Perseidy

Czy zdarzyło Ci się kiedyś „rysować” swoje myśli? Jedno, dwa pociągnięcia ołówka, które na kartce stworzyły pewną wizję… u mnie to działa inaczej, moje zapiski tworzą dźwięki…

Czasem trzeba wrócić do przeszłość, żeby wszystko zostało wyjaśnione, aby pewne obrazy nabrały sensu. Choć ta podróż może być niebywale bolesna to musisz ją przebyć, aby rozumieć, aby odkryć wszystkie karty. Może Cię zaboleć serce wielokrotnie, ale daj Milenie szansę, aby opowiedziała swoją historię.

W „Równonocy” Milena jest tylko wspomnieniem, zarysowana delikatnie ołówkiem na kartach historia, w „Perseidach” krzyczy do czytelnika z każdej możliwej strony. Bo chciała tak wiele: „Tańczyłam. Kochałam. Marzyłam. Mogłam wszystko. Kiedyś”… a teraz? Teraz chce zostać usłyszana. Pozwól jej na to.

Och Mileno w każdym Twoim słowie wyczuwałam ogromną miłość do życia, do sztuki, do siostry. Tak bardzo ją kochałaś, tak wiele chciałaś jej dać, a przede wszystkim siebie, niby tak mało, a jednak tak dużo, najwięcej ile mogłaś. Twoja historia poruszyła mnie do głębi, nasze dusze tak bardzo ze sobą współgrają. Mam wrażenie, że tak samo odczuwają, tak samo poszukują. Ty na każdym kroku musiałaś omijać przepaści w wielu strefach życia, radziłaś sobie, brnęłaś do przodu… pozostawiłaś po sobie nie tylko morze wspomnień, łez i obrazów…

Równonoc mnie zahipnotyzowała, a więc jak mam nazwać to co działo się ze mną podczas lektury tej książki? ja tam byłam, na prawdę tam byłam, podczas tego rytuału, podczas każdego zdarzenia. Ramię w ramię szłam z Mileną, zaprzyjaźniłam się z nią, cieszyłam się, że jesteśmy razem. Pomimo tego, że ten świat nie był bezpiecznym,razem z Tobą czułam się w nim dobrze. Niestety Ty zostałaś, a ja wróciłam do rzeczywistości i do Twojej siostry Justyny, wiesz moja też ma tak na imię.

To historia o tajemnicach… przerażających, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego, bo potrafią okrutnie ranić… NIezwykle emocjonująca, mroczna, pełna krzyku i ciszy jednocześnie. Pełna czerni i jaskrawego światła, pełna kontrastów, pełna eksplodujących emocji. Takich właśnie historii chce więcej i więcej… dziękuję @ewa_przydryga

Cześć.

Co powiecie na wieczór z thrillerem? 

Jeśli jesteście na tak to zapraszam Was

na recenzję książki „Perseidy” Ewa Przydryga, wydawnictwo Literackie.

Dwie linie czasowe mamy tu przeszłość i teraźniejszość, co pozwala poznać czytelnikowi bardzo dobrze całą historię. 

Dwadzieścia lat temu Justyna straciła siostrę, w kawiarni dochodzi do morderstwa, a ślady wskazują że kobieta jest spokrewniona z mordercą. Czy Milena żyje? 

W 1999 roku w noc Perseidów, Milena wraz ze znajomymi udaje się do ruin, gdzie  poddaje się tajemniczemu rytuałowi. Jednak nie wszyscy wracają żywi. 

Śladami siostry rusza Justyna, czy jednak wszystkie sekrety przeszłości powinny wyjść na światło dzienne?

Otrzymałam świetny thriller, pełen mroku, tajemnic, intryg, który jest pełen emocji, które wypływają z każdego zakamarka książki. Autorka buduje napięcie, które im dalej w las tym bardziej narastają, a czytelnik poznaje składa w całość całą historię. Ukazane zostają trudne relacje matki i córki, a także siostrzane. Świetnie wykreowane postacie. Mamy okazję poznać bardzo dokładnie postać Mileny po przez jej dzieciństwo, aż po życie dorosłe, jesteśmy świadkami jej chwil szczęścia jak i momenty pełne trosk oraz smutku. 

Książkę Wam polecam.

Witam Was bardzo serdecznie moi drodzy książkomaniacy.

Kontynuacja historii sióstr Pohl, Mileny i Florki vel Justyny była dla mnie ciężka do przebrnięcia przez kilkanaście stron, ciężko było mi się w nią wdrożyć. Być może, dlatego że poprzednią książkę czytałam już jakiś czas temu. Trwało to tylko chwilę, w pewnym momencie wszystko wróciło jak eksplozja i pochłonęło mnie bez opamiętania.

Mnóstwo niedomówień, wzajemnych pretensji, zaniedbanie relacji doprowadziło do tego, że rodzina zamiast trzymać się razem rozpadała się od środka. Brak wsparcia że strony matki spowodował tragiczne w skutkach wydarzenie.

To co lubię w książkach najbardziej to dwie płaszczyzny czasowe, które dokładniej obrazują nam całą historię.

Kalejdoskop emocji gra tutaj pierwsze skrzypce, momentami serce mi się kroiło że Milena musiała przechodzić przez pewne etapy sama bez pomocy najważniejszych jej osób.

Świetny thriller, śmiem twierdzić że autorka sama sobie podniosła poprzeczkę i zapisała znakomitą historię.

Dwie kochające się siostry.

Toksyczna relacja z matką.

Dwie przestrzenie czasowe.

Ponad dwadzieścia lat różnicy.

Jedna noc, która stała się początkiem wszystkiego.

Zło, które zarówno kiedyś, jak i dziś panoszy się po świecie doprowadzając do ludzkich dramatów.

Mrok i niemal oniryczny klimat sprawił, że wstrzymałam oddech i w napięciu brnęłam dalej w fabułę, oblepioną brudem ludzkich win. Ta historia mocno we mnie wniknęła. Sprawiła niemal fizyczny ból i pewnego rodzaju odrazę. W umyśle pojawił się gwałtowny sprzeciw wobec tego, co się działo. Pragnęłam pomóc bohaterkom poznać prawdę. Niestety nie zawsze jej odkrycie daje ukojenie i wyczekiwany spokój.

Kolejny raz autorka wykonała ogromną pracę. Fabuła po części zainspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami ze Szpitala dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Obrzycach. Zdecydowanie dodało to dramaturgii i uwydatniło emocje bohaterów. Psychologia postaci stanowi trzon powieści. Mamy szansę poznać motywy działań, jednocześnie dokonując oceny ich słuszności. Przestrzenie czasowe płynnie się przenikają, dając pełen obraz sytuacji. Poszczególne elementy stopniowo wskakują na właściwe miejsca, przez co lektura jest niemalże nieodkładalna.

Jak często sięgasz po książkę w pośpiechu, żeby tylko spojrzeć, a po godzinie orientujesz się, że jesteś spóźniona, albo cos przegapiłaś? Ja tak właśnie miałam z „Perseidami” i jest to chyba najlepsze podsumowanie. Miałam tylko zerknąć… Po stu stronach pomyślałam, że teraz to i tak już nie odłożę, więc czytam dalej. Jednym zdaniem? Najlepsza książka Ewy! Tyle emocji, odkrywania motywacji i skrytych tajemnic – gęsta, lepka aura skutecznie przykleja do powieść do rąk.

Krew pozostawiona na miejscu zbrodni dla policjantów jest tylko dowodem. Dla bohaterki – największą zagadką. Niemożliwą, nieprawdopodobną sytuacją, która jednak jest faktem. Jak wytłumaczyć coś, czego logika nie obejmuje? Jak głęboko w przeszłość, w uczucia, relacje trzeba zajrzeć, by zrozumieć, co stało się dwadzieścia lat temu. Jak i dlaczego doszło do tragicznych śmierci? Odpowiedzi pojawiają się wraz z trudem, bólem i prawdą, jakiej lepiej byłoby chyba nie znać…

Samotność, ciężar wyborów i ich konsekwencje to coś, co dźwiga się samemu, nawet jeśli przeżywamy to samo będąc obok siebie, lub dzieląc te trudności.

Łapcie „Perseidy” to jest książka, którą koniecznie musicie przeczytać. Przybijam dawno nieużywany. Otarty z kurzu #ZuzyZnakZajebistości 🔥

*współpraca reklamowa*

Ostatnio mam fazę na thrillery, przez co w moje ręce wpadła między innymi ta oto książka. Pierwszy raz miałam do czynienia z twórczością autorki, nie wiedziałam czego się spodziewać, ale muszę przyznać, że się nie zawiodłam, choć jakieś "ale" się znajdzie. Książka łączy elementy obyczajówki, kryminału i thrillera, w której poznajemy prawdę o wydarzeniach sprzed lat, a wszystko zaczęło się w malowniczą noc Perseidów.

Justyna ponad 20 lat temu straciła siostrę. Kobieta wciąż nie pogodziła się ze śmiercią siostry, która była jej bliższa niż matka. Świat Justyny staje na głowie, gdy dostaje informację, że w kawiarni, w której doszło do zbrodni odkryto ślady, które wskazują, że w wydarzeniu mogła barć osoba związana z nią w linii żeńskiej. W Justynie rodzą się wątpliwości, zaczyna zastanawiać się nad minionymi wydarzeniami i szukać śladów w przeszłości.

Książka już na samym początku mnie zaciekawiła. Niemal od razu wiemy, że stało się coś złego, jednak nie mamy pojęcia co. Pewnym jest to, że niemal wszytko zaczęło się w noc Perseidów. Tam dochodzi do zdarzenia, które zmienia życie kilku młodych ludzi, uruchamia też ono lawinę kolejnych wydarzeń i problemów. Akcja książki jest dwutorowa, pierwszy opowiada pełną historię z przeszłości, poznajemy Milenę, jej życie i kolejne problemy, które skończyły się tragicznie. W drugim poznajemy teraźniejszość i próbę rozwiązania zagadki przez Justynę, która stara się rozwikłać tajemnicę i poskładać wszytko w całość.

Powiem szczerze, że na początku wszystko wydawało mi się oczywiste i oklepane, już po kilku pierwszych stronach miałam w głowie niemal cały scenariusz tego co się stało, ale wczytując się moje początkowe założenia zaczęły się sypać, a fabuła wchodziła na skomplikowane tory. Bardzo mi się podobało, że lektura zmuszała mnie do myślenia i analizowania, ale nie podobało mi się to, że jednak zbyt wiele rzeczy dostałam na tacy. Na końcu zbrakło mi kwintesencji zdarzeń i zostałam z mieszanymi uczuciami.

Lektura godna uwagi i polecenia, jestem nią pozytywnie zaskoczona.

*olilovesbooks2*

Spoglądacie czasami w niebo, w poszukiwaniu spadających gwiazd?

Rój Perseidów, który co roku zaskakuje nas swoimi niezwykłymi zjawiskami, staje się tłem dla kolejnej mrocznej opowieści w książce Ewy Przydrygi.

Milena, siostra Justyny, zginęła tragicznie ponad 20 lat temu. Od tego czasu kobieta pragnie poukładać swoje życie na nowo. Niestety, nie jest to łatwe. Najpierw Justyna trafia do grupy wsparcia, gdzie pacjenci zmagają się z poważnymi fobiami i traumami. Tam dochodzi do morderstwa. Kilka lat później ktoś z tamtej grupy chce ujawnić prawdę na temat tamtego wieczora. Justyna rozchodzi się także ze swoim mężem. Nic nie układa się po jej myśli. Kiedy w końcu ma nadzieję na lepsze życie, do jej drzwi ponownie puka policja. Ślady krwi odnalezione w kawiarni Laguna, na miejscu zbrodni, dają jej nadzieję, że Milena – co wydaje się niemożliwe – wciąż żyje. Zagadka jej śmierci staje się coraz bardziej niepokojąca. Wkrótce okazuje się, że w noc Perseidów, tuż przed swoją tragiczną śmiercią, Milena wzięła udział w tajemniczym rytuale w odludnym neolitycznym obserwatorium. Jednak nie wszyscy uczestnicy tej nocnej ceremonii przeżyli, a zagadka prowadzi Justynę przez mroczne ślady przeszłości, w tym do szpitala psychiatrycznego, który skrywa sekrety, które nie powinny ujrzeć światła dziennego.

„Perseidy” Ewy Przydrygi to thriller psychologiczny, który wciąga od pierwszych stron, a noc pełna tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji potrafi odmienić życie bohaterów. Książka jest zarówno kontynuacją, jak i prequelem do „Równonocy”, a sama fabuła kręci się wokół życia i śmierci siostry głównej bohaterki, Justyny. Autorka po raz kolejny udowadnia swój talent do budowania napięcia i atmosfery niepewności. Ewa Przydryga zręcznie przeplata dwie linie czasowe: teraźniejszość, w której Justyna poszukuje prawdy o swojej siostrze, oraz przeszłość, odsłaniając coraz mroczniejsze fragmenty życia Mileny. Otwierając drzwi do tajemniczego świata, Justyna odkrywa, że niektóre sekrety mogą być nie tylko niebezpieczne, ale i śmiertelne.

„Perseidy” to książka, która trzyma czytelnika w napięciu do ostatniej strony. Ewa Przydryga z mistrzowską precyzją portretuje psychologię bohaterów, ukazując, jak przeszłość może kształtować życie człowieka i jak niektóre wydarzenia potrafią zniszczyć spokój na zawsze. Milena pragnęła sceny. Jej życie należało do świata artystycznego. To z jakim zaangażowaniem wcielała się w role, świadczyło o tym, że była urodzoną aktorką. Chciała tego jak niczego innego na świecie. Chciała także dbać o swoją młodszą siostrę, Florkę. Nie mogły one za bardzo liczyć na rodziców. Ojciec w delegacji, a matka bardziej przejęta była uprawianiem ziółek niż dbaniem o córki. Pewnego dnia Milena dowiedziała się czegoś, co zmieniło jej życie na zawsze. Decyzja, którą wtedy podjęła, sprawiła, że pamięć o niej nigdy nie zaginie. Osoby, które w tym czasie otaczały Milenę – Eliza, Robert i Mario – miały, tak jak ona, plany i marzenia, ale także wiele tajemnic. Niestety historia Mileny nie zakończyła się happy endem. Wąż czekał w ukryciu, by nagle wypełznąć i zaatakować.

Justyna, pragnąc dowiedzieć się prawdy i czegoś więcej o tajemniczym znalezionym i zabezpieczonym materiale genetycznym (mitochondrialnym DNA), które ściśle związane jest z nią, jej matką i Mileną, postanawia wejść w sam środek wydarzeń w Śnieżycowym Jarze w noc spadających gwiazd w lipcu 1999 roku. Oczami Mileny odwiedza szpital psychiatryczny, w którym dziewczyna pracowała, oraz niewielkie mieszkanie niedaleko szpitala. Justyna trafia także na stary szkicownik Mileny, który skrywa ważne informacje i mroczne rysunki. Wciągająca, pełna emocji, pasji, skrytego bólu, trudnych decyzji i nieoczekiwanych zwrotów akcji, ta powieść nie pozwala oderwać się od lektury i na długo pozostaje w pamięci. To thriller psychologiczny w pełnym tego słowa znaczeniu, który wciąga czytelnika w mroczną, pełną tajemnic podróż przez zawiłości ludzkiej psychiki.

„Perseidy”, historia naznaczona bólem, stratą i poczuciem winy. Powracamy do historii Mileny, tragicznie zmarłej siostry Justyny. Autorka po raz kolejny zabiera nas w podróż naznaczoną cierpieniem, siostrzaną miłością, ogromem emocji atakujących czytelnika. Historia toczy się w dwóch liniach czasowych, ale każda z nich niesie ze sobą ogromy ładunek emocjonalny. W przeszłości podążamy śladami Mileny i jej tragiczną historią, mimo iż wiemy z poprzedniej książki jak potoczą się losy dziewczyny, to czytelnik nie spodziewa się ile ta młoda kobieta, wkraczająca w dorosłość musiała przejść i z iloma przeciwnościami losu dać sobie radę. Razem z Mileną przeżywamy jej troski i podziwiamy za determinację i odwagę, bez wsparcia bliskich walczy o siebie. Jednocześnie ma mroczny sekret, powodujący wyrzuty sumienia, Milena staje przed poważnym dylematem. W czasie teraźniejszym akcja jest pełna napięcia i dramatycznych zwrotów, kiedy to Justyna co rusz odkrywa tajemnice swojej siostry i dochodzi do nowych wstrząsających faktów. Tym samym sprowadza na siebie i rodzinę niebezpieczeństwo, pewne sprawy nie powinny nigdy ujrzeć światła dziennego. Końcówka jest jednocześnie dramatyczna i wzruszająca. Postać matki dziewczyn, nie jest jednoznaczna, choć wywołuje negatywne emocje to, nie do końca była zła, nie którzy po prostu nie nadają się do bycia matką, ale jednym czynem myślę, że odkupiła część winy, a przynajmniej próbowała..

Minęło ponad dwadzieścia lat, odkąd Justyna straciła swoją ukochaną siostrę. Kobieta mieszka w Poznaniu i po traumatycznych przeżyciach sprzed roku próbuje odzyskać równowagę.

Kiedy w jednej z kawiarni dochodzi do morderstwa, badania śladów krwi wykazują, że w zdarzeniu brała udział osoba spokrewniona z Justyną w linii żeńskiej.

Czy to możliwe, że Milena żyje?

W 1999 roku, w noc Perseidów, Milena i jej przyjaciele poddali się tajemniczemu rytuałowi. Wszystko mogłoby potoczyć się inaczej, ale sprawy wymknęły się spod kontroli.

Justyna próbuje ze strzępków wspomnień z dzieciństwa złożyć spójną całość wydarzeń z przeszłości. Podążając tropem tajemnic siostry, udaje się do szpitala psychiatrycznego w Obrzycach. Wkrótce przekonuje się jednak, że niektóre sekrety lepiej pochować w zapomnieniu.

Ta historia owinęła mnie wokół siebie, jak wąż, z lśniącymi w blasku księżyca łuskami. Z każdą kolejną stroną, ten wąż zaciskał się bardziej, a jego obecność zdawała się być rzeczywista. Przez całą powieść, ta historia nie chciała mnie puścić. Trzymała mnie zaciśniętą w swoich objęciach, powodując niepokój i dziesiątki pytań kotłujących się w mojej głowie.

To samo uczucie towarzyszyło mi przy czytaniu „Równonocy”. Klimat, który zbudowała autorka, jest… przerażający, ale i fascynujący. Jest mroczny, ale na swój sposób magiczny.

Historię Mileny odkrywałam z zaangażowaniem, zarywając noc, bo nie potrafiłam odłożyć tej książki na bok. Kontynuacja „Równonocy” to jedna z tych lektur, które angażują od pierwszej do ostatniej strony. Tajemnice, poszukiwanie przez Justynę odpowiedzi na dręczące ją pytania, relacje pełne niedomówień…

Muszę przyznać, że „Perseidy” mają w sobie wszystkie elementy thrillera, ale i namiastkę czegoś… Co wsiąka w czytelnika. Coś głębszego. Nie potrafię tego dobrze określić, ale na pewno nie jest to książka, którą się prostu czyta i próbuje rozwiązać zagadkę.

„Perseidy” to opowieść, która wkradła mi się w duszę i tam już zostanie. Chociaż mamy dopiero luty, jestem przekonana, że ta książka będzie jedną z najlepszych książek tego roku, o ile nie najlepszą. Bo trzeba mieć niezwykły talent, żeby stworzyć coś takiego.

Już od pierwszych stron dostajemy to czego zawsze czytelnikom autorka dostarcza, czyli świat pełen tajemnic, niedomówień i niebezpieczeństw zakorzenionych w przeszłości. Przydryga kolejny raz serwuje miks gatunkowy w postaci historii z pogranicza kryminały, thrillera, horrory i bardzo, ale to bardzo emocjonalnego dramatu psychologicznego.

Główna bohaterka i zarazem naszą towarzyszką podróży jest Justyna, kobieta pełna determinacji w dążeniu do obranego celu. Towarzysząc bohaterce miałam poczucie, że każdy kolejny krok, każda kolejna poszlaka czy trop mogą stanowić przełom i właśnie dzięki temu podczas lektury towarzyszyło mi napięcie i podniecenie co do kolejnych wydarzeń.

Nieprzerwanie doceniam, gdy autorzy nie boją się doświadczać w często ekstremalnych sytuacjach swoich bohaterów i przyznaje, że Przydryga Justyny nie oszczędzała, zmuszając ją do konfrontacji z własnymi demonami. Powieść też stawia trudne pytania jak chociażby o cenę dążenia do prawdy i czy każda prawda powinna zostać ujawniona.
Cała „walka” między chęcią poznania prawdy, a strachem przed konsekwencjami zdecydowanie uatrakcyjniły warstwę psychologiczną tej powieści.

Bardzo doceniam to jak autora obrała scenerię do swojej powieści, ponieważ wykorzystanie szpitala psychiatrycznego, zagadkowych rytuałów i brutalnych morderstw sprawiło, że zarówno ciekawość i napięcie ciągle rosły, a zwroty akcji jeszcze te emocje potęgowały.

„Perseidy” to była dla mnie emocjonalna przeprawa, przez mroczną i pełna intryg historię, która dała mi mnóstwo satysfakcji. Fanów autorki nie muszę zachęcać, bo to Przygrywa w najlepszym wydaniu, a czytelników, którzy pisarki jeszcze nie poznali zachęcam, bo sporo tracicie.

CÓŻ ZA FENOMENALNA HISTORIA!

ABSOLUTNIE ZNAKOMITA!

Dziś mam dla Was propozycję czytelniczą, która bezapelacyjnie znajdzie się wśród tych najlepszych z najlepszych, aczkolwiek nie tylko tegorocznych powieści. To jedna z najwspanialszych książek jakie kiedykolwiek przeczytałam! Niesamowita! Niezwykła! Doskonała! Jeśli myślicie, że „Równonoc” była szczytem umiejętności pisarskich Ewy czy też knucia przez autorkę niebanalnych intryg, to przeczytajcie „Perseidy”. Pisarka serwuje nam tak szerokie spektrum emocji i kreśli tak przerażającą, smutną, a zarazem czułą opowieść, że głowa mała. Zachwyca, niepokoi, napawa lękiem, a finalnie pozostawia ze łzami w oczach. Sprawia, iż wraz z bohaterami totalnie współodczuwamy ich rozpacz, żal, a także tlącą się nadzieję.

PERSEIDY. Niby historia dedykowana miłośnikom mocnych wrażeń, ale płynąca prosto z serducha. Niby thriller, ale podany z taką wrażliwością, niezwykłą dbałością o szczegóły, że jestem totalnie urzeczona tą historią. Ta niezwykle fascynująca opowieść w niebywały sposób oddziałuje na czytelnika, uwiera, sprawia dyskomfort, wręcz boli i pozostawia w sercu zadrę. Autorka czaruje słowem, maluje obrazy które wwiercają się w nasz umysł, opowiada historię o przeciwnościach losu, toksycznych relacjach, walce o lepsze jutro, wadze wsparcia najbliższych i trosce o dobro innych. A to wszystko osadzone na dwóch osiach czasowych, doprawione diabelnie dobrą intrygą kryminalną i perfekcyjnie nakreślonymi kreacjami bohaterów. Czytajcie!

Piekielnie dobra historia, która na stałe zagości w Waszych sercach i myślach 💛 Fenomenalna! Wspaniała! Absolutnie znakomita!

„Perseidy” są jednocześnie prequelem i sequelem „Równonocy” Jakkolwiek bez sensu by to nie brzmiało, tak właśnie jest.

Justyna dowiaduje się, że na miejscu zbrodni zidentyfikowano DNA, z którego wynika, że jej zmarła wiele lat temu siostra Milena, jednak żyje. Z kawałków wspomnień kobieta próbuje ułożyć układankę przeszłości, jednak znalezienie zagubionych elementów nie jest łatwe. Stopniowo Justyna odkrywa, co wydarzyło się w Śnieżycowym Jarze w noc spadających gwiazd w lipcu 1999 roku i jak tragiczne konsekwencje to miało.

„Zła przeszłość to taka, która pali pod skórą. Z biegiem czasu nauczyłam się, że nie zbywa się jej milczeniem”.

To bardzo poruszająca historia o sile siostrzanej miłości, która nie umiera i nie słabnie mimo okoliczności, o przeszłości, która jest gorzka jak piołun, zatruwa umysł i mąci spokój, a jednocześnie nie sposób zostawić jej w tyle, o budzącej się na nowo nadziei, że może jeszcze nie wszystko stracone, o nienawiści i zazdrości, które mącą zmysły, o zaniechaniu i zaniedbaniu, zrozumieniu i wybaczeniu. Podążając za Justyną, oglądając flashbacki historii Mileny, stajemy się niemal cieniem tych kobiet, wtapiamy się w ich opowieść, stajemy się jej milczącą częścią i odsłaniając motywacje wszystkich bohaterów, w napięciu oczekujemy na kolejny rozbłysk zdarzeń.

„Perseidy muszą przebyć daleką drogę, wiele lat, żeby w końcu dać światło”.

Powieść jest przesycona ogromnym smutkiem, poruszająca najdalsze zakamarki duszy, pełna mocnych wrażeń, traumatycznych przeżyć i dramatów. To thriller psychologiczny w dosłownym znaczeniu. Znajdziemy tu bogatą analizę psychologiczną bohaterów, szczegółowe studium ich uczuć, emocji i zachowań, a wszystko to zapisane estetycznym, wyważonym i pełnym czułości i harmonii językiem, który również jest bardzo charakterystyczny dla twórczości autorki. Ewa jest czarodziejką słów, kryjących w sobie niedopowiedzenie i drugie dno. Jak nikt inny potrafi przypisywać znaczenia najmniejszym gestom, błahym odczuciom, nieważnym drobiazgom, banalnym zdaniom, i zmuszać do czytania między wierszami. Do wnikania we wszystko bardziej. Do odczuwania mocniej.

W książkach przede wszystkim poszukuję emocji. Tak naprawdę właśnie dla nich czytam. Powieści Ewy zawsze są gwarantem, że razem ze świetną historią otrzymam je w pakiecie. Te, które towarzyszyły mi podczas czytania „Perseidów” są nieporównywalne z niczym. Jestem oczarowana i poruszona tą historią. Ona zapiera dech, chwyta za serce, pozostawia z niedosytem i słodko-gorzkim zakończeniem. Po każdej powieści Ewy próbuję strząsnąć z siebie to coś dziwnego, co przylepia się do mnie po lekturze jej książek, uwolnić się od historii, ale to mi się nie udaje, bo nie sposób wyrwać się spod tego ciężkiego kokonu wyrazistych przeżyć.

Prawdziwa maestria.

„A każda pokusa ma to do siebie, że zaciera czujność i tłumi rozsądek”.

Justyna ma męża i dziecko. Nieco skomplikowaną teraźniejszość i nadzieję na lepszą przyszłość. Młoda kobieta ma również przeszłość, która jest częścią jej trudnej historii… Jej starsza siostra Milena ponad dwadzieścia lat temu zginęła w nie do końca jasnych dla Justyny okolicznościach. Dziewczyna, która miała plany i marzenia, scenariusz na szczęśliwe życie, wpadła w sidła strachu i stała się więźniem cienia..

Co wydarzyło się w noc Perseidów, na kilka miesięcy przed śmiercią Mileny?

Nieoczekiwany splot zdarzeń sprawia, że w Justynie po wielu latach budzi się na nowo „potrzeba zapełnienia luk”, bombardują ją „resztki niedogaszonego piekła”, niezdarnie przez lata układane „puzzle domysłów i faktów” nagle wskazują na właściwe miejsca odsłaniając mroczną tajemnicę, „rozdrapane wspomnienie”, wiele dróg „prowadzących donikąd”, kłującą w uszy ciszę „straszniejszą niż dźwięki”, emocjonalne zadry i niewypowiedziane słowa.. Ukryta pod zasłoną milczenia prawda o przeszłości okazuje się kłamstwem ściągającym na jego demaskatorów gniew i zemstę..

Może jednak „przeszłość lepiej zachować w milczeniu”, a „piekło trzeba zostawić tam, gdzie jego miejsce”..?

„Perseidy” to thriller psychologiczny który, pochłania czytelnika. Absorbuje zmysły, wzbudza zainteresowanie. Oczarowuje klimatem i dotyka czułych strun ludzkiej natury. To pouczająca historia o dalekiej drodze i niepewnym celu, trudnych, toksycznych relacjach i próbach ucieczki od przeznaczenia. O sytuacjach „z pogranicza życia i śmierci”, które „prowadzą do zupełnie nowych odkryć” i o prawdzie, która pod osłoną nocy wygląda zupełnie inaczej, niż gdy ujrzy światło dzienne..

Polecam.

„Perseidy” zakończyłam wczoraj, ale jestem pod tak dużym wrażeniem, że trudno zebrać mi myśli i emocje, jakie odczuwałam podczas czytania przełożyć na słowa, które powinny Was zachęcić do sięgnięcia po lekturę. Bo nie ulega wątpliwości, że tę historię naprawdę warto poznać.

Jeśli nie znacie jeszcze „Równonocy”, polecam Wam sięgnąć po nią przed czytaniem „Perseidów”, które stanowią jej prequel i są ściśle powiązane.

Autorka kolejny raz całkowicie mnie porwała, wciągając w pełną pytań, tajemnic, zawiłości opowieść, w której królują emocje, ból, strata, ale przede wszystkim upór w dążeniu do prawdy. Czy jednak prawda zawsze jest wyzwalająca?

Doskonale skonstruowana fabuła, dwie linie czasowe, które element po elemencie odsłaniają nam obraz tragicznych zdarzeń, których momentem kulminacyjnym staje się śmierć Mileny, opisana na początku „Równonocy”. Ewa Przydryga z niesamowitym wyczuciem, głębią i subtelnością potrafi pisać o skomplikowanych uczuciach. Ukazanie trudnych relacji na linii matka-córka, siostrzanej więzi, złożonych portretów bohaterów wywołało u mnie wiele intensywnych przeżyć. Trudno wyobrazić mi sobie jak wielki ciężar na swoich barkach musiała dźwigać Milena, z jak trudnymi doświadczeniami musiała się zmierzyć, jeśli ja zwykły, szary czytelnik, czuję się do głębi poruszona jej historią i udziela mi się jej ból. Niech to będzie dowodem jak głębokie struny w ludzkiej duszy autorka potrafi poruszać słowem.

Jeśli nie znacie jeszcze książek Ewy, z całego serca polecam Wam sprawdzić jej twórczość. „Równonoc” oraz „Perseidy” są od teraz moimi ulubionymi jej powieściami.

Chociaż książkę przeczytałam już na długo przed premierą to ciężko mi było znaleźć właściwe słowa, które oddałyby to co czuje. Każde słowo, które w tej recenzji zawarłam wydaje mi się nieadekwatne do treści, do emocji jakie ta książka we mnie wywołała oraz do kunsztu literackiego Ewy. A ten jak dla mnie jest na poziomie mistrzowskim.

Ta książka wręcz mnie pochłonęła. Zaczęłam czytać i przepadłam. Wsiąknęłam w świat wykreowany przez Ewę i stałam się niemal jedną z bohaterek a wierzcie mi, że zdarza mi się to naprawdę w niewielu przypadkach.

Ale od początku….

Morderstwo w małej, poznańskiej kawiarni, ślady krwi sugerujące że w sprawę zamieszana jest krewna Justyny…

Kobieta? Mama? Ale czy na pewno? Milena? Przecież ona nie żyje ponad 20 lat. Więc kto??? Przecież były tylko we dwie… Czyżby to ktoś o kogo istnieniu Justyna nie miała do tej pory pojęcia??? Zaczynają się poszukiwania…

A jaki będzie ich efekt? Dowiecie się tego czytając książkę. Zapewniam, że warto i to bardzo. Dostaniecie perfekcyjnie skonstruowany thriller psychologiczny, który jest pomostem nie tylko pomiędzy przeszłością a teraźniejszością ale również pomiędzy siostrami. Ewa bardzo dogłębnie przeanalizowała w swojej książce nie tylko psychikę bohaterów ale i źródła ich traum. Zrobiła to jednak z tak wielką czułością i empatią, że czytając zaczęłam współodczuwać wraz bohaterkami. “Perseidy” ukazują też niełatwą relację matki z córkami, opowiadają o miłości i jej niedostatku, o błędach, których nie sposób naprawić, ale również o szansach, które czasem przychodzą dosyć późno….

“Perseidy” stanowią zarówno prequel jak i sequel “Równonocy” a ich wartością dodaną jest fakt, że akcja częściowo osadzona jest w szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w którym podczas II WŚ zamordowano ponad 10 tyś. osób. Sprawia to, że dreszcz emocji, który i tak jest już podczas czytania na wysokim poziomie, zostaje spotęgowany.

Czytajcie bo to fantastyczna książka! A jeśli jeszcze nie znacie “Równonocy” sięgnijcie także i po nią. Nie będziecie zawiedzeni! Ja kocham twórczość Ewy miłością bezbrzeżną już od dawna…

Z przyjemnością wracam do książek autorów, których wnętrze totalnie do mnie trafia. Ewa Przydryga jest mistrzynią gatunku, w którym pisze, a ja zachwycam się za każdym razem historią, którą nam opowiada. Tym bardziej cieszę się, że "Perseidy" zostały wydane, ponieważ dopełniają obraz sytuacji z "Równonocy".

Historia Mileny, siostry Justyny znanej z poprzedniego tomu, była na tyle tajemnicza, że chciało się więcej. Mrok, który płynął ze strzępków informacji podsycał głód czytelnika. Nie miałam obaw co do rozwinięcia wątku Mileny i jestem w pełni usatysfakcjonowana lekturą.

Noc Perseidów. Jedna noc, a potrafi zniszczyć tak wiele. Oczywiście ta niszczycielska siła ciągnie się za bohaterami, ale jest punktem od którego ten większy wymiar nieszczęścia się zaczął.

Milena to dziewczyna posiadająca marzenia, chcąca polepszyć życie sobie i swojej młodszej siostrze. Myśli o przyszłości i mimo młodego wieku wykazuje się nie lada odpowiedzialnością za los osób jej najbliższych, ale nie tylko.

Ewa Przydryga przedstawiła pełniejszy obraz rodziny Mileny i Justyny, który pogłębia współczucie wobec młodych bohaterek, ale także porusza więzią jaka je łączy. Matka, która nie wykazuje się specjalnie w roli rodzica, dba o rośliny bardziej niż o własne dzieci, nie daje im przykładu. W dodatku sama Milena uwikłała się w sytuacje, które sprowadzają mrok na jej osobę, a utrzymywanie tajemnicy wydrąża w niej coraz większą pustkę.

Nietrudno odczuwać silne emocje czytając tę historię. Jest ona jak najbardziej bliska czytelnikowi, tak po prostu ludzka. Ewa Przydryga zagłębia się w psychologiczną sferę, która ma mocny wydźwięk względem bohaterów. Zwraca uwagę na to jak silna więź i chęć posiadania lepszego życia motywuje człowieka. Jak wiele trudności może napotkać na obranej drodze, jak wiele musi poświęcić, jak wiele stracić.

Uwielbiam wrażliwość Ewy. To jak swoimi historiami dotyka czułych strun u czytelnika. Mam wrażenie, że z każdą kolejną książką ta wrażliwość wchodzi na wyższy level, a to świadczy o kunszcie autorki. Bardzo Wam polecam. Niech noc Perseidów zawładnie Waszym sercem.