Bez szans

Jeśli czytaliście cokolwiek Mii Sheridan to wiecie, że książki tej autorki są naładowane emocjami. Nie brakuje w nich demonów z przeszłości. Najczęściej spotykamy się w nich z bohaterami, którzy przeżyli ciężkie dzieciństwo i to ich blokuje przed cieszeniem się pełnią życia już w dorosłości. “Bez szans” jest pod tym względem nieco inne. Tutaj bohaterami są bardzo młodzi ludzie, których poznajemy w samym środku trudnego, nastoletniego życia. Każdy dzień Kylanda i Tenleigh to walka o byt. Mimo tego, że sami są jeszcze dziećmi, muszą zachowywać się jak dorośli. Zarabiają na swoje utrzymanie, dbają o płacenie rachunków, martwią się o opał na zimę. Kyland poluje, dorabia i dba sam o siebie. Musi sam zapewnić sobie jedzenie i utrzymanie. Tenleigh razem z siostrą zajmuje się chorą mamą. Pracuje, by kupić jej leki i mieć na jedzenie. Oboje często chodzą głodni, są wyczerpani swoją biedną codziennością. Oboje jednak mają marzenia i cel do osiągnięcia. Chcą zdobyć stypendium i wyrwać się z upadającego, górskiego miasteczka, by mieć szansę na lepsze życie. Dobrze się uczą i są zdeterminowani do walki o swoje wykształcenie. To dla nich jedyna szansa na przyszłość. Jednak stypendium może dostać tylko jedno z nich. Mimo że nie chcą się z nikim bliżej wiązać, unikają jakiejkolwiek relacji, która by zwolniła lub zaburzyła dążenie do ich celu, to okazują się być dla siebie bratnimi duszami.

“Bez szans” to surowa, smutna ale piękna książka. O poświęceniu, stawianiu czyjegoś dobra ponad swoje, prawdziwym, bezinteresownym uczuciu. To pokazanie, że dla drugiej osoby można zrobić wszystko! W tej powieści bieda i ubóstwo wylewa się z każdej kartki i ściska za serce. Ból i krzywda bohaterów uderza z ogromną siłą. Czytając, ma się ogromne poczucie niesprawiedliwości. A jednocześnie świadomość, że taka sytuacja dotyka bardzo wielu młodych ludzi. Bez szans, bez możliwości, bez wiary w lepszy los.

Opowieść o Ky i Ten została podzielona na dwie części- sprzed ogłoszenia wyników stypendium i 4 lata później. Muszę przyznać, że ta druga część była przyjemniejsza w odbiorze i lepiej mi się ją czytało. Autorka wyjaśniła wiele spraw i niedopowiedzeń z pierwszej części książki i pozwoliła uwierzyć czytelnikowi, że nie zawsze wszystko jest stracone. Pierwsza część natomiast trochę zasmuca i odrobinę przytłacza. Ale to dobrze. Nie wszystkie historie muszą być lekkie i przyjemne. Życie bywa trudne a codzienność okropna. Nasi bohaterowie mimo młodego wieku, podejmują dojrzałe decyzje i próbują żyć najlepiej jak potrafią. To cenna powieść, dająca wiarę, nadzieję i dużo miejsca na refleksje. Co bardziej wrażliwe dusze powinny sobie przygotować kilka chusteczek.

Miłego czytania.

[Adres usunięty]

Kyland Barrett i Tenleigh Falyn marzą o tym samym - ucieczce z miejsca, w którym się wychowali. Mając poczucie osamotnienia w swoich problemach nie potrafią zrozumieć bierności otaczającej ich małomiasteczkowej społeczności. Oboje wiedzą, że zostając w Dennville powielą schematy swoich przodków, którzy biernie podporządkowali się panującym zasadą: z dziada pradziada. Bezsilność w całej tej sytuacji, brak podparcia ze strony ukochanych i świadomość nieuchronnej klęski prowadzi bohaterów do jednego wyboru - ucieczki z upadającego miasteczka górskiego.

Mia Sheridan w zaskakujący sposób nawiązała do biedoty poszczególnych miejsc amerykańskiej sielanki, która do tej pory malowała się przed nami jako kraina wielkiej szczęśliwości. Tam, gdzie powinno tętnić życie - jest smutek, żal i bierność, na którą nie ma lekarstwa. W podwalinach tych trudnych momentów autorka powołała do życia dwójkę bohaterów walczących o przetrwanie i bilet do lepszej przyszłości. Walka z nędzą i ubóstwem wydaje się bezcelowa - społeczeństwo już dawno pogodziło się z głodem i apatią. To trudny temat dla powieści młodzieżowej, ale jakże prawdziwy i wiarygodny. Pośród tego traumatycznego krajobrazu nędzy i rozpaczy rodzi się miłość, która nie powinna mieć racji bytu - nic nie ma prawa zatrzymać w miejscu tej dwójki, która zrobi wszystko, by wyrwać się spod jarzma zapisanego w kartach nieszczęścia.

Kyland i Tenleigh są bohaterami bardzo wiarygodnymi. Ich postacie stąpające mocno po ziemi, znające panujące zasady i na przekór wszystkiemu walczące z przyjętymi wartościami trafiają do czytelnika swoją determinacją. Nie ma mowy by nie zrozumieć ich wyborów i by nie kibicować im w próbie pokonania wszelkich przeszkód. Tenleighma na głowie całą rodzinę, bo choroba matki wymusza na niej zaangażowanie i oddanie. I choć ma świadomość, że boryka się z nędzą sama, wcale tak nie jest. Kyland walczy o stypendium tak zagorzale jak dziewczyna, bo łączą ich dokładnie takie same powody. Przewrotność losu kieruje jednak ich drogi ku sobie i choć nie myślą o miłości, dostają z całym bagażem emocjonalnym, który jest cudowny, ale jednocześnie niezwykle dramatyczny - bo czy nie zaważy na ich szczęściu i spełnieniu marzeń?

Autorka wbrew oczekiwaniom gatunku nie tworzy wyidealizowanego świata, w którym można pokonać każdą przeciwność losu. Z nienaganną precyzją prowadzi czytelnika przez obraz górskich nieszczęść, gdzie w małym miasteczku nikt nie liczy na lepsze jutro. Nie przebierając w słowach, dodając chwilom tragedii, smutku i melancholii Mia Sheridan pokazuje prawdę w całej jej okazałości. To piekielnie emocjonalny obraz straconych ludzi, którzy sami spisali się na straty. Przez całą tą bierność przebija się determinacja młodych ludzi, którzy nie zamierzają tak łatwo się poddawać i walczą ze wszystkich sił nie zastanawiając się czy walka czasem nie jest z góry przegrana. Determinacja aż bije wewnętrznym blaskiem z głównych bohaterów co można wyczytać między wierszami, gdy zagłębiamy się w fenomenalnie przedstawione przez autorkę dramaty rozgrywające się w umysłach postaci. I choć wydawałoby się, że cała ta przyciężkawa atmosfera depresji będzie rzutowała na lekturę jako trudną do przebrnięcia - wcale tak nie jest. Plastyczny styl autorki prowadzi czytelnika przez fabułę w sposób lekki i zaskakująco swobodny, choć nie odsuwa to myśli i refleksji pojawiających się ze strony na stronę. Tak powstają najlepsze bestsellery.

"Bez szans" nie jest historią pierwszą z brzegu. To pełnowymiarowa powieść o ludzkich dramatach, rozgrywanych w prawdziwym życiu. Gorzki posmak biedy na moment przykrywa młodzieńcza miłość, piękna i wyjątkowa w swojej formie, a jednak z góry naznaczona piętnem cierpienia. To nie jest słodka opowieść o szczęściu w nieszczęściu. To prawdziwa lekcja życia - pełna wzruszeń i nieoczekiwanych wyborów, gdzie liczą się najmniejsze gesty. Wyjątkowa.

Za górami, za lasami, gdzie nędza przesłaniała wszystko, żyli sobie Kyland i Tenleigh. Zakochali się w sobie bez opamiętania, jednak oboje nie mieli nic do zaproponowania oprócz swych miękkich serc. Los chciał, że jedynym ratunkiem dla obojga było stypendium, które jednak było tylko jedno, a ich dwoje. Co zrobić, gdy brakuje nadziei na lepsze jutro jak i jasnego rozwiązania sercowych rozterek?

Zagłębiając się w Bez szans, zdałam sobie sprawę, jak dawno nie czytałam dobrego New Adult, które skłoniłoby mnie do jakichkolwiek refleksji dotyczących życia. Właśnie to lubię w tym gatunku; kiedy znajdę jakąś perełkę, wywołuje we mnie mnóstwo emocji i kłębiących się myśli, tak było i tym razem.

O ile Bez słów spodobało mi się, ale nie podbiło mego serca, tak Bez szans naprawdę mnie zauroczyło. Może to kwestia fabuły, która sporej części może się nie spodobać, a jednak mnie urzekła swoją prostotą. Cały czas mam przed oczami piękne lasy i pole lawendy, pośród której żyją główni bohaterzy. Mimo swojej nędzy, doceniali swoje życie i byli zdeterminowani, by coś w życiu osiągnąć.

Problematyka utworu jest bardzo złożona. Z jednej strony mamy słodką parę, która jednak nie może pozwolić sobie na miłość, ale pomiędzy tym są kłopoty rodzinne, a także dotyczące przyszłości, biedoty. Autorka jednak poradziła sobie doskonale, tworząc słodko-gorzką historię, nie dodając zbyt dużo słodkości, w ostatnim czasie mam dość idealnych powieści, gdzie bohaterzy mają znikome problemy, wyolbrzymiając je.

Jedyne, co mi się nie spodobało, to perfekcja postaci. Chodzi mi tu konkretnie, o to, w jaki sposób siebie traktowali, jakby byli bez wad. Każde z nich wyglądało jak bóstwo, pomijając znoszone i poniszczone łachmany, które okrywały ich ciała. Ale nie pogardziłabym jakimiś krzywymi zębami, brakiem oka czy czegoś w tym rodzaju, bo cenię bardziej wady niż zalety. To samo tyczy się charakteru. Ale żeby nie czepiać się na siłę, dodam jeszcze, że oprócz tej kwestii bardzo polubiłam postacie wykreowane przez autorkę przez ich wielowymiarowość.

Rozdziały są prowadzone z perspektywy Ten lub Ky, przez co możemy poznać ich bliżej, wspominałam, że kocham analizować myśli postaci? Dodatkowym plusem, a właściwie największym jest zdolność autorki do manipulowania emocjami czytelnika. Naprawdę, przeszło przeze mnie wszystko, co tylko możliwe. Od radości po rozpacz.

Najchętniej recenzję tej powieści streściłabym w jednym zdaniu "Kocham tę powieść, proszę, przeczytajcie ją wszyscy".

Jeśli oczekujecie od książki czegoś głębszego, co porusza cienkie struny wewnątrz serca, a jednocześnie jest na swój sposób surowe, sięgnijcie po Bez szans. Oprócz dobrego romansu, otrzymacie kilka życiowych rad, które mogą doprowadzić do wielu refleksji. Ale myślę, że najważniejszą myślą tej powieści jest pokazanie, że pomimo prawdziwych przeciwności losu, braku wielu rzeczy, miłość jest w stanie pokonać wszystko i wzmocnić w swoich postanowieniach. Ta pozycja idealnie pokazuje, że dobro najbliższych jest ważniejsze od własnego. Ile jesteśmy w stanie poświęcić w imię miłości?

Zostawiam Was z tym pytaniem, zastanówcie się dobrze.

Recenzja pochodzi z osobliwe-[Adres usunięty]

"Życie potrafi okaleczyć, ale można znów się podnieść, jeśli się ma wystarczająco wiele siły, a zwłaszcza jeśli istnieje właściwa osoba, która ci w tym pomoże."

Przyjemne zaczytanie, niosące nie tylko wartość wciągającej romantycznej przygody, ale również ciekawego spojrzenia na bolączki mieszkańców wymarłego górniczego miasta stanu Kentucky. Miłość intrygująco splata losy dwójki nastolatków, powstaje silne uczucie, przed którym bronią się, lecz jednocześnie ulegają jego urokowi. Kyland Barrett i Tenleigh Falyn marzą, aby wyrwać się z niesprzyjającego i toksycznego środowiska, w jakim się wychowali. Zdają sobie sprawę, że pozostając w Dennville już na zawsze powielą ponure i smutne scenariusze życia członków swoich rodzin. Dla każdego z nich wygranie szkolnego stypendium i wyjazd na uczelnię stanowi ogromną szansę, jedyną okazję do urzeczywistnienia pragnień, zachowania godności, wydostania się z nędzy i bolesnej świadomości bezsilności.

Autorka w interesujący sposób pokazuje, jak zmienia się oblicze więzi między głównymi bohaterami, w jakim stopniu są w stanie zrezygnować jedno dla drugiego ze znacznej części swojego ja, oddać partnerowi z trudem wywalczony skarb. Podziwiamy desperacką walkę młodych osób o przysługujący im fragment świata, satysfakcjonujące perspektywy, należne szczęście. Czy uda im się wykorzystać pojawiające się szanse na prawdziwe i wartościowe życie? Odwrócić złe podszepty przeznaczenia i wytrwać w nadziei na zdobycie lepszego jutra? Dlaczego tak ciężko wyrzec się miłości, odebrać sobie prawo do niej, czy jest to w ogóle możliwe, nawet jeśli wynika to ze słusznych motywów? Czy starczy im odwagi, sił i wiary na pokonanie kłębiących się przeciwności losu, zerwanie krępujących kajdan, dokonanie ogromnych zmian?

Powieść czytamy szybko, lekka i nośna narracja, ciekawe profile postaci, wciągające wątki, intrygujące zdarzenia, mnóstwo emocji. Kyland i Tenleight nie pozwalają umrzeć nadziei, trwają przy swoich postanowieniach, ale też potrafią żyć dla innych, nawet jeśli nie wszystko układa się po ich myśli. Kolejny raz okazuje się, że pieniądze szczęścia nie dają, a zapewnia go obecność bliskiej osoby, kogoś, kto nas doskonale rozumie i w pełni akceptuje. Książka będąca dobrym pomysłem na poprawienie nastroju, relaks po ciężkim dniu, miłe spędzenie wieczoru z romantyczną historią wyłaniającą się z kart. Zachęcam także do zapoznania się z moimi wrażeniami po przeczytaniu poprzedniej powieści Mia Sheridan "Bez winy", tam również narodziło się wspaniałe uczucie, łączące Kirę i Graysona na przekór tajemnicom i demonom przeszłości.

[Adres usunięty]

Wiecie co dla mnie jest najtrudniejsze po przeczytaniu książki? Wrócenie do rzeczywistości i skonfrontowanie się z własnymi myślami, które muszę zebrać w jakąś logicznie spójną całość, by przynajmniej spróbować przełożyć na słowa moje wrażenia po lekturze. Niektórzy twierdzą, że o dobrych książkach pisze się łatwiej, bo przecież co to za filozofia wylać na papier albo klawiaturę własne zachwyty, wypisać wszystkie plusy danej powieści i zwieńczyć to naszym och i ach? Coś Wam powiem, ci co tak twierdzą w życiu chyba nie przeczytali naprawdę dobrej książki. A już z całą pewnością nie mieli do czynienia z Mią Sheridan i jej Bez słów. Długo zastanawiałam się nad tym jak zacząć i jakiego użyć sposobu, żeby podzielić się z Wami tym co zrobiła ze mną ta historia, ale im dłużej nad tym dumałam, tym większą miałam pewność, że to nie jest możliwe, bo….to tylko słowa, a czasem im ich mniej, tym treściwiej. Dlatego będzie krótko, zwięźle i na temat.

Ciąg dalszy na blogu - zapraszam :)

M.

[Adres usunięty]

Nie znałam wcześniejszej twórczości M. Sheridan, "Bez słów" to pierwsza powieść autorki, z jaką miałam okazję się zapoznać, ale nie ostatnia, ponieważ już trzy inne książki czekają na swoją kolej.

Publikacja ta zaskoczyła mnie już od pierwszych stron. Współczułam zarówno Bree, jak i Archerowi. Próbowałam wyobrazić sobie, jak się czują, jak radzą sobie z traumą, jaka stała się ich udziałem, ale pomimo niezwykle obrazowego opisu pisarki, nie byłam w stanie w pełni pojąć ogromu ich dramatu. Każde w nich w inny sposób starało się na nowo poukładać swoje życie i choć z jednej strony byli tak odmienni, z drugiej połączyło ich wiele cech, między innymi podobna wrażliwość.

Bree postanowiła uciec jak dalej przed swoją przeszłością. Miała nadzieję, że odzyska spokój, że rany, które odniosła, zabliźnią się. Archera poznała w miejscu, do którego przybyła. Szybko okazało się, że mężczyzna jest bardzo samotny i wiele wycierpiał już w swoim życiu. Od samego początku coś ją do niego przyciągało, zaintrygował ją i zainteresował. Czy ta znajomość miała szanse na rozwój?

Bree znalazła tu pracę, dom, życzliwą sąsiadkę i sympatycznych znajomych. Krok po kroku czytelnik zaczynał dowiadywać się o niej coraz więcej i coraz mocniej jej kibicował. Czy dziewczynie udało odnaleźć się spokój, za którym tak tęskniła? Czy wreszcie miała szansę zasnąć bez problemu i obudzić się wypoczęta?

To powieść napisana w przepięknym, ujmującym stylu. Stworzeni przez autorkę bohaterowie są wyraziści, doskonale wykreowani. Kolejne elementy układanki zaskakują odbiorcę, ale układają się w całość ciekawą i dającą do myślenia. Historia ta pokazuje nam, że czasem jedna błędna decyzja może zaważyć na życiu wielu osób. Unieszczęśliwić je. To również książka o tym, że ludzie bywają bezwzględni i zrobią wszystko, byle tylko osiągnąć upragniony cel bądź też doprowadzić do upadku tych, którzy nie mają szansy się bronić. Polecam zdecydowanie. To publikacja dla osób pełnych empatii, wrażliwości, dla tych, którzy szukają w literaturze refleksji. To opowieść o ogromnej tęsknocie, o potrzebie bliskości, o wielkiej samotności, o przyjaźni i trudnej miłości. Warto przeczytać. Naprawdę warto.

Nie, nie było czytelniczego BUM. Nie należę do grona czytelników, którzy po kilku stronach zostali pochłonięci przez lekturę Bez słów. Niestety. Przez ponad dziesięć rozdziałów byłam – można powiedzieć – lekko zirytowana. Niektóre rozwiązania autorki nie przekonały mnie. Denerwowałam się przez przewidywalność zdarzeń czy przesłodzoną kreację sąsiadów głównej bohaterki. Było to dla mnie niewybaczalnie cukierkowate, a kilka scen wręcz infantylne. Nie muszę chyba tłumaczyć, że trochę się załamałam. Pomyślałam, że może coś jest ze mną nie tak, skoro wszyscy się zachwycają tą historią, a tylko ja narzekam i krytykuję. No gdzie to jest?! Chciałam krzyczeć. Czyżbym stała się już całkowicie czepialską zołzą o zerowej przyswajalności romantyzmu? Musiało minąć kolejne kilkadziesiąt stron, abym w pełni pojęła, dlaczego ludzie zakochali się w tej pozycji.

A tym powodem jest… Archer. Mężczyzna o trudnej przeszłości, która odcisnęła na nim piętno. Bohater, który walczy ze swoimi demonami, przełamuje bariery cielesne i duchowe, powoli, krok po kroku, wyłania się ze swojej ciasnej skorupy, pokazując wreszcie światu swoją prawdziwą, piękną twarz. Czy ktoś może tego nie kupić? Było warto przetrwać trudny początek, aby dotrzeć właśnie do takich momentów. Kocha się tę postać nie dlatego, że jest przystojny. Uczuciem darzy się jego niewinność, dobre serce i wolę walki. Ogromnie podoba mi się konstrukcja tego bohatera, autorka świetnie poradziła sobie z opisem traumy oraz ciężkiego procesu godzenia się z losem.

Uwielbiam w tej pozycji mocno zakorzeniony motyw ciszy. To, że bohaterowie porozumiewają się bez słów. Wszystkie ich działania są zsynchronizowane przez wzajemne przyciąganie, przeznaczenie. To piękne i motywujące uczucie, które pokazuje, że miłość przełamuje wszystkie bariery. Historia wzrusza, łamie serce, zachwyca, ściska za gardło i porusza wszystkie te struny wrażliwości, które my – kobiety po prostu czasem potrzebujemy odkurzyć.

Bez słów to książka, która zapewnia emocjonalny rollercoaster – mądra, z przesłaniem, chwytająca za serce. Niby (nie)zwykły romans, który jednak skłania nas do refleksji nad niepełnosprawnością, innością i ignorancją społeczną. W lekkim gatunku, autorce udało się przemycić jakąś ważną treść i warto to docenić. Nie każdy pisarz to potrafi. Oczywiście Sheridan nie ustrzegła się schematyczności i przewidywalności, a opowieść bywa nieco przesłodzona i fragmentami nierealna, ale… nie wszystko trzeba dotknąć, aby uwierzyć, że istnieje. Tak więc pozycja nie bez wad, ale sądzę, że warto przymknąć na nie oko i dać się wciągnąć w wir zdarzeń, od których naprawdę trudno się oderwać.

Jeśli oczekujecie lekkiego, przyjemnego romansu z elementami erotyku, po którym nie będziecie mogły zasnąć to Mia Sheridan wam go zapewni. Zniszczy wasze umysły i pokroi serce. Mamy miłość, tragizm i niepewną przyszłość zarówno bohaterów jak i całego miasta. Dobre dialogi, lekki styl, retrospekcje, intrygujące wątki poboczne. Nie jest to literatura wysokich lotów, ale pod względem emocjonalnym bardzo ujmująca.

czytaj więcej: [Adres usunięty]

Zatrzymajmy się na chwilę na samym początku i zastanówmy się nad tytułem. Czy można wyrazić uczucia bez słów? Oczywiście, że tak. Sama jestem zwolenniczką czynów, niż pustych wielokrotnie powtarzanych słów. To czyny tworzą coś niezwykłego i przede wszystkim unikatowego. Tytuł do tej historii jest trafiony i przede wszystkim chwytliwy, chociaż pomimo tego, że wgłębi umysłu wiemy co się szykuje, to jednak zdradzę wam, że ta historia może zaskoczyć.

Bree przybywając do małego miasteczka poszukuje spokoju, a tam na jej drodze staje dziwnie milczący Archer. Możliwe, że pod warstwą niechlujstwa, to dość przystojny facet. Do miłości pozostaje im wykonanie wyłącznie małego, niepostrzeżonego kroku. Bo słowa są tu zbędne.

Od pierwszych stron tej pozycji konfrontujemy się z tajemnicą, i dlatego tak bardzo jesteśmy ciekawi co zdarzy się dalej. To niebywały wyczyn, by w wyrazisty, a zarazem skomplikowany sposób tak sobie zagrać z czytelnikiem. Wszystko to za sprawą snów i wyrywkowych, wręcz skąpych informacji dotyczących głównej bohaterki. Wiemy, że coś jest na rzeczy, a dopiero na dalszych stronach dowiadujemy się okropnej prawdy.

Chciałoby się napisać, że jest to błaha historia, ale to wcale nie prawda. Może i jest tak, że jeżeli myślimy o wątku romansowym w tej książce, to wszystko wydaje się przesądzone, ale w rzeczywistości tak nie jest. Każdy z nas uważa, że już nic nie może nas zaskoczyć w romansie, a jednak Mia Sheridan, dodaje za pomocą swego stylu czegoś specyficznego, taką kropkę nad i, która wyróżnia tę historię.

W tej lekturze zdecydowanie odnajdą się fanki twórczości Coleen Hoover. Nie wiem dlaczego, ale podczas jej czytania naszła mnie taka myśl. Nie powiem, że to dokładnie, wręcz skopiowany styl, bo jest w nim coś innego. I nie próbujcie się zrażać tym zdaniem, bo to ma być dla was zachęta. Lubię takie historie, właśnie ze względu na miłosny charakter, ale jednocześnie gdzieś tam w głębi jest wpisana jakaś tragedia. W końcu nikt z nas nie ma życia usłanego różami. Ta historia to pomieszanie uczuć. Odnajdziecie w niej nadzieję, smutek, ale i radość. Wszystkiego po trochu.

Miałam pewne obawy, co do tej historii. Najbardziej bałam się, czy Autorka będzie w stanie stworzyć autentyczną historię - czy w swoim umyśle poczuję, że mogła się ona gdzieś wydarzyć. I wiecie co? Sądzę, że tak i to jedna z takich historii, które zapadają na dłużej w pamięć. Może i nie pokochałam jej najmocniej na świecie, ale jednocześnie polubiłam ją, bo zaskakiwała mnie wieloma rozwiązaniami, o których ja bym nie pomyślała. To właśnie tyczy się wątku Archera, ale więcej wam nie zdradzę, bo musicie sami to odkryć.

Wiecie, czasem są takie historie, które czytamy, i mocno kibicujemy bohaterom. Czujemy się, jakby to byli nasi przyjaciele i w Bez słów, właśnie tak było. Fakt, jest to historia na jeden wieczór, ależ jakże emocjonujący jest to wieczór!

"A jednak skrzywdzeni ludzie zachowują się tak, jak się zachowują, bo nie wierzą, że na świecie istnieje dobro. Ponieważ sami nigdy go nie zaznali."

Ach, ta książka jest po prostu... Aż brakuje mi słów. Jest wyjątkowa. Uczucia, które mnie ogarnęły, gdy ja czytałam były niezwykłe, wszechogarniające... Ona trafia do serca, rozbija i składa człowieka emocjonalnie. Od szoku do wzruszenia, ekscytacji i "wtopienia się w tę historię. Tak, to zrobiła ze mną ta książka.

Archer i Bree, oboje są inni, różni, nieidealni, ale szczerzy, wyjątkowi, walczący z demonami przeszłości. Jest, to duet, para daleka od schematów. On nie może mówić i choć wiele osób uważa go za wariata, nie próbują nawiązać z nim kontaktu, traktują jak powietrze, a co na, to ona? Zdaje się nie być, to,dla niej przeszkodą. Widzi w nim człowieka jakim jest. Nie postrzega go przez pryzmat jego niepełnosprawności. Od pierwszego spotkania coś między nimi jest, iskrzą jakieś uczucia? Tylko jakie?

"Uważam, że miłość to na tyle abstrakcyjne pojęcie, że każdy z nas

ma swoje własne słowo na określenie tego, co dla niego oznacza."

Wszystko przychodzi z czasem. Jest, to bardzo zmysłowa opowieść i inna od tych, które do tej pory przeczytałam. Uczucia rodzące się pomiędzy Archerem i Bree oraz bliskość są tak naturalne i nieuniknione.

"Jestem tutaj dla ciebie. Jestem tutaj dzięki tobie. Dzięki

temu, że mnie dostrzegłaś, nie tylko oczami, ale również sercem.

Jestem tu, ponieważ chciałaś mnie wysłuchać i dlatego, że miałaś

rację…"

„Bez słów” trzyma w napięciu do samego końca. Zaskoczyła mnie końcówka i byłam zła, zrozpaczona, że tak może skończyć się ta książka, ale nie. Autorka doskonale umie zmylić czytelnika. Świetnie napisana, wzruszająca do głębi, bohaterowie są wyjątkowi – takich nie spotkacie w żadnej innej książce. Emocje, których dostarczyła mi ta książka zostaną ze mną na długo i nie zapomnę jej. Bo takich książek się nie zapomina. Powinna, to być pozycja obowiązkowa do przeczytania na półce, każdego „książkoholika”. Polecam Wam ją bardzo gorąco !

"A jej miłość otacza mnie ze wszystkich stron i przypomina, że najgłośniejsze słowa to te, które sami przeżywamy."

Archer nie mówi. Mieszka sam w domku w lesie i nie dopuszcza do siebie nikogo, żeby nie zostać zranionym. Nie ma nikogo kto by go zrozumiał. Ludzie uważają go za dziwaka, do którego strach podchodzić. Tylko że nikt nie trudzi się, żeby dowiedzieć się dlaczego mężczyzna wycofał się z życia. Wtedy w miasteczku pojawia się młoda Bree Prescott.

Życie Archera zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. Bree wchodzi do niego sprawiając, że Archer przypomina sobie jak to jest się śmiać i być beztroskim. Zapomina o swojej przeszłości i nareszcie, po wielu latach smutku, pozwala sobie myśleć o przyszłości, w której zasługuje na szczęście.

Czy możliwa jest miłość bez słów? Czy dwie osoby, które zostały ciężko zranione, są w stanie sobie zaufać i dać się ponieść emocjom?

Mia Sheridan jest niekwestionowaną wicekrólową gatunku. Coleen Hoover nadal jest na pierwszym miejscu, ale okazuje się, że Mia depcze jej po piętach. Jej książki momentami bywają ckliwe i łzawe, ale historie, które pisze pozostawiają po sobie melancholię i sprawiają, że trudno jest o nich zapomnieć. „Bez słów” przeczytałam już jakiś czas temu, ale opowieść o Archerze i Bree nadal ze mną jest.

Nie znajdziecie tutaj typowych bohaterów. Żaden z głównych, czy też pobocznych bohaterów nie jest idealny. Każdy z nich został kiedyś zraniony i musi radzić sobie z tymi wspomnieniami. Najciężej ma Archer, który w skutek dramatycznych przeżyć jako dziecko stracił głos i do tej pory go nie odzyskał. Doświadczył czegoś, czego nie powinno oglądać żadne dziecko. Opisy tych wydarzeń są przerażające i wyciskają łzy, gdy pomyśli się, że gdzieś tam w świecie inne dziecko może przeżywać to samo. Niemy główny bohater jest czymś rzadko spotykanym, ale na szczęście Mia prowadzi narrację z dwóch punktów widzenia – Archera i Bree, dzięki czemu mężczyzna zyskuje głos, tak ważny dla tej historii.

Bree jest młodą kobietą, która straciła kogoś bliskiego. Postanawia wyjechać i zatrzymać się gdzieś, gdzie będzie mogła zacząć wszystko od nowa. Urzekają ją widoki w miasteczku w Pelion i postanawia się tu osiedlić, więc wynajmuje domek nad jeziorem. Czytając pierwsze strony miałam wrażenie jakbym czytała przepisaną historię z powieści Nicholasa Sparksa „Bezpieczna przystań’, ale na szczęście po przedstawieniu Archera wrażenie szybko się ulotniło. Jej optymizm i przyjazny charakter sprawiły, że polubiłam ją już od pierwszych chwil. Jeszcze więcej zyskała w moich oczach po poznaniu Archera i pokazaniu swoją postawą, że jego niepełnosprawność nie robi na niej najmniejszego wrażenia, a wręcz przeciwnie – dzięki niej mężczyzna fascynuje ją jeszcze bardziej.

Styl Mii jest jedyny w swoim rodzaju. Mamy tutaj elementy romansu, powieści obyczajowej, a nawet kryminału. Autorka sprawnie gra na emocjach czytelnika. Snuje opowieść powoli, daje bohaterom czas na poznanie się i dopiero wtedy pozwala im poddać się uczuciom. Jest to coś rzadko spotykanego, ponieważ w większości książek z gatunku new adult, które do tej pory czytałam, główni bohaterowie już w pierwszej połowie książki lądują w łóżku. Tutaj tego nie ma. Mia tylko daje czytelnikowi do zrozumienia, że między Bree i Archerem przeskoczyła iskra, ale pozwala jej w swoim tempie przeradzać się w żar.

„Bez słów” to powieść o niezrozumieniu i uprzedzeniach. Jest powieścią o tym, że każdy ma szansę na miłość oraz, że przeszłość nie ma znaczenia kiedy ma się obok przyjaciela. Polecam ją każdemu kto pragnie rozpocząć przygodę z autorką, ponieważ „Bez słów” to zdecydowanie ukoronowanie serii.

[Adres usunięty]

Zaczynając czytać tą książkę w sumie nie miałam pojęcia czego się spodziewać. Z opisu wywnioskowałam że będzie to opowieść o dziewczynie która zakochuje się w skrytym w sobie odludku w dodatku sztywniaku. Gdy jednak po raz pierwszy pojawił się opis głównego bohatera i jego problemu pomyślałam -zaraz zaraz....co?!- Sheridan Mia kompletnie mnie zaskoczyła wybierając dość trudną tematykę powieści, bo z jednej strony można bardzo zaintrygować czytelnika ale też szybko go znudzić. Zanim się jednak obejrzałam pochłonęłam książkę dosłownie na jednym wdechu. Wszystko w niej było dla mnie ciekawe i po prostu nowe. Nigdy jeszcze nie czytałam o budowaniu związku i relacji z drugim człowiekiem bez rozmowy, która jest bądź co bądź podstawą poznania partnera. Autorka jednak tak sprytnie nami manewruję że łatwo jest zaprzyjaźnić się z Bree i patrzeć jej oczami na Archera i jego budowanie poczucia własnej wartości.

Ponadto mamy tu pięknie zbudowany świat. Marzyłam o tym żeby zobaczyć senne miasteczko położone nad jeziorem, gdzie wszyscy się znają i są dla siebie jak rodzina. Każda postać jaka się pojawia ma swoje indywidualne podejście do sprawy i właśnie przemyślenia w tej kwestii. Bardzo podobało mi się stopniowe rozgryzanie zagadki Archera, co tak naprawdę mu się stało? Jakie wydarzenia wpłynęły na jego psychikę i późniejsze dorosłe życie? Ludzie snują tylko domysły a sam bohater przecież nigdy nie powiedział prawdy.

Uważam że ta książka autorki jest naprawdę wyjątkowa. Stworzyła piękny romans który czyta się nad wyraz lekko i przyjemnie. Na dodatek postacie wzbudzają w nas prawdziwe emocje tak że cieszymy się i cierpimy razem z nimi.

Gorąco polecam

Książka naprawdę super! Nie mogłam się od niej oderwać. Opisuje miłość i troskę dziewczyny do chłopaka który czuł się samotny, opuszczony oraz nienawiść i odrzucenie do drugiego człowieka który stał się niewidomy przez wypadek. Naprawdę ta książka dała mi dużo do myślenia i refleksji żebyśmy nie oceniali ludzi pochopnie i każdy zasługuje na szacunek i miłość.

"Przyniosłeś ciszę, najpiękniejszy dźwięk, jaki słyszałam" | "Bez słów" Mia Sheridan

O tej książce można nasłuchać się co nie miara, a na dodatek w samych superlatywach (mówię o tym, z czym ja się spotkałam). Każdego zagorzałego książkoholika, w tym oczywiście mnie, kusiła niemiłosiernie swoją zawartością. Oczekiwałam od niej naprawdę dużo, zresztą jak od każdej książki tak wychwalanej. Czekałam z niecierpliwością na wszystkie chwile zachwytu i wzruszeń, które miała mi podarować w zamian za wspólnie spędzony czas. Niestety takowych było tyle, co kot napłakał.

NIEZASŁUŻONE "OCHY" I "ACHY"

Niestety, ludzie. Ja się zawiodłam dosyć mocno, jeśli nie bardzo. Mia Sheridan stanęła w szranki z Brittainy C. Cherry, i to tej drugiej pani jestem fanką. Obie książki kupiłam ze względu na to, że chciałam w końcu wiedzieć o co jest ten szum. Sheridan (tak mi się wydaje) jest bardziej popularna od Cherry, to o jej książkach było baaardzo głośno. Liczyłam na zaciętą walkę, ale Bez słów moim zdaniem sporo ustępuje Powietrzu, którym oddycha. Przy tamtej książce śmiałam się, ryczałam jak bóbr i zakochiwałam. A przy tej… cóż, wydaje mi się, że jest „sztywna”. Bywały momenty, kiedy się uśmiechałam, ale nic więcej. Ten zawód boli.

MASZ PŁAKAĆ, TERAZ!

Czytając, czułam się jak marionetka. Były momenty, kiedy miałam nieodparte uczucie, że Autorka oczekuje ode mnie łez, może nawet całego morza. Przejścia Bree zupełnie mnie nie przekonały (nie, nie jestem nieczuła). Niezbyt ją polubiłam, wydawała mi się odrobinę sztuczna. Ze wszystkim pozostawała wręcz w lukrowych relacjach, pełnych sympatii i miłości. Trauma po poznaniu Archera przeszła jej w trymiga, a ona sama zakochała się na zabój i postanowiła wziąć się za działalność dobroczynną. Wybaczcie mi sarkazm, ale ta postać nie przekonała mnie ani trochę. Natomiast Archer jest postacią jeszcze bardziej wyidealizowaną niż Bree, z dużo cięższymi przejściami. Nie zakochałam się w nim ani trochę (lojalność w stosunku do Kuca ;) Wydał mi się postacią wyidealizowaną do bólu – materiał na faceta idealnego. Niestety po raz kolejny miałam wrażenie, że Autorka ma na celu wylanie na mnie eliksiru miłosnego. Archer jest postacią zranioną do szpiku kości, z naprawdę bolesną przeszłością i w sumie na tym mogłabym skończyć wyliczanie rzeczy, które czynią go choć trochę realistycznym. Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że mam go kochać, bo pomimo tego, że nie mówi, jest samotnikiem i trochę sierotką w życiu, okazał się tak wspaniałym i silnym facetem. Dając już spokój głównym bohaterom, chciałabym przejść do Travisa i mieszkańców miasteczka. On to taki typowy manipulant, mąci ile może i ile tylko się da – tak mu się w życiu nudzi. Natomiast reszta mieszkańców to ludzie do bólu życzliwi, pomijając fakt, że plotkarze jakich mało. Zdecydowanie nie lubię z tej książki nikogo i jest mi z tego powodu przykro.

ZWRACAM HONOR

Żeby już nie smęcić i nie narzekać, chciałabym przejść do zalet tej historii.

Po pierwsze – największą zaletą moim zdaniem okazało się miejsce. Pelion jest malownicze i śliczne, od razu przywodzi na myśl małe, klimatyczne amerykańskie miasteczko. Przyjemnie mi się wyobrażało te wszystkie tereny. Domki, w których mieszkali Bree i Archer, pobudzały moją wyobraźnię do czerwoności.

Po drugie – piękna przemiana z gąsienicy w motyla. Archer na początku jest niepewny, zlękniony, osamotniony i nieufny pomijając, że o życiu wie tyle, ile mrówka o byciu słoniem. Po poznaniu Bree jego egzystencja nabiera sensu i tempa, a ON przestaje być życiową sierotką i znajduje swoje klejnoty. Jeśli mam być poważna, to powiem Wam, że to w tej książce podobało mi się najbardziej. Jest w niej cudowny przekaz. Jeden człowiek może zrobić dla drugiego naprawdę dużo – może zwrócić mu normalne życie. Także wiecie… wzruszyłam się troszkę.

TECHNICZNIE

Narracja w pierwszej osobie jak zawsze na propsie. Większość relacjonuje Bree, Archer się czasami wtrącił. Trochę powrotów do przeszłości Archera, aczkolwiek nie dużo (mnie trochę nudziły). Dla mnie ta powieść to nieudolna gra na uczuciach. Czasami za dużo dramatu, a czasami za dużo brokatu. Nic w idealniej ilości. Czułam zbyt poważnie czytając tę książkę, mało tego przeciągałam ją jak żadną inną. Nie pamiętam, żeby cokolwiek teraz tak długo czytała. Bywało, że odkładałam ją na półkę na kilka dni (!!!). Nie było żadnego momentu, w którym nie mogłabym wysiedzieć z zachwytu. Uśmiechy mogłabym wyliczyć na palcach jednej ręki, a łezka poleciała jeden skąpy raz. Przykro mi, że ta książka okazała się dla mnie w większej części porażką.

NA KONIEC

Mam nadzieję, że jeszcze mnie lubicie :D

Tym razem Mia Sheridan nie wciągnęła mnie i nie zachwyciła swoją historią. Bez słów posiada jednak bardzo piękny przekaz. Opowiada o nadziei, którą można wskrzesić i życiu, które można podarować komuś na nowo. Dla mnie największymi wadami byli nierealni bohaterowie i zbyt oczywista manipulacja uczuciami czytelnika. Wiem, że i tak przeczytacie (sama bym tak zrobiła), a nawet Was do tego zachęcę. Myślę, że warto poznać tę historię, choćby ze względu na wartościową przemianę Archera.

Tłumaczyła Martyna Tomczak

Mia Seridan, Bez Słów, stron 384, Wydawnictwo Otwarte, 2016

★★★★★★☆☆☆☆

(dobra)

Mia Sheridan - autorka miłosnych historii, które trafiają prosto w serca każdej kobiety. Mieszka ona w Cincinnati w stanie Ohio. Urodzona w Stanach Zjednoczonych. Napisała książki, które zmieniły życie wielu młodych, jak i starszych pań. Jej inne dzieła to „Bez Szans”; „Bez Winy”; „Eden. Nowy początek”.

Książka „Bez słów” to niesamowita opowieść o wręcz niemożliwej miłości. Ukazuje, że jeżeli jest komuś przeznaczona wspólna przyszłość, nastanie ona w najbardziej nieoczekiwanym momencie, odmieni życie dwójki ludzi, którzy mają nieciekawą przeszłość i nijaką teraźniejszość. Czytając poznajemy Archera określanego jako „dziwaka”, przez ludzi w mieście. Jest ON mężczyzną, który nie mówi. Ma za sobą ciężki wór przeżyć z dzieciństwa co powoduje brak zaufanie do innych i prowadzenie trybu samotnika. Z czasem poznaje Bree, kobietę, która szuka bezpiecznej przystani, i miejsca, gdzie na chwile zapomni o tym, co się stało kiedyś. Odcina się od wszystkiego i wszystkich i zaczyna wszystko od „pustej kartki”. Archer staję się zagadką dla kobiety. Ona pragnie złamać szyfr do jego życia i odsłonić jego przeszłość. Czy miłość bez słów może być silna i czy ma szanse przetrwać? Czy tych dwoje coś połączy? Na te pytanie, odpowiedź znajduje się w tej pięknej miłosnej historii.

Bardzo szybko czyta się tę opowieść. Czytając ją miałam problem, czy czytać dalej i skończyć ją w jeden dzień? Czy nie czytać i ograniczać się do kilku stron dziennie i wiecznie myśleć o tym, co się stanie dalej w życiu Bree i Archera? Nie można czytać tej książki bez towarzystwa chusteczek. Człowiek nagle wyobraża sobie sceny z tej powieści w swojej głowie. Widzi oczami jak wyglądają główni bohaterowie. Każdy pragnie być na miejscu Bree albo Archera.

Tę książkę powinien przeczytać każdy, który uważa, że nic mu nie jest przeznaczone. Mia Sheridan pokazuje, że w najmniej oczekiwanym momencie przyjdzie czas na tę „wyczekane” uczucie. Nie potrzeba słów, by wyrazić to, co się czuje, to co siedzi w duszach dwójki zakochanych ludzi.

Ducky, lat 17

źródło: [Adres usunięty]

Jestem już jakiś czas po lekturze całej serii książek o Mia Sheridan. Mówię tutaj o „ Bez słów „, „ Bez winy „ oraz o najnowszej „ Bez Szans „. Po zapoznaniu się z treścią każdej książki muszę powiedzieć, że ta ostatnia jest najsłabsza, ale równie dobra co pozostałe. Jeśli jesteście ciekawi, dlaczego tak uważam, czytajcie recenzje dalej.

Fabuła książki „Bez Szans „osadzona jest w małym górskim miasteczku. Nie jest to duże miasto, większość ludzi niestety ledwo wiąże koniec z końcem. Kobiety głównie nie pracują, a mężczyźni zatrudniają się w kopalni, gdzie ciężko pracują, aby utrzymywać rodzinę.

Naszymi głównymi bohaterami są Kyland oraz Tenleigh. Ich rodziny należą do tych najbardziej ubogich. Chłopak stracił brata oraz ojca, sam chce skończyć studia i wyjechać z miasteczka, pragnie, aby jego życie się odmieniło. Dziewczyna również ma marzenia, pragnie stypendium, aby zdobyć wykształcenie, chce, aby jej siostra ani chora psychicznie matka żyły w godnych warunkach.

Tych dwoje marzy o stypendium. Niestety tylko jedno z nich może je dostać. Wszystko wydawałoby się naprawdę proste, gdyby nie fakt, że Kyland i Ten zaczynają coś do siebie czuć. Pragną dla siebie nawzajem jak najlepiej. Mimo że czasami dobre intencje drugiej osoby mogą złamać serce.

Jak wiecie , uwielbiam styl pisania autorki. To jak dobrze potrafi wykreować postacie w książce. Jak idealnie są do siebie dopasowani, chociaż na pierwszy rzut oka możemy stwierdzić , że to osoby , które nigdy nie powinny być razem. „Bez Szans „to kolejna książka o problemach , teraz Mia wzięła na cel biedę , brak warunków do życia , problemy życiowe. Nie sądziłam , że taka mieszanka może mi się spodobać, a jednak. Uważam, jednak że z wszystkich trzech książek tę umieszczam na końcu. Nie dlatego , że jest zła a dlatego, że czytało mi się ją najwolniej , dłużyła mi się i chociaż była super , czytało mi się ją bardzo źle. Oczywiście jest to książka obowiązkowa do przeczytania , szczególnie dla fanów Mia Sheridan i jej twórczości.

Poznałam jedną z piękniejszych książek i jestem nią oczarowana. Mia Sheridan stworzyła powieść, która chwyta za serce i sprawia, że chce się płakać i śmiać jednocześnie, istny emocjonalny rollercoaster. Ukazała szeroką gamę emocji, a bohaterów wykreowała tak, by w tych uczuciach tonęli. Poznajemy Archera i Bree, którzy pokonują świat, by wywalczyć siebie.

Autorka napisała tą powieść pod wpływem bardzo silnych uczuć, żałoba po stracie córeczki, jej doświadczenia sprawiły, że to co przelała na kartki papieru szokuje i wywołuje kompletny smutek, a zarazem daje nadzieje. Nadzieje na lepsze życie, na poprawę, na siłę. Pokazuje, że drobne upośledzenia nie są w stanie stanąć na drodze wielkiej miłości, ludziom sobie przeznaczonym oraz pokazuje, że tak głębokie uczucie potrafi wyleczyć najbardziej złamane serce, oczyścić głowę z demonów i podnieść człowieka z kolan. Jak wiele można wyrazić bez słów?

Historia ukazana jest na tle prowincjonalnego miasteczka, gdzie znajdziemy mnóstwo życzliwych, przesympatycznych ludzi, którzy są w stanie wyciągnąć pomocną dłoń do nowej mieszkanki. Zwłaszcza, gdy jest nią piękna i tajemnicza Bree, która skrywa w sobie mnóstwo sekretów. Wraz z nią poznajemy wszystkich mieszkańców, wobec których będziemy mieć różne odczucia. Jednak większość tych uczuć jest pozytywnych, tak jak pozytywni są bohaterowie. Mimo to nie na nich skupia się autorka, a co za tym idzie- czytelnik. Są drugoplanowi i nie grają pierwszych skrzypiec. To dwójka zranionych, doświadczonych przez los ludzie jest tutaj najważniejsza. Przed czym uciekła Bree, kiedy tu przyjechała? Urokliwe, piękne miejsce nad jeziorem to miasto, które ukrywa pod swoimi skrzydłami mroczną historię, historię siedmioletniego dziecka skrzywdzonego przez los, obok którego wszyscy przeszli obojętnie.

Archer jest sierotą, odkąd w dzieciństwie stracił rodziców poprzez wypadek, rzucający cień na całe jego życie. Zamieszkał ze swoim wujem, który był paranoikiem, jednak i ON po czasie zmarł. Zamknięty w jego posiadłości przeżył wiele lat w samotności, nie chcąc wychodzić do ludzi. Nie mówił i to właśnie sprawiło, że odstawał od reszty, czując się nic nie warty. Jego struny zostały uszkodzone, choć nikt nie zna powodu. Ludzie podejrzewają, że jest upośledzony i nie chcą mieć z nim żadnego kontaktu. Jednak Archer to chłopak inteligentny, wrażliwy i jak nikt inny pragnie miłości. Kogoś, kto go pokocha i pomoże wyrwać się z letargu.

Nastrój, jaki nadany został w powieści udzielał mi się na każdym kroku. Gdy była łzawa scena- płakałam. Gdy scena była żartobliwa- śmiałam się. Zdecydowanie autorka potrafi nadać książce dusze. Bohaterowie stworzeni są w sposób przemyślany, sprecyzowany, fabuła jest nietuzinkowa, choć miłość w tych czasach taka powtarzalna, to jednak sposób, w jaki została poprowadzona jest nieschematyczny. Archer, mimo swojej niepełnosprawności jest uroczym, troskliwym i seksownym mężczyzną, który jak każdy inny człowiek zasługuje na miłość. I pomyśleć, że Mia stworzyła go całkowicie z wyobraźni, opierając swoją wiedzę na filmikach i opowiadaniach w internecie o niemych ludziach.

Recenzja znajduje się również na [Adres usunięty]

Na świecie ludzie dzielą się na dwie grupy. Do pierwszej z nich należą ci, którzy uznają, że człowiek z wadą mowy jest inwalidą i nie należy przyjmować go do pracy, a wszelkie kontakty z takimi osobami ograniczają do minimum.

Druga grupa, to ludzie nastawieni pozytywnie do świata pomimo tego, że w życiu spotkało ich coś złego. Mają współczucie do wszystkich osób niezależnie od wieku, a w kontaktach są niezrównani.

Z takich właśnie ludzi wywodzi się główna bohaterka Bree. Pomimo tego, że jej matka dawno temu zmarła, a ojca zamordowano, dziewczyna postanawia wyprowadzić się do małego miasteczka w spokojnej okolicy, może nie na stałe, lecz na jakiś czas.

Tam spotyka bardzo miłych ludzi, zdobywa pracę, którą kocha i wynajmuje mały domek w zacisznej okolicy. Lecz w nocy jej życie przypomina koszmar. Codziennie, kiedy zamyka oczy widzi zabójcę ojca, który chce ją skrzywdzić.

Pewnego razu wychodząc ze sklepu wpada na mężczyznę, który dziwnie wygląda. Kaptur, długie włosy i jeszcze ta broda… Na dodatek nic nie mówi i odchodzi.

Bree następnego dnia dowiaduje się w pracy kim jest tajemniczy nieznajomy. Nazywa się Archer, mieszka sam po śmierci wuja i nie mówi.

Dziewczyna postanawia wyruszyć z pieskiem na wycieczkę, może przy okazji nawet zobaczy dom mężczyzny?

Wtem niepokorna suczka ucieka za bramę starego domku i Bree jest zmuszona do podążenia za nią. Tam spotyka tajemniczego Archera, który przyjmuję jej wizytę bardzo chłodno.

Niezrażona coraz częściej zagląda do mężczyzny, na co i ON patrzy przychylnym okiem. Ona opowiada o zabójstwie ojca, a ON za pomocą rąk wyjaśnia powód przez który nie mówi.

Wcześniej nawet nie ruszałam książek o niewidomych, czy głuchoniemych. Przerażało mnie to, jak ci ludzie mają siłę by dalej żyć i funkcjonować, ale czy takie osoby mają z góry przepowiedziane samotne życie? Oczywiście, że nie zawsze w czyimś życiu zjawia się taki ktoś jak Bree.

Ofiaruje im swoją miłość i zaufanie. To właśnie najbardziej spodobało mi się w tej książce. Jak bardzo człowiek może się zmienić, aby widzieć w drugim człowieku równego sobie.

Nie ukrywam książka mną wstrząsnęła i tym samym stała się jedną z ulubionych.

Ocena:10/10

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

„Nieważne, kim jesteśmy, musimy radzić sobie z tym, co przyniesie los, nawet jeżeli okaże się gówniany, i robić, co w naszej mocy, żeby mimo to się rozwijać, kochać, mieć nadzieję… i wiarę w to, że droga, którą podążamy wiedzie do jakiegoś celu. A poza tym musimy pamiętać, że im bardziej życie daje nam w kość, tym jesteśmy mądrzejsi”. str. 323

Ludzkie słowa potrafią sprawić ból tak olbrzymi, że nawet ból fizyczny nie będzie mu równy. Niekiedy wystarczy w porę „ugryźć się w język”, ponieważ słów wypowiedzianych nie da się cofną, a często, kiedy emocje opadną, zwyczajnie ich żałujemy. Często przez ciągłe paplanie nie dostrzegamy piękna, które nas otacza na co dzień. Czasami wystarczy zamilknąć, choć na chwilę, aby dostrzec to piękno. Warto posłuchać, co ma do powiedzenia druga osoba. Jednak, co, jeśli ta osoba nie mówi?

„(…) najgłośniejsze słowa to te, które sami przeżywamy”. str. 382

W książce poznajemy losy dwójki młodych ludzi: Archera i Bree. Archer młody mężczyzna z potwornie niską samooceną. Bardzo łagodny i mądry. Żyje z dala od świata i ludzi, typowy odludek. Mieszkańcy miasteczka uważają go za nieszkodliwego dziwaka. W młodości w tragicznych okolicznościach stracił rodziców oraz został postrzelony w krtań, przez co utracił głos, a zyskał bliznę, która mocno rzuca się w oczy.

„Czasami tyle wystarczy – jedna osoba pragnąca wysłuchać głosu twojego serca. Głosu, którego nikt inny nie chciał ani nie próbował słuchać”. str. 380

Bree po śmierci taty próbuje ukryć się przed jego mordercą, dopóki policja go nie zatrzyma. Pakuje niewielkich rozmiarów walizeczkę, zabiera ukochanego psa i wyjeżdża. Wynajmuje domek w maleńkiej miejscowości, gdzie planuje się zatrzymać na kilka miesięcy z nadzieją, że zmiana miejsca zagoi rany po stracie ojca. Pewnego dnia poznaje Archera. Bree dowiaduje się od sąsiadów, że chłopak nie mówi. Jednak nikt nie wie, że Bree potrafi posługiwać się językiem migowy, dzięki któremu zaczyna nawiązywać bliższy kontakt z Archerem. Oboje sporo wycierpieli w życiu i z każdym dniem stają się sobie bardziej bliscy, dlatego zaczynają wymieniać się swoimi tajemnicami.

„Boję się tej miłości. Boję się, że wyjedziesz, a ja znowu zostanę sam. Tyle że wtedy będzie mi z tym sto razy gorzej, bo będę miał świadomość tego, co straciłem”. str. 275

Bez słów to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Wiele osób polecało mi jej książki, wiec postanowiłam się skusić. Teraz wypada mi podziękować wszystkim tym, którzy mnie zachęcali do tej i innych powieści Mii Sheridan. Dziękuję! Naprawdę podróż w świat bohaterów i emocje, które mi towarzyszyły podczas lektury, są niewyobrażalne. Sheridan tą powieścią, krótko mówiąc, kupiła mnie, jako czytelniczkę i z pewnością sięgnę po inne książki jej autorstwa.

Nie wiem, co napisać o tej książce. Dlatego, że żadne słowa, które padną w tej recenzji, w najmniejszym stopniu nie oddadzą klimatu książki. Trzeba ją przeczytać! To bardzo ciepła i poruszająca powieść. Autorka przedstawiła historię miłosną, ale w bardzo oryginalny sposób. Bohaterowie są cudownie wykreowani. Sheridan pominęła schematy typu: ON pan i władca, męski i pozbawiony wszelkich niedoskonałości, wręcz chodzący ideał. Natomiast ONA cicha i uległa, stojąca w jego cieniu, z reguły zraniona, szara myszka. Nie! Tutaj otrzymujemy bohaterów z krwi i kości. Oboje dużo wycierpieli w przeszłości, mają swoje wady i zalety, jak każdy z nas. Muszę zauważyć, że postawa Archera jest godna podziwu, naprawdę wielu ludzi mogłoby brać z niego przykład. Tutaj muszę jeszcze dodać, że powieść przedstawiona jest z perspektywy obu bohaterów, co pozwala na dogłębne poznanie ich myśli oraz priorytetów, którymi się kierują.

Fabuła jest zlepkiem wątków: romantycznego, erotycznego i kryminalnego. Sceny erotyczne są opisane w sposób bardzo zmysłowy, ale zarazem subtelny, nie znajdziecie niczego wulgarnego. Jest po prostu delikatnie i pięknie. Podczas lektury czytelnik nie ma czasu na nudę i naprawdę ciężko jest się oderwać od książki. Środek nocy, a ja sobie powtarzam: jeszcze jeden rozdział i idę spać! Problem w tym, że każdy kolejny rozdział był zakończony w momencie, który podsycał moją ciekawość i… musiałam czytać dalej.

„Uważam, że miłość to na tyle abstrakcyjne pojęcie, że każdy z nas ma swoje własne słowo na określenie tego, co dla niego oznacza”. str. 355

Autorka napisała powieść, która wyróżnia się na tle innych książek z gatunku New Adult, po mistrzowsku żongluje emocjami czytelnika. Pewne jest, że książka budzi do refleksji. To wzruszająca opowieść o miłości, akceptacji, zaufaniu, ale również o odkrywaniu swoich umiejętności, poznawaniu życia na nowo i walce o dobre imię. Mówi o tym, aby się nie poddawać i walczyć o swoje. To książka o niepełnosprawności i nietolerancji o tym, jak ludzie dla własnej wygody potrafią być ślepi na cudzą krzywdę. Przede wszystkim to książka o Archerze i Bree. Powieść mogę polecić osobom, które mają w sobie duże pokłady empatii i są wrażliwe na ludzkie cierpienie. Dobra również dla tych, którzy lubią szczęśliwe zakończenia. Zdecydowanie polecam tę piękną historię o miłości, która pokazuje, że bez słów można doskonale zrozumieć drugą osobą, wystarczy ją tylko lepiej poznać.

Są takie książki, po których refleksje nad własnym życiem stają się bardziej namacalne; bliższe sercu i dotykające fragmentów duszy. Przewracasz ostatnią stronę i... I zastanawiasz się nad tym, jak wiele masz; jak bardzo szczęśliwym człowiekiem jesteś i jak bardzo powinieneś to docenić. Doznajesz uczucia tzw. "kaca książkowego", czyli stanu, w którym nie masz możliwości sięgnięcia po inną lekturę. Bo ta dopiero co przeczytana TKWI w Twoim wnętrzu, nie dając o sobie zapomnieć.

Do takich właśnie publikacji należy "Bez słów" Mii Sheridan, o której dziś nakreślę kilka słów.

"(...) walczyłam, by się nie rozsypać. Cóż, pewnie każdy radzi sobie z tym inaczej - cierpienie i sposoby, żeby je złagodzić, są tak różne jak ludzie, którzy go doświadczają".

Bree przyjeżdża do Pelion, by zaznać spokoju i w samotności poszukać ukojenia; tragedie, których zaznała właśnie w życiu są wystarczającym powodem do ucieczki. Dziewczyna pragnie wyciszenia, mającego przynieść jej nadzieję na lepsze jutro. Bree nie ma pojęcia, jak wiele zmian szykuje dla niej przyszłość.

Archer jest młodym, bo 23 - letnim mężczyzną okrutnie doświadczonym przez los. Odizolowany od społeczności miasteczka, osamotniony, żyje w pobliżu lasu, myśląc, że jedyne co mu pozostało, to właśnie taka wegetacja. W najśmielszych snach nie liczy na uśmiech od życia, coraz bardziej zamykając się w swojej samotni. Do momentu, gdy pojawia się Bree.

Zacznę od wizualnej kwestii, czyli okładki. Powiem szczerze, że obawiałam się, iż treść książki będzie jej odpowiednikiem; że będzie dużo erotyki. Komukolwiek bym nie pokazywała tej lektury - odnosił takie właśnie wrażenie. I mimo, że scen erotycznych tutaj nie brakuje, to są one ukazane w sposób naprawdę przyzwoity (jeśli mogę użyć takiego słowa w owej sytuacji :)). Jednak okładka to coś więcej; przyciąga wzrok i daje do zrozumienia, że książkę należy oceniać przede wszystkim po treści. A ta jest... Bardzo dobra.

Młodzi ludzie, Bree i Archer. Wydawać by się mogło, na pierwszy rzut oka, że więcej ich dzieli niż łączy. Nic jednak bardziej mylnego. Oboje przeżyli w swojej przeszłości tragedie, jakimi obdarować by można spokojnie kilkoro ludzi; i jedno i drugie zamyka się w swoich rozmyślaniach o życiu, stracie bliskich osób i nadziei na odmianę kapryśnego losu. Nigdy bym nie pomyślała, że ta książka pochłonie mnie tak bez reszty. Przeczytałam ją w dwa dni, nie mogąc się oderwać od przejmującej historii, która wywarła ślad w mojej psychice. "Bez słów" kruszy na kawałki serce, kroi duszę, wgryzając się w najbardziej zapomniane elementy myśli. Lektura ta przynosi ukojenie, udowadniając, że czasem nie potrzeba zbyt wielu słów, by wyrazić uczucia; że momentami wystarczy cisza, by usłyszeć to, co najważniejsze - dźwięk własnego serca.

"(...) wystarczy na chwilę zamilknąć, zamiast wciąż napawać się brzmieniem własnego głosu".

Autorka bardzo wyraźnie nakreśliła postaci; niesamowicie zżyłam się z głównymi bohaterami, kibicując ich decyzjom, złoszcząc się momentami z powodu ich zachowania, płacząc nad nieustępliwością ludzkiego życia, wzruszając się. Nie wiem, co mogę więcej powiedzieć, ta książka odcisnęła swojego rodzaju piętno w mojej głowie; jestem pewna, że o niej nie zapomnę. To cudowna opowieść o cierpieniu, bólu, sile do ich przezwyciężenia; o MIŁOŚCI, która jest w stanie pokonać odrzucenie, wyrok społeczeństwa, samotność, brak zaufania, nietolerancję. Bo czasem najbardziej potrzebujemy tylko tego, by ktoś nas wysłuchał. Po prostu.

[Adres usunięty]

Mia Sheridan słynie z tego, że tworzy historie o ludziach, którzy mimo tego, iż są sobie przeznaczeni, by móc być ze sobą, zmuszeni są pokonać wiele przeciwności losu. Przekonałam się o tym czytając "Stinger. Żądło namiętności", a później "Calder. Narodziny odwagi". I choć oba te tytuły były naprawdę bardzo dobre i na długo pozostaną w mej pamięci, palmę pierwszeństwa w kategorii "Moja ulubiona powieść Sheridan" bezapelacyjnie oddadzą ostatnio przeczytanemu przeze mnie dziełu pt "Bez słów", będącemu wzruszającą, chwytającą za serducho opowieścią o dwojgu młodych ludziach, których los okrutnie doświadczył.

"(...) cierpienie i sposoby, żeby je złagodzić, są tak różne jak ludzie, którzy go doświadczają."

Bree Prescott, poszukując spokoju oraz poczucia bezpieczeństwa, przybywa pewnego dnia do małego, sennego miasteczka i wynajmuje domek w pobliżu jeziora. Pragnie uwolnić się od koszmaru, który przeżyła pół roku temu, gdy zginął jej ojciec.

"Czułam, że nie mam wyboru. Smutek, który czułam, był duszący, klaustrofobiczny. Musiałam uciec."

Przypadkowe spotkanie z dziwnym, zapuszczonym, milczącym młodym mężczyzną kończy się dla niej nieoczekiwaną fascynacją jego osobą. Szybko odkrywa, iż tajemniczym osobnikiem był Archer Hale, miejscowy outsider, którego tubylcy uważają za niepoczytalnego. Z czasem, metodą małych kroków, Bree odkrywa jednak prawdę - a ta okazuje się być naprawdę przerażająca. Czy rodzące się pomiędzy nimi uczucie ma szansę uwolnić ich oboje od bolesnej przeszłości? Czy i tym razem miłość będzie wstanie pokonać wszelkie przeszkody, które pojawią się na drodze do ich szczęścia?

"Bez słów" to, jak wspomniałam na początku, przepiękna, dogłębnie wzruszająca, chwytająca za serducho historia, której długo nie zapomnę. Mia Sheridan poruszyła w niej wiele ważnych tematów pokazując m.in jak wydarzenia z przeszłości wpływają na dalsze życie człowieka i wskazując, co tak naprawdę powinno się w nim liczyć.

Jest to opowieść o potrzebie:

...zrozumienia

"Pełne zrozumienia milczenie bywa lepsze od wielu słów, które koniec końców okazują się bezsensowne i zbędne."

...zaufania

"Oboje, choć każde na swój sposób, na nowo uczyliśmy się ufać."

...poczucia własnej wartości

"Nagle poczułem się jak normalny człowiek, Bree. Jak ktoś, kto ma wpływ na rzeczywistość."

...wiary w samego siebie

"Nie wierzył, że ma cokolwiek do zaoferowania światu."

A także dowód na to, że słowa wcale nie są ważne, by przekazać komuś, jak bardzo się go kocha...

"(...) najgłośniejsze słowa to te, które sami przeżywamy."

...i że czasami do szczęścia wystarcza...

"(...) jedna osoba pragnąca wysłuchać głosu twojego serca. Głosu, którego nikt inny nie chciał ani nie próbował słuchać".

Mam nadzieję, że udało mi się przekonać was do sięgnięcia po tę książkę. Ja się w niej zakochałam, zwłaszcza w Archerze - jedynym w swoim rodzaju milczącym chłopcu, któremu udało się skraść moje serce.

Moja ocena: 6/6

Recenzja ukazała się również na moim blogu: [Adres usunięty]

Bez szans to romans który ma niesamowitą historię. Wreszcie przeczytałam romans gdzie seks jest dodatkiem historii a nie na odwrót.

Tenleigh i Kyland dwoje nastolatków którzy mieszkają w małej górniczej wiosce. Bohaterowie zmagają się z wielką biedą, problemami rodzinnymi i brakiem perspektyw na lepsze jutro w otoczeniu gdzie praca to luksus.

Jedyną nadzieją na ucieczkę od biedy jest stypendium, lecz kto je zdobędzie i co będzie musiał poświęcić?

Książka jest mocna, brutalna, słodko gorzka. Jedyny minus jak dla mnie to za mało stron, niektóre wątki bym rozbudowała.

Akcja książki dzieje się w małym górskim miasteczku,gdzie mężczyźni pracują w kopalni a kobiety próbują pracy w pobliskim barze lub w ogóle.Wszystkich mieszkańców wzgórza natomiast łączy jedno-wiązać koniec z końcem.

I tak jest z głównymi bohaterami Kylandem i Tenleigt.Chłopak ,który zupełnie sam się wychowuje ,próbuję za wszelka cenę zdobyć stypendium ,by wyrwać się z miasteczka,które jest dla niego piekłem.Tenleigt również codziennie walczy o swoje przetrwanie, jej celem jest po prostu godne życie.Razem z siostrą opiekują się chorą psychicznie matką,która staje sie pośmiewiskiem całego miasteczka.Również i ona marzy o zdobyciu stypendium i wyrwaniu się z zapyziałego miasteczka.

Tych dwoje prawie dorosłych ludzi próbuje walczyć ze swoimi demonami,każde z nich marzy o lepszym jutrze,o tym by zaznać szczęścia i miłości.Jednak stypendium, które jest biletem do lepszego świata może otrzymać tylko jedno z nich. I nie byłby to problem, gdyby nie uczucie, które zaczyna ich łączyć..Czy miłość przezwycięży wszystko?Kto wyjedzie na stypendium?Czy małe kłamstwa wyjdą na jaw?Czy miłość Kylanda i Tenleight jest na prawdę bez szans?

" Bez szans" to powieść opowiadająca o miłości, która rozwinęła się w bardzo niesprzyjających okolicznościach, opowieść o bólu, głodzie, zimnie, cierpieniu i niezwykłej determinacji, która nie pozwala się po prostu poddać.

Narracja jest tu poprowadzona naprzemiennie,gdzie przeplatają się rozdziały z perspektywy zarówno Tenleigh, jak i Kylanda. Uwielbiam, kiedy autorki dają nam możliwość poznać punkt widzenia nie tylko dziewczyny, ale i chłopaka, innymi słowy – obojga bohaterów.Muszę przyznać,że nawet polubiłam tych dwoje bohaterów. Nie biadolili na swój los, nie użalali się nad sobą, tylko pracowali na lepszą przyszłość, działali.

Historia wciągnęła mnie bardzo szybko, ale nie było to do tego stopnia, żeby wręcz wcisnęło mnie w fotel. Z początku faktycznie tak było, ale później zaczęło mniej się dziać, było ciekawie, ale momentami przerzucałam kartki, żeby przeliczyć, ile zostało do przeskoku w czasie, bo bardzo chciałam w końcu do niego przejść. Później właśnie znowu mnie pochłonęło i tak już zostało do końca.

"Bez Szans" czytało się na prawdę dobrze,co zawdzięczam stylowi autorki i na prawdę polecam ją fanom Mii Sheridan.Sugeruję jednak by zacząć od powieści tejże autorki "Bez słów".

Po przeczytaniu „Bez słów” byłam przekonana, że nie sięgnę więcej po żadną książkę autorstwa Sheridan. Z czasem postanowiłam jednak dać jej kolejną szansę i miło się zaskoczyłam. Teraz po przeczytaniu „Bez szans” spokojnie mogę powiedzieć, że z każdą kolejną książką twórczość Sheridan jest coraz lepsza. Jej książki są lekkie, przyjemne i wciągająca przez co idealnie nadają się do czytania w upalne dni. Co prawda „Bez szans” wydaje się być najbardziej przygnębiającą z historii przez tą wszechogarniająca biedę, aczkolwiek czyta się ją równie dobrze jak jej poprzedniczkę. Ta smutna historia Tenleigh i Kylanda naprawdę was poruszy. Szczerze polecam tą książkę.

Aleksandra

Szukaj mnie na:

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Mia Sheridan nie raz już udowodniła, że bez najmniejszego problemu wciela się w wirtuoza ludzkich emocji i ze swoimi czytelnikami robi, co jej się żywnie podoba. Każda z napisanych przez nią powieści, wychodzących na rynek pod znakiem „Bez...” jest inna. Każda bawi się inną struną ludzkiej duszy i każda z nich dotyka innych problemów, ale wszystkie, jak jeden mąż, zakorzeniają w pamięci. Lektura Bez słów była poruszająca, emocjonalna i bardzo subtelna, Bez winy zatroszczyło się o dobry humor, baśniowy wydźwięk, a nawet grzmiące burze z piorunami. A co uosabia historia o wymownym tytule Bez szans? Przede wszystkim prawdę. Brzydką, okrutną, bolesną i bardzo żywą. Taką która wdziera się pod skórę, wprost do serca i łamie je w sposób, w który rzadko robią to książki zakwalifikowane do tego gatunku.

Dennville, mała robotnicza mieścina w stanie Kentucky, której czasy świetności skończyły się nagle wraz z katastrofą kopalni – jedynego źródła dobrobytu, który zabrał wielu mężów, ojców, braci i synów. Od tamtego czasu w miasteczku panuje skrajna bieda, a takie przyziemne sprawy jak wypełniona jedzeniem lodówka, ogrzewanie, prąd, czy chociażby nieprzeciekający dach, coś co dla nas wydaje się być oczywistością, tam zakrawa o luksus. W takich warunkach żyją Kyland i Tenleigh. Dwoje nastolatków, których determinację i siłę do walki motywuje pragnienie przetrwania i perspektywa stypendium. To szansa na lepsze życie, wyrwanie się z biedy i napisanie nowego początku, szansa, którą dostanie tylko jedno z nich.

Dziewczyna żyjąca marzeniami i głęboką nadzieją, że życie nie zawsze będzie takie ciężkie oraz samotny i wytrwały chłopak, niestrudzenie prący do przodu, by te marzenia urzeczywistnić. Dwa małe światy i ta sama trudna rzeczywistość. Kylanda i Ten nieoczekiwanie i wbrew zdrowemu rozsądkowi połączy szczególna więź, oparta nie tylko na silnym młodzieńczym uczuciu, ale prawdziwym zrozumieniu. Choć rywalizują ze sobą, mając w świadomości, że za kilka miesięcy będę zmuszeni się rozstać, niezaprzeczalnie ich do siebie ciągnie.

Jeśli jednak liczycie na sielankę i cukierkowe love story, muszę Was rozczarować. Nie znajdziecie tu tego, a autorka zadbała, by w życiu bohaterów nie zabrakło kłód, które los bez skrępowania rzuci im pod nogi, półprawd i niedopowiedzeń, a rozwiązania o jakie pokusiła się w swojej powieści Mia Sheridan mogą Was zaskoczyć.

Cała recenzja na blogu - zapraszam ;)

[Adres usunięty]

Książki Mii Sheridan są chyba większości znane. "Bez szans", to trzecia książka w tej szacie graficznej, w której są również poprzednie tomy, ale nie są one ze sobą powiązane. Każda z nich opowiada inne historie i można je śmiało czytać osobno. Wspominam o tym, ponieważ okładki mogą wprowadzić w błąd swoją szatą graficzną. Niemniej bardzo mi się ona podoba!

Znam twórczość tej autorki i mniej więcej wiem czego się spodziewać po jej książkach. Chociaż autorka lubi zaskakiwać swoich czytelników, to jednak niestety idzie w pewne schematy. Nie jest to rażące i w zasadzie nie będę się tego czepiała, bo cała treść - schematyczna, czy nie - bardzo mi się podobała. O jakim schemacie mówię? Miłość i poświęcenie, których jest całkiem sporo w książkach. Właściwie wątki miłosne są prawie w każdej powieści, a i poświęcenie nie jest nikomu obce, bo z miłością wiąże się chyba zawsze. I szkolne perypetie, chociaż tych w niniejszej powieści jest całkiem mało. Co mnie zaskoczyło i, co okazało się plusem i strzałem w dziesiątkę, jest to, że autorka pokusiła się o taki sam status społeczny swoich bohaterów. Często jest tak, że ona biedna, ON bogaty, albo odwrotnie. A tutaj Sheridan pokazała nam "dzielnicę" biedoty i ubogich bohaterów, więc nie ma księcia i brzydkiego kaczątka. Za co plus. W dodatku nie jest tak, że jeden z bohaterów jest bożyszczem, a drugie niezbyt urodziwą istotą. Oboje są urodziwi. Czym również zapunktowała, bo już przejadły mi się zachwyty jednej płci nad drugą i użalanie typu "ale ja jestem nieładna, a ON jest bogiem seksu ". Sami powiedzcie, ileż można? Dlatego "Bez szans" wyróżnia się na tle tych wszystkich powieści, które irytowały mnie właśnie ze względu na wymienione aspekty.

Tyle jeśli chodzi o taką ogólną ocenę. Teraz chciałam Wam nieco przybliżyć treść i bohaterów, ale bez spoilerów czy też, bez zdradzania konkretów, które zepsują Wam odbiór całości. Całości, którą sami musicie poznać, bo sądzę, że warto.

Historię zawartą w "Bez szans" poznajemy z dwóch punktów widzenia, dzięki głównym bohaterom. Kyland oraz Tenleigh mieszkają w miasteczku, gdzie bieda szumi i piszczy. Oni sami nie należą do osób, które mogą sobie pozwolić na jakiekolwiek przyjemności związane z dostatkiem czy, życiem na poziomie. Oboje walczą o lepsze życie, a jedyną szansą na nie jest zdobycie stypendium, które finansuje studia i życie w większym mieście. Oboje walczą o to stypendium, o lepsze życie... Jednak nie ma lekko... Wydarzy się coś, co skomplikuje im życie jeszcze bardziej. A tym czymś jest uczucie, którym siebie nawzajem obdarzają, a z którym walczą. Niby miłość prowadzi do czegoś dobrego, a w tym przypadku, cóż, niekoniecznie.

Poświęcenie, trudy życia, choroba, pierwsza miłość, zawody miłosne, pożądanie i spełnianie marzeń - to wszystko i wiele więcej znajdziecie w tej książce. Ja od początku, kiedy tylko poznałam głównych bohaterów wiedziałam, że ta książka będzie dobra. Wciągnęłam się w nią i kibicowałam bohaterom, chociaż wiedziałam, że autorka będzie rzucała im kłody pod nogi (w tym przypadku, jakże realne!). Dzięki takim realnym problemom, można sobie wyobrazić sytuację Ky i Ten... Bezproblemowo wczuć się w ich sytuację i im współczuć. Mia Sheridan swoimi historiami potrafi wzbudzić w czytelniku wiele emocji. Każda jej książka, którą do tej pory przeczytałam albo mnie wzruszała, albo drażniła. Niemniej każdą bardzo lubię i mam nadzieję, że w Polsce zostaną wydane wszystkie. Mam sentyment do jej pióra i to się chyba nie zmieni.

"Bez szans" jest książką, którą warto poznać. Nawet jeśli nie znacie poprzednich książek autorki, to sądzę, że możecie zacząć od tej. Nie zawiedziecie się. Polecam!

sol-[Adres usunięty]