Zgasić Słońce. Szpony Smoka

Boska Amaterasu, mityczne smoki, wielkie i niebezpieczne machiny wojenne, latające statki i wyniszczająca globalna wojna. Wszystko to podane w otoczce alternatywnej historii, w której to szansa na odrodzenie Rzeczypospolitej upatrywana jest przez Piłsudskiego w niepokonanym Imperium Wschodzącego Słońca.

Początek XX wieku (dokładnie 1905 rok) świat powoli zaczyna się pogrążać w największym do tej pory konflikcie zbrojnym. Wszystko zaczęło się od uwolnienia po tysiącu lat mitycznych smoków i ich przerażającej siły, której nie jest wstanie przeciwstawić żaden człowiek. Poskromić bestie może tylko bóstwo, które skieruje ich wściekłość i przemożny głód niszczenia przeciwko wrogom Japonii. Imperializm Kraju Kwitnącej Wiśni zaczyna rozlewać się na sąsiednie tereny, coraz mocniej zagrażając innym kontynentom. Przywódcy największych światowych mocarstw doskonale zdają sobie sprawę z powagi sytuacji i gotowi są rzucić wszystkie swoje zasoby militarne na jedną szalę. Największa i najpotężniejsza armada latających statków, wyrusza z tanią misją, której zadaniem jest zmiecenie z powierzchni ziemi Tokio, a wraz z miastem boskiego cesarza. „Koalicja” liczy, że tym sposobem oddali zagrożenie od swoich terenów i zmusi wroga do poddania się. Jak łatwo można się domyślać, nie wszystko jednak idzie zgodnie z założeniami, szczególnie kiedy przeciwnikiem są nie tylko ludzie, ale również mityczne bestie. Gdzieś w tym całym militarnym galimatiasie szansę na odrodzenie Polski upatruje Józef Piłsudski, który liczy na to, że Imperium Wschodzące Słońca będzie potrzebowało w Europie wiernych sojuszników. Pomocny w realizacji jego planu może okazać się młody kadet carskiej floty Andrzej Horodyński, który będzie musiał zdecydować, jak wyglądać ma jego przyszłość i co jest dla niego najważniejsze.

Pomysł autora na fabułę, w której magiczny świat fantasy miesza się z alternatywną historią, jest na tyle szalony i jednocześnie ciekawy, że nikogo chyba nie powinno dziwić zaliczanie publikacji przez spore grono czytelników do kategorii: Bestsellery roku. Mamy tutaj do czynienia z najprzeróżniejszymi i najlepiej dobranymi elementami różnych gatunków, które powinny mocno przykuwać uwagę szerokiego grona odbiorców.

Są niebywale dynamiczne i świetnie opisane (zarówno pod względem akcji, jak i szczegółów technologicznych) podniebne potyczki rodem z powieści sci-fi. Tym razem jednak walka nie odbywa się w przestrzeni kosmicznej, a bardziej znanym nam środowisku, gdzie po przeciwnych stronach stają latające ogromne stalowe pancerniki/niszczyciele i magiczne bestie. Jest mnóstwo odniesień do Japońskiej mitologii i kultury dalekiego wschodu, która świetnie zostaje tutaj skontrastowana ze zwyczajami reszty świata (szczególnie starego kontynentu). Są również bardziej dramatyczne treści, gdzie młody bohater (Andrzej Horodyński) coraz mocniej zagłębia się w świat intryg, w którym nie ma przyjaciół i każdy może być wrogiem. Całości dopełnia bardzo lekkie pióro twórcy, które doskonale wpasowuje się w bardziej poważną militarną treść.

Umiejętność stworzenie nietuzinkowego i świetnie opisanego świata to nie wszystko, co przygotował dla czytelników Robert J. Szmidt. Dosyć istotną częścią powieści są jej bohaterowie, którzy ogrywają tutaj znaczące role. Pierwsze „skrzypce” gra tutaj zdecydowanie Horodyński, który z każdym kolejnym rozdziałem przemienia się z młodego marynarza w człowieka, który coraz mocniej dostrzega złożoność sytuacji. Wewnętrznie rozdziera go chęć bycia wiernym towarzyszom broni i rodząca się miłość do nieistniejącej ojczyzny. Dosyć naiwnie wierzy on, że te dwie sprzeczny rzeczy da się jednak jakoś pogodzić. Swoje pięć minut znajdzie tutaj również Piłsudski pokazany jako niebywale charyzmatyczny człowiek, gotowy zrobić wszystko, aby tylko jego ukochany kraj powrócił na mapę nowego świata, czy dowódca obozu jenieckiego, który traktuje więźniów jako odskocznię do dalszej wspaniałej kariery wojskowej, dość często pokazując swoje psychopatyczne oblicze.

Zgasić Słońce. Szpony Smoka to dzieło, które być może nie jest rewolucyjne, jeśli chodzi o pewien szkielet pomysłu fabularnego, jednak na pewno rewelacyjne, jeśli weźmiemy pod uwagę jakość przekazu i umiejętność połączenia różnych elementów. Są książki średnie, dobre, świetne i takie, które pochłania się za jednym posiedzeniem z wielkimi wypiekami na twarzy, to właśnie do tego grona należy zaliczyć recenzowany tytuł. Krótko pisząc – polecam, polecam i jeszcze raz polecam!

Rok 1905. Japonia wspierana przez pradawne istoty zagraża Europie zagarniając stopniowo kolejne państwa. Armada okrętów wojennych wyrusza z Rosji na misję mającą odmienić losy świata i wielkiej wojny. Pod osłoną chmur zmierzają w kierunku Tokio, by wraz ze zjednoczoną flotą uderzyć na miasto i jego najświętsze miejsca.

Jednak wszystko idzie nie tak. Japończycy mają wsparcie sił, o których się koalicjantom nie śniło. Wydają się spodziewać ataku, a istoty, których miało nie być, atakują z pełną mocą.

Młody kadet, Andrzej Horodyński znajduje się w środku tego koszmaru i jeszcze nie wie jak wiele będzie zależeć właśnie od niego. Chłopak nie prosił się o służbę pod godłem okupanta, stara się jednak być najlepszym w tym co robi, stara się przeżyć.

Młody Horodyński ratując się ze zniszczonego pancernika ląduje w samym sercu piekła spalonego przez pożary i pełnego wrogich jednostek. Trafia do niewoli, gdzie zazna nieludzkich warunków i tortur. Niespodziewanie pojawia się tajemniczy emisariusz, Józef Piłsudski, który roztacza przed młodym człowiekiem swój śmiały plan odrodzenia państwa polskiego. Co z tym wspólnego ma jego pobyt w Japonii i jaką rolę ma w nim odegrać Andrzej Horodyński?

„Zgasić słońce”, to książka, którą przypisałabym do literatury batalistycznej, ze względu na sugestywny opis olbrzymiej bitwy powietrznej i trudów życia obozowego, ale ze znaczącym elementem fantastyki. Jest to również niewątpliwie powieść patriotyczna. O zagubieniu własnej tożsamości, poszukiwaniu przynależności, lojalności, trudnych wyborach, ale i bezwzględności i nieodwołalności ich konsekwencji.

To moje pierwsze zetknięcie z twórczością autora, ale całkiem udane. Mimo poruszanej, dość ciężkiej tematyki, książkę czyta się lekko, a główny bohater, ze swymi rozterkami bez wątpienia podnosi pozytywny jej odbiór.

Smoki z Imperium Wschodzącego Słońca.

"Zgasić Słońce. Szpony Smoka" to rozwinięcie historii, która pojawiła się w 2018 roku w antologii zatytułowanej "Inne Światy". To totalnie alternatywna wersja historii XX wieku, w której Japonia jest supermocarstwem usiłującym podbić świat i narzucić mu swą hegemonię, a środkiem wiodącym do tego celu jest użycie... smoków! Imperium Wschodzącego Słońca sprzymierzyło się bowiem z wezwanymi przezeń do boju bóstwami, wśród których znajduje się bogini słońca Amaterasu. Światowa koalicja mocarstw (ramię w ramię walczą [Adres usunięty]. USA, carska Rosja, Austro-Węgry, Imperium Brytyjskie) rzuca do boju wszystkie siły. Rok 1905 przynosi atak sprzymierzonych sił na stolicę wroga - Tokio...

Atak jest nie byle jaki. Od niego właśnie rozpoczyna się akcja powieści i w efekcie już od pierwszych stron przeżywamy wielkie "wow". Dlaczego ten atak jest nie byle jaki? Otóż dlatego, że dokonują go podniebne mechaniczne potwory, olbrzymich rozmiarów latające pancerniki i krążowniki (!). Atak na Tokio przeżywamy z perspektywy jednego z nich, a mianowicie z pokładu carskiego pancernika Pietropawłowsk. Jednym z członków jego załogi jest polski rekrut, Andrzej Horodyński. Patrząc na bitwę jego oczami widzimy jak wielką potęgą dysponują sprzymierzeni, ale także i Japończycy... Obronne Kręgi Śmierci rozmieszczone wokół japońskiej stolicy sieją śmierć i zniszczenie wśród podniebnej floty, a starcie między podniebnymi pancernikami, a japońską obroną przeciwlotniczą to tak naprawdę pryszcz, na podniebnym polu bitwy pojawiają się bowiem SMOKI (!).

Losów bitwy może nie będę zdradzał, powiem jednak, że Horodyński dostaje się do niewoli. Będzie to jeden z kluczowych bohaterów książki. W obozie jenieckim Horodyńskiego odnajduje... Józef Piłsudski (!), który usiłuje przeciągnąć go na swoją stronę. Trzeba Wam bowiem wiedzieć, że chociaż Polska nie istnieje na mapie świata, to Piłsudski usiłuje ten stan rzeczy zmienić. W międzynarodowym konflikcie wytypował już zwycięzcę. Sądzi, że z pomocą Japonii uda się odrodzić Rzeczpospolitą. Wpierw jednak trzeba sojusznikowi udowodnić, że Polska i Polacy zasługują na wsparcie swojej sprawy... Jak to zrobić?

Plan Piłsudskiego jest względnie prosty: należy założyć siatkę szpiegowsko-wywiadowczą, która zinfiltruje obozy jenieckie, w efekcie czego będzie można dostarczyć Japończykom wielu cennych informacji wywiadowczych na temat wroga. Horodyński staje się kluczowym elementem tej gry - to ON ma za zadanie szpiegować i szukać wszystkich informacji, które mogą przysłużyć się polskiej sprawie. Czy ten plan jednak wypali?...

Przyznam szczerze, że... mam mieszane odczucia po tej lekturze. Zamysł na książkę, na fabułę i przyjęta konwencja są fantastyczne :) Latające pancerniki z początków XX wieku, przyzwane do walki mityczne smoki, japońskie bóstwa, międzynarodowy konflikt... WOW! Ta wizja robi wrażenie. Kiedy czyta się opis początkowej bitwy (dobre kilkadziesiąt stron), to napięcie i uwaga narastają z każdą chwilą i TO JEST TO, CO TYGRYSY LUBIĄ NAJBARDZIEJ :) Otwarcie książki jest znakomite, tylko że później... jak dla mnie jest - niestety!... - po prostu z każdym rozdziałem gorzej...

Być może stałem się podczas tej lektury zakładnikiem i ofiarą własnych oczekiwań, ale zdecydowanie nie tego się po tej historii spodziewałem. Liczyłem na kolejne - nie tylko podniebne - starcia, na epickie bitwy, na zakrojone na światową skalę ofensywy i kontrofensywy, może na jakieś polskie powstanie na tyłach frontu w ramach koordynacji działań z Japończykami i ich smokami (!), a dostałem... No cóż. Dostałem historię poniekąd szpiegowską, poniekąd będącą przewrotną metaforą względności pojęcia jakiejkolwiek lojalności, podano mi na tacy polityczne rozgrywki, gry, dyplomatyczno-szpiegowskie szachy, a na deser otrzymałem nieprzekonującą mnie kompletnie w tej książkowej odsłonie postać Piłsudskiego. Pewną osłodą było zaskakujące zakończenie, a także sporo uwag o japońskiej kulturze i mentalności oraz intrygująco dobre uwiarygodnienie całej alternatywnej wersji historii wydarzeń z początków XX wieku. Tak, to były elementy nad wyraz dobre. Jednak jako pewna całość książka mnie rozczarowała...

Nie mam pojęcia, czy powstanie jakaś kontynuacja... Historia została w książce zamknięta w takim momencie, że zarówno można by ją tak zostawić, ale aż się prosi o ciąg dalszy. Być może takowy powstanie. Co wtedy zrobię? Cóż... Dam temu szansę ;) Jednak, chcąc być szczerym, dam ewentualnej kontynuacji szansę tylko dlatego, że czytając o samym pomyśle na tę książkę zaświeciły mi się oczy i mam to wciąż w pamięci. Lektura mnie niestety rozczarowała, ale ta opowieść wciąż ma w sobie mnóstwo drzemiącej w niej mocy i potencjału. Miejmy nadzieję, że Robert J. Szmidt w ewentualnej kontynuacji zrobi to, czego nie zrobił tutaj... Miejmy nadzieję, że uwolni tę moc i ten potencjał.

Książka zrecenzowana dzięki uprzejmości Księgarni [Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Akcja toczy się w roku 1905 w Japonii. Przywódcy największych światowych mocarstw łączą siły, żeby zniszczyć Tokio, Wysyłają nad miasto tysiące swoich wojsk w najniebezpieczniejszych podniebnych statkach, żeby zbombardować metropolię i obrócić ją w pył. Na pokładzie rosyjskiego Pietropawłowska pod rządami wiceadmirała Makarowa służy kadet o polskich korzeniach, Andrzej Horodyński.

Towarzyszymy Horodyńskiemu od początku nalotu, kiedy europejskie i amerykańskie siły powietrzne mają chwilową przewagą, którą tracą za sprawą przedwiecznych, mitycznych stworzeń - czterech ogromnych smoków walczących dla Japonii. Za sprawą przypadku Andrzejowi udaje się ocaleć, a dzięki determinacji po wielu dniach ucieka ze zniszczonego miasta. Niestety, wpada w niewolę przeciwników. Od katorżniczej pracy ratuje go emisariusz Józef Piłsudski, jednak w zamian Andrzej musi szpiegować dla Japończyków, którzy darują mu życie i pomogą Piłsudskiemu w odzyskaniu nieistniejącej od ponad stu lat Polski. Jednak jeden odruch serca może kosztować Horodyńskiego więcej, niż wszystkie okrucieństwa wojny...

Świętna książka z ciężką fabułą, a napisana lekkim piórem. Wplecione w fabułę bóstwo i fantastyczne smoki wydają się tu nie pasować, ale idealnie wkomponowują się w tło wydarzeń. Takich książek chcę więcej!

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Głównym bohaterem książki jest Andrzej Horodyński, kadet na służbie carskiego wojska, z pochodzenia Polak, żyjący pod zaborem Rosji. To właśnie na pokładzie rosyjskiej podniebnej jednostki pod flagą zjednoczonych narodów spotykamy go po raz pierwszy. Właśnie trwa walka, nalot na stolicę Japonii, Tokio, która to wypowiedziała wojnę większości krajów Europy i świata. Przedziwne statki, zbudowane z metalu lżejszego od powietrza, bombardują japońskie ziemie. Jesteśmy świadkami niezwykłedo hartu ducha Andrzeja, jego odwagi oraz sprytu. Ostatecznie gdy nalot się kończy przyjdzie mu stawić czoła naprawdę strasznym przeciwnościom losu...

Książka składa się z trzech części: Nalot, Niewola oraz Szpieg. Łatwo więc się domyśleć co następuje po nieudanej próbie zagłady Tokio. Część pierwsza to opis podniebnej potyczki, podczas której nie tylko biją się podniebne jednostki, ale również mityczne smoki, broniące japońskich ziem. Świetna gratka dla fanów wątków militarnych oraz fantastycznych stworzeń. W dalszych częściach poznajemy potęgę Japonii, jej armii oraz okrucieństwo wobec pojmanych jeńców. Krew, pot i łzy towarzyszom mieszkańcom obozu, niemniej Andrzejowi, któremu na zmianę przytrafia się złe i dobre. Chłopak ten jest sprytny, lecz towarzyszy mu albo wyjątkowy pech, to znów traf szczęścia.

Warto wspomnieć o prawdziwych postaciach, które również są bohaterami książki. Między innymi Józef Piłsudski, który przybywa do Kraju Kwitnącej Wiśni jako emisariusz, chcący zawiązać sojusz z japończykami. Jesteśmy świadkami rozwoju wydarzeń, planów, które snują wraz z tutejszymi generałami, aby wilk był syty, a owca cała. Kto tak naprawdę ma dobre zamiary, czy można komuś zaufać w stu procentach? Zwroty akcji w tej książce nie pozostawiają złudzeń - wojna rządzi się swoimi prawami.

Książka idealna dla fanów fantastyki, wyjątkowych historii, militariów, smoków i nieszablonowych połączeń nowoczesnych technologii z tradycją. Czyta się ją naprawdę szybko, a zakończenie przyniesie wielkie zaskoczenie. Czekam niecierpliwe na kolejny tom!

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Początek XX-wieku. Najpotężniejsze mocarstwa zachodu, korzystając ze swojej najświeższej technologii, próbują pokonać siły japońskiego imperium, które zdaje się być w mocy zagarnąć cały świat. Nie bez powodu: za sprawą bogini, ich wojska są wspierane przez magiczne siły. Nalot na Tokio może być ostatnią szansą dla zachodniego świata. W tym samym czasie Józef Piłsudzki widzi w azjatyckiej potędze szansę dla Polski na niepodległość.

Z Robertem J. Szmidtem miałam do tej pory styczność tylko raz. Pierwszy tom jego „Kronik jendorożca” był powieścią całkiem niezłą pod kątem warsztatu. Lekką i rozrywkową fantastyką, która być może nie zapadła mi na dłużej w pamięć, ale jednocześnie w trakcie czytania po prostu spełniła swoje zadanie. Dlatego po najnowszej książce tego autora – „Zgasić słońce. Szpony smoka” – spodziewałam się dokładnie tego samego.

Przyznam, że trochę obawiałam się tej historii. Sam koncept wydawał mi się co najmniej szalony. Połączenie wątku niepodległości Polski z epicką wojną świata zachodniego z Japonią, bronioną przez wielkie smoki brzmi po prostu absurdalnie. Zwłaszcza, że (przynajmniej w moim odczuciu) trudno jest nam, Polakom, dobrze oddać kulturę azjatycką. Jeśli autor nie zna japońskiego, jeśli nie zna bezpośrednich źródeł, często to, co dostajemy jest pewną stereotypową, popkulturową papką, która – zupełnie szczerze mówiąc – raczej mnie nudzi i odrzuca, niż interesuje.

Robert Szmidt ma jednak, na szczęście, na tyle dobry warsztat, że ten cały absurdalny świat jakoś funkcjonuje jako całość. Tak, wydaje mi się, że przedstawienie Japonii w tej powieści jest mocno komiksowe i mocno absurdalne, ale takie było chyba założenie od samego początku. Za to jednak absolutnie nie mogę powiedzieć, by „Zgasić słońce” było powieścią, którą czytałam z przyjemnością. Wręcz przeciwnie.

Nie wiem jednak, czy uda mi się wyjaśnić skąd wzięły się moje odczucia. Zacznijmy może jednak od powtórzenia: Szmidt wie, jak pisać. Wie, jak konstruować historie, jak składać całość w kupę i tworzyć rozrywkową literaturę. „Zgasić słońce” ma bardzo konkretną konstrukcję i wydaje mi się, że naprawdę wielu osobom może z tego powodu do gustu przypaść. Ja mam chyba jednak z tą powieścią dwa główne problemy.

Po pierwsze, opis bitwy. Ta książka podzielona została wyraźnie na trzy konkretne fragmenty, z czego pierwszy segment dotyczy właściwie tylko opisu nalotu na Tokio. A jeśli ktoś mnie choć trochę zna to doskonale wie, że ja i militaryzm… No, to niekoniecznie się łączy. Opisy bitew są zwykle dla mnie najnudniejszym elementem literatury i trudno wzbudzić we mnie większe zainteresowanie takimi opisami. Zwłaszcza, jeśli mamy do czynienia z bitwą powietrzną, która rozgrywa się na sterowcach lub latających statkach. Bardzo nie lubię sterowców i latających statków, mimo słabości do steampunkowej stylistyki. A tu właśnie to dostałam. Nic więc dziwnego, że tę pierwszą jedną trzecią powieści męczyłam przez blisko miesiąc. Szczególnie, że główny bohater nie był postacią, którą miałam ochotę obserwować, szczególnie na samym początku, gdy niewiele o nim jeszcze wiedziałam.

Mój drugi problem z tą powieścią to poczucie, że właściwie… przeczytałam trochę… nic? „Zgasić słonce” ma pewne pozornie ciekawe i oryginalne koncepty. Nie znam wśród polskiej alternatywnej historii czegoś z podobnym założeniem startowym. Dlatego samo założenie świata przedstawionego już z daleka wydaje się ciekawe. Jednakże po wczytaniu się w tą powieść doszłam do wniosku, że… ona właściwie niewiele mi oferuje. Główny bohater, Andrzej, to po prostu młody kadet, bez szczególnych cech charakteru. Czasem popełnia głupie błędy, czasem nie, ale generalnie – po prostu sobie jest. Przez blisko 2/3 powieści nie ma zaś żadnej postaci, od której mógłby się „odbijać”. Odnosiłam wrażenie, że lwia część tej książki to opisy jak postać wstała, zjadła i poszła się bić lub pracować, a to wcale nie jest dobra nowina dla powieści. Dobrze skonstruowanie relacji między postaciami to naprawdę niezwykle istotny element takich historii, a tu mi tego zabrakło. Szczególnie, że nawet gdy pojawia się na kartach powieści wszystkim nam znany Józef Piłsudzki… osobiście nie poczułam się szczególnie zaintrygowana ani nim, ani jego relacją z Andrzejem.

Fabuły też jest tu zadziwiająco mało, przynajmniej w moim odczuciu. Być może to spowodowane jest tym, że ta książka zdaje się być pewnym preludium do kolejnego tomu i raczej wprowadza nas w świat przedstawiony. Świat przedstawiony, w którym jest taka ilość elementów, że autor po prostu musiał nas w niego wprowadzić.

Niemniej, jak już pisałam – naprawdę zrozumiem, jeśli ta książka komuś się spodoba i nie mam zamiaru tego negować. Chociaż gdy odkładałam „Szpony smoka” nie miałam ochoty do nich wracać, to samo czytanie przebiegało naprawdę sprawnie. Język Szmidta jest bardzo klarowny, prosty i pozbawiony ozdobników, choć przy tym wcale nie infantylny. Jeśli lubicie opisy bitew oraz jesteście zainteresowani różnego rodzaju mechami i fantastycznymi wynalazkami: to może okazać się książka dla Was. Ba, jeśli jesteście patriotami zainteresowanymi odzyskiwaniem przez Polskę niepodległości! Ta książka zapewne też Was zainteresuje. Odnoszę wrażenie, że „Szpony smoka” to powieść zaprojektowana tak, by po prostu dobrze się sprzedawała, trochę jak filmowe blockbustery. I nie widzę w samym tym fakcie kompletnie niczego złego.

Ja sama jednak nie mam szczególnej ochoty na powrót do tej powieści. Czytałam ją naprawdę długo, nie mając czasem ochoty do niej wracać przez tydzień lub dwa. Absolutnie nie skreślam jednak przy tym autora. To, że tematyka tej książki i sposób podania historii mi nie odpowiada, nie oznacza, że inne mi się podobać nie będą. Szmidt ma naprawdę wyćwiczone pióro i przy tym będę stać murem. Nie jest może pisarzem-artystą, ale wie, jak połączyć pewne elementy, aby stworzyć rozrywkową fantastykę, a to też nie jest proste zadanie.