Psy na ruskich. Polacy walczący z Rosją w Ukrainie

Świetna pozycja i dobrze się słucha.

Wywiady zabierają nas w samo serce akcji.

Od prozy życia w okopach po intensywne walki z rosjanami.

Przesłuchałem "jednym tchem" niczym dobrą powieść wojenną.

Niestety, tę opowieść napisało życie.

Nie ma tu zbędnych opisów i wypełniaczy.

Materiały są niemalże surówką. Nie są to parafrazy ani domysły autora.

Bez cenzury i owijania w bawełne zabierają nas do centrum tych wydarzeń.

Dla osób chcących poznać bardziej personalną strone historii najnowszej pozycja obowiązkowa.

"Kiedy podpisywałem kontrakt z międzynarodowym legionem, zaznaczyłem, że nie chcę chodzić na szturmy, nie chcę być dowódcą i nie chcę iść na Bachmut. Moja pierwsza praca po podpisaniu kontraktu tu był szturm jako dowódca pod Bachmutem."

"Psy na ruskich. Polacy walczący z Rosją w Ukrainie" to książka, którą trudno ocenić. Bo jak można oceniać wojnę i żołnierzy na niej walczących.

Pod względem pióra, jest dobrze napisana i skonstruowana. Raczej dobrze się ją czyta. Zależy to od konkretnych żołnierzy wypowiadających się na kartach książki. Niektórzy świetnie opowiadają i z dokładnością opisują wydarzenia, inni wypowiadają się bardziej chaotycznie.

To opowieści na pewno odważnych ludzi, tego nie można im odmówić. Samo postanowienie aby wziąć udział w wojnie nie jest łatwe, a co dopiero brać udział w regularnych bitwach i akcjach. Nie każdy się do tego nadaje i nie każdy sobie z tym radzi. Często opowiadają o śmierci towarzyszy broni oraz przyjaciół, nawet kilku wypowiadających się w tej książce poległo zanim została wydana.

Na pewno część z nich ma specyficzne poglądy i niezrozumiale dla mnie uwarunkowane decyzje, nie mnie oceniać. Wiadomo, że nie mówi się też wszystkiego. Nie za bardzo mi pasowało, jak niektórzy mówili o patriotyzmie, że są Polakami, część z nich służyła w polskiej armii. Ale to co mówili i robili nie zawsze świadczyło o ich patriotyzmie, szczególnie jak były żołnierz polski powiedział, że nie zamierza wracać do Polski i zamierza sobie ułożyć życie na Ukrainie... Cóż.

Bardzo lubię czytać o różnych konfliktach i opisy bitew. W tym reportażu znajdziemy ich wiele. Są prawdziwe. To wspomnienia ludzi, którzy byli w centrum wydarzeń. Nie jest to lekka i łatwa lektura, daje do myślenia. Jeśli ktoś ma słabe nerwy, raczej nie polecam, znajduje się tutaj wiele krwawych opisów. Bo w końcu tym jest wojna, to krew, cierpienie, ból, śmierć.

Podobało mi się, że osoby opowiadające swoją historię, przedstawiały realia nie upiększając ich. Każdy z nich jest inny, miał inne powody aby wziąć udział w wojnie ale również coś ich łączy.

Świetny reportaż. Polecam.

Lubicie reportaże wojenne?

Nocą słyszysz z balkonu przeciągłe serie z karabinów maszynowych, a rano widzisz zburzone mosty, płonące domy, leżące wokół ciała. Jeśli jesteś ochotnikiem, to prędzej czy później zaczynasz zadawać sobie pytanie, ile jest warte twoje życie. W tej książce korespondent wojenny Marcin Wyrwał oddaje głos szesnastu polskim ochotnikom. Ludziom, którzy porzucili wygodne życia, aby walczyć za innych.

Wojna, która nie powinna mieć miejsca. Walka o niepodległość, prawo do życia według własnych zasad. Opowieść o tych, którzy poświęcili swoje życie, aby pomóc tym najbardziej potrzebującym.

Historia Polaków, którzy postanowili wyruszyć na wojnę i walczyć w imię kraju, który tego potrzebował. Każdy miał swoje własne pobudki do działania. Nie zawsze były dla mnie zrozumiałe, ale nie o to chodziło. Polacy, którzy porzucili swoje wygodne życie, rodziny, pracę. Wyruszyli na front, gdzie spotkali się z złem w najczystszej formie. Z ich opowieści, wynurza się okrutna prawda, na która nie zawsze jesteśmy gotowi. Relacja o tym, że nasze wojsko nie jest gotowe na prawdziwą wojnę.

To, co wybrzmiewało w książce poza okrucieństwem, to fakt, że w naszych umysłach wciąż pojawia się uprzedzenie. Ukraińcy to banderowcy, nacjonaliście, naziści. Entuzjazm z zadawanej krzywdy, czasem wręcz chełpienie się tym. Wspólna historia, która wciąż brzmi w głowie każdego narodu. Odciska piętno na czasy teraźniejsze.

Kim są polscy ochotnicy, który postanowili porzucić swoje dotychczasowe, często ustabilizowane i wygodne życie, aby walczyć po ukraińskiej stronie przeciwko Rosjanom? Szaleńcami? Desperatami nieumiejącymi poradzić sobie w normalnym społeczeństwie? Fanatykami broni, którzy całe życie czekali na szansę walki na froncie? Jaka matka porzuca pracę, zostawia w Polsce swoje co prawda dorosłe, ale jednak dzieci i decyduje się wyruszyć na wschód? Czego brakowało w życiu młodym, jak i dojrzałym mężczyznom decydującym się zaryzykować zdrowie i życie dla obcego kraju, którego niektórzy z nich nie darzyli nawet szczególną sympatią? Jaki ojciec bierze do ręki broń, mając w domu nad Wisłą żonę i dzieci? Czy jesteśmy w ogóle w stanie zrozumieć złożoność lub paradoksalnie właśnie prostotę tak kontrowersyjnych decyzji?

Marcin Wyrwał w swoim wyjątkowym reportażu, Psy na ruskich oddał głos siedemnastu polskim ochotnikom, którzy z własnej, nieprzymuszonej woli, stanęli do walki po stronie Ukrainy po ataku Rosji na naszego wschodniego sąsiada 24 lutego 2022 roku.

Niektórzy z rozmówców o swojej przeszłości wspominali więcej, inni poświęcali jej tylko kilka zdań, skupiając się bardziej na teraźniejszości. Opowiadali, w jaki sposób drogą oficjalną lub tą mniej legalną byli włączani do działających tam bojowych i ratunkowych struktur. Dla niektórych zaczynał się wtedy kompletnie nowy, nieznany świat, ci z wojskowym doświadczeniem byli, od razu wcielali do profesjonalnych grup. Przyznam, że czytanie opisów ich przeżyć, tego, co ich zaskoczyło, jakie akcje, osoby, zdarzenia, najbardziej zapadły im w pamięć wywarło na mnie ogromne wrażenie. Nikt w tych opowieściach nie robi z siebie bohatera, wspominają o swoich lękach, porażkach, stratach, tęsknocie, ale też o tych ulotnych chwilach normalności, o ile takie w ogóle są tam jeszcze możliwe. Opisy z pól walki robią ogromne wrażenie swoją bezpośredniością.

Wielu z bohaterów reportażu brało udział w walkach o Bachmut, to jak wyglądała ich relacja, tego, co tam się działo, ich odczucia co do słuszności pewnych działań, przekazów medialnych brutalnie przypomniały mi, że to, co widzimy w internecie, co pokazuje nam telewizja, nijak ma się często do prawdy. Bohaterowie nie są w większości bezrefleksyjnymi, zapatrzonymi w Ukrainę fanatykami. Zaskoczyło mnie jak wiele gorzkich, czasami oziębłych słów wobec swoich dowódców, głupich rozkazów, wszędobylskiej korupcji w ukraińskiej armii, w książce padło. Obok tego postawić jednak trzeba często powtarzające się stwierdzenie, że kompanii z pola bitwy to dla wielu z nich osoby bliskie niczym rodzina, przyjaciele na całe życie, których strata często bardzo negatywnie wpływa na ich zdrowie psychiczne. Niektórzy z polskich ochotników podczas swoich walk zostali ciężko ranni, nie wszyscy wrócili z akcji…

Tak bezpośrednia relacja osób, które przeżywają koszmar wojny, widzą śmierć, okrucieństwo, bezsensowne cierpienie na co dzień okazała się momentami bardzo wyczerpującą i wymagającą lekturą. Bardzo doceniam to, że bohaterowie reportażu, że otworzyli się przed czytelnikami, odkrywając swoje emocje, myśli, godząc się na to, że ich słowa (niekiedy naprawdę wstrząsające) przeczytają przecież najbliżsi, a obcy ludzie będą recenzentami ich życiowych wyborów.

Jednym z najważniejszych przesłań książki, jakie wyłaniało się z wielu wypowiedzi, jest to, aby nie lekceważyć Rosjan. Federacja Rosyjska to potęga mająca ogrom ludzi, których może posłać na front, nie należy wierzyć, że wszyscy z nich są nieporadni, a ich wojsko posiada tylko starą, radziecką broń. Niedocenianie przeciwnika to zdaniem bohaterów Psy na ruskich ogromny błąd, który może się szybko i koszmarnie zemścić.

Zajrzenie w głąb okopów, do karetek, kwater, piwnic, porzuconych chat, zetknięcie się z bólem, strachem, śmiercią, śmiechem, zauroczeniem, złością, dumą, wywołało we mnie istną eksplozję uczuć. Nieraz zaszkliły mi się oczy, miałam ściśnięte gardło i żołądek. To reportaż, który pokazuje i przypomina, jak różne mogą być ludzkie losy, jak kobiety i mężczyźni na co dzień kompletnie od siebie inni, mogą zostać połączeni wobec jednego celu. Jestem przekonana, że ten tytuł zaskoczy niejednego czytelnika, dobór bohaterów, ich historie i następnie przeszeregowanie ich w samym reportażu świetnie budowało i tak wysokie napięcie. Jestem wdzięczna, że takie tytuły powstają, że możemy zajrzeć w głąb działań na wschodnim froncie, poznać perspektywę osób porzucających wszystko dla ratowania obcych sobie ludzi, innego kraju. To czy się z nimi zgadzamy to już inna kwestia, myślę jednak, że zanim ktokolwiek wyda osąd nad sensem ich działania, powinien jednak zapoznać się z ich punktem widzenia. Ja sama miałam początkowo dość mocne przeświadczenie, że mniej więcej wiem, czego po tych opowieściach mogę się spodziewać, kim mogą być ochotnicy. Jednak dopiero lektura książki pokazała mi jak bardzo schematycznie i szablonowo myślałam. Dla mnie osobiście to jeden z najlepszych reportaży, jakie miałam okazję czytać w ostatnim czasie. Psy na ruskich to wsłuchanie się w głos tych, którzy naprawdę mają coś do powiedzenia. I choć nie mówią o łatwych, miłych i przyjemnych dla nas rzeczach to oderwanie głowy w kluczowych momentach historii nigdy nie jest dobrym wyborem. Gorąco polecam!