, osiemnastolatka, która przed laty straciła rodziców w wypadku. Wychowana przez oddaną jej starszą siostrę nigdy tak naprawdę nie przebolała straty, wycofując się ze świata i ograniczając krąg znajomych – wszystko po to, by ich ewentualne odejście nie zraniło jej wrażliwej duszy. Wszystko zmienia się, kiedy w szkole pojawiają się nowi uczniowie, bracia Slater. Jeden z nich, Dominic, jest wyjątkowo złośliwym i bezczelnym typem, który wykorzysta każdą okazję, by dokuczyć dziewczynie. Czy naprawdę chodzi o to, by znęcać się nad sierotą? A może po prostu nie ma innego sposobu, by zwrócić na siebie uwagę?

Na to pytanie odpowiada książka autorstwa L.A.Casey, z serii „Bracia Slater”. Tom „Dominic”, jest pierwszą powieścią, rozpoczynającą serię o niegrzecznych chłopcach, mających bardzo niegrzeczne myśli. Adresowana do nastoletnich czytelników powieść przesycona jest subtelną erotyką, zaś kłótnie pomiędzy bohaterami podgrzewają tylko atmosferę, dodając całej historii pikanterii.

Bronagh uważana jest za dość atrakcyjną nastolatkę, choć bez wątpienia jest bardziej kobieca, niż większość jej rówieśników, co staje się źródłem nieustannych docinek. Tylna część jej ciała jest wyjątkowo duża, co jest źródłem kompleksów, ale też krągłe pośladki stają się obiektem pożądania męskiej części szkolnej społeczności. Nic więc dziwnego, że i Dominic, wychowywany przez lata w luksusie, mający na skinienie ręki ponętne prostytutki, zwrócił uwagę na dziewczynę. Kiedy jeszcze dodatkowo nie zemdlała z rozkoszy na jego widok, jego celem stało się podbicie jej serca i … zdobycie ciała. Nawet nie ukrywa, że chodzi mu o sex z Bronagh, zaś jej dziewictwo jeszcze wzmacnia jego pożądanie. A że jest typem chłopaka, który zawsze musi wygrać i doskonale sprawdza się w walce, nie cofnie się nawet przed bójką ze szkolnym kolegą o jej względy.

Czy tak niebezpieczny typ, który nieustannie przychodzi do szkoły pobity, ma szansę zwrócić uwagę dziewczyny? Czym tak naprawdę zajmują się bracia Slater? Bronagh ma szanse się tego dowiedzieć, bowiem – jak się okazuje – jej siostra spotyka się z jednym ze starszych braci Dominika, Ryderem. Również i czytelnicy sięgający po powieść „Dominic”, krok po kroku poznawać będą zarówno historię tej burzliwej znajomości, jak i tajemnicę braci Slater i … źródło ich utrzymania, a także zobowiązania, które zmuszeni są uregulować. Choć są w powieści momenty nużące, a czytelnik chwilami czuje zmęczenie słownymi przepychankami bohaterów, to jednak trudno jest zrezygnować z lektury. Umiejętnie poprowadzona akcja rozpali zmysły każdego nastolatka, wypełni jego myśli erotycznymi fantazjami i … pragnieniem sięgnięcia po kolejną część książki.

Justyna Gul

Qultura słowa

Bracia Slater to cały cykl książek autorstwa L.A. Casey. Dzięki Wydawnictwu Kobiecemu polscy czytelnicy mają okazję poznać dwie pierwsze części, a mianowicie książki pod tytułem Dominic i Bronagh.

"Bracia Slater. Dominic" to pisana oczami głównej bohaterki historia o miłości powstającej z nienawiści, przyjaźni nawiązywanej w najmniej oczekiwanych momentach i szczęściu, które pojawia się po latach bólu i cierpienia. Bronagh to młoda Irlandka, uczennica liceum, do którego pewnego dnia zjawiają się dwaj bliźniacy pochodzący z Ameryki. Nico i Damien Slater. To właśnie ci dwaj mężczyźni zmienią całkowicie dotychczasowe życie Bronagh i jej siostry Branny. Jak łatwo się domyśleć, losy Dominica i Bronagh szybko zostaną połączone, jednak nie będzie to miłość od pierwszego wejrzenia. Ich znajomość poprzedzać będzie wiele wyzwisk, pełne jadu rozmowy aż dochodzi między nimi do rękoczynów. Życie bywa przewrotne i kiedy tych dwoje zorientuje się, że mają się ku sobie będą musieli przetrwać wiele nieciekawych zdarzeń, które dodają smaku całej powieści. To czym się zajmuje rodzina Dominica, ich tajemnice i sekrety, ich przeszłość, która poniekąd łączy tych dwoje nastolatków, to wszystko sprawi, że ich miłość będzie zagrożona i wystawiona na ogromne ryzyko i niebezpieczeństwo. Lubię książki z takim niesamowitym klimatem, atmosferą niebezpieczeństwa, nielegalnych walk, specyficznych dyscyplin sportowych. Tutaj znajdziemy dużą dawkę adrenaliny i ogrom przekleństw, które dodatkowo napędzają całą historię. Autorka w bardzo ciekawy sposób przedstawiła rodzącą się miłość pomiędzy dwoma bohaterami. Wyszła ze schematu, w którym to dwoje ludzi zakochuje się od pierwszego wejrzenia, a zastąpiła to wartką akcją, pełną bójek i agresji słownej. Główna bohaterka to nie zwykła szara myszka, chociaż była odrobinę zamknięta w sobie. Potrafi postawić na swoim i użyć odpowiednich argumentów aby przekonać kogoś do swojej racji. Książka idealna na aktualnie, długie wieczory bo można ją pochłonąć w jeden wieczór i przeżyć przygodę pełną emocji, wrażeń i miłości.

Powieść porwie wiele serc, można ją albo pokochać albo przejść obok niej obojętnie, a decyzja czy sięgniecie po tę powieść należy tylko do Was. Jeśli lubicie ciekawy styl i nietypową akcję - to książka dla Was.

przeczytana jednym tchem, jedna z lepszych książek jakie czytałam

Bronagh Murphy, poznajemy gdy ma siedemnaście lat. Mieszka wraz z siostrą Branną, która jest również jej prawną opiekunką, kiedy to dziewięć lat wcześniej straciły obydwoje rodziców. Od tego czasu dziewczyna zamknęła się w sobie i nikogo nie dopuszczała zza zbudowane przez siebie mury. Nie szukała przyjaciół, bo obawiała się straty i bólu, kiedy by ich zabrakło.

Pewnego dnia, w szkole, w której się uczy, pojawiają się Bracia Slater: bliźniaki Damien i Dominic. Obydwaj przystojni i przyciągający uwagę. Jednak to ten drugi najbardziej działa jej na nerwy. Im bardziej Bronagh stara się go ignorować, tym bardziej ON jej pragnie. Dominic nie jest przyzwyczajony do odmowy, bo zawsze dostawał to czego chce. Dziewczyna z czasem nie potrafi oprzeć się chłopakowi, ale wie, że ten jest niebezpieczny, a ona od niebezpieczeństw trzyma się z daleka.

Sięgając po obie te książki, nie sądziłam, że tak świetnie spędzę przy nich czas. Jednak zdaję sobie z tego sprawę, że pewne elementy składające się na tę powieść nie każdemu przypadną do gustu... ale o tym poniżej.

Bronagh początkowo to cicha, zamknięta w sobie dziewczyna, która unika konfrontacji nawet ze swoimi dręczycielami. Do czasu, kiedy poznaje Dominica, bo wtedy jej zachowanie nagle się zmienia. Przyznam, że nieco mnie to zaskoczyło. Dlatego, że dziewczyna stała się wulgarna i agresywna. Trochę nie potrafiłam tego zrozumieć, brakowało mi w tym umiaru, ale przemykałam na to oko i skupiałam się na innych zaletach tej postaci. Dziewczyna była zadziorna, bezpośrednia i uparta.

Dominic początkowo kompletnie nie przypadł mi do gustu i przyznam, że kibicowałam innemu męskiemu bohaterowi występującymi w tej książce. W jego zachowaniu również brakowało granicy. Zachowywał się jak dupek, był arogancki, a Bronagh niekiedy traktował jak śmiecia. Jednak im bliżej końca, tym bardziej jego postać zyskiwała moją sympatię. Wtedy pokazała się inna jego osobowość: ta czuła, troskliwa i wyrozumiała. Nie brak mu też była determinacji, aby przekonać do siebie dziewczynę.

Bardzo spodobało mi się ukazanie tu relacji z rodzeństwem i wątki z nimi. Pomimo wulgarności ta książka nie raz mnie rozbawiła, a ja czytałam ją z zapartym tchem. Nie mogłam jej odłożyć... Tak jak pisałam to nie jest książka dla wszystkich. Jeśli nie akceptujecie w książek przekleństw, bójek, dominacji i wulgarności to pod żadnym pozorem nie sięgajcie po nie. Zniesmaczą Was, a lektura tych książek nie będzie przyjemnością. Jednak jeśli takie elementy Wam nie wadzą, lubicie odrobinę pieprzyku, uwielbiacie wybuchać śmiechem to nie ma co się zastanawiać.

Nie brak tu niespodziewanych zwrotów akcji, tajemnic i niebezpieczeństwa. To historia pełna miłości, przyjaźni, braterstwa i lojalności. Autorka może pochwalić się lekkim i przyjemnym stylem, ale również pomysłem na fabułę i kreacją postaci. Książka niekiedy wypada dosyć niedojrzale, ale w końcu główni bohaterowie są nastolatkami.

W "Bronagh" znajduje się kontynuacja losów głównym bohaterów, dwa lata po ostatnich wydarzeniach w "Dominicu". Książka jest nieco przesłodzona, ale warto po nią sięgnąć, aby zamknąć rozdział o tych bohaterach.

Życie Bronagh Murphy nie jest może najlepszym z możliwych, jednak jej samej zdaje się to nie przeszkadzać. Od śmierci rodziców mieszka tylko z siostrą i nie jest zbyt towarzyska. Kiedy w jej życie wkracza z hukiem Dominic Slater wydaje się, że będzie po prostu kolejnym problemem, który będzie musiała zignorować. Nie wie jednak jeszcze o tym, że ten chłopak nie da tak szybko za wygraną. Ostatecznie, Dominic zdobywa to, czego pragnie.

Całość recenzji dostępna pod adresem: [Adres usunięty]

Bronagh Murphy od śmierci rodziców zdystansowała się od swoich rówieśników. Nie ma przyjaciół, zawsze siedzi sama i czuje się z tym dobrze. Jednak gdy do szkoły zawitają bracia Slater, dziewczyna nie będzie miała ani chwili spokoju. Już pierwszego dnia, odkąd się pojawili, zaczęli grać jej na nerwach. Dominic wziął sobie za cel, dokuczanie jej na każdy możliwy sposób, a to, że dziewczyna nie zwraca na niego uwagi, tylko podkręca go bardziej. Bronagh od zawsze była niewidzialna, a za sprawą jednego z bliźniaków, miała znaleźć się w centrum uwagi, co w ogóle nie było jej na rękę. Stara się jak może, żeby tylko chłopak dał jej w końcu spokój, jednak nie wie, że takim zachowaniem, przyciąga go do siebie. A Dominic zawsze dostaje to, czego pragnie. Czy chłopak w końcu sobie odpuści? Czy doprowadzi do tego, że Bronagh po pewnym czasie się podda?

Historia Dominica i Bronagh porwała mnie od samego początku i nie chciała wypuścić, dopóki jej nie skończyłam. To, co tam się działo, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Nie spodziewałam się, że aż tak może mi się spodobać, więc jestem ogromnie tym zaskoczona. Chwytała mnie za serce wtedy, gdy najmniej się tego spodziewałam. Już od pierwszych stron poczułam silną więź z bohaterami, którzy zaskakiwali mnie na każdym kroku. Przyprawiali o szybsze bicie serca i lawinę łez. Niejednokrotnie przyłapywałam się na tym, że kurczowo zaciskałam ręce i wstrzymywałam oddech, gdy akcja w książce zaczynała wrzeć. Bohaterzy byli zadziorni, zawsze stawiali na swoim i dzięki swojej unikalności,

przyciągali mnie do siebie jak magnes. Ich potyczki słowne rozbawiały mnie do łez, nie dając chwili wytchnienia. Podczas czytania czułam się tak, jakbym znalazła się w świecie wykreowanym przez Autorkę, z bliska przyglądając się bohaterom i czując każdą emocję wypisaną na ich twarzach. Jestem szczęśliwa, że właśnie teraz po nią sięgnęłam i wiem, że ta historia zostanie ze mną na dłużej.

Polecam ją całym sercem i jestem pewna, że wielu osobom może się równie mocno spodobać, jak i mnie. Jednak bez chusteczek pod ręką, nie radzę nawet jej zaczynać.

Książka Dmoninic to pierwsza część serii Bracia Slater autorki L.A. Casey.

Bronagh Murphy po stracie rodziców mieszka ze starszą siostrą. Od tamtej pory by nie cierpieć nie rozmawia z ludźmi ani nie wdaję się w żadne relacje, byle wszyscy zostawili ją w spokoju.

Do czasu kiedy poznaje Dominica Slatera przystojnego kolegę z klasy, który przeprowadził się do miasta w raz ze swoimi braćmi.

Dominic dominujący, przyzwyczajony do tego że ciągle jest w centrum uwagi,nie może pojąć dlaczego Bronagh wciąż go ignoruje.Tym zachowaniem przyciąga go jak magnez. Postanawia zdobyć ją za wszelką cenę, wciąż jej dokuczać i wyśmiewać, ponieważ inaczej nie umie okazać zainteresowania.

Bronagh myśląc że Dominic się nad nią znęca coraz bardziej chowa się w swojej skorupie, lecz odpowiada na jego ataki tym samym. Ciągłe przepychanki, kłótnie,wulgarne słowa doprowadzają ich do ciągłych kłopotów .

Kiedy w końcu udaje im się znaleźć wspólny język i dojść do tego że jednak coś do siebie czują ,wychodzi na jaw czym na prawdę zajmują się Bracia Slaterowie.

* Czy Bronagh pogodzi się z tym czym zajmuję się Nico ?

* Czy ich młodzieńcza,szalona miłość przetrwa?

Autorka pokazuje czasy szkolnej miłości, zagubienia i nieufności . Czytając tę książkę myślałam że to taka szkolna miłość, lecz dalej bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Chociaż Bronagh i Nico ciągle się kłócą pokochałam tę parę za ich szczerość.

POLECAM !! tę książkę każdemu kto lubi dreszczyk emocji, niegrzecznych chłopców i kapryśne i wyszczekane dziewczyny. Ta seria jest dla Was :

Seria ksiażek o Braciach Slater jest fantastyczna!!!Czyta sie jednym tchem.Mozna śmiac sie do łez jak i uronic łezke.Polecam serdecznie wszystkie 10 części.

Nie byłabym sobą, gdybym nie sprawdziła, czy „Dominic. Bracia Slater” L.A. Casey, zasługuje na wszystkie OHY i AHY. Lubię książki z gatunku YA z wątkami erotycznymi, więc postanowiłam jej dać szansę, tym bardziej, że było bardzo głośno o tych książkach wśród blogerów i prawie wszystkie opinie były pozytywne. Czy i mnie przypadła do gustu? Hmmh… no nie do końca.

Dominic

Kilka słów o fabule

Akcja dzieje w Dublinie, w Irlandii. Bronagh po utracie obojga rodziców będąc dzieckiem, zostaje pod opieką swojej starszej siostry, Branny. Bronagh zamyka się w sobie, nie dopuszcza do siebie ludzi, ponieważ nie chce zostać skrzywdzona w przyszłości. Nie rozmawia z nikim, unika kontaktu ze wszystkimi dookoła, stała się szkolnym outsiderem, byleby tylko ludzie zostawili ją w spokoju. I to jej jak najbardziej odpowiada.

Kiedy Dominic Slater pojawia się w jej życiu, zaczyna go ignorować, co w rezultacie przybiera odwrotne skutki, bo tylko go tym zachęca. Dominic, seksowny, przystojny, wysportowany, umięśniony chłopak, przyzwyczajony do tego, że każdy na niego zwraca uwagę i nigdy nie odrzuca, przeprowadzając się z Nowego Jorku do Dublina, tym bardziej przykuwa uwagę wszystkich wokół. Wszystkich, oprócz jednej, niezwykle pięknej, lecz nieśmiałej dziewczyny z ciętym jerzykiem. Podejmuje wyzwanie pt. „złapać króliczka”.

Dominic obrał sobie cel – Bronagh Murphy. Dosyć dużym utrudnieniem może się wydawać to, że ona z nikim nie rozmawia, z nikim nie przyjaźni, lecz dla Dominica Slatera nie ma rzeczy niemożliwych. Kiedy Dominic czegoś pragnie, to to dostaje. A w tym momencie pragnie własnie jej i zrobi wszystko, żeby swój cel osiągnąć, nawet…. jeśli będzie musiał zmusić ją do tego.

Styl autorki

Bardzo mi przykro, ale ta książka nie zaliczy się do moich ulubionych. Niestety, czytając miałam wrażenie jakby L.A. Casey zrobiła z tej historii irlandzką wersję „Pięknej katastrofy” Jamie McGuire. Jedyną różnicą jest to, że książki McGuire pokochałam od początku, a tutaj…no cóż. „Dominic” jest opowiedziany z perspektywy Bronagh. Wszystko co dzieje się w jej głowie, kiedy jest przy Nico, opisane jest dosyć szczegółowo, co pomaga zrozumieć jej zachowanie, jednak jest tak dziecinna, tak irytująca, że nie potrafiłam jej znieść. Nie mam problemu z wulgaryzmami w książkach, nie przeszkadzają mi wcale, ale te odzywki do innych, lub później do swojego ukochanego… Boże broń. Czułam się jak w szkole podstawowej.

Miałam wrażenie, że nie czytam o dziewczynie która ma 18 lat, a o 10 letnim dziecku. Była głupia, irytująca, wszystko rozumiała na opak. Nie wytrzymałabym z nią ani minuty. Z drugiej strony ON – Dominic. Traktował ją jak pewnego rodzaju zwierzaka, którego musi mieć, zachowując się przy tym jak skończony dupek. Obrażał ją, a ona nie była mu wcale dłużna, ubliżał jej i posyłał sprośne komentarze na temat jej wielkiego tyłka, zupełnie jak dzieci w przedszkolu. Ewidentnie zadziałał schemat „kto się czubi, ten się lubi”, ale nie do końca wyszło to autorce, bo zamiast rozbawić mnie, zniesmaczyło.

Czytałam wiele książek, w których ON próbował ją do siebie przekonać na tej samej zasadzie, robił to bardzo dojrzale i aż chciało się to czytać, ale to, co zafundowała nam L.A. Casey, przebiło wszystkie inne na głowę. I to w złym znaczeniu tego słowa. Były momenty, kiedy się śmiałam, bo jakaś sytuacja mnie rozbawiła, ale większość książki przeleciała jakoś tak obojętnie. Nie zaskoczyła mnie ani trochę. Wszędzie widzimy lub słyszymy o „pieprzeniu się” jak króliki, a z tego co czytałam opinie innych osób, nie miał to być erotyk, a romans YA z erotykiem w tle. Wyszło trochę nieporadnie.

Bohaterowie

Jak już wspomniałam, Bronagh była irytującym, pyskatym, głupim dzieciakiem. Pod koniec książki, trochę zmieniłam o niej zdanie, bo była mniej irytująca, ale nadal nie mogłam jej znieść. Była zamknięta w sobie, po śmierci rodziców. Unikała ludzi i była raczej cicha, ale w momencie, kiedy ktoś stanął jej na drodze, potrafiła się odezwać. Próbowała być twarda i uchodzić za niedostępną, ale tak naprawdę robiła z siebie idiotkę prawie za każdym razem.

Dominic, wiecznie napalony, mówiący tylko o wielkim tyłku swojej dziewczyny, rzucający sprośne komentarze o seksie i chwalący się przy braciach i znajomych, czego oni to nie będą robić w jego lub jej sypialni. Był nieziemsko przystojny, wysportowany, dobrze zbudowany, miał wszystko to, co płci przeciwnej się podobało. Ale czegoś mi zabrakło. Chyba którejś części jego mózgu. Hmmh, sama nie wiem.

Branna, siostra Bronagh. Niewiele o niej jest napisane, lecz pojawia się w większości scen. Jest pełnoprawnym opiekunem swojej siostry, w przyszłości chce zostać położną. Mam mieszane uczucia co do niej. Ani jej nie polubiłam, ani nie znienawidziłam. Jest mi obojętna. W kolejnych częściach jest też miejsce dla niej – jako osobna książka.

Bracia Slater, czyli Alec, Damien, Ryder i Kane. Wszyscy to typowi samce alfa. Przyjechali ze Stanów do Irlandii, by zająć się rodziną. Niesamowicie seksowni, uwodzicielscy, przystojni, wysportowani, po prostu chodzący bogowie. Tak szczerze, to chyba tylko dzięki nim doczytałam tę książkę do końca. Uwielbiałam, kiedy rzucili jakimś komentarzem, który powodował, że na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Potrafili rozbawić. Autorka podzieliła losy każdego z braci na osobne książki, ale w mojej głowie toczy się walka, czy po nie sięgnąć. Jeśli okażą się tak słabe, jak ta część, to tylko stracę czas, kiedy mogłabym zając się ciekawsza lektura. Nadal myślę nad tym, co z tym fantem zrobić.

Podsumowanie

Według mnie „Dominic” jest nieudolną wersją historii Travisa i Abby z „Pięknej” i „Chodzącej katastrofy” Jamie McGuire. Nie miałam przyjemności z czytania, co jak widać, przeniosłam do tej recenzji. Były owszem momenty, które mi się podobały, ale zapomniałam o czym były i co w się nich działo. Zwyczajnie chyba chciałam ją po prostu skończyć, nie zwracając większej uwagi na nic konkretnego. Książka ma zwolenników jak i przeciwników. Ja zdecydowanie należę do tych drugich.

Wiem, że wiele osób chwali sobie tę serię o braciach i ich dziewczynach. Mnie jednak nie rozłożyli na łopatki, nie pokochałam ich, mimo że sami chłopcy Slater byli bardzo gorący, nie miałam gęsiej skórki czytając, nie wzdychałam do nich, nie śnili mi się po nocy. Możliwe, że w kolejnych częściach, o ile po nie sięgnę, będzie lepiej, kiedy zacznę czytać historie pozostałych braci. Na tę chwilę chyba spasuję i sięgnę po coś innego, żeby szybko zapomnieć o Dominicu i Bronagh.

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

„UWAGA! OSTRZEŻENIE!

Jeśli nie tolerujesz dominujących i zaborczych mężczyzn, Dominic NIE jest dla ciebie. Jeśli nie lubisz pewnych siebie kobiet, które są zimnymi sukami, Dominic NIE jest dla ciebie. Jeśli nie lubisz postaci, które nie potrafią utrzymać nerwów na wodzy, Dominic NIE jest dla ciebie. Przede wszystkim, jeśli nie lubisz postaci, które DUŻO PRZEKLINAJĄ i bez cenzury mówią, to, co myślą Dominic NAPRAWDĘ NIE jest dla ciebie.” Taki opis był wystarczająco zachęcający, bym bez zastanowienia wzięła „Dominica” „w ciemno”. I wiecie co? Zdecydowanie było warto.

Bronagh Murphy wie, czym jest ból po stracie. Kiedy była mała, jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Od tej pory trzyma innych na dystans. Ma już dość cierpienia. Wychodzi z prostego założenia – jeśli nie będzie rozmawiać z ludźmi ani wdawać się z nimi w relacje, zostawią ją w spokoju. Właśnie tego chce.

Kiedy spotyka Dominica Slatera zupełnie niechcący robi dokładnie to, co najbardziej go pociąga. Uparcie go ignoruje. Dominic jest zdezorientowany – zazwyczaj wszyscy skupiają na nim uwagę. A już na pewno WSZYSTKIE. Wszystkie z wyjątkiem pięknej, ale zimnej brunetki.

To wystarczy, żeby Dominic jej zapragnął. A jedynym sposobem na zaspokojenie pragnień, jaki Dominic zna jest siła.

Dominic zdobywa to, czego pragnie.

Na samym wstępie muszę przyznać, że już dawno tak się nie ubawiłam podczas lektury jakieś książki. Liczne „potyczki słowne” i to świetne poczucie humoru, którym autorka obdarzyła praktycznie każdą postać w tej historii, sprawiła, że podczas czytania, nawet przez chwilę nie czułam znudzenia. Początkowo odnosiłam wrażenie, że fabuła była lekko monotonna, a sama akcja rozwijała się dość powoli. Jednak z każdą kolejną przeczytaną stroną, autorka odkrywała swoje karty, budząc co raz bardziej moje zainteresowanie.

Nie musze chyba wspominać o tym, że kolejnym atutem historii są świetni bohaterowie. Każdą postać, którą poznałam podczas lektury „Dominica” zyskiwała moją sympatię. Taka sytuacja zdarza się zazwyczaj rzadko, dlatego też ogromne gratulacje dla autorki. Przeważnie bywa tak, że tylko główni bohaterowie w jakimś stopniu stają się mi bliscy, a pozostali są tylko pewnego rodzaju „dodatkiem”, o którym szybko się zapomina.

Cała historia owiana jest nutką tajemniczości, a L. A. Casey nie oszczędza czytelnika i wraz z rozwojem akcji dostarcza mu coraz więcej niewiadomych. Do czego to doprowadziło? Oczywiście do świetnego finału, który był doskonałym uwieńczeniem tej historii. Pomimo tego, że nie miałam jakiś wygórowanych oczekiwań wobec ostatecznego zakończenia, to jednak muszę przyznać, że autorka mile mnie zaskoczyła. Ostatnie strony dostarczyły mi dużą dawkę wszelakich emocji: strach, niedowierzanie, wzruszenie. A po przeczytaniu ostatnich linijek na mojej twarzy widoczny był uśmiech. Więcej chyba dodawać nie muszę, prawda? Po prostu trzeba po nią sięgnąć!

Początkowo próbowałam rozgryźć tytułową postać, nie mniej jednak zawsze moje próby kończyły się klęską. Było w niej tyle sprzeczności, że nie potrafiłam zrozumieć niektórych jego decyzji i zachowań. Na szczęście autorka co jakiś czas rzucała nieco więcej światła na jego przeszłość, dzięki czemu mogłam go lepiej zrozumieć.

Dopełnieniem historii jest II część, poświęcona Bronagh, po którą w najbliższym czasie sięgnę.

Uważam, że świetny styl pisania autorki, ciekawa fabuła i to charakterystyczne poczucie humoru, sprawiło, że cykl „Bracia Slater” zapowiada się na jedną z najlepszych serii erotycznych, z jaką zaczynam mieć do czynienia.

Z mojej strony, mogę zapewnić, że wielbicielki brutalności, dwuznacznych żarcików i ponętnych facetów ( będących ucieleśnieniem marzeń każdej kobiety) będą zadowolone. Z niecierpliwością będę oczekiwać kolejnych tomów tej serii, gdyż wiem że przygoda z braćmi Slater nie skończy się na Dominicu.

Moja ocena: 8/10

Ja, osoba stroniąca od romansów, sięgnęła po takowy po raz kolejny. I wiecie co? Okazuje się, że nie było tak źle, jak myślałam! Nawet kilka osób mnie ostrzegało, że to zupełnie nie dla mnie, że twórczość L.A. Casey to coś, od czego powinnam się trzymać z daleka. No tak, taki już ze mnie antyromansowy twór. Ale jesień, pora roku, która napawa człowieka melancholią, zrobiła swoje. Zachciało mi się romansu! Dlatego sięgnęłam po jeden z bestsellerów Casey, jeden z tomów serii o braciach Slater. Wybór padł na Dominica.

Ekspertem nie jestem, ale ta książka to takie typowe New Adult. Bronagh Murphy, główna bohaterka tej powieści ma 18 lat, niebawem skończy szkołę i wkracza z przytupem w dorosłość. Chociaż w jej przypadku jest to dosyć niestabilne, bowiem dziewczyna musiała dorosnąć już wcześniej, gdy jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Takie wydarzenia odciskają mocne piętno na człowieku, zwłaszcza takim, który znajduje się w okresie nastoletnim. Jej prawnym opiekunem została jej siostra, Branna. Dziewczyny zawsze były sobie bliskie, a od lat nikt inny nie wkraczał do ich życia. I o ile Branna nie zamknęła się całkowicie na świat i ludzi, tak Bronagh to zrobiła. Pragnie tego, aby wszyscy zostawili ją w spokoju. Ignoruje nawet niesamowicie przystojnego Dominica Slatera, nowego ucznia w szkole. I właśnie takim zachowaniem sprawia, że Dominic robi wszystko, aby uwieść dziewczynę.

Pierwsza sprawa, o której muszę wspomnieć to fakt, że wszyscy tutaj się… biją. Serio. I to tak porządnie, do tego stopnia, że pojawiają się granatowe siniaki, rozcięte brwi, trzeba zakładać szwy. I nie myślcie sobie, że dotyczy to tylko męskiej społeczności w tej historii. Tutaj nawet laski się biją. Właściwie każdy bije się z każdym, co do pewnego stopnia jest nawet zabawne, bo bójki chwilami wynikają z humoru sytuacyjnego i wszystko to wygląda dosyć komicznie, ale chwilami jest to raczej niepokojące. Czy bohaterowie Casey nie potrafią inaczej rozwiązywać swoich konfliktów? Nawet tych najprostszych? Sama nie wiem, co powinnam o tym myśleć. Czy było tego za dużo? Może trochę, bo po pewnym czasie stało się to raczej nudne, a nie zabawne. Jasne, podziwiam Bronagh i Brannę za odwagę i taką chęć bronienia siebie nawzajem, plus za to, że potrafią się bronić i porządnie przywalić natarczywemu facetowi, ale te dwie dziewczyny po prostu emanują agresją. Niemal na każdym kroku. I to samo tyczy się braci Slater, a zwłaszcza Dominica, którego mózgiem steruje chyba testosteron, bo ten koleś jakby tylko mógł, to pobiłby na śmierć każdego, kto chociażby krzywo się uśmiechnie w jego kierunku. Jak dla mnie jest to lekko przesadzone.

Polubiłam Bronagh, bo nie była to kolejna sierota, którą musi oswobodzić książę na białym rumaku. Podobała mi się jej relacja z siostrą, to, jak wzajemnie się wspierały, nic przed sobą nie ukrywały, były po prostu zżyte jak najlepsze przyjaciółki. Podobnie sprawa wygląda w przypadku braci Slater. To piękne, gdy rodzina trzyma się razem za wszelką cenę. Dobrym zabiegiem jest też niesamowity plot twist, stanowiący jednocześnie punkt kulminacyjny tej powieści, którego zupełnie bym się nie spodziewała w typowym romansie NA. Chociaż autorka dosyć szybko go ucięła, to i tak wywołało to we mnie pozytywne zdziwienie. Nie mam też nic do zarzucenia autorce, jeśli chodzi o styl i język tej powieści. Jednak pojawiło się kilka elementów, które nie do końca przypadły mi do gustu…

Mianowicie chyba był to sam Dominic. Zdziwieni? Tak, lubię pewnych siebie kolesi, ale ten typek jest przerysowany. Ta jego wieczna agresja i zazdrość są po prostu chorobliwe, a droczenie się z Bronagh też momentami było przegięciem. Bo o ile żartobliwe rzucanie względem siebie wyzwisk na poziomie „idioto” czy „debilu” jeszcze ujdzie, tak wieczne nazywanie dziewczyny (która podobno mu się nieziemsko podobała!) „szmatą” i „zdzirą” jest raczej nie na miejscu. Szczerze? Ja po kilku takich akcjach, jakie zafundował Bronagh, miałabym go totalnie gdzieś, niezależnie od tego, jak niesamowicie seksowny był. Po prostu zaczęłabym go totalnie ignorować, a gdyby to nie pomogło, to zaradziłabym tej sprawie inaczej. No i nie zabrakło też jednak pewnych sytuacji, które po prostu były lekko żałosne i infantylne, co właśnie najczęściej działa mi na nerwy w romansach. Książka ta oczywiście emanuje też seksem i to na każdym kroku, bo Dominic zachowuje się jak chodząca burza hormonalna, która nie myśli o niczym innym, tylko o zaliczeniu wszystkiego, co się rusza i nie ucieka na drzewo. Choć mam wrażenie, że byłby w stanie zrobić to nawet na drzewie. Dobra, spodziewałam się tego, a Casey jest raczej dosadna w swoim słownictwie, ale w sumie buduje się w to jedną i spójną całość.

I tak oto docieramy do finału tej opinii, w której chyba nie znajdziecie jednak jednoznacznej odpowiedzi na to, czy mi się ta książka podobała. Mam jej co nieco do zarzucenia, choć w ogólnym rozrachunku muszę przyznać, że dobrze się bawiłam podczas lektury. Ten typ literatury ma to do siebie, że mimo wszystko wciąga, o ile oczywiście nie jest to romans najgorszego sortu, który od razu mamy ochotę wyrzucić przez okno bądź spalić w piecu po kilkunastu stronach, bo tylko do tego się nadaje. Dlatego tak, historia Dominica i Bronagh jest wciągająca, można przy niej odciąć się od myślenia, bo zdecydowanie nie musimy angażować naszego mózgu w tę historię, więc sprawdzi się idealnie jako rozrywka i oderwanie od problemów dnia codziennego. Czy jest to natomiast historia, która pozostanie ze mną na dłużej? Nie. Przyznaję, nieco się zżyłam z bohaterami, nawet lekko identyfikuję się z Bronagh w niektórych aspektach, ale jednak nie wydaje mi się, żeby była to opowieść, która mogłaby zająć kawałek mojego serca. Przeczytałam ją w jeden wieczór i na tym nasza przygoda się zakończy.

Czy polecam? Fankom romansów i erotyków jak najbardziej, bo gdybym miała ją oceniać czysto pod takim względem, to ma w sobie wszystko to, co powinna. Konkretnych (choć nieco przerysowanych) bohaterów, chwytliwą, choć powtarzalną historię, nie brakuje tutaj emocji i humoru, pojawia się nawet mocniejsza akcja. Dlatego wydaje mi się, że nie jedna czytelnika ulegnie urokowi braci Slater. Ja jakoś byłam w stanie trzymać się w ryzach.

Gdy życie dokopie, można udawać, że nic się nie stało, że wszystko jest takie same, że tak naprawdę wcale nasze życie nie legło w gruzach. Możemy to sobie wmawiać i zarazem wierzyć, że tak jest. Jednak możemy też rezygnować z wielu rzeczy, by uniknąć kolejnej tragedii. Nigdy nie wiadomo kiedy ona przyjdzie i sprawi, że nasze życie stanie się piekłem. To przerażająca wizja, której nikomu nigdy nie życzę. Jednak pojawia się pytanie – jak sobie poradzić w takiej sytuacji? Czy to w ogóle możliwe?

Bronagh jako dziecko straciła obojga rodziców. Została jej tylko siostra. Dla niej to traumatyczna sytuacja. Mimo że prawie nie pamiętam swojej mamy i taty, to i tak za nimi tęskni. Ich śmierć nauczyła ją, żeby nie przywiązywać się do nikogo. Najlepiej żeby ignorować ludzi. Dlatego właśnie Bronagh poza swoją siostrą nie chce dopuścić nikogo do siebie. W szkole jest dziwadłem i często inni uczniowie znęcają się nad nią psychicznie. Jednak sytuacja tylko się pogarsza, gdy w klasie pojawiają się bliźniacy – Damien i... Dominic. Czy można oceniać ludzi po pierwszy wrażeniu? Czy zaborczość może się równać miłość?

Dominic zyskał w ostatnim czasie olbrzymią popularność. Słyszałam na jego temat niezliczoną liczbę najróżniejszych opinii. Zwykle nie przepadam za takimi książkami, ale ta mnogość recenzji zaciekawiła mnie. Chciałam sama dowiedzieć się, na czym polega fenomen tej powieści. Literatura erotyczna to często książki dla kobiet, które są mocne i bardzo niegrzeczne, że tak się wyrażę. Niektórych to pociąga i pozwala wyzwolić się z monotonnego świata. Ja do erotyków mam ambiwalentne odczucia. Spotkałam się z takimi, które wywołały w stu procentach negatywne emocje, ale czytałam i takie, które okazały się pasjonujące, pełne akcji i prawdziwej miłości. Do jakiej kategorii należał pierwszy tom "Braci Slater"?

Zacznijmy od tego, że pomysł nie jest bardzo oryginalny. Raczej mnie nie zaskoczył od pierwszych stron, ale nie odbieram tego jako wady, ponieważ tego właśnie oczekiwałam, a już tym bardziej się spodziewałam. Jest to typowa romantyczno-erotyczna opowieść, która ma nam dostarczyć rozrywki i wielu emocji. Pod tym względem sprawdza się idealnie. I mimo konwencjonalności ma powiew świeżości w postaci pięciu wysportowanych mężczyzn i to w dodatku braci. Kto by się spodziewał, że autorka nie ograniczy się tylko do bliźniaków? Ja na pewno nie, dlatego jestem ciekawa pozostałych tomów. Chciałabym lepiej poznać całe rodzeństwo.

Styl jest lekki i przyjemny, dzięki czemu książkę czyta się w zaskakująco szybkim tempie. Jeśli czytacie moje recenzje, to dobrze wiecie, że najczęściej na to narzekam. Ale w "Dominicu" konieczny był właśnie taki styl i doceniam, że pisarka nie kombinowała z nie wiadomo jak skomplikowanym językiem. Ostatnio czytałam wiele ambitnych lektur i byłam nimi już zmęczona. Dlatego właśnie doceniam całokształt tej powieści. Właśnie czegoś takiego potrzebowałam. Choć przyznaję, że miejscami jest jak dla mnie zbyt wulgarnie. Te wszystkie wulgaryzmy miały dodać pikanterii i właśnie to zrobiły, ale czasami było ich wręcz za dużo i psuły pojedyncze sceny, które idealnie wkomponowałyby się w całość.

Fabuła jest dla mnie ciężkim tematem, ponieważ mam problem z ubraniem w słowa swoich odczuć. To jest prawie pięćset stron o niczym, co zapewne większość z was mogłoby irytować. Nie dziwię się, jednakże wiem, że na tych stronach jest też opowiedziana historia wielu ludzi ukryta między wersami. Dlatego mimo prostoty należy się skupić i przejrzeć wszystkie możliwości. Aczkolwiek momentami ta książka była całkowicie niepotrzebnie przedłużana i ja w ogóle nie mogłam zrozumieć czemu. Bardzo się wciągnęłam i podobała mi się ta nutka pikanterii zawarta w całej opowieści. Choć może lepiej zabrzmi olbrzymia nuta... Zmusza do oderwania się od codzienności i pozwala na rozrywkę i brak jakiejkolwiek kontroli. Każdy potrzebuje czegoś takiego. Tym bardziej że momentami fabuła naprawdę mnie zaskakiwała.

Chyba największym minusem całej książki jest główna bohaterka – Bronagh. Autorka chciała z niej zrobić ofiarę losy, ale przy tym pewną siebie i nie pozwalającą pomiatać sobą. Wszystko pięknie, ale w efekcie dziewczyna nie miała żadnego charakteru. Jej temperament nie nadawał żadnych charakterystycznych cech osobowościowych, więc ostatecznie Bronagh okazała się zwykłą, książkową postacią, która momentami wręcz zniechęcała do siebie. Na szczęście nadrabiał Dominic. Nie będę go wychwalać pod niebiosa, jak większość osób to robi, bo momentami byłam sfrustrowana przez jego zachowanie. Okazał się zaborczy i zbyt chamski. Niech każdy mówi, co chce, ale mnie taka mniemana miłość nie przekonuje. Jednak jego temperament ubarwiał całą książkę. On miał po prostu cechy ludzkie i dzięki temu darzyłam go sympatią. Ale jego brat... Tu to jest już całkiem inna historia. Damien miał bardzo rozbudowaną psychikę, co dało się odczuć za każdym razem, gdy tylko się pojawiał. Takich właśnie postaci potrzebuje ta seria. I patrząc na pozostałych braci, widać że cykl "Bracia Slater" ma na to olbrzymie zadatki.

"Dominic" nie jest to wyjątkowo ambitna i wybitna książka. Podejrzewam, że wiele osób bardzo ją krytykuje i w tym momencie dziwi się, że mogłam tak pozytywnie ją ocenić. Jak to się stało? Ta powieść nie jest po prostu dla wszystkich. Jest mocna, wulgarna i pikantna. Nie każdy poradzi sobie z takim połączeniem. Jednak dla tych którzy potrzebują rozrywki i nie boją się sięgać po tak kontrowersyjne pozycje, jest to idealny wybór, który na pewno przypadnie im do gustu.

#RECENZJA

BRACIA SLATER - DOMINIC&BRONAGH - L.A. CASEY

Bronagh w wypadku samochodowym straciła oboje rodziców. Od tamtego czasu postanowiła, że nie będzie wchodzić w bliższe relacje z ludźmi. Nie chce się z nikim przyjaźnić, bo boi się stracić kolejna bliską osobę. W jej życiu pojawia się Dominic. Dziewczyna stara się nie zwracać na, niego uwagi co nie jest zbyt łatwe. Dominic lubi być w centrum uwagi i już niedługo później ON i Bronagh zostają parą.

W kontynuacji Bronagh obchodzi swoje dwudzieste pierwsze urodziny. W tym dniu marzy jedynie o chwili relaksu. Jednak jej chłopak Dominic na ten dzień zaplanował zupełnie coś innego. Chcę, aby ten dzień był wyjątkowy dla jego ukochanej. Jednak nie wszystko jest tak jak powinno. Dziewczyna po raz ostatni musi zdecydować czy chce zostać ze swoim chłopakiem, czy odejść nie oglądając się za siebie.

Agresja, wyzwiska, bójki, dominacja to główne cechy tej książki. Moim zdaniem książka była dosyć "niedojrzała". W książce znajdziemy wiele przekleństw zarówno ze strony głównej bohaterki, jak i głównego bohatera. Jasne ja również czasami przeklinam, ale nie aż tyle. Z tego, co zauważyłam to główny bohater, bardzo lubił rozwiązywać wszystkie problemy za, pomocą bójek. Nie podobały mi się również te wszystkie wyzwiska zawarte w książce i kierowane do bohaterów. Poniekąd zachowanie głównej bohaterki również było dziwne.

W drugiej części dopatrzyłam się już mniejszej ilości wulgaryzmów i bójek (na szczęście) ale nadal się pojawiały. Moim zdaniem kontynuacja wyszła trochę przesłodzona. Było już aż zbyt idealnie.

Ciężko było mi się wciągnąć w książkę. Jest to u mnie dość dziwne w przypadku romansów. W pewnym momencie miałam nawet ochotę rzucić książką, ale się powstrzymałam. Mimo ze cieżko było wciągnąć się w historie którą stworzyła, autorka to czytało, się ją bardzo szybko. W przypadku kontynuacji udało mi się w nią wciągnąć i czytało się ją przyjemniej niż pierwszą mimo, że była słodka. Jednak nadal uważa, że ten dodatek był zupełnie niepotrzebny.

Szczerze powiedziawszy, nie wiem, komu poleciłabym tę książkę. Mimo że szybko się ją czyta była, dosyć dziwna. Osoby lubiące romanse mogą być zawiedzione pozycją. Sami zdecydujcie czy chcecie je przeczytać. Jednak jestem ciekawa książek o kolejnych braciach, niestety nie wiem, czy zdecyduje się po nie sięgnąć.

Jak na parę tak młodych ludzi, bo przecież wciąż uczęszczających do szkoły, Bronagh i Dominic (Nico) wzbudzają naprawdę bardzo ambiwalentne odczucia. Z jednej strony napiętnowani tragedią przeszłości (tutaj pojawia się trochę naciągany zbieg okoliczności), przez co przedwcześnie dojrzali, z drugiej momentami zachowujący się jak nierozgarnięte dzieci. Podobny wydźwięk niesie ze sobą cała ich historia. Odpychająca i przejaskrawiona, a zarazem przyciągająca niebezpieczeństwem i innością.

W akcję skupioną na dialogach pełnych niewyszukanych frazesów, wulgaryzmów i docinek, w opowieść o nietuzinkowej dojrzało-niedojrzałej miłości, autorka wplotła elementy bójek (także pomiędzy dziewczynami!), podziemnych walk, ale i rodzinnych więzi. Jest uczucie, namiętność i dość wątpliwy obraz szkoły, w której ot tak można na zajęciach słuchać sobie piosenek czy używać przekleństw w rozmowie z nauczycielem. L.A. Casey postawiła na bardzo niegrzeczny i kontrowersyjny obraz uczucia, jak i książki zarazem. Pociągnęła zatem konsekwentnie w takim tonie wszystkie elementy składowe fabuły. Jakie są tego efekty? Ano takie, że (wspomnę raz jeszcze) to książka nie dla wszystkich.

Wulgarna historia, która poniekąd może być podpięta pod nurt New Adult, z pewnością nie przypadnie do gustu typowym romantyczkom hołdującym literackim rycerzom na białym koniu. Książka być może nie trafi także w smak dojrzałych czytelniczek, które w postawie bohaterów doszukują się jednak ogłady. Poszukiwaczki nieschematycznych, bo jakże niepoprawnych (choć nie do końca zepsutych) postaci będą nią jednak urzeczone. Jeśli więc nie macie absolutnie nic przeciwko dialogom, od których większości więdną uszy, to jest właśnie to. Ja mam względem tego tytułu mieszane uczucia. Historia mnie nie porwała, ale myślę, że jeszcze chyba sięgnę po kolejne części.

Więcej na: [Adres usunięty]

MÓJ DRUGI RAZ

Myślę, że każda recenzentka musi w pewnym momencie swojego życia coś sobie uświadomić. Mianowicie, gdy czytamy konkretne tytuły z gatunku romans po raz pierwszy... rzadko kieruje nami rozsądek. Jak to kobiety zatapiamy się w scenach seksu, słodkich słówkach i silnych, zaborczych mężczyznach. Z czystym sercem mogę powiedzieć, że w tej kwestii jestem specjalistką. Z romansami zazwyczaj jest u mnie tak, że pochłaniam je w jeden dzień, zachwycam się, wzdycham i wychwalam, choć logiczna (niewielka) część mojego mózgu wie, że książka, którą własnie przeczytałam na pewno ma kilka wad. Jednak będąc zamroczoną decyduję się ich nie dostrzegać, ponieważ wiem, że kolejne czytelniczki, które będą polegać na mojej opinii, również ulegną i poddadzą się czarowi książki.

"Dominic" jest pierwszą pozycją, którą recenzuję w wydaniu polskich, a z którą miałam już styczność w wersji anglojęzycznej. Ostatnimi czasy recenzja trzeciej części serii - "Kane" - cieszy się na blogu dużym powodzeniem. Nie sądzicie chyba, że pominęłam wcześniejsze książki? Dlaczego zrecenzowałam tylko "Kane'a"? Kto to wie? Wydaje mi się, że pozostanie to nieodkrytą tajemnicą, ale wszystko można nadrobić.

HARPIA VS. ZAŚLEPIONA

Na pewno nie zdziwi Was moje szczere wyzwanie, że "Dominica" pochłonęłam w jeden dzień, gdy tylko otrzymałam przesyłkę. Mam ochotę pogrozić sobie palcem. Książka, jak to romans, nie okazała się wyzwaniem, ale mam teraz mieszane uczucia. Z jednej strony chcę zrecenzować ją jako czytelniczka, która pozostaje zaślepiona oparami miłości. Z drugiej... obudziła się we mnie opierzona harpia pragnąca trochę ponarzekać.

"Dominic" od zawsze budził we mnie sprzeczne uczucia. To bezpieczne stwierdzenie, które wynika z faktu, że wiele w nim przekleństw i wyzwisk padających ze strony zarówno Bronagh, jak i Dominica. Nie szczędzą sobie krwistych obelg, które nawet mnie czasami wbijały w fotel, a jestem dość tolerancyjna. Mam wrażenie, że L.A. Casey w tej kwestii trochę przesadziła. Młode pokolenie, wbrew pozorom, nieważne jak gorącą ma krew, nie jest aż tak agresywne i źle wychowane. Ta charakterystyka, która ma miejsce przynajmniej do połowy książki, trochę mnie ubodła. Równocześnie rozumiem dążenie autorki, by relacji Bronagh-Dominic nadać określony - burzliwy - wydźwięk.

Dominic nie jest tylko niegrzecznym chłopcem. Wraz z braćmi prowadzą interesy, o których nie powinno mówić się na głos. Bronagh zaś to zamknięta w sobie dziewczyna z garścią ciętych ripost w kieszeni. Stanowią specyficzną parę. Tworzą coś, co wielu psychologów nazwałoby niezdrowym związkiem. Ciągle się kłócą, zachowują się agresywnie i szczeniacko, ich wybory dyktowane są przez hormony.

Casey udało się w tym wszystkim znaleźć chwiejną równowagę. Awantury są ogniste i nieustępliwe, ale codzienność bohaterów przeplata troska wobec siebie nawzajem, szczere zainteresowanie i ostry humor.

Czytelnikowi trudno nie zauważyć gorącego przyciągania, które istnieje pomiędzy tą dwójką. "Dominic" to pierwsza książka z serii i według mnie najbardziej młodzieżowa. Para znajduje się w istnej burzy hormonów, towarzyszy im ciągłe przeciąganie liny i próba sił.

WYBIERZ FAWORYTA

Dopiero na końcu Casey oferuje czytelnikowi przedsmak czegoś innego niż romans. Wprowadza element niebezpieczeństwa i wycisza bohaterów. Odrzuca agresje i niepewność na rzecz rodziny i poznawania siebie nawzajem.

Nie wiem, czy autorka celowo zdecydowała się na taki ruch. Nie pozostawia jednak wątpliwości fakt, że "Dominic" jest lekturą dla rozedrganych licealistek i spragnionych zaborczych mężczyzn singielek. Kolejne części mogą okazać się o wiele bardziej dojrzałe i zrównoważone ze względu na wiek bohaterów.

"Dominic" jest wdzięcznym wprowadzeniem w świat Braci Slater. Na kolejnych stronach poznajemy wszystkich członków rodziny - ich charaktery, sylwetki i sekrety. Tych nie brakuje. Każdy z braci to typowy uroczy, modelowy facet, który w swoim wnętrzu kryje niezliczoną ilość tajemnic. Już teraz możemy wybrać swojego faworyta i kibicować mu w dalszych częściach, które z równą mocą jak "Dominic" zawojują rynek.

ROMANS. UWAGA! NADAJE SIĘ DO JEDNOKROTNEGO UŻYTKU

W "Dominicu" wyczuwalne jest niedoświadczenie autorki. Pewna naiwność i nieudolność w prowadzeniu postaci i akcji, ale książka, o dziwo, broni się nawet po tylu latach. To pozycja pełna ekstremów, która nie godzi się na żadne kompromisy i jest równie bezceremonialna jak nastolatki.

Czyta się bardzo szybko, nawet za drugim razem, choć nie zachwyca już tak bardzo. Dalej cenię sobie Casey i jej książki, a szczególnie "Dominica", ale tym razem patrzyłam na ten romans z całkiem innej perspektywy. Było to ciekawe doświadczenie, które utwierdza mnie w przekonaniu, że romanse powinno czytać się tylko raz, lecz z pełnym uwielbienia zaangażowaniem.

„Dominic zdobywa to, czego pragnie”

Bronagh stroni od ludzi i jest szkolną samotnicą, wie o tym każdy w szkole. Dziewczyna nie raz jest obiektem szkolnych kpin, ale za bardzo się tym nie przejmuje. Gdy w szkole pojawia się para bliźniaków, już pierwsze spotkanie z jednym z nich doprowadza dziewczynę do szału, a później nie jest wcale lepiej. Dominic nie może znieść, że Bronagh go cały czas ignoruje, a jak trzeba, to potrafi nieźle mu dopiec. Chłopak nie jest przyzwyczajony, że ktokolwiek mu odmawia i Bronagh staje się dla niego wyzwaniem. Oboje pałają do siebie nienawiścią i każde z ich spotkań kończy się awanturą? Czy mają szansę zbliżyć się do siebie? Czy to prawda, że miłość i nienawiść oddziela cienka granica? Przekonajcie się sami.

O cyklu Bracie Slater jest głośno od długiego czasu, jednak ja miałam straszny problem, by zabrać się za część o Dominicu i Bronagh. Nie wiem dlaczego, ale cały czas czułam jakiś opór, by zabrać się za tę książkę. Teraz żałuję, bo lektura dostarczyła mi wielu wrażeń i świetnie spędziłam przy niej czas. Na pewno nie jest to książka dla każdego, bo pojawia się w niej wiele wulgaryzmów, czasami męska część bohaterów wyraża się w okropny sposób o dziewczynach, czyli koleżankach ze szkoły i zastanawiałam się, czy za moich czasów też tak było. Nie wiem, nie pamiętam, ale wydaje mi się, że gdyby jakiś kolega nazwał mnie np. szmatą, to by mi to utkwiło w pamięci. Troszkę mnie to uwierało podczas czytania, ale na cale szczęście nie wpłynęło to na moją ocenę książki, bo przecież nastolatkowie są nieprzewidywalni, sama mam taką dwójkę w domu, poza tym całą tę historię trzeba przeczytać z lekkim przymrużeniem oka.

Autorka stworzyła naprawdę ciekawych i wyrazistych bohaterów, którzy na pewno zapadną w Waszej pamięci. Nie poznajemy tutaj tylko Bronagh i Dominica, ale także Branne siostrę dziewczyny oraz resztę braci Slater, czyli pozostałą czwórkę. Bohaterowie irytują, bawią, a nawet doprowadzają do szewskiej pasji. Bronagh to taka bohaterka, którą naprawdę ma się ochotę nie raz zamordować, potrafi wkurzyć na maksa swoim zachowaniem i mówieniem tego, co jej ślina na język przyniesie. W sumie to Dominic nie jest wcale lepszy, bo też czasami zachowuje się jak rozkapryszone małe dziecko. Jednak nie ukrywam, że mnie się to bardzo podobało i nie wyobrażam sobie, by byli oni inni.

Autorka wplotła w fabułę wątek sensacyjny, mało realistyczny, ale świetnie dopełniający tę historię. Mnie się podobał, a to najważniejsze i myślę, że osobom lubiącym takie klimaty także przypadnie do gustu. Książka jest dość wulgarna oraz przepełniona ogromnym magnetycznym pożądaniem. Nie znajdziecie w niej ani grama cukru, bo to nie w stylu Dominica Slatera. Osobiście lubię takie książki, więc to normalne, że fajnie spędziłam przy niej czas.

Teraz wspomnę troszkę o tomie uzupełniającym, czyli o „Bronagh”. Ta część to tylko jeden dzień z życia bohaterów. Wszystko dzieje się w dniu dwudziestych pierwszych urodzin Bronagh. W tej części dziewczyna wiele się nie zmieniła, ale za to Dominic pokazał się z zupełnie innej strony, tej romantycznej, ale także i odpowiedzialnej. Miło było ujrzeć tą inną jego twarz, bo jako prawdziwy mężczyzna był jeszcze bardziej pociągający.

Jeżeli lubicie niegrzecznych chłopców i kapryśne dziewczyny, to seria o Braciach Slater będzie dla Was idealna. Podczas czytania będziecie wyzywać na czym świat stoi i nie raz nie będziecie zgadzać się bohaterami, ale warto troszkę się podenerwować, bo historia Dominica i Bronagh jest świetna i niesamowicie wciągająca.

Polecam!

Za możliwość przeczytania książek dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

Bracia Slater, ah ci bracia... Już dawno żadna książka, ani seria nie wywołała we mnie tak skrajnie sprzecznych uczuć, jak książka o Dominicu i Bronagh. Świetny styl, dosłownie przepływałam przez kolejne strony i czytałam je z przyjemnością, ale... te wulgaryzmy, agresja, przemoc, które zdominowały treść, przyprawiały mnie o ból głowy! Zacznijmy jednak od początku. Bronagh po śmierci rodziców odcięła się od świata. Zerwała kontakt ze znajomymi, nie chciała wdawać się w bliższe relacje. Chciała wystrzec się cierpienia, które wiążę się z utratą bliskich. Za Dominic'iem ciągnie się mroczna przeszłość. W jego życiu nic nigdy nie było proste, a ON sam nie raz musiał stawić czoło zagrożeniom. Ich wspólna historia zaczyna się od nienawiści. Bohaterowie na siebie warczą, ciągle się kłócą, dogryzają sobie nawzajem. Nienawidzą się, a zarazem coś ich do siebie przyciąga. Każde z nich jest niebezpieczne, przyciągają kłopoty jak magnes. W ich życiu nie ma miejsca na nudę, a więc w książce też miejsca na nią nie było.

Dominic i Bronagh pozostaną dla mnie zagadką. Autorka wykreowała te dwie postacie w tak niezwykle skrajny sposób, że nie wiedziałam czy ich polubić, czy się ich bać. Dominic jest niebezpieczny, agresywny - z łatwością potrafię go sobie wyobrazić. Jego przeszłość miała ogromny wpływa na to jakim człowiekiem się stał, a jednak skrywał w sobie opiekuńcze serce oraz dobroć, co kompletnie nie pasowało do jego charakteru. Niestety, jego potrzeba dominacji, brak samokontroli oraz niesłuchanie jakichkolwiek słów sprzeciwu nie pozwoliły mi go polubić. Bronagh, z zewnątrz spokojna, zamknięta w sobie dziewczyna, a wewnątrz potwór. Nie spodziewałam się, że w tak kruchej z pozoru osóbce może się kryć tyle agresji i okrucieństwa. Naprawdę próbowałam zaprzyjaźnić się z tą postacią ale nie dałam radę. Razem z Dominiciem tworzą mieszankę wybuchową. Są nieprzewidywalni. Ich spory są infantylne, a zachowania całkowicie niezrozumiałe. Nie byłam w stanie zrozumieć pobudek, które kierowały bohaterami.

Największym atutem książki zdecydowanie był styl autorki. Nawet przez chwile nie miałam potrzeby, żeby odłożyć lekturę, nie ze względu na styl językowy. Autorka może pochwalić się świetnym piórem. Kolejne rozdziały czytałam w zatrważającym tempie. Przeczytałam ją w zaledwie 24 godziny, tak dobrze została napisane! Czerpałam przyjemność z lektury, nie czułam się znużona, ani znudzona, a strony dosłownie znikały mi w oczach. Byłam niesamowicie zaskoczona, jak bardzo wciągnęła mnie ta książka, mimo, że fabuła co rusz mnie odpychała.

Książka o Braciach Slater trafią w gusta tylko niektórych czytelników. Wielu z Was prawdopodobnie będzie zniesmaczonych wszechobecną agresją tak jak ja. Nie spodziewałam się jej, aż tyle. Z drugiej strony jestem pewna, że wielu czytelników poszukuje właśnie takich historii, ostrych romansów pełnych przemocy słownej i fizycznej. W tej serii agresja i walki są na porządku dziennym, a liczne wulgaryzmy dodają całej fabule pikanterii. Zastanówcie się dobrze, czy jesteście gotowi na taką historię. A jeśli "brzydkie słowa", bijatyki i rozróby Wam nie straszne to gorąco zachęcam do lektury, bo ta książka z pewnością przypadnie Wam do gustu!

Bronagh po śmierci rodziców stroni od ludzi, boi się zranienia. Jeśli nie będzie utrzymywać z nikim kontaktu, nie narazi się na bolesne załamanie. Jedyną osobą, którą do siebie dopuszcza, jest jej starsza siostra. Na jej drodze pojawia się Dominic – chłopak, który nieustannie przebywa w centrum uwagi. Kiedy przenosi się ze Stanów do Dublina, zwraca uwagę wszystkich, wszystkich prócz pewnej brunetki…

Książki „Dominic” i „Bronagh” mają swoje lepsze i gorsze strony. Może zacznę od tego, że bohaterowie jak na mój gust są nieco irytujący. Nie mam nic przeciwko sporadycznym przekleństwom, ale nadmierna wulgarność sprawia, że odechciewa mi się czytać daną książkę. Do tego brak szacunku do siebie nawzajem i nastolatki zgrywające dorosłych, to trochę za dużo jak na mnie. Parę razy zdarzyło się również, że zaczęłam się nudzić, zwłaszcza w pierwszym tomie.

Z drugiej strony historia sama w sobie mi się podobała, zdecydowanie o wiele lepiej wykreowane zostały postacie męskie (Bronagh jest infantylna, kapryśna i ogólnie całe szczęście jest tylko postacią fikcyjną, ponieważ chyba bym z taką nie wytrzymała). Zdarzyło mi się przy tej serii zaśmiać, a mało która książka tego dokonuje. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie przyznała małego plusa, za lekki wątek kryminalny.

Autorka powinna popracować nad swoim stylem oraz dialogami, które zawierają dużą ilość niewyszukanych frazesów. Historia niedojrzałej miłości ludzi w wieku osiemnastu lat, którzy są pełnoletni wyłącznie na papierze, a mentalnie pozostają zagubionymi dziećmi, poprzeplatana z bójkami (również między dziewczynami), obrazem szkoły rodem z poprawczaka, problemami oderwanymi od rzeczywistości… Według mnie L. A. Casey trochę poniosło z poziomem niegrzeczności, wszystko ma swoje granice. Zabrakło czegoś dla równowagi. Jedno muszę przyznać, seria „Bracia Slater” jest kontrowersyjna i inna od tego typu powieści. Z całą pewnością trzeba do niej podchodzić z dystansem.

Drugi tom jest tak naprawdę krótkim dopełnieniem pierwszej części i moje odczucia się absolutnie nie zmieniły, dlatego postanowiłam recenzję obu tomów połączyć w jedną. Może kolejna część dotycząca Aleca, będzie lepsza.

Mimo iż powieści te zahaczają o New Adult, to zdecydowanie bardziej polecam je starszym czytelnikom i to takim, którzy lubią, albo przynajmniej nie przeszkadzają im nagminne wulgaryzmy. Jeśli szukacie delikatnego romansu i śpiewu słowików, raczej się do niej nie zbliżajcie, na prezent dla babci raczej też się nie nadają. Dla mnie trochę za ostro i trochę za średnio, ale wiem, że książki te mają swoje zwolenniczki. Każdy ma swój gust.

Od kiedy Bronagh straciła rodziców, opiekę nad nią przejęła starsza siostra. Od tego czasu też, Bronagh bardzo zamknęła się w sobie. Nie dopuszczała do siebie nikogo w wyjątkiem Branny. W szkole jest niezwykle pilną uczennicą, którą uwielbiają nauczyciele. Nie ma jednak żadnego kontaktu z rówieśnikami. Nie zbliża się do nikogo, bo boi się, że kiedyś bliscy opuszczą ją tak jak zrobili to rodzice...

Dominic jest chłopakiem, który zawsze wzbudza powszechne zainteresowanie. Lecą na niego wszystkie dziewczyny. Jakie jest jego wielkie zdziwienie, kiedy Bronagh, niezwykle pociągająca dziewczyna, ignoruje go, a z czasem przejawia wrogość. Chłopak jest zdezorientowany i aby zwrócić na nią uwagę, wciąż robi jej psikusy i uprzykrza jej życie. Dziewczyna z dnia na dzień, coraz bardziej go nienawidzi. Wciąż jednak coś ją do niego przyciąga...

Początek książki był cudowny. To jak Dominic i Bronagh się poznali... Ich pierwsze utarczki słowne, bitwa o ciastka, podkładanie szpilek na siedzenie... Dominic od razu zdobył moje serce. Bronagh też niesamowicie polubiłam. Oni tak do siebie pasowali. Ona taka odważna, po raz pierwszy wychodząca ze swojej skorupy, zaczyna stawiać się, zamiast wciąż chować się. Dominc z kolei, chłopak, który pierwszy raz dostał kosza, nie wie co zrobić. Jest zagubiony. Jego zachowanie jest co najmniej szczeniackie. To wszystko jest takie zabawne i słodkie. Z drugiej strony, Dominic jest też bardzo agresywny, bije każdego chłopaka, który zbliża się do Bronagh. To początkowo nie wygląda źle, trochę tłumaczy go to, że jest porywczy, nie radzi sobie z emocjami, zazdrością... Potem zaczyna to być trochę męczące.

Początkowo myślałam, że będzie to kolejna książka o jakimś bokserze, a bohaterowie będą o wiele starsi. Już po przeczytaniu kilku stron byłam zaskoczona, że to będzie zupełnie co innego. Oczywiście było to bardzo pozytywne zaskoczenie. Książka jest wulgarna, bardzo dynamiczna i niezwykle wciągająca. Wciąż coś się dzieje, koś się bije, ktoś krzyczy, ciągłe kłótnie, wyzwiska, namiętność i wielkie uczucie. Książka wyszła ze schematu romantycznej miłości, gdzie wszystko jest spokojne. Tutaj akcja goni akcję i wciąż nie ma końca. Dodatkiem są także niezwykle umięśnieni przystojniacy, których jest aż pięciu. Książka z pewnością nie jest dla czytelniczek, które wypatrują księcia na białym koniu, ale dla niegrzecznych dziewczyn, które pragną prawdziwych mężczyzn.

Pierwsza część dotycząca "Braci Slater" spodobała mi się najmniej. Być może dlatego, że rozgrywa się w szkole. Przez co ciężko odbierać bohaterów i ich miłości jako coś poważnego. Jednak sama osobowość charyzmatycznego Dominika i stroniącej od ludzi Bronagh są godne uwagi.