Zła krew

RECENZJA:

Macierzyństwo jest najpiękniejszym okresem w życiu kobiety, a dzieci zawsze kochają swoich rodziców…„Zła krew” Zoje Stage pokazuje, że nie zawsze tak jest.

Przeczytanie tej książki zajęło mi niecałe dwa dni, tak bardzo mnie wciągnęła, że każdą wolna chwile poświęcałam na czytanie, byle tylko dowiedzieć się co będzie dalej. Jak dla mnie jest to bardzo udany debiut autorki. Jeden z lepszych thrillerów psychologicznych jakie ostatnio przeczytałam.

Bardzo współczułam Suzette tego jak była traktowana przez własne dziecko. Mimo swojej choroby poświęcała cały swój czas na opiekę nad córką, którą notorycznie wyrzucali ze szkół i przedszkoli przez jej naganne, a często wręcz skandaliczne zachowanie. To właśnie mama poświęcała jej cały swój czas, uczyła ją w domu, jeździła z nią na badania i kontrole lekarskie, a córka traktowała ją jako największego wroga. A wszystko dlatego, że kochała swojego ojca niezdrową miłością. Chciała aby należał tylko do niej. W jego oczach była aniołkiem. Postawa ojca w tej książce czasem strasznie mnie denerwowała. Nie dowierzałam jak można być tak zaślepionym.

Hanna natomiast potrafiła perfekcyjnie kłamać i manipulować ojcem. Role aniołka przed tatusiem odgrywała idealnie, a gdy tylko znikał z pola widzenia opracowywała plan jak pozbyć się swojego największego wroga…mamy, by w końcu zniknęła z życia jej i jej ojca.

PODSUMOWANIE:

Reasumując, książkę gorąco polecam wszystkim maniakom thrillerów. Mnogość zwrotów akcji, ciągłe budowanie napięcia przez Autorkę, wspaniale wykreowane postacie nadają „Złej krwi” prawdziwego charakteru i wyrazu wyróżniając ją z wielu książek tego gatunku.

Jeszcze raz gorąco polecam. Warto sprawić by wskoczyła na waszą półkę. Tę najwyższą.

Kilka sposobów jak wykończyć własną matkę - poradnik według Hanny Jensen:

1. Od 4. roku życia ucz się przewracać oczami, tak by widoczne było jedynie ich białka.

2. Wypożycz kilka książek o czarownicach i poproś tatę żeby ci wszystkie przeczytał. Wybierz jedną z nich, by później udawać opętanie.

3. Nie odzywaj się, wydawaj jedynie nieokreślone dźwięki. Niech rodzice robią ci setki badań. Kiedy już przemówisz, udawaj nawiedzoną.

4. Zachowuj się agresywnie. Szczekaj i warcz jak wściekły pies, to zawsze działa.

5. Najważniejsze, agresję okazuj jedynie przy matce i innych ludziach. Przy ukochanym tatusiu bądź słodką, malutką dziewczynką, jego ukochaną córeczką.

Brzmi nieprawdopodobnie? Zabrzmi jeszcze bardziej szokująco, gdy zdradzę, że Hanna ma jedynie 7 lat i od urodzenia nie powiedziała ani jednego słowa. Kiedy jednak postanowiła przemówić, stwierdziła, że jest wcieleniem czarownicy. Dziewczynka nieustannie próbuje pozbyć się swojej matki, a jej matce, Suzette, zabrakło już miłości, by kochać ją bezwarunkowo. W tym wszystkim jest też ojciec, Alex uważa Hannę za cud, nigdy nie dostrzegł jej agresywnej strony, nie uwierzył żonie, a nawet szkolnym opiekunom w opowieści o wrogości i agresji dziewczynki. Do czasu.

Opowiadając historię Hanny autorka bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę, balansuje na krawędzi realizmu i zjawisk nadprzyrodzonych. Zoje Stage do tego stopnia miesza w fabule, że ciężko odróżnić prawdę od wytworów chorej wyobraźni.

Losy rodziny Jensenów poznajemy z dwóch perspektyw: Hanny i Suzette. Rozdziały opisujące dziewczynkę, jej pomysły i przemyślenia mrożą krew w żyłam. Hanna jest nad wyraz inteligentną siedmiolatką, jednak grozę budzi jej agresja, przemyślane działanie i z premedytacją dokonywane akty przemocy. Szkoda jednak, że autorka nie zdecydowała się na narrację pierwszoosobową, a zastosowała trzecioosobową.

W dużej mierze fabuła Złej krwi dotyczy tematu chorób. Suzette cierpi na Crohna, która obrazowo i wyczerpująco została przedstawiona, natomiast w stosunku do Hanny wysnute zostały przypuszczenia dotyczące zaburzeń psychicznych. Dzięki tak wnikliwemu opisowi, czytelnik ma okazję uczestniczyć w sesjach terapeutycznych, zapoznawać się ze stawianą diagnozą.

Autorka wyraźnie zaznaczyła, że pod płaszczykiem szczęśliwej rodziny łatwo ukryć poważne dysfunkcje. Długotrwała bagatelizacja problemów, brak wsparcia i miłości, a nawet nadmierne uznanie mogą doprowadzić do istotnych zaburzeń.

Dużo miejsca Zoje Stage poświęciła roli macierzyństwa. Jej powieść daje do myślenia, czy jest to stan dedykowany każdej kobiecie. Zarówno Suzette, jak i Hanna mają problem ze swoimi mamami. Suzette dorastała z kobietą, która nie poświęcała jej uwagi, nie obdarzała miłością, więc chciałą być dla Hanny matką, jakiej sama nigdy nie miała. Jednak gdy zaczynają się schody, kobieta zaczyna chować głowę w piasek, nie potrafi bezwarunkowo kochać swojego dziecka, nieustannie stawia się w roli ofiary. Z jednej strony chce pomóc Hannie, z drugiej jest egoistycznie skupiona jedynie na własnych potrzebach.

Zła krew to thriller psychologiczny, który poniekąd czerpie z horroru, jednak bliżej mu do powieści obyczajowej. To książka, która szokuje i trzyma w napięciu z dobrze wykreowanymi bohaterkami w roli głównej.

"Zła krew" napisana przez Zoje Stage to jej debiutancki thriller psychologiczny.

Książka ma bardzo ciekawą tematykę, bowiem bardzo dużo jest w literaturze motywów złych rodziców pastwiących się nad swoim dzieckiem, jednak w drugą stronę - problem nie jest już opisywany na tak szeroką skalę. Mam wrażenie, że pod tym względem troszkę bardziej do przodu poszli scenarzyści filmowi, gdyż motyw złego dziecka jest bardziej popularny w filmach zwłaszcza produkcji japońskiej. Złe, diabelskie dziecko i problemy rodziców z nim mogą nie być nam obce choćby biorąc pod uwagę film "Musimy porozmawiać o Kevinie". Autorka chyba obejrzała ten film, który moim zdaniem mógł być inspiracją do napisania tego debiutu. Jednego autorce nie można zarzucić - podjęła się prezentacji bardzo trudnego i wywołującego sprzeczne odczucia tematu.

Z reguły mówiąc o rodzinie dysfunkcyjnej od razy wyobrażamy sobie rodzinę, w której problemem jest któryś z rodziców, najczęściej tym czarnym charakterem jest ojciec-mąż, a małżeństwo na pozór wydaje się idealne. Co dzieje się jednak gdy problem stanowi dziecko? I to dziecko, które w dodatku nie mówi?

Hanna,bohaterka naszej książki, jest siedmiolatką o dwóch twarzach. Jedna zarezerwowana jest dla ojca, którego dziewczynka bardzo kocha, wręcz ubóstwia. W jego oczach jest uroczą, grzeczną córeczką. Druga twarz Hanny zarezerwowana jest dla jej matki, której najprościej ujmując, dziecko nienawidzi. Hanna jest też wrogo nastawiona do innych ludzi ale wiąże się to głównie z robieniem na złość swojej mamie.

Jeśli chodzi o interpretację owej książki i sposób patrzenia na nią - ja do tego tematu podchodzę mocno zadaniowo i na co najmniej trzech płaszczyznach.

Pierwsza kwestia na której się skupiłam to spojrzenie na całość, wszystkie opisywane sytuacje z perspektywy dwóch osób: matki i córki. Autorka bardzo nam to ułatwia,gdyż kolejne następujące po sobie rozdziały pisane są z wykorzystaniem narracji tych dwóch bohaterek. Zatem raz czytamy wczuwając się w położenie mamy Suzette i patrzymy oraz odczuwamy te emocje,jakie nią targają,a innym razem mamy siedem lat i jesteśmy Hanną. Patrzymy na wszystko oczami dziecka i zastanawiamy się czy w jego rozumowaniu nie widzimy czegoś, co w jakiś sposób jest nam bliskie. Taki sposób przedstawienia tej historii wymusza na nas niejako udział w niej i stawia nas pośrodku w roli sędziego mającego zdecydować, co jest prawdą i która ze stron ma rację.

Dla mnie książka jest dobra wtedy,kiedy budzi we mnie sprzeczne emocje. Tego typu książki nie da się ot tak łatwo zapomnieć, ona zmusza do zatrzymania się, analizy i przemyślenia wszystkiego pod wieloma względami. Autorce udało się u mnie takie sprzeczne odczucia wywołać. Z jednej strony czytając o Hannie, jej zachowaniu, tym co robiła matce i jak się do niej odnosiła nienawidziłam tego dziecka, miałam ochotę potrząsnąć nim i przełożyć przez kolano ale za chwilę czytałam jak pewne kwestie widzi Hanna, jak ona je wspomina i... nabierałam wątpliwości. A może to nie z Hanną jest coś nie tak, może to matka jest nienormalna?

Druga płaszczyzna, po której się poruszałam to próba odpowiedzi na pytanie dlatego siedmioletnie dziecko, której jest nader inteligentne, które ma takie zdolności manipulacyjne nie mówi. Co takiego dzieje się z Hanną bądź co takiego wydarzyło się w przeszłości, że doprowadziło do takiej sytuacji? Czy Hanna nie mówi, bo nie potrafi czy też nie chce?

Trzeci aspekt to relacje w małżeństwie oraz rola kobiety-matki i jej odbiór przez społeczeństwo. Dlaczego mąż Suztette, a ojciec Hanny nie chce wierzyć, nie chce zauważać tego co dzieje się z jego dzieckiem? Czyżby święty spokój i praca były ważniejsze? Dlaczego kobieta za wszelkie niepowodzenia w wychowywaniu dziecka czuje się winna? Dlaczego przestaje wierzyć w swoje matczyne umiejętności? Czy to nie kwestia odbioru przez społeczeństwo i narzucana z góry presja?

Jak widzicie - książkę można rozłożyć na czynniki pierwsze i rozpatrywać ją pod różnym kątem, to jak Wy do niej podejdziecie zależy tylko i wyłącznie od Waszej interpretacji. Ja nie odpowiem Wam na postawione wyżej pytania i mam nadzieję,że zachęcę Was do zapoznania się z tą pozycją.

Książkę ogólnie uważam za dobrą choć mam wobec niej zastrzeżenia. Historia ma potencjał, dobrze się zaczyna, jest wciągająca i wywołująca rozbieżne emocje jednak zabrakło mi w niej mocnego zakończenia. Tym zakończeniem trochę się rozczarowałam,bo historia Hanny wciąga, mocno intryguje, co rusz dzieje się coś nowego i coś nowego wychodzi na światło dzienne, jesteśmy coraz bardziej ciekawi odpowiedzi na wiele rodzących się w nas pytań - tymczasem zakończenie nie daje odpowiedzi na nie wszystkie czy też - nie daje satysfakcjonującej odpowiedzi. Można by wręcz odnieść wrażenie, że w pewnym momencie autorka pragnęła już tylko zakończyć tę historię jak najszybciej i najprościej.

Podsumowując jednak: zachęcam do przeczytania z racji mnogości interpretacji, możliwości przyjrzenia się wielu problemom, na które zwróciłam Wam uwagę i przede wszystkim - polecam, byście samodzielnie poczuli jakie emocje wywołuje jej lektura. Przeczytajcie, a sami się zaskoczycie gdy zobaczycie jakie sprzeczne uczucia mogą w Was drzemać.

Siedmioletnia Hanna Jensen jest oczkiem w głowie swojego tatusia, a ponadto dorasta w dobrze sytuowanym domu. Jest ślicznym dzieckiem. Bystrym, a do tego o bujnej wyobraźni. W lot pojmuje przerabiany w zaciszu domowym materiał. Jest tylko jeden problem. Hanna nie mówi, czy raczej nie chce mówić. W dodatku nie chodzi do szkoły i nie posiada przyjaciół. Czy jej rodzice w trakcie wychowania popełnili jakiś błąd? Czy jej matka kładła zbyt duży nacisk na stymulujące zajęcia, a może błędem było zwracanie się do malutkiej Hanny zarówno po angielsku, jak i po szwedzku? Wszystkie dotychczasowe badania nie wykazały żadnej nieprawidłowości w rozwoju dziewczynki, a mimo to Hanna uparcie milczy. Co dzieje się w jej głowie i dlaczego decyduje się odezwać jedynie do swojej matki, a nie do ukochanego ojca, przy którym gra rolę niewinnej i słodkiej dziewczynki, niezdolnej do jakiejkolwiek agresji czy zaplanowanej z góry złośliwości? Powód jest prosty. Hanna czuje swoistą nienawiść do swojej matki. Czuje, że dorosła kobieta wdziewa przy niej maskę, a ponadto uważa, że Suzette rzuciła czar na jej ojca. Czar, mający doprowadzić do tego, że Hanna zostanie sama i niekochana. W głowie Hanny wykluwa się więc plan. Plan mający doprowadzić do pozbycia się matki raz na zawsze...

"Zła krew" reklamowana jako thriller psychologiczny nie należy do książek, które czytałabym jednym tchem z wypiekami na twarzy. Podczas lektury (zwłaszcza pod koniec) zdarzały mi się momenty nudy, czy irytacji, ale z drugiej strony to naprawdę nieźle napisany i skonstruowany debiut, zaś fragmenty dotyczące walki toczącej się w umyśle Hanny są wręcz fascynujące.

"Każde zwycięstwo Hanny było porażką mamy"

"Zła krew" Zoje Stage to jej debiutancka powieść i przyznaję, że bardzo udana. Mnie się ta książka bardzo podobała i byłam ciekawa jak zakończy się ta historia.

Hanna Jensen to siedmioletnia dziewczynka i główna bohaterka książki. Nie mówi, ale rozumie o wiele więcej niż wydaje się jej rodzicom. Hanna to dziecko o dwóch obliczach. Dla taty jest grzecznym aniołkiem, a dla mamy źródłem trosk i lęku.

Dla Suzette takie zachowanie córki jest ogromnym problemem. Kobieta ma wyrzuty sumienia, uważa się za złą matkę i za zachowanie dziewczynki obwinia siebie. Szybko okazuje się, że niepotrzebnie.

Problemem jest Hanna i jej pragnienie życia u boku taty. Dziewczynka uważa, że na jej drodze do szczęścia jedyną przeszkodą jest matka. Postanawia więc pozbyć się kobiety.

"Mama nie była prawdziwą osobą, ale pustą skorupą, która nie miała nic do zaoferowania"

Hanna wobec matki wykazuje się kompletnym brakiem empatii i opracowuje diaboliczny plan wyeliminowania kobiety. Jest gotowa dosłownie na wszystko.

Czy siedmioletnie dziecko może zabić własną matkę? Czy Hanna osiągnie swój cel?

"Zła krew" to książka, która zaskakuje i wywołuje wiele emocji. Autorka pokazuje jak łatwo dziecko potrafi manipulować żeby dostać to czego chce. W przypadku Hanny szokujące jest to, że chce śmierci swojej matki.

Bardzo ciekawie przedstawiona jest perspektywa matki i córki. Obie relacjonują te same wydarzenia w zupełnie inny sposób. Ogromnym plusem jest też to jak autorka pozwala nam zagłębić się w ich psychikę.

Jedynie Alex, ojciec dziewczynki od początku książki działał mi strasznie na nerwy. Był ON w stanie wybaczyć Hannie wszystko. Dlatego bardzo byłam ciekawa zakończenia. Przyznaję, że spodziewałam się czegoś bardziej spektularnego, ale mimo wszystko jestem zadowolona.

W tej powieści nie mam może nagłych zwrotów akcji i mnóstwa napięcia, ale wciąga ona czytelnika od pierwszych stron.

Ja jestem na tak i polecam!