Żeby nie było śladów. Sprawa Grzegorza Przemyka

Bardzo dobrze napisana książka, czytałam z wielkim zainteresowaniem. Grzegorz był moim rówieśnikiem, a zatem byłam obserwatorem tych czasów i teraz z pełną świadomością stwierdzam, że obecnie łatwo zapomina się prawdziwy obraz lat PRL-u. Zapomina, ale tylko do czasu przeczytania książki Pana Łazarewicza. Warto aby przeczytali tę książkę i Ci którzy żyli w tych czasach świadomie lub mniej świadomie, i Ci którzy urodzili się już w lepszych czasach. Warto wiedzieć jak było w PRL-u i co robili postkomuniści już po transformacji, a na dodatek jak łatwo i bez skrupułów odnaleźli się w nowych czasach.

Żyjący w PRL-u nie mieli wątpliwości kto był winien i kto mataczył w takich sprawach jak sprawa Grzegorza Przemyka.

Jest to świetne przypomnienie czasów komuny i lat zaraz po transformacji. Co ważne książka napisana jest bez nadmiernych emocji, ale po przeczytaniu nie można pozostać obojętnym.

Naprawdę warto poświecić parę dni.

Reportaż w najlepszym wydaniu. Napisany bez odrobiny subiektywizmu, chłodno ale precyzyjnie relacjonujący fakty i wydarzenia dzień po dniu. Autor zostawia czytelnikowi ocenę przedstawianych wydarzeń, nic nie sugeruje i nie podaje prostych rozwiązań.

Sprawę Grzegorza Przemyka znamy prawdopodobnie wszyscy, w większym lub mniejszym stopniu. Ta książka pozwala odświeżyć swoją wiedzę ale także poznać nowe fakty i sylwetki osób zaangażowanych w sprawę.

Zupełnie zasłużona nagroda Nike. Gorąco polecam

„Żeby nie było śladów” Cezarego Łazarewicza na szczęście nie zajmuje się tylko sprawą Grzegorza Przemyka, ale całością lat osiemdziesiątych. W tych latach się urodziłam. I były zawirowania w mojej rodzinie więc nawet mama i tata nie śledzili tej sprawy. Wyjściem jest oczywiście zabójstwo młodego maturzysty. Kto zawinił? Czy Grzegorz był aniołem czy narkomanem i pijakiem? Nie mnie oceniać. Ale to że go zamordowali, bez powodu, ot tak, za cichy chód po ulicach, za to że matka jego chodziła z bibułą to już moja bo każdy ma prawo do sprawiedliwego wyroku. Był młody, dopiero świat się przed nim otwierał. Chciał iść na studia, podróżować – a skończył w grobie. Łazarewicz pokazuje nie tylko śmierć Grześka ale to co działo się później – nagonkę na świadków zdarzenia, psychiczne i fizyczne udręczenie jego matki, Barbary, pokazowe śledztwo i skazanie niewinnych ludzi. I muszę być adwokatem diabła i brawo bić władzom PRL za środki, którym dysponowało – nie było przecież telefonów komórkowych, internetu, rozwiniętych satelitów – a jednak zawsze władza wiedziała co, gdzie i ile razy. Oczywiście były podsłuchy, dyktafony ale jednak wiedziało wszystko. Po trzydziestu pięciu latach od śmierci Przemyka Cezary Łazarewicz próbuje do tej sprawy powrócić i wykonuje symboliczny wyrok na ludzi zamieszanych w sprawę. „Gdy sześćdziesiąt tysięcy ludzi wspólnie milczy na jeden temat, to jest to głośniejsze niż krzyk z tysięcy gardeł. Głos tego milczenie wzmacnia nasze serca, a może w innych obudzi drzemiące sumienia” – tak było na pogrzebie Grzegorza Przemyka. Może po tylu latach ktoś odpowie lub opowie. Polecam.