Trzynasty księżyc. Żniwiarz. Tom 3

Bardzo ciężko mi tę książkę komukolwiek zarekomendować. W sieci rozlewa się fala zachwytu nad całą serią Żniwiarz, jednak pomimo szczerych chęci książka mi się nie podoba. Akcja jest nudna, wszystko kręci się wokół jednych i tych samych wydarzeń i czytając odnoszę wrażenie, że to już przecież było w pierwszym i drugim tomie. Bohaterowie skupiają się cały czas na ujarzmianiu coraz to nowych potworów. Pomimo, że wszyscy zachwalają akcję, jak dla nie jest ona nudna, a opisy walk w większości pomijałam. Bohaterowie nie wzbudzają mojego zaufania, Magda wydaje mi się mało myśląca i infantylna. Sięganie po mitologię słowiańską to dość częsty i wydawać by się mogło ciekawy zabieg, jednak wszelkie stwory pojawiające się w książce wymieniono jedynie z nazwy i potraktowano niezwykle encyklopedycznie. Autorka podeszła do tematu bardzo nierzetelnie. pochwała należy się wydawnictwu za szatę graficzna - książka wspaniale prezentuje się na półce.

Niestety tym razem trochę przewidywalna historia. Głównie chodzi mi o wątek Mateusza, którego zbyt mocno zaślepiła nienawiść do Pierwszego. Dużo szybciej domyśliłam się, że to nie jego myśli słyszał w głowie.

Ogólnie fabuła mnie wciągnęła. W "Trzynastym księżycu" dużo się dzieje i autorka nie bardzo daje czytelnikowi odsapnąć podczas czytania.

Jedynym minusem w książce była dla mnie właśnie ta przewidywalność. Jednak tym razem pojawia się dużo więcej nawich.

Jeśli jeszcze nie sięgnęliście po ten cykl to Was zachęcam. Słowiańskość aż bije z kart Żniwiarza. Walka z demonami jest bardzo emocjonująca, kiedy wisi wizja końca świata.

Trzecia część Żniwiarza – „Trzynasty księżyc” to pełna niespodzianek powieść, w której żniwiarze mają Pierwszego na tacy, jednak nie mogą się na nim skupić, ponieważ na świecie pojawia się coraz więcej nawich. A nie są to zwykli nawi, jak w poprzednich książkach. Ci są silniejszy, nieokiełznani, czasem nie do zabicia, niczym potwory z największych koszmarów. Wszyscy Żniwiarze łączą swoje siły, by stanąć naprzeciw prawdziwemu złu, które powoli zakrywa świat ludzi…

Czytając kolejną część przygód żniwiarzy miałam już w wyobraźni ten moment, kiedy Magda, Feliks i Mateusz zabijają Pierwszego. Jednak Paulina Hendel lekko zboczyła z kursu. Wprowadziła w świat żniwiarzy kolejne niebezpieczeństwa, których nie da się zignorować. Żniwiarze niejednokrotnie czują się bezsilni, ale nie mogą się poddać, muszą walczyć!

Szczerze powiedziawszy, "Trzynasty księżyc" nie wciągnął mnie tak mocno jak dwie pierwsze części serii. Nie mogłam się wgryźć, nie czułam tego zaciekawienia dalszymi losami bohaterów, nie czułam napięcia i tej chęci przewrócenia kolejnych kartek aż do końca. Nie znaczy to, że powieść jest zła. Jest dobrze napisana, czyta się ją lekko, przyjemnie, ale brakowało mi takiego… nerwowego wyczekiwania, ślinki lecącej na myśl o kolejnych rozdziałach, zakończeniu.. Szkoda.

Sympatia do bohaterów lekko zbladła. O ile Magda i Feliks nadal są tak fantastyczni jak byli i ich przekomarzania czyta się z uśmiechem na twarzy, o tyle dużą irytację wywoływała we mnie postać Mateusza. Co ciekawe, pojawia się całkiem nowa bohaterka, Wanda, która zaskakuje swoją tożsamością. Jak dla mnie na plus, duży plus!

"Trzynasty księżyc" może mnie nie zachwycił, ale przez brak sympatii do jednej części nie odpuszczę sobie kolejnego tomu!

Mieliście kiedyś wrażenie, że coś obserwuje Was z ciemności, że widzieliście lub czuliście coś, co nie mogło należeć do naszego świata? Jeśli tak, to z pewnością był nawi. Potwór, demon, monstrum- nazywajcie te stwory jak chcecie. Właśnie z takimi osobnikami na co dzień (a raczej co noc) rozprawiają się Żniwiarze. Tropią, polują i eliminują. Brzmi jak bułka z masłem, ale to etat, którego raczej nie powinniście im zazdrościć. Spójrzcie chociażby na Magdę; od kiedy powróciła jako Żniwiarz wiecznie jest posiniaczona, niewyspana i okropnie nerwowa. Dla żadnego człowieka nie jest to praca marzeń, ale tak się składa, że Magda nie jest do końca człowiekiem. Podobnie jak jej wujek i chłopak, który, cóż… to skomplikowane :-) Jednak siniaki, niewyspanie i zawiły status związku, to najmniejsze problemy dziewczyny. Żądna zemsty na Pierwszym, który wyrządził jej i całemu społeczeństwu Żniwiarzy wiele złego, nie dostrzega, że w ciemnościach czai się o wiele poważniejsze zagrożenie. Wkrótce cały świat może pogrążyć się w chaosie, a jedynym sposobem na powstrzymanie ciemności okazuje się współpraca z największym wrogiem.

Gdybym miała opisać ten tom jednym słowem, zdecydowanie postawiłabym na słowo „akcja”. Moi drodzy, co tu się działo! Jedna wielka, pełna adrenaliny naparzanka z demonami. Dwa poprzednie tomy również miały dobre tempo, były dynamiczne i pełne słowiańskiej mitologii, ale tym razem Paulina Hendel przeszła samą siebie. Praktycznie w każdym rozdziale emocje sięgają zenitu, polowanie goni polowanie, potwory czają się dosłownie wszędzie, a adrenalina nieustannie krąży w żyłach. Czytanie „Trzynastego księżyca”, to niesamowita przygoda z pogranicza akcji i grozy, na absolutnie najwyższym poziomie.

Na szczęście w tym całym chaosie walk, ataków i polowań, znalazło się miejsce na logiczną i intrygującą fabułę. Czytelnik niczego nie może być pewien, stale musi oglądać się przez ramię i zastanawiać razem z bohaterami, kto tak naprawdę jest wrogiem a kto przyjacielem. Nasi Żniwiarze nie mają zbyt wiele czasu na zawieranie znajomości, dlatego w tym tomie pojawia się zaledwie kilka nowych twarzy, za to dzięki wzmożonej aktywności demonów zagłębimy się jeszcze bardziej w fascynującą słowiańską mitologię i poznamy całą masę nowych potworów rodem z najgorszych koszmarów. Zdecydowanie będzie się działo!

O CZYM? „Trzynasty księżyc”, to książka przepełniona akcją, dynamizmem i adrenaliną. Bohaterowie stale muszą główkować i szukać rozwiązania swoich demonicznych problemów, a jednocześnie nie mają nawet chwili wytchnienia od walki z potworami. Świetnie się bawiłam czytając ten tom, jestem pod ogromnym wrażeniem dynamizmu i emocji, które autorka potrafiła utrzymać od pierwszej do ostatniej strony, a końcówka złamała mi serce. Cieszę się, że to jeszcze nie koniec serii o Żniwiarzach i już nie mogę doczekać się kolejnego spotkania z Magdą, Feliksem i Mateuszem. Polecam!

[Adres usunięty]

Żniwiarza zna już chyba każdy szanujący się mól książkowy. Paulina Hendel swoją najnowszą serią w bardzo krótkim czasie podbiła serca wielu czytelników w Polsce. Nie ma się w sumie co dziwić, w końcu swego czasu była ona nawet uznawana za przełom w literaturze. Wszystko, dlatego że autorka jako jedna z nielicznych postanowiła poruszyć temat mitologii słowiańskiej w książce dla młodzieży.

„Społeczeństwo wkłada nas w pewne formy i robi wszystko, żebyśmy z nich nie wyszli.”

Seria ta początkowo miała być trylogią, jednak wbrew temu co mówiono „Trzynasty księżyc” nie jest ostatnim tomem. Z czego osobiście bardzo się cieszę, ponieważ z książki na książkę kunszt pisarski Hendel jest coraz lepszy, a przygody Magdy, Feliksa oraz Pierwszego wciągają jeszcze bardziej. W tej części autorka przeszła samą siebie. Dosłownie z każdej strony wyskakuje jakiś nawi gotowy pokrzyżować plany naszym bohaterom. Paulina Hendel skupiła się tutaj przede wszystkim na tym jak pracują żniwiarze. Widać, że autorka postawiła podejść do tego bardziej profesjonalnie, w konsekwencji czego opisy działań żniwiarzy oraz postępowania nawich stały się bardziej szczegółowe, przez co nawiązanie do mitologii słowiańskiej są jeszcze bardziej widoczne i odczuwalne dla czytelnika.

Jak już wcześniej wspomniałam warsztat pisarski Hendel uległ znacznej poprawie. Można to już zauważyć od pierwszej strony. Ponieważ dialogi przestały sprawiać wrażenie pisanych na siłę (jak to miało miejsce chociażby w przypadku „Pustej Nocy”), a opisy miejsc i wydarzeń stały się o wiele ciekawsze. Kreacja postaci również uległa widocznej poprawie. Bohaterowie stali się bardziej naturalni i rzeczywiści, przez co czytelnikowi jest łatwiej się z nimi utożsamić oraz złapać wspólny język. Gdyby jeszcze tylko między Magdą i Mateuszem pojawiła się jakaś chemia…

Podobnie jak w przypadku dwóch poprzednich tomów tutaj również należy się wielki plus za przepiękną grafikę. Okładka tej książki jest po prostu genialna. Nie da się przejść obok niej obojętnie. Uważam, że graficy przy tej serii odwalili kawał dobrej roboty. Każda sroka okładkowa zapragnie mieć obie pozycję w swojej biblioteczce.

„Ktoś inny czaiłby się w cieniu, aż mógłby wbić mi nóż w plecy. Ty oczywiście też wbiłabyś mi nóż w plecy, gdybyś miała okazję, ale przynajmniej otwarcie się do tego przyznajesz.”

„Trzynasty księżyc” autorstwa Pauliny Hendel to według mnie idealna kontynuacja serii Żniwiarz. Autorka ponownie udowodniła, że polska fantastyka nie odstaje w żadnym stopniu od zagranicznej. Dlatego jeśli jeszcze nie czytaliście najnowszej książki Hendel to szybko to nadróbcie. Ponieważ Żniwiarz znowu powraca by ponownie zachwycić czytelnika! Gorąco polecam!

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Trzynasty księżyc” autorstwa Paulina Hendel.

Więcej na : [Adres usunięty] oraz [Adres usunięty]

Żniwiarz pewnie większości z Was jest znany, ta seria wywołuje dość spory szum, a jej opinie w zdecydowanej większości są pozytywne – i ja się z nimi zgadzam! Moje pierwsze spotkanie z serią Pualiny Hendel było bardzo udane, drugie jeszcze lepsze i z niecierpliwością wyczekiwałam trzeciego. Jak „Trzynasty księżyc” wypadł na tle dwóch wcześniejszych części?

Przede wszystkim, ta seria jest tak skonstruowana, że koniecznie trzeba czytać wszystkie tomy po kolei, bo są one ściśle ze sobą powiązane – ja trzeci czytałam kilka miesięcy po drugim, więc zdążyłam co nieco zapomnieć i na początku miałam delikatne trudności w ogarnięciu fabuły, bo zwyczajnie kilka rzeczy uleciało mi z głowy. Jednak im dalej w las, tym więcej mi się przypominało, więc i czytało się coraz lepiej. Ogólnie akcja jest od samego początku i, kurcze, jak to wciąga! Serio, strony leciały mi przez palce, „przeczytam kilka stron” bum! Już kilkadziesiąt. Paulina tak dobrze potrafi operować językiem, kreować fabułę i budować napięcie, że czyta się z jedną wielką ciekawością, podekscytowaniem i delikatnym lękiem, co będzie dalej. Mimo tego wszystkiego, w połowie pojawił się kryzys i trochę gorzej mi szło, akcja nieco zwolniła na moment, więc nie wiem, czy to dlatego, czy to mój „zwyczaj”, bo ostatnio przy wielu książkach tak mam, że w połowie mam chwilową blokadę z lekturą. Tutaj też to wystąpiło, ale przebrnęłam kawałek i powoli zaczęło wracać do normy, aż na powrót wciągnęło mnie bez reszty... Szczególnie zakończenie! Co tu się działo! A! I jakby ktoś wcześniej mi powiedział, że w trzecim tomie polubię pewną osobę, to bym go chyba wyśmiała... a tu proszę! Także ja od razu zdradzę, że na czwartą część, na „Drogę dusz” wyczekuję szczególnie niecierpliwie, bo kurcze no! Ja muszę, po prostu MUSZĘ wiedzieć co dalej!

Jeśli chodzi o samych bohaterów... to co tu dużo mówić, większość to ci sami, których znamy już z poprzednich tomów – Magda, Feliks, Mateusz, bliźniacy, Pierwszy. Tak, tak dobrze czytacie – Pierwszy. Tutaj autorka zdecydowała się nieco rozwinąć jego wątek i przybliżyć nam jego postać, nie jest już tylko tym czarnym charakterem przewijającym się gdzieś w tle. Bardzo, ale to bardzo mi się spodobało to posunięcie i zdradzę tylko tyle, że to jest tak złożony bohater, że kompletnie nie mam pojęcia co o nim myśleć! Moim skromnym zdaniem, jest ON jednym z ciekawszych wątków w „Trzynastym księżycu”. Nie wiem, czy ten obraz, który sobie zbudowałam podczas „Pustej nocy” i „Czerwonego słońca” jest w końcu prawdziwy, czy fałszywy... Ale sza! Nic więcej nie powiem! ;) Co więcej... humor! W tej części jest jeszcze więcej humoru, pojawią się docinki dwójki pewnych bohaterów i kurcze, jak to się fajnie czytało!

Kolejna rzecz, dzięki której tak uwielbiam „Żniwiarza” to klimat! Ten niepowtarzalny klimat! Daleka droga do horroru, ale pewne sytuacje potrafią przyprawić o dreszczyk, szczególnie osoby, które dość łatwo przestraszyć ;P Hendel potrafi tak dobrze budować napięcie, opisywać akcję, czy samych nawi, że można sobie to śmiało wyobrazić tak, jakbyśmy sami tam stali i walczyli z tymi demonami. Ja generalnie bardzo polubiłam motyw słowiańskich wierzeń, więc za samo to ta seria ma u mnie ogromny plus!

Ta recenzja jest bardzo pozytywna, ale no... taka jest prawda, uwielbiam Żniwiarza i z całego serca polecam. Śmiało mogę przyznać, że jest to jedna z moich ulubionych polskich serii i ogromnie wyczekuję czwartego tomu! Trochę się obawiam, że to będzie już ten ostatni, ale zobaczymy, może to jeszcze nie będzie finał ;)

[Adres usunięty]

Wszystko zaczyna się od tego, że Magda ponownie zostaje porwana przez Pierwszego. Ponownie staje z nim oko w oko, starając się za wszelką cenę go pokonać i przeżyć. Niespodziewanie dla niej, Pierwszy ma względem niej inne plany. Po wstępnej ugodzie między sobą, wkrótce zaczynają wspólne polowania. Ich celem są demony i inne istoty pozaziemskie. Jak zakończy się ich współpraca?

"Według kaszubskich wierzeń dziki myśliwy był pokutującą duszą człowieka, który polował w niedzielę przed południem. A teraz, po śmierci, musiał za karę przemierzać bory i polować na żaby oraz kruki.

Kiedyś Magda stwierdziła, że taki los był niezłym upodleniem. Jednak teraz, gdy po raz pierwszy w życiu stała twarzą w twarz z myśliwym, poczuła wobec niego respekt. Biła od niego niespotykana moc i z całą pewnością nie wyglądał na istotę, która poluje na żaby."

To już kolejna część o przesympatycznych i zarazem groźnych żniwiarzach, którzy bronią świat ludzki przed atakiem demonów. Okazuje się, że nawet oni sami, nie do końca zdają sobie sprawę z tego, jak wiele jest różnorodnych demonów, które czyhają w ciemności. Bardzo długo oczekiwałam tej części. Strasznie chciałam przeczytać kontynuację tej serii, która już w pierwszym tomie porwała moje serce.

Bardzo kocham bohaterów tej serii. Magda - choć obecnie wciela się w inne ciało, mimo wszystko bawi swoim humorem i odwagą. Jest to bardzo ognista postać, która nigdy się nie poddaje, kocha szczerze pomagać i pomimo niebezpieczeństwa, zawsze chroni przede wszystkim innych. Podobnie jest z jej wujem, również Żniwiarzem - Feliksem. Facet jest moim ulubieńcem. Czuje się w nim starą duszę, która zaklęta jest w młodym ciele. Jest to przekomiczne i przeurocze. Ma cenne rady, lecz przez swój wygląd, nie jest brany na poważnie. Kocham patrzeć na jego zawziętość i cięty język. Dzięki niemu, książka się nie nudzi. W połączeniu z Magdą, ten duet robi wiele dobrego dla książki.

Kolejnym bohaterem, który bardzo się zmienił na przełomie tych trzech tomów, to Mateusz. Chłopak ze zwykłej fajtłapy, przerodził się wreszcie w mężczyznę, który ma dużo do zaoferowania Żniwiarzom. Jest ich opoką i pomocą. Choć na początku za nim dość nie przepadałam, teraz znajduje się na liście postaci, które lubię.

Jeśli chodzi o Pierwszego, to mam względem niego dziwne uczucia. Z jednej strony zaczęłam go lubić, ale dostrzegam w nim dużo wad. Jest bardzo samolubny i mściwy. Wykorzystuje innych, walczy tylko za siebie. Jest typowym złym charakterem, a jak wiadomo, lubimy takich albo ich nienawidzimy. Ja jest tak pół na pół.

"Magda bez współczucia polała resztką wódki rany Pierwszego i, nawet nie starając się być delikatną, zaczęła go opatrywać"

Uważam, że autorka doskonale namieszała w akcji. Jej fabuła jest świetnie rozwinięta, aż chce się czytać dalej. Nieoczekiwanie dla mnie, wydarzenia w książce rozgrywają się w tak cudownym tempie, że przeczytanie lektury zajmuje niewielkość ilość czasu.

Autorka wypracowała swój własny styl i język, który jest bardzo nowoczesny. Dostrzegam w nim dużo zwrotów młodzieżowych, aczkolwiek nie raziły mnie ani przez chwilkę. Jak dla mnie, wszystko zostało opisane w dobrej formie.

Gorąco polecam lekturę. Koniecznie zajrzyjcie do poprzednich tomów! Nie możecie tego przegapić. Powieść szczerze was zauroczy. Najlepszą zaletą jest fakt, że lektura opisuje nasze słowiańskie opowiastki.

,,Żniwiarz. Trzynasty księżyc'' to wymarzony ciąg dalszy historii o żniwiarzach, demonach i Pierwszym. Tak nachwaliłam ją w recenzji, że sama nie wiem co ja będę musiała napisać przy czwartym tomie, jak okaże się jeszcze bardziej fenomenalny! Nie mam pojęcia. Uważam, że ta część to naprawdę kawał dobrej roboty i trudu włożonego, by książka była świetna pod względem fabularnym, jak i zewnętrznym. Jeżeli jeszcze nie czytaliście tej serii, to koniecznie się za nią zabierzcie, bez słowa sprzeciwu, raz dwa!

Fragment tekstu pochodzi z mojego bloga, po ciąg dalszy zapraszam tutaj:

[Adres usunięty]

Przedpremierowa recenzja z bloga: zatraceni w kartkach

To już trzecia część serii o słowiańskich demonach. Jak idzie Paulinie Hendel z pisaniem kolejnych tomów przygód Magdy i Feliksa?

Jak na razie, to ta część jest jak nitro w samochodzie. To co tu się dzieje, zapiera oddech i chęci do odłożenia książki. No i Magda… czy tylko ja pokochałem tą postać?

W trzecim tomie mamy tyle walk z demonami, że w czytelniku aż odruchowo budzą się ręce i nogi, by walczyć, by stawić czoło ukrytemu za zasłoną złu. No i mamy nowe postaci. Tego się nie spodziewałem, ale Hendel dała nam kilka osób, które ubogacają sytuacje i zmieniają rutynę w improwizację.

No i mamy też Pierwszego, który ewoluował. Relacja między bohaterami się zmienia i trochę schodzi na boczne tory. A Mateusz? Kim jest Mateusz?? Jego prawie nie ma!

Albo Paulina Hendel miała ogromną wenę, albo brała korki z pisania, bo w dialogach między postaciami, mamy jeszcze więcej humoru, żarcików i sugestii co do wydarzeń. Jest bardzo trudno napisać cokolwiek więcej o książce, żeby nie zdradzać szczegółów komuś, kto przeczytał tylko pierwszy tom albo w ogóle nie poznał serii o mitologii słowiańskiej.

Nie mogę też doczekać się czwartego tomu, o którym informacja już się pojawiła. Jego tytuł to „ Droga dusz” i mam nadzieję, że to, w jakim Paulina Hendel skończyła pisać trzeci tom, będzie pociągnięte i rozwinięte w czwartym. No bo, jak już może wiecie, autorka lubi kończyć w momentach najmniej odpowiednich dla czytelnika. Jeszcze bardziej pragnę poznać czwarty tom, żeby wiedzieć co, gdzie i jak.

Gorąco polecam tę książkę wszystkim, których interesuje jak można zabawić się mitologią naszych przodków. Oprócz tego warto sięgnąć po serię, bo Paulina Hendel posługuje się świetnym językiem i ma cudowny styl. Pokochałem jej książki między innymi za sposób pisania. W mojej skali „Trzynasty księżyc” to nie tracąca na niesamowitości kontynuacja świetnej serii Young Adult. No i dziękuję wydawnictwu, że tym razem nie dostałem brokatu! Dziękuję

Choć jestem wierną fanką serii Pauliny Hendel, to jednak muszę przyznać, że trzecia część jest moim zdaniem najgorsza. Dlaczego?

Żniwiarz od początku zapowiadał się na świetną serię młodzieżową, opartą na mitologii słowiańskiej i w dużej mierze nawiązującej do Wiedźmina. Dwie pierwsze części są naprawdę dobre, bardzo wciągające i gwarantujące ciekawą przygodę na kilkanaście godzin. Co poszło nie tak w trzeciej części? Otóż Trzynasty księżyc serwuje czytelnikowi mnóstwo opisów walk z demonami. Jest ich na tyle dużo, że w którymś momencie można odczuć przesyt i nudę. Kuleje również kreowanie bohaterów. Autorka wprowadziła kilka nowych postaci, jednak zostały na tyle słabo przedstawione, że w momencie można o nich zapomnieć. Nie wynika to z mojego roztrzepania czy niedbalstwa o szczegóły, a właśnie z kiepskiego przedstawienia postaci... Niestety.

W tej części najbardziej podobało mi się to, że relacja między Magdą a Pierwszym zaczyna się mocno komplikować. Postać Mateusza schodzi gdzieś na drugi plan, razem z Feliksem, a najważniejszy staje się Pierwszy. Ten bohater ewoluował na tyle dobrze, że w zasadzie stał się moją najmocniejszą motywacją do tego, żeby przeczytać tę książkę do końca. Na plus wyszły również dialogi, w których znajdziecie mnóstwo dobrego humoru, błyskotliwych żarcików i zaczepnych sugestii.

Nie mogę zdradzić szczegółów fabularnych, jednak podkreślę, że i fabuła jest nieco nudniejsza niż w poprzednich częściach. Jest zaledwie kilka ciekawych momentów, a rozkręca się dopiero końcówka. Myślę, że Trzynasty księżyc nie jest dopracowany... Brakuje mi tutaj konkretniejszych treści i bardziej rozbudowanej linii fabularnej. Mam na myśli to, że można było darować sobie niektóre opisy walk na rzecz lepszego przedstawienia poszczególnych bohaterów.

Choć ta część podobała mi się najmniej, nie mogłabym jej nie polecić. Dlaczego? W świat już ruszyła informacja o tym, że Żniwiarz doczeka się czwartej części pt. Droga dusz. Jestem ciekawa, jak to wszystko dalej się potoczy. Biorąc pod uwagę rozwój wydarzeń w Trzynastym księżycu, musicie tę część poznać, aby później, w czwartej części, nie mieć problemów ze zrozumieniem wydarzeń. Spodziewam się, że Paulina Hendel w Drodze dusz będzie kontynuowała to, czego przedsmak dała nam w Trzynastym księżycu. Ponadto, jak już wspomniałam, warto sięgnąć po tę książkę chociażby z tego względu, że wątek Pierwszego niespodziewanie rusza naprzód i czyni tę powieść nieco lepszą. Spróbujcie i dajcie znać, jak się czytało! :)