Unicestwianie

Książka Unicestwienie jest trzymającym w napięciu thrillerem, z wątkami politycznymi, autorstwa francuskiego pisarza Michela Houellebecqa. Francuski pisarz przenosi nas w przyszłość w 2027 roku. Opisuje nam jak wygląda społeczeństwo i władza rządząca w przyszłości ( przynajmniej w jego wersji). Książka  trzymała mnie aż do samego końca w napięciu, a przy tym była niezwykle ciekawa, w szczególności, gdy jest nam przedstawiane zasady panujące w społeczeństwie w roku 2027. Jeśli szukasz jakiegoś porządnego, thrillera przeczytaj tą książkę !

Michel Houellebecq to autor, który znany jest z ciętych komentarzy na temat współczesnego społeczeństwa, w szczególności dotyczących polityki, moralności i kondycji człowieka w nowoczesnym świecie. Jego powieść "Unicestwienie" (oryg. "Anéantir") z 2022 roku jest kolejnym krokiem w tym kierunku, jednak tym razem podejmuje on refleksję nad nieco bardziej osobistymi i egzystencjalnymi kwestiami.

Akcja "Unicestwienia" toczy się w niedalekiej przyszłości, w przededniu wyborów prezydenckich we Francji, a jej głównym bohaterem jest Paul Raison, pracownik Ministerstwa Gospodarki i doradca bliskiego otoczenia ministra. Houellebecq, jak przystało na siebie, wprowadza w powieści wątki polityczne – analizy zakulisowych rozgrywek władzy, ale i globalnych zagrożeń, takich jak terroryzm czy cyberataki, które mogą mieć ogromne konsekwencje. W miarę jak Paul zagłębia się w mechanizmy władzy, dowiaduje się, że wokół niego dzieją się dziwne rzeczy: pojawiają się tajemnicze wideo nagrania z egzekucjami, a struktury państwa wydają się bardziej podatne na upadek, niż można by sądzić.

Jednak "Unicestwienie" to nie tylko thriller polityczny. Równie istotną część fabuły stanowi życie osobiste bohatera, który zmaga się z trudnymi relacjami rodzinnymi, śmiertelną chorobą ojca i kryzysem małżeńskim. Houellebecq, którego bohaterowie zazwyczaj uosabiają dekadencję i pustkę współczesnej egzystencji, tym razem ukazuje nieco bardziej intymną stronę człowieka – starość, chorobę, nieuchronność śmierci oraz potrzebę bliskości i miłości. To właśnie te wątki osobiste wprowadzają nieoczekiwaną głębię do powieści, która nie jest już tylko pesymistyczną wizją społeczeństwa, lecz także refleksją nad indywidualnym losem jednostki w obliczu śmierci.

Houellebecq umiejętnie łączy oba te wątki – makro i mikro – tworząc atmosferę nieuchronnej katastrofy, zarówno na poziomie społecznym, jak i osobistym. W ten sposób powieść zyskuje podwójne znaczenie: "unicestwienie" odnosi się nie tylko do groźby globalnego kryzysu, ale również do powolnego rozpadu życia osobistego bohatera.

Styl autora jest, jak zawsze, chłodny, precyzyjny i melancholijny. Houellebecq operuje słowami bez nadmiernej emocjonalności, co wzmacnia wrażenie dystansu wobec opisywanych wydarzeń. W tej powieści daje jednak również przestrzeń na odrobinę czułości i empatii, co jest rzadkością w jego twórczości. Opisy relacji Paula z jego żoną, ojcem, a nawet z przyjaciółmi, są momentami poruszające, zwłaszcza gdy pokazują kruchość więzi międzyludzkich w obliczu śmierci.

"Unicestwienie" nie jest książką łatwą – zarówno pod względem tematycznym, jak i stylistycznym. Wymaga od czytelnika uwagi i refleksji, ale jednocześnie oferuje coś więcej niż tylko krytykę współczesnego świata, do czego Houellebecq nas przyzwyczaił. To także powieść o tym, co nieuchronne – o końcu, o rozpadających się strukturach, zarówno na poziomie państwa, jak i życia prywatnego. Jest to książka dojrzała, pełna smutku, ale także zaskakująco ludzka w swojej refleksji nad przemijaniem.

Dla fanów Houellebecqa "Unicestwienie" będzie fascynującym rozwinięciem jego pesymistycznych wizji. Dla nowych czytelników może być jednak wyzwaniem, które nagrodzi ich cierpliwość głębszymi refleksjami na temat ludzkiej kondycji.

Jestem świeżo po lekturze "Unicestwiania" i przyznam,że mam duży kłopot z oceną tej książki. Bardzo odstaje od dotychczasowej twórczości pisarza - mojego ulubionego wśród współczesnych. Gros powieści to historia rodziny Raison - to ważne, bo po francusku "raison" to rozum,rozsądek. Historia z jednej strony banalna, z drugiej tragiczna. Na to nałożony wątek terrorystycznych zamachów, gdzieś tam w tle. Jeśli miałbym pokusić się o interpretację - to chyba autor daje do zrozumienia,że propagowany francuski racjonalizm i republikański ateizm kompletnie odstają od rzeczywistości, od życia ,gdzie trapią nas nieszczęścia, których nie jesteśmy w stanie przewidzieć,ani im zapobiegać. Pozostaje tylko wzajemna miłość, czułość lub prawdziwa wiara, która daje siłę. Wątek terrorystyczny służy wyłącznie do zasygnalizowania nieznanych sił zła - i na koniec pokazania symbolicznego pentaklu rozpostartego nad Francją. Odwrócony pentakl to dominacja sił zła i zniszczenia. Unicestwianie tego kraju i ludzi jest według autora niezaprzeczalnym faktem.

To jeden z moich ulubionych współczesnych pisarzy, dlatego nie wahałam się ani chwili przed sięgnięciem po tę książkę. Zszokowała mnie duża ilość wątków, które są ze sobą dość luźno powiązane. Wszystko jednak jak zwykle razi celnością oceny i skłania do namysłu nie tylko nad kondycją francuskiego społeczeństwa, ale ludzi w ogóle. Jest tutaj mniej skandalicznych stwierdzeń niż w innych książkach autora, ale przez to widzę, że ewoluuje i nie trzyma się sprawdzonych schematów. To jedna z tych książek, do których wraca się myślami w wielu sytuacjach w życiu:)