Złe matki są najlepsze. Poradnik szczęśliwej mamy

Jak dla mnie porażka. Niby autorka nie narzuca swojego zdania i poglądów, a non stop to robi. Doczytałam do połowy i już nie dam rady po prostu wytrzymać tej manipulacji. Ach szkoda bo po opisie zapowiadała się na prawdę fajnie

Poradnik dla kobiet planujących ciąże, w ciąży, mające małe dziecko, a także moim zdaniem dla tatusiów, dziadków, cioć. Oraz dla mam, które maja już starsze dzieci (Dzięki tej książce wyzbycie się poczucia winy). Zle matki... to porady pisane przez Matyldę Kozakiewicz  oparte na jej doświadczeniu.

Został ON napisany w humorystyczny lekki sposób. I czyta się go naprawdę szybko. Jeśli mielibyście czas przeczytacie w parę godzin. Wciąga jak nie jedna ciekawa książka. Mogę podpisać się obiema rękami, że każdemu się ona spodoba. Autorka nam absolutnie niczego nie narzuca, doradza, opisuje własne doświadczenia. Czasem w bardzo prześmieszny sposób. Plusem książki są także znajdujcie się w niej ilustracje.

Więcej o książce na blogu: [Adres usunięty]

Macierzyństwo jest trudną i często wyboistą drogą, dlatego warto dbać o to, aby przebiegało ono w jak najlepszej atmosferze dla nas i naszych pociech. Wcale nie musimy być idealne, o czym przekonuje nas Matylda Kozakiewicz w swojej książce.

Książka składa się z krótkich rozdziałów poruszających różnorodną tematykę, kręcącą się wokół spraw macierzyńskich. Blogerka nieustannie zaznacza, że nie musimy być idealne, ale wystarczająco dobre dla własnych dzieci. Jednocześnie nie powinnyśmy zapominać o swoich potrzebach, które są równie ważne. Chwali nas za to, że z dwóch komórek potrafimy zbudować człowieka, co świadczy o naszej wspaniałości, o czym nigdy nie powinnyśmy zapominać. Nie bierzmy udziału w wyścigu szczurów, dajmy dzieciom rozwijać się w swoim tempie, bo to zawsze zaprocentuje.

Pod znaczną ilością tekstów mogłabym podpisać się bez mrugnięcia okiem. Wiele nas łączy, chociaż pewne kwestie dzielą. Również jestem za rodzicielstwem bliskości (na czele z karmieniem piersią i wspólnym spaniem), podążaniem za własnym instynktem, traktowaniem dziecka jako małej, aczkolwiek odrębnej istoty, a nie bezrozumnego malca; tłumaczeniem, brakiem przemocy fizycznej i psychicznej, jak również nieporównywaniem dzieci oraz niesłuchaniem bzdurnych rad rodem ze średniowiecza. Nie ukrywam jednak, że irytowały mnie dość liczne odniesienia do szczepień, niekiedy wrzucane niemal na siłę.

"A tak naprawdę wystarczy być po prostu "dość dobrym" rodzicem. To wystarczy. Ba, tak jest chyba nawet lepiej. Po co dziecku chodzący ideał, który nigdy nie daje się ponieść emocjom i ma wszystko w życiu wzorowo poukładane? Można się kompleksów od tego nabawić. Bądź ludzka, popełniaj błędy, miej i zaakceptuj swoje słabości. I przestań gonić za ideałem, a zobaczysz, że wszystko nagle stanie się proste." *

Matylda Kozakiewicz nie ocenia i pomimo tego, że hołduje pewnemu postępowaniu, to nie krytykuje innych. Nie zdarza się to często, co wynika z mojego doświadczenia, kiedy często słyszałam krytykę czy nawet wyśmiewanie z mojego sposobu wychowania, przy czym ja złego słowa nie mogłam powiedzieć w stosunku do takiej osoby, bo zostawało to odebrane jako obelga (szczególnie w temacie karmienia piersią, wspólnego spania oraz wykluczenia/znacznego ograniczenia cukru w dziecięcej diecie). Zdecydowanie zbyt duża część ludzkości sądzi, że można jej więcej, a to akurat bzdura... Na szczęście pierwsze dziecko uczy bycia rodzicem i teraz nie boję się wyrażać własnego zdania, bo skoro ktoś może to robić, to ja również mam takie samo prawo.

"Złe matki są najlepsze" nazwana jest poradnikiem, co akurat uważam za maleńkie oszustwo, ponieważ Matylda Kozakiewicz przedstawia swoje życie i podejście do własnego dziecka. Z tego względu pojawiają się tu pewne rady, ale większość z nich odnosi się do Kociopełka, jak nazywane jest dziecko blogerki, także ciężarne czy młode mamy nie powinny sugerować się tym, że owe zasady wychowania sprawdzą się u ich pociech. Chociaż w zasadzie dotyczy to nawet pełnokrwistych poradników - zawsze biorę je z przymrużeniem oka, bo doskonale wiem, że moje dziecko potrafi być totalnym indywidualistą i to, co zadziała na 99% maluchów, u niego może okazać się kompletną klapą.

Zachęcam do sięgnięcia po tę lekturę szczególnie przyszłe lub świeżo upieczone mamy, a także tatusiów i najlepiej wszelkie ciocie, babcie i sąsiadki wierzące w to, że ich rady są najmądrzejsze na świecie (nie, nie są). Ja, jako (już prawie) podwójna mama nie znalazłam tu niczego odkrywczego, czego nie wiedziałabym lub nie wypraktykowałabym, co w żadnej mierze nie przeszkodziło mi w błyskawicznym pochłonięciu tej książki, częstym przytakiwaniu autorce, śmianiu się z niektórych fragmentów oraz powrocie wspomnieniami do chwil, kiedy wraz z moim trzylatkiem dopiero poznawaliśmy siebie.

* cytat ze str. 11-12

[Adres usunięty]

Grafomanskie wypociny pani z bloga po polonistyce. Narzucanie swojego zdania i punktu widzrnia, blog i grupa zľe matki zjedoczone to same. W duzej mierze znudzone zycie udreczone dziecmi mamuski licytujace sie, ktora ma trudniej, bo obiad musi ugotowac i dzieckiem sie zajac.