Zmowy

W wierszach Bogusławy Latawiec światło, powietrze, cień i wszystko to, co martwe ożywa. Nie ma granicy między pojęciami określającymi naturę postrzeganą przez nas jako ożywioną i jako martwą. Świat ukazany w utworach żyje, poszukuje swoich granic, drga, ociera się, pulsuje, wdziera się. Ten „martwy” świat czasami bywa subtelny, a innym razem wdziera się i domaga się uwagi. Tym zjawiskom towarzyszy mieszanie się czasów i przestrzeni oraz próba odnalezienie siebie. Zabiegi te sprawiają, że mamy nieodparte wrażenie życia wśród ożywionych wszelkich wymiarów. Czas nie jest bierny, tak jak i przestrzeń rzucająca podmiot z miejsca w miejsce, z młodości w starość, ze starości w młodość, co doskonale może odzwierciedlać i ulotność życia i jednoczesną tęsknotę do minionego, próbę uporządkowania, poukładania kolejnych wydarzeń, które są dość wyraźne, ale na pamięciowej mapie usytułowane tuż obok siebie. Przywołujący owe wspomnienia ma wartość jedynie jako osoba systematyzująca. Mimo tych wspólnych elementów każdy wiersz jest odmienny, zabiera nas w zupełnie inny świat przeżyć i wydarzeń. Możemy spotkać tam zwykłe, codzienne przekomarzania („Kotka Myszeida ze mną”) obok ważnych i bardzo osobistych jak odchodzenie i osobisty rozrachunek z sobą („Przesłuchanie”), a także zabierających nas w świat sztuki (liczne osobiste spojrzenia na dzieła)

Kotka Myszeida ze mną

I żadna zmowa nigdy nam się do końca nie uda

bo nie dam ci ani kropli krwi śpiewającej

z gniazda

ani myszy polnej do zabicia

I nic twojej dachowej futrzastości

do mojej ludzkiej przyziemności

Ale o tę nić zieleni która wiruje w naszych oczach

przyjdzie nam w końcu wspólnie powalczyć

gdy czas się nagle z bezczasem wymieni

i świat już nie będzie

ani dla twojego patrzenia z góry

ani dla mojego z dołu myślenia

tylko do wiecznego śnienia

Przesłuchanie

Rozkołysały się

barwy mojego domu

i kolor uderzył o kolor:

biel śnieżna zza okna puknęła

o biel świecy palonej w stanie wojennym

struga światła spod drzwi korytarza

zaszurała o czerń butów

w których miałam uciec

złoty migot z palca serdecznego

rozśpiewał brąz futrzanej rękawicy…

Na koniec wszystkie dźwięki

łamiąc w pędzie swój pierwszy oddech

zestroiły się i ze mną

ponad

mną

Wiedziałam – to będzie

(już jest) dzika i wszystkożerna

nocna sala przesłuchań

mnie przeze mnie

z wypadków życia

bez jednej minuty ciszy

bez jednej minuty snu

Całość w tym zbiorze jest swoistym knuciem, zmawianiem się ze sobą i światem ubranym w dwuznaczności.

Zbiór wierszy polecam wymagającym i wrażliwym na subtelne odchylenia w znaczeniach słów.