Sundial

Niczym niewyróżniający się dom na amerykańskim przedmieściu, a w nim z pozoru zwyczajna rodzina: małżeństwo Cussenów, nauczycielka Rob i naukowiec Irving oraz ich córki, faworyzowana przez ojca dwunastoletnia Callie i ulubienica matki, dziewięcioletnia Annie. Małżeństwo walczące. Wiecznie na polu bitwy. Rob marzyła o normalnym życiu, ale udało jej się stworzyć najwyżej cienką powłokę normalności. Skazana na związek z mężczyzną, którego ulubioną rozrywką jest przysparzanie jej cierpień. Ale według niego problem tkwi w niej. To ona jest niestabilna. Pustynny pomiot. Wychowana w czymś na kształt hipisowskiej komuny, na odizolowanym ranczu o nazwie Sundial, gdzie wkrótce zabierze swoją starszą córkę. Dziewczynkę zbierającą kości zwierząt. Niezdrowa fascynacja śmiercią, której ofiarą w każdej chwili może paść jej urocza siostrzyczka. Rob wierzy, że jedynym sposobem na ocalenie przynajmniej jednej z jej córek jest powrót do miejsca, z którym wiążą się jej najgorsze i być może najlepsze wspomnienia. Tylko ona i Callie, dziewczynka, która zajrzała w otchłań szaleństwa. Dziewczynka, która pokochała mrok.

Absolutnie przerażająca, według Stephena Kinga i miażdżąca serce niepokojem, według jego syna Joego Hilla, czwarta powieść Catriony Ward, amerykańsko-brytyjskiej dwukrotnej zdobywczyni August Derleth Award za najlepszy powieściowy horror (pierwotnie wydany w 2015 „Rawblood” i zaprezentowany światu trzy lata później utwór „Little Eve”, który ponadto został uhonorowany prestiżową Shirley Jackson Award dla najlepszej powieści), a druga wydana w Polsce, po hitowym „Ostatnim domu na zapomnianej ulicy” (oryg. „The Last House on Needless Street”) z 2021 roku, który już wkrótce może trafić na ekran – prawa do sfilmowania powieści wykupili Andy Serkis i Jonathan Cavendish, założyciele amerykańskiej firmy produkcyjnej The Imaginarium Productions. „Sundial”, thriller z elementami horroru, swoją światową i polską (w dwóch wersjach okładkowych, twardej i miękkiej oprawie, z logo wydawnictwa Czwarta Strona; w doskonałym tłumaczeniu Martyny Tomczak) premierę miał w roku 2022, a wszystko zaczęło się od MKUltra, kontrowersyjnych eksperymentów naukowców z CIA prowadzonych w latach 50-70. XX wieku. Catriona Ward od dłuższego czasu interesuje się tym tematem, ale na materiał, który poddał jej pomysł na książkę natrafiła stosunkowo niedawno. Dodatkowymi źródłami inspiracji były literacka twórczość Elizabeth Strout, powieść „We Are All Completely Beside Ourselves” Karen Joy Fowler oraz wyreżyserowany przez Debrę Granik pełnometrażowy film fabularny „Do szpiku kości” (oryg. „Winter's Bone”) z Jennifer Lawrence w roli głównej.

Według Catriony Ward „Sundial” mniej skłania się w stronę horroru od jej poprzedniej powieści, „Ostatniego domu na zapomnianej ulicy”. Bardziej thriller, ale dla fanów jego mroczniejszego kolegi bądź co bądź też coś przygotowała. Spekulacyjny wątek nadprzyrodzony. „Sundial” to (pod)gatunkowa cebula. Trzywarstwowa: klasyczny dreszczowiec, domestic noir i ghost story. Niezwyczajna saga rodzinna, która z zegarmistrzowską precyzją składa w umyśle czytelnika potężny mechanizm paraliżujący. Zastanawiający dyskomfort emocjonalny, niepostrzeżenie wchodzący pod skórę robal strachu, pełzająca ohyda, radośnie rozmnażający się pasożyt na wyjątkowo mroźnej pustyni. Ale najpierw wgląd w najeżone gwoździami rodzinne gniazdo Cussenów. Kiszące się w trującej cieczy, pogrążone w gęstych oparach piekielnej siarki. Związek Rob i Irvinga bardziej przypomina układ zawarty pod przymusem niż małżeństwo. Ona ma dość jego, on mam dość jej. Ona robi na złość jemu, a on jej. Energetyczne wampiry bez opamiętania żerujące jeden na drugim. Wszystko wskazuje na to, że większe korzyści czerpie z tego Irving, ale czy można to nazwać szczęściem? Trwanie pod jednym dachem z kobietą, której kijem by nie dotknął? Jakby budziła w nim obrzydzenie. A może boi się jej reakcji? Kto tu jest bardziej niebezpieczny: wybuchowy mąż czy marząca o normalności żona? Tak czy inaczej, w domu Cussenów wykształciło się coś w rodzaju dwóch wrogich obozów. A przynajmniej tak to wygląda po stronie Irvinga i jego oczka w głowie, dwunastoletniej Callie. Rob chyba wolałaby już zakończyć tę bezsensowną wojnę, ale pomimo starań nie potrafi stworzyć takiej więzi z pierworodnym dzieckiem, jaka łączy ją z dziewięcioletnią Annie. Bezwiednie robi to samo, co jej znienawidzony mąż – faworyzuje jedną z córek, przy czym tylko ją napawa to wstydem. Czyżby? „Prawo do składania zeznań” Catriona Ward przyznała tylko żonie. I jej pogubionej starszej córce, jak wszystko na to wskazuje, nieodróżniającej dobra od zła, a zatem niemogącej, przynajmniej w moich oczach, należycie reprezentować swojego kochanego tatusia. Stawać w obronie człowieka, którego bawi pojenie własnej żony miksturą z oślizgłych robaków, który wciąga swoją nieletnią córkę w chory projekt dręczenia Rob. Jej mieczem są słowa. Wie, co powiedzieć, żeby zabolało. Dwanaście lat pożycia małżeńskiego wystarczy, by odkryć czułe punkty swojego partnera, a Rob nie zwykła powstrzymywać się przed ich naciskaniem. Dlaczego by miała? Irving nie odpuszcza, Rob musi się więc jakoś bronić przed jego niesłusznym(?) gniewem. Poprzez regularne doprowadzanie go do czystej wściekłości? Drażnienie bestii ukrytej w jego wnętrzu? Ale to jeszcze nic. Gorzej sprawa ma się z Callie. Tak sądzi jej matka, która miała już do czynienia z podobnym przypadkiem niekoniecznie chorobowym. W Sundial, tam, gdzie się wychowała. Ranczo na pustyni Mojave, gdzie krążą upiory przeszłości. To miejsce, podobnie jak najbliższa osada – wymarła miejscowość, miasteczko widmo – w praktyce od dawna należy do duchów, ale na papierze stanowi wyłączną własność Rob. Przeklęta scheda, która może być jedyną deską ratunku dla jej córek. Albo jednej. Dla Callie może być już za późno. Los tej zaledwie dwunastoletniej dziewczynki zawisł na szali... obłędu jej rodzicielki? Obsesja na puncie tak zwanej normalności popychająca do wyeliminowania największej domniemanej anomalii? Odda pustyni jedno dziecko, by odegnać śmiertelne zagrożenie od drugiego? Niewidzialna przyjaciółka dziewczynki zwana Bladą Callie, niestrudzenie ostrzega Ciepłą Callie przed jej własną matką. Próbuje otworzyć jej oczy na straszną prawdę, ale dwunastolatka nie może, po prostu nie może przyjąć tego do wiadomości. Wie, że mama jej nie lubi, zawsze to czuła, ale żeby chciała ją zabić? Wszystko na to wskazuje, ale Callie desperacko trzyma się spróchniałej kłody bezpieczeństwa. Wątły płomyk dziecięcej nadziei, który prędzej czy później zgaśnie. Oby nie za późno. Tak? A co jeśli ścieżka wybrana przez przerażoną matkę, to najlepsze, co można w tej sytuacji zrobić? Co jeśli Catriona Ward zmusi nas do opowiedzenia się po stronie dzieciobójczyni? Kto jak kto, ale ta autorka z pewnością byłaby do tego zdolna. Słowo „tabu” w jej słowniku chyba nie istnieje. Niegrzeczna dziewucha, która będzie dociskać, dopóki pękniesz.

„Pesymista to ktoś, kto wie, jak wygląda rzeczywistość.”

Rodzina dysfunkcyjna. Patologiczna. Ach tak, wiesz już w czym rzecz? Nie, nie masz bladego pojęcia. Catriona Ward w „Sundial” zbudowała dom, który spokojnie mógłby wziąć udział w konkursie na najgorszy start dla człowieka. Skrajnie nieoptymalne warunki do rozwoju. Bliźniaczki w piaszczystej klatce. Autorka omawianej powieści spędziła trochę czasu na pustyni Mojave przed napisaniem „Sundial” i to ciche miejsce skojarzyło jej się z przestrzenią kosmiczną. Bezkresna pułapka. Uderzająco ponura, zwodnicza, dzika kraina, w której wbrew obiegowym opiniom niełatwo napoić się boskim nektarem wolności. Kraina Lodu. Jakoś nietopiąca się po odejściu nocy. Nie zawsze tak było, ale tu i teraz w Sundial czytelnik może zmarznąć na kość także w upalne dni. Tamta Rob, jak Ward ją nazywa, kochała to samowystarczalne ranczo. Miała wszystko, czego wówczas potrzebowała. Siostrę, która skoczyłaby za nią w ogień i vice versa. Przyszywanego starszego brata, prawdziwą skarbnicę fascynujących opowieści. Wszechwiedzącego ojca, u którego zawsze mogła poszukać porady – autorytet, stabilne oparcie, którego nie chciała rozczarować. Byłoby lepiej, gdyby jej ukochany tatuś nie związał się ze swoją asystentką po śmierci matki Rob i jej bliźniaczki Jack, ale nie można mieć wszystkiego. Poza tym zawsze można było pośmiać się ze znienawidzonej macochy. Naturalnie za jej plecami, ale z opowieści, którą w tym świecie przedstawionym Rob będzie snuć na użytek swojej problematycznej córki, wynika, że tak naprawdę bliźniaczkom zależało na tym, by obiekt ich złośliwości domyślał się, jakimi opiniami na jej temat się wymieniają. To była ulubiona rozrywka Jack, a Rob lubiła ją uszczęśliwiać, więc włączała się w tę litanię oszczerstw, tak naprawdę nie mając większych zastrzeżeń do odtrąconej macochy. Kobiety, która najwięcej czasu spędzała z psami. Mocno zaangażowała w pseudonaukowy projekt, który ściągał do tego zacisza nieprzebrane tłumy studentów. Rob i Jack zwykle traktowały ludzi z zewnątrz jak powietrze. Część krajobrazu, rozmazane tło (twarze zlewające się w jedno, niby zmieniające się postacie, ale dla nich niemal nieodróżnialne, identycznie nijakie, w porywach lekko irytujące) dla ich zwyczajowych zajęć. Ojciec był żarliwym przeciwnikiem zasad. Optował za pełną swobodą: zero obowiązków, wszystkie możliwe prawa. A już zwłaszcza do spełniania marzeń. Tak mówił, ale gdy przychodziło do czynów... Tego rodzaju osoby zwykle cierpią na coś w rodzaju schizofrenii. Sami sobie przeczą, a inni zdają się tego nie dostrzegać. Udają? Rob na pewno nie. Głąbka wchłaniająca budujące słowa przywódcy rodzinnej sekty (takie skojarzenia nieodparcie mi się nasuwały w kontaktach z tą postacią), a potem radośnie wracająca do swoich obowiązków. Dojenie krów, rozładunek mięsa dla psów, wykopywanie marchwi czy zrywanie papryki na kolację. Na ranczu zawsze jest coś do zrobienia, a uchylanie się od pracy nie jest mile widziane przez samozwańczego guru, czy jak kto woli zbuntowanego naukowca, który podobno nie uznaje czegoś takiego jak obowiązki, zasady, dyscyplina. Wolność znaczy niewola. Nowomowa, jak u Orwella. Syndrom wielu dyktatorów – jakby posługujących się lustrzanym odbiciem tradycyjnego słownika. A zatem w nim należy upatrywać największego zagrożenia? W człowieku, który udawanie lekką ręką zarządzał Sundial? Główny sprawca traumy nieszczęśliwej żony i matki, która umownie snuje tę potworną opowieść o złej i dobrej córce? Która jest która? Jakby demon nagle wstąpił w jedną z bliźniaczek i jakby trochę ocieplił się wizerunek szalonego naukowca. Co kryje się pod powierzchnią? Jak dotrzeć do najpewniej zgniłego jądra tej przeraźliwie ciężkiej opowieści? W nieprzejrzystej mgle beznadziei. W zgniatającym jak imadło, „niezdatnym do życia” klimacie. Za ciężko, za duszno, za ciasno. W tej głębokiej studni wypełnionej smołą. Idziesz z coraz cięższym sercem na spotkanie starego i nowego koszmaru. Przeszłość i teraźniejszość (doprawiona fragmentami z niewesołej twórczości Rob, powieści pisanych na użytek własny; ściśle tajne przez poufne) w pustynnym piekle. Coś w sam raz na zatrucie organizmu, ten „Sundial”.

Mrożąca krew w żyłach saga rodzinna. Wynaturzona opowieść familijna. Kto czytał „Ostatni dom na zapomnianej ulicy” Catriony Ward, ten wie, czego się spodziewać po jej drugiej wydanej w Polsce powieści. Niczego miłego. Wybebeszy i tak zostawi. Na pastwę wygłodniałych kojotów i innych „dzieci pustyni”. „Sundial” to nie jest opowieść dla delikatnych dusz, nienawykłych do brodzenia w odchodach ludzkich charakterów, nieprzyzwyczajonych do takiego chłodu, fetoru, do takiej ciasnoty. Wstręt, strach, szaleństwo. Imponująca siła sugestii. Szatańska ambrozja, którą możesz się zadławić. Pij powoli i nie trać przy tym czujności. Rozglądaj się pilnie i spodziewaj najgorszego. W tym pustynnym koszmarze zaprojektowanym przez moim zdaniem jedno z najoryginalniejszych piór we współczesnym literackim karnawale grozy. Wesołe miasteczko dla fanów mrocznej prozy:)

Życie Rob wydaje się spełnieniem marzeń każdej kobiety.

Ma bowiem wszystko o czym kiedykolwiek marzyła.

Przystojnego męża, naukowca piękny dom w małym miasteczku który urządzała z dbałością o najmniejszy szczegół. Stworzyła sobie w tym miejscu azyl. Rodzinę Cussenów uzupełniają dwie córeczki, Callie i Annie. Starsza z dziewczynek jest córeczką tatusia, młodsza zaś ulubienicą mamy.

Ale czy życie naprawdę jest tak idealne jak się wydaje?

Rob odkrywa w dwunastoletniej córce odbicie swojej przeszłości.

Dziewczynka zbiera małe kości zwierząt i rozmawia z niewidzialnymi przyjaciółmi budząc niepokój w sercu rodzicielki.

Czy podróż do miejsca, które nauczycielka zostawiła za sobą pomoże w dojściu do prawdy i czy dzięki temu więź matka-córka stanie się silniejsza?

Sundial jest jej oaza w środku rozległej pustyni Mojave.

To wielka farma w której czają się duchy minionych lat.

Jakie rodzinne tajemnice ujrzą światło dzienne?

Czy rzeczywiście miejsce zawieszone pośród nicości przyniesie upragniony spokój, ukojenie dla duszy?

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Catriony Ward-i powiem szczerze. Było warto.

Sundial jest.. niepokojące, mroczne ,a wraz z każdą stroną ciemność zdaje się pochłaniać czytającego coraz bardziej.

Gdy po raz pierwszy spojrzałam na okładkę tej książki wydawało mi się,że mam przed sobą drzwi do świata fantasy ,a wilcze ślepia zwiastują wejście do magicznego portalu. Pomyliłam się.

Ta historia to elektryzujący thriler psychologiczny ukazujący skomplikowaną mozaikę emocji i toksyczne relacje międzyludzkie,bohaterowie zaś nie są.. jednoznaczni. Nie sposób dojść od razu do tego czy się ich lubi czy wprost przeciwnie.

Końcowe rozdziały książki są tak przejmujące i straszne ,że jednocześnie ma się ochotę rzucić nią przez długość pokoju ,a jednocześnie nie można oprzeć się pokusie poznania zakończenia.

Ta historia nie jest prosta, wymaga skupienia i mocnych nerwów.

A jednak ma w sobie coś hipnotyzującego jak Doktor Sen Stephena Kinga.

Ta opowieść wywarła na mnie ogromne wrażenie.

Jest tak niezwykła, że trudno o niej zapomnieć.

Polecam z całego serca ludziom którzy szukają mocnych wrażeń, a ja z zapartym tchem będę wyczekiwać kolejnych historii pióra autorki.

Sundial to powieść, która zapada w pamięć czytelnika. Mocna, wyrazista i uderzająca w nasze myśli - warto po nią sięgnąć! Sundial oznacza zegar słoneczny i często ma zastosowanie przez ludy pustynne. Taki zegar można w zasadzie zrobić z wszystkiego. Wie o tym doskonale Rob, która wychowała się na pustyni w posiadłości Sundial, w której znajdują się zegary słoneczne. Sundial to specyficzne miejsce, to ranczo, a jednocześnie przez lata było centrum badawczym, które stworzyli rodzice Rob. Kobieta stara się odciąć od swego dawnego życia, wyjechała na uniwersytet i nigdy tam nie wróciła. Jednak nie można uciec od tego co ma się we krwi....

Rob pragnęła zwykłego życia, opartego o zasady i je zbudowała. Ma męża, który ją zdradza i dwie córeczki, z których jedną uwielbia, a do drugiej ma bardzo mieszane uczucia - kocha ją, ale jej nie lubi... I to właśnie z nią, starszą Callie, zaczyna się dziać coś niedobrego. Matka znajduje w jej pokoju kości zwierząt, dziewczynka ma wirtualnego przyjaciela i generalnie jest samotnicą, która odstaje od innych dzieci. W pewnym momencie Rob zaczyna obawiać się o życie młodszej córeczki i zabiera Callie na pustynię. Tam przyjdzie się jej zmagać nie tylko z charakterem córki, ale również z własną przeszłością, którą wymazała z pamięcią - a która okaże się szokująca!

Sundial to jedna z tych książek, które jeszcze długo po przeczytaniu czytelnik nosi w sobie. Jest jak drzazga, która stale o sobie przypomina i skłania do przemyśleń. Pokazuje jak mocno dzieciństwo odciska swoje znamię na życiu dorosłego człowieka i jak go kształtuje. To niesamowite... Autorka bardzo mocno podkreśliła podobieństwo życia dzieci Rob i jej z siostrą, to zaskakuje, ale i szokuje. Autorka gra na emocjach czytelnika i powoli odkrywa karty fabuły, która okazuje się zupełnie nieoczywista. Sundial to książka, którą trzeba przeczytać!

[Adres usunięty]

Kiedy w dziale nowości księgarni TaniaK[Adres usunięty] pojawiła się pozycja „Sundial” wiedziałam, że muszę ją mieć! Poprzednia książka Catriony Ward budziła we mnie niepokój jeszcze długo po zakończeniu lektury, a to świadczy tylko o tym, że był to genialny thriller; na to samo liczyłam tym razem.

Patrząc z boku na rodzinę Rob można odnieść wrażenie, że jest idealnie - ładny domek na przedmieściach, mąż naukowiec, dwie ładne córeczki... Dopiero przyglądając się bliżej widać,że to pozory. Irving zdradza żonę na prawo i lewo, zaś starsza z córek pasjonuje się morderstwami, rozmawia z duchami, w tajemnicy zbiera kości martwych zwierząt i rozmawia z nieżyjącymi osobami. Kiedy próbuje otruć młodszą siostrę Rob postanawia zabrać dziewczynkę na trochę do swojego rodzinnego domu na pustyni Mojave. I nie, to nie jest sielankowa wycieczka do dziadków!

To właśnie tam wszystko się rozstrzygnie.

„Sundial” to z pewnością nie „Ostatni dom na zapomnianej ulicy” - obie książki poza autorką nic nie łączy. I nie jestem pewna czy to na pewno dobrze. O ile poprzednią pozycję czytał mi się lekko i nie mogłam doczekać się końca, o tyle przy tej nie było tego. Podobnie jak nie było tego napięcia i uczucia niepokoju. „Sundial” czyta się dość wolno, przez retrospekcje, wtrącenia rozdziałów książki pisanej przez Rob, doppelgangery. Ciekawiło mnie co będzie dalej, jakie tajemnice skrywa bohaterka i jej rodzina, mimo to, nie była to jedna z książek "nieodkładanych". Niemniej jest to całkiem przyzwoity thriller, który usatysfakcjonuje niejednego amatora tego gatunku.

Rob z pozoru ma wszystko, co może dać jej szczęście – męża, dwie córki i dom w uroczej okolicy. Jednak gdy przypadkiem odkrywa, że jej starsza córka. Callie, kolekcjonuje kości zwierząt i mówi do wymyślonych istot, zaczyna się niepokoić. Dostrzega też, że dziewczynka robi się coraz bardziej niebezpieczna dla otoczenia, czerpiąc przykład z zachowania ojca, który w okrutny sposób znęca się psychicznie nad Rob. Kobieta postanawia, że zabierze córkę do rodzinnego domu, by porozmawiać na spokojnie o jej zachowaniu.

Sundial Catriony Ward to thriller, w którym mamy dwie narratorki – Rob i Callie. Akcja naszpikowana jest relacjami z przeszłości, które są elementami wspomnień Rob, która dzieli się nimi z córką.

Rob wydaje się postacią stłamszoną i rozchwianą. Nie jest szczęśliwa w małżeństwie, mąż ją zdradza i zachowuje się wobec niej nieprzyjemnie. Zastrasza ją, a ona żyje w wiecznym strachu o siebie i dzieci. Jej rola w związku jest umniejszana, jest poniżana przez Irvinga i nie może liczyć na jego wsparcie.

Callie zachowuje się okrutnie w stosunku do matki, a za przykład bierze ojca. Ma z nim dobre stosunki. Dziewczynka rozmawia z duchami, które widzi. Jej zachowanie niepokoi Rob, która momentami nawet się jej boi. Callie jest jakby wyprana z emocji.

Czytając tę powieść, nie można nie odnieść wrażenia, że jest nietypowa. Pojawiają się brutalne wątki związane z krzywdzeniem zwierząt i kolekcjonowaniem ich kości w wykonaniu małej dziewczynki, co jest upiorne i powoduje ciarki na plecach. Callie jest zresztą okrutna dla matki – zachowuje się złośliwie i nie widzi w tym nic złego, bo takie samo zachowanie wobec Rob dziecko obserwuje u ojca. Równocześnie z retrospekcyjnych opowieści kobiety dowiadujemy się, że i ona nie miała całkiem normalnego dzieciństwa.

Powieść ma kilka wątków, w których pokazano okrucieństwo. Jest eksperymentowanie na zwierzętach i próba zmiany osobowości istot żywych. Wszystko to jest jakieś takie upiorne i pokręcone. Dodajmy do tego kwestie stosunków rodzinnych – Rob i Irving traktują się jak wrogowie, a jej relacja z innymi członkami rodziny była równie niezdrowa. Ten sam schemat powtarzają teraz jej córki – zamiast się wspierać, lubują się w cierpieniu drugiej.

Autorka ma dobry styl opowieści. Potrafi budować napięcie i nie zdradza od razu wszystkich elementów fabuły. Co prawda jej powieści często są poplątane i niewiarygodne, ale trzeba przyznać, że potrafią wciągnąć.

Sundial to powieść niezwykle pasująca do autorki. Już jej poprzednia książka była skomplikowana i wymykała się schematom, podejmując trudny temat w nieoczywisty sposób. Tym razem także jest nietypowo, ale ma to pewien urok. Jeśli więc szukacie thrillera, w którym pokazano zło przekazywane z pokolenia na pokolenie, uwarunkowane biologicznie i zakorzenione w człowieku głęboko, musicie sięgnąć po tę pozycję.

Rob ma piękny dom, bogatego męża i dwie córeczki. Jeśli jakiś thriller zaczyna się w ten sposób, wiadomo, że nic nie będzie tak piękne jak się wydaje. Jednak w przypadku książek Catriony Ward nic nie jest oczywiste ani przewidywalne.

Rob wychowywała się w dziwnym domu na pustyni, otoczonym psimi wybiegami i laboratoriami, w towarzystwie toksycznych osób. Przez to trudno jej poradzić sobie w dorosłym życiu i za męża wybrała sobie tyrana, ale czy na pewno dlatego?

Siostra Rob, Jack chciała zawsze się nią opiekować ochronić ją, ale czy na pewno chciała jej dobra?

Macocha Rob gromadziła nieszczęśliwe psy żeby je leczyć, czy na pewno chciała ich dobra?

A skąd biorą się duchy nawiedzające bohaterki tej powieści?

Znaki zapytania mnożą się i wzbudzają poczucie niepewności i zagrożenia na każdej stronie. Dawno już nie czytałam lektury, tak hipnotyzującej, nieoczywistej, wzbudzającej niepokój i frapującej. Dodatkowy plus za umiejętne połączenie thrillera psychologicznego z elementami grozy. Już w "Ostatnim domu na zapomnianej ulicy" Catriona Ward udowodniła, że potrafi wodzić czytelnika za nos i wzbudzać niepokój, a pisząc "Sundial" tylko to potwierdziła i udowodniła swój kunszt pisarski. Na uwagę zasługuje też doskonałe tłumaczenie- żadnych błędów, czyta się doskonale no i piękne eleganckie wydanie.

Zawsze miałam wrażenie, że szukam w książkach czegoś oryginalnego, co pozwoli mi zapamiętać ten a nie inny tytuł na dłużej, ale to chyba wcale nie tak, o czym po raz kolejny przekonuję się przy powieści Catriony Ward. Ta autorka z pewnością nie powiela schematów, mimo to wcale jej twórczość nie przemawia do mnie tak, jak mogłabym tego oczekiwać. Myślę, że wynika to z tego, że jej fabuły są tak bardzo inne, że nie sposób w nich znaleźć znajomych elementów, których można by się uchwycić przy ekstremalnych zwrotach akcji. Ja chyba jednak podczas jazdy bez trzymanki wolę mieć zapięty pas bezpieczeństwa niż całkowicie iść na żywioł.

"Sundial" to thriller psychologiczny, który wpisuje się w ramy gatunku bardziej niż "Ostatni dom na zapomnianej ulicy". Trudno uniknąć porównań, bo pierwszą książką Catriona Ward nastawiła już czytelnika na kierunek, w jakim będzie tworzyć, przynajmniej teoretycznie tak mogło się wydawać. Myślę, że gdybym to "Sundial" czytała jako pierwszy, to nie szukałabym drugiego ani trzeciego dna i bardziej doceniła fabułę bez ukrytych znaczeń. Mimo wszystko tym razem nie przewracałam stron na siłę, naprawdę się wciągnęłam w akcję, przynajmniej do czasu.

Z reguły to, że powieść jest brutalna, traktuję jako jej atut, ale są takie rodzaje okrucieństwa, którego nie jestem w stanie znieść. W "Sundialu" się tego zupełnie nie spodziewałam i przez to uderzyło to we mnie podwójnie. Cały wątek zbudowany wokół tego obrzydliwego procederu był dla mnie nie tylko za mocny, ale też niepotrzebny i sztuczny. W mojej ocenie autorka poszła na łatwiznę, wprowadzając go jako rozwiązanie bardzo dobrze prowadzonej akcji, w ogóle mnie to nie przekonało w takiej formie, w jakiej zostało to przedstawione.

Do tego dochodzi drobnostka z perspektywy całej powieści, ale jednak dla mnie, jeśli już pojawia się polski wątek, to wolałabym, żeby nie był zupełnie oderwany od realiów, a skoro jest, to żeby autorka przedstawiła jakieś logiczne wytłumaczenie takiego stanu rzeczy.

"Sundial" to kolejna książka Catriony Ward, której lektura wywołała we mnie wiele sprzecznych uczuć. Czytało mi się ją lepiej niż "Ostatni dom na zapomnianej ulicy", ale w jego przypadku końcowy efekt wow zatarł wrażenia po monotonnym początku. W tym kontekście "Sundial" mnie rozczarował.

Moje 6/10.

Nigdy nie uciekniesz od przeznaczenia. To co musi się wydarzyć zawsze się wydarzy, to co wydarzyło pozostanie na zawsze z nami lub w pamięci...

Sundial - miejsce w którym wydarzyło się coś co na zawsze pozostaje w pamięci. Nie można uciec od tego kim się było i co się praktykowało...

Czekałam na tą książkę! Muszę przyznać że ostatnia książka autorki zrobiła na mnie ogromne wrażenie, dlatego też bardzo dużo oczekiwałam od tej lektury. To co mnie zaskoczylo to styl pisania autorki. Wydawało mi się że był on łatwy, jednak w tej lekturze było zupełnie inaczej. Musiałam się maksymalnie skupić aby zrozumieć o czym jest to książka. Czytania nie ułatwiały mi liczne retrospekcje i opisy, jednak było tu coś szczególnego. Ta ciekawość i zarazem niepewność tego co wydarzy się dalej !

Owa lektura nie należy do łatwych. Autorka wybrała bardzo ciężką tematykę, jaką jest trudne dzieciństwo ale i katowanie zwierząt. To były najgorsze momenty! Kiedy znajdowano zwłoki zwierząt w różnym stanie- a to wszystko opisane w dość obrazowy sposób. Uwierzcie mi takie opisy mocno zapadają w pamięć i wstrząsają człowiekiem ogromnie!

Całość przepełniona jest bardzo ciężkim klimatem. Z jednej strony jest to atut gdyż książka utrzymana jest właśnie w ciężkiej atmosferze, jednak ciągle podsycało to mój niepokój i pniepewnosc co do dalszych wydarzeń.

Całość mogłabym podzielić na dwie części. Pierwsza jest dość wolna, powodująca raczej melancholię ale mocno zapadająca w pamięć. Czasem zdarzyły się momenty które mnie nudziły natomiast warto przez nie przejść aby później reszta nas zachwyciła! Bo właśnie druga część jest dynamiczna, akcja przybiera na sile a ja nie mogłam uwierzyć w to co czytam. Szczególnie jeśli chodzi o zakończenie które było genialne !

W całej tej historii warto zwrócić uwagę na psychikę bohaterów. Jest ona dobrze skrojona i przedewszystkim przemyślana. Każde zachowanie bohaterów uwarunkowane jest jego przeszłością lub strachem. Patrząc na nich powiedziałabym nawet że są oni takimi czarnymi charakterami - szczególnie matka i jedna

Z córek. To do czego się dopuszczały było wedle mnie nie do przyjęcia, ale także podsycało tragizm tej historii. Kolejny raz uświadamiam sobie że dzieciństwo, środowisko w jakim dorastamy ma duży wpływ na nasze późniejsze życie. Choć czasem staramy się żyć inaczej to jednak przeszłość wraca do nas że zdwojoną siłą... Wracając jeszcze na chwilę do książki to ma ona ogromny wydźwięk psychologiczny. To jak mocno wpływa na naszą psychikę jest świadectwem tego że jej historia przeraża ale i może zdarzyć się naprawdę. Choć tutaj nie wszystkie momenty były dość realne to wierzę że gdzieś ktoś może stworzyć takie miejsce jakim jest Sundial - tragiczne w skutkach ! Polecam !

Dziś mam dla Was coś genialnego!

Druga książka autorki „Sundial” @catward66 wydana przez @czwartastronakryminalu to totalny sztos, idealna dla fanów mrocznych, pokręconych historii, z rodziną w tle, jej dramatem i kształtowaniem psychiki najmłodszych, a w tym ich totalnego zwichrowania.

„Bo Sundial jest jak sen, i to pod wieloma względami.”

Mroczna, nieprzewidywalna, osaczająca i wstrząsająca. Niepewna. Taka właśnie jest ta historia!

Czyta się rewelacyjnie, szybko, wchodzi się głęboko w umysł bohaterów. Mamy tutaj ramy czasowe, ale także opowieść, którą tworzy nasza bohaterka. Mamy coś, co strasznie wkręca nas w tą opowieść, przenosi na środek pustyni, totalne odludzie, pełne tych, którzy tam pozostali, mając lub nie mając wyboru. Bladych.

Rob udało się wyrwać, a domek na pustyni to niezła atrakcja dla znajomych. Ma już wszystko o czym zawsze marzyła, rodzinę, dwie córeczki i męża, który lawiruje „na boku” ale liczą się pozory. Dla rodziny, a zwłaszcza dzieci, jest w stanie zrobić wszystko.

Wymyśleni przyjaciele, doskonałe szkice zwierząt i ich kości przechowywane w domu to to, czym zajmuje się ich najstarsza córka. Problemy z Callie zaczynają przerastać Rob, a kiedy o mało nie zabija swojej siostry…

Rob nie ma wyjścia. Mimo strachu, musi powrócić tam, gdzie to wszystko miało swój początek. Tam dokona wyboru, ale czy będzie potrafiła to zrobić?

Serdecznie Wam polecam!

Totalny sztos tego roku!

Rob to za męża matka dwóch córek Callie i Annie. Kiedy widzi, że jej 12-letnia Callie zaczyna zachowywać się dziwnie (zaczyna zbierać zwierzęce kości, rozmawia z duchami), początkowo się martwi. A kiedy zdaje sobie sprawę, że Callie może skrzywdzić swoją młodszą siostrę Annie, uważa to za ostatnią kropelkę, która przelała czarę jej niepokoju. Bierze sprawy w swoje ręce i zabiera córkę ze sobą, by pojechać do Sundial, najbardziej przerażającego miejsca, które odziedziczyła po rodzicach, a tam poznamy przeszłość Rob i wszystkie tajemnice zaczną wypływać na powierzchnię…

Co za mistrzowski, smakowity i nieodkładalny thriller! Może być momentami ostry dla wrażliwych czytelników, którzy szczególnie nie lubią czytać o pieskach. Ale ufff, to był naprawdę dobry kawał psychologicznego thrilleru!

Przed sięgnięciem po tę książkę spodziewałam się strasznej historii, ale nigdy w mojej najśmielszej wyobraźni nie przypuszczałam, jak dziwna będzie to historia i w jakim kierunku pójdzie. Ta historia jest czarna jak smoła, mroczna i po prostu świetna!

Mamy tu kilka perspektyw, gdzie poznajemy lepiej bohaterów, ich zachowania, myśli, więc sami możemy utkać sobie naszą “prawdę”. Każdy rozdział ujawniał coraz więcej i więcej z osobowości bohaterów, ujawniał ich naturę. Perspektywa małej Callie była chyba moją ulubioną, Jej dziwne rozmowy utknęły w mojej głowie.

Bohaterowie byli zróżnicowani, co dla mnie jest ważne w powieściach, bo często mi się mylą. Byli momentami również niezrównoważeni i dodało to dużo dynamiki na poziomie kreacji bohaterów.

Catriona Ward jest genialną autorką, snuje wciągające i niezapomniane powieści. Jako pisarka myśli bardzo nieszablonowo, więc jej książki zaskakują i nie dają o sobie zapomnieć! Nie chcę Wam za dużo z fabuły i zakończenia zdradzić, ale czytajcie “Sundial” - polecam!

𝐂𝐥𝐨𝐜𝐤𝐬 𝐚𝐫𝐞 𝐞𝐯𝐞𝐫𝐲𝐰𝐡𝐞𝐫𝐞 𝐢𝐟 𝐲𝐨𝐮 𝐤𝐧𝐨𝐰 𝐡𝐨𝐰 𝐭𝐨 𝐫𝐞𝐜𝐨𝐠𝐧𝐢𝐳𝐞 𝐭𝐡𝐞𝐦. 𝐀 𝐝𝐚𝐧𝐝𝐞𝐥𝐢𝐨𝐧 𝐢𝐬 𝐚 𝐜𝐥𝐨𝐜𝐤, 𝐨𝐛𝐯𝐢𝐨𝐮𝐬𝐥𝐲. 𝐑𝐢𝐜𝐞 𝐩𝐨𝐮𝐫𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧𝐭𝐨 𝐚 𝐛𝐨𝐰𝐥 𝐢𝐬 𝐚 𝐜𝐥𝐨𝐜𝐤, 𝐞𝐚𝐜𝐡 𝐠𝐫𝐚𝐢𝐧 𝐦𝐚𝐫𝐤𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐡𝐞 𝐩𝐚𝐬𝐬𝐚𝐠𝐞 𝐨𝐟 𝐭𝐢𝐦𝐞. 𝐀 𝐬𝐜𝐡𝐨𝐨𝐥 𝐚𝐬𝐬𝐢𝐠𝐧𝐦𝐞𝐧𝐭, 𝐚𝐧 𝐚𝐩𝐩𝐥𝐞 𝐚𝐬 𝐢𝐭 𝐰𝐢𝐭𝐡𝐞𝐫𝐬, 𝐚 𝐭𝐫𝐞𝐞 𝐰𝐚𝐢𝐭𝐢𝐧𝐠 𝐟𝐨𝐫 𝐬𝐩𝐫𝐢𝐧𝐠. 𝐄𝐚𝐜𝐡 𝐨𝐟 𝐭𝐡𝐞𝐬𝐞 𝐭𝐡𝐢𝐧𝐠𝐬 𝐦𝐞𝐚𝐬𝐮𝐫𝐞𝐬 𝐥𝐢𝐯𝐢𝐧𝐠 𝐦𝐨𝐦𝐞𝐧𝐭𝐬, 𝐰𝐡𝐚𝐭 𝐫𝐞𝐦𝐚𝐢𝐧𝐬 𝐛𝐞𝐟𝐨𝐫𝐞 𝐝𝐞𝐚𝐭𝐡. 𝐓𝐢𝐜𝐤, 𝐭𝐨𝐜𝐤.

Jedynym marzeniem Rob było normalne życie. Mąż, dwoje dzieci i ładny dom na przedmieściach zdają się świadczyć o tym, że jej się udało. Jednak Rob dostrzega mrok w jednej z córek, który przypomina jej o przeszłości, od której uciekła. I boi się o bezpieczeństwo drugiej. Matka postanawia zabrać ją do domu swojego dzieciństwa, do Sundial, położonego głęboko na pustyni Mojave.

Hmm... Mam bardzo mieszane uczucia do tej książki. Czułam się jakbym czytała fantastykę naukową, a nie thriller. Jednak wszystko się tak łączyło, że równie dobrze mogłabym przylepić 'Sundialowi' łatkę horroru i to też miałoby sens. Odniosłam wrażenie, że autorka sprawdzała, ile różnych gatunków może ze sobą połączyć by czytelnicy nie okrzyknęli historii nieudanym eksperymentem.

Większość sytuacji było mało prawdopodobnych, wszystko co mogło być w jakimś stopniu połączone - prędzej czy później takie się stawało. Research autorki przy poprzedniej książce rozłożył mnie na łopatki, w przypadku 'Sundialu' tak nie było. Mam na myśli sytuację z Pawłem *lawiruję jak mogę by niczego nie zaspojlerować🤣*. Gryzie mi się to z realiami ówczesnego czasu, ale równie dobrze może być milion sytuacji, gdzie ma to sens🤷🏻‍♀️

Po 'Ostatnim domu...' spodziewałam się, że 'Sundial' też namiesza mi w głowie i będę wszystko analizować by jak najwięcej zrozumieć. Szukałam drugiego, trzeciego czy czwartego dna, a to wcale nie było potrzebne. Zawiodłam się bo bardzo wysoko postawiłam poprzeczkę. To nadal dobra książka, ale... nie znalazłam 'tego czegoś', co by mnie uwierało długo po zakończeniu lektury.

Och, i jeszcze wydanie tej książki! Jest cudowne. Każda okładkowa sroka będzie zachwycona i... uszlachetnienia nie schodzą!🤩

Zwykle nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak bardzo nasza przeszłość determinuje przyszłość. Szczególnie, jeśli mamy nieprzepracowane traumy, wydarzenia, które pragniemy wymazać z pamięci, problemy od których uciekliśmy. Przeszłość może upomnieć się o nas nawet po latach, wymierzając sprawiedliwość i odzyskując to, co jej. Czasami planuje również zemstę, a tylko od naszego zachowania zależy, czy będzie ona udana.

O trudnej przeszłości i jeszcze trudniejszej teraźniejszości, o toksycznych relacjach i warunkowaniu genetycznym stanowi książka pt. „Sundial”, autorstwa Catriony Ward. Mroczna, niemal klaustrofobiczna opowieść, zacierająca granice pomiędzy miłością a nienawiścią, zdrowiem psychicznym a szaleństwem, jawą a snem, opublikowana nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona to prawdziwa gratka dla wszystkich, którzy lubią przesiąknięte mrokiem i złem powieści psychologiczne.

Patrząc na małżeństwo Rob i Irvinga można powiedzieć, że to para, której się w życiu udała. Robią to, co kochają – on wykłada na uniwersytecie, ona uczy w szkole, mają dwie wspaniałe córeczki i piękny dom z małym ogródkiem. Tyle tylko, że wystarczy zajrzeć przez okno, by przekonać się, że to wszystko tylko pozory. Rob i Irving przekroczyli już granicę wzajemnej niechęci i teraz bliscy są już nienawiści, choć wciąż jeszcze starają się grać, nawet przed sobą. On romansuje na prawo i lewo, nie oszczędzając nawet sąsiadki, Rob zaś coraz częściej zastanawia się, kiedy zrobi jej krzywdę. Słodkie dziewczynki zaś wcale nie są takie słodkie, a przynajmniej nie można tego powiedzieć o starszej, Callie. Słodkie dziewczynki nie rozmawiają bowiem z duchami, nie kolekcjonują kości i nie próbują … otruć młodszej siostry. Rob zaś osiągnęła ten stan, że czasami boi się własnego dziecka, a już na pewno ma z córka coraz mniejszy kontakt. Ta zdecydowanie jest bowiem „córeczką tatusia”, mówią sobie, że są „kumplami”, zaś Irving wydaje się obojętny wobec dziwnego zachowania Callie. To dziewięcioletnia Annie jest dla Rob tą lepszą córką i by ją ochronić, zrobi wszystko. Kiedy zatem odkrywa, że Callie podała jej tabletki na cukrzycę i omal nie zabiła siostry, postanawia zakończyć te niepokojące praktyki dziecka. Niezależnie od tego, jaką cenę za to zapłaci.

Kluczem do rozwiązania problemu z Callie ma być podróż na pustynię, gdzie Rob się wychowała. Jej dzieciństwo, mimo iż szczęśliwe, naznaczone było wiecznym pragnieniem bycia w czymś lepszą niż siostra-bliźniaczka. Sama zaś pustynia i kamienna posiadłość zwana Sundial, z biegiem lat stawała się pułapką. Pobyt w domu oznacza jednak zmierzenie się i z własną przeszłością. A ta wydaje się być nie tylko skomplikowana, ale i traumatyczna, naznaczona śmiercią i chorobą. Czyżby grzechy Rob były dziedzictwem Callie, zaś zachowanie dziewczynki karą, jaką kobieta płaci? A może chodzi o coś zupełnie innego?

Czytelnik długo nie zdaje sobie sprawy dokąd tak naprawdę zmierza ta historia i o co w niej chodzi. A kiedy już zagłębiamy się w przeszłość Rob, coraz bardziej zaczynamy rozumieć jej i Callie zachowania. Prawda jednak jest straszniejsza, niż jesteśmy sobie w stanie wyobrazić. Eksperymenty generyczne, dzieciństwo Rob i jej siostry bliźniaczki, to, co naprawdę działo się na pustyni i w jaki sposób zginęli rodzice – to wszystko wytrąca nas z równowagi, trudno też sobie nawet wyobrazić, jak bardzo te traumatyczne wydarzenia wpłynęły na kobietę. Dodatkowo fakt, że wydarzenia rozgrywają się w dwóch planach czasowych, a dodatkowo przeplatają je fragmenty książki pisanej przez Rob sprawia, że zaczynamy widzieć rzeczy takimi, jakie są, bez fałszywej otoczki.

Wartkiej akcji i fabule, która długa pozostanie w naszej pamięci, towarzyszą doskonale wykreowani w swoim szaleństwie bohaterowie. Ukształtowani przez własną, makabryczną przeszłość, próbujący za wszelką cenę żyć normalnie, lub wręcz przeciwnie – pogrążyć się we własnym szaleństwie. Bez wątpienia książka ta przekracza pewne granice, trudno też ocenić ją jednoznacznie. Jedno jest pewne – nigdy więcej nie chciałabym „Sundial” przeczytać, ale też nie wyobrażam sobie, by jej nie przeczytać!

Po lekturze pierwszej książki 'Ostatni dom na zapomnianej ulicy' wiedziałam, że bez zastanowienia sięgnę po każdą kolejną książkę autorki. Niezaprzeczalnie trafiła na podium jeśli chodzi o te ulubione. Czy nowa książka okazała się równie dobra jak poprzednia?

'Nie czytam nawet gazet ani nie oglądam wiadomości. I bez tego życie jest wystarczająco intensywne i pełne bólu.'

Rob ma wszystko, o czym marzyła. Piękny dom, męża i dwie córki. Jedna z nich przejawia skłonności, które spowodowały, że kobieta postanawia zabrać Callie do domu ze swojego dzieciństwa. Do Sundial, gdzie się wychowała. Czy kobiecie uda się rozwiązać i poukładać sprawy ze starszą córką?

Historia od samego początku jest bardzo pokręcona. Czytając posuwamy się do przodu, jednak wiele rzeczy pozostaje bez wyjaśnienia. Dopiero im bliżej końca tym bardziej wszystko zaczyna składać się w jedną całość. Autorka prowadzi historię w sposób, którego nie da się przewidzieć. Za każdym razem kiedy, myślałam, że cokolwiek mi się układa, okazało się, że jednak nie. Na sam koniec otrzymujemy otwarte zakończenie, które jeszcze bardziej miesza w głowie. Wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, czytelnik musi sam sobie na nie znaleźć odpowiedź.

'Bo Sundial jest jak sen. i to pod wieloma względami.'

Fenomenalna, tajemnicza i nieprzewidywalna. Historia wbiła mnie w fotel i nie puszczała dopóki nie dotarłam do końca. I chociaż kilka części układanki udało mi się poskładać, ostatecznie zakończenie nie było takie oczywiste. Cały czas mam w głowie wiele pytań, na które szukam odpowiedzi. To świetna rekomendacja, ta książka nie daje o sobie zapomnieć!

'Dobrze znaleźć się poza otwartą pustynią. Cała ta przestrzeń mąci człowiekowi w głowie. Tak, to było właśnie to. Pustynne myśli.'

Wow, co to była za książka…

O czym jest Sundial?

Z jednej strony to książka o rodzinie, o toksycznym związku, traumie z przeszłości, trudnych decyzjach, nierozerwalnych więzach i wyrzutach sumienia..

Z drugiej zaś, ciężko powiedzieć o czym jest, a zamknięcie jej w zwyczajowym opisie jedynie ją skrzywdzi, umniejszy jej zamysł i fabułę, a z pewnością nie odda jej wyjątkowego klimatu. W tej historii im mniej wiemy, tym lepiej, im dłużej błądzimy miedzy stronami, tym wrażenia są jeszcze mocniejsze.

„Sundial” to książka niesamowicie wciągająca, jedna z najlepszych w swoim gatunku.

Bo kiedy ostatnio czytaliście thriller, którego nie chcieliście odłożyć ani na sekundę, który wciągnął Was bez reszty, z każdą kolejną stroną szokując i wprawiając w coraz większy niepokój?

Kiedy ostatnio czytaliście książkę, w której akcja nie zwolniła ani na moment, w której pełno było intrygujących nieoczywistości?

Catriona Ward wodzi za nos, jest mistrzynią budowania napięcia, uwielbia bawić się z czytelnikiem, bo w tej historii nic nie jest jasne - wszystko jest szalenie dziwne, mroczne i zaskakujące.

Dawno żadna książka nie przyniosła mi tylu emocji, nie wprawiła mnie w tak duże napięcie, dawno nie czytałam tak szybko. Jestem kupiona po całości i aż ciężko mi ten zachwyt obrać w słowa. Po prostu - czytajcie, a jestem pewna, że się nie zawiedziecie.

Od samego początku, który może wydawać się z pozoru nudnawy,ciągnący w nieskończoność, wiedziałam, że coś wisi w powietrzu. Dlatego dotrwajcie do końca a zobaczycie ,że było warto.

Od początku książki wyczuwalny był mrok zasnuwający całą tę historię. Wyczekiwanie graniczące z pewnością, że coś się wydarzy.. że coś jest już tuż tuż. Za rogiem. Zaraz mnie dopadnie w najmniej oczekiwany sposób . I się nie pomyliłam, bo to co się wydarzyło w Sundial nawet by mi przez myśl nie przeszło. Dlatego ta książka, tak inna , tak nieprzewidywalna, to dla mnie mistrzostwo świata. Jak oddech który czujesz na karku w ciemnym pokoju, choć wiesz, że jesteś sama.

Rob to żona i matka dwóch dziewczynek. Pragnęła mieć normalny dom, rodzinę, zwyczajne życie. I mogłoby się wydawać, że jej się to udało spełnić. Aż do czasu.. gdy zauważa, że jej starsza córka zaczyna się dziwnie zachowywać, rozmawia z wymyślonymi przyjaciółmi, fascynuje ją śmierć, zbiera kości martwych zwierząt, Rob już wie, że przeszłość zapukała do jej drzwi i musi zrobić to czego zawsze się obawiała. Nadszedł czas aby stawić czoło Sundial i rozprawić się z tym przed czym już nie da się uciec..

Jeśli jesteście fanami thrillerów i uwielbiacie tajemnice, ta książka jest waszą obowiązkową lekturą. Autorka stworzyła opowieść o toksycznych relacjach, która rozwala system i trzyma w napięciu do samego końca. Zapewniam, że z czymś takim jeszcze nie mieliście styczności.

Przeczytaliście już najlepszą książkę tego roku?

„Ostatni dom na zapomnianej ulicy” to debiut, który szturmem zdobył rynek wydawniczy w Polsce i nie tylko. Miałam, więc ogromne obawy czy kolejna książka Catriony Ward równie mocno przeniknie do mojej głowy. I powiem Wam jedno. Moje obawy były niepotrzebne!

Catriona Ward kolejny raz pokazała, że potrafi napisać książkę, która wciągnie czytelnika od pierwszej strony. Stworzyła znakomitą historię, która zostaje w naszych myślach na długo po jej przeczytaniu. Każda kolejna strona wzbudzała coraz większe przerażenie, a opisywane przez autorkę wydarzenia przedstawione są bardzo obrazowo. Czułam się tak, jakbym znalazła się w środku tych wszystkich przerażających wydarzeń bez możliwości ucieczki.

Na wielką pochwałę zasługuję tutaj kreacja bohaterów. Autorka stworzyła wielowymiarowe postaci o skomplikowanych charakterach, dzięki którym historia ta nabiera niezwykłej głębi. Z każdą stroną coraz bardziej chcemy dowiedzieć się jaki los czeka nasze bohaterki.

Głównym wątkiem tej opowieści są toksyczne relacje rodzinne, które kładą się cieniem na ich życie. Czy istnieje, choć cień szansy, żeby naprawić wszystko, co złe w ich życiu? A może będzie trzeba coś poświęcić?

Catriona Ward powieścią „Sundial” udowodniła, że jest mistrzynią gatunku. Historie spod jej pióra są dopracowane w najdrobniejszym szczególe, a bohaterowie stworzeni z mistrzowską precyzją. Duszna atmosfera pustyni Mojave zawładnęła każdą komórką mojego ciała. Chyba pierwszy raz po skończeniu czytania usiadłam na łóżku, wzięłam głęboki wdech i wpatrując się w okładkę, potrzebowałam kilku minut, by dojść do siebie.

Sundial to książka doskonała pod każdym względem. Jeszcze długo będzie siedziała w mojej głowie. Dlatego chyba nie zdziwi Was fakt, że jest to jedna z najlepszych książek tego roku! Polecam Wam ją z całego serca. Tylko ostrzegam. Na stronach tej powieści czeka na was emocjonalny rollercoaster! Jesteście na to gotowi?

Do książek wokół których jest głośno podchodzę z pewną dozą ostrożności.

Tak było i w przypadku tego tytułu, Catriona Ward zachwyciła mnie swoją poprzednią książką, a więc miałam, co do "SUNDIAL" spore oczekiwania, czy te oczekiwania zostały spełnione? I to jak! Jak dla mnie autorka stworzyła naprawdę niebanalną historię od której nie mogłam się uwolnić nawet po jej zakończeniu.

Mroczna, tajemnicza i trochę pokręcona historia życia Rob, która, odcięła się od rodziny, by zacząć nowe życie. Jednak jak się okazało "nie można uciec przed tym, co ma się we krwi..."

W tej opowieści nic nie jest oczywiste, przeszłość łączy się z teraźniejszością, nie dając o sobie zapomnieć. Duszny klimat pustyni otacza nas podczas lektury nie dając chwili wytchnienia. To tam właśnie poznajemy ciemne zakamarki dusz bohaterów i ich głęboko skrywane sekrety.

Do końca nie wiemy, kto jest tak naprawdę tym złym, autorka umiejętnie wodzi nas za nos. Mnie zwiodła i to nie jeden raz! Zamykając ostatnią stronę otworzyłam usta z zaskoczenia i szepnęłam sama do siebie "niemożliwe"...

Nieszablonowa, nietuzinkowa i dziwna - taka była ta książka, ale powiedzieć, że była świetna to jak nic nie powiedzieć!

Dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona Kryminału za egzemplarz do recenzji.

~"Nie możesz uciec przed tym, co masz we krwi..."

~Rob nasza główna bohaterka po trudnych i traumatycznych przeżyciach ze swojego dzieciństwa marzy o zwykłej szarej codzienności - piękny duży dom, wyśniony mąż oraz dwie wspaniałe córki.

Kiedy kobieta, ma już wszystko o czym wcześniej tak bardzo marzyła jej przeszłość "depcze jej po piętach" w najmniej spodziewanym momencie.

Okazuje się, że najstarsza z córek, Callie ma dziwne hobby (zbiera szczątki martwych zwierząt, kolekcjonuje ich kości) oraz rozmawia z wymyślonymi postaciami.

Kobieta dostrzega w córce część zachowań o których nie chcę pamiętać, co jednocześnie wywołuje lawinę przykrych i niebezpiecznych dla innych zdarzeń.

Rob postanawia pomóc Callie. Zabiera ją do swojego domu, do Sundial, położonego głęboko na pustyni Mojave.

Na miejscu okazuje się, że wspomnienia "ożywają" ...

Rob będzie musiała wyjawić córce przerażającą prawdę!

~"SUNDIAL" Cartiony Ward pod nakładem wydawnictwa @czwartastronakryminalu

to druga książka autorki zaraz po głośnym "Ostatni dom na zapomnianej ulicy", która została wydana w Polsce.Co nie zmienia faktu, że jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, gdzie zaintrygował mnie dość mocny opis wraz unikatowa, przepiękna okładka, która uwaga! Została wydana w dwóch formach do wyboru: miękkiej jak i twardej oprawie.Czyli każdy znajdzie tutaj coś dla Siebie, ja oczywiście nie mogłam sobie odmówić twardego wydania!

~Dlatego będąc już jakiś czas po lekturze muszę przyznać, że jest to nietuzinkowa, emocjonująca i nieźle pokręcona historia, w której fabuła przeplata teraźniejszości z przeszłością, co w początkowym stadium, może przypominać obyczajówkę pomieszana z dramatem.Ale spokojnie nie dajcie się zwieść tej historii, gdyż im dalej w las tym robi się ciekawej. Napięcie narasta, akcja nabiera szaleńczego tempa, co wraz z wielowymiarowymi, pokaleczonymi przez los bohaterami oraz zatęchłym mrocznym klimatem, okraszonym ogromną dawką grozy, gwarantuje prawdziwą jazdę bez trzymanki. Uwierzcie mi na słowo że mocnych momentów mamy tutaj co nie miara.

~"Sundial" to przede wszystkim powieść spowita mrokiem, nieoczywista, która pomimo lekkiego początku zabiera nas w otchłań toksycznych relacji i wydarzeń, które rzutują na przyszłość naszych bohaterów.To właśnie relacje z wczesnego dzieciństwa wraz z dusznym, klaustrofobicznym, onirycznym klimatem, wpłynęły destrukcyjnie na życie naszych postaci. Życie, które pomimo "wsparcia" innych, pogorszyło to co od dawna było nieuniknione - przeznaczenie a wraz z nim "krwawe żniwo" w postaci ofiar.

~Jeśli lubisz nieszablonowe, zaskakujące, oderwane od utartego schematu, historie to "Sundial" jest właśnie dla Ciebie!Jestem pewna że cała opowieść wryje się zakamarki waszego umysłu pozostając po sobie wielkie spustoszenie.

Mam nadzieję że za dużo nie zdradziłam gdyż odebrałbym wam przyjemność z czytania.

Zdecydowanie polecam! Ja jestem oczarowana! J.K.

Rob wiedzie z pozoru idealne życie - ma męża, dwie córeczki i piękny dom. Jak to jednak zwykle bywa, nie wszystko jest takie, jakim się wydaje. Kobieta nie dogaduje się z mężem, a z jej starszą córką Callie dzieje się coś niedobrego - kolekcjonuje kości martwych zwierząt z sąsiedztwa i porozumiewa się z wyimaginowanymi przyjaciółmi. Rob, martwiąc się o to, jak zachowania dziewczynki wpłyną na młodszą siostrę, postanawia zabrać Callie do swojego domu rodzinnego, położonego na pustyni. Tam, w celu zapewnienia córkom bezpieczeństwa, zamierza skonfrontować się ze swoją mroczną przeszłością.

🦮💉

Catriona Ward po raz drugi stworzyła oryginalną historię, zupełnie wymykającą się schematom.

Już od pierwszych stron czułam niepokojącą, przemocową i duszną atmosferę, jaka panowała w małżeństwie głównej bohaterki. Im dalej czytałam, tym częściej zastanawiałam się, jak jej rodzina w ogóle może funkcjonować w taki sposób.

Autorka, stopniowo odsłaniając przede mną trudną przeszłość Rob, z każdym kolejnym rozdziałem wprawiała mnie w coraz większe osłupienie. To, co działo się w tytułowym Sundial i jego okolicach, przechodzi ludzkie pojęcie.

Nie jest to książka, której akcja pędzi i szokuje wieloma zwrotami akcji. Catriona Ward w tej powieści stawia na pogłębienie porterów psychologicznych postaci, na wierne oddanie pustynnego klimatu i szczegółowe odmalowanie przeszłości głównej bohaterki. Niektóre fragmenty książki bardziej przypominały niepokojącą powieść obyczajową, lecz po lekturze stwierdzam, że tempo akcji było dokładnie takie, jak powinno.

Ja jestem tą pozycją zachwycona. Zaciekawiła mnie od pierwszej strony, zauroczyła pustynnym, mrocznym klimatem, przyprawiła o dreszcze i zaskoczyła zakończeniem.

Książki Catriony Ward przeznaczone są dla czytelników lubujących się w lekturach oryginalnych, nieszablonowych i wymykających się ramom gatunkowym. „Sundial”, drugi tytuł autorki dostępny w Polsce, wydany został w dwóch wariantach okładkowych (twarda i miękka oprawa ze skrzydełkami), która już wizualnie intryguje – ładne kolory, złocenia, które sprawiają, że o każdej porze doby książka wygląda inaczej… A to dopiero początek. Historia w niej zawarta z początku wręcz mrozi krew w żyłach – jest tak niepokojąca, duszna i mroczna. Później nastrój się zmienia, wraz z miejscem zdarzeń. Razem z bohaterami docieramy na pustynię Mojave, do tytułowego Sundial, miejsca, w którym Rob się wychowała. Tu niepokój zmienia swój stan – jest spokojniej, bliżej mu historii obyczajowej niż grozy, a jednak tajemnica i niewiadoma nadal trzymają czytelnika w garści. Powoli odkrywamy powody dziwnych zdarzeń i zachowań, a sama historia jest osnuta tematem istoty zła, genu zła i prób nad nim zapanowania. Mimo, że gatunkowo książka skategoryzowana jest jako thriller (są do tego podstawy, jak choćby zagadnienia psychologiczne w niej poruszane czy świetne kreacje postaci), to jednak łączy w sobie dużo więcej, a klimat z pogranicza jawy i snu dodaje jej czegoś nieuchwytnego, wymykającego się schematom. I dla takich czytelników jest to książka – niebojących się sięgania po nieznane. Polecam!

Sundial Catriona Ward to niezwykła proza psychologicznej, która namiesza czytelnikowi w głowach. Pełna tajemnic historia przedstawia intrygujący portret toksycznych relacji. Catriona Ward podbiła serca polskich czytelników powieścią Ostatni dom na zapomnianej ulicy, a jak będzie tym razem?

„Kiwam głową, bo wiem, że Sundial to ogromny zegar, na którym rozgrywają się historie ludzkich istnień. To niebezpieczne mieszkać w miejscu, które tak dobrze rozumie życie i śmierć.”

Idealne życie w krzywym zwierciadle

Rob pragnie życia z katalogów, miłości, zrozumienia i ciepła, które możemy obserwować w filmach. Przedstawia swoją rzeczywistość w krzywym zwierciadle, wmawiając sobie, że spełniły się wszystkie jej marzenia. W końcu ma męża, dwie śliczne córeczki, dom… Wszystko się zmienia, gdy zaczyna docierać do niej prawda, a bańka mydlana powoli zaczyna pękać. Mąż źle traktuje Rob, kłótnie stają się już porządkiem dziennym. W dodatku u Callie, starszej, znajduje w pokoju kości zwierząt. Jej zachowanie jest coraz bardziej podejrzane… Gdy na jaw zaczynają wychodzić kolejne fakty, Rob postanawia coś zrobić. Musi uciec przed demonami przeszłości i zająć się córką. Nagle się okazuje, że pętla kłamstw mocniej zaciska się na jej szyi… Co skrywa Callie? Dlaczego kolekcjonuje zwierzęce kości? Z jakimi rodzinnymi tajemnicami przyjdzie nam się zmierzyć?

„Powiedziałam, że czuję się tu bezpieczna. Chyba miałam na myśli to, że moje dzieci są bezpieczne. Jedno z drugim nie zawsze idzie w parze. Może w pewnym momencie każdy z nas musi wybrać. Lepiej być częścią drużyny – rodziny Cussenów – niż jednostką. Dzięki temu człowiek mniej się rzuca w oczy.”

Dusząca atmosfera

Sundial to pustynna burza piaskowa, która atakuje czytelnika niespodziewanie. Catriona Ward łapie nas w swoje sidła niczym drapieżnik i nie puszcza, dopóki nie skończymy książki. Historia utkana jest zarówno ze wspomnień jak i różnych perspektyw, dzięki czemu odkrywamy prawdę kawałek po kawałku. Elementy powieści szkatułkowej dodatkowo mieszają nam w głowach, zaczynamy tracić czujność, co jest fikcją, a co rzeczywistością. Dusząca pełna napięć atmosfera jest odczuwalna już od pierwszych stron. To wyjątkowy i intymny portret toksycznych relacji, aż czytelnik zadaje sam sobie pytanie: ile bym zrobił, aby spełnić marzenia? Czy potrafiłbym tkwić w małżeństwie, w którym boję się odezwać, byleby nie rozbić rodziny? Ile potrafiłbym oszukiwać samego siebie? Catriona Ward więc nie tylko bawi się losem swoich bohaterów niczym w teatrze lalek, ale także manipuluje czytelnikiem i drwi z jego naiwności. Bo ileż możemy powtarzać to legendarne zdanie: wszystko będzie dobrze.

„Może rzucę jakąś kąśliwą uwagę, posunę się o krok za daleko i reakcja będzie natychmiastowa. Wtedy to nie słoik z kardamonem się rozpryśnie. Pięść, którą mój mąż tak często wymachuje mi przed twarzą, zada śmiertelny cios. Roztrzaska mój mózg o ścianę.”

Jak marionetka

Napięcie sięga zenitu dzięki częstym zwrotom akcji, a różne perspektywy bohaterów pomieszane ze wspomnieniami mieszają w głowie. Co jest prawdą, kto kłamie? Komu zaufać? Rob czy Callie są bohaterkami, które ciężko lubić. Sundial to rewelacyjny przykład kreacji psychologicznej postaci, tworzenia tego wielowymiarowego bohatera, który mierzy się z realnymi problemami. To niezwykła sztuka przedstawić tak skomplikowane i złożone charaktery, zestawić je z traumami, a w dodatku zaplanować zmianę w myśleniu postaci. Śledzimy to dojrzewanie zarówno w podejmowaniu decyzji jak i podejściu do przeszłości, która mocno miesza w Sundial. Początkowo czułam się przytłoczona nadmiarem informacji, nic nie sklejało się w całość. Pomyślałam nawet: och, to będzie kolejna nudna historia o toksycznej rodzinie. Jakże się myliłam! Prawda, która się w pustynnym wietrze, jest niesamowita, zaskakująca i doprawdy wybitna. Dajcie tej opowieści czas, bo jak już się rozkręci, to nie pozwoli złapać wam oddechu. Czytajcie, delektujcie się, rozkoszujcie się ją, O to książka, która namiesza Wam w głowach.

„Dorosłe życie to bagno, w którym człowiek tkwi po uszy, gobelin wzajemnych pretensji tkany tak ciasno, że nie sposób go rozplątać.”

Sundial Catriona Ward to niezwykła proza psychologicznej, która namiesza czytelnikowi w głowach. Pełna tajemnic historia przedstawia intrygujący portret toksycznych relacji. Catriona Ward podbiła serca polskich czytelników powieścią Ostatni dom na zapomnianej ulicy, a jak będzie tym razem?

„Kiwam głową, bo wiem, że Sundial to ogromny zegar, na którym rozgrywają się historie ludzkich istnień. To niebezpieczne mieszkać w miejscu, które tak dobrze rozumie życie i śmierć.”

Idealne życie w krzywym zwierciadle

Rob pragnie życia z katalogów, miłości, zrozumienia i ciepła, które możemy obserwować w filmach. Przedstawia swoją rzeczywistość w krzywym zwierciadle, wmawiając sobie, że spełniły się wszystkie jej marzenia. W końcu ma męża, dwie śliczne córeczki, dom… Wszystko się zmienia, gdy zaczyna docierać do niej prawda, a bańka mydlana powoli zaczyna pękać. Mąż źle traktuje Rob, kłótnie stają się już porządkiem dziennym. W dodatku u Callie, starszej, znajduje w pokoju kości zwierząt. Jej zachowanie jest coraz bardziej podejrzane… Gdy na jaw zaczynają wychodzić kolejne fakty, Rob postanawia coś zrobić. Musi uciec przed demonami przeszłości i zająć się córką. Nagle się okazuje, że pętla kłamstw mocniej zaciska się na jej szyi… Co skrywa Callie? Dlaczego kolekcjonuje zwierzęce kości? Z jakimi rodzinnymi tajemnicami przyjdzie nam się zmierzyć?

„Powiedziałam, że czuję się tu bezpieczna. Chyba miałam na myśli to, że moje dzieci są bezpieczne. Jedno z drugim nie zawsze idzie w parze. Może w pewnym momencie każdy z nas musi wybrać. Lepiej być częścią drużyny – rodziny Cussenów – niż jednostką. Dzięki temu człowiek mniej się rzuca w oczy.”

Dusząca atmosfera

Sundial to pustynna burza piaskowa, która atakuje czytelnika niespodziewanie. Catriona Ward łapie nas w swoje sidła niczym drapieżnik i nie puszcza, dopóki nie skończymy książki. Historia utkana jest zarówno ze wspomnień jak i różnych perspektyw, dzięki czemu odkrywamy prawdę kawałek po kawałku. Elementy powieści szkatułkowej dodatkowo mieszają nam w głowach, zaczynamy tracić czujność, co jest fikcją, a co rzeczywistością. Dusząca pełna napięć atmosfera jest odczuwalna już od pierwszych stron. To wyjątkowy i intymny portret toksycznych relacji, aż czytelnik zadaje sam sobie pytanie: ile bym zrobił, aby spełnić marzenia? Czy potrafiłbym tkwić w małżeństwie, w którym boję się odezwać, byleby nie rozbić rodziny? Ile potrafiłbym oszukiwać samego siebie? Catriona Ward więc nie tylko bawi się losem swoich bohaterów niczym w teatrze lalek, ale także manipuluje czytelnikiem i drwi z jego naiwności. Bo ileż możemy powtarzać to legendarne zdanie: wszystko będzie dobrze.

„Może rzucę jakąś kąśliwą uwagę, posunę się o krok za daleko i reakcja będzie natychmiastowa. Wtedy to nie słoik z kardamonem się rozpryśnie. Pięść, którą mój mąż tak często wymachuje mi przed twarzą, zada śmiertelny cios. Roztrzaska mój mózg o ścianę.”

Jak marionetka

Napięcie sięga zenitu dzięki częstym zwrotom akcji, a różne perspektywy bohaterów pomieszane ze wspomnieniami mieszają w głowie. Co jest prawdą, kto kłamie? Komu zaufać? Rob czy Callie są bohaterkami, które ciężko lubić. Sundial to rewelacyjny przykład kreacji psychologicznej postaci, tworzenia tego wielowymiarowego bohatera, który mierzy się z realnymi problemami. To niezwykła sztuka przedstawić tak skomplikowane i złożone charaktery, zestawić je z traumami, a w dodatku zaplanować zmianę w myśleniu postaci. Śledzimy to dojrzewanie zarówno w podejmowaniu decyzji jak i podejściu do przeszłości, która mocno miesza w Sundial. Początkowo czułam się przytłoczona nadmiarem informacji, nic nie sklejało się w całość. Pomyślałam nawet: och, to będzie kolejna nudna historia o toksycznej rodzinie. Jakże się myliłam! Prawda, która się w pustynnym wietrze, jest niesamowita, zaskakująca i doprawdy wybitna. Dajcie tej opowieści czas, bo jak już się rozkręci, to nie pozwoli złapać wam oddechu. Czytajcie, delektujcie się, rozkoszujcie się ją, O to książka, która namiesza Wam w głowach.

„Dorosłe życie to bagno, w którym człowiek tkwi po uszy, gobelin wzajemnych pretensji tkany tak ciasno, że nie sposób go rozplątać.”

Po lekturze wcześniejszej książki autorki, czułam, że to znów może być strzał w dziesiątkę.

Jak było?

Autorka jak zwykle pieści zmysły świetnym stylem, fabułą i postaciami. Potrafi zaskoczyć i przyciągnąć uwagę czytelnika. Jednak mimo wszystkich zalet tej książki zabrakło między nami chemii.

Początek był emocjonujący, po nim przyszło znurzenie a na końcu zaskoczenie i zaciekawienie. Jednak finisz nie zrekompensował mi wcześniejszej niechęci.

Dlaczego zabrakło chemii? Kompletnie nie wiem, może to nie ten moment? Może ten upał robi mnie kapryśną? Nie potrafię tego wyjaśnić.

Miałam w ręku książkę z pakietem wszystkiego co tworzy bestseller a jednak nie było nim dla mnie.

Tym bardziej jestem ciekawa Waszych opinii.

Mam tylko nadzieję, że nie weszłam w moment czytelniczego wypalenia i nie potrzeba mi książkowego detoksu 🤷 wierzę, że to temperatury robią mi z mózgu sieczkę.

Ps. Dodam, że okładka jest bajeczna

Pustynia najczęściej kojarzy się z suszą, piaszczystymi wydmami oraz gorącymi temperaturami. Literacko natomiast często nabiera wielu metaforycznych znaczeń – odzwierciedla milczenie, pustkę i zatrważające poczucie samotności, także trudną do adaptacji bezradność. Nieuchronnie staje się też symbolem tułaczki, otwarcie stawiającej za cel poszukiwanie sensu życia. Zobrazowana przez Catrionę Ward pustynia Mojave również domaga się interpretacji – dla bohaterek oznacza nie tylko dom, ale przede wszystkim miejsce ważnych życiowych przemian, także krąg mrożących krew w żyłach tajemnic. I to właśnie rodzinne sekrety tworzą Sundial – powieść w moim odczuciu hipnotyzującą.

Początkowo nic nie wskazuje na skalę emocji, jaką finalnie serwuje autorka. Czytelnik poznaje Rob, kobietę odczuwalnie zagubioną w pętli własnych przeżyć, regularnie zdradzaną przez pozbawionego skrupułów męża. I właśnie na to się odbiorca początkowo nastawia – na typowy thriller domestic noir, którego akcja będzie lawirować wokół ludzkiej nienawiści. Ale Catriona Ward świadomie wychodzi poza utartą konwencję, fabularnie wychodzi wręcz z domu poturbowanego małżeństwa i każe bohaterce wrócić do jej własnej przeszłości – na pustynię Mojave, dostrzegalnie duszną i skalaną aromatem rodzinnej tajemnicy. Ale to nie problemy w związku są tu inspiracją, a raczej dziwne, w odczuciu niemal demoniczne zachowanie starszej córki. Callie niewątpliwie jest na tej scenie najbardziej zagadkową postacią – jej kreacja zatrważa wiarygodnością, a jednocześnie zdaje się być mocno enigmatyczna, wręcz przebiegła i moralnie brudna, z pewnością budząca grozę.

Czytelnik łapczywie wkrada się w przeżarte konstruktywnym kłamstwem retrospekcje i próbuje samodzielnie zinterpretować ich niecodzienny charakter. Równie zachłannie wgryza się w poruszającą narrację młodej Callie – wręcz intensywnie chłonie rozważania dziewczyny, próbuje logicznie połączyć jej dojrzałe przemyślenia z coraz bardziej niepokojącą, dramatyczną i zatrważającą przeszłością Rob. A wszystko w atmosferze zjawiskowego wręcz niedopowiedzenia. Autorka celowo balansuje na granicy fabularnej realności, czym przeraża i świadomie wodzi za nos, sukcesywnie też podnosi poziom napięcia, otwierając odbiorcę na bezmiar własnej wyobraźni – tym samym początkowe zagubienie, wręcz umyślny brak definicji dla zaprezentowanych zdarzeń, przybiera postać uchwytnej, aczkolwiek szokującej świadomości. Elementy tworzą zatem w pewnym momencie klarowny obraz układanki, ale wisienką na torcie bez dwóch zdań okazuje się dopiero finał – ten intencjonalnie bowiem ogłusza porażającym przebiegiem.

Moje myśli właśnie doszczętnie zdominował Sundial – tytuł otwierający czytelnika na rozdzierający portret uzależniającego zła. To nie jest tradycyjny thriller psychologiczny, to nasączony duszną pustynną aurą dreszczowiec, dyskretnie otulony konwencją domestic noir i jednocześnie paraliżujący nieobliczalnym kształtem rodzinnych tajemnic. Książka fabularnie przerażająca, nieoczywista i bezwarunkowo domagająca się drapieżnej interpretacji. Catriona Ward buduje trudne do zdefiniowania napięcie – tu ewidentnie czyha niebezpieczeństwo, okute dziwną diaboliczną nutą. Ta powieść to zdumiewające zjawisko!

Annie i Callie są siostrami. Jedna spokojna, ułożona, w drugiej drzemie mrok. Zaniepokojona Rob, matka dziewczynek, postanawia interweniować. Zachowanie starszej z córek przypomina jej o traumatycznej przeszłości, którą starała się wyprzeć ze świadomości. We dwie wyruszają w podróż do Sundial, domu w którym wychowała się Rob. Dopiero tam odkryją przerażającą prawdę o sobie.

"Bo Sundial jest jak sen, i to pod wieloma względami."

"Krajobraz przypomina wygłodniałe zwierzę o sterczących kościach. Żebra, kręgosłup i rzepki wystające spod cienkiej skóry. Głodna pustynia."

Ta historia była po prostu dziwna, ale zdecydowanie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Z poprzednią książką autorki nie polubiłyśmy się więc tutaj sama jestem zaskoczona jak bardzo mi się podobała.

Fabuła jest niesamowicie pogmatwana i przewrotna. Ukazana oczami kilku bohaterów, a także w różnych przedziałach czasowych. Do tego wchodzi pomieszanie gatunkowe. Od thrillera psychologicznego przez grozę po elementy fantastyczne. Fabuła wciąga niczym bagno i oblepia doszczętnie swym brudem. Powietrze wokół jest ciężkie, duszne i to nie tylko za sprawą pustynnych temperatur. Tutaj gnieździ się zło, ból i strach przeradzający się w obłęd. Pokrętne pojmowanie miłości miesza w głowie nie tylko bohaterom, ale i czytelnikowi. Z czasem już nic nie jest jasne i pewne. Klimat budują nawarstwiające się tajemnice, a także oniryczne wizje i zjawy przeszłości.

Na całym tym zamieszaniu zbudowana jest historia o sile miłości, rodzicielskiej, siostrzanej, ale także o głębokim poświęceniu. Z drugiej strony jest tu zaprezentowana cała gama toksycznych relacji. To lustro dawnych krzywd, które mimo zatarcia przez czas kształtują psychikę i siedzą głęboko w człowieku.

Autorka ma bardzo specyficzny, ale i charakterystyczny styl, który się lubi lub nie. Ja mimo, że ta powieść dużo bardziej mnie pochłonęła i zdołała zaintrygować, to nie stanę się zagorzałą fanką twórczości Cathriony Ward.

Książkowy debiut autorki „Ostatni dom na zapomnianej ulicy” spotkał się w internecie i również w mojej ocenie z bardzo pozytywnym odbiorem, co automatycznie stawiało jej kolejnej książce wysoką poprzeczkę. Jaka to czytelnicza radość, gdy oczekiwania się sprawdziły, a nawet w jakimś stopniu jeszcze się przewyższyły. ✨

Z wielką przyjemnością mogę mocno polecić tę książkę dla wszystkich wielbicieli mocnych thrillerów, a i nawet lekkich horrorów. Nie wiem czy to dobre określenie, że ta książka jest dojrzalsza od poprzedniczki, ale takie odnoszę wrażenie. Dopracowana jest w równym stopniu, bo po początku nie spodziewałam się, że ostatnie prawie 100 stron, które powoli zaczynają wszystko wyjaśniać będzie takie mroczne, krwawe i odwracające całą fabułę. Nie sądziłam, że ten klimat z początku da się jeszcze mocniej podbić, a jednak autorka poradziła sobie z tym wyśmienicie.🔥

Tylko, żeby moje określenie „powoli zaczyna się wyjaśniać” was nie zmyliło, bo końcówka to niezła jazda bez trzymanki i co tam się dzieje. 🤯😱

Co do fabuły to są takie rzeczy, z którymi na początku się nie zgadzałam i wprawiały mnie w smutek, ale wytłumaczenie dlaczego się tym zajmowano może nie o tyle, że pozbawiło mnie tego smutku ile ugruntowało w tym, że autorka nie bez przyczny przedstawiła ten świat w taki sposób. Oprócz tej enigmatycznej wzmianki nie ma w mojej opinii za dużo o samej fabule, bo ona jest tak złożona i nieoczywista, że bardziej moimi emocjami staram się was do niej zachęcić.😉

Co prawda uważam, że „Sundial” jest mocniejszą i bardziej krwawą książką od „Ostatniego domu...”, więc jest dla czytelników o mocnych nerwach. Dodam jeszcze, że „Sundial” to dla mnie połączenie takich książek jak „Okrutna siostra” Karen Dionne i „Cujo” Stephena Kinga, więc jeżeli czytaliście jedną z nich to „Sundial” powinien wam się spodobać. Ode mnie mocne 9/10. ❤️

"Sundial" jakiś czas temu opanował #bookstagram. Ile ja przeczytałam zachwytów nad tą książką. Stwierdziłam, że warto się przekonać, czy na mnie również zrobi tak wielkie wrażenie.

Są tu okładkowe sroki?

Pierwsze co rzuca się w oczy to piękna, przyciągająca wzrok twarda oprawa.

Książka ma specyficzny, mroczny i duszny klimat. Niepokój czuć na każdej stronie. Od początku miałam wrażenie, że coś tu nie gra. Coś się nie zgadza. Że ta historia ma drugie dno.

Rob wychowała się w domu na pustyni Mojave. Nie można powiedzieć, że miała normalne dzieciństwo. Dopiero po wyjeździe na studia, spojrzała na swoje dotychczasowe życie z innej strony.

Pragnęła normalnego życia. Męża, dzieci. I pozornie jej się udało. Ma męża i dwie córki.

Jej starszą córka ma dziwne hobby. Zbiera kości zwierząt. Rob widzi w jej oczach mrok, jaki pamięta z przeszłości.

Zabiera Callie do Sundial. Tam cofa się do swojej przeszłości. Czy przeszłość pomoże jej zrozumieć teraźniejszość?

Muszę powiedzieć, że się nie rozczarowałam. Książka, jej konstrukcja i fabuła zrobiły na mnie wrażenie. Czyta się jednym tchem, czując przy tym ciarki na skórze. Uwielbiam takie historie.

Nie czytałam wcześniejszej książki Catriony Ward "Ostatniego domu na zapomnianej ulicy", ale jestem ogromnie ciekawa, czy jest równie dobra. Czytaliście?

SUNDIAL - nowy thriller Catriony Ward to historia nieoczywista i bardzo pokręcona.

Opowiedziana przez dwie osoby z ich punktu widzenia - matkę i córkę.

Początkowo historia wydaje się banalna – nauczycielka z dwójką dzieci notorycznie zdradzana przez męża, która w dodatku wciąż straszy go odejściem, ale nigdy tego nie robi. Jakaś kolejna naiwna, w toksycznym związku, która wierzy że coś się zmieni. Nic nadzwyczajnego.

Pomyślicie – nudy...

Ale nie wydajcie przedwczesnych wyroków!

Historia stopniowo się rozwija.

Dryfuje w stronę mrocznych zakamarków duszy.

Skupia się na matce i córce, która tak naprawdę nie jest tym za kogo jest uważana.

Te niby mało wyraźne postaci, przezroczyste, bez cienia charyzmy, przeistaczają się w zwierzęta walczące o swój byt i przyszłość. A gdy akcja przenosi się na pustynię Mojave, do osobliwego miejsca, jakim jest tytułowy Sundial, myśli wracają do czasów dzieciństwa... Dzieciństwa tak pokręconego, że wydaje nam się ono nieprawdopodobne, wyjęte z kart jakiejś fantastycznej książki. Główna bohaterka musi się ponownie z nim zmierzyć, a dodatkowo przekonać do siebie córkę trzymającą sztamę z ojcem.

Klimat zafundowany przez Catrionę Ward jest niezaprzeczalnie mroczny, a historia ostro pokręcona. To tak, jakby w trakcie układania puzzli ktoś dorzucał elementy układanki chcąc utrudnić nam zadanie.

Najbardziej wyrazista dla mnie jest opowieść wywodząca się z serca pustyni, z rodzinnego domu Sundial i właśnie to przyciągało mnie do tej książki. Rodzinne tajemnice, kłamstwa, morderczy gen i dziwaczne doświadczenia. Wciąż mam to przed oczami.

Zawsze staram się wczuć w postać i teraz też tak było. Może mam zbyt wybujałą wyobraźnię, ale podsuwa mi ona obrazy tego co czytam. Czułam to ciepło pustyni, piasek sypiący się w oczy, swąd mięsa, ujadanie psów...

Podobał mi się sposób przedstawienia myśli głównych postaci – czułam się dosłownie tak, jakbym siedziała w ich głowach, patrzyła ich oczami, znała ich lęki i czuła to co one. Byłam tam z nimi i zastanawiałam się: „Co teraz? Co zrobić? Gdzie uciekać?”. Niepewność wylewała się z każdej kartki, a już ostatnie 100 stron nie pozwoliło mi zostawić książki i o niej nie myśleć.

Specjalnie nie podaję tutaj imion, przedstawiam Wam anonimowych bohaterów, bo chcę żebyście sami przeżyli po swojemu tę opowieść. Opis i imiona z łatwością można znaleźć na okładce książki.

Tak na koniec napiszę tylko, że thrillerów specjalnie nie lubię ze względu na ciągnącą się akcję, dużo psychologicznych wstawek, przemyśleń bohaterów, jednak w przypadku tej książki jestem bardzo zaskoczona i to bardzo pozytywnie.

Nie każdemu podobają się takie pokręcone opowieści. Mnie ona porwała. Zachęcam i Was do przeczytania!

Sprawdźcie sami i powiedzcie czy było warto.

„ Sundial ” to ogromny zegar, w którym rozgrywają się historie ludzkich istnień. ”

Otwierając drzwi do Sundial, trafiłam jakby w inny wymiar. Mroczny, gęsty, oplatający z każdej strony swoimi mackami, duszny. Przekraczając jego próg, miałam wrażenie, że to miejsce mnie do siebie przyzywa, chce, abym poznała jego historię. Sundial budzi we mnie ekscytację, ale również nieco przeraża i niepokoi. I niezmiernie to uczucie mi się podoba.

Matka i córka. Rob i Callie. Krew z krwi. Otacza je głodna pustynia. Wiatr. Kamienny ogród. Jak tu jest strasznie. Mama uderza o skały i spada w dół. Zastanawiam się, czy ją zabiłam.

„ - Mamusiu, wróć. ”

Podróż na pustynię Mojave, gdzie znajduje się Sundial, to tak naprawdę podróż do przeszłości. W jej czeluści Rob, musi stawić czoło demonom i córce Callie, w której czycha mrok. Bo Sundial to dom, w którym wspomnienia kłębią się w murach, drgają w upalnym, nasączonym tajemnicą, pustynnym powietrzu i nie dają spokoju. A duchy nie spią...Wchodzą przez ściany...Są tuż obok...

Miałam nieodparte wrażenie, że ten thriller gdzieś między słowami, w pewien metaforyczny i dość dziwny sposób ukazuje obraz toksycznej relacji rodzinnej. Przemyca w swoim nieoczywistym, ale jakże nowoczesnym stylu prawdę o tym, jak trudno jest uporać się z tym, co z jednej strony przeminęło, a z drugiej nigdy tak naprawdę nie dało możliwości spokojnie żyć. Wszystko zaczęło się w Sundial i tutaj, w Sundial musi się zakończyć. Tylko, czy ten koniec dla wszystkich okaże się dobry?

Jeśli lubicie nietypowe, nieco pokręcone thrillery, ktore wychodzą poza schemat, budzą w Was dreszcz niepokoju, może nawet grozy, a zarazem trzymają w napięciu, to „ Sundial ” będzie doskonałym wyborem.