Życie jest sztuką

Każdą porażkę przekujmy w sukces ;)

"Nie potrzeba nam magii,

żeby przemienić świat.

My już mamy w sobie całą moc,

która jest konieczna

do zmiany świata na lepszy."

Jedno zdanie z okładki, a tak wiele treści... Ta krótka książeczka to spisana przemowa Rowling skierowana lata temu do absolwentów Uniwersytetu Harvarda. Sprawa ciekawa, Rowling bowiem nie jest kojarzona (bynajmniej) z literaturą tego typu, jednak, jak się okazuje, nawet jej mowa skierowana do publiki może być czymś ciekawym w formie książkowej.

Książeczka krótka, lecz... wciągająca. Czyta się raz dwa. Na upartego można by się o niej nie rozpisywać, sedno treści bowiem, w pigułce, zawarto już w tytule ;) , jednak treść jest o tyle ciekawa, że mówi trochę czytelnikowi o samej Rowling jako o człowieku. Autorka także doświadczyła tego, co nazywamy "porażką", i, jak się okazuje, miała w sobie na tyle siły, ażeby każdą z nich przekuć w coś dobrego i konstruktywnego. O tak, zgadza się, Wielka J.K. Rowling również zaznała w życiu goryczy porażki i smaku przegranej ;) ... Takie pozycje są czasem fajne, pokazuję bowiem, że pisarze to także ludzie z krwi i kości, nie tylko "byty żyjące w oderwaniu od rzeczywistości". Budujący wniosek ;)

Jakież jeszcze wnioski można wyciągnąć z samej książeczki? Banalnie proste... szukajmy w sobie (zawsze) siły, żeby złą kartę odwrócić w dobrą stronę. Szczypta wyobraźni przy tym wcale nie zaszkodzi ;) ...

... a cały dochód ze sprzedaży Rowling przeznaczy na cele charytatywne :) Cóż... kolejny budujący wniosek, nieprawdaż? ;)

Polecam.

Dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina za egzemplarz recenzencki.

Recenzja znajduje się także na moim blogu:

[Adres usunięty]

ŻYCIE JEST PORAŻKĄ… KTÓRĄ MOŻNA PRZEKUĆ W SZTUKĘ

J.K. Rowling nie jest kojarzona z dziełami typu non fiction. Autorka, która urzekła świat sagą o Harrym Potterze, a która potem, literaturą dla dorosłych, pokazała, że nie jest w stanie stworzyć ponad to niczego naprawdę udanego, niczego ponad przeciętność, w między czasie, bo w roku 2008 popełniła publikację nieświadomą. Pierwotnie tekst ten był niczym więcej, jak mową, którą wygłosiła z okazji zakończenia roku na Uniwersytecie Harvarda. Dlaczego więc ukazała się w wersji książkowej? Ktoś kiedyś powiedział o Stephenie Kingu, że z jego nazwiskiem sprzedałyby się nawet jego paragony ze sklepu i poniekąd z taką sytuacją mamy do czynienia w tym przypadku. Co nie umniejsza wartości niniejszej publikacji.

Zanim przejdę jednak do sedna, wypadałoby powiedzieć coś o treści. Pytanie, co można rzec, skoro już sam tytuł doskonale streszcza całą zawartość? Tekst jest przecież dość krótki, pisanie o nim mija się zatem z celem, jeśli nie chce się zdradzić czytelnikowi clou całości. Niemniej spróbuję. Co zatem Rowling oferuje w swojej mowie? Przede wszystkim opowieść, na jaką składają się sceny z jej życia. Wspomnienia z czasów, kiedy sama była studentką, ale znajdziecie tutaj też coś o wiele bardziej istotnego: historię największej porażki, jaka ją spotkała. Przyszła autorka bestsellerów pozostała wówczas bez pracy, męża i pieniędzy, za to z malutkim dzieckiem, którym musiała się zająć. Jak to przeżyła, jak zdołała się podźwignąć i jakie wyciągnęła z tej lekcji wnioski, musicie przekonać się sami.

Na tym oczywiście nie koniec. Fani jej twórczości znajdą tu nieco ciekawostek zza kulis tworzenia Harry’ego Pottera, bo bez tego oczywiście podobna publikacja obejść się po prostu nie mogła. Najważniejszy, bo jakże uniwersalny, staje się jednak bardzo poruszający fragment traktujący o okresie, kiedy to J.K. Rowling pracowała dla Amnesty International i wiążące się z nim opowieści, autentyczne historie o ludziach, którzy doświadczyli niewyobrażalnego okrucieństwa.

Przyznam, że do „Życie jest sztuką” podchodziłem z dużymi obawami i jeszcze większą niepewnością. To w końcu tylko mowa, napisana poniekąd na zamówienie, bo w końcu autorka została poproszona o jej wygłoszenie. Taki tekst nie płynie z serca sam z siebie, ale w tym wypadku popłynął. Rowling stworzyła coś, co nie nudzi, nie jest naciągane, ani tanie. Coś, co zapada w pamięć i ma swoją wartość. Książka trochę może i przypomina lifestyle’owy poradnik, ale nie przesadnie. Jest tu kilka tzw. „złotych myśli”, jest pewna zachęta, ale pisarka przede wszystkim opowiada o doświadczeniach i przekonuje, że wprawdzie życie bywa porażką, ale można ją przekuć w sztukę. Wystarczy tylko chcieć. A że podaje to w lekki, prosty i przystępny sposób – absolutnie nie typowy dla uniwersyteckich przemów – jej bardzo ładnie wydana książka ma szansę spodobać się każdemu. Miłośnikom jej twórczości polecać wprawdzie nie muszę, to poniekąd must-read dla tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej o autorce ich ukochanej (albo jednej z ulubionych) sagi, ale myślę, że „Życie jest sztuką” spodoba się także tym, którzy unikają jej dzieł, a lubią szczere historie z życia wzięte.