Kwiat paproci. Tom 3. Żerca

Przyszedł czas na Żercę. To kolejna część serii „Kwiat paproci” Katarzyny Bereniki Miszczuk. Kolejna dawka, humoru, elementów słowiańskiej mitologii, szczypta erotyzmu ( może nawet dość duża dawka). Jeśli czytaliście Szeptuchę i Noc Kupały, Żercę musicie przeczytać obowiązkowo. Jeśli jeszcze nie czytaliście koniecznie musicie po nie sięgnąć.

Jak zapewne pamiętacie Gosia, nasza główna bohaterka to dziewczyna obdarzona nie tylko urodą, ale również obdarzona darem bycia Widzącą wpada w wielkie tarapaty podczas nocy Kupały. Omal nie traci życia, narażając się bogom i szalonej ex narzeczonej Mieszka. Udaje jej się na szczęcie wykaraskać z tych wszystkich przeciwności.

Jej ukochany wyjeżdża nie wiadomo gdzie, ja męczą koszmary i … do wsi przyjeżdża nowy żerca. Nie wiem czemu ale od samego początku coś mi w nim nie pasuje. Jest jakiś taki nie pasujący do reszty. Jestem ciekawa jakie wrażenie zrobi na was Witek? Czy moje przeczucia się sprawdzą? Czy Może jednak nie ?

Mieszka nie ma Jaromira wyjeżdża, Gosława zostaje sama na gospodarstwie. Znając ją można się domyśleć, że łatwo nie będzie.

Jej upodobanie do pchania się w kłopoty niestety dalej jest.

Nigdzie sobie nie poszło.

Jedno można powiedzieć życie Gosi na pewno nie jest nudne. Jest pełne niespodzianek, nieziemskich istot, bogów, bożków itp. Jak potoczą się losy naszej bohaterki przekonacie się o tym czytając książkę.

Książka nie odbiega niczym pierwszej i drugiej części, mogę powiedzieć z pełną świadomością, ze podoba mi się jak na razie najbardziej. Było tu dla mnie trochę zaskoczenia , trochę Fantazy i to też mi się podoba. Akcja toczy się płynnie i dynamicznie. Kiedy sięgałam po kolejną część bałam się trochę nudy, no bo co można jeszcze wykorzystać z mitologii słowiańskiej, przecież już chyba wszystkie obrządki już zostały opisane. I tu się myliłam. Jest jeszcze kilka fajnych obyczajów, które można opowiedzieć. Piękne słowiańskie, nasze. Pięknie opisana swaćba na przykład zachwyca. Ciekawe są również wątki romansowe. Myślę, ze te nie mogą się nie podobać są, bardzo ładnie i z wyczuciem napisane. Jest w nich erotyzm, ale taki delikatny i romantyczny. Piękny po prostu.

Ja jestem zauroczona i postanowiłam, że podczas wakacji sięgnę po mitologię Słowian i poczytam o tych wszystkich bogach, bożkach, strzygach i innych stworzeniach, na pewno tez poszukam o obrzędach słowiańskich, bo bardzo mnie to zainteresowało.

Polecam świetna lektura na wakacje.

Recenzja książki pt. "Żerca" autorstwa Katarzyny Bereniki Miszczuk. Książka jest jedną z części historii o miłości dotykającej osoby w młodym i starszym wieku. Cykl wydawniczy otwiera książka pt. "Szeptucha". Książka pt. "Żerca" może być samotną pozycją w domowej bibliotece, z powodu przedstawionego wątku wprowadzającego w jej całą kolejną treść. Wartością książki jest jej element trudnej miłości i elementy odniesione do dawnych ludowych bogów i guseł. W kontekście tym, bohaterem jest starszy mężczyzna, o wyjątkowej przeszłości i teraźniejszości, splecionej z funkcją lokalnego "kaznodziei". Autorka umiejętnie łączy swoją zawodową, medyczną wiedzę z ludowymi podaniami o ziołolecznictwie. Humor i kryminalny wątek, oraz miłość nigdy nie gasnąca, bez względu na upływ czasu, również lekkość opowiadania, a także historyczna narracja są powodami, że książkę czyta się szybko i odstawia dopiero po poznaniu całej jej treści.

Szczęśliwi Ci którzy kupują ją teraz- czekanie na czwartą część było prawdziwą męką.

Kac książkowy trwał rok i kupienie następnej części było prawdziwą ulgą. Co za szczęście że pani Katarzyna pisze dalej i zafundowała nam czwartą część. To było jak rozmrażanie serca. Drodzy Państwo, proszę kupować tom trzeci z tomem czwartym

Bardzo czekałam na tę książkę - Żerca to trzeci tom cyklu Kwiat paproci. Cykl ten łączy rzeczywistość i świat polskich baśni i podań ludowych. Idealne proporcje i pomysłowość Autorki sprawiają, że otrzymujemy do rąk niesamowitą mieszankę. Uwielbiam ten cykl, jest oryginalny i taki bardzo polski. Realizm sytuacji, które spotykają główną bohaterkę mocno oddziałuje na naszą wyobraźnię. Przeczytałam z ogromną przyjemnością i z niecierpliwością czekam na czwarty tom.

Gosia, adeptka na szeptuchę, przeżyła Noc Kupały i skorzystała z naparu z kwiatu paproci. Efektem jest szybkie gojenie się ran, ale czy jest nieśmiertelna? Nie wiadomo .... Gosia powraca pod dach Baby Jagi, natomiast Mieszko przepadł bez śladu, co zmartwiło naszą bohaterkę. We wsi pojawił się nowy żerca, Witek, który z miejsca stał się nowym znajomym Gosi. Bogowie nie są zadowoleni z jej postępowania i dają temu upust. Dziewczyna musi być bardzo ostrożna, tym bardziej, że ktoś ewidentnie poluje na istoty nadprzyrodzone, a one uważają, że to młoda szeptucha. Sława przekazuje te informacje Gosi i prosi, aby była ostrożna. Gosława próbuje pomóc istotom i sama kończy tragicznie. Co Autorka zaserwuje nam w kolejnym tomie????? Bardzo jestem ciekawa.

Jeśli lubicie oryginalne i niesztampowe opowieści, to cykl Kwiat paproci na pewno wam się spodoba. Mnie urzekł - jestem jego wielką fanką i polecam Wam tę lekturę z całego serca :)

[Adres usunięty]

UWAGA! RECENZJA MOŻE ZAWIERAĆ SPOILERY Z PIERWSZEJ ORAZ DRUGIEJ CZĘŚCI [SZEPTUCHA ORAZ NOC KUPAŁY]! CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ!

Najlepsze zastosowanie: Już po Nocy Kupały, więc Gosia może spać spokojnie, jednak tylko z pozoru wszystko się skończyło. Kupałnocka wciąż odciska swoje piętno na życiu młodej szeptuchy, co sprawia, że wciąż dręczą ją koszmary. Obwinia się o śmierć Mszczuja i nie może dojść do siebie. Ciągłe wspomnienia o tym, co się wydarzyło oraz częstsze wizyty Swarożyca, który przypomina Gosi o złożonej mu obietnicy nie pływają dobrze na nią. Dodatkowo nie ma nikogo, kto mógłby pomóc jej z problemami. Tuż po Nocy Kupały wprowadziła się do Baby Jagi, jednak ona wydaje się być mocno rozkojarzona przez stratę Mszczuja, dlatego nie ma siły, aby jeszcze próbować pomóc Gosi uporać się z jej demonami. Odkąd młoda szeptucha dowiedziała się prawdy o Sławie oraz wyprowadziła się z mieszkania, nie ma z nią bliższego kontaktu, dlatego z nią również nie może porozmawiać. A Mieszko przepadł jak kamień w wodę. Zdecydował się pochować Ote w miejscu, w którym spoczywać powinna, ale nie pomyślał o tym, że Gosia będzie się martwiła. Młoda szeptucha ma na głowie bardzo wiele — boga, domagającego się spłaty długu; koszmary, które dręczą ją każdej nocy; zamartwianie się o swojego ukochanego; a także, nadal musi szkolić się w profesji szeptuchy. Przecież nie godzi się, aby w wiosce nawet przez jeden dzień nie było osoby, która zaopiekuje się jej mieszkańcami. Gdyby jednak tego było za mało, ktoś zaczyna polować na istoty nadprzyrodzona, a Gosia zdaje się jednym człowiekiem, którego to obchodzi. Miało być spokojnie, jednak w Bielanach jest to niemożliwe. Czas brać się do pracy.

Tykać to kijem?: Serię Kwiat paproci zaczęłam czytać, ponieważ uwielbiam książki Katarzyny Bereniki Miszczuk. Mimo że pierwszy tom nie do końca mnie zachwycił, zdecydowałam się na kontynuowanie serii, za co jestem sobie ogromnie wdzięczna, ponieważ nareszcie zaczyna robić się ciekawie i zdecydowanie lepiej.

Bohaterowie: Nareszcie nie mam kłopotu z Gosią! W pierwszym tomie irytowała mnie niemożliwie swoją hipochondrią oraz sceptyzmem do wszystkiego, co nadprzyrodzone i boskie. W Żercy, nareszcie dostajemy jej ciekawszą, bardziej stonowaną, a przede wszystkim rozsądniejszą wersję. Może nie zawsze podejmuje w pełni przemyślane decyzje i brak jej niekiedy zdecydowania, ale zaczyna robić zupełnie inne, bardziej odważne rzeczy. Wydaje mi się, że jest to w jakimś stopniu spowodowane faktem, że przez około pół książki nie ma Mieszka. To ON najmocniej mącił jej w głowie i za każdym razem, kiedy pojawiał się przed jej oczami, zdawała się być zakochaną nastolatką. W tej części jej emocje są bardziej stonowane i nawet kiedy Mieszko wraca, ona nie głupieje aż tak bardzo na jego widok, co poprawia jej wizerunek.

Całokształt: Nadal nie wszystko w serii jest idealne, ale coraz mocniej czuję się zaintrygowana oraz wreszcie nie czuję negatywnych emocji w stosunku do Gośki. Nie powiem, że stała się najwspanialszą postacią, jaką miałam okazję poznać, jednak zdecydowanie poprawiła swój charakter. Na przestrzeni trzech tomów możemy zaobserwować ogromny postęp i wiele zmian w jej osobie, co zdecydowanie zapisać trzeba na plus. Poza postaciami poprawie ulegają wydarzenia, akcja i wszystko dookoła. Na tę chwilę jestem zdania, że trzeci tom jest najlepszy, jednak może się to zmienić po przeczytaniu finału serii, czyli Przesilenia. Liczę na to, że ostatnia część będzie emocjonująca i czeka nas interesujący koniec, ponieważ ta seria zasługuje na coś takiego.

Nie chcę zbyt mocno wchodzić w ocenę tej części, ponieważ doprowadziłoby to do ujawniania treści, a zdecydowanie lepiej, jeśli sami się o tym przekonamy. Ja jestem zadowolona z tej kontynuacji i z niecierpliwością czekam na ostatni tom. Nieco smutno będzie rozstawać się z bohaterami, tym bardziej, że nie irytują już tak mocno, ale każda seria kiedyś się kończy. Niestety.

Kasia radzi: Wydaje mi się, że do sięgnięcia po ten tom nie muszę przekonywać osób, które znają już dwie poprzednie części i uważają Kwiat paproci za intrygującą serię. Natomiast jeśli znajdują się tutaj jeszcze czytelnicy, którzy nie mieli okazji zapoznać się z żadną z części — stuprocentowo pewna swojej rekomendacji będę po przeczytaniu Przesilenia, ale już teraz mogłabym powiedzieć, że jest to cykl godny uwagi.

Mój osąd: Potężny heros — 8/10

Trzecia część serii, była dość spokojną częścią, co moim zdaniem bardzo dobrze wpływa na całość serii. Autorka nie kombinuje, nie szuka na siłę czegoś, czym mogłaby podkręcić sztucznie fabule. Można powiedzieć, że tą częścią szykuje dobry grunt pod ostatnią część serii.

Błyskawicznie wciągnęłam się w akcję tego tomu. Wydarzenia mkną lotem błyskawicy, Gosia stara się nadążyć za nowinami, nie dać się zabić i wykorzystać oraz zastanawia się, co dalej ze sobą zrobić. Trzeci tom zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu, niż ten uprzednio skończony. Historia jest rozplanowana na całą książkę i cały czas dzieje się coś nowego, co sprawia, że nie można sie od niej oderwać (znowu), a dodatkowa zakończenie sprawia, że naprawdę ciężko czekać na premierę kolejnej części. Do tej pory wydarzenia przy końcu książki trochę zwalniały, pozwalały na chwilę oddechu. Tym razem autorka zostawiła czytelnika w momencie niezwykle ważnym, dramatycznym i tylko można sobie wyobrażać, co będzie dalej.

Co jeszcze można napisać o serii która jest nowym powiewem w romansach. Fabułą urzeka, bardzo podobają mi się opisy obrzędów Słowiańskich.

Mieszko wyjechał ze wsi, by domknąć sprawy z przeszłości. Nie oznacza to jednak, że Gosia za nim nie tęskniła. Dodatkowo pojawił się nowy żerca, który nie przypadł do gustu wszystkim z wiejskiej społeczności. Czy przyszłość Gosi malowała się w jasnych barwach? Tego nie wiedziała nawet ona sama.

Zakończenie wzbudziło we mnie ciekawość. Jedna z niewielu książek w której każda z części jest tak samo ciekawa i sprawia ,że chce się więcej

Co to się działo w trzeciej odsłonie Kwiatu paproci! O matko z córką… Niby wszystko było przewidywalne ale jednak zaskakujące. Gosia nadal pracuje u Szeptuchy. Na szczęście Ote już jej nie zagraża jednak Mieszko gdzieś zniknął. To znaczy wiem że wyjechał żeby pochować żonę ale jednak męskie ramię by się lekarce zawsze przydało. Bo nad jej głową zbierają się czarne chmury. Ktoś morduje rusałki, demony i inne wiły a wszyscy oskarżają o to Gosławę. W tym samym czasie do wsi zjeżdza nowy żerca – Witek, który też ma chęć zapoznać się z młodą szeptuchą. A na dodatek przyjeżdża matka Gosi, Mirosława i wyjawia jej tajemnicę dotyczącą właśnie jej pochodzenia. I jeszcze mały Ktoś, kto namiesza w tym mrowisku uczuć… Oczywiście brakowało mi Welesa, tej mrocznej potężnej osobowości ale nie można mieć wszystkiego. Absolutnie polecam „Żercę” Katarzyny Bereniki Miszczuk. Warto czytać 