Pogromca Nieskończoności

1. 

   Super Recenzent

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Jakub G. w dniu 2022-11-17

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Nastolatkowie z supermocami - to bardzo ciekawa fabuła. Powieść przypominała mi nieco X-menów, lecz w wydaniu bardziej młodzieżowym. Nie tylko fabuła jest tutaj oryginalna, bohaterowie są bowiem bardzo interesująco zarysowani, co sprawia, że identyfikujemy się z nimi. Przynajmniej ja tak miałem. Polecam książkę każdemu, kto lubi literaturę pełną fantastyki. Chętnie sięgnę po pozostałe powieści pana Adama Silvera, ponieważ ta konkretna pozostawiła po sobie bardzo interesujące wspomnienia w mojej głowie.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Marta K. w dniu 2022-10-02

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   "Chce wierzyć, że ludzie mogą przestać wierzyć w oczywiste kłamstwa, lecz prawda jest taka, że część z nich nawet nie jest okłamywana."
   
   ◇◇
   
   "Koszmary może i są przerażające, lecz to marzenia są niebezpieczne."
   
   ▪︎▪︎
   
   Traumatyczne wydarzenia z pierwszego tomu zbierają żniwo.
   
   Zemsta, żądza władzy, skomplikowane relacje rodzinne (delikatnie mówiąc) i skrywane tajemnice to tylko czubek góry lodowej problemów, z którymi będą musieli sobie poradzić bohaterowie.
   
   Brighton jest jeszcze bardziej irytujący, chociaż pod pewnymi względami, zaczynamy go trochę lepiej rozumieć, ale tylko trochę. O dziwo podobne uczucia mam także do Emila, ta jego bierność i niezdecydowanie naprawdę są wkurzające, myślę jednak, że te skrajności ich charakterów to celowy zabieg autora. Jeśli chodzi o senatora Irona to nieuchronnie zbliża się on do zrealizowania swoich zlowieszczych planów.
   
   Najciekawiej wypadają wątki dotyczące Nessa i Maribelle, trudno przewidzieć w którą stronę potoczą sie ich losy i czy odnajdą oni swój happy end, albo przynajmniej jego namiastkę.
   
   Całość czyta się płynnie i co ważne z łatwością przypominamy sobie wydarzenia z poprzedniego tomu.
   
   Samo zakończenie natomiast zaostrza apetyt na ciąg dalszy, jestem szalenie ciekawa jak dalej potoczy się historia Królów Nieskończoności.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Super Recenzent

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Magdalena S. w dniu 2022-09-10

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   „Rany. Cóż, teraz rozumiem, dlaczego mój urok nie robi na tobie wrażenia. Nie mogę się równać z bad boyem, który wrócił zza grobu.”
   
   .
   
   .
   
   Uwaga na małe spoilery do pierwszego tomu… :)
   
   Bohaterowie oswajają się z nową sytuacją. Po tym, jak Brighton wypił Krew Pogromcy, walczy o życie. Jego organizm jest zatruty, a wszyscy wokół przewidują, że niebawem na pewno umrze. Ness jest więziony przez własnego ojca – senatora Edwarda. Senator pragnie wykorzystać syna i jego moce w swojej kampanii prezydenckiej. Maribelle mierzy się z żałobą po śmierci Atlasa. Chce zgładzić Lunę, przywódczynię Posoczników, która odpowiedzialna jest za całe zło, jakie ją w życiu spotkało.
   
   Cóż to była za fantastyczna książka! Na wstępie powiem, że okazała się o wiele lepsza od pierwszej części (która przecież też była świetna). Przyczyniły się do tego dwie kwestie. Pierwsza – bohaterowie znacznie dłużej zostawali w niewoli. Nie odbijano ich po pięciu minutach. Było oczekiwanie, niepewność, więcej realizmu. Druga sprawa – nowe postaci!
   
   Rycerze Aureoli to grupa aktywistów, którzy walczą o dobro feniksów. W „Pogromcy nieskończoności” poznajemy dwóch rycerzy – Wyatta i Talę. Obydwoje są po prostu świetni i reprezentują społeczność LGBT. Słuchajcie, właśnie TAKICH bohaterów potrzebował ten cykl! Wyatt to postać komediowa. Jest błyskotliwy, zabawny i w pełni oddany misji. Tala to twarda sztuka. To dobra postać, ale musicie wiedzieć, że ma charakterek. Kocham takie bohaterki. Luna przyczyniła się do śmierci jej rodziców, dlatego Tala jest żądna zemsty. Rycerze Aureoli całe życie poświęcają ochronie feniksów, stale wykorzystywanych przez alchemików. Wierzą, że po śmierci odrodzą się jako te piękne stworzenia. A za życia dostępują zaszczytu latania na swoim feniksie. Nie mogą go sobie wybrać. To feniksy decydują, czy Rycerz Aureoli jest godzien dosiadania go. Charakteryzują ich kurtki, do których przyczepiają pióra feniksa. Oczywiście nigdy nie wyrwaliby takiego pióra, używają wyłącznie tych, które stworzenie zgubi.
   
   Jeśli już o feniksach mowa, muszę w tym miejscu złożyć pokłon dla autora, bo to, co on wymyślił jest po prostu genialne! Chodzi oczywiście o retrocykle feniksów. Nie jest to spoiler, dlatego opowiem Wam, na czym to polega. Ogólnie chodzi o to, że gdy feniks zapomni, jak coś się robi, może poddać się hibernacji. Podczas jej trwania przenosi się; za pomocą retrocyklu; do swojego poprzedniego wcielenia, by przypomnieć sobie to, czego potrzebuje. No, WOW!
   
   Tak, jak i w poprzednim tomie, tak i tutaj mamy rozdziały z perspektywy czwórki bohaterów.
   
   Emil; gdy jego mama jest w niebezpieczeństwie, a o Nessie myśli, że nie żyje; skupia się na romansowaniu z Wyattem. Wiadomo, że każdy inaczej radzi sobie ze stresem, jednak nie widziałam w jego zachowaniu zamartwiania się. Emil jednak w dalszym ciągu dążył do celu, jakim było sporządzenie eliksiru – Dusiblasku – który potrafiłby spętać moce.
   
   Maribelle przez długi czas w kółko rozpamiętywała śmierć ukochanego. Chyba nikt, nawet Emil (a jeśli czytaliście poprzedni tom, to wiecie, co mam na myśli), nie ma tak ciekawej przeszłości, jak ona! A dowiadujemy się o niej wraz z postępem fabuły na naprawdę wiele interesujących sposobów. Jej przeszłość, w zestawieniu z tym, co wydarzyło się na sam koniec, powoduje że naprawdę nie mogę doczekać się kolejnego tomu! Jej współpraca z Talą wypada na stronicach książki znakomicie.
   
   Ness nie ma lekko. Senator wykorzystuje jego zmiennokształtność na wszelkie możliwe sposoby. Robił takie rzeczy, że nawet we mnie wywołało to duży dyskomfort. Jakby to działo się naprawdę. Ness jest tłamszony, więziony, nie ma pojęcia co dzieje się z Emilem i resztą znajomych. Pod koniec książki dostajemy nawet kilka rozdziałów z jego perspektywy, będących prequelem do serii, co jest miłą niespodzianką.
   
   I na koniec wisienka na torcie. Brighton. Potrzebuję memów o tym bohaterze, przysięgam. Jego zachowanie jest tak memiczne, tak ikoniczne, tak rozwalające mózg! Nie jest dobrym człowiekiem, choć jedną nogą stoi po stronie protagonistów. Jego światopogląd jest jednak daleki od założeń Iskier i jego rodziny. Uwielbiam jego przemyślenia, tę złośliwość, jaką w sobie ma w stosunku do Emila. Tę zazdrość o bycie bohaterem. To postać, której nie da się lubić. Ale należy doceniać to, jak została wykreowana. Bo kreacja tego bohatera jest mistrzowska, panie Silvera. Przez większość książki Brighton przechodził przemianę. W tę dobrą stronę. Gdzieś z tyłu dalej był tym pragnącym atencji pyszałkiem, ale udowadniał, że posiłkuje się mocą w dobrych celach. Pod koniec jednak można ujrzeć jego prawdziwą twarz. Albo zwykłą wściekłość. Cokolwiek to było, dowiemy się o tym dopiero w trzeciej części.
   
   Mam trochę mieszane uczucia co do akcji ratunkowej pod koniec książki. Bohaterowie udają się do Ciemnicy, czyli więzienia dla Świetlistych. Z opisu miejsca wnioskuję, że to taki Azkaban tego świata, tyle że bez dementorów. Poważna sprawa. Straszne miejsce, pełne straży i zabezpieczeń. A jednak grupa wyrostków z magicznymi zdolnościami, nie mająca żadnego planu (przysięgam, o tym że tam lecą, zadecydowali zgodnie z zasadą YOLO) zdołała tam wejść i wyjść. Bez większych problemów. No i nikt z nich nie został pokonany, ale za to oni powalili niejednego. Takie trochę Disneyowskie zagranie, na które patrzyłam z przymrużeniem oka, ale uznałam, że muszę o tym wspomnieć.
   
   Mimo drobnych głupotek, historia zawarta w „Pogromcy nieskończoności” zasługuje na Waszą uwagę, fani fantasy. Opiera się ona na naprawdę solidnych fundamentach. Jest zawiła, co jakiś czas dostajemy strzępki informacji w losowej kolejności. I to jest świetne. Dawno tak dobrze się nie bawiłam, odkrywając tajemnice przeszłości. Polecam Wam ją gorąco!

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Majowe C. w dniu 2022-08-23

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Emil i Brighton przeciwstawili się losowi. Pokonali Posoczników i uszli z życiem – a przynajmniej tak im się wydawało. W pogoni za znalezieniem antidotum, które nie tylko ocali jego brata, ale także uwolni go od niechcianych mocy feniksa, Emil będzie musiał przypomnieć sobie swoje przeszłe wcielenia, o których próbował zapomnieć. Tymczasem Ness jest wykorzystywany przez senatora Irona dla własnych korzyści, a jego rzadka zdolność zmieniania kształtów czyni go niebezpieczną bronią. Bitwa o pokój staje się zawiłością.
   
   Dlaczego sięgnęłam po „Pogromcę nieskończoności”? Z czystej ciekawości.
   
   Czy czytałam 1 tom? Niekoniecznie.
   
   Czy znam inne książki Adama? Nie, ale kiedy odłożyłam wspomnianą wcześniej pozycję na półkę, doszłam do wniosku, że muszę nadrobić moje czytelnicze zaległości.
   
   Nie mam porównania, przez co ciężko powiedzieć mi, czy ten tom był lepszy od poprzedniego, dlatego na razie wstrzymam się z wysuwaniem tego wniosku. Stwierdzam jednak, że dzieję się tutaj naprawdę dużo, wir wydarzeń jest wręcz szokujący.
   
   Charakterystyczne dla tej książki okazało się zgranie ze sobą dwóch światów. Bohaterowie posiadali magiczne moce, ale prowadzili też normalne, ludzkie życie. To fajne połączenie, ale moim zdaniem nie powalało na kolana.
   
   Wielkim plusem za to okazało się to, że autor zadbał, żeby czytelnik w trakcie lektury miał szansę na wytchnienie. Wątki świetnie się ze sobą przeplatają, akcja nie stoi w miejscu i nie skupia się tylko na jednym temacie, ale krąży między kilkoma, co daje więcej luzu. Ponadto „Pogromca nieskończoności” to nie tylko magia i wojna, to także poruszające momenty, które dają, oj DAJĄ do myślenia. Na potwierdzenie swoich słów mogę przywołać nawet postać Nessa, który ciągle musi walczyć o siebie, o miłość. Gdyby nie iskra nadziei, która nadal się w nim tli, nie wiem, jak to wszystko by się potoczyło...
   
   Mojej uwadze nie umknął również fakt, że autor pozostawił ogromne luki w historii, a zakończenie okazało się jednym znakiem zapytania.
   
   Za minus tej książki i to tak naprawdę jedyny, mogę uznać tło polityczne. Nie jestem fanką tych tematów i nie bardzo lubią, gdy są one poruszane i rozwlekane.
   
   Tak czy siak, zostałam pozytywnie zaskoczona. Czekam na trzeci tom, a w międzyczasie nadrabiam pierwszy.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 3/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Karolina C. w dniu 2022-12-05

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Szczerze mówiąc to cicho liczyłem na to, że ten tom będzie lepszy niż jego pierwsza część, która była okej, ale no kompletnie bez szału. No i niestety trochę się rozczarowałem.
   
   Najszczerzej mówiąc osobiście uważam, że najbardziej ciekawym wątkiem były oczywiście feniksy oraz życie miłosne Emila.
   
   Sama książka ma w sobie tyle akcji, że z czasem staje się to, aż męczące i ciężko jest to czytać z takim samym zainteresowaniem.
   
   Sami bohaterowie mają tylko częściowo zróżnicowane charaktery, chociaż to nie znaczy, że jest to dużym plusem. Brighton jest zdecydowanym przeciwieństwem Emila czym jednocześnie zasłużył sobie na miano irytującego ćwoka, o którym zdecydowanie wiedzieć więcej niż muszę, a rozdziały poświęcone jego osobie są tak przesiąknięte egoizmem oraz samouwielbienie, że naprawdę ze sobą walczyłem, aby ich nie przekartkować. Maribelle, Iris i Tala wydają się strasznie podobne, a różnice między ich zachowaniem są jak dla mnie naprawdę niewielkie. Wszystkie bezmyślnie fiksują się na jednym celu, a później lecą na łeb na szyję.
   
   Zdecydowanie byłbym bardziej za tą książką, jeżeli wycięto by jakoś bardziej Brightona 😆, a w jego miejsce rozwinęło się historię z perspektywy Emila. Nie mogę wam jednoznacznie powiedzieć idziecie i czytajcie, ponieważ mimo kilku dobrych i ciekawych momentów "Pogromca Nieskończoności" był o wiele słabszy niż "Syn Nieskończoności" 🥺

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 1 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję